ทะลุมิติไปเป็นภรรยาชาวสวนของท่านบัณฑิต - เล่มที่ 13 บทที่ 368 แค่ระดูเท่านั้น เขาทำราวกับนางเป็นอัมพาตครึ่งซีก
- Home
- All Mangas
- ทะลุมิติไปเป็นภรรยาชาวสวนของท่านบัณฑิต
- เล่มที่ 13 บทที่ 368 แค่ระดูเท่านั้น เขาทำราวกับนางเป็นอัมพาตครึ่งซีก
เซี่ยยวี่หลัวปวดท้องอย่างหนัก ตัวกระตุกครั้งแล้วครั้งเล่า ท้องน้อยเย็นวาบ ปวดจนเกิดความรู้สึกอยากตายขึ้นมา
เซียวยวี่พลิกตัวเซี่ยยวี่หลัวกลับมา เห็นว่านางปวดจนใบหน้าขาวซีด ตกใจจนขวัญกระเจิง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความสงสาร “อาหลัว…”
“ปวด… ท้อง…” เซี่ยยวี่หลัวกล่าวออกมาอย่างยากลำบาก ท้องกระตุกครั้งแล้วครั้งเล่า ปวดจนนางแทบหมดสติ
เซียวยวี่รู้สึกปวดใจจนแทบทนไม่ไหว รีบพยุงนางให้ลุกขึ้น “อาหลัว ข้าเคี่ยวน้ำต้มน้ำตาลทรายแดงใส่ขิงมา ดื่มเพื่อทำให้ร่างกายอบอุ่นก่อน”
เซี่ยยวี่หลัวพักพิงอยู่ในอ้อมอกเซียวยวี่อย่างว่าง่าย ดื่มน้ำต้มน้ำตาลทรายแดงลงท้องไปทีละคำ
น้ำต้มน้ำตาลทรายแดงยังร้อนอยู่ ช่วยขจัดความเย็นตรงท้องน้อย ความเจ็บปวดก็ทุเลาลงบ้าง แต่เรื่องอย่างการปวดประจำเดือน ไม่ใช่สิ่งที่น้ำต้มน้ำตาลทรายแดงหนึ่งถ้วยจะช่วยให้หายได้
เซี่ยยวี่หลัวปวดจนขดตัวอยู่ในอ้อมอกเซียวยวี่ ปวดจนหน้ามุ่ย
“อาหลัว…” เซียวยวี่รู้สึกสงสารจับใจ กลับทำอะไรไม่ได้
เซี่ยยวี่หลัวได้ยินน้ำเสียงเป็นห่วงของเซียวยวี่ นางพยายามเงยหน้า ฝืนยิ้มออกมา “ไม่เป็นอะไร ผ่านไปครู่หนึ่ง ก็หายแล้ว”
นางกล่าวจบ ก็กุมท้องไว้ ขดม้วนตัวอีกรั้ง
จู่ๆ เซียวยวี่ก็ยื่นมือเข้าไปในเสื้อของเซี่ยยวี่หลัว จับตรงท้องของนาง
ตรงท้องเย็นเฉียบอย่างที่คิดไว้
เซี่ยยวี่หลัวสัมผัสได้ถึงความอบอุ่นตรงท้อง จึงลืมตาขึ้น ถลึงตามองเซียวยวี่ “เจ้า… ทำอะไร? ”
เซียวยวี่กัดริมฝีปาก ไม่กล่าวอะไร แบฝ่ามือกว้าง ใช้ฝ่ามืออุ่นร้อนของเขาห่อหุ้มท้องอันเย็นเฉียบของนางไว้
มือของเขาอบอุ่นมาก แม้มีชั้นผิวหนังที่เย็นเฉียบกั้นอยู่ เซี่ยยวี่หลัวก็สัมผัสได้ถึงความอบอุ่นที่ส่งตรงมาจากฝ่ามือของเขา
เซียวยวี่กำลังช่วยเพิ่มความอบอุ่นให้นาง
เซี่ยยวี่หลัวรู้ว่าเมื่อครู่นี้ตัวเองตำหนิเซียวยวี่ผิดไป จึงจับมืออีกข้างของเซียวยวี่ด้วยความรู้สึกขอบคุณ เซียวยวี่ใช้ใบหน้าถูไปมาบนศีรษะเซี่ยยวี่หลัวเบาๆ ยามมือของเซี่ยยวี่หลัวจับมือเขาไว้ เซียวยวี่กางนิ้วทั้งห้าออก เกี่ยวประสานกับนิ้วมือของเซี่ยยวี่หลัว
ไออุ่นค่อยๆ ส่งตรงเข้าไปในร่างกาย ท้องของเซี่ยยวี่หลัวไม่เจ็บปวดเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว รู้สึกงัวเงีย จึงขดตัวอยู่ในอ้อมอกของเซียวยวี่และนอนหลับไป
ส่วนเซียวยวี่ ก็โอบกอดเซี่ยยวี่หลัวที่หลับสนิท นั่งอยู่อย่างนั้นตลอดช่วงบ่าย
มือที่วางไว้ตรงท้องของนาง เขาไม่เคยชักกลับ ส่วนมืออีกข้างหนึ่งของเขา ก็เกี่ยวประสานกับนิ้วมือของเซี่ยยวี่หลัว จับไว้แน่น ไม่เคยปล่อยมือเช่นกัน
ไม่รู้ว่านอนหลับไปนานเพียงใด รู้เพียงแค่ว่าเซี่ยยวี่หลัวตกใจตื่นเพราะของเหลวอุ่นที่ไหลทะลักออกมา นางลืมตาขึ้น จะลุกขึ้นด้วยอาการลุกลี้ลุกลน
แต่ลุกไม่ขึ้น
มือข้างหนึ่งยังวางไว้บนท้องของนาง มืออีกข้างหนึ่งใช้นิ้วเกี่ยวประสานกับนิ้วมือนางไว้ โอบกอดนางไว้ในอ้อมอกแน่น
เซี่ยยวี่หลัวเงยหน้า ก็เห็นเซียวยวี่พิงอยู่บนเตียง นอนหลับไปแล้ว ก้มหน้าลงเล็กน้อย แม้แต่ยามนอนหลับ ริมฝีปากของเขาก็เม้มไว้แน่น ขมวดคิ้วมุ่นจนเห็นรอยย่นตรงหว่างคิ้ว
เหมือนจะสัมผัสได้ถึงความเคลื่อนไหวของคนในอ้อมกอด เซียวยวี่ลืมตาขึ้นอย่างฉับพลัน สบประสานกับสายตาของเซี่ยยวี่หลัวพอดี “ตื่นแล้วหรือ? ” น้ำเสียงของเขาแหบแห้งเล็กน้อย
“อืม ข้าจะลุกครู่หนึ่ง” เซี่ยยวี่หลัวสัมผัสได้ว่าโลหิตของตัวเองไหลบ่าจนแทบจะเหมือนแม่น้ำแล้ว เดิมทีเสื้อผ้าฤดูร้อนก็บางอยู่แล้ว หากยังไม่เปลี่ยนเจ้าสิ่งนั้นอีก อีกเดี๋ยวคงเลอะเตียงเป็นแน่
เซียวยวี่ก็อยู่ด้วย เช่นนั้นคงได้เขินอายตาย
เซียวยวี่ไม่เข้าใจ จึงเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง “เจ้าจะทำอะไร? ข้าช่วยเจ้า! ” เขาเกรงว่าเซี่ยยวี่หลัวจะเหนื่อยและลำบาก
เซี่ยยวี่หลัวได้ฟังดังนั้น เดิมทียังดีอยู่ จู่ๆ ใบหน้าก็แดงถึงใบหู กัดฟันจนดังกรอด “…”
ข้าจะไปเปลี่ยนสายคล้องแถบผ้าซับระดูน่ะสิ!
เจ้าช่วยข้า เรื่องอย่างนี้ เจ้าจะช่วยข้าอย่างไร?
อาจเพราะเซียวยวี่เห็นว่าสีหน้าของเซี่ยยวี่หลัวเปลี่ยนไปกะทันหัน เดาออกแล้วว่านางจะไปทำอะไร ใบหน้าจึงขึ้นสีแดงก่ำราวกับก้นลิง ลูบจมูกด้วยท่าทางเก้อเขิน
เรื่องอย่างนี้ เขาช่วยไม่ได้จริงๆ!
เซี่ยยวี่หลัวใช้มือกุมท้องเข้าไปในห้องเล็ก ไม่ได้ปวดท้องเหมือนก่อนหน้านี้แล้ว แถบผ้าซับระดูที่ใช้แล้วเปียกชุ่ม บนกายก็รู้สึกเหนียวเหนอะหนะ คราบเลือดบางส่วนที่แห้งแล้วเกาะกันเป็นสะเก็ดอยู่บนผิว เซี่ยยวี่หลัวรู้สึกกลัดกลุ้มนัก หากมีน้ำสะอาด ล้างทำความสะอาดก็คงดี
นางเองไปยกน้ำมาไม่ได้ ได้แต่หยิบแถบผ้าสะอาดมากำลังจะเปลี่ยน จู่ๆ เสียงของเซียวยวี่ก็ดังมาจากข้างนอก “อาหลัว ตรงนี้มีน้ำร้อน! วางไว้หน้าประตู เจ้าเอาเข้าไป”
อ่างไม้ถูกดันมาตรงหน้าประตูห้องเล็ก มือเรียวยาวข้างหนึ่งชักกลับไปอย่างรวดเร็ว
อาจเพราะอยากให้เซี่ยยวี่หลัววางใจว่าเขาไม่ได้แอบดู เซียวยวี่จึงจงใจสาวเท้าก้าวเดินเสียงดังเป็นพิเศษ
เสียงฝีเท้าก้าวเดินออกไปแล้ว เซี่ยยวี่หลัวมองอ่างไม้นั่นด้วยอาการสติเลื่อนลอยเล็กน้อย
นั่นเป็นอ่างไม้ที่นางใช้ในยามปกติ ในนั้นใส่น้ำสะอาดไว้เต็มอ่าง ยังมีไอน้ำร้อนลอยขึ้นเล็กน้อย นางเอื้อมมือไปจับดู น้ำยังอุ่นอยู่ ค่อนข้างร้อน ใช้ล้างทำความสะอาดกำลังดี
ท่ามกลางไอน้ำร้อนที่ลอยขึ้น ดวงตาของเซี่ยยวี่หลัวเหมือนจะมีน้ำคลออยู่หนึ่งชั้น
ล้างสะอาดแล้ว เปลี่ยนเป็นแถบผ้าซับระดูผืนสะอาด เซี่ยยวี่หลัวที่ชำระล้างร่างกายตัวเองจนสะอาดหมดจดออกมาด้วยท่าทางกระปรี้กระเปร่า เพียงแต่ตอนเห็นเซียวยวี่ที่นั่งอยู่ข้างโต๊ะโดยหันหลังให้นาง ใบหน้าก็ยังขึ้นสีแดงเล็กน้อยอย่างไม่อาจควบคุมได้
บุรุษผู้นี้ รู้เรื่องน่าอายของนางมากเกินไปแล้ว!
ควรทำเช่นไรดี?
เซี่ยยวี่หลัวนั่งลงตรงขอบเตียง เซียวยวี่เดินมา ในมือถือน้ำต้มน้ำตาลทรายแดงมาอีกหนึ่งถ้วย “มา ดื่มน้ำต้มน้ำตาลทรายแดงอีกหน่อย”
เซียวยวี่คอยเฝ้าสังเกตสีหน้าของเซี่ยยวี่หลัวอยู่ตลอด เห็นว่าหลังจากนางลุกขึ้นสีหน้าดีกว่าก่อนหน้านี้ไม่น้อย จึงคาดเดาว่าน้ำต้มน้ำตาลทรายแดงน่าจะได้ผล ถือโอกาสตอนไปตักน้ำร้อนจากห้องครัว ต้มมาอีกหนึ่งถ้วย
เซี่ยยวี่หลัวจะรับมาดื่มเอง เซียวยวี่ไม่ยอม
“เจ้านั่งลงอย่าขยับ ข้าป้อนเจ้าเอง! ”
เห็นเซียวยวี่ตักขึ้นมาหนึ่งช้อนแล้วเป่าจนเย็น ทั้งยังคอยกำชับให้นางดื่มช้าๆ เป็นครั้งคราว คล้ายกับกำลังดูแลเด็กเล็กอย่างไรอย่างนั้น ทำให้เซี่ยยวี่หลัวรู้สึกปลงอนิจจัง
นางแค่มีระดูเท่านั้น เหตุใดในสายตาเซียวยวี่ ราวกับว่านางแขนหักอย่างไรอย่างนั้น
ตอนกินอาหารเย็น เซี่ยยวี่หลัวจะลงเตียงไปกินที่ห้องโถง เซียวยวี่กลับยกอาหารมาให้นาง ถึงขั้นที่ว่าเซี่ยยวี่หลัวจะกินเอง เซียวยวี่ก็ยังไม่ยอม ป้อนนางจนกินอาหารเย็นเสร็จ
ตอนอาบน้ำ เซียวยวี่ยกน้ำมาให้ คอยดูแลตอนเซี่ยยวี่หลัวอาบน้ำ
เซี่ยยวี่หลัว “…”
สวรรค์ทรงโปรด เจ้าคิดว่าข้ามีระดูแล้วจะเป็นอัมพาตครึ่งซีกหรืออย่างไร
“ข้า… ข้าอาบเองได้! ” เซี่ยยวี่หลัวเกรงว่าคนผู้นี้จะตามเข้าไปอีก จึงรีบกล่าวด้วยความเก้อเขิน
เซียวยวี่ “…อืม เจ้าเข้าไปเถอะ ข้าจะรออยู่ข้างนอก! ”
กล่าวจบ เซียวยวี่ก็ออกไปจริงๆ
ผลักเปิดประตูออกไปแล้ว