ตอนที่ 297 หลี่จื้อไม่มีทางกลับไปคืนดีกับหล่อน
ตอนนี้น้าหลี่ผู้เป็นแม่ของหลี่จื้ออยู่ที่บ้าน เมื่อนางได้ยินเสียงจึงเอ่ยถาม “ใครอยู่ข้างนอกน่ะ?”
หลี่จื้อไม่อยากตอบ ด้วยไม่ต้องการทำให้แม่ของตนไม่สบายใจ หากแต่เขาก็กังวลว่าจี้อวิ๋นอวิ๋นจะมาแย่งลูกสาวไปจากเขาเช่นกัน เขาจึงต้องบอกให้นางระวังตัวไว้ “จี้อวิ๋นอวิ๋นน่ะครับ”
“จี้อวิ๋นอวิ๋น? หล่อนมาที่นี่ทำไม? หล่อนยังทำร้ายแกกับหยวนหยวนไม่พออีกเหรอ?” เมื่อรู้ว่าเป็นจี้อวิ๋นอวิ๋น น้าหลี่ก็เบิกตากว้าง
“หล่อนบอกว่าหย่ากับผู้ชายคนนั้นแล้วครับ” หลี่จื้อบอก
“แล้วยังไงล่ะ?” น้าหลี่สูดหายใจลึก และถามอย่างไม่พอใจ
“ถ้าต่อไปผมไม่อยู่บ้าน แม่ต้องคอยดูแลหยวนหยวนไว้ให้ดี ๆ นะครับ” หลี่จื้อเอ่ยเตือน
“หล่อนยังมีหน้ากลับมาเอาตัวหลานสาวฉันคืนอย่างนั้นเหรอ?” น้าหลี่แค่นเสียงขึ้นจมูก ก่อนเปิดประตูออกไปทันที
เมื่อเห็นน้าหลี่ จี้อวิ๋นอวิ๋นที่เดิมทีร้อนรนกลับฝืนยิ้ม “คุณแม่ ฉันมาหาหยวนหยวนค่ะ”
“แม่เหรอ? เธอจำคนผิดแล้วล่ะ ฉันไม่มีลูกสะใภ้ทำเรื่องงามหน้าแบบเธอ แค่นี้ก็เสียหน้าขนาดไหนแล้ว?” น้าหลี่ไม่อาจข่มอารมณ์ไว้ในใจได้ ด่ากราดใส่หน้าจี้อวิ๋นอวิ๋นทันที
“คุณแม่คะ ฉันทำผิดไปแล้วค่ะ และฉันก็สำนึกผิดแล้ว เรื่องที่ผ่านไปแล้วก็ให้แล้วไปเถอะนะคะ” จี้อวิ๋นอวิ๋นบอก
“เธอหมายความว่ายังไง?” น้าหลี่มองหน้าหล่อนและถามกลับ
“ฉันอยากกลับไปคืนดีกับหลี่จื้อค่ะ” จี้อวิ๋นอวิ๋นว่าไปตามตรง “ฉันจะดูแลลูกสาวกับหลี่จื้อให้ดี…”
“งั้นรอตรงนี้ก่อนนะ ฉันจะไปเรียกหลี่จื้อมาคุยกับเธอ” น้าหลี่ตัดบท
จี้อวิ๋นอวิ๋นมีท่าทางยินดี แต่เมื่อน้าหลี่ออกมาอีกครั้ง นางกลับสาดปัสสาวะในถังใส่อย่างไม่ยั้งมือจนจี้อวิ๋นอวิ๋นกรีดร้อง “นี่มันอะไรกันคะ?!”
หล่อนไม่อาจรับไหว นี่หล่อนถูกสาดปัสสาวะใส่อย่างนั้นเหรอ?
“ฉันเคยเห็นคนไร้ยางอายมามาก แต่ไม่เคยเห็นใครอาการหนักเท่าเธอมาก่อนเลย การที่ลูกชายฉันยอมแต่งงานกับคนอย่างเธอในตอนนั้น ก็เพราะเห็นแก่แม่ของเธอ คิดว่าเธอจะเป็นลูกไม้หล่นใกล้ต้น คงไม่ใช่คนเลวร้าย นึกไม่ถึงว่าจะเป็นเนื้อร้ายแบบนี้!” น้าหลี่ก่นด่า “พี่สามของเธอมีความสามารถมากก็จริง แต่ลูกชายฉันก็ไม่ใช่คนแย่ เขาจบมาสูง หลังจากเรียนจบก็เป็นที่เคารพนับถือของนักเรียน และเขาก็ไม่เคยคิดเอาเปรียบครอบครัวเธอสักครั้ง เขามีอาชีพที่มั่นคงของเขา!”
“ผู้หญิงอย่างเธอมันขี้เกียจตัวเป็นขน ฉันอยากให้ลูกชายหย่ากับเธอมานานแล้ว แต่ลูกชายของฉันเป็นคนดีและไม่คิดหย่า เธอเลยได้มีโอกาสใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย เธอคิดว่าตัวเองเป็นหงส์ทองหรือยังไง? จี้อวิ๋นอวิ๋น เธอทำตัวหน้าไม่อายขนาดนี้ ยังมีส่วนไหนคู่ควรกับลูกชายฉันอีก? เธอหนีไปกับชู้รัก แล้วตอนนี้กลับมา หวังจะคืนดีกับลูกชายฉันอย่างนั้นเหรอ? คนอย่างเธอแม้แต่ปีศาจยังสู้ไม่ได้เลย หวังว่าฉี่ถังนี้จะทำให้เธอรู้สึกตัวขึ้นมาบ้าง นี่เป็นราคาที่เธอต้องชดใช้กับการทำตัวเลว ๆ กับลูกชายของฉันตั้งแต่แรก!”
น้าหลี่ตะโกนลั่น นางไม่อดกลั้นอารมณ์แม้แต่น้อย จนผู้คนมากมายเข้ามามุงดู และทุกคนต่างคาดเดากันได้ จี้อวิ๋นอวิ๋นคงต้องการกลับมาคืนดีกับหลี่จื้อล่ะสิ!
“หน้าไม่อายจริง ๆ ทำตัวงามหน้าแบบนั้น ยังมีหน้ากลับมาขอคืนดีกับหลี่จื้ออีก!”
“ไม่หรอก ฉันว่าน่าจะโดนผู้ชายคนนั้นทิ้งมากกว่า ถึงได้เห็นว่าหลี่จื้อดีกว่าไง!”
“รู้ตัวตอนนี้ก็สายเกินไปแล้ว หลี่จื้อไม่โง่พอจะคบกับผู้หญิงที่คบชู้หรอก เขาจะกลับไปคืนดีกับหล่อนได้ยังไง?”
“ใช่แล้ว เขาเองก็มีศักดิ์ศรีของเขา ทำไมต้องยอมรับผู้หญิงแบบนี้ด้วย?”
“…”
สิ่งที่ผู้คนพูดถึงหล่อนฟังราวกับมีดคมกริบ หากเป็นเมื่อก่อน จี้อวิ๋นอวิ๋นคงเดินหนีไปแล้ว
หากหล่อนไม่เดินหนีก็จะต้องเสียหน้า เพียงแต่หล่อนจะจากไปทั้งแบบนี้ไม่ได้!
“หลี่จื้อ คุณออกมาพูดอะไรหน่อยสิ!” จี้อวิ๋นอวิ๋นกัดฟันกรอด
หลี่จื้อปลอบลูกสาว ให้เธอถือขวดนมดื่มเอง และเดินออกมา เขามองหน้าจี้อวิ๋นอวิ๋นอย่างเฉยชา “จี้อวิ๋นอวิ๋น คุณเป็นคนทิ้งผมก่อนเอง ตอนนี้เราก็หย่ากันไปแล้ว ระหว่างที่เราใช้ชีวิตสมรสด้วยกัน ผมเองไม่เคยทำอะไรผิดต่อคุณเลยสักครั้ง ตอนนี้คุณจะมาให้ผมพูดอะไรอีก คุณคิดว่าผมจะพูดอะไรล่ะ? ในเมื่อเรื่องมันถึงทางตันแล้ว เราก็จบกันเถอะ ส่วนหยวนหยวน ตั้งแต่ตอนนั้นมาถึงตอนนี้คุณก็ไม่เคยทำหน้าที่แม่เลยสักครั้ง ต่อให้คุณไปฟ้องร้อง คุณก็ไม่มีสิทธิ์ในตัวหยวนหยวน!”
แน่นอนว่าเขากังวลว่าจี้อวิ๋นอวิ๋นจะเอาตัวลูกสาวไป หากแต่เขาเรียบจบมาสูง จึงมีความมั่นใจในเรื่องนี้
หล่อนนอกใจสามี และยังไม่เคยเลี้ยงลูกสาวแม้สักครั้ง ลูกสาวคงไม่มีทางยอมตามหล่อนไปแน่
“เรื่องมันยังไม่จบหรอกนะ ฉันจะไปอยู่รอที่ชานเมืองก่อน!” จี้อวิ๋นอวิ๋นบอก ดูจากน้ำเสียงแล้ว หล่อนคงไม่ยอมปล่อยเขาไปง่าย ๆ
ว่าจบหล่อนก็ผละจากไป
“หลี่จื้อ อย่าใจอ่อนเชียวนะ อย่าปล่อยให้ผู้หญิงคนนี้กลับมาอีก เธอมีโอกาสเจอคนดี ๆ กว่านี้ ไม่คู่ควรกับผู้หญิงพรรค์นี้หรอก!” เพื่อนบ้านบอก
“ครับ” หลี่จื้อทำเพียงขานรับเสียงเรียบ ก่อนกลับเข้าไปดูแลลูกสาว
น้าหลี่เริ่มจับเข่าพูดคุยกับพวกเขา หากจี้อวิ๋นอวิ๋นต้องการกลับมาตระกูลหลี่อีกครั้ง คงเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้ เว้นเสียว่านางกับสามีจะตายไปเสียก่อน ไม่เช่นนั้นก็อย่าคิดหวังว่าคนอย่างจี้อวิ๋นอวิ๋นจะได้ก้าวเข้ามาในประตูบ้านตระกูลหลี่!
เรื่องที่จี้อวิ๋นอวิ๋นกลับมานั้น จี้เจี้ยนอวิ๋นเพิ่งได้รู้เมื่อกลับมาถึงบ้านในตอนเย็น
เขามุ่ยหน้าทันที “หล่อนกลับมาทำไม?”
“ลี่ลี่มาเล่าให้ฉันฟังนิดหน่อยว่าหล่อนหย่ากับผู้ชายคนนั้นแล้ว เหมือนหล่อนจะจับได้ว่าผู้ชายคนนั้นนอกใจไปหาหญิงอื่นค่ะ” ซูตานหงบอก
จี้เจี้ยนอวิ๋นสีหน้าบึ้งตึง “ตอนนี้หล่อนเลยสำนึกได้งั้นเหรอ?”
“ฉันว่าหล่อนคงนึกเสียใจน่ะค่ะ” ซูตานหงว่าอย่างไม่ใส่ใจ
“คิดว่าแค่เสียใจมันจะไปมีประโยชน์อะไร?” จี้เจี้ยนอวิ๋นเอ่ยด้วยท่าทางไม่พอใจ
“ฉันได้ยินว่าคุณพ่อลงมาจากสวนและไล่หล่อนไปด้วยค่ะ เขาไม่ยอมให้หล่อนอยู่ที่บ้านเก่า” ซูตานหงเล่าเสริม
ต้องบอกว่าที่พ่อสามีเธอทำเช่นนี้ทำให้เธอสะใจไม่น้อย เธอรู้สึกว่าตนเองใจดำไปเสียหน่อย และเธอก็ไม่ต้องการเข้าไปข้องเกี่ยวกับจี้อวิ๋นอวิ๋นตั้งแต่แรก
“ก็สมควรแล้ว ถ้าคุณไม่รั้งผมไว้ ผมเองก็อาจจะทำอย่างนั้นเหมือนกัน!” จี้เจี้ยนอวิ๋นบอก
จี้อวิ๋นอวิ๋นไม่มีที่ไป เขาเองก็ไม่เคยถามว่าหล่อนไปอยู่ที่ไหนเช่นกัน เรื่องเมื่อปีก่อนทำให้เขาผิดหวังกับน้องสาวคนนี้เหลือเกิน มันเจ็บปวดมากเสียจนไม่อาจกลับมาเป็นดังเดิมได้ จึงไม่มีสิ่งใดที่จะช่วยเยียวยา
“ฉันได้ยินว่าหล่อนยังอยากกลับไปคืนดีกับหลี่จื้อด้วยค่ะ” ซูตานหงเอ่ย
พูดถึงเรื่องนี้ เธอต้องนับถือจี้อวิ๋นอวิ๋นจริง ๆ จี้อวิ๋นอวิ๋นช่างน่าไม่อายนัก กล้าพูดแบบนั้นออกมาได้ ทั้งยังไม่นึกถึงจิตใจของหลี่จื้อผู้คล้ายกับเจี้ยนอวิ๋นของเธอ
“หลี่จื้อไม่มีทางกลับไปคืนดีกับหล่อนหรอกครับ เรื่องนี้ไม่มีทางเป็นไปได้” จี้เจี้ยนอวิ๋นรู้นิสัยหลี่จื้อดีพอ และบอกอย่างมั่นใจ
