บทที่ 17 การขายที่ประสบความสำเร็จ (รีไรท์)
เหยียนอี้มองลึกเข้าไปในความคิดของผู้คน มุมปากยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย นางนั่งยอง ๆ กระซิบกับเหล่าชาวบ้านว่า
“แต่มีคนทำวุ้นนั้นมาจริง ๆ ตอนนี้อยู่ในตะกร้านี้แล้ว ตอนข้าขึ้นไปบนภูเขาเมื่อวาน ข้าได้พบกับชายชราคนหนึ่ง เขาบอกข้าว่ามันเป็นของดี ชาวเมืองอู่ซานต้องลิ้มรสมัน แต่ข้าบอกว่าผู้คนในเมืองอู่ซานไม่ต้องการที่จะลิ้มรสมัน แล้วข้าจะให้พวกเขาชิมได้อย่างไร”
ก่อนที่เหยียนอี้จะพูดจบชายคนหนึ่งในกลุ่มพูดว่า “มีจริงหรือ? มีอยู่ในตะกร้านี้จริงหรือ?”
“ใช่ แต่ข้ารู้ว่าพวกเราไม่เคยลิ้มรสมันมาก่อน ข้าเลยนำมาแค่โหลเดียว!” เหยียนอี้ถอนหายใจคล้ายอับจนปัญญาแล้วนั่งข้างตะกร้า แสร้งทำเป็นไม่สนใจ นางเปิดตะกร้า นำชามออกมา วุ้นแวววาวราวกับลูกแก้วใสสร้างความตกตะลึงแก่คนที่มุงอยู่เป็นอย่างมาก
“มันคือวุ้นรึ! เจ้าช่วยยกชามนี้ให้ข้าได้ไหม? ชามนี้ราคาเท่าไร? ข้าจะซื้อมัน!” ชายวัยกลางที่เหงื่อออกทั่วร่างคนหนึ่งเบียดตัวไปด้านหน้าแล้วชี้ไปยังวุ้นชิ้นนั้น
เมื่อมีคนแรก ก็มีคนที่สอง จากนั้นผู้คนก็เบียดเสียดกันมากขึ้นเรื่อย ๆ ทุกคนต่างต้องการชามวุ้น สุดท้ายก็พากันแย่งชิงซื้อมัน
เมื่อเห็นว่าทุกอย่างกำลังเป็นไปด้วยดี เหยียนอี้ก็ลุกขึ้นยืน ตะกร้าพาดอยู่บนหลัง เช่นเดียวกับมือข้างหนึ่ง ส่วนมืออีกข้างหนึ่งโบกไปมากลางอากาศ นางกล่าวเสียงดังฟังชัด
“ทุกคนอย่าแย่งกัน วันนี้ข้ามีวุ้นเพียงสิบแปดที่ ชามละห้าเหวิน แต่ละคนสามารถซื้อได้เพียงชามเดียวเท่านั้น เอาล่ะ โปรดเรียงแถวมาทีละคน แม้จะไม่ได้ซื้อวันนี้ก็ไม่เป็นไร วันพรุ่งนี้จะมีเพิ่มอีก!”
จากนั้นนางก็หยิบชามวุ้นออกมาให้ชายวัยกลางคน
“ข้าจะให้ห้าเหวินกับเจ้า”
“สาวน้อย ข้าขอหนึ่งชาม!”
“ตกลง ห้าเหวิน!”
ในพริบตาวุ้นสิบแปดชิ้นก็ขายจนหมดเกลี้ยง หลายคนยังคงบ่นอุบว่าพวกเขาซื้อไม่ทัน ได้แต่มองดูผู้ที่ซื้อทันกินวุ้นด้วยความเอร็ดอร่อย
เหยียนอี้แบกตะกร้าไว้บนหลัง พูดกับทุกคนว่า “พรุ่งนี้ข้าจะนำมามากกว่านี้ หลังจากวันนี้ข้าจะมาขายทุกวัน! พวกเจ้าสามารถนำชามของตัวเองมาซื้อแล้วเอากลับไปให้คนในครอบครัวได้”
ชายชราคนหนึ่งที่อยู่ด้านล่าง ไม่ได้อยู่ในสายตาของเหยียนอี้เดินมาด้านหน้าด้วยไม้ค้ำยัน เขาดึงตะกร้าของเหยียนอี้แล้วถามว่า “เด็กน้อย… วันพรุ่งนี้เจ้าจะมาขายมันอีกจริง ๆ หรือ”
“พรุ่งนี้ข้าจะมาแต่เช้า และขายให้เจ้ามากขึ้น!” เหยียนอี้พยักหน้า แม้ว่าหน้าผากจะเต็มไปด้วยเหงื่อ เสื้อผ้าจะเปียกโชกจนแนบติดผิวกายก็ตาม ถึงตามตัวจะเหนียวเหนอะ แต่ความรู้สึกของการรับเงินนั้นยอดเยี่ยมมาก! รู้สึกดีกว่าการกินวุ้นสองชามเสียอีก เที่ยงวันมาถึง เหยียนอี้สะพายตะกร้าเปล่าไว้บนหลัง ห่อเงินเก้าสิบเหวินที่ได้มาไว้ในผ้าแล้วผูกเป็นปม ตบมันอีกสองครั้ง พอใจแล้วก็อุ้มกลับไปที่บ้านตน
“ท่านแม่ ๆ! เหยียนจื่อ! ข้ากลับมาแล้ว!” ในที่สุดเหยียนอี้ก็วิ่งกลับถึงบ้าน ร่างกายเต็มด้วยเหงื่อ ตามคอและแผ่นหลังเปียกโชกไปหมด ทว่าใบหน้าเบิกบานยิ่ง
เหอซื่อซึ่งกำลังยุ่งอยู่กับการทำอาหารในห้องด้านในรีบออกไปดูเหยียนอี้ นางรีบเดินไปข้างหน้าเพื่อหยิบตะกร้าแล้วนำผ้ามาซับเหงื่อให้นาง
เหยียนจื่อวิ่งไปหาเหยียนอี้พร้อมกับน้ำเย็นครึ่งชาม จากนั้นถามด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่า “ท่านพี่ ท่านขายมันได้หรือไม่?”
เหยียนจื่อสัมผัสเปียของเหยียนอี้เบา ๆ แล้วเช็ดหน้าผากที่เต็มไปด้วยเหงื่อให้ มองไปที่ตะกร้าเห็นว่าเหลือเพียงชามเปล่าแล้วก็อดยิ้มไม่ได้ “ขายหมดแล้ว!”
เหยียนอี้ดื่มน้ำ กลืนลงคอ ยกแขนเสื้อขึ้นแล้วเช็ดปาก นางพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ข้าขายได้เก้าสิบเหวิน!”
“เก้าสิบเหวิน?” เหอซื่อและเหยียนจื่อต่างอุทานออกมาด้วยความประหลาดใจ ดวงตาที่คล้ายกันทั้งสองคู่จ้องมองไปที่เหยียนอี้
ด้วยเหตุนี้ เหยียนอี้จึงวางชามลงบนพื้นแล้วหยิบถุงเงินที่เปียกเหงื่อออกจากแขน เปิดมันทีละชั้น จากนั้นยื่นให้เหอซื่อ ดวงตาและคิ้วประดับประดาไปด้วยความสุข
“ท่านแม่ เมื่อวานนี้เราทำวุ้นยี่สิบชิ้น หนึ่งในนั้นข้ากินเอง อีกหนึ่งถูกคนอื่นทำหล่น ขายได้ทั้งหมดสิบแปดชิ้น ได้เงินมาเก้าสิบเหวินเจ้าค่ะ!”
มือของเหอซื่อที่ถือเงินเก้าสิบเหวินสั่นเทา นางเงยหน้าขึ้นมองเหยียนอี้อย่างตื่นเต้น ตื้นตันมากจนต้องโอบนางมากอดไว้ในอ้อมแขน น้ำตาหลั่นรินลงจากหางตา มือตบหลังเหยียนอี้เบา ๆ “อี้เอ๋อร์ ข้าขอโทษจริง ๆ ที่ปล่อยให้เจ้าต้องมาแบกรับภาระดูแลครอบครัวเราเช่นนี้!”
เหยียนจื่อนอนตะแคง มองไปที่เหยียนอี้ ดวงตาเต็มไปด้วยความรัก “ท่านพี่ วันพรุ่งนี้ข้าอยากไปในเมืองกับท่านด้วย ข้าอยากช่วยท่าน!”
“ตกลง ข้าจะพาเจ้าไปพรุ่งนี้” เหยียนอี้ที่อยู่ในอ้อมแขนของเหอซื่อลูบหัวเหยียนจื่อ นางยิ้มแล้วพูดต่อว่า “ท่านแม่แก่มากแล้ว ตอนนี้ข้าเป็นเสาหลักของครอบครัว วันนี้วุ้นถูกขายจนหมด เรามาทำวุ้นเพิ่มอีกช่วงบ่ายวันนี้ แล้วขายมันในวันพรุ่งนี้กันเถอะ!”
“เอาล่ะ เช่นนั้นในอนาคตเราจะขายวุ้นกัน!” เหอซื่อพยักหน้า ลุกไปหยิบกล่องออกมา นางนำเงินใส่ไว้ในหอผ้าก่อนจะเก็บไว้ใต้เตียงอย่างดี
ในช่วงบ่ายแม้ว่าดวงอาทิตย์จะร้อน แต่ทั้งสามคนก็ไม่ได้อยู่เฉย เพราะพวกเขาทำเงินได้เป็นครั้งแรก ความมั่นใจเลยมีมากขึ้น
เหอซื่อและเหยียนจื่อเริ่มตท่นตัวไปด้วย พวกนางล้างผลโทงเทงทั้งหมดในบ้านจนเสร็จสิ้น ต้มและกรองพวกมันหลายต่อหลายครั้ง ทั้งสามมือเป็นระวิงตลอดช่วงบ่าย
จนกระทั่งเย็น ทั้งสามคนก็ทำวุ้นได้ทั้งหมดห้าสิบส่วน เสร็จแล้วก็แช่วุ้นในถังน้ำแข็งเตรียมขายในเมืองเช้าวันพรุ่งนี้
ลมเย็นยามค่ำพัดเข้ามา เหยียนอี้เปลี่ยนเสื้อผ้าของนางที่เปียกโชกไปด้วยเหงื่อ แล้วกางเสื่อลงบนพื้นนอกลานบ้าน ทั้งสามนอนเคียงข้างกัน พื้นดินเป็นดั่งเตียงและท้องฟ้าเป็นดั่งผ้าห่ม
คืนนั้นเหยียนอี้หลับเร็วมาก แม้ผล็อยหลับไปแล้ว ปากของนางก็ยังคงแย้มยิ้ม คงเพราะนางได้เงินก้อนแรกในวันนี้!
