บทที่ 205 เฝ้าระวังโจร!
ก่อนหน้านี้ที่อวิ๋นซิ่วชิงถามคำถามนี้ออกมา ผูเว่ยชางได้ยินมันแล้ว
แต่เมื่อเขาเห็นอวิ๋นซิ่วชิงลงจากรถม้า เขาก็มัวแต่กังวลว่าหญิงสาวจะหนาว เขาจึงลืมคำถามนี้ไป
ตอนนี้อวิ๋นซิ่วชิงถามถึงมันอีกครั้ง จึงทำให้ชายหนุ่มนึกขึ้นได้ทันที
”ไม่มี ๆ! ภูเขาที่นี่นั้นโจรไม่สามารถซ่อนตัวได้ มันไม่เอื้อต่อการซุ่มโจมตี จึงไม่มีโจร แต่แม้ว่าจะมีโจรอยู่ เจ้าก็ยังมีข้าอยู่ใช่ไหม? ข้าจะปกป้องเจ้าเอง!”
เมื่อผูเว่ยชางเลือกที่จะหยุดพักในป่าภูเขานี้ เขาได้พิจารณาแล้วว่าภัยคุกคามเหล่านั้นจะไม่เกิดขึ้น
”ข้าหวังว่าจะเป็นเช่นนั้น”
ตอนนี้ผูเว่ยชางคือความปลอดภัยเพียงหนึ่งเดียวของอวิ๋นซิ่วชิง ดังนั้นเมื่อเขาบอกว่าที่นี่ไม่มีโจร ตอนนี้อวิ๋นซิ่วชิงจึงไม่กลัวมากนัก
ผูเว่ยชางมองท่าทีที่ดูผ่อนคลายลงของอวิ๋นซิ่วชิงก็หัวเราะ “หากเจ้ากลัวโจร แล้วตอนนั้นเจ้าไปช่วยโจรคนนั้นทำไม?”
”นั่นมันแตกต่างกัน ถ้าข้าพบเขา ข้าจะช่วยเขา แต่ถ้าข้าไม่ได้พบเขา ข้าจะไม่ดั้นด้นเพื่อไปช่วยเขาอย่างแน่นอน การพบข้าถือว่าเป็นพรของโจรคนนั้น เขาจึงไม่ควรตาย”
อวิ๋นซิ่วชิงไม่เคยเสียใจที่นางตัดสินใจช่วยโจรคนนั้น
อวิ๋นซิ่วชิงและผูเว่ยชางนั่งคุยกันข้างกองไฟจนมืด นางหาวอยู่หลายครั้ง จากนั้นก็ลุกขึ้นยืนและเหยียดเอว
ผูเว่ยชางมองไปที่น้ำตาของนางที่ไหลออกมาเพราะการหาว และหัวใจของเขาก็เหมือนถูกเหวี่ยงไปมา
ผูเว่ยชางระงับคลื่นในใจ เขารีบพูดกับหญิงสาวว่า “ชิงเหนียง เจ้าง่วงนอนแล้ว เข้าไปในแคร่และนอนพักเถอะ”
อวิ๋นซิ่วชิงขยี้ตาและถามผูเว่ยชางด้วยน้ำเสียงอู้อี้ “แล้วเจ้าล่ะ?”
”ข้าจะนั่งเฝ้าที่นี่ตอนกลางคืน เจ้าไปนอนเถอะ” ผูเว่ยชางตอบ
อวิ๋นซิ่วชิงจึงตอบรับอย่างคลุมเครือว่า “ข้าจะไปนอนก่อน แล้วข้าจะลุกมาเปลี่ยนกับเจ้าในภายหลัง”
ผูเว่ยชางไม่ได้พูดอะไร หลังจากอวิ๋นซิ่วชิงขึ้นรถม้า เขาก็นั่งข้างกองไฟและหลับตาลงเพื่อนั่งสมาธิ
อวิ๋นซิ่วชิงเข้าไปในรถม้าก็พบผ้าห่มของนาง นางจึงหลับตาลง
ทันทีที่อวิ๋นซิ่วชิงหลับไป นางก็จำได้ว่าพวกเขาอยู่ในภูเขา นอนอยู่แบบนี้จะเกิดอะไรขึ้นหากมีสัตว์ป่าโผล่มา?
อวิ๋นซิ่วชิงจึงตื่นขึ้นมาอีกครั้ง นางพบของบางอย่างบนแคร่ หลังจากนั้นไม่นานก็พบผงแป้งที่ใช้ขับไล่สัตว์ป่าและยุง
”ผูเว่ยชาง?” อวิ๋นซิ่วชิงหยิบขวดยาและตะโกนถามผูเว่ยชาง
ผูเว่ยชางนั่งอยู่ข้างกองไฟ เมื่อได้ยินเสียงของอวิ๋นซิ่วชิงก็คิดว่านางคงจะกลัว เขาจึงรีบลุกขึ้นและเข้าไปในรถม้า “ข้าอยู่ที่นี่ มีอะไรหรือ?”
”ข้าสบายดี นี่คือผงเพื่อใช้ขับไล่สัตว์ป่า ยุง และแมลง เจ้าสามารถโรยไว้รอบตัวเราได้” อวิ๋นซิ่วชิงพูดพลางยื่นขวดยาให้ผูเว่ยชาง
ผูเว่ยชางหยิบขวดยาขึ้นมาแล้วพูดว่า “ตกลง ข้ารู้แล้ว เจ้าไปนอนเถอะ”
อวิ๋นซิ่วชิงตอบรับแล้วก็รู้สึกโล่งใจ
ทันทีที่ผูเว่ยชางลงจากรถม้า อวิ๋นซิ่วชิงก็หลับตาลงและเข้านอนทันที
ผูเว่ยชางเปิดขวดยาก่อนจะโรยผงยารอบ ๆ รถม้าและไฟของพวกเขา
หลังจากที่โรยผงยาเสร็จ เขากำลังจะส่งคืนให้อวิ๋นซิ่วชิง แต่เมื่อได้ยินเสียงลมหายใจสม่ำเสมอของอวิ๋นซิ่วชิง ก็เข้าใจได้ว่านางกำลังหลับสนิท
ผูเว่ยชางยิ้มมุมปาก จากนั้นก็เก็บขวดยาไว้กับตัวเองแล้วนั่งลงข้างกองไฟ ก่อนจะหลับตาและนั่งสมาธิอีกครั้ง
ผูเว่ยชางเคยเป็นแม่ทัพ เขาสามารถต่อสู้ได้โดยไม่ต้องนอนเป็นเวลาหลายวัน ตอนนี้ไม่มีสงคราม เขาแค่ปกป้องอวิ๋นซิ่วชิงเพียงลำพัง นี่จึงเป็นเรื่องเล็ก ๆ สำหรับเขา และเขายินดีที่จะปกป้องอวิ๋นซิ่วชิง
อวิ๋นซิ่วชิงคิดว่านางจะลุกขึ้นและสับเปลี่ยนเฝ้ายามกับผูเว่ยชางหลังจากนอนหลับไปสองถึงสี่ชั่วยาม แต่ทันทีที่นางลืมตาขึ้น นางก็เห็นแสงที่ส่องผ่านม่านรถ
อวิ๋นซิ่วชิงขยี้ตาเพื่อให้แน่ใจว่านางไม่ได้เข้าใจผิด นางรีบลุกขึ้นและโผล่หัวออกไปดูก็พบว่าเป็นเวลารุ่งสางแล้ว
”ชิงเหนียง อย่าออกมา อากาศข้างนอกค่อนข้างหนาว เดี๋ยวเจ้าจะเป็นหวัด”
ผูเว่ยชางเฝ้าอวิ๋นซิ่วชิงทั้งคืน ตราบใดที่มีอะไรเคลื่อนไหวในรถม้า เขาย่อมสามารถรู้สึกได้ในครั้งแรก
…
บทที่ 206 หลับยาว
”เจ้าเฝ้าทั้งคืนเลยหรือ?” อวิ๋นซิ่วชิงถามด้วยรอยยิ้มแห้ง ๆ
”ใช่” ผูเว่ยชางตอบ ก่อนจะหันไปเห็นหัวของอวิ๋นซิ่วชิงที่ยื่นออกมาจากแคร่ เขาขมวดคิ้วและเตือนขึ้นอีกรอบ “ชิงเหนียง อย่ายื่นหัวของเจ้าออกมาเช่นนี้ เจ้าจะไม่สบายเอาได้!”
อวิ๋นซิ่วชิงตอบรับก่อนจะกลับเข้าไปในรถม้า นางจัดเสื้อผ้าของนางและหวีผมที่ยุ่งเหยิงจากการนอนหลับ จากนั้นจึงก้าวลงจากรถม้า
เมื่ออวิ๋นซิ่วชิงลงมาจากรถ ผูเว่ยชางก็ยื่นหมูตากแห้งและน้ำให้อวิ๋นซิ่วชิงทันที
อวิ๋นซิ่วชิงรู้สึกเพียงว่าคอของนางแห้ง และหลังจากได้ดื่มน้ำ นางก็ค่อย ๆ กัดเนื้อแห้งเข้าปาก
”ผูเว่ยชาง เมื่อคืนทำไมเจ้าไม่ปลุกข้าล่ะ?” อวิ๋นซิ่วชิงถามขณะนั่งอยู่บนรากไม้
”เจ้ากำลังนอนหลับสนิท จะให้ข้าปลุกเจ้าขึ้นมาทำไม?” ผูเว่ยชางมองหน้าแดง ๆ ของอวิ๋นซิ่วชิงและถามด้วยรอยยิ้ม
”ดูสิ ข้าเลยนอนทั้งคืนเลย” อวิ๋นซิ่วชิงอับอาย เห็นได้ชัดว่านางเคยบอกว่าต้องการเปลี่ยนการเฝ้าระวังกับผูเว่ยชาง แต่นางไม่คิดว่าจะนอนจนถึงรุ่งสาง
”ไม่เป็นไรหรอก ข้าสบายดี แม้จะไม่ต้องนอนสี่ถึงห้าวัน ข้าก็ยังสบายดี อย่าลืมว่าข้าเป็นผู้ที่ยิ่งใหญ่” ผูเว่ยชางกล่าวด้วยรอยยิ้ม
”นั่นมันไม่ยุติธรรม เจ้าควรเรียกข้า!” อวิ๋นซิ่วชิงพูดอย่างเสียใจ
ผูเว่ยชางรู้สึกว่าหากเขาปฏิเสธอวิ๋นซิ่วชิงอีกครั้ง นางจะดื้อรั้นกับเขาแน่นอน เขาอยากให้นางมีความสุขตลอดทาง จึงจำเป็นต้องรับปากนางในตอนนี้ ส่วนตอนเย็นก็ค่อยมาพูดกันใหม่ เพราะอย่างไรก็ตาม เขาจะไม่ปล่อยให้อวิ๋นซิ่วชิงนั่งเฝ้ายามทั้งคืนแน่
”ตกลง” ผูเว่ยชางกล่าวด้วยรอยยิ้ม
เมื่อเห็นว่าผูเว่ยชางสัญญา อวิ๋นซิ่วชิงก็รู้สึกดีขึ้น
หลังจากรับประทานอาหารอย่างรวดเร็ว อวิ๋นซิ่วชิงและผูเว่ยชางยังคงเดินทางต่อไปจนถึงเที่ยงวัน
ผูเว่ยชางต้องการที่จะเดินทางอย่างต่อเนื่อง เพราะสามารถทำทุกอย่างบนรถม้าได้ อย่างเช่นการกินอาหารกลางวัน แต่สุดท้ายเขาก็เห็นว่าม้าไม่สามารถทนการเดินทางไกลได้นาน มันเริ่มวิ่งช้ากว่าตอนเริ่มต้น หากเขายังคงวิ่งต่อไป พวกเขาจะไม่สามารถไปถึงเมืองฉางอันได้ เพราะม้าอาจจะหมดแรงก่อนที่จะไปถึง
”ทำไมเราถึงหยุด? เราไม่ต้องพักผ่อน เราสามารถขับรถต่อไปได้” เมื่อเห็นผูเว่ยชางหยุด อวิ๋นซิ่วชิงก็ถามอย่างสงสัย
”ม้าเหนื่อยเกินไป มันต้องการการพักผ่อน” ผูเว่ยชางกระโดดลงจากรถม้า และเดินไปด้านหน้าเพื่อตรวจสอบสภาพร่างกายของม้า เมื่อเขาเห็นว่าไม่มีฟองสีขาวในปากของม้าก็โล่งใจ
อวิ๋นซิ่วชิงพยักหน้า นางลืมเรื่องม้าไปเสียสนิท เพราะม้ายังต้องการการพักผ่อน!
อวิ๋นซิ่วชิงกำลังจะลงจากรถเพื่อบรรเทาภาระของม้า แต่ผูเว่ยชางหยุดนางเสียก่อน
เขากวาดสายตามองไปรอบ ๆ ทันใดนั้นก็เห็นแม่น้ำอยู่ทางขวามือ
ผูเว่ยชางหันหลังกลับและหยุดอวิ๋นซิ่วชิงไม่ให้ลงจากรถ “ชิงเหนียง อย่าลงจากรถม้า มีแม่น้ำอยู่ข้างหน้า ไปที่แม่น้ำกันเถอะ เจ้าสามารถนั่งในรถม้าได้”
อวิ๋นซิ่วชิงยืนอยู่บนแคร่และมองไปตามทิศทางที่ผูเว่ยชางบอก มีแม่น้ำสายเล็ก ๆ อยู่ห่างจากพวกเขาไม่มากนัก นับว่าไม่ใกล้หรือไกลเกินไปสำหรับพวกเขา
อวิ๋นซิ่วชิงมองไปที่ร่างกายของตัวเองก็พบว่า แม้ว่านางจะลดน้ำหนักได้มาก แต่ก็ยังดูตัวค่อนข้างหนัก
ในที่สุดอวิ๋นซิ่วชิงก็ไม่ฟังผูเว่ยชาง นางกระโดดลงจากรถม้าทันที
”ข้าบอกให้เจ้านั่งบนแคร่ เจ้าจะกระโดดลงมาทำไม?” ผูเว่ยชางกำลังเดินไปพร้อมกับม้า เห็นได้ชัดว่าเขาไม่พอใจกับการกระโดดลงจากรถม้าของอวิ๋นซิ่วชิง
”ข้าจะแบ่งเบาภาระของม้าเล็กน้อย นอกจากนี้มันก็ยังอยู่ไม่ไกล ข้าไม่ได้พิการ ข้าเดินได้”
แม้ผูเว่ยชางจะไม่สามารถห้ามอวิ๋นซิ่วชิงได้ แต่เขาคิดว่าความดื้อรั้นของอวิ๋นซิ่วชิงนั้นทำให้เขาเริ่มชอบมัน
ผูเว่ยชางดึงม้ามา ในขณะที่อวิ๋นซิ่วชิงเดินเคียงข้างเขา พวกเขาพูดคุยกันตลอดทาง จนไม่ได้นึกถึงเส้นทางที่ยากลำบากก่อนที่จะไปถึงแม่น้ำ
กระทั่งพวกเขาก็เดินมาถึงแม่น้ำในไม่ช้า
อวิ๋นซิ่วชิงตรงไปที่แม่น้ำและล้างมือ หลังจากที่นางตื่นขึ้นมาในวันนี้ นางไม่ได้ล้างมือและหน้าเพื่อประหยัดน้ำ แต่ตอนนี้มีน้ำในแม่น้ำที่นางจะสามารถใช้ล้างมือได้อย่างสบายใจ
