บทที่ 201 การเตรียมตัวไปฉางอัน
พ่อเฒ่าอวิ๋นกลัวว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับอวิ๋นซิ่วชิง จึงรีบออกจากครัวหลังจากที่ทำแป้งทอดสองชิ้นสุดท้ายเสร็จ
ทันทีที่ออกจากประตูห้องครัว พ่อเฒ่าอวิ๋นก็เห็นอวิ๋นซิ่วชิงลากฮูหยินอวิ๋นออกไปจากลานบ้าน และฮูหยินอวิ๋นก็ร้องสาปแช่งพลางดิ้นขัดขืน
”ชิงเหนียง!!” พ่อเฒ่าอวิ๋นตะโกนชื่อบุตรสาวอย่างกังวล
ทันทีที่อวิ๋นซิ่วชิงได้ยินพ่อของนางร้องเรียกก็ตกตะลึง ด้วยความพยายามดิ้นรนสุดชีวิต ฮูหยินอวิ๋นจึงผละตัวออกมาได้
ฮูหยินอวิ๋นทรุดตัวลงบนพื้นและเริ่มร้องไห้ “ข้าจะยังมีชีวิตอยู่ได้ไหม? ข้ากำลังเดินอยู่ในบ้านของตัวเองแท้ ๆ เจ้ามาขวางทางข้าทำไม?!! เจ้าเป็นลูกสาวที่ชั่วร้าย! มันเวรกรรมอะไรของข้ากัน ถึงได้คลอดลูกสาวเลว ๆ เช่นนี้ออกมา!!!”
”หุบปาก!” สิ่งที่พ่อเฒ่าอวิ๋นเกลียดที่สุดคือการที่มีคนมาด่าลูกสาวของเขา เพราะอวิ๋นซิ่วชิงเป็นลูกสาวที่เขารักที่สุดในชีวิต!
ฮูหยินอวิ๋นถูกพ่อเฒ่าอวิ๋นตะโกนใส่ก็หุบปาก
”เจ้ามาทำอะไรในลานบ้านของเรา?” พ่อเฒ่าอวิ๋นถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา
ฮูหยินอวิ๋นมองพ่อเฒ่าอวิ๋นอย่างลังเล เมื่อเห็นว่าใบหน้าของพ่อเฒ่าอวิ๋นดูบิดเบี้ยวและเย็นชา เธอจึงรีบก้มศีรษะลง “ข้าไม่มีอะไรทำ เลยเดินเที่ยวดูไปรอบ ๆ”
”ตอนนี้เจ้าดูเสร็จก็กลับไปได้แล้ว!” พ่อเฒ่าอวิ๋นไล่
เมื่อรู้ว่าวันนี้นางไม่สามารถเข้าไปในห้องของพ่อเฒ่าอวิ๋นได้ ฮูหยินอวิ๋นก็ลุกขึ้นยืน ตบดินบนเสื้อผ้าของนาง พลางส่งเสียงพึมพำออกมาก่อนจะเดินออกจากลานบ้านของพ่อเฒ่าอวิ๋น
”นางเป็นอะไรของนาง?” อวิ๋นซิ่วชิงสงสัยว่าแม่ของตัวเองเป็นบ้าหรือเปล่า?
”ท่านพ่อ พรุ่งนี้ข้าจะซื้อกลอนประตูขนาดใหญ่ให้ท่านใช้ล็อกประตูลานบ้าน อย่าปล่อยให้ท่านแม่เข้ามาอีก หากนางเข้ามาแล้วจะแย่เอา”
อวิ๋นซิ่วชิงตัดสินใจว่าเมื่อผูเว่ยชางซื้อกุญแจหรือกลอนประตูแล้ว นางเองก็จะซื้อบ้างและซื้ออันที่ดีที่สุดด้วย
พ่อเฒ่าอวิ๋นพยักหน้าอย่างทำอะไรไม่ถูก “เจ้าเก็บของของเจ้าหรือยัง? มันสายแล้วนะ…”
”ข้าจะไปเตรียมตัวเดี๋ยวนี้แหละ เสร็จแล้วข้าก็จะไปทันที” อวิ๋นซิ่วชิงตอบและรีบกลับไปที่ห้องของนาง
หลังจากที่อวิ๋นซิ่วชิงกลับไปที่ห้องของนาง นางก็นำเสื้อผ้าทั้งหมดออกจากตู้มาวางไว้บนเตียง
อวิ๋นซิ่วชิงมองไปที่เตียง เห็นได้ชัดว่ามันมีแต่เสื้อผ้าของผู้หญิง ซึ่งนั่นทำให้หญิงสาวต้องขมวดคิ้ว
นางกำลังจะออกไปข้างนอก การสวมเสื้อผ้าผู้หญิงมันคงไม่เหมาะสมใช่ไหม? แต่นางไม่มีเสื้อผ้าผู้ชาย และนี่คือทั้งหมดที่มีอยู่ในตู้เสื้อผ้าของนางแล้ว!
อวิ๋นซิ่วชิงทำอะไรไม่ถูกมากนัก นางคิดกับตัวเองว่าแม้นางจะได้พบกับโจร นางก็ไม่กลัว เพราะผูเว่ยชางมีวรยุทธ์ นางจะต้องกลัวอะไรอีก?
หลังจากแต่งตัวเสร็จ อวิ๋นซิ่วชิงก็เข้าไปในพื้นที่มิติส่วนตัวอีกครั้งและจัดเตรียมอุปกรณ์
นี่เป็นยาตะวันตกแบบแผนปัจจุบันที่นางเตรียมไว้ บางคนเป็นหวัดมีไข้และเคล็ดขัดยอก
จากนั้นนางก็หยิบมีดผ่าตัดออกมา นางบรรจุยาและมีดผ่าตัดลงในกล่องเหล็กแล้วยัดลงถุง เพราะกลัวว่านางอาจจะป่วยระหว่างทางและไม่มีเวลาเข้าไปในพื้นที่มิติส่วนตัว เนื่องจากผูเว่ยชางอาจอยู่กับนางตลอดเวลา ดังนั้นนางจะต้องนำยาออกมาก่อน และเก็บมันไว้ในถุงสัมภาระ
นอกจากนี้ อวิ๋นซิ่วชิงยังเตรียมผ้าห่มอีกด้วย เพราะหากไปยังสถานที่ที่ไม่สามารถไปถึงหมู่บ้านข้างหน้าได้และไม่สามารถย้อนกลับได้อีก นางและผูเว่ยชางจะสามารถนอนในรถม้าได้ แต่รถม้าเป็นเพียงไม้กระดานและมันจะเย็นอย่างมากในเวลากลางคืน ดังนั้นจึงต้องเตรียมผ้าห่มไว้
ขณะนั้นนางก็ได้ยินเสียงเคาะประตู
อวิ๋นซิ่วชิงรีบไปเปิดประตู ก่อนจะเห็นผูเว่ยชางยืนอยู่ข้างนอกด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า
”เจ้ามาค่อนข้างเร็วนะ!” อวิ๋นซิ่วชิงกล่าวด้วยความประหลาดใจ
”ข้าไม่มีอะไรต้องเตรียมมากนัก มีแต่เสื้อผ้าเท่านั้น” ผูเว่ยชางยิ้มและไม่สามารถหยุดยิ้มได้ เมื่อเขาคิดว่าเขาจะได้อยู่กับอวิ๋นซิ่วชิงในอีกไม่กี่วันข้างหน้า…
อวิ๋นซิ่วชิงพยักหน้าแล้วถามว่า “รถม้าอยู่ที่ไหน?”
”ข้าจอดรถม้าที่ประตูสวนหลังบ้านเจ้า พอออกไปตอนเที่ยงจะมีเสียงดังน้อยลง”
ผูเว่ยชางรู้ว่าอวิ๋นซิ่วชิงเกลียดปัญหา ดังนั้นเมื่อเขาสามารถหลีกเลี่ยงปัญหาได้ เขาจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อหลีกเลี่ยงมัน
…
บทที่ 202 บนท้องถนน
อวิ๋นซิ่วชิงพยักหน้าด้วยความพอใจ “ไปกินข้าวกันก่อน หลังอาหารแล้วเราค่อยออกเดินทาง”
ผูเว่ยชางตอบรับแล้วเดินไปพร้อมกับอวิ๋นซิ่วชิง
ณ บริเวณลานใกล้ห้องของพ่อเฒ่าอวิ๋น
ในเวลานี้พ่อเฒ่าอวิ๋นได้ทำอาหารเรียบร้อยแล้ว เมื่อชายชราเห็นทั้งสองคนเดินมา เขาก็รีบเชิญทั้งสองมากินข้าวด้วยกัน
ขณะรับประทานมื้ออาหารร่วมกัน บรรยากาศของพ่อเฒ่าอวิ๋นที่มีต่อผูเว่ยชางนั้นดูจะผ่อนคลายลงมาก “ผูเว่ยชาง เจ้าช่วยดูแลชิงเหนียงระหว่างทางด้วย แม้ว่าชิงเหนียงจะประมาทเล็กน้อยในการทำสิ่งต่าง ๆ แต่นางก็ดูแลผู้คนได้ดีมากเช่นกัน ข้าไม่รู้ว่าเจ้าจะกลับมาเมื่อไหร่? ดังนั้นเมื่อเจ้ามีปัญหา โปรดอดทนกับชิงเหนียงหน่อยนะ”
”ท่านพ่อ ยังจะห่วงข้าอีก ท่านเองก็ต้องดูแลตัวเองเช่นกัน!” เมื่ออวิ๋นซิ่วชิงฟังคำแนะนำจากพ่อของตัวเองเช่นนี้ ดวงตาก็พลันเปลี่ยนเป็นสีแดง ก่ำ นางทนไม่ไหวที่จะต้องห่างจากผู้เป็นพ่อ
”เอาล่ะ อย่าคิดมาก! มากินเนื้อกัน กินตอนนี้เสีย ไม่งั้นเจ้าจะไม่มีอะไรกินระหว่างทาง” พ่อเฒ่าอวิ๋นคีบเนื้อชิ้นหนึ่งให้อวิ๋นซิ่วชิง แล้วใส่ลงในชามของนางด้วยรอยยิ้ม
อวิ๋นซิ่วชิงกินเนื้อด้วยดวงตาที่ปริ่มไปด้วยน้ำตา…
ผูเว่ยชางมองไปที่สองคนพ่อลูก เขายืนยันกับพ่อเฒ่าอวิ๋นว่า “ท่านลุงไม่ต้องกังวล ข้าสัญญาว่าจะทำทุกอย่างเพื่อปกป้องชิงเหนียง และพานางกลับมาอย่างปลอดภัย!”
”ดี…!” สิ่งที่พ่อเฒ่าอวิ๋นต้องการคือคำพูดนี้ของผูเว่ยชาง ใบหน้าของชายชราเปื้อนรอยยิ้ม และคีบเนื้อให้ผูเว่ยชางบ้าง
หลังจากอาหารกลางวันเสร็จสิ้นลง อวิ๋นซิ่วชิงและผูเว่ยชางก็ถือข้าวของขึ้นรถม้า พ่อเฒ่าอวิ๋นตามพวกเขาไปจนถึงทางเข้าหมู่บ้าน กระทั่งมองไม่เห็นเงาของรถม้า ก่อนที่จะกลับไปยังบ้านของตนเอง
ทันทีที่พ่อเฒ่าอวิ๋นเข้าไปในบ้านก็ได้พบกับฮูหยินอวิ๋น พ่อเฒ่าอวิ๋นรู้สึกอารมณ์เสียขึ้นมาทันที เขาไม่สนใจฮูหยินอวิ๋นและตรงไปที่ห้องของตัวเอง
ในเวลานี้ฮูหยินอวิ๋นไม่รู้ว่าอวิ๋นซิ่วชิงไม่อยู่ นางคิดว่าเวลานี้อวิ๋นซิ่วชิงคงกำลังนอนกลางวันอยู่ นางจึงไปที่ห้องของพ่อเฒ่าอวิ๋น
ทันทีที่นางเดินไปที่ประตูห้องโถง นางก็ได้พบกับพ่อเฒ่าอวิ๋นที่เพิ่งเข้าไปในบ้าน ฮูหยินอวิ๋นถึงกับตกใจและตกตะลึง
ฮูหยินอวิ๋นมองตามหลังของพ่อเฒ่าอวิ๋นและรีบตามไป นางอาศัยอยู่กับเขามานานกว่ายี่สิบปีแล้ว นางรู้อารมณ์ของเขาดีที่สุด เขาเป็นคนใจอ่อน ตราบใดที่นางอ่อนต่อหน้าเขา ตาเฒ่าโง่นี่จะสัญญาและให้ทุกสิ่งที่นางต้องการ
เมื่อถึงตอนนั้น โฉนดที่ดินคงจะไม่พ้นมือของนางแน่!
”ตาเฒ่า เจ้ามาทำอะไรตอนเที่ยง?” ฮูหยินอวิ๋นเดินไปหาพ่อเฒ่าอวิ๋นและถามด้วยรอยยิ้ม
พ่อเฒ่าอวิ๋นไม่ได้เงยหน้าขึ้นหรือมองไปที่ฮูหยินอวิ๋น แต่ตรงกลับไปที่ลานบ้านของตัวเอง
เมื่อเห็นว่าพ่อเฒ่าอวิ๋นไม่สนใจ ฮูหยินอวิ๋นก็โกรธจนเส้นเลือดที่หลังมือของนางปูดโปน แต่นางคิดถึงโฉนดที่ดินในมือของเขา และจำเป็นต้องกลืนความโกรธของนางลงไป
ฮูหยินอวิ๋นรีบคว้าแขนเสื้อของพ่อเฒ่าอวิ๋นแล้วพูดว่า “ตาเฒ่า ทำไมเจ้าไม่สนใจข้าล่ะ?”
พ่อเฒ่าอวิ๋นขมวดคิ้วใส่ฮูหยินอวิ๋น เขายังคงจำได้อย่างชัดเจนถึงสิ่งที่ฮูหยินอวิ๋นพูดกับอวิ๋นซิ่วชิงเมื่อเช้านี้
พ่อเฒ่าอวิ๋นส่ายหน้าให้ฮูหยินอวิ๋นและปิดประตู
ฮูหยินอวิ๋นเกือบถูกประตูหนีบ นางจ้องมองประตูที่ปิดอยู่ และสูดลมหายใจเข้าลึกอยู่สองสามครั้ง แต่นางก็ยังโกรธอยู่ นางจึงเตะประตูตรงหน้าก่อนจะเดินจากไป
พ่อเฒ่าอวิ๋นเสียบไม้ขัดประตูลานบ้านและกลับไปที่ห้อง
ทันใดนั้นพ่อเฒ่าอวิ๋นก็สังเกตเห็นบางสิ่งที่ถูกห่อด้วยผ้าสีแดงบนโต๊ะ เขาได้แต่สงสัยพลางเปิดห่อผ้านั้นออกดู
ปรากฏว่ามีเงินมากมายในห่อผ้าสีแดง พ่อเฒ่าอวิ๋นไม่ต้องเดาก็รู้ได้ทันทีว่ามันถูกทิ้งไว้ให้เขาด้วยฝีมือของอวิ๋นซิ่วชิง
ดวงตาของพ่อเฒ่าอวิ๋นเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ อวิ๋นซิ่วชิงคงกลัวว่าหลังจากที่นางจากไป เขาจะถูกอวิ๋นหมิงเซียวก่อเรื่องให้อีก ดังนั้นนางจึงทิ้งเงินไว้ให้เขาเพื่อแก้ไขปัญหา
พ่อเฒ่าอวิ๋นนั่งอยู่บนม้านั่งไม้ จดจำคำแนะนำของอวิ๋นซิ่วชิงว่าเขาควรกินให้อิ่มทุกวันและปิดล็อกประตูให้แน่น ทุกครั้งที่เขาคิดถึงมัน พ่อเฒ่าอวิ๋นก็หลั่งน้ำตาและยิ้มออกมา
