บทที่ 97 ไม่อาจนอนหลับ
บทที่ 97 ไม่อาจนอนหลับ
ฟางกูกูรับใช้ไทเฮามาหลายปีแล้ว นางยิ้มรับและเข้าใจในทันที ก่อนจะหัวเราะเบา ๆ พลางกระซิบว่า “แม่ครัวเหยียนเป็นเด็กฉลาด มีความสามารถ ฝ่าบาทสายตากว้างไกล แต่น่าเสียดายที่นางมาจากภูมิหลังที่ต้อยต่ำ”
แต่ไทเฮากลับตรัสว่า “ไม่สำคัญว่านางจะมาจากไหน แม้ว่านางจะไม่ใช่ลูกคนโตของตระกูลซื่อชิง แต่นางก็ถือว่ามาจากครอบครัวที่ไร้พิษภัย เป็นข้าหลวงที่อยู่ในสายตาข้าและฮ่องเต้ ในอนาคตหลานชายของข้าจะกลายเป็นฮ่องเต้ที่ยิ่งใหญ่ การมีนางสนมเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล”
“ไทเฮากล่าวถูกแล้วเพคะ” ฟางกูกูกล่าว
“ข้าแค่กลัวว่านางเป็นคนร่าเริงสดใส หลี่หรงอวี่ไม่เคยเปิดใจให้ใคร หากนางดื้อรั้นจะทำให้ปวดหัวเสียเปล่า” ไทเฮาครุ่นคิดแล้วถอนหายใจอีกครั้ง
ฟางกูกูตอบ “องค์รัชทายาทคงมีแผน เขาไม่ใช่เด็กแล้ว”
ไทเฮาตรัสว่า “ข้าหวังเสมอว่าเขาจะเป็นเด็ก เด็กคนนี้ประสบความลำบากมากมายเมื่อยังเยาว์ กลัวว่าจะเข้มงวดกับเขาเกินไปแล้วทำจิตใจที่ไร้เดียงสาของเขามลายไปเสีย ดูจากคนในวังสิ เด็กคนไหนเป็นอย่างเขาบ้าง เขาไม่เคยทำพลาดหรือโดนบิดาทำโทษเลยตั้งแต่ไหนแต่ไร”
ฟางกูกูหัวเราะอีกครั้ง “ที่ไทเฮากล่าวว่าองค์รัชทายาททรงเฉลียวฉลาดกตัญญู ไม่เคยทำผิดพลาด แต่มันกลายเป็นข้อเสียนะเพคะ”
ไทเฮาโบกมือแล้วกล่าวว่า “หัวใจของข้าก็ว่างเปล่าเช่นกัน”
……
เฉินฟู่เซินออกจากตำหนักฉืออัน ข้ามกำแพงออกไป เมื่อไปถึงสวนหลวง เขาก็เห็นคนยืนอยู่ตรงหน้า บุรุษผู้นั้นปรากฏกายในชุดเสื้อคลุมยาว สวมกวาน*[1] หยก เป็นองค์ชายสี่หลี่หรงซือนั่นเอง
หลี่หรงซือเป็นองค์ชายผู้เป็นที่รักที่สุดในวัง มีผู้สนับสนุนมากมายในราชสำนัก แต่เนื่องจากมารดาของเขาอย่างสนมจางนั้นถูกตำหนิ แรงสนับสนุนจึงไม่ได้ดีเฉกเช่นเมื่อก่อน
แต่ท้ายที่สุดแล้ว ฮ่องเต้ยังโปรดปรานเขาอยู่ และเขายังคงมียศเป็นผู้บัญชาการคนสำคัญของราชองครักษ์ จึงไม่มีใครกล้าดูหมิ่นเขา
เพราะเฉินฟู่เซินอยู่ข้างฮองเฮาแห่งตำหนักจาวหยาง ฮองเฮาและสนมจาง เป็นคู่ต่อสู้ที่เข้ากันไม่ได้มากที่สุด ทั้งสองห้ำหั่นกันมานานกว่ายี่สิบปีกว่าจะชนะสนมจางได้ ดังนั้น เฉินฟู่เซินและองค์ชายสี่ย่อมไม่มีมิตรภาพต่อกัน
น่าแปลกที่พบองค์ชายที่สวนหลวงในเวลานี้
เฉินฟู่เซินยังคงรักษาท่าทีสงบ ชายหนุ่มดึงมือขวาที่บาดเจ็บขึ้นแล้วทำความเคารพด้วยมือข้างหนึ่ง “ข้าน้อย ทำความเคารพองค์ชายสี่”
“ตอนนี้องครักษ์เฉินมีหน้ามีตาในตำหนักฮองเฮา เหตุใดจึงยังไม่พอใจ ใช้ดอกไม้และต้นไม้ในสวนหลวงนี้ระบายความโกรธอีกเล่า?” หลี่หรงซือกล่าว
เสียงองค์ชายสี่มักสงบนิ่ง ใบหน้าคล้ำเคร่งอยู่เสมอ ไม่มีผู้ใดหยั่งรู้ความคิดที่แท้จริงในใจของเขาได้
เฉินฟู่เซินไม่เคยพูดคุยด้วยจึงไม่ได้แสดงท่าทีใด เขาตอบกลับไปด้วยใบหน้าไร้อารมณ์ “ข้าน้อยกำลังฝึกศิลปะการต่อสู้ที่นี่ ไม่ได้ทำลายต้นไม้มากนัก ข้าจะไปแจ้งเรื่องนี้กับฝ่ายดูแลสวนในวันพรุ่งนี้”
หลี่หรงซือกระแอมไอ กล่าวต่อว่า “ตอนนี้องครักษ์เฉินเป็นที่เคารพนับถือมาก หากทำลายสมบัติในวัง เพียงแค่เอ่ยปาก ฮองเฮาที่ชื่นชมองครักษ์เฉินนักหนาคงไม่ยอมให้ถูกลงโทษกระมัง”
เฉินฟู่เซินมองกิ่งไม้ที่เขาหักลง มันเป็นเพียงต้นการบูรธรรมดา ยังไม่เติบโต สูงเพียงส่วนสูงคนเท่านั้น ไม่ใช่ต้นไม้ที่มีค่า ตามกฎคงไม่ถูกปรับถึงห้าตำลึง
หลี่หรงซือกลับหยุดเขาไว้เพราะเรื่องต้นไม้แค่นี้ อีกทั้งยังพูดด้วยท่าทีเย็นชา เขาไม่รู้ว่าองค์ชายทำไปเพราะเหตุใด
เฉินฟู่เซินไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องก้มลงแล้วพูดว่า “หากข้าทำอะไรผิดพลาด ข้าย่อมได้รับการลงโทษ องค์ชายสี่ไม่จำเป็นต้องกังวลไป”
หลี่หรงซือยืนอยู่ข้างหน้า ไม่ขยับเขยื้อนแม้แต่น้อย
แม้ว่าทางเดินจะกว้าง แต่เฉินฟู่เซินจะต้องเดินผ่านไปทางที่องค์ชายยืนอยู่ กระนั้นก็ถือว่าคนตรงหน้าเป็นองค์ชาย ดังนั้นเขาจึงไม่อาจหยาบคายได้
ทั้งสองยืนอยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อน เงียบงันใส่กันไปครู่หนึ่ง
เฉินฟู่เซินรู้สึกหนักใจ หงุดหงิดและไม่เต็มใจที่จะเสียเวลาเผชิญหน้ากับองค์ชายสี่ที่นี่ เขาจึงเพิกเฉยต่อกฎแล้วเดินผ่านไป
เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะจากไป หลี่หรงซือก็พูดขึ้นว่า “ข้าไปหาแม่ของข้าในตำหนักเย็นเมื่อวานนี้ อากาศตอนนี้หนาวเหน็บ ใช้ชีวิตลำบาก นางไม่มีผ้าห่มอุ่น ๆ ให้ห่ม เกรงว่าไม่สามารถซื้ออาหารร้อน ๆ ได้ด้วยซ้ำ”
เฉินฟู่เซินกล่าวว่า “หากองค์ชายสี่ประสงค์จะขอสวัสดิการใด ๆ ให้กับมารดา ท่านอาจต้องเข้าเฝ้าฮองเฮาในวันพรุ่งนี้”
หลี่หรงซือเอ่ยน้ำเสียงเย็นชา “ตำหนักเย็นจะหนาวเหน็บ แม้แต่ยุงและหนูก็ไม่สามารถอยู่ได้”
เฉินฟู่เซินกล่าวว่า “องค์ชายสี่รู้สึกแย่แทนพระสนม กระนั้นฮ่องเต้และฮองเฮาก็รู้สึกแย่แทนไทเฮาที่เป็นผู้บริสุทธิ์และถูกวางยาพิษ”
หลี่หรงซือกล่าวว่า “เสด็จแม่และฮองเฮาอยู่ในวังมาหลายสิบปีแล้ว รู้ดีว่าไทเฮาร้ายกาจขนาดไหน แต่ลำพังสมองอันโง่เขลาของนางนั้นไม่อาจทำเรื่องนี้ได้ นางไม่ได้รับความโปรดปรานจากไทเฮามานานแล้ว”
เฉินฟู่เซินพูดพร้อมกับเยาะเย้ยอยู่ลึก ๆ “นั่นเป็นวิธีที่ดีสำหรับนางสนมผู้สูงศักดิ์แล้ว อ่า ข้าพูดผิดไป ตอนนี้ไม่ใช่นางสนมผู้สูงศักดิ์ แต่เป็นเพียงสามัญชนจาง”
หลี่หรงซือโกรธมาก กระนั้นก็ไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่านั้น เขาพูดด้วยน้ำเสียงเฉียบขาดว่า “เจ้าทำงานให้กับฮองเฮา ไม่ว่าเจ้าจะมีความสามารถมากแค่ไหน มันจะมีประโยชน์อะไร นางเป็นตั๊กแตนหลังฤดูใบไม้ร่วง กระโดดไปมาได้ไม่นานหรอก”
เฉินฟู่เซินแสร้งทำเป็นไม่รู้ “องค์ชายสี่หมายความว่าอย่างไร”
หลี่หรงซือพูดด้วยน้ำเสียงเบาหวิว “ข้าตรวจสอบการกระทำทั้งหมดที่เจ้าทำในนามของฮองเฮาแล้ว ข้าแค่ต้องการรายงานต่อฮ่องเต้ เจ้าคิดว่าเจ้าและฮองเฮาจะสามารถหลุดรอดไปได้หรือ”
เฉินฟู่เซินหัวเราะไปสองรอบ “องค์ชายสี่รู้อะไรมารึ”
หลี่หรงซือกล่าวว่า “ไทเฮาและองค์รัชทายาทถูกวางยาพิษ ฮองเฮากล่าวหาเสด็จแม่โต้ง ๆ จนถูกขับออกจากวัง นางถูกลดตำแหน่งเป็นเพียงสามัญชน เจ้าคิดว่าใครสามารถซ่อนตัวหลังอุบายนี้ได้หรือ?”
เฉินฟู่เซินตอบ “องค์ชายสี่จะไม่คายโลหิตออกเลยหรือ มารดาท่านวางยาพิษองค์รัชทายาท และทำไทเฮาเกือบสิ้นพระชนม์ คดีสิ้นสุดแล้ว หลักฐานเป็นที่แน่ชัด แล้วมันเกี่ยวข้องกับข้าหรือ?”
หลี่หรงซือตรัสด้วยวาจาเย็นชา “ฮองเฮาคิดว่าทุกคนในโลกนี้โง่หรือ?”
เฉินฟู่เซินกล่าวด้วยรอยยิ้มน่ากลัว “ฮองเฮาจะคิดเช่นนั้นหรือไม่ ข้าน้อยก็ไม่รู้ แต่องค์ชายสี่นั่นแหละที่ปฏิบัติต่อทุกคนเหมือนคนโง่เขลา”
หลี่หรงซือแปลกใจกับคำพูดนั้น
เฉินฟู่เซินเอ่ยต่อ “องค์ชายสี่เอาแต่ตรัสว่าพบหลักฐาน แต่หากมีหลักฐานจริง ๆ ท่านไปที่ราชสำนักเพื่อยื่นคำร้องเถิด จะได้พามารดากลับคืนตำแหน่งเดิม การมาที่นี่กลางดึก ขวางข้าเอาไว้เพื่อคำพูดไม่กี่ประโยคจะไปมีประโยชน์อันใด”
หลี่หรงซือเลียริมฝีปากที่แห้งผาก แล้วพ่นลมหายใจ “กลับคืนหรือ ฮองเฮาทำได้ยอดเยี่ยมมาก เสด็จแม่จะยังมีความหวังที่จะกลับคืนตำแหน่งในชีวิตนี้อีกหรือ ฮองเฮาทำให้ข้าเจอปัญหาใหญ่เช่นนี้ กลืนลมหายใจข้ายังทำได้ยาก”
เฉินฟู่เซินยังเหลือความอดทนอยู่เล็กน้อย เขาสูดอากาศเย็นเข้าปอด
“องครักษ์เฉิน เจ้าเป็นคนฉลาด เจ้าควรรู้ว่าการทำงานภายใต้มือสตรีคนนี้ในวังหลังนั้นไม่ได้อะไรนอกจากการตำแหน่งหัวหน้าทหารรักษาพระองค์” หลี่หรงซือตรัสพลางโน้มตัวเข้ามาใกล้
เฉินฟู่เซินไม่ได้ล่วงรู้ว่าหลี่หรงซือสงสัยอยู่แล้วว่าเป็นความคิดเขาที่ให้ฮองเฮาโค่นล้มตระกูลจาง เรื่องนี้องค์ชายย่อมเกลียดคนในตำหนักจาวหยาง กระนั้นก็ไม่คิดว่าเขาจะพูดเช่นนั้นออกมา
“เจ้ามีความสามารถมาก เจ้าใช้เวลาทั้งวันในลานด้านในของวังหลังกับอุบายวางยาพิษ ไม่ใช่ว่างานเล็กเกินไปหรือ?” หลี่หรงซือพูดออกมาโต้ง ๆ
“โอ้ องค์ชายสี่อุตส่าห์มานี่เพื่อขุดกำแพงของฮองเฮาดูหรือ” เฉินฟู่เซินยกมือแตะปลายคาง เผยให้เห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา
หลี่หรงซือเห็นว่าเขาไม่ได้แก้ตัวจึงตรัสออกมาตรง ๆ “ฮองเฮาเฉียนเกิดในตระกูลสูงศักดิ์ ไม่มีบุตรชาย ไม่ได้รับความโปรดปราน มีเพียงตำแหน่งชื่อฮองเฮา แม้แต่อำนาจในวังก็ยังถูกควบคุมโดยไทเฮา นางจะได้อำนาจหากไทเฮาถูกวางยาพิษ นางไม่มีองค์ชายอยู่ใต้เข่าของนาง จะไปมีอุปสรรคอะไรในอนาคต มันจะดีหากนางยอมละทิ้งความมืดและหันไปทางสว่าง…”
เฉินฟู่เซินกล่าวว่า “ละทิ้งความมืดและหันไปทางสว่าง หากฮองเฮาคือความมืด นี่คือด้านสว่างขององค์ชายสี่หรือ ตอนนี้มีองค์ชายตำหนักตะวันออกนั่งบัลลังก์อยู่อย่างมั่นคงบนภูเขาไท่ใช่หรือไม่ คำพูดขององค์ชายสี่ สามารถโน้มน้าวได้งั้นรึ?”
หลี่หรงซือพึมพำซ้ำ ๆ ด้วยน้ำเสียงที่เบาลง “องค์ชายแห่งตำหนักตะวันออก… เฮอะ… องค์ชายแห่งตำหนักตะวันออก…”
เฉินฟู่เซินกล่าวต่อ “ในอดีต ทุกคนต่างมองขึ้นไปที่องค์ชายสี่ แต่รัชทายาทต่างหากที่มีไทเฮาคอยโปรดปรานอยู่ ตอนนี้ท่านก็ไม่ต่างจากรัชทายาท เขาเป็นทายาทสายตรงของวัง แก่กว่าท่าน ครองขาเก้าอี้อย่างมั่นคงมาหลายปีแล้ว ท่านเปรียบเทียบเขาว่าอย่างไร”
หลี่หรงซือยิ้มดูถูก “ฮองเฮาจากพระราชวังสิ้นพระชนม์เมื่อหลายปีก่อน ตอนคงนี้เป็นฮองเฮาจากวังจาวหยางแล้ว”
เฉินฟู่เซินตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แต่เขาไม่ได้คิดว่าหลี่หรงซือและสนมจางต่อสู้กับฮองเฮามาหลายปีขนาดนี้ เขาและสนมจางย่อมเป็นศัตรูกับวังจาวหยาง แต่หลังสนมจางถูกลดตำแหน่งไปไม่ถึงสองเดือน เป้าหมายจึงแปรเปลี่ยนมาเป็นฮองเฮา ช่างเป็นคนเลือดเย็นเสียจริง ไม่คิดว่าเขาจะคิดการใหญ่อีกครั้ง
หลี่หรงซือกล่าวว่า “ฮองเฮาไม่มีองค์ชายอยู่ในกำมือ ทว่าหลังจากนี้หลี่หรงอวี่จะครองบัลลังก์ ฮองเฮาจักต้องเคารพฮองเฮาเสี้ยวหมิ่น ข้างวังจะเหลือแต่กระดูกของฮองเฮาเสี้ยวหมิ่น ฮองเฮาจะจัดการกับตัวนางเองได้อย่างไร”
เฉินฟู่เซินเยาะเย้ย “เจ้ารู้ได้อย่างไรว่านางไม่มีองค์ชาย?”
หลี่หรงซือตกตะลึงครู่หนึ่ง แต่ไม่ตอบสนองคำใด
หลังจากเฉินฟู่เซินพูดจบ เขาก็เดินออกไป ไกลพอที่มุมปากจะปรากฏรอยยิ้มเยาะ ก่อนจะก่นด่าออกมาว่า “โง่”
แม้จะมีคำพูดลึกซึ้งอย่างไร หลี่หรงซือก็ไม่มีวันเข้าใจ
คืนนั้นไม่มีผู้ใดนอนหลับ
เหยียนอี้พลิกตัวไปมา ไม่อาจข่มตาลงนอนได้ ประเดี๋ยวนึกถึงเฉินฟู่เซิน ประเดี๋ยวนึกถึงหลี่หรงอวี่ เมืองที่นางนึกถึงมากที่สุดคือเมืองอู่ซาน เมืองอวิ๋นเจี้ยน กระท่อมมุงจาก ภัตตาคารกุ้ยชานอันงดงาม และร้านอาหาร
ทั้งนาง เฉินฟู่เซิน เหยียนจื่อ และแม่ เคยใช้ชีวิตที่สงบสุขเปี่ยมไปด้วยความเบิกบานในกระท่อมมุงจากนั้น แต่น่าเสียดายที่เวลาไม่มีวันหวนกลับ
นางนึกถึงวัดหอกเหล็กนอกฮวงซวงอีกครั้ง มีลมและสายฝนโปรยปรายลงหนักหน่วง ทั้งร่างย้อมไปด้วยเลือด อ่อนแอจนดูเหมือนจะตายในลมหายใจถัดมาให้ได้ แต่ก็ยังเล่าเรื่องตลกได้สองสามเรื่องด้วยใบหน้าเปื้อนรอยยิ้ม
“น่ารำคาญ! น่ารำคาญ!” เหยียนอี้ถอนหายใจอย่างหนัก
วันเกิดปีนี้แย่จริง ๆ
คงจะดีถ้าได้ทำอาหาร ทอด ต้ม ตุ๋นง่าย ๆ
เฉินฟู่เซินยืนอยู่ข้างหน้าต่างตลอดทั้งคืน ฝ่ามือเจ็บปลาบ
ฝึกศิลปะการต่อสู้มาร่วมยี่สิบปี ได้รับบาดเจ็บมานับไม่ถ้วน ทว่าอาการบาดเจ็บเล็ก ๆ น้อย ๆ เหล่านั้นไม่เท่ากับการถูกยุงกัดจริง ๆ
[1] กวาน คือ สิ่งที่ชนชั้นสูงชาวจีนในสมัยโบราณใช้สวมครอบบนศีรษะ เพื่อเป็นเครื่องบอกระดับพระยศพระเกียรติ
