ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 127

ตอนที่ 127

“หืออออ ” กู่จือหยูและ กู่จือเหยาอ้าปากค้างในเวลาเดียวกันมองไปที่ฉินม่านหยุนด้วยสายตาที่หวาดกลัว

กู่จือเหยาสงบตอไปไม่ได้อีกและกล่าวอย่างเคร่งขรึมว่า: “เจ้าแน่ใจหรือว่า เจ้าไม่ได้ล้อเล่น?”

นั่นคือเซียน!

การดํารงที่อยู่เหนือจุดสุดยอดของโลกแห่งการฝึกตน ไม่มีขอบเขตที่สูงขนาดนี้ปรากฏตัวมาช่วงหลายพันปีมานี้?

ที่สําคัญที่สุดคือผู้หญิงคนนี้จะยอมเป็นทาสผู้ชายจริงหรือ?

ผู้ชายคนนี้น่ากลัวขนาดไหน?

” ท่านคิดว่าข้าจะล้อเล่นเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้หรือไม่” ฉินม่านหยุนมองไปที่กู่จือเหยาไม่มีแววตาที่กําลังล้อเล่นในดวงตาที่สวยงามของนาง แต่มันมีเพียงความเคารพเท่านั้น: “คนๆนี้ อยู่เหนือกว่าเซียนข้าไม่สามารถระบุได้อย่างชัดเจน แต่เจ้าต้องรู้ว่าแม้จะเป็นกรวด ถ้ามาจากเขา ก็เพียงพอที่จะทําให้โลกทั้งโลกแห่งการฝึกตนตกตะลึงได้”

“ นี่นี่…. ”

จิตใจของ กู่จือเหยาสับสน นางส่ายหัวมันไม่น่าจะเป็นไม่ได้เลย แต่ในใจนางมีความรู้สึกลึก ๆ ว่าสิ่งที่ฉินม่านหยุนพูดนั้นเป็นความจริง

นางอดไม่ได้ที่จะพูดว่า: “เจ้าสองคนไม่ได้วางแผนแกล้งข้าหรอกหรือ”

“ท่านพี่ข้าสาบานได้” กู่จือหยูพูดอย่างรวดเร็ว. “แม้แต่ข้าเมื่อได้ยินยังตัวสั่นเลย ถ้าม นุษย์คนนั้นมีพลังมากจริง ๆ สามารถบอกได้เลยว่านี่เป็นช่วงเวลาที่รุ่งโรจน์ที่สุดในชีวิตของข้า ”

กู่จือเหยาถอนหายใจยาวอย่างโล่งอกและทําให้หัวใจของนางสงบ” มันไม่น่าเชื่อเลย เป็นไปไม่ได้! ”

” ข้าไม่คิดจะบอกเจ้าเกี่ยวกับปรมาจารย์ แต่ตอนนี้จือหยูได้เขาแล้วนั่นหมายความว่า ปรมาจารย์ ได้เริ่มวาแผนแล้วนี่คือเจ้าข้าจะบอกวิธีการให้เหตุผลแก่เจ้า”

ฉินม่านหยุนหยุดูดแปปหนึ่งและลังเล ครู่หนึ่งก่อนที่นางจะพูดว่า: อันที่จริง “ไซอิ๋ว” เขียนโดยปรมาจารย์! ”

“อะไรนะ” กู่จือหยูจ้องไปที่ฉินม่านหยุนราวกับว่าแฟนๆ ได้เห็นไอดอลของเขาและพูดอย่างตื่นเต้น: “เขาคือผู้อาวุโส หวู่เฉินเกิน?”

” หวู่เฉินเกิน เป็นเพียงนามแฝงของเขาถ้าเจ้าคิดอย่างรอบคอบเจ้าจะพบว่า ว่าเขาจะเดินทางไปยังทิศตะวันตกความโชคดีที่ยิ่งใหญ่จะถูกเผยแผ่ออกไป แต่เขาไม่ต้องการให้โลกแบกรับความเมตตาของเขา จิตใจของช่างเปี่ยมเมตตานัก! “

ฉินม่านหยุนถอนหายใจเบา ๆ “ ข้าคิดว่า “ไซอิ๋ว” เป็นหลักธรรมที่ยิ่งใหญ่และนายน้อยใช้ มันเพื่อสั่งสอนหลังจากฟังคําบอกเล่าของเจ้าข้าพบว่าในหนังสือเล่มนี้แฝงคําแนะนําของปรมาจารย์ไว้มากกว่านั้น! ความเข้าใจของข้ายังไม่เพียงพอ “

กู่จือเหยากล่าวด้วยน้ําเสียงที่ซับซ้อนะ” ข้าเพิ่งได้ยินสิ่งที่ จือหยู พูดและข้าก็รู้แจ้งทันที่ข้าไม่คาดคิดว่า ไซอิ๋ว จะมีความหมายแบบนี้ ”

ฉินม่านหยุนมองไปที่ กู่จือหยูและพูดอย่างจริงจัง” มีหลายสิ่งหลายอย่างไม่ชัดเจนสําหรับปรมาจารย์ เขาให้คําแนะนํามากมายแก่เจ้า มันต้องมีคําใบ้ที่ลึกซึ้งอยู่ในนั้นเจ้าจเล่าตั้งแต่ตอนเผชิญหน้ากับปรมาจารย์ตั้งแต่ต้นจนจบมา “

กู่จือหยูเล่าอย่างละเอียดอีกครั้ง

เห็นได้ชัดว่าเขาตระหนักถึงความสําคัญของเรื่องนี้

ฉินม่านหยุน ตั้งใจฟังมาก นางไม่ต้องการที่จะละเลยแม้แต่หนึ่งคํา สมองของนางคิดคํานวณอย่างรวดเร็ว

เมื่อนางรู้เรื่องราวทั้งหมดของ ไซอิ๋ว หัวใจของนางอดไม่ได้ที่จะเต้นแรงขึ้น

ลึกลงไปในหัวใจของนางมีความสุขมากและถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก

“นี่…”

” ข้าคิดว่าข้าเข้าใจแล้วนี่เป็นเกมหมากรุกที่ยิ่งใหญ่จริงๆ!”

ใบหน้าของฉันม่านหยุนซับซ้อนมากและอารมณ์เศร้าก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา

” มีอะไรผิดปกติ? ” กู่จือเหยาขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ปรมาจารย์พูดถึงมนุษย์และผู้ฝึกตนที่ซึ่งแสดงให้เห็นว่าหลายคนถูกลิขิตไว้แล้วตั้งแต่เกิด แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่ประเด็นสําคัญประเด็นสําคัญคือการเปรียบเทียบ!” ”

ดวงตา ฉินม่านหยุนเต็มไปด้วยความกลัวและความไม่เต็มใจและเกือบจะสั่นสะท้านว่า” ลองคิดดูสิเหนือผู้ฝึกตนมันไม่ใช่เซียนหรือ? “ สิ่งนี้มีอยู่ในผู้ฝึกตนรุ่นที่สองหรือไม่? เมื่อพวกเราเหล่าผู้ฝึกตนรุ่นที่สองเดินบนวิถีแห่งการความเป็นอมตะ เราต้องผ่านบททดสอบต่างๆมากมาย ? มันมีข้อตกลงที่ถูกสร้างขึ้นมาไหม? แล้วอะไรที่เป็นเหตุผลในการพยายามอย่างหนักของพวกเรา? ถนนเซียนที่ถูกตัดขาดอาจมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ไหม”

ฉินหม่านหยุนเองก็ตกใจกับการคาดเดานี้แทบจะทันทีที่นางพูดออกไป เหงื่อเย็นไหลออกมาราวกับว่านางได้ค้นพบความลับที่ใหญ่พอที่จะฆ่านางได้

มีคลื่นความปั่นป่วนในใจของนาง แท้จริงแล้วนายน้อยได้บอกความลับที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของโลกแห่งการฝึกตนแก่ทุกคนแล้ว เขากําลังเล่นหมากรุกกับคนอื่น ๆ เกมต่อไปมีขนาดใหญ่มากข้าโชคดีที่ได้เป็นหมากของเขา

สําหรับ กู่จือเหยาและ กู่จือหยูใบหน้าของพวกเขาก็ซีดด้วยความตกใจรู้สึกว่าหน้าผากของพวกเขากําลังจะระเบิดด้วยความกลัว แขนขาพวกเขาเย็นยะเยือกราวกับถูกแช่ด้วยน้ําแข็ง

ถนนสู่เซียนถูกตัดขาดและความรู้สึกของพวกเขานั้นมากกว่าใคร ๆ เพราะพ่อของพวกเขา เป็นมหายานอยู่แล้วและพวกเขามักจะได้ยินเขาถอนหายใจเมื่อคนเดียวเสมอ มันนี่เป็นความสับสนจากการสูญเสียทางข้างหน้า

จือหยูไม่สามารถช่วยเหลือพึมพํา “มีคนปิดทางของเราที่จะกลายเป็นเซียนในรุ่นของเราหรือ”

“โอเค! อย่าพูดถึงมัน!” ดวงตาที่สวยงาม กู่จือเหยาของจ้อง กู่จือหยูและหยุดได้อย่างรวดเร็ว. “จือหยู จําไว้ว่าอย่าพูดกับใครเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้และอย่าบอกว่าเกิดอะไรขึ้นแม้จะเป็นพ่อของเจ้าและเจ้าไม่รู้อะไรเลย!”

นางมองฉินม่านหยุนก่อนแสดงความเคารพอย่างเป็นทางการและกล่าวด้วยความเคารพ ” พี่น้องตระกูลภู่อยากที่จะพบปรมาจารย์มาและข้าขอร้องให้น้องสาวม่านหยุนแนะนําข้าให้เขาที

” ฉินม่านหยุนกล่าว.” ข้าจะกลับไปดูทัศนคติของปรมาจารย์ต่อพวกเจ้าและข้าจะตอบกลับเจ้าในวันพรุ่งนี้ “

กู่จือเหยากล่าว” ขอบคุณ”

ฉินม่านหยุนยิ้มและกล่าวว่า” ยินดี ไม่ต้องกังวลถ้าปรมาจารย์ยินดีที่จะพูดสิ่งนี้กับ จือหยู ข้ากก็ไม่มีอะไรจะคัดค้าน ”

ฉินม่านหยุนออกจากหุบเขา เมฆคราม และแทบรอไม่ไหวที่จะมาที่ เซียนเค่อจู เมื่อมาได้ครึ่งทางนางก็เห็นหลี่เหนียนฟานที่กําลังซื้อของกับต้าจีอยู่ในฝูงชน นางพบพื้นที่โล่งทันทีและลงจอด จากนั้นก็เดินไปหาหลี่เหนียนฟานโดยบังเอิญ

เขายิ้มและกล่าวว่า “นายน้อยหลี่ช่างเป็นเรื่องบังเอิญ”

หลี่ เหนียนฟาน ยิ้มให้ฉินหมานหยุนและพูดว่า “สหายฉิน เจ้ากลับมาแล้ว”

“ข้าไปเพิ่งเยี่ยมพี่สาวคนหนึ่งมา” ฉินม่านหยุนพยักหน้าเมื่อเห็น หลี่เหนียนฟาน กําลังดูเสื้อผ้าในร้านนางก็อดไม่ได้ที่จะถาม: ”นายน้อยหลี่ กําลังเลือกซื้อเสื้อผ้า?”

“ใช่ข้าจะหาไปหาชุดให้เสี่ยวต้าจีน่าเสียดายสีของผ้าที่นี่มีน้อยเกินไปและข้าไม่สามารถหาเสื้อผ้าที่เหมาะสมได้” หลี่เหนียนฟานถอนหายใจเบา ๆ “ ตอนนี้ข้าต้องยอมแพ้ก่อน”

คําใบ้มาแล้ว!

ข้าละเลยความต้องการพื้นฐานที่สุด มาได้ยังไง

ฉินม่านหยุนอดไม่ได้ที่จะแสดงรอยยิ้มที่มุมปากของนางและอารมณ์ของนางก็ปั่นป่วน

ข้าสามารถแสดงความสามารถต่อนายน้อยหลี่ได้อีกครั้งแล้ว