บทที่ 247 รออยู่
ผูเว่ยชางหัวเราะคิกคักและพูดว่า “ถ้าเจ้าชอบ ข้าจะพาเจ้าไปกินอีก”
หลังจากได้ยินคำพูดของผูเว่ยชาง อวิ๋นซิ่วชิงก็กลอกตาขาวใส่อีกฝ่าย “เจ้ากำลังพูดเรื่องไร้สาระ พรุ่งนี้พวกเราจะเดินทางกลับกันแล้ว ข้าไม่รู้ว่าคราวหน้าเราจะมาที่นี่ได้อีกเมื่อไหร่?”
ผูเว่ยชางกระแอมไอเบา ๆ เพื่อซ่อนความอับอาย “ข้าหมายความว่า เมื่อเรากลับถึงคฤหาสน์ ข้าจะพาเจ้าไปกินน้ำเต้าหู้และซาลาเปา”
”สัญญาแล้วนะ” อวิ๋นซิ่วชิงยิ้มให้ผูเว่ยชางและพูดติดตลก
หลังจากรับประทานอาหารแล้ว ทั้งสองก็เดินไปที่คฤหาสน์ของตระกูลไฉ่ ตอนนี้เป็นเวลารุ่งสางแล้ว จึงมีคนเดินเท้าอยู่บนท้องถนนมากขึ้นเรื่อย ๆ
อวิ๋นซิ่วชิงมองดวงอาทิตย์ที่กำลังส่องแสงจ้าก็เห็นว่าสายแล้ว นางหันไปหาผูเว่ยชางและพูดว่า “ผูเว่ยชาง กลับกันเถอะ วันนี้ท่านไฉ่บอกว่าเขาจะพาเราไปดูพืชผัก อย่าปล่อยให้คนอื่นรอ”
ผูเว่ยชางพยักหน้าและทั้งสองก็เร่งฝีเท้าของพวกเขากลับไป
เมื่อกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลไฉ่ ประตูคฤหาสน์ก็เปิดออกแล้ว เมื่อพวกเขาเข้าไปในประตูคฤหาสน์ได้ไม่นาน ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงของแม่บ้านตระกูลไฉ่ถามขึ้นอย่างกังวล “แม่นางอวิ๋น คุณชายผู พวกท่านไปไหนมา?”
อวิ๋นซิ่วชิงเห็นสีหน้าของแม่บ้านก็คิดว่ามีอะไรผิดปกติกับคุณหนูไฉ่ นางจึงรีบถามว่า “เกิดเรื่องอะไรหรือแม่บ้าน? เกิดอะไรขึ้น?”
แม่บ้านไฉ่รีบเดินมาหาคนทั้งสองและพูดว่า “นายท่านขอให้ข้าไปเชิญ แม่นางอวิ๋นและคุณชายผูมาทานอาหารเช้า หลังจากที่ข้าไปที่นั่น ข้าไม่เห็นพวกท่านทั้งคู่เลย ข้าจึงกลัว และตามหาพวกท่านอยู่”
”ไม่ต้องห่วงนะแม่บ้านไฉ่ ไม่มีอะไรเกิดขึ้นหรอก” อวิ๋นซิ่วชิงรู้สึกโล่งใจที่รู้ว่าคุณหนูไฉ่ไม่ได้มีอาการผิดปกติอะไร “พวกเราตื่นเช้ามากในวันนี้ คนรับใช้และสาวใช้ในคฤหาสน์ก็ยังไม่ตื่น เราทั้งคู่จึงเดินออกจากคฤหาสน์และได้กินอาหารเช้ากันแล้วโดยไม่ทันได้บอกกล่าวก่อน”
”อนิจจา! ข้าจะปล่อยให้แม่นางอวิ๋นกับคุณชายผูออกไปทานอาหารข้างนอกเช่นนี้ได้อย่างไร? เพียงแค่ปลุกพวกเราก็ได้ อาหารภายนอกไม่สะอาดนัก”
แม่บ้านขมวดคิ้ว
”ไว้คราวหน้านะ” อวิ๋นซิ่วชิงรู้สึกว่าถ้าสนทนานานกว่านี้อาจไม่มีที่สิ้นสุด นางจึงรีบจบมันทันที
แม่บ้านตระกูลไฉ่พยักหน้าอย่างรวดเร็ว “ตกลง ข้าจะจัดให้พวกเขาตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อทำอาหารให้แม่นางอวิ๋น”
”ขอบคุณแม่บ้าน” อวิ๋นซิ่วชิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม
หลังจากนั้น หญิงสาวไม่ได้กลับไปที่ห้องของนาง แต่ไปที่ห้องโถงพร้อมกับผูเว่ยชาง
ไฉ่เหวินหลิน ฮูหยินไฉ่ และนายน้อยไฉ่กำลังรอนางและผูเว่ยชางอยู่ในห้องโถง
ทันทีที่อวิ๋นซิ่วชิงเข้าไปถึง นางก็มองเห็นว่าพวกเขาดูเสียใจมาก “ข้าขอโทษจริง ๆ ท่านไฉ่ ผูเว่ยชางกับข้าออกไปกินข้าวตอนเช้าและไม่ได้แจ้งให้ท่านทราบ ข้าขอโทษจริง ๆ ที่ทำให้ท่านต้องรอแบบนี้”
”เรื่องอะไร? ขอโทษทำไม?” ไฉ่เหวินหลินลุกขึ้นยืน
อวิ๋นซิ่วชิงกลัวว่าไฉ่เหวินหลินจะรั้งนางไว้สำหรับอาหารมื้อค่ำ นางจึงพูดว่า “ท่านไฉ่ ข้าจะไม่กินอาหารเช้ากับพวกท่าน ข้าจะไปพบคุณหนูไฉ่และดูว่านางฟื้นตัวหรือยัง?”
”ตกลง!” เมื่อพูดถึงลูกสาวของเขา ไฉ่เหวินหลินก็จะลืมสิ้นทุกอย่าง
อวิ๋นซิ่วชิงพยักหน้าและไปที่ลานคฤหาสน์ของคุณหนูไฉ่พร้อมกับผูเว่ยชาง
เมื่อหญิงสาวเข้าไป คุณหนูไฉ่ก็กำลังทานอาหารอยู่ เมื่อเห็นอวิ๋นซิ่วชิงเข้ามา นางก็รีบลุกขึ้นยืนและทักทาย “แม่นางอวิ๋น”
”คุณหนูไฉ่ รู้สึกยังไงบ้าง?” อวิ๋นซิ่วชิงถามพลางจับมือคุณหนูไฉ่
คุณหนูไฉ่คิดอยู่ครู่หนึ่งและตอบตามความจริงว่า “ข้าแค่รู้สึกคันนิดหน่อย แต่ข้าไม่รู้สึกอะไรอีกแล้ว…”
”เป็นเรื่องปกติที่จะรู้สึกคัน ซึ่งหมายความว่าแผลกำลังสมาน” อวิ๋นซิ่วชิงพยักหน้า ปากของคุณหนูไฉ่กำลังฟื้นตัวได้ดี
”ขอบคุณมาก แม่นางอวิ๋น” นางรู้สึกขอบคุณอวิ๋นซิ่วชิงอย่างมาก
…
บทที่ 248 ดูอาการหลังผ่าตัด
”คุณหนูไฉ่ไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้า เข้าไปในห้องด้านหลังกันเถอะ ขอข้าตรวจดูอาการท่านเล็กน้อย” อวิ๋นซิ่วชิงชี้ไปที่ห้องด้านใน
คุณหนูไฉ่กล่าวทักทายผูเว่ยชาง และขอให้สาวใช้รอรับใช้ชายหนุ่ม ส่วนนางก็พาอวิ๋นซิ่วชิงเข้าไปในห้องด้านใน
คราวนี้คุณหนูไฉ่ไม่กลัว นางถอดผ้าคลุมหน้าออก อวิ๋นซิ่วชิงจึงเริ่มตรวจดูริมฝีปากของคุณหนูไฉ่ และดูเหมือนว่าแผลผ่าตัดจะดีขึ้นมากทีเดียว
”การฟื้นตัวของเจ้าดี แต่ต้องจดจำไว้ว่า เจ้าไม่สามารถกินอาหารรสเผ็ดหรืออาหารมันเยิ้มได้ นอกจากนี้ เจ้าไม่สามารถกินของแข็งได้ มิฉะนั้นการฟื้นตัวของเจ้าจะได้รับผลกระทบ”
อวิ๋นซิ่วชิงเคยพูดแบบนี้หลายครั้ง แต่นางอดไม่ได้ที่จะคอยย้ำอีกฝ่ายหลาย ๆ รอบเพื่อให้ระมัดระวังการกินอาหารให้ดี
คุณหนูไฉ่จดจำคำพูดของอวิ๋นซิ่วชิงอย่างระมัดระวัง “ข้าจดจำมันได้หมดแล้ว”
”ดีมาก สองวันนี้เจ้าต้องกินอาหารเหลว เช่น นม โจ๊ก และซุปไข่ แม้ว่าเจ้าอาจจะอ่อนแอในช่วงนี้ แต่เจ้าก็ต้องทนกับมันสักสองสามวัน”
อวิ๋นซิ่วชิงรู้สึกว่าคุณหนูไฉ่เข้มแข็งมาก นางชื่นชมผู้หญิงที่ใจสู้เช่นนี้
คุณหนูไฉ่พยักหน้า “ข้าจำได้ ข้ากินแค่โจ๊กไป”
”เอาล่ะ ลองอ้าปากของเจ้า แล้วข้าจะดูอาการ…”
หลังจากได้ยินคำพูดของอวิ๋นซิ่วชิง คุณหนูไฉ่ก็อ้าปากทันที และยื่นลิ้นของนางออกมาให้อวิ๋นซิ่วชิงตรวจสอบ
อวิ๋นซิ่วชิงมองไปที่ลิ้นของคุณหนูไฉ่และถามว่า “ริมฝีปากของเจ้าเจ็บหรือไม่ถ้าเจ้าอ้าปากแบบนี้?”
คุณหนูไฉ่ส่ายหัวและพูดว่า “ตอนแรกก็เจ็บอยู่บ้าง แต่ตอนนี้มันไม่เจ็บอีกแล้ว”
”เอาล่ะ ตอนนี้มันฟื้นฟูไปด้วยกันแล้ว และยังมีรอยแผลเป็นอยู่บ้าง แต่ไม่ต้องกังวล มันจะหายไปในวันพรุ่งนี้”
อวิ๋นซิ่วชิงพูดพลางหยิบขวดกระเบื้องออกมา เมื่อวานนี้นางทาน้ำพุแห่งจิตวิญญาณลงบนปากของคุณหนูไฉ่ น้ำพุแห่งจิตวิญญาณมีสรรพคุณในการขจัดรอยแผลเป็นและบรรเทาอาการเจ็บปวด
เมื่อวานนี้อวิ๋นซิ่วชิงแตะเพียงเล็กน้อย ปากของคุณหนูไฉ่ก็ฟื้นสภาพได้ดียิ่งนัก
นางกลัวว่าคุณหนูไฉ่จะฟื้นตัวเร็วเกินไป จนอาจทำให้ผู้คนสงสัย ดังนั้นนางจึงทามันเพียงเล็กน้อย
”แม่นางอวิ๋น เจ้าทาอะไรให้กับข้า? มันรู้สึกเย็นสบายมาก”
น้ำพุแห่งจิตวิญญาณซึมลงผิวของคุณหนูไฉ่ และคุณหนูไฉ่ก็กะพริบตาอย่างสบายใจ
”นี่คือยาสูตรลับของครอบครัวข้า มันสามารถขจัดรอยแผลเป็นได้ รอยแผลเป็นบนปากของเจ้าจางหายไปมาก ถ้าเจ้าใช้มันอีกครั้งในวันนี้พรุ่งนี้ รอยแผลเป็นของเจ้าจะหายไปจนเป็นปกติ”
อวิ๋นซิ่วชิงคิดว่าหากสิ่งที่นางพูดเป็นเรื่องธรรมดาเกินไป คุณหนูไฉ่จะต้องขอมันอย่างแน่นอน ทว่าหากนางบอกว่ามันเป็นยาลับ แม้ว่าคนอื่นจะต้องการมัน แต่พวกเขาจะไม่กล้าขอ
ดวงตาของคุณหนูไฉ่เต็มไปด้วยน้ำตาเมื่อคิดว่านางจะสามารถเป็นเหมือนคนปกติได้ในวันพรุ่งนี้
”แต่เจ้าอย่าลืมว่าในช่วงเจ็ดวันนี้มีความสำคัญอย่างยิ่ง เจ้าไม่สามารถป่วยได้แม้แต่โรคหวัด มิฉะนั้นแผลของเจ้าจะรักษายาก เจ้าต้องจำไว้ให้ดี”
อวิ๋นซิ่วชิงกลัวว่าคุณหนูไฉ่จะลืมข้อห้าม นางจึงเตือนคุณหนูไฉ่อีกครั้ง
คุณหนูไฉ่พยักหน้าอย่างแน่วแน่ แม้ว่าอวิ๋นซิ่วชิงจะเตือนนางหลายครั้ง แต่นางก็ไม่เคยรังเกียจความจ้ำจี้จ้ำไชของอวิ๋นซิ่วชิงเลย นางรู้สึกว่าเสียงของอวิ๋นซิ่วชิงเป็นเหมือนเสียงของธรรมชาติ ถ้าไม่ใช่เพราะอวิ๋นซิ่วชิง นางจะเกิดใหม่ได้อย่างไร?
”แม่นางอวิ๋น แม้ว่าข้าจะบอกเจ้าหลายครั้งแล้ว แต่ข้าก็ยังอยากจะขอบคุณ ความเมตตาของเจ้ายิ่งใหญ่กว่าสวรรค์และแผ่นดินโลกจริง ๆ ในภายภาคหน้าข้าจะตอบแทนเจ้าในฐานะวัวหรือม้า”
คุณหนูไฉ่กล่าวอย่างจริงใจ
”อย่าพูดอย่างนั้น ข้าไม่ได้ดีอย่างที่เจ้าพูด พ่อแม่และพี่ชายของเจ้ามีพระคุณกับเจ้ามากที่สุด เจ้าต้องซื่อสัตย์ต่อพวกเขา”
อวิ๋นซิ่วชิงรู้สึกละอายเมื่อได้ยินคำชมของคุณหนูไฉ่ เพราะตอนแรกนางช่วยคุณหนูไฉ่เพราะคาดหวังเรื่องการซื้อขายผักจากไฉ่เหวินหลิน
