บทที่ 239 เจรจาเรื่องสินค้า
ไฉ่เหวินหลินจดคำแนะนำของอวิ๋นซิ่วชิงอย่างระมัดระวังทีละคำ และกล่าวขอบคุณหญิงสาว
อวิ๋นซิ่วชิงตอบรับอย่างสุภาพและจากไป
ตอนนี้นางเหนื่อยเป็นอย่างมาก การผ่าตัดครั้งนี้เป็นการผ่าตัดที่ใหญ่ที่สุดที่นางเคยทำนับตั้งแต่นางข้ามมิติมาที่นี่
หลังจากออกจากลานคฤหาสน์ของคุณหนูไฉ่ นางก็กลับมายังห้องที่ไฉ่เหวินหลินจัดเตรียมให้นาง
ผูเว่ยชางทุกข์ใจที่เห็นว่าอวิ๋นซิ่วชิงไม่สามารถแม้แต่จะเดินได้ เขาจึงต้องการพานางกลับไปที่ห้องของเขา หากจะอุ้มนางกลับไป ก็กลัวว่านางจะรังเกียจ ตอนนี้เขาจึงสามารถพยุงนางไว้ได้เท่านั้นเพื่อไม่ให้ล้มลง…
หลังจากอวิ๋นซิ่วชิงกลับไปที่ห้องของนาง หญิงสาวก็นั่งลงบนเก้าอี้ไม้ในห้อง
ในช่วงที่นางผ่าตัดให้คุณหนูไฉ่ นางยืนอยู่ตลอด เมื่อการผ่าตัดสิ้นสุดลง ขาของนางจึงชาขึ้นมา นางวางเท้าลงบนม้านั่งไม้ตรงหน้า พึมพำด้วยเสียงต่ำ “ข้าเหนื่อยมาก”
ผูเว่ยชางเหลือบมองอวิ๋นซิ่วชิง เขารีบรินชาหนึ่งถ้วยให้นาง “ชิงเหนียง ดื่มก่อนเถอะ”
อวิ๋นซิ่วชิงพยายามฝืนลืมตาขึ้นและมองไปที่ผูเว่ยชาง นางรับถ้วยชามาด้วยรอยยิ้ม “ผูเว่ยชาง ข้าโชคดีที่มีเจ้า”
ผูเว่ยชางยิ้มและนั่งลงตรงหน้าอวิ๋นซิ่วชิงพร้อมกับนวดน่องให้นาง
อวิ๋นซิ่วชิงจิบชาร้อน ๆ และเพลิดเพลินกับการนวดที่ผูเว่ยชางมอบให้ นางสบตาและถอนหายใจ “มันสบายและสดชื่นมากจริง ๆ”
ผูเว่ยชางซึ่งกำลังนวดขาให้อวิ๋นซิ่วชิงอยู่นั้น ใบหน้าของเขาพลันเปลี่ยนเป็นสีแดงหลังจากได้ยินคำพูดของนาง เขารีบก้มศีรษะเพื่อปกปิดความเขินอาย
หลังจากจิบชาแล้ว อวิ๋นซิ่วชิงก็วางถ้วยน้ำชาไว้บนโต๊ะข้าง ๆ ไม่รู้ตัวเลยว่าผูเว่ยชางมีอาการผิดปกติ
นางค่อย ๆ หลับตาลง
”ชิงเหนียง เจ้าคิดว่าเราจะกลับบ้านได้เมื่อไหร่?” ผูเว่ยชางนวดขานางขณะคุยอย่างเป็นกันเอง
ครั้นไม่ได้ยินคำตอบ ผูเว่ยชางก็เงยหน้าขึ้นด้วยความสงสัย และก็เห็นว่าอวิ๋นซิ่วชิงหลับไปแล้ว…
ผูเว่ยชางจับเส้นผมของนางมาทัดหู มองไปที่ดวงตาและคิ้วของอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน คิดแต่เพียงว่าอวิ๋นซิ่วชิงดูงดงามมาก
เขาค่อย ๆ อุ้มอวิ๋นซิ่วชิงขึ้นมาวางบนเตียง ถอดรองเท้า และห่มผ้าห่มให้หญิงสาว
จากนั้นเขาก็นั่งลงข้างเตียง จ้องมองอยู่นานก่อนที่จะลุกขึ้นและจากไป
อวิ๋นซิ่วชิงนอนหลับสบาย เมื่อนางลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ข้างนอกก็มืดลงแล้ว
นางกะพริบตา จำได้ว่าตัวเองนอนบนเก้าอี้ไม้ แต่ทำไมตอนนี้นางถึงอยู่บนเตียง?
นางนอนหลับและเดินละเมอหรือ?
ในขณะนั้น ผูเว่ยชางก็เดินเข้าไปในห้องของอวิ๋นซิ่วชิงพร้อมอ่างน้ำร้อน เขามองไปรอบ ๆ และเห็นว่าอวิ๋นซิ่วชิงตื่นขึ้นแล้ว “เจ้านอนหลับสบายดีไหม?”
”ข้านอนหลับสบายดี” หญิงสาวตอบ โดยลืมความสงสัยเมื่อครู่เสียสนิท
”ล้างหน้าแล้วลุกขึ้นเถิด ตอนนี้ข้าเห็นแม่บ้านเดินไปรอบ ๆ ประตูห้องเจ้าหลายครั้ง เขาคงจะมาเชิญเจ้าไปทานอาหารเย็น” ผูเว่ยชางมองไปที่ท่าทางที่สับสนของอวิ๋นซิ่วชิงและยิ้มออกมา
อวิ๋นซิ่วชิงตอบรับพลางสวมรองเท้าและล้างหน้า ทันทีที่นางเช็ดหน้า แม่บ้านก็เคาะประตู
อวิ๋นซิ่วชิงรีบเปิดประตูและเชิญแม่บ้านเข้ามา
”แม่นางอวิ๋น นายท่านได้เชิญท่านและท่านผูไปที่ห้องโถงเพื่อทานอาหารเย็น” แม่บ้านได้ให้ความเคารพทั้งสองคนเป็นอย่างมาก
”ตกลง เช่นนั้นนำทางเถอะ” อวิ๋นซิ่วชิงเองก็มีอัธยาศัยที่ดีมาก
หลังจากนั้น ทั้งสองก็เดินตามแม่บ้านไปที่ห้องโถง
ทันทีที่พวกเขาเข้าไปในห้องโถง พวกเขาก็ได้รับการต้อนรับอย่างอบอุ่นจากไฉ่เหวินหลินและภรรยาของเขา ทำให้อวิ๋นซิ่วชิงรู้สึกเขินอายเล็กน้อย
ระหว่างมื้ออาหารเย็น ไฉ่เหวินหลินได้ริเริ่มที่จะพูดถึงแหล่งที่มาของสินค้าที่อวิ๋นซิ่วชิงและผูเว่ยชางกำลังมองหา
”แม่นางอวิ๋น คุณชายผู เจ้าต้องการซื้อผักในเมืองฉางอันในครั้งนี้ใช่หรือไม่?”
…
บทที่ 240 สิ่งที่ข้าชอบก็คือเงิน!
อวิ๋นซิ่วชิงวางตะเกียบลง ก่อนจะเช็ดปากและตอบว่า “ใช่ ข้าต้องการหาผู้ขายประจำเพื่อที่เราจะได้ไม่ต้องวิ่งไปมาทุกครั้ง…”
”มันง่ายมาก เจ้าเพียงแค่ไปที่บ้านของเราและรับสินค้า พรุ่งนี้ข้าจะพาเจ้าไปที่โรงเก็บของข้า หากเจ้าต้องการสินค้าใด ๆ เพียงแค่เลือก ไม่ต้องกังวลเรื่องราคา”
ไฉ่เหวินหลินใจกว้างมาก เขาสำนึกบุญคุณที่มีต่ออวิ๋นซิ่วชิง
อวิ๋นซิ่วชิงยังไม่ปฏิเสธข้อเสนอของไฉ่เหวินหลิน เพราะเมื่อนางรักษาคุณหนูไฉ่ นางก็มีสิทธิ์ที่จะเรียกร้องผลประโยชน์ได้ “ขอบคุณท่านไฉ่”
ไฉ่เหวินหลินรีบโบกมือและพูดว่า “เจ้าจะขอบคุณข้าทำไม? ข้าสิต้องขอบคุณเจ้า”
อวิ๋นซิ่วชิงต้องการเจียมเนื้อเจียมตัวอีกสองสามคำ แต่ทันใดนั้นฮูหยินไฉ่ก็พูดขึ้น ซึ่งมันทำให้อวิ๋นซิ่วชิงลืมที่จะเจียมเนื้อเจียมตัวไปในชั่วขณะ
”แม่นางอวิ๋น ทักษะทางการแพทย์ของเจ้ายอดเยี่ยมมาก ทำไมเจ้าถึงขายผัก?” ฮูหยินไฉ่ถามด้วยความสงสัย
”ฮูหยินไฉ่ พูดตามตรง ทักษะทางการแพทย์ของข้าไม่ได้ดีขนาดนั้น ดังนั้นข้าจึงไม่กล้ายึดมันเป็นอาชีพหลัก”
สิ่งที่อวิ๋นซิ่วชิงพูดเป็นความจริง ตอนนี้นางไม่สามารถแม้แต่จะจับเส้นชีพจรได้เลย
แต่ไฉ่เหวินหลินและภรรยาของเขาไม่เชื่อคำพูดของอวิ๋นซิ่วชิง พวกเขาได้เห็นทักษะทางการแพทย์ที่น่าทึ่งของหญิงสาวมาแล้ว พวกเขาจะเชื่อคำพูดของอวิ๋นซิ่วชิงได้อย่างไร?
”แม่นางอวิ๋นเจ้ามีปัญหาอะไรหรือ? แค่บอกข้า แล้วข้าจะพยายามให้ดีที่สุดเพื่อช่วยเจ้า!”
ไฉ่เหวินหลินคิดว่าอวิ๋นซิ่วชิงมีปัญหาบางอย่างก่อนที่นางจะกลายเป็นคนขายผัก อวิ๋นซิ่วชิงใจดีกับเขา ตอนนี้นางมีปัญหา เขาก็ต้องการช่วยนางเช่นกัน
อวิ๋นซิ่วชิงไม่คิดว่าไฉ่เหวินหลินและฮูหยินไฉ่จะเข้าใจผิดไปเช่นนี้ นางตอบอย่างอาย ๆ ว่า “ท่านไฉ่ ฮูหยินไฉ่ ข้ารู้สึกว่าข้ายังไม่ได้เรียนรู้ทักษะทางการแพทย์ทั้งหมด เมื่อข้ารู้สึกว่าข้าได้เรียนรู้ทั้งหมดแล้วข้าจะเปิดโรงหมอ”
ไฉ่เหวินหลินและฮูหยินไฉ่มองหน้ากัน พวกเขาไม่คิดว่าอวิ๋นซิ่วชิงจะถ่อมตัวขนาดนี้ แม้นางจะรู้ว่านางมีทักษะทางการแพทย์ขั้นสูง แต่นางกลับบอกว่ายังไม่เชี่ยวชาญในการเรียนรู้ สิ่งนี้ทำให้คนอื่น ๆ ที่ไม่สามารถรักษาโรคได้ภายใต้ชื่อของหมอต้องรู้สึกอาย
อวิ๋นซิ่วชิงไม่รู้ว่าสิ่งที่นางทำอยู่นี้เป็นที่ชื่นชมของไฉ่เหวินหลินและภรรยาเป็นอย่างมาก สิ่งที่นางคิดตอนนี้คือ นางจะเป็นหมอที่ช่วยคน แต่ขายผักมันก็ฟังดูตลกจริง ๆ
อย่างไรก็ตาม อวิ๋นซิ่วชิงก็ตระหนักได้ว่าทักษะทางการแพทย์ของนางอยู่ในระดับไหน นางจึงไม่กล้าเปิดโรงหมอสุ่มสี่สุ่มห้าเพื่อรับผิดชอบสิ่งที่ยิ่งใหญ่
หลังจากรับประทานอาหารเย็นกับไฉ่เหวินหลินและฮูหยินไฉ่แล้ว อวิ๋นซิ่วชิงและผูเว่ยชางก็เดินเล่นรอบสวนของคฤหาสน์ตระกูลไฉ่
ไฉ่เหวินหลินเป็นคนรวย และสวนของคฤหาสน์ตระกูลไฉ่นั้นงดงามเป็นพิเศษในเวลากลางคืน
อวิ๋นซิ่วชิงยืนอยู่ในศาลาและสูดอากาศเข้าลึก อากาศโดยรอบยังคงมีกลิ่นของดอกไม้ ในช่วงเวลานี้ของปีจะสามารถดมกลิ่นดอกไม้ได้ มีดอกไม้ล้ำค่ามากมายในสวน อวิ๋นซิ่วชิงถอนหายใจเบา ๆ “ท่านไฉ่รวยจริง ๆ”
เมื่อผูเว่ยชางได้ยินคำพูดของอวิ๋นซิ่วชิง เขาก็หันไปมองหญิงสาวอย่างอ่อนโยนท่ามกลางแสงจันทร์ “เจ้าชอบสวนนี้ไหม?”
”ข้าชอบมัน” อวิ๋นซิ่วชิงตอบโดยไม่ลังเล
ผูเว่ยชางกำลังจะบอกว่า เขาจะสร้างสวนให้อวิ๋นซิ่วชิงในอนาคต แต่ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินบางสิ่งที่ทำให้เขาไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้ดี
”แต่ข้าไม่ใช่คนที่สามารถดูแลดอกไม้ได้ ข้าเหมาะที่จะดูพวกมันเฉย ๆ เท่านั้น น่าเสียดายที่ข้าไม่สามารถชื่นชมพวกมันได้”
อวิ๋นซิ่วชิงส่ายหัวและพูดด้วยความเสียใจอย่างยิ่งว่าจะเป็นการดีกว่าหากจะปลูกสมุนไพรในสวนให้นาง
ผูเว่ยชางคิดว่าในที่สุดเขาก็พบสิ่งที่อวิ๋นซิ่วชิงชื่นชอบและเขาก็พร้อมที่จะทุ่มเททุกอย่างเพื่อมัน
”ชิงเหนียง เจ้าชอบอะไรอีกไหม?” ผูเว่ยชางถามอย่างสงสัย
เมื่ออวิ๋นซิ่วชิงได้ยินคำถาม นางก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้ด้วยซ้ำ จึงตอบออกไปตามตรงว่า “นี่เป็นคำถามใช่ไหม? แน่นอนว่ามันคือเงิน เงิน และทอง!”
