บทที่ 89 ข้าไม่เข้าใจเลย!
“ทำไมกันล่ะ เจ้าควรให้คนอื่นรู้สิว่าเจ้ามีทักษะทางการแพทย์ที่สูงส่งเช่นนี้ หากทักษะทางการแพทย์ของเจ้าได้รับการรับรองจากผู้อื่น เจ้าจะได้ไม่ต้องใช้ชีวิตลำบาก”
ผูเว่ยชางไม่เข้าใจว่าอวิ๋นซิ่วชิงคิดอะไรอยู่
อวิ๋นซิ่วชิงรู้ว่าชายหนุ่มหมายถึงอะไร แต่มันเร็วเกินไปที่จะบอกว่าตอนนี้ แม้ว่าครอบครัวของนางจะเคยขายวัตถุดิบยา แต่สามารถรู้ถึงวัตถุดิบยาเพียงไม่กี่ชนิดเท่านั้น หากมีข่าวว่านางสามารถรักษาและช่วยผู้คนแพร่กระจายออกไป คนอื่นอาจยิ่งสงสัยนางมากขึ้นไปอีก
“เจ้าไม่เข้าใจหรอก ผูเว่ยชาง ยังไงข้าก็ยังบอกใครไม่ได้” อวิ๋นซิ่วชิงคิดอย่างขมขื่น
ชายหนุ่มขมวดคิ้ว เขาอยากรู้จริง ๆ ว่านางล้างพิษให้เขาได้อย่างไร ดังนั้นเขาจึงร่วมมือกับเหยียนเกอเพื่อวางแผนตะล่อมให้นางเผยความลับออกมา แต่ตอนนี้ผูเว่ยชางสับสนมากกว่าว่าเพราะเหตุใดนางถึงต้องปกปิดทักษะการแพทย์ที่น่าอัศจรรย์เช่นนี้ด้วย?
อวิ๋นซิ่วชิงเงยหน้ามองผูเว่ยชาง เมื่อเห็นใบหน้าหล่อเหลาของเขาที่กำลังสับสน นางก็กลัวว่าเขาจะบอกคนอื่นเรื่องที่นางมีทักษะการแพทย์ ดังนั้นจึงอธิบายออกไปว่า “ข้าจะให้คนอื่นรู้ทักษะการแพทย์ของข้าแน่นอน แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้…”
เมื่อเห็นคิ้วของหญิงสาวขมวดขึ้น แม้ผูเว่ยชางจะยังคงสงสัย แต่เขาก็ยอมพยักหน้าแต่โดยดี
อวิ๋นซิ่วชิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก ตอนนี้นางพยายามหาข้อแก้ตัวเพื่อปิดปากเขาไม่ให้บอกใครเรื่องทักษะการแพทย์ของนาง
อวิ๋นซิ่วชิงต้มยาจีนแล้วเทลงชาม ขณะที่นางกำลังจะยกไปให้ท่านพ่อ นางก็เห็นรอยยิ้มของเหยียนเกอ
เหยียนเกอมองอวิ๋นซิ่วชิงด้วยรอยยิ้ม เมื่อเขาเห็นนางเลิกคิ้วขึ้น นางจึงถามว่า “เหยียนเกอ ท่านอยากรู้ไหมว่าพิษถูกล้างออกไปได้อย่างไร?”
เหยียนเกอพยักหน้ารัว ๆ แน่นอนว่าเขาอยากรู้ เขาเฝ้าหาคำตอบมาหลายปีแล้ว แต่ก็หาไม่พบเสียที คราวนี้เขาจะต้องรู้ให้ได้!
อวิ๋นซิ่วชิงถือยาและเหล่มองมัน กลิ่นหอมของยากระจายออกไปยังจมูกของผูเว่ยชางและเหยียนเกอพร้อมกับไอร้อนที่พัดผ่านใบหน้าของอวิ๋นซิ่วชิง ทำให้นางยิ่งดูลึกลับมากขึ้น
“หากเจ้าอยากรู้ ก็แค่รออยู่ที่นี่” อวิ๋นซิ่วชิงตรงไปยังห้องของพ่อเฒ่าอวิ๋น
พ่อเฒ่าอวิ๋นกำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้มองไปข้างหน้าอย่างใจลอยราวกับครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ จนกระทั่งอวิ๋นซิ่วชิงมาหาพร้อมกับยา เขาจึงรู้สึกตัว
“ท่านพ่อ ท่านรีบกินยาเถอะ กำลังอุ่น ๆ อยู่เลย เดี๋ยวจะเย็นหมด” อวิ๋นซิ่วชิงส่งยาให้พ่อของนาง
พ่อเฒ่าอวิ๋นยิ้มออกมาเล็กน้อยและรับยามาดื่ม ก่อนจะยื่นชามให้อวิ๋นซิ่วชิง “ชิงเหนียง เมื่อท่านเหยียนเกอซื้องูของเจ้าก็อย่าคิดราคาสูงเกินไปนะ สุดท้ายก็มีเพียงท่านเหยียนที่กล้าซื้อมัน ดังนั้นจงขายออกไปในราคาที่สมเหตุสมผลที่สุด”
อวิ๋นซิ่วชิงตอบรับและปล่อยให้พ่อเฒ่าอวิ๋นนอนหลับพักผ่อน
อวิ๋นซิ่วชิงยังไม่ออกจากห้อง จนกระทั่งพ่อของนางหลับสนิท นางจึงคิดจะเดินออกจากห้องไป
และทันทีที่นางเดินพ้นประตู นางก็เห็นเหยียนเกอยืนรออยู่ก่อนแล้ว
อวิ๋นซิ่วชิงเดินเข้าไปในครัวอย่างไร้อารมณ์ ในขณะที่เหยียนเกอเดินตามอวิ๋นซิ่วชิงไป เขากลัวว่านางจะเปลี่ยนใจไม่ยอมบอกวิธีล้างพิษ
อวิ๋นซิ่วชิงกำลังจะล้างชามยา แต่ผูเว่ยชางกลับคว้าชามจากมือนางไปอย่างรวดเร็ว
“ข้าล้างส่วนที่เหลือแล้ว” เขากล่าวด้วยรอยยิ้มละไม
อวิ๋นซิ่วชิงรู้สึกประหลาดใจ นางเหลือบมองไปยังเตาในครัวที่ถูกทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว
หญิงสาวรู้สึกอายเล็กน้อยที่ปล่อยให้บุรุษอย่างผูเว่ยชางเป็นคนทำความสะอาดให้
“ขอบคุณ” ในเวลานี้ อวิ๋นซิ่วชิงสามารถทำได้เพียงแค่ขอบคุณอีกฝ่ายเท่านั้น ไม่มีประโยชน์ที่จะพูดอะไรต่อไปอีก เพราะเขาได้ทำมันไปแล้ว
ครั้นมองใบหน้าที่ติดจะเขินอายของอวิ๋นซิ่วชิง ผูเว่ยชางก็กล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ด้วยความยินดี”
