บทที่ 209 พานพบกับโจร
อวิ๋นซิ่วชิงไม่ได้รู้สึกอะไรมากกับเถ้าแก่หวัง เพราะท้ายที่สุดพวกเขาก็ไม่ได้รู้จักกัน อวิ๋นซิ่วชิงไม่เคยยุ่งกับคนที่นางไม่รู้จัก แต่เมื่อเถ้าแก่หวังต้องการใช้เงินหนึ่งหรือสองตำลึงแลกกับปลาของพวกเขา นางก็มีความประทับใจที่แย่ต่อเถ้าแก่หวัง แม้มันจะเป็นเรื่องที่น่ารำคาญเล็กน้อยก็ตาม
ผูเว่ยชางตอบด้วยรอยยิ้มและจงใจดึงบังเหียนขึ้น หลังจากที่รถม้าของเถ้าแก่หวังที่อยู่ตรงหน้าเขาขึ้นไปบนถนนภูเขา
”ชิงเหนียง เจ้าเกลียดเถ้าแก่หวังไหม?” จู่ ๆ ผูเว่ยชางก็อยากหยอกล้อนาง
”นิดหน่อย” อวิ๋นซิ่วชิงตอบ
เมื่ออวิ๋นซิ่วชิงพูดถึงผู้คนหรือสิ่งที่นางเกลียด นางจะดูจริงจังมาก
ผูเว่ยชางชอบท่าทางแบบนี้ของนางเหลือเกิน “แต่เขาเป็นพ่อค้าที่ร่ำรวยมาก เจ้าไม่ชอบคนรวยหรือ?”
”ข้าก็ชอบ แต่เรื่องนี้มันแตกต่างกัน เถ้าแก่หวังต้องการรังแกและดูถูกพวกเรา มันวิเศษมากไหมที่เขามีเงินในมือ? ทำไมเขาถึงต้องการซื้อปลาของเราด้วยเงินเพียงหนึ่งหรือสองตำลึง? ถ้าเขามีปัญญาและไม่นึกดูถูกพวกเรา เขาควรจะให้ราคาร้อยตำลึง”
อวิ๋นซิ่วชิงกล่าวด้วยความขยะแขยง
ผูเว่ยชางฟังคำพูดโกรธเคืองของอวิ๋นซิ่วชิงที่มาพร้อมกับสีหน้ากระฟัดกระเฟียดของอีกฝ่าย ก็อดหัวเราะไม่ได้
”อย่าโกรธไปเลย…” ผูเว่ยชางกระแอมไอเบา ๆ พลางยิ้มและพูดปลอบ
อวิ๋นซิ่วชิงพ่นลมออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะหันไปเพลิดเพลินกับทิวทัศน์โดยรอบ ทิวทัศน์ที่นี่สวยงามมาก มีภูเขาสูงตระหง่านทั้งสองด้าน ใบของต้นไม้ในพื้นที่นี้ร่วงหล่น แต่ต้นไม้ที่นี่ยังคงเป็นสีเขียวและมีกิ่งไม้เรียงราย
นางมองไปที่ทิวทัศน์รอบตัวก็รู้สึกดีขึ้นมาก “ทิวทัศน์ที่นี่สวยจริง ๆ”
ผูเว่ยชางขมวดคิ้ว เขารู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับบรรยากาศที่นี่ และความเร็วในการขับรถม้าก็ช้าลงมาก…
ท่าทางของผูเว่ยชางทำให้หญิงสาวนึกสงสัย โดยปกติแล้วชายหนุ่มจะตอบกลับนางทุกครั้ง แต่คราวนี้กลับไม่ได้ส่งเสียง ซึ่งทำให้เริ่มรู้สึกถึงบางอย่างที่ไม่ปกติ
”ผูเว่ยชาง มีอะไรหรือเปล่า?” อวิ๋นซิ่วชิงถามขึ้น
ผูเว่ยชางมองสถานการณ์เลวร้ายรอบตัวอย่างระแวดระวัง และพูดด้วยเสียงเบาว่า “ชิงเหนียง สวมหมวกของเจ้าเสีย ข้าคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติที่นี่”
เมื่อได้ยินคำพูดของผูเว่ยชาง อวิ๋นซิ่วชิงก็สวมหมวกของนางทันทีและถามอีกว่า “มีอะไรผิดปกติหรือ?”
”ภูเขาลูกนี้เงียบเกินไป มันเงียบมากจนแม้แต่นกก็ไม่ส่งเสียงร้อง นอกจากนี้ภูเขาทั้งสองข้างยังเหมาะสำหรับการซุ่มโจมตี ข้าคิดว่ามีโจรที่นี่ ลองเดินช้า ๆ ชิงเหนียง กลับไปเข้าไปในรถม้า” ผูเว่ยชางอธิบายพลางขมวดคิ้ว
อวิ๋นซิ่วชิงพยักหน้าและกลับเข้าไปในรถม้าทันที นางรู้สึกไม่สบายใจเล็กน้อย…
ทันใดนั้น ทั้งสองก็ได้ยินเสียงมาจากด้านหน้า ผูเว่ยชางกระชับบังเหียนและหัวใจของอวิ๋นซิ่วชิงก็แทบกระเด็นมาถึงคอของนาง
ผูเว่ยชางมองเหตุการณ์ที่อยู่ห่างจากรถม้าของเถ้าแก่หวังประมาณสองลี้*[1] เสียงนั้นชัดเจนมาก มีโจรอยู่บนภูเขา และโจรได้ล้อมรอบรถม้าของเถ้าแก่หวังและพวกเขาไว้แล้ว!
อวิ๋นซิ่วชิงรู้สึกเหมือนหัวใจจะกระเด็นออกมา นางกระซิบกับผูเว่ยชางว่า “ผูเว่ยชาง ทำไมเราไม่หันหลังกลับและใช้เส้นทางอื่นล่ะ?”
ผูเว่ยชางตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา และดึงบังเหียนเพื่อเลี้ยวรถม้า บางทีเสียงอาจดังเกินไป
ทันทีที่ชายหนุ่มหันรถม้า เขาก็ได้ยินเสียงฝีเท้าข้างหลัง “หยุด! เมื่อเจ้าได้เห็นทุกอย่างแล้ว เจ้าก็ต้องอยู่ที่นี่!”
ผูเว่ยชางแตะมีดที่ซ่อนอยู่ในรองเท้าของเขา ในขณะที่อวิ๋นซิ่วชิงที่อยู่ในรถม้าค้นกระเป๋าของนางและนำมีดผ่าตัดที่ใส่ไว้ในกระเป๋ามาถือไว้ในกำมือเพื่อใช้ป้องกันตัว
เสียงกีบของม้าเริ่มใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ จนกระทั่งหยุดอยู่ข้าง ๆ
ผูเว่ยชางเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นมังกรตาเดียว ตาขวาของอีกฝ่ายคลุมด้วยผ้าสีดำทั้งหมด เขาแต่งกายด้วยชุดสีดำ และมีเพียงผ้าสีแดงผูกรอบเอวของเขา ไม่จำเป็นต้องเดาก็รู้ว่าอีกฝ่ายเป็นโจร
”น้องชาย เจ้าอย่าคิดวิ่งหนี!” ชายตาเดียวกล่าว
[1] หนึ่งกิโลเมตร
…
บทที่ 210 ไม่ปล้นคนจน
ผูเว่ยชางไม่ตอบ แต่มือเขาได้แตะมีดรอไว้แล้ว
ขณะที่ผูเว่ยชางเริ่มต้นเตรียมจะต่อสู้ ก็มีเสียงมาจากด้านหลังพวกเขา “เจ้าสาม อย่าสร้างปัญหาอีกเลย อย่าปล้นคนจน เจ้าดูที่รถม้าเก่า ๆ ของพวกเขาสิแล้วจะรู้ว่าพวกเขาไม่ใช่คนรวย ปล่อยพวกเขาไปเถอะ”
”ข้ารู้แล้ว” มังกรตาเดียวตอบอย่างใจร้อน และหันไปหาผูเว่ยชาง “เลี้ยวรถม้าและใช้ถนนบนภูเขา แม้ว่าเราจะเป็นโจร แต่เราก็จะไม่ปล้นคนจนอย่างเจ้า”
จากนั้นมังกรตาเดียวก็ขี่ม้าออกไป
อวิ๋นซิ่วชิงนั่งอยู่ในรถม้าและฟังเสียงกีบม้า หลังจากที่ชายคนนั้นจากไปนางก็โล่งใจอย่างมาก
ผูเว่ยชางถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่ชายหนุ่มก็ไม่กล้าเก็บมีดในมือของเขากลับเข้าไปในรองเท้า
ผูเว่ยชางวางมีดไว้ที่เอว ก่อนจะหันรถม้าและขับรถม้าขึ้นไปบนภูเขาอีกครั้ง
”ผูเว่ยชาง ทำไมเราไม่อ้อมล่ะ?” อวิ๋นซิ่วชิงนั่งอยู่ในรถม้าส่งเสียงถามผูเว่ยชาง
ชายหนุ่มก็มีความคิดเช่นเดียวกับอวิ๋นซิ่วชิงเช่นกัน แต่การอ้อมไม่ใช่ทางเลือกที่ดี “ถ้าเราอ้อม เราจะต้องเสียเวลาไปอีกสามวัน”
อวิ๋นซิ่วชิงขมวดคิ้ว หากพวกเขาอ้อม พวกเขาจะต้องอยู่บนท้องถนนนี้อีกสามวัน ไม่รู้ว่าต่อไปพวกเขาจะเจออันตรายอะไรในสามวันนั้นอีก แม้ว่าพวกเขาจะหลีกเลี่ยงที่นี่ได้ แต่ก็อาจต้องเจออันตรายแบบอื่น เช่น สัตว์ร้ายอย่างหมาป่า โดยเฉพาะหมาป่าที่อยู่กันเป็นฝูงเพื่อเตรียมล่าเหยื่อ
แม้ว่าผูเว่ยชางจะมีวรยุทธ์มากพอที่จะรับมือ แต่ก็ไม่สามารถทำได้เพียงลำพัง
อวิ๋นซิ่วชิงคิดมากและไม่ต้องการที่จะอ้อมอีกเลย ไปทางไหนก็ไปเถอะ เลือกเส้นทางที่ปลอดภัยที่สุด
”ไม่ต้องกลัว ข้าอยู่ที่นี่กับเจ้า…” ผูเว่ยชางไม่ได้ยินเสียงของอวิ๋นซิ่วชิง ก็คิดว่านางกำลังกลัว
อวิ๋นซิ่วชิงตอบรับด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ผูเว่ยชางจึงโล่งใจที่ได้ยินเสียงนั้น
ผูเว่ยชางกำลังขับรถม้าเข้าใกล้รถม้าของเถ้าแก่หวังมากขึ้น เขาเห็นได้อย่างชัดเจนว่ากลุ่มโจรกำลังพลิกรถม้าของเถ้าแก่หวังและฉุดอนุภรรยาของเถ้าแก่หวังอยู่
เถ้าแก่หวังถูกโจรทุบตีราวกับคนทุบหัวหมู
ผูเว่ยชางเงยหน้าขึ้นมองไปรอบ ๆ อีกครั้ง ทันใดนั้นก็เห็นคนที่คุ้นเคย คนคนนั้นคือเล่ยถิง คนที่เขาและอวิ๋นซิ่วชิงเคยช่วยชีวิตไว้ระหว่างทางไปเมือง
ผูเว่ยชางเห็นมังกรตาเดียวกำลังคุยกับอีกฝ่าย
เมื่อเห็นสถานการณ์ตรงหน้านี้ ผูเว่ยชางก็รู้ว่าเล่ยถิงต้องเป็นผู้นำในรังโจรเป็นแน่
”ชิงเหนียง เราได้พบกับคนรู้จัก” ผูเว่ยชางลดเสียงลงและหันไปพูดกับอวิ๋นซิ่วชิง
คิ้วของอวิ๋นซิ่วชิงเลิกขึ้น “ใครหรือ?”
”เล่ยถิง โจรที่เจ้าช่วยไว้” ผูเว่ยชางพูดอย่างไร้อารมณ์
เมื่ออวิ๋นซิ่วชิงได้ยินผูเว่ยชางพูดชื่อเล่ยถิง นางก็จำป้ายที่เล่ยถิงมอบให้นางได้ทันที นางมักจะพกป้ายติดตัวไว้เสมอเพื่อที่นางจะได้นำมันออกมาในวันหนึ่งเมื่อมีปัญหาเกิดขึ้น
ผูเว่ยชางไม่ได้มองเล่ยถิงอีก แต่เตรียมจะขับรถม้าห่างออกจากกลุ่มโจรที่รุมเถ้าแก่หวัง
เมื่อผูเว่ยชางกำลังจะขับผ่านรถม้าของเถ้าแก่หวัง ทันใดนั้นมังกรตาเดียวก็สั่งขึ้นว่า “หยุด!”
ผูเว่ยชางเห็นคันธนูและลูกธนูตรงหน้า เขาจึงกระชับบังเหียนและหยุดรถม้า
”เจ้าสาม เจ้ากำลังทำอะไรอยู่?” เล่ยถิงเหลือบมองรถม้าที่เก่าและไม่หรูหรานี้พลางขมวดคิ้ว พวกเขาไม่เคยปล้นคนจน เขาไม่รู้ว่าเจ้ามังกรตาเดียวหมายถึงอะไร?
”พี่ชาย ข้าคิดว่าถ้าพวกเขาแกล้งทำเป็นจนล่ะ?” มังกรตาเดียวอยู่ในอันดับที่สามในหมู่โจร แม้ว่าเขาจะเป็นผู้นำของโจรด้วย แต่เขาก็ยังคงต้องการการอนุญาตจากเล่ยถิงในการทำสิ่งต่าง ๆ
เล่ยถิงหันมาสบตาและคิดว่าเจ้ามังกรตาเดียวพูดถูก ตอนนี้ทุกคนมีความเชี่ยวชาญ แล้วใครจะรู้ว่าแต่ละคนจะซ่อนอะไรบางอย่างไว้หรือไม่ “ตกลง พาพี่ชายสองคนของเจ้าไปค้นด้วย!”
มังกรตาเดียวสั่งให้สองพี่น้องขี่ม้าเร็วไปที่รถม้าของผูเว่ยชาง “น้องชาย เจ้าอย่ากลัวไปเลย ข้าจะค้นรถม้าของเจ้า ถ้าไม่มีอะไรในรถของเจ้า เราจะปล่อยเจ้าไป”
