บทที่ 19 สร้างเรื่องที่ทางเข้าหมู่บ้าน(รีไรท์)
แม่เฒ่าหลี่ฉุดกระชากลากเหยียนจื่อต่อไป ดวงตาวาบไอมืด “เหยียนจื่อ นี่ข้าเป็นย่าของเจ้านะ พ่อของเจ้าไม่ยอมกินสิ่งใดเลย เขาบอกว่าจะไม่ดื่มสุราอีกแล้ว”
ไม่ดื่มอีก… เป็นไปได้หรือ?
เหยียนอี้และเหอซื่อเดินออกมาข้างหน้า คว้าตัวเหยียนจื่อมาจากแม่เฒ่าหลี่ แต่ก็ดึงออกมาไม่ได้ พวกนางจึงยอมแพ้
“ท่านย่าโปรดอย่าพูดสิ่งใดอีกเลย เราสามคนจะไม่กลับไปที่นั่นอีก เราตัดสินใจจากไปแล้ว เราจะไม่กลับไปอีก” เหยียนอี้ก้าวไปข้างหน้า ปฏิเสธแม่เฒ่าหลี่อีกครั้ง
ออกจากบ้านเหยียนด้วยความยากลำบาก จะกลับไปอีกครั้งได้อย่างไร
“เจ้าเป็นสาวใหญ่ แต่ไม่คิดจะหาทางกลับไปอยู่กับครอบครัวของสามี กลับวิ่งไปรอบเมืองทั้งวัน? ช่างน่าละอายเสียจริง!” หลังทำเหอซื่อพูดไม่ออก แม่เฒ่าหลี่ก็เดินหน้าต่อไปเพื่อลากหลานสาวกลับบ้าน
ระหว่างนั้นเอง เหยียนฟู่กุ้ยก็เข้ามาพร้อมกับขวดสุรา เนื้อตัวยังคงเต็มไปด้วยกลิ่นสุรา อีกทั้งดวงตาก็ยังคงแดงก่ำเพราะดื่มสุรามากเกินขนาด
เหยียนฟู่กุ้ยเดินเซไปมา กระชากข้อมือเหอซื่อให้ออกไปอย่างหยาบคาย นอกจากนี้ยังตะคอกโหวกเหวก “กลับบ้านกับข้า! เจ้าไม่ละอายใจบ้างรึ!”
เหอซื่อที่ถูกเหยียนฟู่กุ้ยลากไปอย่างแรงเซล้มลง เหอซื่อขมวดคิ้ว ตะโกนว่า “เราจะกลับไปที่ใด? เหตุใดเราสามคนแม่ลูกต้องยอมเจ้าด้วย?”
ที่ทางเข้าหมู่บ้าน ชาวบ้านที่ชอบดูความวุ่นวายออกมาทีละคนสองคน บางคนอุ้มเด็ก ๆ บางคนกำลังกินวุ้น ทุกคนต่างรวมตัวกันซุบซิบเกี่ยวกับตระกูลเหยียน
ดวงตาของแม่เฒ่าหลี่เป็นประกาย นางนั่งลงบนพื้นแล้วคร่ำครวญออกมา “โอ้ ลูกชายของข้า บอกข้าซิว่าเกิดเรื่องอันใดขึ้น! ตอนนี้ทั้งเมียทั้งลูกไม่เต็มใจกลับบ้านกับเจ้ารึ!”
“ฟางเอ๋อร์ มันไม่เกี่ยวว่าเราจะเคยเป็นครอบครัวใหญ่อย่างไร แต่ในตอนนี้เจ้าไม่จดจำผู้ใดเลย โอย หัวใจ หัวใจของข้า…”
แม่เฒ่าหลี่นั่งลงกับพื้น มือทุบลงบนหน้าอกให้คนที่ไม่รู้คิดว่าเหอซื่อเป็นลูกสะใภ้ที่ไม่ดี อย่างไรก็ตามผู้คนในหมู่บ้านต่างจับจ้อง เนื่องด้วยไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น!
“ฟางเอ๋อร์ กลับบ้านกับข้า! อี้เอ๋อร์ เหยียนจื่อเป็นลูกสาวของข้า เจ้าพานางออกไปขายของในเมือง แล้วข้าจะเอาหน้าไปไว้ที่ใด” เหยียนฟู่กุ้ยพูดอย่างหยาบคาย คว้าหมับเข้าที่แขนของเหยียนอี้แล้วลากกลับบ้าน
เป็นพ่อในเวลานี้สายเกินไปแล้ว!
“ท่านปล่อยข้านะ! ปล่อยข้าไป! เหยียนจื่อไปหาลุงหลี่เจิ้งและลุงหลิว!” เหยียนอี้สะบัดเท้า บีบข้อมือของเหยียนฟู่กุ้ย เล็บเกือบจะฝังอยู่ในนั้น ดวงตาของนางเต็มไปด้วยความเย็นชา!
เหยียนจื่อวิ่งออกไป ไม่ว่าคนรอบข้างจะพูดอย่างไร เหยียนอี้และเหอซื่อก็ไม่สนใจอะไรอีก
“เหยียนฟู่กุ้ย ปล่อยอี้เอ๋อร์ นางไม่ใช่ลูกสาวของเจ้ามานานแล้ว! เหตุใดตอนทุบทีไม่คิดว่านางเป็นลูกสาวบ้างเล่า!” เหอซื่อเดินไปข้างหน้า ดึงเหยียนอี้ไว้ในอ้อมแขน ไม่มีร่องรอยความอ่อนแอและความขี้ขลาดในสายตาของนางอีกต่อไป
“ตอนนี้ข้ารู้แล้ว! เจ้าเป็นภรรยาข้า แต่หนีไปกับหลิวจูและหลี่เจิ้ง ไหนจะแอบพบหลิวจูอีก นังแพศยา! ลูกสาวของข้าอยู่กับคนอย่างเจ้าไม่ได้หรอก นังหญิงโคมเขียว!” เหยียนฟู่กุ้ยตะโกนใส่เหอซื่อ คิ้วหนาขมวดแน่น
หลังเหอซื่อได้ยินเหยียนฟู่กุ้ยพูด มือของนางก็สั่นไหว ดวงตาพลันเอ่อล้นน้ำตาออกมา
“ท่านแม่! ท่านร้องไห้ไม่ได้นะ! เหตุใดท่านถึงว่าท่านแม่ของข้า? ท่านพังลานบ้านของเรา ลุงหลิวใจดีพอที่จะซ่อมให้ มีสิ่งใดผิดหรือ? หญิงโคมเขียวอย่างนั้นรึ? ข้าว่าท่านไปบอกเรื่องนี้กับแม่ม่ายจางจะดีกว่ากระมัง”
ดวงตาของเหยียนอี้สะท้อนประกายเย็นชาไม่ต่างจากดวงตาของนกอินทรี นางจ้องมองไปที่เหยียนฟู่กุ้ย พูดด้วยน้ำเสียงลึกล้ำ
แม่เฒ่าหลี่นั่งอยู่บนพื้นถ่มน้ำลายแล้วพูดว่า “บุรุษใดกันที่ไม่มีภรรยาสามคนและอนุสี่คนบ้าง? แม่ของเจ้าไม่สามารถให้กำเนิดลูกชายได้ การที่พ่อของเจ้ามีหญิงอื่นก็ถูกต้องแล้ว”
อะไรกัน? ช่างเป็นครอบครัวที่เลวจริง ๆ!
เหยียนอี้โบกมือและยิ้มเยาะกับทุกคน
“ทุกคนมาดูกันดีกว่า ในตอนแรกเขาทุบตีแม่ของข้า ดุด่านาง และบังคับให้เราออกจากบ้าน ตอนนี้ทุกอย่างลงตัว เราสามคนทำเงินได้ พวกเขาจึงอิจฉา อยากให้เรากลับบ้าน หลังจากนี้เดี๋ยวก็เกิดปัญหาเดิมซ้ำอีก! หากเป็นพวกท่านจะกลับไปหรือไม่?”
“พูดถูกต้อง แม่เฒ่าหลี่รีบกลับไปซะ เจ้ายังวุ่นวายไม่พออีกหรืออย่างไร!”
“เหยียนฟู่กุ้ย เจ้าไม่มีมโนธรรม! เหอซื่อโชคร้ายที่เคยได้แต่งงานกับเจ้า! นางจะกลับบ้านไปกับเจ้าและปล่อยให้เจ้าทุบตีอีกครั้งน่ะหรือ”
ชาวบ้านต่างก็โทษเหยียนฟู่กุ้ยและแม่เฒ่าหลี่ ทันใดนั้นเหยียนอี้เห็นหลี่เจิ้งและลุงหลิวตรงรี่มาจากระยะไกล
เหอซื่อนั่งลงบนพื้น สะอื้นไห้ ดวงตาเอาแต่มองลงที่พื้น มือยกเช็ดน้ำตา
“ท่านแม่ ข้าไม่อยากกลับไปบ้านเหยียน! ท่านแม่!” ดวงตาของเหยียนอี้พลันเต็มไปด้วยน้ำตา นางดึงเสื้อของเหอซื่อ ร้องเสียงเศร้าออกมา
เหอซื่อไม่รู้ว่าเหยียนอี้คิดจะทำอะไร แต่นางรู้สึกเสียใจมากที่เห็นเหยียนอี้เป็นเช่นนี้ นางปลอบโยนเหยียนอี้ในอ้อมแขน
นี่มันเลวร้ายยิ่งกว่าเก่าไม่ใช่หรือ? ไม่เอาน่า!
ชาวบ้านที่นั่นเข้าข้างและเห็นใจเหยียนอี้ หลี่เจิ้งและหลิวจูเห็นเหยียนอี้นั่งอยู่บนพื้น ร้องไห้โฮออกมายกใหญ่ หลังได้ยินคำพูดของชาวบ้าน พวกเขาก็เข้าใจทันทีว่ามันหมายถึงอะไร
หลี่เจิ้งเข้าไปหาเหอซื่อ ถามเบา ๆ ว่า “เกิดอะไรขึ้น?”
“ลุงหลี่เจิ้ง เมื่อเรา… เรากลับมาจากเมือง พวกเขาก็ดึง… ดึงเราสองพี่น้องไว้แล้วพูดว่า… ว่าเราต้องกลับไปกับพวกเขา… กลับไปที่บ้านเหยียน เราไม่อยากไป เขายังเรียกแม่ของข้าว่า… นัง.. หญิงโคมเขียว ไหนจะลากลุงหลิวมาเกี่ยวข้อง ลุงหลิวเป็นคนดี! เขาช่วยเราสามแม่ลูกด้วย!”
