มือของซื่อจ้วงแบกร่างหมาป่าสองตัวข้างละตัวเดินมาจากหลังบ้าน
ด้านหลังยังมีหนิวจั่งกุ้ยที่วิ่งเหยาะตามมา อยากช่วยแต่ก็ยื่นมือเข้าไปไม่ได้ ซื่อจ้วงแบกออกไปแล้ว ทำได้เพียงบ่นพึมพำ “ไอ๊หยาซื่อจ้วง มันมีเห็บนะ เดี๋ยวถึงเวลาคุณหนูก็ว่าหรอก”
ชั่วขณะที่ทั้งสองคนเห็นแม่ทัพเล็กต่างก็อึ้งไป
กัวคนโตเปิดประตูห้องชุมนุมออกมา ในมือมีโหลสองใบ ไม่รู้ว่าอันไหนเป็นอันไหนแล้ว “ลุงซ่ง อันไหนเป็นน้ำมันขนหมูป่า…” เบิกตาโพลงอย่างไม่เชื่อสายตา
พวกเถียนสี่ฟาก็เดินมาจากหลังห้อง
สองมือของซ่งฝูกุ้ยถือคราดเหล็กที่เต็มไปด้วยเลือด จัดการหมาป่าเสร็จแล้วก็ต้องเก็บอุปกรณ์ให้เรียบร้อย เช็ดให้สะอาดอย่างง่ายๆ อย่าให้อีกประเดี๋ยวเด็กๆ ตื่นขึ้นมาเจอคราบเลือดเยอะขนาดนี้ เดิมทีก็ตกใจกลัวมากอยู่แล้ว
เดินไปพลางพูด
“กรงเล็บหมาป่าข่วนเข้าที่หน้าอกข้า เดิมทีคิดว่าคงต้องไปหายมบาลแล้ว โชคดีที่ได้พี่สี่ฟายิงธนูปักอกมันให้…
…แต่ว่า ข้าก็ยังกลัวไม่หาย พี่ว่าถ้าพี่ยิงมาแล้วปักตัวข้าจะเป็นไง มองเห็นก็ไม่ชัด เมื่อวานก็ไม่ได้ก่อกองไฟ…
จริงๆ นะ ถ้าพี่สายตาไม่ดีอีกนิด…”
ทันใดนั้นก็มองเห็นแม่ทัพเล็ก ซ่งฝูกุ้ยอ้าปากกว้าง เสื้อกันหนาวเก่าๆ ที่อยู่บนตัว ตรงหน้าอกถูกหมาป่าข่วนขาด ซึ่งก็คือเรื่องที่เขาพูดเมื่อครู่ว่าเกือบถูกหมาป่าควักหัวใจ
ตรงส่วนหน้าอกของเสื้อกันหนาว ขาดจนไม่รู้จะขาดอย่างไรแล้ว พอลมพัดมาเปิดออกก็เผยให้เห็น
ในขณะเดียวกัน สะใภ้ใหญ่ของท่านยายรองซ่งกับพวกผู้หญิงหลายคนก็เดินออกมาจากห้องครัว สะใภ้ใหญ่ของท่านยายรองซ่งถาม “ท่านลุงซ่ง พวกเรายังจะห่อ…เกี๊ยวไหม”
ท่านลุงซ่งออกแรงตบหน้าขาหนึ่งทีแล้วกระทืบเท้า “ไอ้หยาท่านเทวดา แม่ทัพเล็กจริงๆ ด้วย ข้ายังคิดว่าตัวเองฝันไป”
โยนไม้กวาดในมือทิ้งจนลอยออกไปไกลสองเมตร สาวเท้าเดินเข้าไปหา “ท่านแม่ทัพ มาได้ยังไง ท่านแม่ทัพ พวกเรา ข้า…ใช่ๆๆ” ท่านลุงซ่งทักทายอย่างลนลาน ขณะพูดก็จะคุกเข่าลง
ท่านลุงซ่งทำแบบนี้ พวกคนที่อยู่ด้านหลังก็มีท่าทีตอบสนองแบบเดียวกัน หลักๆ คือคนที่ไม่ควรปรากฏตัวที่นี่ทำไมถึงมาปรากฏได้ เล่นเอาพวกเขางงไปหมด
ลู่พั่นเดินขึ้นหน้าทันที สองมือประคองลุงซ่งไม่ให้คุกเข่า “ไม่ได้ วันนี้เป็นเทศกาลตงจื้อ”
ท่านลุงซ่งตื่นเต้นมาก ไม่รู้ว่าควรพูดอะไรแล้ว “ไม่ใช่สิไม่ใช่ ท่านมาได้อย่างไร”
ลู่พั่นยิ้มให้ “ทางผ่าน มาขอน้ำดื่ม”
คนซื่อมีข้อเสียอยู่หน่อย ฟังแล้วก็คิดเป็นเรื่องจริง เชื่อสนิท
“ไอ๊หยา มาได้ไม่ประจวบเหมาะ ตอนนี้ที่นี่สกปรกเลอะเทอะ ปกติไม่ใช่แบบนี้ เมื่อคืนพวกเราสู้กับหมาป่า เล่นเอาที่นี่เต็มไปด้วยคราบเลือด”
“มีคนบาดเจ็บหรือไม่”
“ไม่มี ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร ก็แค่มีคนบาดเจ็บนิดหน่อย บ้างก็เพราะพวกเรามองเห็นกันไม่ชัด พลั้งมือทำบาดเจ็บกันเอง แต่ไม่เป็นอะไรมาก ถ้าไม่ไหวเดี๋ยวดูวันนี้ ใครอาการหนักค่อยไปโรงหมอ ท่านแม่ทัพไม่ต้องเป็นห่วง พวกเราไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว พวกเรามีเงินแล้ว” ลุงซ่งพูดด้วยความภูมิใจมาก
“มันมากันจำนวนเท่าไร”
“หมาป่าสิบหกตัว เป็นฝูงหมาป่า โจมตีพวกเราหน้าหลัง อย่าไปพูดถึงเลย ไล่ตะเพิดไปแล้วหลายตัว”
ลู่พั่น “…”
“ตกหลุมถูกแทงตายไปสี่ตัว พวกเราฆ่าตายไปได้แค่เจ็ดตัว ที่เหลือวิ่งหนีไปหมดไล่ตามไม่ทัน อีกอย่าง พวกเด็กๆ ก็ตกใจร้องไห้กันใหญ่ พวกเราเลยไม่ได้ไล่ตาม”
ลู่พั่น “…”
เกาถูฮูได้ยินเสียงก็ออกมาด้วย มือของเขาก็ยังถือยาอยู่ กำลังทายาที่ก้นให้หวังจงอวี้อยู่ในบ้านยายหวัง เมื่อคืนหวังจงอวี้ถูกหมาป่าข่วนไปหนึ่งที
พอเห็นแม่ทัพเล็กอยู่ๆ ก็มา จึงเตือนขึ้น “อย่ามัวแต่คุยกันอยู่ข้างนอก รีบให้ท่านแม่ทัพเข้ามาในบ้านสิ”
ท่านลุงซ่งถึงได้ตีหัวตัวเอง อายุมากไม่ดีสักอย่าง ยังมีพวกคนโง่เขลาที่มาล้อมดูพวกนี้ ทำไมไม่เตือนเขา “ใช่ๆๆ เข้าบ้าน รีบไป ใครก็ได้ไปห้องทำขนมเรียกฝูเซิงมาที”
ฝูเซิงเป็นคนที่มีหน้ามีตาที่สุดแล้วในนี้
ตอนนี้กำลังปะหน้าต่างอยู่
เมื่อคืนหมาป่ารุมล้อมเข้ามาจากทางด้านหลัง เหยียบร่างของเพื่อนมันที่อยู่ในหลุมกระโจนเข้ามา ห้องทำขนมเค้กอยู่ด้านหลังสุด หน้าต่างกระดาษถูกข่วนขาด ขนมเค้กที่จะขายวันนี้วางอยู่ใกล้หน้าต่าง กระจัดกระจายไปเกือบครึ่ง ฝูเซิงกับท่านย่าหม่ากำลังจัดให้เรียบร้อยอยู่
เช่นนั้นควรให้ท่านแม่ทัพเล็กเข้าบ้านหลังไหนดี
หากไปห้องชุมนุม ภายในห้องหนาวเย็นยังไม่เท่าไร แต่ห้องนี้สภาพโกโรโกโสเหลือเกิน ตรงขอบหน้าต่างก็มีแต่เลือดหมาป่า
ต้องให้แม่ทัพเล็กไปห้องที่มีเกียรติที่สุด ดื่มน้ำ กินข้าว เอ๊ะจริงสิ กินข้าว ผู้หญิงพวกนั้นมัวแต่ยืนจ้องอะไรกัน ท่านลุงซ่งมีสีหน้าดีใจ “ไปต้มเกี๊ยวไป”
เฉียนเพ่ยอิงรีบร้อนกลับบ้าน รีบปลุกลูกสาวตื่น
อะไรกัน ทำอะไรอีก เพิ่งจะหลับไปยังไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง ผ่านไปคืนหนึ่งแล้ว ทั้งตกใจทั้งง่วง เมื่อคืนหลังจากที่นางใช้ธนูยิงหมาป่าตายไปสองตัว แข้งขาก็อ่อนแรง ทรุดลงไปนั่งบนพื้น
คุยกันแล้วไม่ใช่เหรอว่า ขนมเค้กของวันนี้เละหมดแล้ว ไม่ต้องสนใจแล้ว อยากทำอย่างไรก็ทำตามสบาย ไม่ขายแล้วไม่ได้เหรอ ขอนางพักสักวัน ซ่งฝูหลิงลุกขึ้นมาด้วยความโมโห ถลึงตาใส่
เฉียนเพ่ยอิงทำสีหน้าประจบ “เร็วเข้าลูกแม่ ท่านแม่ทัพเล็กมา ตอนนี้กำลังจะเข้าบ้านเรามาแล้ว พ่อให้มาปลุกเจ้าลุกขึ้น”
พูดจบเฉียนเพ่ยอิงก็รีบคว้าตัวหมี่โซ่วที่อยู่ในผ้าห่มขึ้นมา “หมี่โซ่ว พี่แม่ทัพเล็กของเจ้ามาแน่ะ”
