ทะลุมิติไปเป็นแพทย์หญิงชาวสวนผู้มั่งคั่ง - บทที่ 73 ป่วย

    บทที่ 73 ป่วย

    อวิ๋นซิ่วชิงเก็บเนื้อสัตว์และผักทั้งหมดที่ซื้อกลับมาไว้ในห้องของพ่อเฒ่าอวิ๋น นางไม่กล้าเก็บไว้ในครัวเพราะกลัวว่าฮูหยินอวิ๋นและอวิ๋นหมิงเซียวจะแอบแย่งกิน

    เมื่ออวิ๋นซิ่วชิงมาที่ห้องของพ่อตัวเอง นางก็พบว่ามีบางอย่างผิดปกติ เพราะโดยปกติแล้วพ่อของนางจะต้องมาเคาะประตูทันทีที่นางทำอาหารเสร็จ แต่ทำไมวันนี้เขาถึงไม่มา?

    ยิ่งอวิ๋นซิ่วชิงคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ นางก็ยิ่งรู้สึกแปลก ๆ มากขึ้นเท่านั้น นางรีบเคาะประตูและถามว่า “ท่านพ่อ! ท่านพ่อ! ท่านทำอะไรอยู่? ท่านหลับหรือยัง?!”

    อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าอวิ๋นซิ่วชิงจะเคาะประตูเรียกแค่ไหนก็ไม่มีการตอบสนองจากในห้อง นางรีบหยิบตะเกียงขึ้นมาและมองผ่านกระดาษหน้าต่าง นางเห็นเพียงคนนอนอยู่บนเตียงเท่านั้น…

    อวิ๋นซิ่วชิงขมวดคิ้วและหยุดเคาะประตู นางผลักประตูเปิดออกแล้วเดินเข้าไป

    จากนั้นนางก็วางตะเกียงไว้บนโต๊ะ พร้อมกับจุดเทียนในห้องแล้วเดินไปที่เตียงด้วยเชิงเทียน พ่อของนางหายใจแผ่วเบา

    อวิ๋นซิ่วชิงใช้หลังมือตัวเองอังลงหน้าผากผู้เป็นพ่อทันที หญิงสาวรู้สึกถึงความร้อนที่หลังมือของนาง

    นางขมวดคิ้วและพูดว่า “ท่านมีไข้”

    อวิ๋นซิ่วชิงรีบวางเชิงเทียนไว้บนโต๊ะเล็ก ๆ ข้างเตียงแล้วปิดประตูอย่างรวดเร็ว

    หลังจากเข้าไปในห้องของนาง หญิงสาวก็ตั้งจิตเข้าไปยังพื้นที่มิติส่วนตัว ก่อนจะตรงไปที่ห้องปฏิบัติการเพื่อเอาเทอร์โมมิเตอร์ออกมาทันที

    แม้ว่านางจะรู้ว่าพ่อของนางมีไข้ แต่นางก็ต้องการรู้ว่าเขามีไข้มากแค่ไหน จะได้สามารถเตรียมยาที่สามารถรักษาได้ตรงตามอาการ

    อวิ๋นซิ่วชิงเดินออกจากห้องของตัวเอง และวางเทอร์โมมิเตอร์ไว้ใต้แขนของพ่อเฒ่าอวิ๋น

    เมื่อใส่เทอร์โมมิเตอร์เย็นเข้าไปในรักแร้ของพ่อนาง เขาไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ อวิ๋นซิ่วชิงก็ขมวดคิ้ว นางรู้ทันทีว่าเขากำลังมีไข้…

    อวิ๋นซิ่วชิงอยากตบตัวเองจริง ๆ นางควรจะคิดได้แล้วว่าพ่อไม่ใช่คนง่วงนอนง่าย เขาจะนอนเร็วได้อย่างไร?!

    อวิ๋นซิ่วชิงไม่รู้ว่าตอนนี้กี่โมงยามแล้ว นางคิดประมาณเอาว่าคงครบห้านาที จึงหยิบเทอร์โมมิเตอร์ออกมาอย่างรีบร้อน

    อวิ๋นซิ่วชิงเดินเข้าไปบริเวณที่มีเชิงเทียนวางให้แสงสว่างอยู่ และมองลงไปที่เทอร์โมมิเตอร์ ตัวเลขบอกว่าอุณหภูมิเขาสามสิบเก้าองศาแล้ว! ซึ่งนับเป็นตัวเลขที่สูงมาก

    พ่อของนางแก่แล้วและเขาอาจมีไข้มานานเกินสามชั่วยาม*[1]

    อวิ๋นซิ่วชิงรีบเข้าไปในห้องของตัวเองเพื่อเตรียมยาลดไข้และยาฉีด

    เมื่ออวิ๋นซิ่วชิงกำลังจะให้ยาลดไข้แก่ผู้เป็นพ่อ นางก็พบว่าน้ำในกานั้นเย็นเสียแล้ว

    อวิ๋นซิ่วชิงวางยาลดไข้ไว้ด้านข้าง ก่อนจะเปิดประตูรีบเข้าไปในครัวและเริ่มต้มน้ำร้อน ยิ่งนางวิตกกังวลมากเท่าไหร่ก็ยิ่งไม่สามารถจุดฟืนได้มากขึ้นเท่านั้น

    อวิ๋นซิ่วชิงจุดฟืนอยู่หลายครั้ง แต่ก็ยังไม่สามารถจุดได้ ในที่สุดนางก็โกรธจัดจนต้องเดินไปรอบ ๆ ครัว และพบน้ำมันหมูที่นางเคยใช้ทำอาหาร นางจึงวางน้ำมันหมูบนฟืนแล้วจัดการเผามัน

    หนึ่งชั่วโมงต่อมา อวิ๋นซิ่วชิงต้มหม้อน้ำร้อน…

    นางกลับไปที่ห้องของพ่อของตัวเองด้วยหม้อน้ำร้อน พร้อมกับป้อนยาลดไข้เข้าไปในปากของผู้เป็นพ่อ และเทน้ำอุ่นตามลงไป

    อวิ๋นซิ่วชิงยังคงไม่วางใจ จนกระทั่งเขากลืนยาเข้าไป

    จากนั้นนางก็นำผ้าเปียกเช็ดบนหน้าผากของเขา กระทั่งหนึ่งชั่วยามต่อมา สีหน้าของเขาก็เริ่มดีขึ้น

    อวิ๋นซิ่วชิงโล่งใจขึ้นมาเล็กน้อย นางคิดว่าจะอธิบายสิ่งที่เกิดขึ้นนี้อย่างไรเมื่อเขาตื่นขึ้นมาในวันพรุ่งนี้?

    นางไม่สามารถบอกความลับเรื่องพื้นที่มิติส่วนตัวได้ แล้วนางควรทำอย่างไรกับยานี้ดี?

    ”อนิจจา” อวิ๋นซิ่วชิงถอนหายใจอย่างหนัก และตัดสินใจไปเยี่ยมอู่หลางจงในหมู่บ้าน

    อวิ๋นซิ่วชิงเอ่ยเสียงเบาว่า “ท่านพ่อรอข้าก่อน ข้าจะไปตามหมอมาให้ท่าน และจะกลับมาเร็ว ๆ นี้”

    เวลานี้พ่อของนางไม่สามารถตอบกลับมาได้ นางจึงถือตะเกียงเดินออกจากตระกูลอวิ๋น และรีบเดินไปที่บ้านของอู่หลางจงอย่างรวดเร็ว