บทที่ 179 ความเจ้าเล่ห์
”เจ้าไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้า แม้ว่าข้าจะไม่เก่งด้านการแพทย์ แต่ข้าก็ยังพอรู้อะไรบางอย่างเกี่ยวกับเรื่องนี้ นอกจากนี้ยังเป็นความรับผิดชอบของข้าในการรักษาคนป่วยและช่วยผู้คนให้รอด” อวิ๋นซิ่วชิงกล่าวด้วยสีหน้าแดงเถือกขณะนั่งอยู่ข้างเตียง
แม่นางเทียนอยากจะพูดอะไรมากกว่านี้ แต่ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าหน้าท้องส่วนล่างของนางบวมและตอนนี้นางต้องการไปที่กระท่อม
อวิ๋นซิ่วชิงเห็นแม่นางเทียนเอามือกุมปิดหน้าท้องส่วนล่างของนาง จึงเดาว่าแม่นางเทียนคงต้องการไปที่กระท่อม “ไปเถอะ ข้าจะดูแลลูกชายของเจ้าเอง”
แม่นางเทียนเขินอายเล็กน้อย แต่ก็กล่าวขอบคุณและรีบไปที่กระท่อมมุงจาก
หลังจากแม่นางเทียนออกจากห้องไปแล้ว อวิ๋นซิ่วชิงก็อุ้มทารกไว้ในอ้อมแขนของนาง เมื่อฟังเสียงกรนของทารก นางก็ลูบหน้าท้องให้
ทันใดนั้นอวิ๋นซิ่วชิงก็คิดอะไรขึ้นมาได้ นางต้องการให้เด็กลองดื่มน้ำพุแห่งจิตวิญญาณดูบ้าง
แม้ว่าเด็กจะฟื้นตัวหลังจากดื่มยาจีนแผนโบราณ แต่ก็ไม่เร็วเท่ากับ น้ำพุวิญญาณในพื้นที่มิติส่วนตัวของนาง นอกจากนี้เด็กคนนี้ได้ทนทุกข์มาเป็นหลายวันแล้ว แม้ว่าจะไม่ใช่ลูกของนางเอง แต่หญิงสาวก็ยังคงทุกข์ใจ
อวิ๋นซิ่วชิงมองไปที่ประตูห้อง เมื่อเห็นว่าไม่มีการเคลื่อนไหวที่ประตู นางจึงพาเด็กเข้าไปในพื้นที่มิติส่วนตัวทันที ก่อนจะเดินมาที่น้ำพุแห่งจิตวิญญาณโดยเร็วที่สุด และวักน้ำใส่ปากของเด็กทารก
บางทีเด็กอาจรู้ว่าน้ำพุวิญญาณเป็นสิ่งที่ดี เพราะหลังจากดื่มแล้ว เด็กน้อยก็ทำปากขมุบขมิบ
อวิ๋นซิ่วชิงยิ้มและสัมผัสใบหน้าของเด็ก จากนั้นนางก็เดินออกจากห้อง
เมื่อออกจากห้องแล้ว นางเห็นว่ายังไม่มีใครอยู่ในห้องก็ผ่อนคลายลงเล็กน้อย นางส่ายหน้าเบา ๆ และมองทารกซึ่งหลับสนิทไปแล้ว
เวลานี้แม่นางเทียนรีบกลับเข้ามาในห้อง และพาเด็กออกจากอ้อมแขนของอวิ๋นซิ่วชิง “ขอบคุณมาก แม่นางอวิ๋น เจ้าใจดีมากเหลือเกิน!”
”อย่าพูดถึงมันเลย เขานอนหลับแล้ว” อวิ๋นซิ่วชิงมองเด็กในอ้อมแขนของแม่นางเทียน นางได้ยินเสียงเด็กกรนอย่างชัดเจนเมื่อเขาหลับ
”เขาไม่เคยนอนหลับสนิทขนาดนี้มาก่อน” แม่นางเทียนเอ่ยด้วยดวงตาที่แดงก่ำอีกครั้ง
อวิ๋นซิ่วชิงตบไหล่แม่นางเทียนเบา ๆ และมองทารกที่ห่ออยู่ในผ้าอีกครั้ง น้ำพุแห่งจิตวิญญาณได้แสดงผล ใบหน้าของเด็กเป็นสีแดงเล็กน้อย
”แม่นางอวิ๋น หมึกมาแล้ว” เทียนเอ๋อจวงรีบเข้าไปในห้องและยื่นหมึกให้อวิ๋นซิ่วชิง
”เอาล่ะ แค่เขียนได้” อวิ๋นซิ่วชิงหยิบหมึกแล้วหยิบชามใบเล็กมาบดเล็กน้อย แล้วเริ่มเขียนใบสั่งยาให้เทียนเอ๋อจวง
อวิ๋นซิ่วชิงให้เด็กดื่มน้ำพุวิญญาณไปแล้ว หลังจากนั้นไม่นาน เด็กก็จะหายดี นางจึงเขียนใบสั่งยาในปริมาณน้อยมาก เพราะหากกินยามากเกินไป มันอาจส่งผลเสียกับเด็กได้
เวลาผ่านไปน้อยกว่าถ้วยชา อวิ๋นซิ่วชิงเขียนใบสั่งยาและมอบให้กับ เทียนเอ๋อจวงจนเสร็จสิ้น
เทียนเอ๋อจวงรีบรับใบสั่งยามา และพูดอย่างซาบซึ้งใจว่า “ขอบคุณมากแม่นางอวิ๋น”
”ข้าบอกแล้วไงว่าเจ้าไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้า” ไม่ว่านางจะมีประสบการณ์กี่ครั้ง อวิ๋นซิ่วชิงก็ยังไม่สามารถปรับตัวให้เข้ากับความสถานการณ์เช่นนี้ได้
เทียนเอ๋อจวงเกาหัวด้วยความเขินอาย
”เอ๋อจวง ไปซื้อยาได้แล้ว ข้าจะกลับไปก่อน” อวิ๋นซิ่วชิงสั่งทิ้งท้ายและออกจากห้องไป
ทันทีที่อวิ๋นซิ่วชิงออกจากห้อง เทียนต้าจวงก็รีบไปพบนางและถามอย่างกังวลว่า “แม่นางอวิ๋น หลานชายของข้าเป็นอย่างไรบ้าง?”
”ไม่เป็นไรหรอก หลานชายของเจ้ามีอาการตัวเหลือง กินยาแล้วเขาจะสบายดี” อวิ๋นซิ่วชิงบอกความจริง
หลังจากที่เทียนต้าจวงได้ยินคำพูดของอวิ๋นซิ่วชิง เขาก็โล่งใจ อวิ๋นซิ่วชิงและผูเว่ยชางมองหน้ากันและทั้งคู่ก็ยิ้ม
ขณะที่เทียนเอ๋อจวงไปซื้อยา เทียนต้าจวงก็ขับรถม้าเพื่อไปส่งผู้เว่ยชางและอวิ๋นซิ่วชิง ผูเว่ยชางไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากนั่งในรถม้าขนาดเล็กกับอวิ๋นซิ่วชิง
”ชายร่างใหญ่คนนี้เป็นคนซื่อสัตย์จริง ๆ” อวิ๋นซิ่วชิงพูดขึ้นและยิ้มออกมา
ผูเว่ยชางมองไปใบหน้ายิ้มแย้มของอวิ๋นซิ่วชิง ก่อนจะพูดอย่างใจเย็นว่า “อย่ามองต้าจวงเช่นนั้น เขาเป็นคนซื่อสัตย์แค่ผิวเผิน แต่ในความเป็นจริงเขาฉลาดและโหดเหี้ยม”
หลังจากฟังคำพูดของผูเว่ยชางแล้วอวิ๋นซิ่วชิงก็งุนงง “บางคนก็ต้องฉลาดและมีเล่ห์เหลี่ยมไว้บ้าง ไม่อย่างนั้นพวกเขาจะอยู่รอดในเมืองใหญ่เช่นนี้ได้อย่างไร?”
…
บทที่ 180 เลือกห้อง
ผูเว่ยชางพยักหน้าด้วยรอยยิ้มและรู้สึกว่าคำพูดของอวิ๋นซิ่วชิงนั้นก็มีเหตุผล “นอกจากนี้ ตอนนี้เราไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ด้วยความซื่อสัตย์เพียงอย่างเดียว เรายังต้องมีสมองไว้จัดการเรื่องต่าง ๆ อีกด้วย”
”เจ้าจะบอกได้อย่างไรว่าผู้ใดแข็งแกร่งและซื่อสัตย์?” อวิ๋นซิ่วชิงคิดว่าเทียนต้าจวงค่อนข้างซื่อสัตย์ ทำไมนางไม่เห็นว่าเทียนต้าจวงเป็นคนมากเล่ห์เพทุบาย?
”เมื่อเจ้าอยู่ในบ้านรักษาลูกชายของเอ๋อจวง ข้ากำลังคุยกับต้าจวงข้างนอก ได้ความว่าเช้านี้หยาหลางเรียกเพียงเทียนต้าจวงมาเท่านั้น ต่อมา เทียนต้าจวงได้ยินหยาหลางบอกว่าเจ้าเป็นหมอเทวดา เทียนต้าจวงจึงพาเทียนเอ๋อจวงที่อยู่บ้านมาด้วย” ผูเว่ยชางค่อย ๆ เล่าเรื่อง
หลังจากฟังคำพูดของผูเว่ยชางแล้ว อวิ๋นซิ่วชิงก็ตระหนักได้ “ไม่น่าแปลกใจเลยว่าทำไมระหว่างมื้ออาหาร เทียนต้าจวงเอาแต่พูดถึงเด็ก ๆ นั่นคือวิธีที่เขาจะชักจูงพวกเราเข้าเรื่องนี้”
ผูเว่ยชางพยักหน้า แม้ว่าเขาจะรู้ว่าเทียนต้าจวงมีสมองและเจ้าเล่ห์ระดับหนึ่ง แต่เขาก็ชอบคนอย่างเทียนต้าจวง พวกเขาซื่อสัตย์ขยันขันแข็งและฉลาด หากคนเหล่านี้อยู่ในสนามรบ พวกเขาจะมีประโยชน์อย่างมาก!
แม้ว่าผูเว่ยชางจะลาออกจากตำแหน่งแม่ทัพ และมาอยู่ในชนบทที่ห่างไกลเช่นนี้ แต่เขาก็ยังคงใส่ใจในสนามรบ
เมื่อใดก็ตามที่เขาได้พบกับชายที่แข็งแกร่ง เขาจะลองคิดว่าคนเหล่านั้นมีคุณสมบัติอย่างไรบ้างในสนามรบ สิ่งนี้กลายเป็นนิสัยของเขาและเป็นการยากที่จะละทิ้งนิสัยนี้
”ชิงเหนียง เจ้าจะเกลียดเขาไหม?” ผูเว่ยชางถาม
อวิ๋นซิ่วชิงส่ายหัว “ทำไมต้องเกลียด? ข้าคิดว่าคนคนนั้นดีมาก การเป็นคนก็ย่อมต้องฉลาดและไม่โง่เกินไป มิฉะนั้นจะถูกรังแกเอาได้ ข้าคิดว่าการเป็นคนที่แข็งแกร่งนั้นเป็นสิ่งที่ดีอย่างมาก เขาไม่ได้วางแผนที่จะทำอะไรข้า และข้าจะสนใจลูกชายของเทียนเอ๋อจวงหรือไม่นั้นก็ขึ้นอยู่กับการเลือกของข้า มันไม่เกี่ยวอะไรกับเทียนต้าจ้วงเลย…”
ผูเว่ยชางชอบความคิดที่แตกต่างของอวิ๋นซิ่วชิง โดยเฉพาะอย่างยิ่งคือการที่นางยังคงเป็นคนที่มีจิตใจอ่อนโยน
เทียนต้าจวงขับรถม้าไปตลอดทางกลับไปที่ร้าน หลังจากที่อวิ๋นซิ่วชิงและผูเว่ยชางลงจากรถ เทียนต้าจวงก็นำรถม้าไปที่สวนหลังบ้าน และทำงานที่ยังไม่เสร็จต่อไป
อวิ๋นซิ่วชิงและผูเว่ยชางได้ทำความสะอาดร้านแล้ว ส่วนที่เหลือคือการซื้อของใช้จำเป็นและเริ่มตกแต่งร้าน
อวิ๋นซิ่วชิงขอให้เทียนต้าจวงเฝ้าร้าน เพราะนางกับผูเว่ยชางจะออกไปซื้อของ
ครึ่งชั่วยามต่อมา อวิ๋นซิ่วชิงและผูเว่ยชางก็เต็มไปด้วยสิ่งของในมือ แทบจะไม่มีที่วางของเสียด้วยซ้ำ จากนั้นพวกเขาก็กลับไปที่ร้าน
ทันทีที่นางเข้าไปในร้าน นางก็วางข้าวของทั้งหมดลงบนโต๊ะไม้ข้าง ๆ
หลังจากนั่งบนม้านั่งไม้เพื่อพักผ่อน อวิ๋นซิ่วชิงได้ตรวจสอบทุกอย่างบนโต๊ะและนับดูทีละอย่าง จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นมองผูเว่ยชางซึ่งกำลังจัดระเบียบสิ่งต่าง ๆ
นางเอ่ยขึ้นว่า “ผูเว่ยชางเลือกห้องพักเถอะ ชั้นบนของร้านเป็นที่ที่เราสองคนอาศัยอยู่ และชั้นล่างจะเป็นที่ที่เราขายผัก หลังจากที่เจ้าเลือกห้องแล้ว ให้นำเครื่องนอนไปไว้ ต่อไปเราจะอยู่ที่นี่กัน”
ผูเว่ยชางตื่นเต้นอย่างมากเมื่อคิดว่าตัวเองจะได้อาศัยอยู่ในร้านกับอวิ๋นซิ่วชิง เขาจะสามารถพบนางได้ทุกเช้า ” ชิงเหนียง เจ้าเลือกก่อนได้เลย”
”ไม่สำคัญว่าข้าจะเลือกห้องไหน เพราะห้องพักทั้งสี่ห้องก็ดูเหมือนกัน” อวิ๋นซิ่วชิงไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย นับประสาอะไรกับเรื่องที่นางพักอาศัยอยู่กับชายหนุ่มทั้งที่ยังไม่แต่งงาน และนั่นเป็นเพราะอวิ๋นซิ่วชิงมีความคิดเรื่องชายและหญิงแบบคนสมัยใหม่
”เจ้าเลือกก่อนได้เลย!” ผูเว่ยชางคิดไว้แล้ว ไม่ว่าอวิ๋นซิ่วชิงจะเลือกห้องใด เขาก็จะเลือกห้องถัดจากอวิ๋นซิ่วชิง
อวิ๋นซิ่วชิงรู้สึกว่าการเลือกคนแรกก็ดีเหมือนกัน นางจึงไม่ปฏิเสธ จากนั้นก็ตรงไปที่ชั้นสองและเลือกห้องที่สามารถมองเห็นถนนได้ชัดเจน นั่นคือห้องด้านในสุดที่ชั้นสอง
อวิ๋นซิ่วชิงเดินไปรอบ ๆ ห้อง แล้วหันไปบอกชายหนุ่มว่า “ข้าจะอยู่ห้องนี้”
![ทะลุมิติไปเป็นสาวนาผู้ร่ำรวย [ 农女致富记 ]](https://cat2auto.com/wp-content/uploads/2022/11/hhhhgdfsj5h1t5ed-75x106.jpeg)
