บทที่ 237 ร้องไห้โฮ
อวิ๋นซิ่วชิงคิดว่ามันเป็นเรื่องใหญ่ แต่เรื่องนี้กลับเป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับผูเว่ยชาง “ชิงเหนียง กลับไปที่ห้องของเจ้าและพักผ่อนเถอะ ข้าจะไปขนมันมาให้เอง”
”ตกลง” เดิมทีอวิ๋นซิ่วชิงต้องการไปกับผูเว่ยชาง แต่นางคิดว่าหากนางจากไปในเวลานี้ ผู้คนในตระกูลไฉ่คงจะตื่นตระหนก นางจึงปล่อยให้ ผูเว่ยชางกลับไปคนเดียว
ผูเว่ยชางขานรับก่อนจะจากไป ในขณะที่อวิ๋นซิ่วชิงกลับไปที่ห้องของนางและนอนหลับไป แม้ว่านางจะไม่มีอะไรทำในตอนเช้า แต่ถ้านางต้องการทำผลงานให้ดีที่สุด นางก็ต้องการพักผ่อนที่ดี
หลังจากนอนหลับไปครู่หนึ่ง อวิ๋นซิ่วชิงก็ตื่นขึ้นมาเมื่อได้ยินเสียงนอกลานคฤหาสน์
ทันทีที่อวิ๋นซิ่วชิงลืมตาขึ้น นางก็ได้ยินเสียงเคาะประตู
นางคิดว่าเป็นผูเว่ยชางที่กลับมาแล้วจึงรีบไปเปิดประตูห้อง และก็เป็นไปตามที่คาดไว้
ผูเว่ยชางกลับมาแล้ว
บัดนี้ในมือของผูเว่ยชางเต็มไปด้วยสัมภาระ นางรีบไปช่วยผูเว่ยชางวางของทั้งหมดไว้บนโต๊ะ “ชิงเหนียง ลองดูสิ ของของเจ้ายังอยู่ครบไหม?”
อวิ๋นซิ่วชิงพยักหน้าและเทน้ำให้ผูเว่ยชาง ก่อนจะตรวจสอบสัมภาระของนาง
เมื่ออวิ๋นซิ่วชิงออกเดินทาง นางมักจะพกของบางอย่างไปด้วย อย่างเช่น มีดผ่าตัดและยาฆ่าเชื้อ ซึ่งจะบรรจุลงในกล่องเหล็กเป็นพิเศษ
นางค้นสัมภาระของนางอยู่ชั่วครู่ และในที่สุดก็พบกล่องเหล็กดังกล่าว
อวิ๋นซิ่วชิงเปิดกล่องเหล็กและตรวจสอบดูให้แน่ใจ ครั้นเห็นว่าไม่มีอะไรขาดหายไปก็โล่งใจขึ้น…
”ของทุกอย่างครบ” อวิ๋นซิ่วชิงกล่าวด้วยรอยยิ้ม
จากนั้น ไฉ่เหวินหลินก็มาที่หน้าประตูและพูดว่า “แม่นางอวิ๋น ตอนนี้เย็นมากแล้ว เราจะเริ่มการรักษาเมื่อไหร่?”
”ท่านไฉ่ ข้าขอโทษจริง ๆ เราสามารถเริ่มตอนนี้ได้เลย เราเพิ่งนำสัมภาระของเรามาจากโรงเตี๊ยม ไม่อย่างนั้นข้าจะรักษาไม่ได้”
อวิ๋นซิ่วชิงกล่าวขอโทษ
ไฉ่เหวินหลินรีบโบกมือและพูดว่า “แม่นางอวิ๋น เจ้าไม่จำเป็นต้องขอโทษ ถ้าเจ้าไม่ได้พูดก่อนหน้านี้ ข้าจะขอให้แม่บ้านไปเอาสัมภาระของเจ้ามาให้เอง ข้าจะปล่อยเจ้าไปนำมันมาเองได้อย่างไร?”
หลังจากนั้น ไฉ่เหวินหลินก็ส่งแม่บ้านไปที่โรงเตี๊ยมที่อวิ๋นซิ่วชิงเคยพักอยู่เพื่อตรวจสอบทันที และแจ้งว่าอวิ๋นซิ่วชิงกับผูเว่ยชางจะอยู่ในคฤหาสน์ตระกูลไฉ่จนถึงวันรุ่งขึ้น
อวิ๋นซิ่วชิงรู้ว่าไฉ่เหวินหลินต้องการจัดการเรื่องนี้เพื่อป้องกันเหตุไม่คาดฝันครั้งใหญ่ที่มีโอกาสเกิดขึ้นได้ทุกเมื่อ แต่อย่างไรก็ตาม ตอนนี้นางก็มีความสุขอย่างมาก
การรักษาคุณหนูไฉ่นั้นง่ายดายและไม่จำเป็นต้องใช้เงิน…
หลังจากที่ไฉ่เหวินหลินจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว อวิ๋นซิ่วชิงก็ได้เขียนใบสั่งยาสองรายการขึ้นเป็นครั้งแรก โดยฉบับหนึ่งสำหรับผงยาสลบ และอีกฉบับหนึ่งเพื่อลดอาการอักเสบและบรรเทาอาการปวด
หลังจากได้รับใบสั่งยาจากอวิ๋นซิ่วชิง ไฉ่เหวินหลินก็ขอให้แม่บ้านไปซื้อยาทันที จากนั้นเขาก็พาอวิ๋นซิ่วชิงและผูเว่ยชางไปที่ห้องของคุณหนูไฉ่
เมื่ออวิ๋นซิ่วชิงมาที่ห้องของคุณหนูไฉ่ ไม่เพียงแต่จะมีคุณหนูไฉ่เท่านั้น แต่ยังมีฮูหยินไฉ่อยู่ในห้องด้วย
ก่อนที่หญิงสาวจะทักทายพวกเขา ฮูหยินไฉ่ก็กระโดดขึ้นและคว้ามือของอวิ๋นซิ่วชิง
ดวงตาของอวิ๋นซิ่วชิงถึงกับเบิกโพลงด้วยความตกใจ!
”แม่นางอวิ๋น ข้าขอบคุณมากจริง ๆ เจ้าไม่รู้หรอก ชีวิตลูกสาวของข้านั้นพบแต่ความยากลำบาก มันเป็นความผิดของแม่เช่นข้าด้วย แม่นางอวิ๋น เจ้าต้องรักษาลูกสาวของข้าให้ได้นะ!”
ดวงตาของฮูหยินไฉ่แดงและบวมช้ำ น้ำตาของนางยังคงไหลออกมา
”ฮูหยินไฉ่ ท่านไม่ต้องห่วง ข้าจะรักษาลูกสาวของท่านอย่างสุดความสามารถแน่นอน”
ด้วยความกลัวว่าแขนของนางจะถูกลากลงมาโดยฮูหยินไฉ่ อวิ๋นซิ่วชิงจึงรีบปลอบโยนนาง
ฮูหยินไฉ่ตื่นเต้นมากเมื่อรู้ว่ามีคนสามารถรักษาโรคปากแหว่งของลูกสาวนางได้ สิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจนางคือความทุกข์ของบุตรสาว
”แม่นางอวิ๋น เจ้าไม่รู้หรอก ลูกสาวข้าขมขื่นมากแค่ไหน นางมีชีวิตอยู่มานานกว่ายี่สิบปีและไม่ได้กินข้าวอิ่มสักชาม แถมคนนอกยังคงหัวเราะเยาะลูกสาวข้า นางไม่เคยออกจากประตูคฤหาสน์มานานแล้ว นางถูกขังอยู่ในกรงเหมือนนก”
ฮูหยินไฉ่จับแขนของอวิ๋นซิ่วชิงและร้องไห้โฮ
…
บทที่ 238 การผ่าตัดลุล่วง
เมื่อได้ยินสิ่งที่นางพูด อวิ๋นซิ่วชิงก็ไม่สามารถปลอบฮูหยินไฉ่ได้อีก และไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรให้นางหยุดร้องไห้
หญิงสาวมองไปที่ไฉ่เหวินหลินเพื่อขอความช่วยเหลือ และก็เห็นว่าตอนนี้ดวงตาของไฉ่เหวินหลินเป็นสีแดงก่ำ
ไฉ่เหวินหลินเข้าใจว่าอวิ๋นซิ่วชิงต้องการอะไร จึงรีบพยุงภรรยาของเขาขึ้นมา “เจ้าอย่ายึดติดมากนัก แม่นางอวิ๋นบอกว่าจะรักษาลูกสาวเราให้หายดีได้แน่”
ฮูหยินไฉ่หยุดร้องไห้และมองไปที่อวิ๋นซิ่วชิงด้วยความเสียใจ “แม่นางอวิ๋น ข้าขอโทษ เจ้าสบายดีไหม?”
”ข้าสบายดีเจ้าค่ะฮูหยินไฉ่ โปรดใจเย็น ๆ สักหน่อย ข้าบอกว่าข้าจะรักษาลูกสาวของท่าน และมันจะหายขาดอย่างแน่นอน ท่านไม่ต้องห่วง” ด้วยเหตุผลบางอย่าง จู่ ๆ อวิ๋นซิ่วชิงก็นึกอิจฉาคุณหนูไฉ่ที่มีแม่ที่รักลูกสาวเช่นนี้
แม่บ้านของครอบครัวไฉ่มีความสามารถอย่างมาก พวกเขาซื้อยามาให้นางได้ในไม่ช้า อวิ๋นซิ่วชิงเปิดถุงยาเพื่อตรวจสอบว่ามันเป็นยาสองชนิดที่นางต้องการ จากนั้นนางจึงรีบขอให้เผาผงยาสลบ
หลังจากผงยาสลบถูกเผา อวิ๋นซิ่วชิงก็ให้คุณหนูไฉ่กลับเข้าไปในห้องและปล่อยให้นางสูดดมเข้าไป
”ไม่ต้องกังวล เมื่อท่านลืมตาอีกครั้ง ท่านจะสบายดี”
ขณะที่คุณหนูไฉ่กำลังจะหลับตาลง อวิ๋นซิ่วชิงก็ปลอบโยนคุณหนูไฉ่ด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา
คุณหนูไฉ่ตอบรับเสียงเบาและหลับตาลง
หลังจากเตรียมทุกอย่างแล้ว นางก็เริ่มเตรียมการผ่าตัดเพื่อรักษาโรคปากแหว่งเพดานโหว่ให้คุณหนูไฉ่
ครึ่งชั่วยามต่อมา อวิ๋นซิ่วชิงก็ทาน้ำพุแห่งจิตวิญญาณลงบนปากของคุณหนูไฉ่ที่เย็บเสร็จแล้ว
จากนั้นนางก็ยกมือขึ้นเช็ดเหงื่อบนใบหน้าของนาง แล้วเก็บข้าวของทั้งหมดลงในกล่องเหล็กก่อนจะออกมาจากห้อง
ทันทีที่อวิ๋นซิ่วชิงออกจากห้องนั้นมา ฮูหยินไฉ่ก็รีบถามขึ้นว่า “แม่นางอวิ๋น ลูกสาวข้าเป็นยังไงบ้าง?”
”ฮูหยินไฉ่ ท่านมั่นใจได้เลยว่าลูกสาวของท่านจะสบายดี ภายในสองวันปากของนางจะหายดีและจะไม่มีรอยแผลเป็นเหลืออยู่ อย่ากังวลกับบาดแผลที่ปากของนางเมื่อเห็นลูกสาวของท่านในภายหลัง”
อวิ๋นซิ่วชิงกลัวว่าฮูหยินไฉ่จะเป็นลมเมื่อนางเห็นบาดแผลที่นางเย็บให้คุณหนูไฉ่ เพราะการผ่าตัดเพื่อรักษาโรคนี้ยังไม่มีในยุคสมัยโบราณ ดังนั้นใครเห็นเข้าก็อาจตกใจได้…
หลังจากฮูหยินไฉ่พยักหน้า นางก็เดินเข้าไปในห้องด้านในเพื่อดูลูกสาว และอวิ๋นซิ่วชิงได้บอกนางไปว่าปากของคุณหนูไฉ่ยังคงมีแผลจากการผ่าตัดอยู่
นางยังพยายามทำใจสู้ แต่เมื่อนางเห็นปากของลูกสาว นางก็รู้สึกว่ามันไม่ได้ดูน่ากลัวอย่างที่หญิงสาวพูด มันดูดีกว่ารูปลักษณ์ดั้งเดิมของลูกสาวนางอย่างมาก
อวิ๋นซิ่วชิงต้องการกลับไปที่ห้องของนางเพื่อนอนพักชั่วครู่ นางผ่าตัดให้คุณหนูไฉ่ไปแล้วและใช้สมองกับอีกสองมือจนทำให้เหนื่อยล้าไปมาก
แต่ตอนนี้นางยังไม่กล้าไปจากที่นี่ เพราะกลัวว่าไฉ่เหวินหลินและคนอื่น ๆ จะมีคำถามหรือไม่ไว้วางใจนาง ดังนั้นตอนนี้นางก็แค่ต้องการนอนหลับให้สนิทหลังจากเสร็จสิ้นภารกิจแล้วเท่านั้น
ผูเว่ยชางนั่งอยู่ข้างอวิ๋นซิ่วชิง เขาบีบหลังมือของนางเบา ๆ นางหันไปหาผูเว่ยชางและก็เห็นว่าแววตาของเขาเต็มไปด้วยความกังวล
อวิ๋นซิ่วชิงยิ้มออกมาและตบหลังมือของอีกฝ่าย พลางปลอบโยนว่า “ไม่ต้องกังวล ทุกอย่างมันจะราบรื่น”
”ข้าไม่ได้หมายถึงอาการของนาง แต่ข้ากำลังหมายถึงเจ้า เจ้าเหนื่อยไหม?” ผูเว่ยชางถามอย่างจริงใจ…
”ข้าเหนื่อยนิดหน่อย แต่ก็ไม่มีปัญหา ข้าจะมีแรงมากขึ้นหลังจากได้นอนสักพัก” อวิ๋นซิ่วชิงตอบ
ผูเว่ยชางถอนหายใจเบา ๆ “รอสักครู่ ข้าจะขอให้พวกเขาอุ่นน้ำร้อนให้เจ้า”
อวิ๋นซิ่วชิงพยักหน้า นางสัมผัสได้ว่าตัวเองเริ่มรู้สึกดีกับความรักและความเอาใจใส่ของผูเว่ยชาง
ในขณะที่อวิ๋นซิ่วชิงกำลังคิดอยู่นั้น ไฉ่เหวินหลินก็เดินออกจากห้องมาอย่างตื่นเต้นและพูดว่า “แม่นางอวิ๋น ขอบคุณมาก ข้า…ข้า…”
”ท่านไฉ่ ท่านไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้า ข้ารู้และเต็มใจอยู่แล้ว” อวิ๋นซิ่วชิงลุกขึ้นยืนและยิ้มให้
ท่านไฉ่สำลักพลางเช็ดน้ำตา เขาไม่เคยนึกฝันว่าลูกสาวของเขาจะหายจากโรคนี้ได้
”ท่านไฉ่ ในอีกครึ่งเดือนข้างหน้า ท่านต้องใส่ใจกับบางสิ่ง อย่าปล่อยให้คุณหนูไฉ่เจออากาศหนาว และระหว่างนั้นให้นางกินอาหารเหลวไปก่อน”
อวิ๋นซิ่วชิงค่อย ๆ อธิบายวิธีการดูแลคุณหนูไฉ่ให้เขาทราบอย่างชัดเจน
