บทที่ 100 ภัตตาคารจุ่ยเซียนต้งถิง
บทที่ 100 ภัตตาคารจุ่ยเซียนต้งถิง
ป้าเจ้าของร้านย่นหน้า ชี้ไปยังผ้าเช็ดหน้าที่เหยียนอี้ใช้เช็ดปากก่อนจะกล่าวว่า “สายตาคนแก่มองไม่ผิดหรอกแม่หนู ผ้าเช็ดหน้านั่นสวยมาก! ทำจากผ้าต่วน มีงานปัก คนธรรมดาน่ะรึจะซื้อได้?”
เหยียนอี้ยิ้มขัดเขินก่อนจะคลี่ผ้าออก
ผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ทำโดยราชสำนัก ข้าหลวงทุกคนล้วนมีผ้าเช็ดหน้า แม้ว่าผ้าเช็ดหน้าจะทำมาจากผ้าต่วน แต่ก็ไม่ใช่ผ้าต่วนเนื้อดีขนาดนั้น เหยียนอี้ไม่รู้ว่าผ้าที่ใช้กันทั่วไปในพระราชวังเป็นสิ่งที่ ‘ขุนนางชั้นสูง’ เท่านั้นที่มีได้
เหยียนอี้หยิบเศษเงินออกจากกระเป๋าของนางแล้ววางลงบนโต๊ะเป็นค่าอาหารสำหรับมื้อนี้
ป้าเจ้าของร้านรับเงินไป หันไปหาเหรียญทอน เมื่อหันมาอีกที เหยียนอี้ก็เดินออกไปแล้ว
เหยียนอี้ออกมาจากวังในครั้งนี้ แม้ว่าจะเป็นวันหยุดประจำปี แต่นางก็มาพร้อมกับภารกิจ
ราชทูตจากหุยหูและราชทูตจากเหยียนมาเยี่ยมเยียน ชาวหุยหูส่งองค์หญิงรูปงามเข้าวังในไม่ช้า เหวินต้าชิง พ่อครัวของตำหนักฉืออันถูกย้ายไปที่ตำหนักหลินเจียงชั่วคราวเพื่อถวายอาหารแก่องค์หญิงของฝ่าบาท
องค์หญิงไม่เสวยเนื้อหมู วัว แกะ ไก่ เป็ด และห่าน ประสงค์อาหารจากแม่น้ำที่สดใหม่ และอาหารใหม่ ๆ จากที่ราบตอนกลางที่ไม่เคยลิ้มลองมาก่อน
ได้ยินมาว่าชาวหุยหูอยู่ห่างไกลจากทะเลทรายโกบีในภูมิภาคตะวันตก มีทรายสีทองอร่ามอยู่ทุกหนทุกแห่ง ผู้คนอาศัยอยู่ตามริมน้ำและผืนหญ้า อาหารทะเลสด ๆ จากแม่น้ำเป็นสมบัติที่หายาก
เมื่อพ่อครัวหลวงถวายรายการอาหาร องค์หญิงได้เลือกจานกุ้งเมา และระบุว่าอยากให้ปรุงด้วยสุราแทนสุราที่ทำจากข้าวธรรมดา
ในการทำอาหารจานนี้ พ่อครัวต่างลองชิมสุราหลายชนิดในวัง และแม้แต่ยืมหนี่ว์เอ๋อร์หง*[1] ซึ่งเป็นของมีค่าในห้องครัวราชวงศ์ แต่ก็ยังไม่เป็นที่พอใจ
องค์หญิงเองก็อดทนเช่นกัน นางไม่ได้เปลี่ยนรายการอาหารด้วยซ้ำ และยังยืนกรานว่าหากไม่ถวายกุ้งเมา นางก็จะไม่กิน
พ่อครัวทั้งหลายกำลังตกอยู่ในความกังวล ห้องเครื่องหลวงไม่อาจให้สิ่งที่องค์หญิงต้องการได้ ดังนั้นพวกเขาจึงขอให้เหวินต้าชิง พ่อครัวอาวุโสปรุงอาหารให้องค์หญิงแทน
เหวินต้าชิงทำกุ้งเมาจานแรกถวาย ได้ยินว่าองค์หญิงได้ชิมแล้วคว่ำจาน กระนั้นก็ไม่แสดงความโกรธเคือง เพียงแต่กล่าวกับขันทีถวายอาหารออย่างไพเราะว่า
“หากไม่มีกุ้งเมา ข้าจะอดตายที่นี่ จะไม่เสวยอาหารในวังด้วย”
จนถึงวันนี้ องค์หญิงแห่งหุยหูได้อดอาหารอยู่ในวังมาสองวันแล้ว นอกจากน้ำ นางก็ไม่แตะอะไรอีก นางนอนอยู่บนเตียง ไม่อาจลุกขึ้น ใบหน้าอันงดงามซีดเซียวราวกับกระดาษ
เหวินต้าชิงกลับมาบอกเหยียนอี้เกี่ยวกับเรื่องนี้ เหยียนอี้จึงกล่าวว่า “เหตุใดองค์หญิงแห่งหุยหูถึงไม่พอพระทัยล่ะ? หรือพระองค์จงใจ บางทีพระองค์อาจไม่ต้องการแต่งงานเข้าวัง จึงจงใจพูดเรื่องอาหาร แต่หากนางอดตายในดินแดนอวี๋จริง ๆ จะไม่เป็นไรหรือ?”
เหวินต้าชิงเอ่ยอย่างปลง ๆ ว่า “องค์หญิงจงใจอดอาหาร ตั้งแต่พวกข้าได้รับคำสั่ง ก็ยังไม่ทำให้พระองค์พอพระทัยได้”
ในเมื่อข้ออ้างขององค์หญิงคือสุราที่ใช้ทำอาหารนั้นไม่ดีพอ เหวินต้าชิงก็จะค้นหาไวน์ที่ดีที่สุดให้นางทานคู่กับอาหารเอง!
เขาได้ยินมานานแล้วว่ามีภัตตาคารชื่อจุ่ยเซียนต้งถิงอยู่นอกวัง มีสุราปี้เย่ฮวาโหย่วชนิดหนึ่งที่ถูกฝังใต้ดินมานานกว่าแปดสิบปี ซึ่งมีราคาแพงและรสชาติกลมกล่อมที่สุด
เมื่อได้ยินว่าเหยียนอี้กำลังจะออกจากวังในวันหยุด เหวินต้าชิงก็ขอให้นางซื้อสุรากลับมา
ได้ยินว่าสุรานี้มีราคาแพงมาก เหวินต้าชิงจึงมอบเงินห้าร้อยตำลึงให้นาง
เหยียนอี้ยืนถือกระดาษสีเงินด้วยความตะลึงงัน “สุราอะไรราคานี้ หรือมันเปลี่ยนเป็นทองคำได้”
“สุรานี้ราคาสูงประเมินไม่ได้ เกรงว่าเจ้าจะหาซื้อไม่ได้ในราคาห้าร้อยตำลึง! แต่เจ้ามีป้ายคาดเอวผ่านวัง ยืดอกไว้ หากไม่พอก็เอานี่ไปอีก”
เหวินต้าชิงกล่าวพลางยัดเงินพันตำลึงไว้ในอ้อมแขนของนาง โดยบอกว่าตราบใดที่ทำกุ้งเมาให้องค์หญิงพอพระทัยได้ ทางวังจะคืนเงินให้ อีกทั้งจะยังได้เงินอีกมาก แม้ว่าจะเป็นรางวัลเล็ก ๆ ก็ตาม
ด้วยเหตุนี้ เหยียนอี้จึงไปที่ภัตตาคารจุ่ยเซียนต้งถิงหลังอาหารเช้า
นางรออยู่ที่ประตูภัตตาคารเพื่อรอโจวเจียเอ๋อร์ ครุ่นคิดว่าโจวเจียเอ๋อร์อาจต้องจัดการธุระที่เจ้านายสั่ง ทว่าตอนนี้ล่าช้าไปแล้ว นางจึงต้องเข้าไปเพียงลำพัง
เวลานี้ยังเช้าอยู่ ภัตตาคารจุ่ยเซียนต้งถิงเพิ่งเปิดให้บริการ ไร้วี่แววผู้ใด มีเพียงคนที่กำลังยุ่งอยู่กับการทำความสะอาดเดินไปเดินมาเท่านั้น
เหยียนอี้เคยเปิดร้านอาหารมาก่อน หลังจากที่นางเข้ามา สิ่งแรกที่สังเกตเห็นคือบรรยากาศของร้าน นางมองไปที่ลูกจ้างในร้านแล้วยืนอยู่หน้าโต๊ะคิดเงินครู่หนึ่ง
แม้ว่าภัตตาคารจุ่ยเซียนต้งถิงจะไม่ใช่ร้านอาหารที่ใหญ่ที่สุดและมีชื่อเสียงที่สุดในเมืองหลวง แต่ก็เห็นการตกแต่งที่แสดงถึงความรุ่งเรืองในอาณาจักร
ทางเข้าประตูเป็นน้ำพุที่ปลาจิ๋นหลี่*[2] ที่กำลังกระโดดข้ามประตูมังกร เมื่อเดินผ่านม่านไปก็จะเห็นพัดกลมขนาดใหญ่ บนพัดปรากฏตัวอักษรของปรมาจารย์ที่มีชื่อเสียงร่วมสมัย เป็นตัวอักษรปิดทองสี่ตัว คือ ‘จุ่ยเซียนต้งถิง’
เมื่อมองขึ้นไปก็จะพบว่าร้านอาหารกลายเป็นวงแหวน มีเสารับน้ำหนักอยู่ตรงกลางขนาดที่สองคนยังโอบรอบไม่ได้ เสานั้นทาสีแดงสด ประดับมังกรปิดทองไว้สองตัว ดูสง่างามยิ่งนัก
ภัตตาคารแห่งนี้สูงเจ็ดชั้น ชั้นแรกเป็นห้องโถง ตั้งแต่ชั้นสองขึ้นไปเป็นสถานที่สำหรับรับรองแขก การตกแต่งในแต่ละชั้นล้วนแตกต่างกัน
ลูกจ้างในร้านอาหารนำทางเหยียนอี้ไปที่ชั้นสอง ถามนางว่าต้องการที่นั่งชั้นพิเศษหรือไม่ เหยียนอี้นึกในใจว่าที่นี่มีราคาแพง นางควรเก็บเงินไว้ซื้อสุรากลับไป นางจึงเลือกที่นั่งริมถนน
ทันทีที่นางนั่งลง ลูกจ้างอีกคนก็ยื่นรายการอาหารให้ เหยียนอี้เพิ่งทานอาหารเช้าเสร็จ ไม่มีความหิวเหลืออยู่แม้แต่น้อย นางสนใจเพียงธุระของตนจึงเอ่ยถามถึงสุราอย่างตรงไปตรงมา
เมื่อชายคนนั้นได้ยินชื่อสุรา ‘ปี้เย่ฮวาโหย่ว’ สีหน้าก็เปลี่ยนไป เขาตอบกลับด้วยรอยยิ้มเชิงขอโทษว่า “แม่นาง สุรานี้เป็นของขึ้นชื่อของร้านอาหาร หาซื้อไม่ได้ง่าย ๆ ลองสุราเฝินที่มาถึงเมื่อวานแทนดีหรือไม่?”
ด้วยใบหน้าที่ยังเยาว์วัยและเสื้อผ้าที่ดูธรรมดา เขาจึงเดาว่านางไม่สามารถจ่ายได้ จึงได้ปฏิเสธอย่างสุภาพเช่นนี้
เหยียนอี้จึงถามไปตามตรงว่า “ราคาเท่าไหร่หรือ? ข้าไม่ต้องการมากเกินไป เพียงแค่ขวดเล็กก็เพียงพอให้เอาไปทำอาหารแล้ว”
ลูกจ้างในร้านถึงกับผงะ สุราปี้เย่ฮวาโหย่วนี้ แม้ว่าจะไล่ตามน้ำหวานที่ล้ำค่าที่สุดในวังก็ยังนำมาไม่ได้ สุราชนิดนี้ราคาแพงที่สุดในเมืองหลวง ไม่ว่าคนสำคัญระดับใด พวกเขาก็บริการด้วยสุรานี้ สุราชั้นดีเช่นนี้ ใครจะเอาไปปรุงอาหารกัน? ไม่เสียของไปหน่อยหรือ?
เหยียนอี้เสริมว่า “เจ้าลองเอามาให้ข้าชิมก่อน หากรสชาติไม่ดี อาหารก็คงออกมาไม่อร่อย ข้าจะได้ไม่ต้องซื้อกลับไป”
คนฟังยิ้ม “แม่นางพูดเล่นไปได้ ปี้เย่ฮวาโหย่วในร้านอาหารของเรา หากฮ่องเต้มาคงให้ความสำราญใจได้ แต่สำหรับการทำอาหาร ต่อให้มีเงิน เราย่อมไม่ขายให้ชาวบ้านทั่วไป”
เหยียนอี้รู้ว่าชายคนนี้กำลังดูถูกตน นางจึงหยิบธนบัตรสีเงินออกมาจากอกของนางแล้วพูดว่า “พวกนายเปิดร้านอาหาร และข้ามาที่นี่เพื่อดื่ม เหตุใดจึงไม่ขายมัน”
เมื่อลูกจ้างคนนี้เห็นตัวเลขบนธนบัตรอย่างชัดเจน จึงรีบตกลงไปนำสุราดังกล่าวมาให้ ทว่าเหยียนอี้หยุดเขาไว้แล้วเอ่ยยิ้ม ๆ ว่า “อย่าเพิ่งเอาเครื่องดื่มมา เอาขนมมาให้ข้าก่อน”
ชายคนนั้นรีบกลับมาถามด้วยใบหน้ายิ้มแย้มว่า “แม่นางอยากกินอะไรหรือ เป๋าฮื้อ ปลิงทะเล หูฉลาม กระเพาะปลา หรือจะเอาหูฉลามรังนก”
เหยียนอี้ยิ้มแล้วตอบกลับว่า “เที่ยงแล้ว จะให้ข้ากินพวกนี้ด้วยหรือ ไม่เลี่ยนแย่เลยหรือ เจ้าแค่… เอาจานเมล็ดแตงโมทอดและเม็ดยี่หร่ามาให้ข้าก็พอ”
“หืม?” ชายคนนั้นแปลกใจ
“อย่าเพิ่งไป!” หัวหน้าคนงานในร้านที่ฟังอยู่ข้าง ๆ รีบเข้ามา จากนั้นก็เตะคนงานคนนั้นออกไป เขาเผยรอยยิ้มเกินพอดีออกมา และเทปี้หลัวชุนลงในแก้วให้เหยียนอี้
หลังจากนั้นไม่นาน เมล็ดยี่หร่าและเมล็ดแตงโมทอดก็วางลงตรงหน้า ส่วนสุราต้องรออีกหน่อย
สุราถูกฝุ่นเกาะมาเป็นเวลานานแล้ว ไม่สามารถเปิดไหแล้วดื่มได้ทันที ต้องปล่อยให้โดนอากาศเล็กน้อย รสชาติจะได้แน่นและกลมกล่อมมากขึ้น
เหยียนอี้กินหลายอย่างไปแล้วในตอนเช้า ตอนนี้จึงไม่หิวแต่อย่างใด นางแทะเมล็ดแตงโมและมองออกไปนอกหน้าต่างขณะรอสุรา
ถนนเต็มไปด้วยการจราจร ผู้คนเดินมาแล้วเดินจากไป แต่นอกจากเสียงรถม้าแล้ว ก็ไม่มีเสียงใครพูด เงียบแม้กระทั่งพ่อค้าเร่ตามถนน ทุกอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย
เหยียนอี้ฉงนใจที่ถนนเงียบเกินไป นางจึงถามขึ้น “เหตุใดวันนี้ถนนเงียบเหงาเช่นนี้”
ชายคนนั้นตอบว่า “แม่นางไม่รู้หรือ ที่สุดปลายถนนของเราคือโรงเตี๊ยมหงหลู ตอนนี้ต้อนรับคนจากอาณาจักรเหยียน”
“เพื่อไม่ให้ชาวเหยียนเห็นความโกลาหลบนท้องถนน เบื้องบนจึงจงใจให้พ่อค้าและแผงขายของริมถนนทั้งหมดถอนตัว ห้ามทิ้งขยะ ห้ามก่อเรื่อง แม้แต่ขอทานก็ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามา”
เหยียนอี้ได้ยินสิ่งนี้ก็ขบริมฝีปาก ไม่ว่าราชวงศ์ไหนหรือรุ่นไหนก็มิต่างกัน
ไม่นานจำนวนแขกในร้านอาหารก็ค่อย ๆ เพิ่มขึ้น
กิจการร้านอาหารนั้นดียิ่ง ยังไม่ทันถึงเวลาเย็นก็มีคนแน่นร้านเสียแล้ว หากมาช้าคงไม่มีที่นั่งว่างสักที่
เหยียนอี้ยังคงเพลิดเพลินกับทิวทัศน์ที่สวยงามริมหน้าต่าง ก่อนหน้านี้นางยังได้พูดกับคนในร้านสักสองสามคำ ทว่าตอนนี้ทุกคนดูยุ่งวุ่นวายกันหมด ไม่มีใครมีเวลามาสนใจนาง มีลูกจ้างในร้านอยู่คนหนึ่งที่เห็นว่าเมล็ดแตงโมใกล้จะหมดจึงเข้ามาเติมให้
กระนั้นเหยียนอี้ก็ต้องการซื้อสุราปี้หลัวชุน ราคาสำหรับหนึ่งขวดคงได้อาหารสิบมื้อสำหรับแขกทั่วไปกระมัง
เหยียนอี้รออยู่ครู่ใหญ่ก็ชักจะรู้สึกเบื่อ นางกำลังจะเรียกลูกจ้างในร้านมาถามว่าเหล้านั้นพร้อมหรือยัง
ชายคนนั้นจึงมาที่นี่และถามเหยียนอี้อย่างระมัดระวังว่า “แม่นาง ที่นั่งของเราเต็มแล้ว เจ้ามาคนเดียว นั่งโต๊ะใหญ่สำหรับหกคน หากไม่รังเกียจ แบ่งโต๊ะให้แขกอื่นด้วยได้หรือไม่?”
เหยียนอี้พยักหน้าแล้วกล่าวว่า “ย่อมได้ แล้วสุราของข้าพร้อมไหม”
ชายคนนั้นตกลงอย่างรวดเร็ว
จากนั้นไม่นาน เขาก็นำชายหนุ่มในชุดผ้าทอเข้ามา “คุณชาย เชิญนั่งขอรับ”
ชายคนนั้นร้องเพลงในลำคอ นั่งลงแล้ววางดาบลงบนโต๊ะ
[1] หนี่ว์เอ๋อร์หง หรือเหล้านารีแดง เป็นเหล้าที่คนจีนในสมัยก่อนฝังไว้ใต้ดินหากคลอดบุตรสาว เมื่อบุตรสาวออกเรือนจะขุดขึ้นมารับรองแขกในงาน
[2] จิ๋นหลี่ หมายถึง ปลาคาร์ฟ
