ทะลุมิติไปเป็นแพทย์หญิงชาวสวนผู้มั่งคั่ง - บทที่ 183+184 ใบสั่งยาเจ้าปัญหาได้โปรดอธิบายให้จบที!

    บทที่ 183 ใบสั่งยาเจ้าปัญหา

    สีหน้าของผูเว่ยชางไม่เปลี่ยนแปลงแม้แต่น้อย และเขาก็พูดขึ้นมาอย่างใจเย็น “ข้าไม่รู้”

    อวิ๋นซิ่วชิงลูบคางและพูดเบา ๆ ว่า “ข้าเองก็ไม่คิดว่าเหยียนเกอเป็นปราชญ์แห่งการแพทย์จริง ๆ”

    ผูเว่ยชางหัวเราะและไม่พูดอะไรอีก เขารู้ตัวตนของเหยียนเกอดีที่สุด หากไม่ใช่ปราชญ์แห่งการแพทย์แล้วใครจะเป็นกัน?

    แต่ปราชญ์แห่งการแพทย์ของเขาแย่มาก เหยียนเกอเทียบไม่ได้แม้แต่นิ้วก้อยของอวิ๋นซิ่วชิงเสียด้วยซ้ำ

    ผูเว่ยชางคิดอย่างภาคภูมิใจ…

    ผูเว่ยชางและอวิ๋นซิ่วชิงลงจากรถม้าหน้าโรงหมอเหยียนเกอ ผูเว่ยชางผูกม้าของเขาไว้กับเสาข้าง ๆ และพาอวิ๋นซิ่วชิงไปที่โรงหมอ

    อวิ๋นซิ่วชิงเดินเคียงข้างผูเว่ยชาง ทันทีที่นางเข้าโรงหมอ คนต้อนรับในโรงหมอก็รีบออกมาทักทายนาง “แม่นางอวิ๋น ท่านผู โปรดเข้ามาเถอะ!”

    ”เจ้ารู้จักข้าหรือ?” อวิ๋นซิ่วชิงถาม

    ”ใช่ขอรับ ครั้งสุดท้ายที่แม่นางอวิ๋นมา เจ้านายออกมาอธิบายด้วยตนเองว่าห้ามละเลยท่าน” เหยาถง ผู้เป็นคนต้อนรับจึงเอาใจใส่คนทั้งคู่มาก

    เหยาถงพาอวิ๋นซิ่วชิงและผูเว่ยชางไปที่ห้องพักของเหยียนเกอ ก่อนจะเคาะประตู

    เหยียนเกอกำลังพิจารณาใบสั่งยา จู่ ๆ เขาก็ได้ยินเสียงเคาะประตูดังขึ้น

    เหยียนเกอขมวดคิ้ว เขาเดินไปที่ประตูและเปิดออก ก่อนจะพูดขึ้นว่า “มีอะไร? ข้าบอกแล้วไม่ใช่หรือว่าอย่ารบกวนข้า…!”

    เมื่อเห็นใบหน้าบิดเบี้ยวของเหยียนเกอ เหยาถงก็พูดอย่างระมัดระวังว่า “เจ้านาย แม่นางอวิ๋นและท่านผูมา”

    จิตใจของเหยียนเกอกำลังหมกมุ่นอยู่กับใบสั่งยาที่เขาได้รับมาเท่านั้น และเขาไม่ได้สังเกตว่าอวิ๋นซิ่วชิงและผูเว่ยชางยืนอยู่

    หลังจากได้ยินเหยาถงกล่าวเช่นนั้น เหยียนเกอก็เงยหน้าขึ้นมองและเห็นว่าอวิ๋นซิ่วชิงกำลังส่งยิ้มให้เขา ในขณะที่ผูเว่ยชางกำลังดมกลิ่นบางอย่าง

    ในห้องของเหยียนเกอมีกลิ่นแปลก ๆ แต่เหยียนเกอไม่สนใจมัน และเดินเข้าไปหาอวิ๋นซิ่วชิงด้วยรอยยิ้ม ทั้งยังพูดด้วยความประหลาดใจว่า “ชิงเหนียง ทำไมเจ้าถึงมาที่นี่? หลังจากที่เจ้ามาคราวนี้ เจ้าจะไม่จากไปอีกหรือ?”

    ”วันนี้ข้ามาซื้อร้าน จึงแวะมาหาเจ้าแล้วค่อยกลับ” อวิ๋นซิ่วชิงพูดตามความจริง

    เมื่อเหยียนเกอได้ยินอวิ๋นซิ่วชิงกล่าวเช่นนั้น เขาก็ผิดหวังเล็กน้อย “เจ้าเพิ่งมา และตอนนี้เจ้าก็จะจากไปแล้ว ข้าทนไม่ได้จริง ๆ ชิงเหนียง ข้ามีใบสั่งยาใหม่เมื่อเร็ว ๆ นี้ เข้ามาดูกันเถอะ”

    อวิ๋นซิ่วชิงพยักหน้าก่อนจะถูกพาเข้าไปในห้อง เหยียนเกอถือกล่องหนึ่งต่อหน้าอวิ๋นซิ่วชิงราวกับสมบัติ

    อวิ๋นซิ่วชิงมองดูการกระทำอย่างระมัดระวังของเหยียนเกอด้วยรอยยิ้ม และรู้สึกกระวนกระวายใจกับความอยากรู้อยากเห็นของเหยียนเกอด้วย นางต้องการดูว่าใบสั่งยาชนิดใดที่ทำให้เหยียนเกอสนใจ

    ผูเว่ยชางมองเหยียนเกออย่างเหยียดหยาม ราวกับขยะแขยงอะไรสักอย่าง

    เขาเปิดกล่องและหยิบใบสั่งยาออกมาอย่างระมัดระวัง แล้วมอบให้กับอวิ๋นซิ่วชิง หญิงสาวเปิดใบสั่งยาออกมาอ่านดูอย่างสงสัย หลังจากนั้น สีหน้าของอวิ๋นซิ่วชิงก็แข็งทื่อเล็กน้อย

    ”เป็นอย่างไรชิงเนียง? ข้าคัดลอกใบสั่งยานี้ ไม่มีคำใดหายไป เจ้าของของใบสั่งยาเดิมไม่ได้พูดอะไรกับข้าเลย ช่างตระหนี่จริง ๆ แต่ข้ายังคงมีความสามารถในการมองเห็นได้อย่างรวดเร็ว และจำชื่อของยาในใบสั่งยาได้” เหยียนเกอภูมิใจมาก

    ผูเว่ยชางยืนอยู่ข้างหลังอวิ๋นซิ่วชิง เขาเงยหน้าขึ้นมองใบสั่งยา และพูดด้วยน้ำเสียงเย้ยหยันว่า “แค่ใบสั่งยา มันจะมีค่าแค่ไหนกัน?”

    ”ผูเว่ยชาง เจ้าพูดเช่นนี้ได้อย่างไร? เจ้ารู้ถึงความสำคัญของใบสั่งยานี้หรือไม่?!!” เหยียนเกอโกรธขึ้นมาทันที

    อวิ๋นซิ่วชิงกระแอมไอเบา ๆ และพยายามทำให้สีหน้าของนางสงบลง “เหยียนเกอ ใบสั่งยานี้ควรจะกำหนดโดยหมอ เจ้าไม่จำเป็นต้องระวังตัวขนาดนี้”

    …

    บทที่ 184 ได้โปรดอธิบายให้จบที!

    หลังจากฟังคำพูดของอวิ๋นซิ่วชิง เหยียนเกอก็คว้าใบสั่งยาอันล้ำค่าของเขามาจากหญิงสาว “ใบสั่งยานี้สามารถรักษาโรคไขข้อกระดูกจากความชื้นได้ ไม่มีใครเคยออกใบสั่งยาเพื่อรักษาโรคนี้ นี่เป็นครั้งแรกเลย!”

    เมื่ออวิ๋นซิ่วชิงได้ยินว่าใบสั่งยาที่นางให้ไว้กับหยาหลางได้รับการยกย่อง นางก็รู้สึกเขินอายขึ้นมา

    ใบสั่งยาที่เหยียนเกอถือเป็นสมบัติมาโดยตลอด ก็คือใบสั่งยาที่อวิ๋นซิ่วชิงมอบให้หยาหลางเพื่อรักษาอาการโรคไขข้อกระดูกอักเสบ

    ผูเว่ยชางนั่งพักดื่มชาหนึ่งถ้วยแล้วถามขึ้นว่า “เจ้ารู้ไหมว่าใครเป็นคนเขียนใบสั่งยา?”

    ทันใดนั้นแววตาเหยียนเกอพลันสว่างขึ้น “ใครเขียนมัน?”

    ผูเว่ยชางไม่สนใจความวิตกกังวลของเหยียนเกอ เขานั่งสบาย ๆ บนเก้าอี้โดยไม่ตอบอะไรออกมา

    อวิ๋นซิ่วชิงผู้เป็นเจ้าของใบสั่งยามองผูเว่ยชางและหยอกล้อเขา

    ”เจ้าพูดอะไรได้ไหม?” เมื่อเห็นผูเว่ยชางไม่พูด เหยียนเกอก็รู้สึกกังวลจนคันยุบยิบในหัวใจ

    ผูเว่ยชางกำลังหยอกล้อเหยียนเกอ เมื่อเห็นอีกฝ่ายดูลุกลี้ลุกลนไปมาอย่างรีบร้อนก็ชอบใจ

    ผูเว่ยชางพูดโดยไม่ลังเลว่า “คนคนนี้อยู่ไกลจากขอบฟ้า และอยู่ใกล้เพียงเอื้อมมือ”

    หลังจากไตร่ตรองคำพูดของผูเว่ยชางอย่างรอบคอบแล้ว เขาก็หันมามองอวิ๋นซิ่วชิง “ชิงเหนียง เจ้าเขียนมันขึ้นมาหรือ?”

    อวิ๋นซิ่วชิงพยักหน้าอย่างงุ่มง่าม “ข้าคิดว่ามันก็แค่ใบสั่งยา”

    ”ชิงเหนียง? งั้นช่วยรีบบอกข้าทีตอนนี้เลย! เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าชายคนนั้นกำลังทุกข์ทรมานจากความชื้น จนเป็นโรคไขข้อกระดูกอักเสบ เจ้าสั่งยาอย่างไร?”

    เหยียนเกอรีบคว้าแขนของอวิ๋นซิ่วชิงและถามอย่างกระตือรือร้น

    อวิ๋นซิ่วชิงไม่เชื่อว่าเหยียนเกอเป็นปราชญ์แห่งการแพทย์ แต่ตอนนี้นางเชื่อแล้ว เหยียนเกอดูมีความบ้าคลั่ง หมอส่วนใหญ่ไม่สามารถเทียบกับเหยียนเกอได้เลย ผู้ที่คลั่งไคล้ทักษะทางการแพทย์และมีทักษะทางการแพทย์อย่างเดียวในใจเท่านั้นที่สามารถเป็นปราชญ์แห่งการแพทย์ได้

    ”ข้าจับชีพจรไม่เป็น เจ้ารู้ใช่ไหม? ข้าก็แค่สังเกตมัน” อวิ๋นซิ่วชิงพูดตามความจริง

    ”อะไรนะ? แค่สังเกตก็บอกอาการได้? จะบอกได้อย่างไร?!” เหยียนเกอถามด้วยความเหลือเชื่อ

    เหงื่อเย็นไหลลงมาที่หน้าผากของอวิ๋นซิ่วชิง นางจะอธิบายได้อย่างไร?!

    ทันใดนั้นอวิ๋นซิ่วชิงก็รู้สึกปวดหัว

    นางกระแอมไอเล็กน้อยและอธิบายอย่างช้า ๆ “ในความเป็นจริงมีมากกว่าการจับชีพจรในการวินิจฉัยหาอาการป่วย ตั้งแต่สมัยโบราณการวินิจฉัยของการมองเห็น การได้ยิน และการถาม สามารถวินิจฉัยโรคได้ทั้งหมด แม้ว่าข้าจะยังจับชีพจรไม่ได้ แต่ข้าก็ยังสามารถสังเกตและวิเคราะห์ได้”

    ”ข้ารู้ ข้าถึงได้กำลังถามเจ้า แล้วเจ้ารู้ได้อย่างไรว่าชายคนนั้นเป็นโรคไขข้อกระดูกอักเสบจากความชื้น? ข้าได้วินิจฉัยชายคนนั้นด้วยการจับชีพจร แต่เขาก็มีร่างกายที่อ่อนแอ และข้าก็ไม่เห็นอะไรอีกแล้ว”

    เหยียนเกอยังคงงงงวย

    ”โรคไขข้ออักเสบจากความชื้นคือ เมื่อสภาพอากาศไม่ดี หรือเมื่อสภาพแวดล้อมโดยรอบเปียกชื้น ข้อต่อของผู้คนจะบวมและเจ็บปวด ซึ่งสามารถมองเห็นได้โดยการสังเกตอย่างระมัดระวัง” อวิ๋นซิ่วชิงอธิบายอย่างช้า ๆ

    เหยียนเกอขมวดคิ้วและส่ายหัว สิ่งที่เขาต้องการไม่ใช่คำตอบนี้ “ไม่ใช่ คือข้าอยากรู้ว่าเจ้ารู้ได้อย่างไรว่าความชื้นได้เข้าสู่ร่างกายคนแล้ว?”

    อวิ๋นซิ่วชิงไม่คิดว่าเหยียนเกอจะไม่พอใจ แต่นางไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไร นอกจากนี้โรคไขข้ออักเสบยังเขียนไว้ในหนังสือทางการแพทย์ และนางได้เรียนรู้เกี่ยวกับเรื่องนี้ตามสาเหตุเท่านั้น

    ”ทำไมเจ้าไม่พูดล่ะ? พูดเร็ว ๆ เข้า!” เหยียนเกอเขย่าไหล่ของอวิ๋นซิ่วชิงอย่างกังวล

    อวัยวะภายในของอวิ๋นซิ่วชิงเกือบจะสั่นคลอนเพราะการเขย่านี้ หญิงสาวรีบมองไปที่ผูเว่ยชางที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เพื่อขอความช่วยเหลือ

    ผูเว่ยชางสบตากับอวิ๋นซิ่วชิงก็รู้ได้ทันทีว่านางต้องการความช่วยเหลือ มุมปากของเขาก็ยิ้มขึ้น เขารอโอกาสนี้มานานแล้ว

    ทันใดนั้นผูเว่ยชางก็ลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินไปหาอวิ๋นซิ่วชิงและเหยียนเกอ จากนั้นชายหนุ่มก็พูดขึ้นว่า “มันสายแล้ว ชิงเหนียง เราควรรีบกลับหมู่บ้าน…”

    หลังจากนั้น ผูเว่ยชางก็คว้าตัวอวิ๋นซิ่วชิงจากมือของเหยียนเกอ แล้วออกจากโรงหมอไปโดยไม่สนใจอีกฝ่าย

    แต่ถึงอย่างไรอวิ๋นซิ่วชิงก็ยังไม่โล่งใจ

    ในขณะที่นั่งรถม้า ผูเว่ยชางเหลือบมองอวิ๋นซิ่วชิงและหัวเราะลั่น “เจ้าเสียใจที่มาที่นี่หรือ?”

    อวิ๋นซิ่วชิงกะพริบตาและตอบว่า “ไม่หรอก เพียงแต่ข้ายังรู้สึกเสียใจอยู่บ้าง มันช่างขัดแย้งกันมาก น่าปวดหัวจริง ๆ”