ที่จริงแล้ว ข้าคือเซียนผู้ยิ่งใหญ่ - ตอนที่ 11

ฝากนิยายอีกเรื่องด้วยนะครับ ชื่อเรื่องว่า พ่อค้าต่างภพ
เป็นเรื่องที่ได้คะแนนจากเว็บ wuxia เยอะ
……………………………………………..

เหล่าศิษย์ของนิกายหมื่นดาบอมตะมองไปที่นิมิตสวรรค์และอุทานด้วยความตื่นเต้น

“ เจ้านิกายฝ่าด่านแล้ว!”

“ระดับึวามว่างเปล่าแม้ว่าเราจะเผชิญหน้ากับ ปีศาจดาบ เราก็ไม่จำเป็นต้องแพ้!”

“ฝ่าด่านก่อนดวล สวรรค์ประทานพร!”

จากขอบเขตต่ำไปสูงขอบเขตของการฝึกตนแบ่ง ออกเป็น กลั่นฉี, สร้างรากฐาน, แก่นทองคำ, หยวนหยิง, ความว่างเปล่า, มรสุม, หลอมรวม, ทัณฑ์สวรรค์และ มหายาน

เมื่อเจ้าไปถึงขอบเขตหยวนหยิงเจ้าจะถูกยอมรับในตำแหน่งของผู้แข็งแกร่งและเจ้าสามารถเริ่มสร้างนิกายและครอบครองพื่นที่ใดพื้นที่หนึ่งได้ เหนือหยวนหยิงมีสัตว์ประหลาดเก่าแก่ความว่างเปล่าที่มักอยู่อย่างสันโดษ

ตลอดทั้งคืนท้องฟ้าเหนือ นิกายหมื่นดาบอมตะเต็มไปด้วยกลิ่นอายของดาบซึ่งทำให้ผู้คนที่มองต้องกลั้นหายใจและมอ

ด้วยความกลัว

ชายชราคนหนึ่งยืนนิ่งไม่ไหวติงร่างกายของเขาตั้งตรงและดูเหมือนดาบที่แหลมคมเมื่อจากระยะไกล!

เมื่อแสงอาทิตย์แรกส่องลงมาเงาดำก็ก้าวขึ้นไปในอากาศ

“มันน่าสนใจที่เจ้าฝ่าด่านก่อนการต่อสู้! นิกายหมื่นดาบอมตะ ไป่หวู่เฉินชื่อของเจ้ามีคุณสมบัติพอให้ข้าจดจำ

ปีศาจดาบ…!

เก่ง เก้งง!

ดาบยาวสีดำที่เดิมฝังอยู่บนพื้นดูเหมือนจะได้ยินเสียงเรียกบางอย่าง มันจึงทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าและบินไปที่เท้าของปีศาจดาบ

สีหน้าเคร่งขรึมบนใบหน้าของไป่หวู่เฉิน เขายกมือขึ้นชี้ ก่อนดาบยาวที่อยู่ข้างหลังเขาจะลอยออกมาจากฝัก

บนใบหน้าของเขาไม่มีร่องลอยของความสุข แม้ว่าเขาจะประสบความสำเร็จ แต่โอกาสในการเอาชนะ ปีศาจดาบก็ไม่มากนัก

“ยูเจียน เฟยเสียน!”(ชื่อท่า)

ไป่หวู่เฉินก้าวขึ้นไปบนดาบและทั้งคนและดาบกลายเป็นสายรุ้งพุ่งทะยาน ทั่วทั้งร่างของเขาปกคลุมไปด้วยออร่าของดาบ ท้องฟ้าเป็นเหมือนผ้าผืนใหญ่ที่ไป๋หวูเฉินตัดตรงไปที่ปีศาจดาบ

ดวงตาของปีศาจดาบเป็นประกายด้วยความตื่นเต้นและเขาถือดาบด้วยนิ้วของเขาแทนที่จะใช้ดาบ

ปีศาจดาบยักษ์สีดำขนาดใหญ่ปรากฏอยู่ข้างหลังไป่หวูและออร่าอันทรงพลังราวกับสาราถทำลายโลกได้ แม้แต่ศิษย์ที่เฝ้าดูนิกายอมตะหมื่นดาบยังรู้สึกถึงความเจ็บปวดจากการถูกแทง

ตัดนภา!”

ความตั้งใจของดาบทั้งสองที่แตกต่างกันได้ปะทะกันกระตุ้นปราณในอากาศและเสียงปะทะระเบิดราวกับเสียงฟ้า

หลังจากนั้นทุกคนก็ไม่สามารถมองเห็นการเคลื่อนไหวของทั้งสองฝ่ายได้อีกต่อไปและสามารถมองเห็นเพียงแสงกระพริบไปมาอยู่บนท้องฟ้าอย่างต่อเนื่องพลังดาบนับไม่ถ้วนซัดใส่อากาศภูเขาสูงและต้นไม้โดยรอบ

การต่อสู้ระหว่างทั้งสองฝ่ายดำเนินไปได้ไม่นาน ในขณะที่ปีศาจดาบส่งเสียงหัวเราะออกมา ดาบปีศาจที่ตกลงมาใต้เท้าของเขาก็พุ่งออกม ตัวดาบถูกปกคลุมไปด้วยชั้นชวิญญาณสีดำ ดาบสีดำดูดุร้ายและโจมตีไปทางไป่หวูเฉิน!

เก่ง!

ดาบชิวซุย ในมือของ ป่หวู่เฉินแตกออกมามีรอยดาบปรากฏขึ้นที่หน้าอกของเขาและบาดแผลก็ปรากฏเป็นสีดำ

“อี๊กกกก!”

ไป๋หวู่เฉินกระอักเลือดและร่างของเขาร่วงหล่นจากกลางอากาศ

ภาพวาดของหลี่เหนียนฟ่านก็ตกลงมาจากอกของเขาเช่นกัน

“ฮ่าฮ่าฮ่าวิชาดาบของข้าแข็งแกร่งที่สุดเและข้าจะกวาดล้างนิกายหมื่นดาบอมตะทั้งหมดในวันนี้!” ปีศาจดาบหัวเราะอย่างบ้าคลั่งเล็กน้อย

ใบหน้าของไป๋หวู่เฉินซีดเซียวและเขามองไปที่ม้วนหนังสือบนพื้นด้วยรอยยิ้มเศร้า“ น่าเสียดายถ้าข้าสามารถเรียนได้อีกสามวันแม้ว่าข้าจะเชี่ยวชาญเพียงเจตนาดาบในคัมภีร์ม้วนนี้ก็ไม่แพ้”

“เจ้ากำลังพูดถึงอะไร” ปีศาจดาบตะโกนอย่างเย็นชาและคำราม: “ไม่มีใครในโลกนี้ที่สามารถทำได้ดีกว่าข้าในวีดาบ! ไม่!”

เขาติดตามการจ้องมองของ ไป่หวู่เฉินและร่างกายของเขาก็ถูกฟ้าผ่า

เจตนาดาบที่บ้าคลั่งแผ่ออกมาจากเขาและตัดต้นไม้รอบ ๆ ออกโดยตรง

“นี่มันเจตนาดาบแบบไหนมีเจตนาดาบแบบนี้ในโลกได้ยังไง มันเป็นของปลอม มันต้องเป็นของปลอมแน่ๆ!” ใบหน้าของปีศาจดาบกลายเป็นป่าเถื่อนและเมื่อเขายกมือขึ้นภาพม้วนหนังสือก็กลายเป็นผงทันที

“เจ้ากำลังทำอะไร?” ดวงตาของไป่หวู่เฉินแดงก่ำและเขาคำรามเมื่อดูภาพวาดที่ถูกทำลายมันอึดอัดยิ่งกว่าการฆ่าเขา

ด้วยดวงตาสีแดงปีศาจดาบสังหารทุกคนในนิกายอมตะแห่งดาบหมื่นเล่มและพูดอย่างเย็นชา: “เจตนาดาบในภาพนี้เป็นวิธีที่ขี้ลาดไม่มีใครตั้งใจจะเอาชนะข้าในโลกนี้! คนที่วาดรูปนี้ ข้าต้องไปฆ่ามัน! “

เจตนาฆ่าที่อย่างเยือกเย็นทำให้ทุกคนแข็งทื่อราวกับห้องใต้ดินน้ำแข็ง

ใบหน้าของไป๋ลั่วซวงซีดและร่างแสงและลมก็ปรากฏขึ้นในความคิดของเขา

กัดริมฝีปากของเขาและก้าวไปข้างหน้าเขาพูดอย่างเย็นชาว่า “เจ้าเป็นคนขี้ขลาด! ในสายตาของข้า เจ้าไม่สามารถเทียบนิ้วของผู้วาดภาพนี้ได้และเขาก็สามารถฆ่าเจ้าได้ตามต้องการ!

“เจ้ากำลังพูดถึงอะไร” ปีศาจดาบยกมือขึ้นแล้วคว้าร่างของไป๋ลั่วซวงลอยขึ้นไปในอากาศลำคอของนางถูกบีบด้วยพลังที่มองไม่เห็น“ เจ้ารู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนพาข้าไปข้าจะฆ่าเขา!”

“ข้าจะพาเจ้าไปที่นั่น!” ไป๋ลั่วซวงกัดฟัน

นางไม่ได้กังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของ หลีเหนียนฟ่านเลย ในสายตาของนางปีศาจดาบไม่สามารถเอาชนะสุนัขดำได้ สิ่งเดียวที่นางกังวลคือเขาจะตำหนินางแน่ๆ

แต่ตอนนี้นางไม่มีทางเลือกถ้านางกระตุ้นผู้อาวุโสท่านนี้ นางจะขอชดใช้ด้วยความตาย!

ถ้าหลี่เหนียนฟานรู้ว่าไป๋ลั่วซวงกำลังนำคนมาฆ่าเขา เขาจะตะโกนด่าเอย่างแน่นอนและเลือกที่จะหนี

…

ปีศาจดาบคว้าไป๋ลั่วซวงและบินไป ในขณะที่คู่รักไป๋หวูเฉินกำลังไล่ตามเขา

พวกเขาเร็วกว่า ไป๋ลั่วซวงและทั้งสามคนมากและพวกเขามาถึงลานบ้านของ หลีเหนียนฟ่านในเวลาเพียงครึ่งชั่วโมง

ด้วยแสงกระหายเลือดในดวงตาของปีศาจดาบเขากล่าวอย่างเย็นชา: “ปีศาจดาบอยู่ที่นี่ออกมาหาข้า!”

อย่างไรก็เพียงความเงียบตอบกลับ

หัวใจของ ไป๋ลั่วซวงตกลงไปถึงตาตุ่มไปที่ด้านล่างใบหน้าที่สวยงามของนางซีด

นางคิดถึงความเป็นไปได้มากมายและแม้กระทั่งคิดว่าผู้อาวุโสจะไม่รอด แต่นางไม่ได้คาดหวังว่าผู้อาวุโสจะไม่อยู่ที่นั่น!

ไป๋ลั่วซวงถามเสียงดัง: “ปรมาจารย์ หลี่ ท่านอยู่ที่บ้านหรือไม่”

ยังคงไม่มีใครตอบรับ

แน่นอนว่ามเขาไม่ได้อยู่ที่นั่น

ต่อไปศาจดาบจะสังหารอย่างรุนแรงแน่นอน

ไม่ว่าจะเป็น ไป๋ลั่วซวงหรือ ไป่หวู่เฉินก็มีความเศร้าในใจ

“ฮ่าฮ่าฮ่า นี่คือสิ่งที่เจ้าเรียกว่าผู้เชี่ยวชาญเหรอดูเหมือนว่าจะได้รับข่าวจากข้า มันคงกลัวข้าและเลือกที่จะซ่อนตัว!” ปีศาจดาบหัวเราะอย่างมีชัย

“เต่าหัวหดนั้นหนีไปแล้วข้าจะทำลายที่อยู่อาศัยของเจ้า!”

เขายิ้มอย่างเย็นชาพร้อมกับดาบปีศาจที่แกว่งในมือของเขาพลังปราณได้รวมตัวเข้าด้วยกันเป็นแสงดาบสีดำยาวร้อยเมตร

ดาบปีศาจเอียงเล็กน้อยก่อนฟาดเข้าใส่ลาน!

ดาบนี้สามารถแบ่งลานออกเป็นสองได้ง่ายๆ!

“หยุดนะ!” ไป๋ลั่วซวงตะโกนอย่างกังวลน้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของเขา

นางรู้สึกผิดอยู่แล้วเมื่อนางมาที่นี่พร้อมกับปีศาจดาบ หากสถานที่แห่งนี้ถูกทำลายโดยปีศาจดาบจริงๆนางไม่รู้ว่าจะต้องเผชิญกับ หลีเหนียนฟ่านอย่างไรในอนาคต

“ชีดดดดดดดดด”

ในช่วงเวลาที่แสงดาบกำลังจะตกเสียงนกร้องดังขึ้น

จี้หยกที่แขวนอยู่หน้าบ้านเปล่งแสงสีแดงเข้มส่องแสงใส่ดาบสีดำ!

เพียงชั่วครู่แสงดาบสีดำก็ละลายอย่างราวกับน้ำแข็งและหิมะที่พบกับไฟ

แสงสีแดงบนจี้หยกยังคงไม่หายไปปีกขนาดใหญ่ที่ยื่นออกมาจากจี้หยกและปีกก็ยืดออกยาวออกมาเรื่อยๆ วิหคยักษ์ที่มีเปลวไฟสีแดงทั่วตัวลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า ขนสีทองพร้อมกับไฟที่โหมกระหน่ำทำให้ยากที่จะมองตรงไปที่มันอยู่ ยามลอยขึ้นไปมันได้ทิ้งริ้วแสงสีแดงทองไว้ในอากาศ

“นี่มัน … ฟีนิกซ์?!”