บทที่ 249 ฐานลับของเถ้าแก่ไฉ่
”ใช่ ท่านแม่และท่านพ่อของข้าเป็นคนดีจริง ๆ และไม่เคยปฏิบัติต่อข้าไม่ดี”
คุณหนูไฉ่กล่าวด้วยน้ำตาคลอเบ้าว่า หลังจากที่นางปรากฏตัวด้วยใบหน้าเช่นนี้ พ่อแม่ของนางไม่เคยรังเกียจนางเลย
หากเป็นคนอื่น ๆ พวกเขาคงทิ้งนางไปแล้ว เช่นนั้นนางจะไม่สำนึกคุณได้อย่างไร? นางโชคดีมากแค่ไหนที่ได้พบกับพ่อแม่ของนางและอวิ๋นซิ่วชิง
อวิ๋นซิ่วชิงได้แต่ตบไหล่คุณหนูไฉ่และพูดคุยกันอีกเล็กน้อย หลังจากนั้นนางก็เดินออกมาจากห้อง
ผูเว่ยชางรออวิ๋นซิ่วชิงอย่างเงียบ ๆ ในห้องโถง เมื่อเห็นอวิ๋นซิ่วชิงออกมา เขาก็รีบลุกขึ้นยืนและเดินไปอยู่ข้างนาง คอยปกป้องอวิ๋นซิ่วชิงอย่างดี
คุณหนูไฉ่ที่ออกมาตามหลังก็ยังมองเห็นความใส่ใจของชายคนนี้ที่มีต่ออวิ๋นซิ่วชิง
จากนั้นไฉ่เหวินหลิน ฮูหยินไฉ่ และนายน้อยไฉ่ก็เข้ามา
อวิ๋นซิ่วชิงกล่าวว่า “คุณหนูไฉ่ฟื้นตัวได้ดีมาก นางสามารถถอดผ้าคลุมหน้าของนางได้ในวันพรุ่งนี้ แม้ว่าพรุ่งนี้จะดีแล้ว แต่พวกท่านควรให้ความใส่ใจเป็นพิเศษกับการกินและการแต่งกายในอนาคต ระวังอย่าให้นางป่วย”
ไฉ่เหวินหลินรู้สึกโล่งใจที่ได้ยินคำพูดของอวิ๋นซิ่วชิง และในที่สุดก็ปล่อยวางสิ่งที่อยู่ในใจของพวกเขามาหลายปี
เมื่อนายน้อยไฉ่รู้ว่าน้องสาวของเขาดีขึ้น เขาก็มีความสุขมาก และต้องการตอบแทนความเมตตาของอวิ๋นซิ่วชิง
เขารีบหันไปหาไฉ่เหวินหลินและแนะนำว่า “ท่านพ่อ เราต้องพาแม่นางอวิ๋นและคุณชายผูไปเลือกผักตอนนี้เลยไหม?”
ไฉ่เหวินหลินอารมณ์เสียพลางตบต้นขาตัวเอง เพราะเขาดันมัวแต่มีความสุขมากจนลืมข้อตกลงที่สำคัญนี้ไป “ดูสมองของข้าสิ ข้าแก่แล้ว ข้าลืมเรื่องนี้ได้อย่างไร?! ไปเถอะ ข้าจะพาพวกเจ้าไปเลือกพืชผักเอง”
หลังจากที่อวิ๋นซิ่วชิงและผูเว่ยชางตอบรับ พวกเขาก็ติดตามไฉ่เหวินหลินและลูกชายเข้าไปในรถม้า
”แม่นางอวิ๋น ข้าจะพาเจ้าไปที่ฐานลับของข้า ข้าไม่เคยพาใครมาที่นี่ เจ้ากับคุณชายผูเป็นคนแรก” ไฉ่เหวินหลินถือว่าอวิ๋นซิ่วชิงเป็นคนสนิทของเขาเอง และคำพูดของเขาก็เป็นมิตรมากเช่นกัน
”จริงหรือ? ท่านไฉ่ไม่กลัวข้าขโมยงานของท่านหรือ?” อวิ๋นซิ่วชิงหยอกล้อ
”เรื่องอะไร? ข้าจะบอกแม่นางอวิ๋นทุกอย่าง แม่นางอวิ๋น เจ้าคือผู้มีพระคุณของเรา! เรื่องอะไรที่เจ้าอยากรู้ ถามมาได้เลย!!”
ไฉ่เหวินหลินหัวเราะพลางโบกมืออย่างไม่แยแส
อวิ๋นซิ่วชิงคิดเพียงว่าฐานลับของไฉ่เหวินหลินควรเป็นห้องใต้ดินขนาดใหญ่ และจะต้องมีผักจำนวนมากเก็บไว้ในห้องใต้ดินเป็นแน่
แต่เมื่อนางมาถึงแล้วก็ต้องประหลาดใจ
ไฉ่เหวินหลินขอให้คนขับรถม้าพาพวกเขาไปที่หมู่บ้านเล็ก ๆ นอกเมือง
ทันทีที่อวิ๋นซิ่วชิงลงจากรถม้า เขาก็เห็นหมู่บ้านที่เป็นระเบียบเรียบร้อยอย่างมาก
อวิ๋นซิ่วชิงเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัย หมู่บ้านนี้ดูเงียบสงบเกินไป ทุกครอบครัวมีบ้านและประตูเดียวกัน หากอวิ๋นซิ่วชิงไม่เห็นว่าตอนนี้นางสวมเสื้อผ้าโบราณ นางคงคิดว่ากำลังสวมเสื้อผ้าที่ทันสมัยอยู่
”ชิงเหนียง? ชิงเหนียง?”
เมื่อผูเว่ยชางลงจากรถม้าและเอื้อมมือออกไปช่วยอวิ๋นซิ่วชิง เขาก็เห็นอวิ๋นซิ่วชิงยืนอยู่หน้ารถม้าอย่างตะลึงงัน เขาอดไม่ได้ที่จะเรียกนางอยู่สองสามครั้ง แต่หญิงสาวข้างกายก็ไม่ตอบสนอง
ผูเว่ยชางยกมือขึ้นและค่อย ๆ ดึงไปที่ชายเสื้อของอวิ๋นซิ่วชิง เขาไม่กล้าลากจูงแรงเกินไปเพราะกลัวว่านางจะล้มลง
อวิ๋นซิ่วชิงรู้สึกราวกับว่านางถูกลากไป ทันทีที่นางมองลงมาก็เห็นสายตาที่เป็นห่วงของผูเว่ยชาง
นางอธิบายอย่างรวดเร็ว “ข้ากำลังตกตะลึงน่ะ ข้าขอโทษ” หลังจากนั้นนางก็กระโดดลงจากรถม้า
มันเป็นบ้านธรรมดาไม่ใช่หรือ?
ผูเว่ยชางนึกดูถูกในใจ
หลังจากลงจากรถม้า ไฉ่เหวินหลินและลูกชายของเขาก็พาอวิ๋นซิ่วชิง และผูเว่ยชางเข้าไปในหมู่บ้าน
ทันทีที่พวกเขาเข้าไปในหมู่บ้าน ก็มีคนมาถามไฉ่เหวินหลินว่า “เถ้าแก่ไฉ่ ครอบครัวข้ามีถั่วมาใหม่ เมื่อไหร่ท่านจะมารับพวกมัน ถ้าช้าไปสองวันมันจะไม่สดแล้วนะ”
”ไม่ต้องห่วง ใครบางคนจะมารับมันไปในตอนเย็น ไปกันเถอะ พาข้าไปดูว่าเจ้าปลูกผักอย่างไรก่อน?” ไฉ่เหวินหลินยิ้ม
ต้าหนิวตอบทันที เขาเดินนำไฉ่เหวินหลินไปอย่างมีความสุข
…
บทที่ 250 ช่างน่าเลื่อมใส
ไฉ่เหวินหลินแนะนำให้พวกเขารู้จักกับต้าหนิว
”ทุกตระกูลที่นี่ปลูกพืชผักของตระกูลไฉ่ ทันทีที่ผักของพวกเขาโตขึ้น คนของข้าจะมาเก็บมัน บางครั้งหากผักของพวกเขาไม่สามารถจัดเก็บได้ ข้าก็จะเก็บผักจากหลายหมู่บ้านรอบ ๆ นี้แทน”
อวิ๋นซิ่วชิงยกมือขึ้นยกนิ้วให้ไฉ่เหวินหลิน เถ้าแก่ไฉ่ได้รับการยกย่องจากอวิ๋นซิ่วชิงก็หัวเราะออกมาดังลั่น
อวิ๋นซิ่วชิงรู้สึกว่าผู้คนในสมัยโบราณฉลาดมากจริง ๆ ถ้านางไม่มีพื้นที่มิติส่วนตัวในมือ มันคงจะยากมากที่จะอยู่รอดได้ในสมัยโบราณ
”เถ้าแก่ไฉ่ เจ้าไม่กลัวว่าคนอื่นจะทำการค้าแข่งกับท่านหรือ?” อวิ๋นซิ่วชิงถามอย่างสงสัย
ไฉ่เหวินหลินตอบ “แน่นอนว่าข้ากลัว มันเป็นธุรกิจของข้า เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหานี้ เราทุกคนได้ลงนามในการประดิษฐ์ตัวอักษรที่บ้านของเจ้าหน้าที่ ข้าจึงไม่กลัว”
อวิ๋นซิ่วชิงพยักหน้าขณะที่ต้าหนิวพาพวกเขาไปที่ประตู
ต้าหนิวยืนอยู่ที่ประตูและเรียกภรรยาของเขา จากนั้นก็เห็นหญิงรูปร่างอ้วนเล็กน้อยเดินออกมาจากห้องด้านในด้วยรอยยิ้ม
”เถ้าแก่ไฉ่ เป็นท่านนั่นเอง เชิญเข้ามาก่อน” นางหนิวเชิญไฉ่เหวินหลินและกลุ่มของเขาเข้ามาในลานบ้านอย่างอบอุ่น
อวิ๋นซิ่วชิงตามไฉ่เหวินหลินเข้าไปในบ้านของต้าหนิว และถึงกับเลิกคิ้วขึ้นด้วยความประหลาดใจ
ลานของต้าหนิวถูกปกคลุมด้วยหลังคาเช่นเดียวกับเรือนกระจกที่ทันสมัย ลานบ้านเต็มไปด้วยผัก รวมไปถึง ถั่ว กะหล่ำปลี และอื่น ๆ
อวิ๋นซิ่วชิงรู้สึกว่าถ้าไฉ่เหวินหลินไม่รวยก็แปลกเกินไปแล้ว!
นางได้เข้าไปดูผักของต้าหนิว พวกมันทั้งหมดเป็นสีเขียว ได้กลิ่นหอมของผักทันทีที่เข้าใกล้
อวิ๋นซิ่วชิงถอนหายใจ นางด้อยกว่าเห็น ๆ
”ผูเว่ยชาง เจ้าเห็นหรือไม่ว่าเขามีพลังมากแค่ไหน” อวิ๋นซิ่วชิงทั้งอิจฉาและละอายใจ
”มันทรงพลังมาก” แม้ว่าผูเว่ยชางจะได้เห็นโลกมามากมาย แต่เขาก็ต้องชื่นชมสติปัญญาและมันสมองของไฉ่เหวินหลินในเรื่องการค้า
”แม่นางอวิ๋น เจ้าสามารถเลือกได้เลย!” ไฉ่เหวินหลินขอให้ลูกชายของเขารับมือกับความกระตือรือร้นของต้าหนิวแทน
อวิ๋นซิ่วชิงพยักหน้า และลงมือเลือกผักสามชนิด
จากนั้นไฉ่เหวินหลินและลูกชายของเขาก็พาอวิ๋นซิ่วชิงไปที่อื่นอีกหลายแห่ง หญิงสาวเลือกผักมาได้มากกว่ายี่สิบชนิด ซึ่งบางชนิดสามารถปลูกได้ในฤดูหนาว และบางอย่างก็ไม่สามารถปลูกในฤดูหนาวได้
หลังจากที่อวิ๋นซิ่วชิงเลือกได้แล้ว นายน้อยไฉ่ก็ให้ใบรายการสั่งซื้อกับอวิ๋นซิ่วชิง “แม่นางอวิ๋น รายการที่เจ้าร้องขอมีขาดตกหล่นหรือไม่?”
หลังจากเหลือบมองอย่างรวดเร็ว อวิ๋นซิ่วชิงพบว่านายน้อยไฉ่ได้รวบรวมทั้งหมดไว้ให้แล้ว “ไม่มีอะไรขาดหาย เจ้าจัดการได้ดีจริง ๆ ถึงกับจดมันลงไปด้วยซ้ำ”
นายน้อยไฉ่ยิ้มอย่างเขินอายและพูดว่า “ไม่มีอะไรเลย”
ผูเว่ยชางกลอกตาหนึ่งที เรื่องแค่นี้เขาเองก็จำชื่อผักที่เลือกไว้ได้เหมือนกัน
”ลูกชายของข้าเขาวิ่งไปกับข้าทั้งวัน เขาเห็นสิ่งต่าง ๆ จนจดจำได้” ไฉ่เหวินหลินไม่เพียงแต่จะชื่นชมลูกสาวของเขาเท่านั้น แต่ยังรวมถึงลูกชายของเขาด้วย เมื่อเขาเจอใครก็ตาม เขาจะสรรเสริญลูกชายให้ฟัง
”ท่านไฉ่ยังเก่งมากในการสอนลูกชายที่ดีเช่นนี้” อวิ๋นซิ่วชิงคิดว่าความคิดและการกระทำของตระกูลไฉ่นั้นดีมาก ทั้งยังมีความจริงใจต่อผู้คน
แม้ว่าไฉ่เหวินหลินจะเป็นคนที่ร่ำรวย แต่เขาก็ปฏิบัติต่อผู้คนในหมู่บ้านอย่างอ่อนโยนโดยไม่มีการแบ่งแยก จึงทำให้อวิ๋นซิ่วชิงชื่นชมเขามาก
”เรื่องเล็กน้อย นี่เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย” ไฉ่เหวินหลินได้รับการยกย่องจากคนที่อายุน้อยกว่าตัวเองหลายปี ตอนนี้เขาเขินอายอย่างมาก
”เถ้าแก่ไฉ่ เจ้าคิดเรื่องพวกนี้ขึ้นมาได้อย่างไร? มันเป็นความคิดที่ดีที่จะปล่อยให้ชาวบ้านปลูกผักและขายผักให้” อวิ๋นซิ่วชิงรู้สึกชื่นชม
”ไม่เพียงแค่นั้น แต่ข้ายังแจกจ่ายเมล็ดพันธุ์ให้กับพวกเขาทุกปี พวกเขาเพียงแค่อาศัยปลูกเมล็ด การมีความสุขคนเดียวไม่ดีเท่าการมีความสุขร่วมกัน” ไฉ่เหวินหลินยิ้ม
”ท่านไฉ่ ข้าเลื่อมใสท่านจริง ๆ”
อวิ๋นซิ่วชิงมองเถ้าแก่ไฉ่ด้วยสายตาชื่นชม เพราะในฐานะคนจากโลกสมัยใหม่ นางไม่ได้มีความคิดที่ล้าหลัง แต่นางกลับมีชีวิตอยู่อย่างไร้ค่าในยุคปัจจุบัน
