บทที่ 181 จัดห้อง
”ดี” ผูเว่ยชางตอบด้วยรอยยิ้ม ดวงตาเขาแคบลง ชายหนุ่มวางสิ่งของของอวิ๋นซิ่วชิงไว้ในห้อง
อวิ๋นซิ่วชิงรีบหยิบที่นอนของนางขึ้นมาและเริ่มจัดเตียง “ผูเว่ยชาง ไปเลือกห้องของเจ้าสิ”
”ข้าเลือกมันแล้ว มันอยู่ข้าง ๆ เจ้า” ผูเว่ยชางพยายามอย่างเต็มที่เพื่อแสร้งทำเป็นว่าเขาไม่สนใจอะไรมากนัก
อวิ๋นซิ่วชิงชะงัก และมองไปที่ผูเว่ยชางอย่างสงสัย “ข้างห้องของข้า? เจ้าตัดสินใจเร็วไปไหม?”
หัวใจของผูเว่ยชางเต้นแรง เขากลัวว่าอวิ๋นซิ่วชิงจะเห็นความผิดปกติของเขา ชายหนุ่มจึงพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นและเรียบนิ่ง “ข้าเพิ่งคิดถึงเรื่องนี้ ข้าชอบนั่งริมหน้าต่างและดูผู้คนที่ผ่านไปมาตรงถนนข้างนอก มีสองห้องที่มองเห็นได้ เมื่อเจ้าเลือกห้องนี้ ข้าก็จะเลือกอีกห้องหนึ่ง”
หลังจากฟังคำอธิบายของผูเว่ยชางแล้ว อวิ๋นซิ่วชิงก็พยักหน้าอย่างไม่ติดใจอะไรอีก และกล่าวว่า “ก็ถือว่าเราชอบอะไรที่เหมือนกัน”
ผูเว่ยชางยิ้มและพยักหน้า พวกเขาช่วยกันแต่งห้องของอวิ๋นซิ่วชิง
หลังจากตกแต่งห้องแล้ว อวิ๋นซิ่วชิงก็พยักหน้าด้วยความพอใจ ในที่สุดห้องก็เรียบร้อยเสียที
”ไปตกแต่งห้องของเจ้า” อวิ๋นซิ่วชิงหันไปพูดกับผูเว่ยชาง
หลังจากผูเว่ยชางขานรับ พวกเขาก็ไปที่ห้องถัดไป ผู้ชายและผู้หญิงทำงานร่วมกันโดยไม่เหน็ดเหนื่อย ในไม่ช้าพวกเขาก็จัดห้องของผูเว่ยชางเสร็จ
”ตอนนี้เหลือห้องใต้ดินเพียงห้องเดียวในร้าน คาดว่าห้องใต้ดินจะใช้เวลาสองวัน” อวิ๋นซิ่วชิงขมวดคิ้ว หญิงสาวยังมีแผน นางไม่สามารถรอให้ห้องใต้ดินเสร็จสิ้นได้ “ผูเว่ยชาง เราไม่สามารถรอได้ถึงสองวัน เราต้องไปที่เมืองฉางอันโดยเร็วที่สุดเพื่อหาแหล่งที่มาของผัก จากนั้นร้านจึงจะสามารถเปิดได้”
”เราสามารถมอบกุญแจให้เทียนต้าจวงเพื่อให้พวกเขาสามารถขุดห้องใต้ดินต่อไปและดูร้านค้าให้เรา ถือว่าเป็นการฆ่านกสองตัวด้วยหินก้อนเดียว ในตอนท้ายเราจะจ่ายเงินให้พวกเขามากขึ้น” ผูเว่ยชางพูดช้า ๆ
อวิ๋นซิ่วชิงพยักหน้า และคิดว่าข้อเสนอของผูเว่ยชางนั้นเข้าท่า “มันเป็นความคิดที่ดี ข้าจะคุยกับพวกเขาในภายหลัง”
”ดี” ผูเว่ยชางเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวซึ่งดูเหนื่อยล้า “ชิงเหนียง นี่มันยังสว่างอยู่ ทำไมเจ้าไม่พักผ่อนล่ะ? ข้าจะปลุกเจ้าทีหลัง”
อวิ๋นซิ่วชิงเหนื่อยมากจึงไม่เกรงใจอีกต่อไป “ตกลง ข้าจะกลับไปที่ห้องของข้าและนอนสักพัก อีกไม่ถึงครึ่งชั่วยาม เจ้าก็เรียกข้า วันนี้เราไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้…”
”ตกลง เจ้าไปนอนเถอะ เรื่องเทียนต้าจวง ข้าจะจัดการเอง” ผูเว่ยชางเห็นอวิ๋นซิ่วชิงเข้าไปในห้อง ก่อนที่ชายหนุ่มจะหันหลังกลับไปที่สวนหลังบ้าน
ภายในสวนหลังบ้าน เทียนต้าจวงและเทียนเอ๋อจวงกำลังทำงานอย่างหนักเพื่อขุดห้องใต้ดิน สองพี่น้องทำงานหนักมาตลอด ตอนนี้ด้วยความเมตตาของอวิ๋นซิ่วชิงที่มีต่อเทียนเอ๋อจวง สองพี่น้องก็กำลังทำงานให้หนักยิ่งขึ้น
ผูเว่ยชางมาที่สวนหลังบ้าน เขายืนอยู่รอบ ๆ ห้องใต้ดินและมองลงมา ตอนนี้ห้องใต้ดินลึกหนึ่งจั้งครึ่ง*[1] “ต้าจวง เอ๋อจวง พวกเจ้าขึ้นมาและพักผ่อนกันก่อน”
หลังจากที่เทียนต้าจวงและเทียนเอ๋อจวงได้ยินเสียงของผูเว่ยชาง พวกเขาก็หยุดและปีนออกจากห้องใต้ดินทันที
”คุณชายไม่ต้องห่วง ด้วยความเร็วของเรา เราสามารถขุดห้องใต้ดินให้เสร็จภายในสองวันอย่างแน่นอน” เทียนต้าจวงตบหน้าอกของเขาขณะพูด
ผูเว่ยชางพยักหน้าด้วยรอยยิ้ม แล้วเทน้ำลงในแก้วให้กับทั้งสอง “ขอบคุณมากที่ทำให้ห้องใต้ดินเสร็จสมบูรณ์โดยเร็วที่สุด”
”คุณชายผู ท่านไม่จำเป็นต้องสุภาพกับเรา นี่คือสิ่งที่เราควรทำ นอกจากนี้ แม่นางอวิ๋นยังใจดีกับข้า เราต้องทำให้ดีที่สุด”
เทียนเอ๋อจวงรู้สึกขอบคุณอวิ๋นซิ่วชิงอย่างมาก หลังจากที่เขาซื้อยาตามใบสั่งยาของอวิ๋นซิ่วชิง ภรรยาของเขาก็กระตุ้นให้เขาทำงานให้กับอวิ๋นซิ่วชิงให้หนักยิ่งขึ้น
”อืม ไม่จำเป็นต้องสุภาพมาก ไม่อย่างนั้นเราจะคุยกันไม่ได้ด้วยซ้ำ มาดื่มน้ำก่อน งานนี้มันเหนื่อยมาก”
ผูเว่ยชางมีความประทับใจที่ดีต่อเทียนต้าจวงและเทียนเอ๋อจวง อีกทั้งคำพูดของพวกเขายังอ่อนโยนมาก
[1] ประมาณ 4 เมตร
…
บทที่ 182 การมอบความไว้วางใจ
เทียนต้าจวงและเทียนเอ๋อจวงยิ้มอย่างเขินอาย และดื่มน้ำที่ผูเว่ยชางนำมาให้
”ต้าจวง เอ๋อจวง ใช้เวลาสองวันกว่าจะจบห้องใต้ดินนี้ ในสองวันนี้ชิงเหนียงและข้ามีบางสิ่งที่ต้องออกไปทำ และเราไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้ตลอดเวลา เพราะฉะนั้นข้าจึงอยากมอบกุญแจให้พวกเจ้า เพื่อให้งานเสร็จตรงเวลาและคอยดูแลร้านให้เรา”
ผูเว่ยชางพูดและมอบกุญแจร้านให้เทียนต้าจวง
เมื่อเทียนต้าจวงมองกุญแจบนฝ่ามือของเขาแล้วก็ได้แต่ครุ่นคิด เขาเป็นเพียงนักขุดห้องใต้ดิน และงานของเขายังเป็นธุรกิจระดับต่ำ เขาไม่เคยได้รับความไว้วางใจจากเจ้านายของเขา ความไว้วางใจของผูเว่ยชางที่มีต่อเขาทำให้เทียนต้าจวงอยากประจบประแจงอีกฝ่ายจริง ๆ
ผูเว่ยชางมองท่าทางงุนงงของเทียนต้าจวงก็หัวเราะเสียงดัง “ต้าจวง เจ้ามีอะไรหรือ?”
ทันใดนั้น เทียนต้าจวงก็พูดด้วยความตื่นเต้น “ข้าไม่คิดว่าคุณชายผูจะเชื่อใจข้ามากขนาดนี้ อย่างไรก็ตาม ท่านโปรดมั่นใจได้ว่าข้าจะดูแลร้านนี้ให้อย่างดี!”
ผูเว่ยชางยิ้มและตบไหล่เทียนต้าจวง
หลังจากที่ผูเว่ยชางออกจากสนามรบ เขาไม่ค่อยได้พบกับคนที่เรียบง่ายและเถรตรงเช่นนี้อีก ยกเว้นก็แต่อวิ๋นซิ่วชิง
”เจ้าไม่จำเป็นต้องดูแลทุกวัน หากทำเสร็จแล้วก็แค่ปิดร้าน ใช้เวลาหลายวันกว่าที่ชิงเหนียงและข้าจะกลับมา ดังนั้น ข้าขอขอบคุณเจ้าทั้งสอง”
ผูเว่ยชางพูดและหยิบเหรียญทองแดงสองเหรียญออกมามอบให้เทียนต้าจวง “เงินนี้ให้เจ้าขุดห้องใต้ดิน เก็บมันไว้”
”คุณชายผู อย่าใจดีกับเรามากนัก เงินนี้มันมากเกินไปแล้ว” เทียนต้าจวงไม่ต้องการรับเงินเพิ่มอีก เขาจึงพยายามจะคืนให้อีกฝ่าย
ผูเว่ยชางรีบโบกมือและพูดว่า “มีเงินให้เพราะพวกเจ้าต้องดูร้านด้วย เอามันไปเถอะ อย่าปฏิเสธ ไม่อย่างนั้นข้าจะไม่ใช้งานเจ้าอีก”
เทียนต้าจวงและเทียนเอ๋อจวงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องยอมรับมัน
”เอาล่ะ ทำงานต่อไป ข้าจะกลับไปที่ห้องของข้าและพักผ่อน” หลังจากนั้น ผูเว่ยชางก็ลุกขึ้นและกลับไปที่ห้องของเขา
เมื่อผูเว่ยชางพูดคุยกับเทียนต้าจวงและเทียนเอ๋อจวง เขาก็รู้สึกว่าเกือบจะถึงเวลาที่อวิ๋นซิ่วชิงกำหนดไว้แล้ว ดังนั้นจึงรีบลุกขึ้นและเตรียมตัวไปเรียกอวิ๋นซิ่วชิงทันที
ขณะที่เขาต้องการจะเคาะประตูของอวิ๋นซิ่วชิง นางก็เปิดประตูออกมาแล้วยืนอยู่ที่ประตู พวกเขาตกตะลึงเมื่อเห็นกันและกัน
”ข้ากำลังจะเรียกเจ้า ทำไมเจ้าถึงตื่นขึ้นมาเร็วจัง?” ผูเว่ยชางถาม
อวิ๋นซิ่วชิงอยากนอนหลับให้สนิท แต่นางกำลังคิดหาวิธีจัดการร้านอยู่ จึงนอนไม่หลับ
เมื่อประตูเปิดออก ก็พบว่าผูเว่ยชางยืนอยู่นอกประตูแล้ว…
อวิ๋นซิ่วชิงหันหน้าไปด้านข้าง และปล่อยให้ผูเว่ยชางเข้ามา “ข้าเหนื่อย แต่ข้าคิดมากเกินไปและนอนไม่หลับ วิธีการที่เจ้าบอก เทียนต้าจวง และน้องชายของเขายอมรับเรื่องนี้หรือไม่?”
”ข้าได้บอกไปแล้วว่าข้าจะให้เงินเดือนแก่พวกเขา เจ้าไม่ต้องห่วง พวกเขาบอกว่าจะดูแลร้านให้ดี”
ผูเว่ยชางเดินเข้าไปในห้องและยืนอยู่ริมหน้าต่าง เสียงของเขานุ่มนวลน่าฟังยิ่งนัก
อวิ๋นซิ่วชิงพยักหน้า
เมื่อเห็นว่ายังสว่างอยู่ ผูเว่ยชางจึงถามอวิ๋นซิ่วชิงว่า “ตอนนี้เราจะทำอะไรต่อไป? เราจะกลับหมู่บ้านไหม”
อวิ๋นซิ่วชิงลืมตาขึ้นและคิดอยู่พักหนึ่ง “ตอนนี้ข้าไม่มีอะไรทำ ไปที่ร้านของเหยียนเกอกันเถอะ”
ผูเว่ยชางลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เขารู้ว่าเหยียนเกอนั้นไม่มีความหมายอะไรกับอวิ๋นซิ่วชิง แต่เขาก็ยังคงอิจฉาและหึงหวงนางอยู่ดี
เขาอิจฉาที่เหยียนเกอมีโอกาสคุยและใกล้ชิดอวิ๋นซิ่วชิง แม้จะเป็นในฐานะศิษย์กับอาจารย์ก็เถอะ
”เอาล่ะ” แม้ว่าผูเว่ยชางจะไม่พอใจกับมัน ตราบใดที่อวิ๋นซิ่วชิงพูด เขาก็จะทำมัน ไม่ว่าเขาจะรู้สึกไม่ดีแค่ไหนก็ตาม
หลังจากที่ผูเว่ยชางและอวิ๋นซิ่วชิงทักทายสองพี่น้องแล้ว พวกเขาก็ออกเดินทางด้วยรถม้า
ระหว่างทางไปโรงหมอมหัศจรรย์ที่เปิดโดยเหยียนเกอ อวิ๋นซิ่วชิงจำคำพูดของหยาหลางได้ว่าเหยียนเกอเป็นปราชญ์แห่งการแพทย์
นางกะพริบตาและพูดกับผูเว่ยชางซึ่งกำลังขับรถม้าอยู่ “ผูเว่ยชาง เจ้ารู้หรือไม่ว่าเหยียนเกอเป็นปราชญ์แห่งการแพทย์?”
![ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย [ 农女致富记 ]](https://cat2auto.com/wp-content/uploads/2022/11/hhhhgdfsj5h1t5ed-75x106.jpeg)
