เซี่ยยวี่หลัวหันมองถังไม้เหล่านั้นพลางยิ้มคนเดียว
เซียวยวี่คาดเดาความคิดของนางได้ “เจ้ายังคิดจะทำสบู่อยู่หรือ? ”
เซี่ยยวี่หลัวพยักหน้าไม่หยุด “ข้าไม่เพียงแต่จะทำสบู่ ข้ายังจะทำน้ำยาอาบน้ำ น้ำยาสระผม และน้ำหอม! ”
น้ำยาอาบน้ำ? น้ำยาสระผม? น้ำหอม?
ของเหล่านี้คือสิ่งใด?
เพราะน้ำดอกไม้มีจำนวนมากเกินไป เซี่ยยวี่หลัวจึงกลับไปก่อน ให้เซียวยวี่เฝ้าอยู่ที่เดิม หลังจากกลับไปก็ให้ท่านลุงที่ขับรถม้าขนโต๊ะและเก้าอี้เข้าเรือนไปก่อน เซี่ยยวี่หลัวตามขึ้นรถม้า “ท่านลุง ข้ามีสินค้าจำนวนหนึ่ง ต้องการให้ท่านช่วยขนให้ข้า ท่านยังมีเวลาอยู่หรือไม่? ”
“จะไม่มีเวลาได้อย่างไร? ข้าหาเลี้ยงชีพด้วยการขนของอยู่แล้วไม่ใช่หรือ? ท่านบอกข้าว่าอยู่ที่ไหน ข้าจะขนไปส่งให้อย่างปลอดภัยแน่นอน! ”
เซี่ยยวี่หลัวพาเขาไปริมแม่น้ำ เมื่อเห็นถังไม้นับร้อยใบ ท่านลุงผู้นั้นก็ถึงกับนิ่งอึ้ง “ฮูหยิน ข้าวของเหล่านี้ของท่าน…”
“ในถังไม้ของข้ามีของอยู่ อยากให้ท่านช่วยขนไปในตัวเมือง ท่านคิดว่าได้หรือไม่? ”
“ได้อยู่หรอก แต่ข้าวของของท่านมีมากเกินไป ข้าเกรงว่าข้าคนเดียวขนถึงมะรืนนี้ก็ยังขนไม่หมด”
หากปล่อยไว้ข้างนอกก็กลัวคนอื่นจะขโมยไป เซี่ยยวี่หลัวกล่าว “ท่านลุงมีคนที่ไว้ใจได้อีกหรือไม่ เรียกมาช่วยกันขน ข้าต้องการขนให้หมดในวันนี้ ราคาตกลงกันได้! ”
“ได้ มีคำพูดนี้ของท่าน ข้าจะไปหาคนทันที รับรองว่าหามาให้ท่านได้สิบกว่าถึงยี่สิบคน! ”
บนรถวางถังไม้ได้เพียงเจ็ดถึงแปดใบ หลังจากมัดไว้แล้ว เซี่ยยวี่หลัวจึงตามรถม้าเข้าไปในตัวเมืองก่อน ส่วนเซียวยวี่ยังคงเฝ้าอยู่ที่เดิม
รถม้าวิ่งไปตามเส้นทางในชนบท นี่เป็นเส้นทางไปยังเมืองหลวง
บุรุษชุดดำแสดงสีหน้าบ่งบอกความฉงนสงสัย เอ่ยถามคนด้านใน “คุณชาย ข้าไม่เข้าใจจริงๆ ในเมื่อมีคนจะซื้อน้ำดอกไม้เหล่านั้นแล้ว เหตุใดท่านจึงไม่ขายขอรับ? เราจะได้เสียหายน้อยลงบ้าง! ”
น้ำดอกไม้เหล่านั้น ถังหนึ่งก็คิดเป็นเงินเกือบยี่สิบตำลึงเชียว!
คนที่อยู่ภายในรถม้ากำลังหลับตาพักผ่อน หูดีจนได้ยินเสียงจากด้านนอก เขาไม่ลืมตา เพียงกล่าวอย่างเชื่องช้า “ของที่ทิ้งไปแล้ว จะเอากลับมาอีกทำไม! ”
“ทว่า นั่นเป็นเงินหลายพันตำลึงเชียว! ” บุรุษชุดดำยังคงไม่เข้าใจ
“เจ้าก็พูดเองว่าเป็นเงินหลายพันตำลึง ที่นี่เป็นสถานที่ใด เจ้าจะให้หญิงชาวบ้านในชนบทคนหนึ่งนำเงินหลายพันตำลึงมาซื้อน้ำดอกไม้ของเจ้าหรือ? ” คนที่อยู่ภายในตัวรถถือว่ามองได้อย่างทะลุปรุโปร่ง
เงินสองพันตำลึง นี่ไม่ใช่ตัวเลขจำนวนน้อยๆ เลย
เกรงว่าแม้แต่ในเมืองหลวงก็ยังไม่มีใครที่ใช้เงินมากถึงเพียงนี้ ดังนั้น จะขายให้ลำบากไปไย!
“ทิ้งก็ทิ้งแล้ว ไม่มีเหตุผลที่จะเก็บกลับมาขายให้ผู้อื่นอีก” บุรุษภายในตัวรถกล่าวเนิบๆ
อย่างไรเสียก็นำกลับไปด้วยไม่ได้ ทั้งยังไม่มีคนคิดจะซื้อ ทิ้งก็ทิ้งไป ถูกคนเก็บไปก็ถือเสียว่าได้ทำเรื่องดี
บุรุษชุดดำคิดครู่หนึ่ง ก็เข้าใจแล้ว
จริงด้วย คุณชายมีฐานะเช่นไร ของที่ทิ้งไปแล้ว มีเหตุผลอันใดที่จะเก็บกลับมา พวกเขาไม่ใช่คนเก็บของจากกองขยะเสียหน่อย
ทว่า…
บุรุษชุดดำเบ้ปากทีหนึ่ง น่าเสียดาย เป็นเงินหลายพันตำลึงเชียว ปล่อยให้หญิงชาวบ้านในชนบทคนหนึ่งได้ไปง่ายๆ แบบนี้!
สายลมพัดผ่าน โบกพัดมุมหนึ่งของผ้าม่านจนเลิกขึ้น บุรุษรูปงามผู้หนึ่งนอนอยู่ภายในตัวรถ เขาเม้มริมฝีปากไว้แน่น เผยให้เห็นลักยิ้มลึกสองข้างของริมฝีปาก
เซี่ยยวี่หลัวตรงไปยังฮวาหม่านยีเพื่อหาฮวาเหนียง หลังจากท่านลุงขนของลง จึงไปหาสหายคนอื่นๆ พอได้ยินว่ามีงานให้ทำ รถม้าเจ็ดถึงแปดคันจึงตรงไปยังทางที่เซียวยวี่อยู่
ฮวาเหนียงมองถังไม้ที่เซี่ยยวี่หลัวนำกลับมาอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง “ของเหล่านี้ของเจ้า… เป็นน้ำดอกไม้ทั้งหมดจริงหรือ? ”
เซี่ยยวี่หลัวพยักหน้า “ใช่”
“ของเหล่านี้ เจ้าคงเสียเงินไปไม่น้อยกระมัง? ” ฮวาเหนียงเอ่ยถาม
เซี่ยยวี่หลัวถามกลับ “ฮวาเหนียงรู้ได้อย่างไร? ”
ฮวาเหนียงยิ้มทีหนึ่ง “ช่วงสองวันนี้ข้าได้ยินจากในตัวเมืองว่ามีคนจะขายน้ำดอกไม้ เดิมทีข้าคิดจะบอกเจ้า แต่ในภายหลังได้ยินว่าถังหนึ่งยี่สิบตำลึง ข้าจึงไม่ได้บอกเจ้า”
เซี่ยยวี่หลัวรู้สึกตกตะลึงยิ่งนัก น้ำดอกไม้หนึ่งถังราคายี่สิบตำลึงเชียว?
เช่นนั้นหนึ่งร้อยถังของนาง ก็เป็นเงิน…
สองพันตำลึง!
พอคิดว่าคุณชายที่อยู่ในรถม้าทิ้งของเหล่านี้ไว้ข้างทางอย่างไม่ใส่ใจ เซี่ยยวี่หลัวก็เบ้ปากทีหนึ่ง นางเอารัดเอาเปรียบเขาไปมากเพียงใดกัน
เรียกว่าเป็นจำนวนเงินสูงเสียดฟ้าก็ยังได้!
อยู่ต่อหน้าฮวาเหนียง เซี่ยยวี่หลัวกล่าวตามจริง บอกเล่าความเป็นมาของถังไม้เหล่านี้
ฮวาเหนียงได้ฟังดังนั้น ก็ตกตะลึงจนอ้าปากค้าง “น้ำดอกไม้เหล่านี้ ล้วนแต่… เก็บมาหรือ? ”
เซี่ยยวี่หลัวพยักหน้า มองดูถังไม้เจ็ดถึงแปดถัง ก่อนจะกล่าวอย่างเชื่องช้า “นี่เป็นเพียงส่วนน้อยจากทั้งหมด ที่เหลืออีกจำนวนมากกำลังจะตามมา! ”
พอได้ฟังว่ามีทั้งหมดกว่าหนึ่งร้อยถัง ฮวาเหนียงก็รู้สึกตกตะลึงยิ่งนัก ถังละยี่สิบตำลึง หนึ่งร้อยถังก็เป็นเงินสองพันตำลึง
ฮวาเหนียงตกตะลึงจนกล่าวอะไรไม่ออก แต่ก็รู้สึกว่าแบบนี้ก็ดีเหมือนกัน!
“คนผู้นั้นทิ้งไปแล้ว นับว่าน่าเสียดาย แต่ยังดีที่เจ้าเก็บได้ อย่างน้อยก็ไม่ได้ปล่อยให้ของพวกนี้เสียเปล่า”
“นั่นสิ ติดหนี้บุญคุณผู้อื่นมากถึงเพียงนี้ อย่างน้อยก็ต้องทำให้เกิดผลบ้าง หากต่อไปสามารถพบเขาอีก ก็คืนเงินค่าน้ำดอกไม้เหล่านี้ให้เขา” เมื่อเซี่ยยวี่หลัวเอ่ยถามชื่อแซ่ของอีกฝ่าย ย่อมมีใจคิดอยากตอบแทนบุญคุณ
เมื่อมีน้ำดอกไม้ ฮวาเหนียงก็รีบไปติดต่อคนที่จะขายโรงผลิต
เจรจาพูดคุยเรื่องการซื้อขายโรงผลิตนั้นใช้เวลาไม่นานมาก
เถ้าแก่ผู้นั้นต้องการขายอย่างเร่งด่วน ไม่เพียงแต่ต้องการขายโรงผลิต แต่จะขายเรือนทิ้งด้วย เซี่ยยวี่หลัวและฮวาเหนียงตามเขาไปดูถึงที่ ถึงแม้โรงผลิตจะค่อนข้างเปลี่ยวร้างผู้คน แต่ก็มีเรือนหลังคากระเบื้องสามห้อง ห้องครัวหนึ่งห้อง ลานด้านหลังมีห้องสุขาหนึ่งห้อง ด้านหน้าเป็นลานกว้าง ภายในลานมีบ่อน้ำหนึ่งบ่อ ถึงแม้จะเปลี่ยวไปบ้าง แต่เรือนนี้ก็หลังใหญ่ สิ่งที่จำเป็นล้วนมีครบครัน นอกจากนั้น ราคาก็ดีมากทีเดียว
เซี่ยยวี่หลัวเห็นแล้วรู้สึกพึงพอใจยิ่งนัก พวกเขาไม่ได้พูดคุยกันมากเท่าไร ใช้เวลาเพียงสองถ้วยชา ก็ลงนามในสัญญาเรียบร้อย
เซี่ยยวี่หลัวยังมอบเงินค่าแรงให้คนกลาง ให้เขาช่วยไปจัดการเอกสารเรื่องโฉนดบ้านและโฉนดที่ดิน
ไม่นาน น้ำดอกไม้ก็ถูกส่งมาทั้งหมด เซียวยวี่ตามมากับรถม้าด้วย
เห็นเซี่ยยวี่หลัวยืนยิ้มให้เขาอยู่หน้าเรือนหลังหนึ่ง เซียวยวี่ที่ขมวดคิ้วมุ่นอยู่ตลอด ในที่สุดก็ผ่อนคิ้ว ยืนอยู่ตรงหน้าเซี่ยยวี่หลัว จับมือนางไว้
เซี่ยยวี่หลัวจับมือเซียวยวี่ไว้ตามสัญชาตญาณ ชี้เรือนหลังนั้นพร้อมกล่าว “เซียวยวี่ เจ้าดูสิ ที่นี่ต่อไปก็เป็นของพวกเราแล้ว ข้าเพิ่งซื้อมันไว้”
เซียวยวี่ยิ้มพร้อมพยักหน้า “ดี! ” อย่างไรเสียนางทำอะไรก็เป็นเรื่องดี ล้วนเป็นเรื่องถูกต้อง!
เซี่ยยวี่หลัววางแผนให้กับอุดมการณ์อันทะเยอทะยานของตัวเอง “ข้าจะขายของที่พวกเราทำไปยังเมืองหลวง ให้คนทั่วหล้ารู้ว่านั่นเป็นของที่ข้าเซี่ยยวี่หลัวเป็นคนทำ! ”
“ได้! ” แววตาของเซียวยวี่ที่จ้องมองเซี่ยยวี่หลัว ดูอ่อนโยนขึ้นเรื่อยๆ
ในตัวนาง มีแสงสว่างที่ทำให้ผู้พบเห็นรู้สึกเคารพนับถือ โดดเด่นจนทำให้ผู้อื่นยกย่อง
