บทที่ 35 ข้าชื่อจี้ชิงเฟิง (รีไรท์)
เถ้าแก่เจิ้งพยายามจะอธิบาย เมื่อเขาโต้เถียงผู้ตรวจการก็ข่มเขาเอาไว้ แต่เมื่อเจ้าของหว่านซิงพูดบ้าง ผู้ตรวจการกลับพยักหน้าเห็นด้วย
เป็นเช่นนี้แล้วเถ้าแก่เจิ้งจะทำอย่างไรได้?
นี่คือตัวอย่างของความอยุติธรรมชัด ๆ
กระนั้นผู้ตรวจการไม่ต้องการให้เรื่องยืดเยื้อไปกว่านี้ เขาจึงปัดคำสั่งสองสามข้อ จากนั้นส่งเด็กในร้านกว่ายี่สิบคนรวมถึงเถ้าแก่เจิ้งและหวังอันซินเข้าคุกไปก่อน ส่วนเหยียนอี้ เขาปฏิบัติต่ออย่างดีโดยการปล่อยให้นางกลับบ้าน
แม้เหยียนอี้จะถูกปล่อยตัว แต่เสี่ยวเอ้อทุกคนในภัตตาคารกุ้ยซานถูกขังอยู่ อีกทั้งร้านอาหารก็ถูกสั่งปิด นางจะไม่วิตกกังวลได้อย่างไร?
เฉินฟู่เซินได้ยินข่าวเช่นกัน ตอนที่เขาออกไปรับเหยียนอี้ เขาก็บังเอิญชนกับนางที่ประตู
“เฉินฟู่เซิน เราควรทำอย่างไรดี” เหยียนอี้เล่าเรื่องราวทั้งหมดแล้วถามเขา
เฉินฟู่เซินกล่าวว่า “เจ้ามีความคิดที่ยอดเยี่ยมมาโดยตลอด วันนี้เจ้าทำอะไรไม่ได้เลยหรือ”
เหยียนอี้เอ่ยอย่างกระวนกระวายใจ “ข้าเคยประสบกับเรื่องแบบนี้ที่ไหนกันเล่า? เจ้าไม่รู้ ดวงตาของผู้ตรวจการเจ้าเล่ห์นัก ตั้งแต่แรกเห็นข้าก็รู้สึกไม่ดีแล้ว เขาต้องมีแผนอยู่ในใจแน่ ข้าจะรอดูวันที่เขาถูกตัดเป็นชิ้น ๆ คงเป็นอาหารชั้นเลิศไม่น้อย”
เฉินฟู่เซินส่งเสียงหัวเราะอยู่ในลำคอ
เหยียนอี้ตีเขาหนึ่งครั้ง “เจ้ายังมีหน้ามาหัวเราะอีก!”
เฉินฟู่เซินกล่าวว่า “แต่ทุกอย่างก็ถือว่ายังดี”
เหยียนอี้จ้องมองเฉินฟู่เซิน “เจ้ากำลังพูดถึงอะไร”
เฉินฟู่เซินกล่าวว่า “ไม่มีผู้บาดเจ็บล้มตาย และผู้ตรวจการคนอื่นก็รู้ว่าคนในร้านอาหารของเจ้าถูกพาตัวไป พวกเขาไม่ถูกทำร้ายหรอก”
เขากล่าวต่อว่า “ข้อกล่าวหาที่ผิดพลาดของภัตตาคารหว่านซิง เป็นเพียงความเกลียดชังเรื่องแย่งลูกค้า ตอนนี้ร้านอาหารปิดตัวลง จุดประสงค์ของเขาประสบความสำเร็จแล้ว เขาจะไม่ทำร้ายเถ้าแก่เจิ้งกับคนอื่น ๆ อีก ในเมื่อเจ้ากลับมาแล้ว ใจเย็น ๆ รออีกสักสองสามวันเถิด รอให้เจ้านายของเจ้ากลับจากการท่องเที่ยว จากนั้นค่อยไปพาทุกคนกลับมา”
เหยียนอี้ไม่พอใจมากกับทัศนคติที่ไม่แยแสของเฉินฟู่เซิน “ตอนนี้ทุกคนอยู่ในคุก แต่เจ้าบอกข้าว่ามันดีแล้วอย่างนั้นหรือ”
เฉินฟู่เซินกล่าวว่า “แล้วอย่างไรเล่า? เจ้าเป็นเพียงเด็กสาว จะทำอะไรได้อีก? นอกจากรอจนกว่าเจ้านายซานจะกลับมา เขาเป็นคนมีสติปัญญาอันยิ่งใหญ่ เขามีประสบการณ์หลายสิ่งหลายอย่างย่อมมีความคิดมากกว่าเจ้า”
“เจ้า… ข้าจะไม่คุยกับเจ้าแล้ว!” เหยียนอี้พูดอย่างโกรธเคือง “ข้าขอให้เจ้าช่วยข้าหาวิธีช่วยผู้คน แต่วิธีของเจ้าคือขอให้ข้าไม่ทำอะไรเลย! ข้าคิดว่าเจ้าเก่งด้านศิลปะการต่อสู้และจะช่วยข้าได้อย่างแน่นอน แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่าเจ้าจะไร้หัวใจ… เหอะ!”
หลังจากนั้น เหยียนอี้ก็วิ่งกลับไปที่ห้อง ลงกลอนประตูและไม่สนใจเฉินฟู่เซิน
เฉินฟู่เซินถูกเหยียนอี้ว่าเช่นนั้นก็หดหู่เล็กน้อย แต่เขาจะทำอะไรได้บ้างเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้? ลอบเข้าไปช่วยทุกคนในคุกงั้นหรือ? หรือให้บทเรียนแก่ผู้ตรวจการแทนเหยียนอี้?
ไหนจะชายที่ชื่อหวังอันซิน ไหนจะเถ้าแก่เจิ้งอีก? เขารู้สึกเหมือนอยู่ในสถานการณ์ที่ต้องแบกพระโพธิสัตว์ข้ามแม่น้ำอย่างไรอย่างนั้น
เหยียนอี้เป็นคนใจดี ในอดีตตอนที่เขากำลังจะตาย นางช่วยเขาโดยไม่คำนึงถึงผลที่ตามมา อย่างไรก็ตามเฉินฟู่เซินคิดกับตัวเองว่าเขาไม่มีจิตใจดีเช่นนั้น เขาไม่สามารถแม้แต่จะช่วยเหลือตัวเองได้ เหตุใดเขาถึงต้องช่วยคนอื่นให้รอดด้วยเล่า?
เหยียนอี้อารมณ์บูดบึ้งอยู่ในห้องเป็นเวลานานและค่อย ๆ คิด
ไม่ว่าอย่างไรผู้คนจะต้องรอด นางไม่รู้ว่ามันนานแค่ไหนกว่าซานกู่จื่อจะกลับมา
สิ่งที่สำคัญที่สุดในขณะนี้ และคนเดียวที่สามารถพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของภัตตาคารกุ้ยซานได้คือชายหนุ่มที่ได้รับบาดเจ็บ
แค่เขาตื่นขึ้นมาอธิบายสิ่งต่าง ๆ ให้ชัดเจนก็น่าจะเพียงพอแล้วมิใช่หรือ
แต่เจ้าของภัตตาคารหว่านซิงแสร้งทำเป็นว่าเขาเป็นลูกพี่ลูกน้องของชายคนนั้นและพาเขากลับไปรักษาแล้ว
พวกเขาโกหก จุดอ่อนเพียงอย่างเดียวของแผนการคือชายหนุ่มคนนี้ เช่นนี้พวกเขาจะปล่อยชายหนุ่มให้ตื่นขึ้นมาและพูดความจริงได้อย่างไร?
“ไม่นะ!” เหยียนอี้กระโดดขึ้น “พวกเขาจะฆ่าเขา!”
เมื่อคิดถึงสิ่งนี้นางจะรอต่อไปได้อย่างไร?
เวลาผ่านมานานเช่นนี้ บางทีเขาอาจถูกฆ่าตายไปแล้ว!
เหยียนอี้รีบออกจากประตู ก่อนจะฉุกคิดอยู่พักหนึ่ง แล้วกลับไปที่ห้องครัวหยิบมีดผลไม้มาไว้ในมือ แล้ววิ่งออกไปอีกครั้ง
ภัตตาคารหว่านซิงไม่เปิดให้บริการในวันนี้
เหยียนอี้สอบถามเกี่ยวกับที่อยู่ของเจ้าของร้าน และวิ่งไปตลอดทางจนถึงบ้านของเขา และก็พบว่าบ้านของเขาเปิดอยู่
นางรู้สึกใจคอไม่ค่อยดีนัก แต่นางพยายามไม่สนใจ ก่อนตัดสินใจวิ่งเข้าไปข้างในพร้อมมีดที่กำแน่นอยู่ในมือ
ทันทีที่เข้าไปในบ้านก็พบศพของผู้หญิงคนหนึ่ง ดูจากเสื้อผ้าของนาง ดูเหมือนว่านางเพิ่งทำงานบ้านไปหยก ๆ
เหยียนอี้กลัวมากจนไม่กล้ามองใกล้ ๆ แต่นางก็ยังกล้าพอที่จะเดินต่ออีกสองสามก้าว ทันใดนั้นนางก็เห็นเด็กรับใช้หลายคนนั่งอยู่ที่มุมห้อง ภาพที่เห็นทำให้นางสั่นกลัว
เหยียนอี้รีบลุกขึ้นและถามว่า “เจ้านายของเจ้าอยู่ที่ใด? แล้วผู้ชายที่เขาพากลับมาอยู่ที่ใด”
เด็กรับใช้เห็นว่าเหยียนอี้มีมีดอยู่ในมือด้วย พวกเขาจะกล้าพูดได้อย่างไร? เพียงแค่ตะโกนว่า “ยกโทษให้ข้าด้วย”
ในเวลานี้มีเสียงกรีดร้องดังมาจากห้องโถงด้านใน เหยียนอี้ไม่รู้ว่านางไปเอาความกล้ามาจากที่ใด นางไม่ได้วิ่งหนีแต่กลับมุ่งตรงไปทางโถงด้านในแทน
ห้องโถงด้านในวุ่นวายมาก
เพราะมีเลือดกองหนึ่งอยู่ที่พื้น มีทั้งเด็กคนหนึ่งร้องไห้และผู้หญิงสองคนกอดกันคร่ำครวญ นอกจากนี้ยังมีชายอีกคนหนึ่งนอนจมกองเลือดอยู่บนพื้น เขาคือเจ้าของภัตตาคารหว่านซิง!
เลือดเขายังไม่แข็งตัวดี แสดงว่าเขาเพิ่งจะเสียชีวิตได้ไม่นาน
เหยียนอี้ตื่นตระหนกกับภาพที่เห็น จนเผลอทำมีดหล่นลงบนพื้น
ทันใดนั้นก็มีชายคนหนึ่งเปลือยกายออกมาจากห้องด้านในพร้อมกับไม้ในมือ ซึ่งดูเหมือนเคยถูกใช้เป็นที่ขัดประตู
ใบหน้าของเขาดุร้าย ร่างกายเปื้อนไปด้วยเลือด เหยียนอี้จำเขาได้ เขาเป็นชายหนุ่มที่ได้รับการช่วยเหลือจากหวังอันซิน!
“เจ้า… เจ้า…” เหยียนอี้ก้มไปหยิบมีดขึ้นมา
ผู้สังหารไม่สนใจเหยียนอี้ เดินกะเผลกไปหาเด็ก เขาเหวี่ยงไม้ในมือทุบหัวเด็กจนเสียชีวิตทันใด
“กรี๊ด!” ผู้หญิงคนหนึ่งกรีดร้องและจากไป
ผู้หญิงอีกคนยืนขึ้นด้วยร่างกายสั่นเทิ้ม พยายามหลบหนี แต่ถูกชายคนนั้นขวางเอาไว้
นางคุกเข่าลงบนพื้นและร้องขอความเมตตา
ทว่าชายผู้นั้นไม่สนใจนางสักนิด และเหวี่ยงไม้อีกครั้ง
พละกำลังของเขามหาศาล นึกไม่ออกเลยว่าหากผู้หญิงคนนั้นถูกตีหัว นางจะรอดไปได้อย่างไร?
เหยียนอี้ไม่รู้ว่าความกล้าหาญของนางมาจากไหน นางกระโจนใส่ชายคนนั้นจนเขาล้มลง ก่อนจะตะโกนว่า “หยุดนะ!”
ผู้หญิงคนนั้นสบโอกาสหนี และวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว เหตุใดนางถึงต้องสนใจด้วย?
มีรอยเท้ามากมายอยู่นอกประตู แสดงให้เห็นว่าเด็กรับใช้ต่างหนีไปแล้ว
“เจ้า… เหตุใดเจ้าถึงฆ่าเขา!” เหยียนอี้ทับบนตัวเขาและกดมือของเขาไว้
“เขาต้องการฆ่าข้า ข้าก็เลยฆ่าเขา” น้ำเสียงของชายหนุ่มเย็นชาเปี่ยมไปด้วยความน่ากลัว
“เจ้าฆ่าเขาไปแล้ว เหตุใดเจ้าต้องฆ่าลูกของเขาด้วย” เหยียนอี้พูดอย่างโกรธจัด
ศพของเด็กอยู่ตรงหน้านาง มันเป็นความจริงอันน่าเศร้าที่ไม่มีใครทนมองได้
“ฮ่า ๆ ๆ” เขาเปล่งเสียงหัวเราะแหบแห้งต่ำ ฟังดูน่ากลัวยิ่ง
เหยียนอี้รู้สึกว่าหน้าอกของนางอุ่นขึ้น เมื่อมองลงมาก็เห็นว่ามันเป็นเลือดซึ่งมาจากชายหนุ่ม
เขาอาศัยจังหวะที่เหยียนอี้กำลังงุนงง ลุกขึ้นและเหวี่ยงนางลงบนพื้น
เหยียนอี้พบว่ามีบาดแผลสามหรือสี่แผลตรงหน้าอกของเขา เลือดจากแผลจุดอื่นแข็งตัวหมดแล้ว เหลือเพียงบาดแผลเดียวเท่านั้นที่ยังมีเลือดออกอยู่
ดูเหมือนว่าเขาจะได้แผลอื่น ๆ มาก่อนหน้านี้ แต่แผลใหม่เพิ่งจะเกิดได้ไม่นาน เจ้าของภัตตาคารหว่านซิงคงใช้มีดหมายจะฆ่าเขา แต่เขาไม่คาดคิดว่ามีดด้ามเดียวไม่อาจสังหารชายผู้นี้ได้ แล้วยังทำให้ครอบครัวของเขาก็ถูกฆ่าตายเสียสิ้น
ปากและจมูกของชายหนุ่มมีเลือดออก เกรงว่าจะได้รับบาดเจ็บสาหัส
คนปกติไม่สามารถแม้แต่จะลุกขึ้นยืนได้หลังจากได้รับบาดเจ็บเช่นนี้ แต่เขากลับลุกยืนไหวและฆ่าคนจำนวนมากได้อย่างไร?
ตามที่คาดไว้ คนรับใช้ทุกคนในครอบครัวนี้เป็นคนงานตาขาว เมื่อพวกเขาเห็นเลือด พวกเขาทั้งหมดก็ทอดทิ้งเจ้านายทั้งสอง และวิ่งหนีไปอย่างไร้ร่องรอย
เหยียนอี้คิดกับตัวเองว่าแม้นางจะไม่มีกำลังที่จะเชือดไก่ แต่นางก็น่าจะยังพอรับมือกับคนที่บาดเจ็บสาหัสเช่นนี้ได้อยู่
ดังนั้นนางจึงรู้สึกโล่งใจเล็กน้อยและพูดว่า “เจ้ารู้หรือไม่ว่าเจ้านอนอยู่นอกเมือง เพื่อนของข้าจากภัตตาคารกุ้ยซานช่วยเจ้ากลับมา แต่กลับถูกกล่าวหาว่ามีส่วนร่วมในการทำร้ายเจ้า ตอนนี้ทุกคนถูกจำคุก แม้ข้าจะไม่ใช่ผู้มีพระคุณของเจ้า แต่ข้าก็ไม่ใช่ศัตรูของเจ้า เจ้าไม่สามารถฆ่าข้าได้”
ชายหนุ่มหัวเราะเยาะ “ไม่ต้องห่วง… ข้าไม่ใช่คนฆ่าไม่เลือกหน้า”
หลังจากนั้นเขาก็ขมวดคิ้วราวกับว่าเขากำลังทุกข์ทรมาน
เหยียนอี้พูดในใจว่า “เจ้าไม่ไว้ชีวิตเด็กวัยสามขวบด้วยซ้ำ ยังมีหน้าบอกว่าเจ้าไม่ได้ฆ่าคนไม่เลือกอีกหรือ?”
แต่ตอนนี้การปกป้องชีวิตของนางเป็นสิ่งสำคัญ นางรีบฉีกยิ้มออกมาและพูดว่า “เจ้าบาดเจ็บสาหัส ต้องรีบได้รับการรักษา”
แม้ว่าเหยียนอี้จะดูเป็นห่วง แต่ใจจริงแล้วนางหวังให้เขาบาดเจ็บจนตายที่นี่ได้ยิ่งดี นางจะได้หลบหนีไป
ชายหนุ่มพ่นลมหายใจแผ่วเบาแล้วพูดว่า “เฮ้ ช่วยข้าด้วย”
เหยียนอี้เดินไปช้า ๆ อย่างไม่เต็มใจ เขาใช้โอกาสนี้พิงหลังนาง
“ข้าจะช่วยเจ้าได้อย่างไร” เหยียนอี้ถาม
“พาข้าออกจากที่นี่” หลังจากชายหนุ่มพูดจบ หัวของเขาก็ฟุบลงและเงียบไป
“สลบไปแล้วหรือ?”
เหยียนอี้เขย่าแขนเขาแต่ไม่มีการตอบสนองใด ดูเหมือนว่าอาการบาดเจ็บนั้นรุนแรงเกินไป อีกทั้งเสียเลือดมากเกินไปจนทำให้หมดสติ
“ผู้ชายคนนี้จะมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานแล้วกระมัง ช่างน่าโหดร้ายนัก!” แต่เหยียนอี้จะสงสารเขาที่ไหนกัน? เมื่อเห็นว่าชายคนนั้นสลบไป นางก็โยนเขาลงบนพื้นและถ่มน้ำลายใส่
เขาล้มลงกับพื้นอย่างแรง ส่งเสียงโอดโอยออกมา
เหยียนอี้ตกใจมาก นางกลัวว่าเขาจะตื่นขึ้นมาจึงเข้าไปตรวจสอบ แต่ทันใดนั้นก็มีมีดสั้นจี้คอนาง
ปรากฏว่าชายหนุ่มไม่ได้เป็นลมจริง ๆ แต่เขาตั้งใจจะลองเชิงนาง
หากเขาขยับมือเพียงเล็กน้อย ศีรษะของนางก็จะหล่นลงพื้นทันที
เหยียนอี้รู้สึกรำคาญใจเล็กน้อย หากก่อนหน้านางทำเมินเขาและแทงคนผู้นี้ด้วยมีดเสีย เรื่องก็คงจบไปแล้ว ทว่านางจะต้านแรงของอีกฝ่ายได้อย่างไร
อย่างไรก็ตาม มันสายเกินไปแล้วที่จะกลับใจ!
“หารถม้ามาให้ข้าแล้วพาข้าออกไป…” หายใจหอบถี่ขึ้นเรื่อย ๆ ทว่ามือของเขาที่ถือมีดยังคงมั่นคง เห็นได้ชัดว่าเขาคุ้นเคยเรื่องพวกนี้ดี
“ตกลง ปล่อยข้าไป แล้วข้าจะหารถม้าให้” เหยียนอี้จะทำอะไรได้อีกนอกจากตกปากรับคำ
เขาพูดด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “ปล่อยเจ้าไป เจ้าจะได้วิ่งหนี แล้วพาคนจากทางการกลับมาน่ะหรือ? แล้วข้าจะรอดออกไปได้อย่างไร?”
“หากเจ้าไม่ปล่อยข้าไป ข้าจะหารถม้าได้อย่างไรเล่า? เราไม่อาจวิ่งไปทั้งที่เนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือดเช่นนี้ได้” เหยียนอี้กล่าว
เขาชะงักอยู่ครู่หนึ่ง บาดแผลนั้นคงเจ็บปวดเกินไป ทำให้จิตใจของเขายังคงสับสนจนไม่อาจคิดเรื่องนี้ได้
หลังจากนั้นสักพัก เขาก็ค่อย ๆ วางมีดลงและพูดว่า “ไปซะ”
เหยียนอี้ก็ประหลาดใจกับความใจดีที่ชายคนนั้นยอมปล่อยตัวนางออกมา
นางได้โอกาสที่จะหนีแล้ว จะต้องคิดอะไรอยู่อีก? นางรีบออกไปโดยไม่หันหลังกลับ
ขณะนั้น ชายหนุ่มก็มาที่ประตูเพื่อเรียกนางอีกครั้ง และพูดช้า ๆ ว่า “ข้าชื่อจี้ชิงเฟิง… ข้าคิดว่า… เจ้าควรจำชื่อนี้ไว้”
