ตอนที่ 653 บังเอิญ(2)
…………….
ตอนที่ 653 บังเอิญ(2)
“ฉันตัดผมสั้นแล้วไม่สวยเหรอ?”
เซี่ยเจ๋อหลี่เหมือนจะรู้สึกตัวขึ้นมาจึงรีบส่ายหัวกล่าวว่า “ไม่ คุณดูดีทุกแบบเลย” พูดจบก็รีบเปลี่ยนเรื่องไปพูดถึงเรื่องไปกินข้าวกับฟู่โฮ่วหลิ่น
“ไม่คิดว่าถูเฉิงเสียงจะแนะนำให้คุณรู้จักกับฟู่โฮ่วหลิ่น คุณคิดว่าเขานิสัยเป็นยังไง”
“ก่อนหน้านี้เคยได้ยินมาบ้าง รู้ว่าเขาไม่ธรรมดา วันนี้ได้เจอตัวพบว่าเขามีความเป็นตัวเองสูงทีเดียว”
ทั้งสองพูดคุยกันไปเรื่อย ๆ จนเดินมาถึงสวนหลังบ้าน รอจนเล่นกับเด็กๆ สักพักก็พาเด็กๆ เข้าห้องนอน
วันต่อมาเซี่ยเจ๋อหลี่ก็มุ่งหน้าไปที่ค่ายตั้งแต่เช้าตรู่ ส่วนฉินมู่หลาน หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ ก็พาน้องชายอย่างฉินเคอวั่งไปโรงเรียน
เมื่อเซี่ยปิงหรุ่ยเห็นฉินมู่หลาน เธอก็โบกมือเรียกก่อนจะหันไปพูดว่า “มู่หลาน อาจารย์หลัวบอกว่าพอเธอมาถึง ให้เราไปพบอาจารย์ด้วยกัน อาจารย์ดูเหมือนจะมีเรื่องจะคุย”
“ได้ งั้นพวกเราไปกันเดี๋ยวนี้เลย”
พอคนทั้งสองเดินไปถึงสำนักงานของแผนกเรียน หลัวซงผิงก็หันมาเห็นพวกเธอพอดี ก่อนจะโบกมือเรียกและกล่าวว่า “นักเรียนฉิน นักเรียนเซี่ย มาแล้วเหรอ วันนี้ที่ให้พวกเธอมาหาเพราะอยากจะพูดคุยเรื่องการไปเยี่ยมชมโรงงานผลิตยา เรื่องนี้ที่ครูเคยพูดไว้กับนักเรียนฉินก่อนปีใหม่”
ฉินมู่หลานพยักหน้าเมื่อได้ยิน “ใช่ค่ะ ก่อนหน้านี้อาจารย์หลัวเคยพูดกับฉันแล้ว ทางโรงงานยาซิ่งหลินของเราไม่มีปัญหาอะไรเลย อาจารย์หลัวกำหนดเวลาไว้แล้วหรือยังคะ?”
เมื่อหลัวซงผิงเห็นว่าฉินมู่หลานยังจำได้ ก็อดจะถอนใจด้วยความโล่งอกไม่ได้ “อีกสามวันดีไหม นักเรียนหลายๆ คนสนใจโรงงานของเธอมาก พวกเธอเก่งมากจริงๆ”
“ได้ค่ะ งั้นเอาตามนี้เลยนะคะ อีกสามวันข้างหน้าตอนแปดโมงเช้า เจอกันที่หน้าโรงเรียนค่ะ”
“ตกลง”
หลัวซงผิงพยักหน้าตอบรับอย่างรวดเร็ว
หลังจากนั้นสามวัน ฉินมู่หลานและเซี่ยปิงหรุ่ยก็มาคอยอยู่หน้าประตูโรงเรียนตั้งแต่เช้าตรู่
ในไม่ช้า หลัวซงผิงก็พาเพื่อนนักเรียนทั้งชั้นมาถึง “นักเรียนฉิน นักเรียนเซี่ย พวกเราออกเดินทางได้เลย”
ทางโรงเรียนมีรถเตรียมไว้ให้ ฉินมู่หลานและเซี่ยปิงหรุ่ยจึงขึ้นรถตามไปด้วย ก่อนจะมุ่งตรงไปยังทางตะวันออกของชานเมือง
ทางด้านกู้วั่งหลาน ฉินมู่หลานได้แจ้งเขาไว้ตั้งแต่เมื่อวาน ด้วยเหตุนี้ทางโรงงานยาจึงเตรียมตัวไว้ล่วงหน้า เมื่อเห็นว่าทุกคนมาถึงแล้ว กู้วั่งหลานจึงเชิญชวนทุกคนเข้าไปข้างในอย่างกระตือรือร้น
“เชิญทุกท่านเข้ามาด้านในได้เลย ผมจะพาทุกท่านเยี่ยมชมภายในโรงงานสักหน่อย”
หลัวซงผิงได้ยินดังนั้นจึงรีบหันไปหากู้วั่งหลานแล้วกล่าวว่า “เยี่ยมเลย ขอบคุณผู้จัดการกู้มากนะ”
กู้วั่งหลานส่ายหัวพร้อมรอยยิ้มแล้วกล่าวว่า “ไม่เป็นไรเลยครับ การที่ทุกคนอยากมาเยี่ยมชมโรงงานถือเป็นเรื่องที่ดี”
ในตอนแรกกู้วั่งหลานพาเหล่านักเรียนทำความคุ้นเคยกับโรงงาน จากนั้นก็ให้ทุกคนสวมชุดแล้วเข้าไปในห้องปฏิบัติการ ซึ่งกำลังผลิตยาบำรุงร่างกาย
ก่อนหน้านี้มีนักเรียนที่เคยซื้อยาบำรุงร่างกายอดใจไม่ไหวจึงถามว่า “นี่กำลังผลิตยาบำรุงร่างกายอยู่หรือเปล่า ดูเหมือนกับที่ซื้อจากร้านซิ่งหลินเลย”
ฉินมู่หลานได้ยินดังนั้นจึงพยักหน้าพร้อมรอยยิ้ม “ถูกต้องแล้ว เรากำลังผลิตยาบำรุงร่างกายอยู่ การที่ทุกคนชื่นชอบยาบำรุงร่างกาย ก็ยิ่งเป็นแรงผลักดันให้โรงงานยาซิ่งหลินของเราทำงานหนักยิ่งขึ้น ในอนาคตเราจะทุ่มเทอย่างสุดความสามารถเพื่อวิจัยและพัฒนายาที่ดีต่อไปค่ะ”
หลายคนรู้สึกตื่นเต้นเมื่อได้ยินคำพูดของฉินมู่หลาน
“ถูกต้องแล้ว คุณก็พัฒนายาดีต่อไป เราก็จะเรียนแพทย์เพื่อรักษาและช่วยเหลือผู้คนเช่นกัน”
เซียวหลินเป็นหัวหน้าชั้นเรียน หล่อนกับฉินมู่หลานมักพูดคุยกัน แต่ไม่ได้สนิทกันขนาดนั้น เมื่อได้เห็นโรงงานยาซิ่งหลินที่ฉินมู่หลานและเซี่ยปิงหรุ่ยร่วมกันก่อตั้งขึ้น ดวงตาก็เต็มไปด้วยความสับสน คนเราช่างต่างกันเหลือเกิน บางคนยังเรียนมหาวิทยาลัยอยู่ แต่บางคนก็มีโรงงานเป็นของตัวเองแล้ว พวกเขาเก่งขนาดนั้นเลยหรือ
ขณะที่เซียวหลินกำลังเหม่อลอย นักเรียนชายคนหนึ่งก็ถามด้วยเสียงแผ่วเบา “เพื่อนร่วมชั้นฉิน พอปิดเทอม เรา…เราสามารถมาทำงานพิเศษที่นี่ได้ไหม เราค่อนข้างคุ้นเคยกับสมุนไพรต่างๆ น่าจะสามารถทำงานที่นี่ได้”
ฉินมู่หลานได้ยินดังนั้นแล้วก็ยิ้มพร้อมพยักหน้าตอบรับว่า “ดีเลย ฉันดีใจมากเลยที่นายจะมาช่วย ถึงตอนนั้นค่าแรงก็คิดตามอัตราแรงงานปกติเลย ไม่เอาเปรียบนายแน่นอน”
เมื่อได้ยินดังนั้น ชายหนุ่มคนนั้นดีใจเป็นอย่างมากและมองไปที่ฉินมู่หลานด้วยความรู้สึกขอบคุณอย่างเต็มเปี่ยมแล้วกล่าวว่า “ขอบคุณมากจริงๆ”
ฐานะทางบ้านของเขาไม่ค่อยดีนัก ถึงแม้ว่าตอนเรียนมหาวิทยาลัยจะมีทุนช่วยเหลือ แต่ทางบ้านก็ยังคงลำบากอยู่ แต่ถ้าหากว่าเขาสามารถทำงานพิเศษเพื่อหารายได้เสริมได้ด้วยล่ะก็ นั่นก็คงจะเป็นเรื่องที่ดีที่สุด
เมื่อคนอื่นๆได้ยินเช่นนั้น ต่างนึกได้และหันมามองฉินมู่หลานเป็นตาเดียวกันพลางกล่าวว่า “เพื่อนร่วมชั้นฉิน พวกเราอยากเข้ามาทำงานในโรงงานด้วย พอจะเป็นไปได้หรือเปล่า?”
ฉินมู่หลานไม่ได้คาดคิดว่าจะมีผู้คนมากมายอย่างนี้สนใจจะเข้ามาทำงานในโรงงานผลิตยา เธอยินดีต้อนรับทุกคนที่มา พร้อมกับกล่าวด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตรว่า “ได้อยู่แล้ว ทุกคนอยากมาทำงาน ฉันก็มีงานให้ทำ แต่จะขอแจ้งให้ทราบก่อนว่าหากว่าทุกคนเข้ามาทำงานที่นี่ จะต้องเชื่อฟังการจัดสรรงานและต้องฟังผู้จัดการกู้กับหัวหน้างานท่านอื่นๆ ด้วย”
“ไม่มีปัญหา”
ทุกคนต่างก็ตอบกลับว่าไม่มีปัญหา เพราะไม่ว่าจะไปทำงานที่ไหน ก็ต้องมีการเชื่อฟังหัวหน้างานอยู่แล้ว
หลัวซงผิงที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็เฝ้าดูอยู่ เมื่อเห็นว่าฉินมู่หลานไม่ได้ปฏิเสธใครเลย แถมยังยินยอมให้เพื่อนๆ ทั้งห้องเข้ามาทำงานอีก ก็รู้สึกเกรงใจอยู่ไม่น้อย
“นักเรียนฉิน ขอโทษที่ทำให้เธอลำบากใจ ครูไม่คิดเลยจริงๆ ว่าทุกคนจะคิดอยากทำงานพิเศษกันแบบนี้ ครูเองก็ไม่ทราบเรื่องนี้มาก่อน”
เมื่อได้ยินคำพูดดังกล่าว ฉินมู่หลานก็หัวเราะพลางโบกมือปฏิเสธ “อาจารย์หลัว จะต้องขอโทษอะไรกันคะ ฉันต้องขอบคุณท่านอาจารย์ด้วยซ้ำ เพราะโรงงานเรากำลังต้องการคนงานอยู่พอดี ถ้าพวกนักศึกษาจะมาช่วยจริงๆ นั่นก็คงจะเป็นเรื่องที่ดีที่สุดเลยค่ะ”
เมื่อได้ยินเช่นนั้นหลัวซงผิงก็ยังคงรู้สึกลังเลอยู่ไม่หาย
“จริงเหรอ”
“จริงสิคะ”
เซี่ยปิงหรุ่ยที่อยู่ข้างๆ ก็รีบพูดตาม “อาจารย์หลัว คำพูดของมู่หลานเป็นความจริงค่ะ ตอนนี้พวกเรากำลังคิดจะรับสมัครงานอยู่พอดี แต่ถ้าพวกนักศึกษาเต็มใจมาทำงานด้วย เราก็ไม่ต้องรับคนเพิ่มมากมายนักแล้ว”
เมื่อเห็นเซี่ยปิงหรุ่ยพูดเช่นนั้น หลัวซงผิงถึงได้รู้สึกสบายใจขึ้นมาบ้าง
กว่าที่ผู้จัดการกู้พาชมโรงงานจนทั่ว เวลาก็ใกล้เที่ยงเที่ยงแล้ว ฉินมู่หลานจึงเชิญทุกคนไปทานอาหารที่โรงอาหาร
“มู่หลาน คิดไม่ถึงว่าที่นี่จะมีโรงอาหารด้วย”
เหล่านักเรียนในชั้นต่างอดไม่ได้ที่จะมองไปที่ฉินมู่หลานด้วยสายตาเต็มไปด้วยความชื่นชม ทุกคนยังคงใช้เวลาในการอ่านหนังสืออย่างหนัก ขณะที่เพื่อนร่วมชั้นของพวกเขาได้สร้างโรงงานยาขึ้นมาแล้ว ช่างเป็นความแตกต่างที่ยิ่งใหญ่เหลือเกิน
แต่ทุกคนก็รู้ดีถึงความสามารถของฉินมู่หลาน ดังนั้นจึงมีเพียงความชื่นชมและอิจฉาเท่านั้น นอกเหนือจากนั้นก็ไม่มีอะไรอีกแล้ว
หลังจากที่ทุกคนรับประทานอาหารที่โรงอาหารเสร็จแล้ว ก็ต่างแยกย้ายกันกลับไป
เมื่อกลับมาถึงโรงเรียน หลัวซงผิงก็อดไม่ได้ที่จะถามฉินมู่หลาน เกี่ยวกับเรื่องนักเรียนไปทำงานที่โรงงาน
ฉินมู่หลานรู้ดีว่าหลัวซงผิงกำลังกังวล จึงรีบตอบพร้อมรอยยิ้มว่า “อาจารย์หลัว อีกสองวันฉันจะร่างข้อตกลงฉบับหนึ่ง สำหรับนักเรียนที่ไปทำงาน เมื่อร่างเสร็จแล้วจะนำมาให้ดูนะคะ”
เมื่อได้ยินดังนั้น หลัวซงผิงก็รีบพยักหน้าตอบว่า “ได้สิ”
และฉินมู่หลานลงมืออย่างรวดเร็ว เมื่อร่างข้อตกลงเสร็จแล้ว ก็รีบนำไปให้หลัวซงผิงตรวจสอบ
หลังจากหลัวซงผิงอ่านจบก็วางใจลงอย่างสิ้นเชิง “มู่หลาน งั้นคงต้องรบกวนทางโรงงานด้วยนะ”
………………………………………………………………………………………………………………………….
สารจากผู้แปล
ไม่ต้องไปประกาศรับสมัครพนักงานที่ไหนแล้ว เพื่อนร่วมชั้นอาสามาทำงานเยอะขนาดนี้
ไหหม่า(海馬)
