บทที่ 81 ไร้ยางอาย
ผูเว่ยชางบรรจุผักกาดขาวและมันฝรั่งลงในตะกร้า แล้วนำไก่ฟ้าออกมาจากครัว
เมื่อเห็นผักและไก่ฟ้าในมือ เขาก็พลันจำภาพเหตุการณ์เมื่อวานนี้ที่อวิ๋นซิ่วชิงบอกเขาว่าให้เลี้ยงไก่ด้วยเมล็ดพืช ซึ่งไม่ว่าจะคิดกี่ครั้งก็อดหัวเราะไม่ได้ ทันใดนั้นเขาก็พบว่าตั้งแต่ตนเองได้พบกับอวิ๋นซิ่วชิง อารมณ์ของเขาก็ไม่ได้มืดมนเหมือนเมื่อก่อนแล้ว แต่ดีขึ้นเรื่อย ๆ
”พี่ผู ท่านกำลังจะไปไหน?” ทันใดนั้นเสียงอ่อนโยนก็แว่วเข้ามาในหูของผูเว่ยชาง
ผูเว่ยชางมองแหล่งที่มาของเสียงอย่างเย็นชาพร้อมกับขมวดคิ้ว “ทำไมเจ้าถึงมาที่นี่”
เหยียนเก๋อกระโดดลงจากรถม้าและเอ่ยเสียงเรียบ “สหาย ทำไมเจ้าถึงประมาทขึ้นเรื่อย ๆ เช่นนี้เล่า”
ผูเว่ยชางเหลือบมองเหยียนเก๋อก่อนหันหลังกลับและจากไป ไม่ใช่เพราะเขาประมาทตัว แต่เป็นเพราะไม่ได้คาดคิดว่ารถม้าจะหยุดอยู่ข้างๆ เขา ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่ได้คาดหวังว่าเหยียนเก๋อจะมาที่นี่เช่นกัน ซึ่งทำให้อารมณ์ของเขาพลันมืดหม่นลง
“อ๊ะ ๆ อย่าเพิ่งไปสิ” เมื่อเห็นว่าผูเว่ยชางจากไปโดยไม่หันหลังกลับ เหยียนเก๋อก็รีบไล่ตามเขาไป
ผูเว่ยชางหันหน้ามามองอย่างเย็นชา “เราตกลงกันแล้วว่าเจ้าไม่สามารถมาที่นี่ได้ เจ้าจะเปิดเผยตัวตนของข้า”
”อย่าลืมสิว่าข้อตกลงของเราเกิดขึ้นก่อนที่พิษของเจ้าจะถูกกำจัดออกไป ตอนนี้พิษของเจ้าถูกถอนออกไปแล้ว ทำให้ข้อตกลงเป็นโมฆะ แล้วทำไมข้าถึงยังต้องทำแบบเดิมอยู่”
ผูเว่ยชางไม่ได้คาดคิดว่าหมอเทวดาอันดับหนึ่งในใต้หล้าจะไร้ยางอายขนาดนี้ ทำให้เขาหมดอารมณ์ทันที และหันหลังทำท่าจะกลับบ้าน
เหยียนเก๋อเห็นว่าผูเว่ยชางกำลังจะจากไปอีกครั้ง เขาก็รีบขับรถมาหยุดอีกฝ่ายไว้
คนอื่นอาจกลัวผูเว่ยชางในฐานะเทพเจ้าแห่งสงคราม แต่เขาไม่กลัวอีกฝ่ายแม้แต่น้อย ต่อให้เขาจะไม่เก่งวรยุทธ์ แต่เขาก็ใช้ยาพิษได้อย่างเชี่ยวชาญ ยิ่งไปกว่านั้นยังได้กลายเป็นสหายที่ดีของผูเว่ยชางในขณะที่ล้างพิษให้เขา ต่อให้อีกฝ่ายจะทำสีหน้าหงิกงออยู่ตลอด แต่นั่นก็ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อความจริงที่ว่าพวกเขาเป็นสหายที่ดีต่อกัน
”เจ้าจะทำอะไร” ผูเว่ยชางขมวดคิ้วมองเหยียนเก๋อ
เหยียนเก๋อหัวเราะขณะมองชาวบ้านที่หยุดดู และพูดอย่างอารมณ์ดีว่า “ผูเว่ยชาง เจ้าแน่ใจหรือว่าต้องการพูดถึงเรื่องนี้กันบนถนน?”
ผูเว่ยชางเงยหน้าขึ้นมองชาวบ้านที่อยากรู้อยากเห็นรอบตัวเขาและพูดอย่างร้อนใจ “ตามข้ามา”
ทันทีที่พูดจบ ผูเว่ยชางก็เดินไปที่บ้านของเขา ส่วนเหยียนเก๋อมองแผ่นหลังของอีกฝ่ายพลางยกยิ้ม แสดงให้เห็นว่าเขาประสบความสำเร็จ
เหยียนเก๋อมาที่นี่เพื่อดูผูเว่ยชางเป็นครั้งแรก เขาแค่อยากรู้ว่าพิษบนร่างของผูเว่ยชางถูกกำจัดออกไปอย่างไร ด้วยเหตุนี้เขาจึงนอนไม่หลับเป็นเวลาหลายวันราวกับมีสิ่งรบกวนจิตใจทุกวัน เมื่อทนไม่ไหวแล้วจึงมาพบเขาโดยตรง
ผูเว่ยชางเดินนำเหยียนเก๋อกลับไปที่บ้านของเขา
เขาไม่สนใจสภาพความเป็นอยู่อันสมถะของผูเว่ยชาง เขานั่งอยู่ตรงหน้าอีกฝ่ายและพูดว่า “ผูเว่ยชาง แม้ข้าจะไม่ได้ล้างพิษให้เจ้า แต่ข้าอยู่ที่นี่มาหลายปีแล้วเพื่อระงับพิษให้เจ้า เจ้าคิดว่าข้าเป็นผู้มีพระเจ้าของเจ้าหรือไม่?”
”เจ้าเอาเงินของข้าไป” ผูเว่ยชางได้ยินคำพูดของเหยียนเก๋อก็รู้ว่ามันหมายถึงอะไร เขากลับไม่มีท่าทางร้อนรน
คำพูดของผูเว่ยชางเกือบทำให้เหยียนเก๋อสำลักจนตาย จ้องมองผูเว่ยชางเป็นเวลาเนิ่นนานและพูดไม่ออก
เมื่อนึกถึงพิษของผูเว่ยชาง เขาจึงกัดฟันและพูดว่า “เจ้าบังคับข้าเองนะ”
”งั้นหรือ” ผูเว่ยชางกอดอกขณะมองไปที่เหยียนเก๋อ
เหยียนเก๋อกระแอมไอในลำคอ ก็ได้ เขาจะยอมรับเงินของผูเว่ยชางก็ได้ ตอนที่ผูเว่ยชางไปที่หุบเขาสรรพยาเพื่อค้นหาเขา เขาก็รู้ว่าผูเว่ยชางต้องพิษเจ็ดสายรุ้งเข้า ในเวลานั้นเขาสนใจพิษนั้นมาก และอีกสิ่งหนึ่งก็คือราคาที่ผูเว่ยชางเสนอนั้นน่าดึงดูดมาก เขาจึงรับมันโดยไม่ลังเล
…………………………………………………………………………………..
