บทที่ 28 การทะเลาะวิวาท(รีไรท์)
ธุรกิจวุ้นของเหยียนอี้เริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ แม้จะมีคนทั้งสี่ในครอบครัวช่วยกัน แต่พวกเขาก็ยังทำไม่ไหว ความต้องการซื้อมีมากเกินไป
ทุกครั้งที่นำวุ้นไปขายบนถนนก็มักจะขายหมดเสมอ แม้แต่คนในเมืองถัดไปก็ยังตามมาซื้อ
เหยียนอี้คิดเสมอว่า เนื่องจากนางขายดี นางอาจใช้ประโยชน์จากสถานการณ์นี้เพื่อขึ้นราคาได้ แม้ว่านางจะขายชามละยี่สิบเหวิน ผู้คนก็ย่อมเต็มใจซื้อ
อย่างไรก็ตามเหอซื่อเป็นคนซื่อสัตย์ นางคิดว่าต้นทุนของการทำวุ้นต่ำและไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะขึ้นราคาของให้กับชาวบ้าน
เหยียนอี้ไม่รู้จะพูดอย่างไร ในที่สุดก็เพิ่มขึ้นเพียงหนึ่งเหวินกลายเป็นชามละหกเหวิน
ในวันนั้นเหอซื่อกลับมาจากการขายวุ้น นางบอกเหยียนอี้อย่างมีความสุขว่าเถ้าแก่ห่าวแห่งหอก้วยอี้ทางตะวันออกจะจ่ายเงินห้าสิบเหลียง เพื่อซื้อสูตรของวุ้น
ห้าสิบเหลียงก็เพียงพอสำหรับครอบครัวที่จะใช้จ่ายเป็นเวลาหลายปี
ก่อนที่เหยียนอี้จะทันได้ตอบ เฉินฟู่เซินกล่าวว่า “ไปบอกเถ้าแก่ห่าวว่าเราไม่ขาย”
เหอซื่อไม่เข้าใจ “เงินห้าสิบเหลียง คนธรรมดาต้องใช้เวลากี่ปีถึงจะได้? แม้จะขายสูตรไป เราก็ยังมีฝีมือ ขายมันต่อได้นี่”
เหยียนอี้กล่าวว่า “เหอซื่อ ท่านคิดอย่างไรที่เถ้าแก่ห่าวขอซื้อสูตรของเรา เขามีร้านค้าเป็นของตัวเอง มีผู้ช่วยในครัว มีตลาดที่กว้างและผลผลิตมากกว่าเรา เมื่อถึงตอนนั้นราคาขายจะต่ำกว่าของเรามาก หากเราไม่ลดราคาลง ธุรกิจก็จะไปต่อไม่ได้”
เหอซื่อถามว่า “ไม่กี่วันที่ผ่านมาเจ้ายังคงบอกว่าเจ้าจะขึ้นราคา เหตุใดเจ้าถึงบอกว่าจะลดราคาลงแล้วเล่า”
เหยียนอี้อธิบายว่า “เหตุผลที่ข้ามีความมั่นใจที่จะเพิ่มราคาเป็นเพราะวุ้นขายดี และมันไม่เหมือนใคร ทั้งยังไม่มีใครสามารถทำได้ แต่ถ้าเถ้าแก่ห่าวมีทักษะของเราด้วย เราจะเหลือข้อดีอะไรบ้างเล่าเจ้าคะ”
เหอซื่อเริ่มเข้าใจ นางพูดว่า “โอ้ อี้เอ๋อร์ เจ้าช่างคิดการณ์ไกล ข้าคิดไม่ถึงเลย เช่นนั้นข้าจะไปปฏิเสธเถ้าแก่ห่าว”
หลังจากนั้นนางก็รีบออกไป
เฉินฟู่เซินมองไปที่เหยียนอี้ด้วยความซาบซึ้งใจ “ข้าไม่เคยคิดว่าเจ้าจะมีหัวทางธุรกิจเช่นนี้ อย่ายอมแพ้ เจ้าควรได้เป็นเจ้านายใหญ่หากเจ้าตั้งแผงขายแป้งในชนบทแห่งนี้”
เหยียนอี้ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ดูข้าไว้ ข้าจะแสดงให้เจ้าเห็นว่าจะเป็นเจ้านายใหญ่ในอนาคตได้อย่างไร”
ในขณะที่พวกเขากำลังพูด เหยียนจื่อก็โผล่เข้ามาพร้อมกับถังหูลู่ในมือของนาง
เหยียนอี้รีบถามนางว่า “เจ้าเอาถังหูลู่มาจากที่ใด? แม่ให้เงินเจ้างั้นหรือ?”
เหยียนจื่อตอบว่า “ไม่ใช่ท่านแม่หรอก! มันมาจากลุงหลิวจูเจ้าค่ะ”
เหยียนอี้รีบไปบีบใบหน้าน้อย ๆ ของนาง “ลุงหลิวของเจ้ากำลังเดือดร้อนเรื่องเงิน เจ้าไม่อาจซื้อของด้วยเงินของเขาได้ตลอดเวลาเจ้ารู้ไหม? อีกอย่างเจ้าอายุเท่าไรแล้ว? เจ้าจะกินอาหารเด็กเหล่านี้ตลอดเวลาได้อย่างไร”
เหยียนจื่อเสียใจเล็กน้อย “ข้าไม่ได้ต้องการมันเสียหน่อย ลุงหลิวให้มาต่างหาก! แล้วทำไมข้าถึงจะไม่ใช่เด็ก? ข้า! เป็นเด็ก!”
เหยียนอี้จะหัวเราะก็ไม่ได้ จะร้องไห้ก็ไม่ได้ ดังนั้นนางจึงได้เพียงเตือนน้องสาวว่าอย่ารับสิ่งใดที่หลิวจูมอบให้นางในอนาคตอีก
เหยียนจื่อเม้มปากแน่นอยู่เป็นนาน จากนั้นก็แลบลิ้นแล้วพูดว่า “ท่านแม่ได้รับแปรงขนจากลุงหลิวเมื่อวันก่อน เหตุใดข้าถึงรับบ้างไม่ได้”
เฉินฟู่เซินหัวเราะเยาะ “เหยียนจื่อน้อย หากเจ้ายังพูดเรื่องไร้สาระ ระวังพี่สาวของเจ้าจะตีเจ้าด้วยแปรงขน”
เหยียนจื่อยิ้มเยาะกระโดดออกไปพร้อมกับถังหูลู่ วิ่งขึ้นม้านั่งโดยไม่ระวังจนชนเข้ากับสุนัข ถังหูลู่ตกกระแทกพื้นจนแตกเป็นเสี่ยง ๆ เปื้อนดินไปหมด
เหยียนอี้รีบไปรับน้องสาวของนาง เช็ดทำความสะอาดให้ นางโล่งใจที่เห็นว่าน้องสาวไม่ได้รับบาดเจ็บตรงไหน
แต่เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ เสียดายขนมบนพื้นจึงร้องไห้เสียงดัง
“เจ้าอายุเท่าไรแล้วถึงร้องไห้เช่นนี้เมื่อทำขนมตก อย่าให้พี่ชายมาเห็นเจ้าในสภาพนี้เชียว” เหยียนอี้พูดอย่างโกรธจัด
เหยียนจื่อเอียงศีรษะและหยิบเศษถังหูลู่ขึ้นมา นางทุกข์ใจมากเมื่อเห็นว่ามันเปื้อนดิน ไม่สามารถกินได้อีกต่อไป
เหยียนอี้คิดว่าดวงตาและจมูกสีแดงเรื่อของนางตลกจริง ๆ นางกล่าวว่า “ในอนาคต หากข้ามีรายได้มากขึ้น ข้าจะซื้อบ้านปูกระเบื้องให้ เจ้าจะไม่ต้องกลัวว่าอาหารจะตกลงบนพื้นและเปื้อนฝุ่นอีกดีหรือไม่?”
เหยียนจื่อบ่นว่า “ตอนที่ท่านสามารถซื้อบ้านหลังนั้นได้ ข้าจะยังรักถังหูลู่นี้อยู่หรือไม่”
สองพี่น้องคุยไปหัวเราะไป ตอนนั้นเอง เหอซื่อก็กลับมา ตามด้วยหลิวจูที่ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส
“วันนี้ลุงหลิวมาทานอาหารเย็นที่บ้าน อี้เอ๋อร์ เจ้าเตรียมชามและตะเกียบเพิ่มหนึ่งคู่ที” เหอซื่อเอ่ยยิ้มๆ
หลิวจูสีหน้าขัดเขิน มือยกเกาหัวตัวเอง “ไม่เป็นไร ข้าขอไม่รบกวน ไม่ต้องเตรียมให้ข้าก็ได้”
เมื่อเหยียนจื่อเห็นแม่และลุงหลิวจู นางไม่ได้คิดถึงถังหูลู่อีกต่อไป นางพูดว่า “ลุงหลิวจูไม่มีใครทำอาหารให้ ฝีมือทำอาหารของท่านพี่ยอดเยี่ยมมาก หากท่านมากินทุกวัน เราคงจะมีความสุขมากเจ้าค่ะ”
หลิวจูกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เหยียนจื่อปากหวานขึ้นเรื่อย ๆ เชียวนะ แต่ข้าขอโทษจริง ๆ ที่มาบ้านของเจ้าทุกวัน…”
เหยียนอี้ยังคงยิ้ม “ลุงหลิวช่วยเราไว้มากจนอยากให้ท่านมาเป็นครอบครัวเดียวกับเราเชียวเจ้าค่ะ หากเป็นเช่นนั้นเราจะมีความสุขมากเลย”
นางได้เห็นความสัมพันธ์ที่ผิดปกติระหว่างหลิวจูและแม่ของนาง เลยอยากจะจับคู่ให้แม่ของนางมีความสุข
แม้ว่าหลิวจูจะยากจนและพิการ ทั้งยังเป็นชายมีอายุที่ยังไม่ได้แต่งงาน ตราบใดที่เขาซื่อสัตย์ต่อครอบครัว ท่านแม่ต้องชอบเขาอยู่แล้ว
หลังจากนั้นไม่นาน เหยียนอี้ก็เตรียมโต๊ะที่เต็มไปด้วยอาหารอร่อย ๆ
เมื่อเร็ว ๆ นี้ธุรกิจของครอบครัวดีขึ้นและพวกเขาได้รับเงินเป็นจำนวนมาก จึงทำให้พวกเขามีอาหารมากมาย
เมื่อมองดวงตาที่เปล่งประกายของเหยียนจื่อตอนที่นางมองอาหาร ทุกคนก็สนุกกับมัน กินอาหารกันอย่างมีความสุข
“ค่อย ๆ กิน ไม่มีใครจะแย่งเจ้าหรอก” เหอซื่อยิ้มพลางมองไปที่เหยียนจื่อที่ถือข้าวโพดขนาดใหญ่และแทะมันจนเลอะทั่วใบหน้า เหอซื่อรีบนำผ้าเช็ดหน้าไปช่วยนางเช็ดคราบเปื้อน
ปากเล็ก ๆ ของเหยียนจื่อพูดว่า “ข้าวโพดปีนี้อร่อยจริง ๆ ดีกว่าครั้งก่อนอีกเจ้าค่ะ!”
เหอซื่อไม่อาจหยุดยิ้มกับลูกสาวตัวน้อยได้ “ปีที่ผ่าน ๆ มา ครอบครัวเราเก็บเกี่ยวข้าวโพด ขายส่วนที่ดีไป ส่วนที่เหลือดี ๆ ก็ยกให้ท่านย่าและพ่อของพวกเจ้า สิ่งที่เราได้กินคืออันที่มอดกิน ขึ้นรา รสชาติแย่”
คำพูดเหยียนจื่อเปี่ยมล้นไปด้วยความสุข “ข้าจะไม่ต้องกินข้าวโพดที่มีมอดอีกต่อไปแล้วเจ้าค่ะ!”
หลิวจูได้ยินดังนั้นก็ถอนหายใจ
“เจ้าถอนหายใจเช่นนี้ มีอะไรหรือ” เหอซื่อถามอย่างรีบร้อน
หลิวจูกล่าวว่า “การเก็บเกี่ยวข้าวโพดในปีนี้เป็นไปด้วยดี แต่หากได้เยอะมาก ก็คงต้องขายในราคาต่ำ ในเมืองของเรามีครอบครัวใดที่ไม่ได้ปลูกข้าวโพดบ้าง? เช่นนี้จะขายได้อย่างไร? หากเจ้าต้องการขายในซานตงจะใช้เวลาเดินทางและจะขาดทุนจำนวนมาก ไม่คุ้มค่าเลยจริง ๆ ชาวบ้านหลายคนถึงไม่เต็มใจที่จะเก็บเกี่ยวข้าวโพดแล้วปล่อยให้เน่าเปื่อยในทุ่งนาอย่างไรล่ะ”
เหยียนอี้ถามว่า “ลุงหลิว ท่านขายข้าวโพดของท่านไม่ได้หรือเจ้าคะ”
หลิวจูส่ายหัว “ปีนี้ข้าปลูกน้อยลง และไม่ได้เหลือมากหลังจากที่ข้าส่งให้เจ้าไป ไม่มีข้าวโพดที่เน่าเสียในทุ่งมากเท่าไหร่ แต่ข้าเห็นว่าครอบครัวพ่อแม่ของเจ้าปลูกไว้มากมายเลยนี่”
เหยียนอี้พยักหน้า “ราคาถูกทำร้ายชาวบ้าน เป็นเช่นนี้นี่เอง”
หลิวจูกล่าวว่า “ใช่ ปีที่แล้วเกิดภาวะอดอยากในเหอซี ข้าวโพดขาดตลาด ราคาสูง หลายคนผิดหวังที่พวกเขาไม่ได้ปลูกข้าวโพดมากขึ้น ปีนี้ทุกครอบครัวจึงปลูกข้าวโพด ใครจะคิดว่าไม่มีใครอยากได้แล้ว”
ขณะที่พวกเขากำลังคุยกันที่โต๊ะ จู่ ๆ พวกเขาก็ได้ยินเสียงร้องระคนก่นด่า
เหยียนจื่อเป็นคนอยากรู้อยากเห็น นางหนีไปที่ประตูเพื่อมองไปรอบ ๆ
ปรากฏว่าพี่สะใภ้จางและสามีของนางกำลังทะเลาะกันที่หน้าประตูบ้าน นางจางร้องไห้เสียงดังจนท่านตาและท่านยายไม่สามารถเกลี้ยกล่อมเขาได้
เหอซื่อรีบเกลี้ยกล่อมการทะเลาะวิวาท แต่นางไม่รู้ว่าเหตุใดพวกเขาถึงทะเลาะกัน ไม่รู้ว่าควรเริ่มจากตรงไหน?
นางต้องไปหาพ่อแม่และช่วยเหลือพวกเขา
คนชราสองคนก็รีบร้อนเช่นกัน พวกเขาพยายามตะโกนเพื่อเกลี้ยกล่อม แต่ยากนักที่จะเอื้อนเอ่ยคำใดออกมา
เหยียนอี้และหลิวจูวิ่งไปถาม “เกิดอะไรขึ้น? ระวังเถิดเสียงดังขนาดนี้ อีกเดี๋ยวชาวบ้านคงจะแห่กันมาดูเรื่องตลก”
นางจางร้องไห้น้ำตาคลอเบ้า เมื่อนางเห็นหลิวจูและเฉินฟู่เซินซึ่งเป็นคนนอกดูอยู่ นางก็รู้สึกอับอายขึ้นมา นางหยุดตะโกนแล้วเช็ดน้ำตาด้วยแขนเสื้อ
เหอจวงหงุดหงิดมากจนไม่ได้ปลอบโยนนาง เขาจากออกไปอย่างรีบร้อน
ตาของเหยียนอี้ไม่สามารถเรียกกลับมาได้ไม่ว่าจะเรียกอย่างไร เขาหอบขณะที่มือยังคงถือไม้ค้ำยัน เกือบจะหน้ามืดล้มลง
โชคดีที่ดวงตาและมือของหลิวจูนั้นไวเลยช่วยชายชราไว้ทัน
ทันทีที่หลิวจูและมือของเหอซื่อแตะหลังของชายชราพร้อมกันพวกเขาก็หน้าแดงแล้วชักมือกลับทันที
อย่างไรก็ตามในเวลานี้ไม่มีใครสนใจเกี่ยวกับความรักของสองคนนี้
“ท่านยาย เกิดอะไรขึ้นเจ้าคะ” เมื่อเหยียนอี้เห็นว่าทุกคนเงียบนางก็ถามอย่างรวดเร็ว
“อนิจจา!” หญิงชราถอนหายใจ ไม่พูดสิ่งใด
นางจางเชิดคางขึ้นแล้วพูดว่า “เหยียนอี้ ครอบครัวของเจ้าได้รับเงินแล้ว ตอนนี้เจ้ามีอาหารและเสื้อผ้าเพียงพอแล้ว ทั้งครอบครัวไม่ต้องกังวลสิ่งใดอีก เจ้ายังมาที่บ้านเราเพื่ออวดอีกงั้นรึ”
เหยียนอี้ขัดเคืองกับคำดูถูกนั้นมาก “เราได้ยินการทะเลาะวิวาทจึงมาเกลี้ยกล่อม ท่านป้ากำลังทำอะไรอยู่”
นางจางรู้สึกรำคาญ แต่ต่อหน้าเด็ก ๆ นางจะไม่ร้องไห้อีก นางใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดน้ำตาอย่างเงียบ ๆ
เหอซื่อช่วยพยุงสองเฒ่ากลับไปที่บ้าน นั่งลงฟังพวกเขาค่อย ๆ เล่าเรื่อง
ปรากฏว่าทั้งครอบครัวเก็บเกี่ยวข้าวโพดในปีนี้ พวกเขาคิดว่าจะขายได้ในราคาที่ดี
เดิมทีนางจางโกรธที่ครอบครัวของเหยียนอี้ทำเงินได้ แต่ครอบครัวของนางยังอยู่ในสถานการณ์ที่ยากลำบาก เมื่อนางได้ยินว่าข้าวโพดเติบโตได้ดีจึงไปที่ร้านในเมืองเพื่อซื้อต่างหูสีเงินหนึ่งคู่ด้วยการติดเงินไว้ก่อน
นางไม่ได้คาดหวังว่าข้าวโพดจะขายไม่ได้ ดังนั้นข้าวโพดมากกว่าสิบหมู่จึงถูกกองอยู่ในทุ่งนา ขายไม่ได้และไม่ได้รับเงินสักเหวิน แม้แต่วัวและเมล็ดพันธุ์ที่ยืมมาจากครอบครัวของหลี่เจิ้งมาเมื่อต้นปีก็ยังทดแทนไม่ได้
เหอจวงเป็นชาวนาที่ซื่อสัตย์ที่สุด เขาไม่สามารถหาตลาดในเมืองได้ ทุกวันเขาทำได้เพียงพกข้าวโพดให้มากที่สุด
วันนั้นเขาไปที่ถนนเพื่อขายข้าวโพด ยังขายไม่ได้ก็บังเอิญเจอเหล่าเจียงจากร้านเครื่องประดับ ฝ่ายนั้นมาขอให้เขาจ่ายเงินสำหรับต่างหูของนางจาง
ทว่าเขาจะมีเงินคืนได้อย่างไร?
เขาจึงมาหาภรรยาระบายความโกรธ
การกู้ยืมจางครบกำหนดแล้ว แต่นางไม่มีเงินไปจ่าย เมื่อได้ยินว่าเหอจวงจะเอาต่างหูไปคืนให้ร้านเครื่องประดับ นางจะยอมได้อย่างไร?
ดังนั้นจึงเกิดความโกลาหลขึ้น
คนชราสองคนในครอบครัวพูดสองสามคำ นางจางกลับตะโกนเถียงว่าจะกลับบ้านมารดาของตน
ช่วงนี้เหอจวงก็อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว ครอบครัวของเขายากจนเกินกว่าจะทำอาหารได้ พอมีกองหนี้ข้างนอกอีก เขาก็อารมณ์เสียมาก เขาจะหย่ากับภรรยาให้ได้
นางจางร้องไห้ออกมาอย่างหนัก สุดท้ายจึงเกิดเรื่องน่าขบขันเช่นนี้ขึ้นมา
