บทที่ 95 ทะเลาะ
บทที่ 95 ทะเลาะ
สายลมพัดพาใบไม้จากพื้นแฉลบผิวหน้า ร่วงผ่านไหล่เหยียนอี้ลงไป หลี่หรงอวี่อยากจะเอื้อมมือออกไปปัดให้ เขาเผลอยกมือขึ้น กระนั้นก็ไม่ได้เอื้อมออกไป
“เช่นนั้น… ข้าขอตัว” เหยียนอี้คำนับ หันไปอีกทางแล้วเดินจากไป
หลี่หรงอวี่โอบนางจากด้านหลัง ฝังศีรษะไว้บนบ่าแล้วตรัสออกมาเสียงเบาหวิว “หากข้าจัดการทุกอย่างให้ดี เจ้า…เจ้าจะรอข้าใช่หรือไม่?”
ลมหายใจผะแผ่วและกลิ่นสุราฉุนกึกลอยผ่านใบหูทีละน้อย เหยียนอี้รู้สึกถึงหัวใจที่กระสับกระส่ายของตนเอง
เหยียนอี้กลับผลักเขาออก ผลีผลามจากไปในเวลาอันสั้น
หลี่หรงอวี่ยังคงยืนอยู่ที่เดิม ดวงตาทอดมองนางเดินจากไป ไม่อาจรู้ได้ว่าตนอยากจะยินดีหรือเสียใจดี
ราตรีนี้มืดสนิท แสงจันทร์สลัวเกินไป เส้นสายตาไม่เห็นภาพชัดใด ๆ ไม่นานแผ่นหลังของเหยียนอี้ก็เลือนหายไป
ทั้งสองไม่อาจเห็นว่าไม่ไกลจากกำแพงตำหนัก มีดวงตาคู่หนึ่งที่เพิ่งชะงักมองภาพคนสองคนโอบกอดกันพอดี
เหยียนอี้วิ่งกลับไปที่ตำหนักฉืออัน แม้จะเจอสาวใช้ในวัง นางก็ไม่แม้แต่จะทักทาย นางเร่งฝีเท้ากลับไปลานเล็ก ๆ ที่คนใช้ในวังอาศัยอยู่
อาจเป็นเพราะวิ่งเร็วเกินไป หัวใจจึงเต้นเร็วเช่นนี้
ทว่าตอนที่นางเข้าใกล้ประตูก็มีมือหนึ่งเอื้อมมากระชากนางเข้าไปในความมืด
ก่อนที่เหยียนอี้จะได้ขัดขืน นางก็ถูกกดลงบนกำแพงด้วยมือทั้งสองข้าง กระดูกสันหลังปวดปลาบไปหมดเพราะแรงกระแทก
เมื่อภาพตรงหน้าชัดแจ้ง นางก็เห็นว่าบุรุษผู้นั้นคือเฉินฟู่เซิน
จะว่าไปแล้วเหยียนอี้ไม่เจอเฉินฟู่เซินมานานแล้ว
ตั้งแต่เข้ามาในวังก็ไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกันเท่าไหร่นัก หลังจากเฉินฟู่เซินไปอยู่ตำหนักของฮองเฮาก็ไม่ได้เห็นหน้าเห็นตาอีก
ทว่าจู่ ๆ เขาก็ปรากฏตัวขึ้นด้วยใบหน้าที่ถมึงทึง เหยียนอี้สับสนไม่น้อย และยิ่งสับสนมากขึ้นไปอีกเมื่อเขาผลักนางไปที่กำแพงด้วยแรงมหาศาล
“เฉินฟู่เซิน เจ้ากำลังทำอะไร” ไหล่เหยียนอี้เจ็บ แต่คนกระทำกลับไม่ยอมปล่อยนางไป หญิงสาวจึงไม่พอใจขึ้นมานิด ๆ
“เจ้า…” เฉินฟู่เซินกักขังนางไว้อย่างแน่นหนา ลมหายใจหนักหน่วงรินรดผิวหน้าของนาง เฉินฟู่เซินไม่เผยแม้แต่เส้นผมให้เห็น กระนั้นในคืนที่มืดมิดเช่นนี้ เหยียนอี้ก็เห็นนัยน์ตาเหยี่ยวที่มองมาอย่างเยือกเย็นได้ชัดเจน
“วังเป็นอย่างไรบ้างล่ะ” ชายหนุ่มเย้าหยอกเคล้าเสียดสีอยู่ในที จากนั้นจึงใช้ปลายนิ้วเชิดปลายคางเหยียนอี้ขึ้น
“ทำอะไรของเจ้า แล้วพูดเรื่องอะไร” เหยียนอี้ผินหน้าไปอีกทางอย่างหงุดหงิดใจ
“ข้าถามเจ้าว่าวังเป็นอย่างไรบ้าง” เขาทวนคำถามอีกครั้ง
น้ำเสียงไร้ความปรานีโหมไฟในใจให้ปะทุ นางโต้กลับไปว่า “เจ้าทะเยอทะยานให้อยู่ในตำแหน่งสูงในปัจจุบัน ข้าเกรงว่าในสายตาของเจ้า วังแห่งนี้เป็นสถานที่ชั้นยอดแล้วกระมัง”
เฉินฟู่เซินทวีความขุ่นเคือง บีบคางนางแน่นขึ้น “เจ้ากลัวว่าเจ้าจะไม่มีความสุขหรือ?”
เหยียนอี้สะบัดหัว กระนั้นก็ไม่อาจคลายจากมือของเฉินฟู่เซินได้ แรงบีบตรงปลายคางแรงมากจนนางคิดว่ากระดูกของนางจะแตก
“ข้าไม่รู้เลยว่าเจ้ามีความสามารถมาก แม้แต่องค์รัชทายาทแห่งตำหนักตะวันออกก็ยังต้องก้มให้กับกระโปรงสีทับทิมของเจ้า เฮอะ ข้าเคยขอให้เจ้าอยู่ในเมืองชนบทอู่ซาน คิดผิดจริง ๆ” เฉินฟู่เซินเอ่ยด้วยวาจาเย้ยหยันอยู่ลึก ๆ
เหยียนอี้เท่านั้นที่เข้าใจว่าไฟในใจของเขามาจากไหน เขาต้องแอบเห็นนางและหลี่หรงอวี่คุยกันอย่างลับ ๆ เป็นแน่ แต่คงเพราะอยู่ไกลกัน เขาจึงไม่ได้ยินสิ่งที่นางพูด มีความเข้าใจผิดเกิดขึ้นในความสัมพันธ์ของเราเสียแล้ว
แต่เหตุใดเขาต้องโกรธเป็นฟืนเป็นไฟด้วยเล่า?
“ใช่แล้ว เขาเป็นผู้สืบสายโลหิตของอาณาจักร เป็นฮ่องเต้ในอนาคต เจ้าเลยรีบจัดการสินะ” เฉินฟู่เซินยังคงค่อนขอดต่อไป
เหยียนอี้ไม่พอใจอย่างยิ่ง “เฉินฟู่เซิน ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะเป็นคนสารเลวเช่นนี้!”
“ข้าเป็นคนสารเลวงั้นหรือ หากไม่ใช่เพราะการวางแผนของข้า เจ้าคงไม่มีโอกาสได้เข้าไปในวัง และได้โบยบินขึ้นกิ่งหรอก เหยียนอี้ เจ้าควรจะขอบคุณข้ามิใช่รึ?” เฉินฟู่เซินกล่าวพลางบีบคางของนาง น้ำเสียงเย็นเยียบมากขึ้น
“เฉินฟู่เซิน ปล่อย! ปล่อยข้า!” เหยียนอี้ดิ้นรนอย่างสิ้นหวัง นางสะบัดใบหน้าหนีจากแรงมือ และในที่สุดก็หลุดออกไปได้
เหยียนอี้ทวีความโกรธ นางไม่อธิบายอะไรออกมาอีก และทำเพียงแค่หันหนีแล้วจากไปเท่านั้น
เฉินฟู่เซินขยับกายอย่างรวดเร็ว ทันทีที่เขาเคลื่อนไหว เขาก็มาปรากฏกายอยู่ข้างหน้าเหยียนอี้แล้ว ชายหนุ่มหยุดนางไว้ เอ่ยเสียงต่ำออกมา “เหยียนอี้ เจ้าเปลี่ยนไปแล้ว”
เหยียนอี้สูดหายใจ เผยท่าทีเย็นชา “ข้าหรือเจ้ากันแน่ที่เปลี่ยนไป?”
“เหยียนอี้ ข้าจะขอให้ใครสักคนส่งเจ้าออกจากวังอย่างเงียบ ๆ กลับไปที่เมืองอู่ซานได้หรือไม่” เฉินฟู่เซินร้องขอ
น้ำเสียงของเขาช้าลงเล็กน้อย อีกทั้งยังนุ่มนวลขึ้นเพื่ออ้อนวอนนาง
แต่เหยียนอี้หงุดหงิดใจนัก และไม่อยากเสวนากับเขาอีก นางทำเพียงหันไปและไม่มองเขาอีก แต่เขากลับหยุดอยู่ตรงหน้านาง ผนวกกับทางเดินที่แคบมาก นางจึงไม่อาจออกไปได้
“เหยียนอี้ ออกไปจากวังซะ แล้วอย่าพบหลี่หรงอวี่อีก” เฉินฟู่เซินกล่าว
เหยียนอี้ตอบกลับด้วยความนิ่งงัน “ออกจากวังงั้นรึ เฉินฟู่เซิน เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใครถึงสั่งข้าได้?”
เฉินฟู่เซินท้อใจ เขาส่ายหัวไปหัวเราะไปราวกับว่าเขากำลังปฏิเสธตัวเอง “ใช่ ข้าเป็นใครสำหรับเจ้ากัน? เหยียนอี้ เจ้าเปลี่ยนไปจริง ๆ เมื่อก่อนเจ้าไม่เคยพูดกับข้าเช่นนี้เลย”
“เมื่อก่อน?” เหยียนอี้ร้องหยัน
“เฉินฟู่เซิน เจ้าไม่เคยบอกความจริงกับข้าเลย ยิ่งไปกว่านั้น ตอนนี้ข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังทำอะไรอยู่ ข้าขี้เกียจจะคาดเดาแล้ว พอเข้าวังเจ้าจะทำอะไรมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับข้าแล้ว เพราะฉะนั้นอย่ามาสั่งข้า”
เฉินฟู่เซินคำราม “ข้าทำทั้งหมดก็เพื่อตัวเจ้า! ออกไปจากวัง!”
“แล้วมันคืออะไรเล่า เหตุใดเจ้าถึงพูดเช่นนี้กับข้า” เหยียนอี้กล่าว
“ข้าจะพาเจ้ากลับบ้านก่อน แล้วข้าจะไปรับเจ้าเมื่อเสร็จกิจแล้ว ตกลงหรือไม่” เฉินฟู่เซินกดไหล่ของนาง ท่าทีคล้ายอยากจะอ้อนวอนเต็มที
เหยียนอี้รู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง “เจ้าจะทำอะไร”
เฉินฟู่เซินได้ยินความไร้ความปรานีในน้ำเสียงของเหยียนอี้ชัดเจน เขาจึงค่อนขอดออกมาอีกครั้ง “เจ้าทนไม่ได้ที่จะออกจากวัง เพราะจะต้องห่างหลี่หรงอวี่ใช่หรือไม่ เหยียนอี้ ข้าไม่เคยรู้เลยว่าเจ้าเป็นคนโลภเช่นนี้”
“ข้าน่ะรึโลภ ไร้สาระ” เหยียนอี้เริ่มโกรธมากขึ้นเรื่อย ๆ นางไม่ได้คุยกับเฉินฟู่เซินนานแล้วจริง ๆ
“เจ้าชอบเขาเพียงเพราะเขาเป็นองค์รัชทายาทแห่งตำหนักตะวันออกเท่านั้นสินะ” เฉินฟู่เซินเยาะเย้ย “เหยียนอี้ วังแห่งนี้ดีมาก แต่ก็เป็นที่ที่กินคนได้ด้วย รู้ใช่หรือไม่?”
“ข้าย่อมรู้ดีว่าวังไม่ใช่สถานที่ที่ดีสำหรับความมั่นคง” เหยียนอี้ตอบ
เฉินฟู่เซินขัดจังหวะนางพลางเอ่ยต่อ “หลี่หรงอวี่แค่อยากจะรู้สึกสำราญใจจึงเชยชมเจ้าเล่นอยู่สองสามวัน เจ้าเป็นใคร แล้วเขาเป็นใคร เขาจะปฏิบัติต่อเจ้าอย่างจริงใจได้อย่างไร ประเดี๋ยวเขาก็เบื่อแล้วทอดทิ้งเจ้าไป หลังจากนั้นเจ้าจะจัดการกับตัวเองอย่างไรล่ะ”
เหยียนอี้เข้าใจในสิ่งที่เฉินฟู่เซินพูด นางเพิ่งปฏิเสธองค์รัชทายาทไป
คำพูดที่ออกจากปากของเฉินฟู่เซินแทงทะลุหัวใจของนางจริง ๆ เขาคิดว่านางใจไวอยากปีนมังกรเอาเฟิ่งหวง*[1] หรืออย่างไร?
‘เฉินฟู่เซิน มิตรภาพของข้ากับเจ้าที่มีมาหลายปีเหมือนให้ข้าวหมาจริง ๆ’ เหยียนอี้คิดกับตัวเอง
ด้วยความหงุดหงิดในใจ นางจึงตอบไปว่า “ใช่ เจ้าเป็นคนชอบธรรมมาก รู้ทุกสิ่ง เข้าใจทุกสิ่ง จึงบอกข้าได้ด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม ข้าเกิดมาต่ำต้อย เป็นคนธรรมดา ไม่คู่ควรกับองค์ชายผู้สง่างาม แต่เฉินฟู่เซิน เจ้าปฏิบัติต่อข้าด้วยท่าทางสุภาพบุรุษ ทว่าหัวใจฉาบไอร้าย เจ้าเองยังสนใจแต่องค์หญิงผิงหยางและฮองเฮาอยู่เลย เจ้าเป็นอะไรของเจ้ากัน”
“เจ้าปฏิเสธที่จะออกห่างจากหลี่หรงอวี่จริง ๆ หรือ?” เฉินฟู่เซินถามย้ำ
“เพ่ย!” เหยียนอี้ถ่มน้ำลาย “เฉินฟู่เซิน ไม่ต้องพูดแล้ว ข้าไม่มีความสัมพันธ์แบบที่เจ้าจินตนาการไว้กับฝ่าบาท แต่ความสัมพันธ์ใด ๆ ก็ตาม มันไม่เกี่ยวอะไรกับเจ้าเลย อย่ามาชี้นิ้วสั่งข้า!”
หัวใจของเฉินฟู่เซินจมดิ่งลงทีละน้อย แววตาหม่นลง ชายหนุ่มกำหมัดคล้ายกับว่ากำลังแน่นขนัดไปด้วยความไม่พอใจ แต่เขาไม่มีที่ระบายจึงต้องชกกำแพง การกระทำนั้นน่ากลัวยิ่งนัก เนื้อตามหลังมือเขาฉีกออก เลือดไหลพล่านออกมา
เหยียนอี้เข้าไปใกล้เพียงฟังเสียง ‘ซื่อออ’ ของกำแพงวัง ช่องว่างขนาดใหญ่ปรากฏตรงที่เฉินฟู่เซินเพิ่งออกแรงชก เกิดหลุมตื้นพร้อมกับเปรอะรอยเลือด
เมื่อเห็นเลือด จากโกรธก็เปลี่ยนเป็นกลัว
นางรู้ดีว่าเฉินฟู่เซินดื้อรั้นมากเพียงใด หากนางทำให้เขาไม่พอใจ ไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไรต่อ
น่าเสียดายที่อยู่ด้วยกันมาหลายปี อาศัยอยู่ใต้หลังคาเดียวกันมานานตั้งแต่เปิดอาหารข้างทางในเมืองอู่ซานจนเป็นภัตตาคารกุ้ยซาน ร้านอาหารที่ใหญ่ที่สุดในเมืองอวิ๋นเจี้ยน จากนั้นก็เข้ามาวังด้วยกัน ขยับเขยื้อนความสัมพันธ์ไปอย่างมั่นคง
มิตรภาพนี้ไม่ง่ายจริง ๆ ทั้งที่ถือได้ว่าเราได้แบ่งปันความสุขและความทุกข์ยากด้วยกัน ไม่คาดคิดว่าวันนี้สถานการณ์จะเลวร้ายเช่นนี้
เฉินฟู่เซินคิดอย่างไรกับนางไม่ใช่นางไม่รู้ นางพอจะเดาได้ว่ามากน้อยเพียงใด แต่นางจะทำอย่างไรเล่า? นี่เป็นความผิดของนางหรือ?
เฉินฟู่เซินผู้นี้มีความลับที่ยิ่งใหญ่ มิแปลกที่นางจะกลัวและสงสัย แม้จะคลุมเครือแต่นางสามารถเดาได้ว่าคงไม่ใช่สิ่งที่ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ธรรมดา ๆ สามารถล่วงรู้ได้ นางจึงต้องแสร้งทำเป็นโง่ ต่างคนต่างแสร้งไม่รู้
นางเริ่มเสียใจที่เพิ่งพูดออกไปแรง ๆ แต่นางก็รู้ดีว่าถ้านางไม่พูดสักคำ เรื่องคงไม่คลี่คลายสักที
“เฉินฟู่เซิน หลังจากนี้ เจ้า… อย่ามาหาข้าอีก” เหยียนอี้ตัดสินใจ ดวงตามองตรงไปที่คนฟัง
เฉินฟู่เซินยังคงกำหมัดแน่น เลือดบนหลังมือของเขาหยดลงมาตามข้อนิ้ว ทีละหยด ตกลงสู่พื้นโคลนท่ามกลางความมืดอย่างเงียบ ๆ
“ไม่มาหาเจ้าอีกงั้นรึ ฮ่า ฮ่า” เฉินฟู่เซินหัวเราะ “เจ้ากลัวว่าข้าจะรบกวนเวลาเจ้าพลอดรักกับหลี่หรงอวี่รึ?”
“อย่ามาพูดไร้สาระ! แล้วก็ไม่ต้องมาคาดเดาอะไรอีก! ข้ากับฝ่าบาทไม่ได้เป็นอย่างที่เจ้าคิด และข้า… ข้าไม่ได้ชอบฝ่าบาท” เหยียนอี้บอกเขาตรง ๆ
เฉินฟู่เซินเกร็งคอ “เหยียนอี้ เจ้าไม่ชอบเขาจริง ๆ ใช่หรือไม่”
ชายหนุ่มดีใจ แต่เพราะทะเลาะกับนางเมื่อครู่นี้ จึงมีความไม่แน่นอนและยังคงสงสัยในความสุขนี้
เหยียนอี้ลังเล แต่ก็ยอมพยักหน้า
“เช่นนั้น…” เฉินฟู่เซินหัวเราะในลำคอ “เช่นนั้นเจ้าก็ไม่ต้องเจอรัชทายาทอีก ดีหรือไม่?”
[1] ปีนมังกรเอาเฟิ่งหวง เป็นอุปมาอุปมัยถึงคนที่ยอมผู้มีอำนาจเพื่อความมั่งคั่ง
