ถ้าผมเกิดใหม่ใน RPG? (So What if it’s an RPG World !?) - ตอนที่ 27
ตอนที่ 27 โลกอันน่าเศร้า
แสงจ้าสว่างตรงหน้าผม วินาทีถัดไปผมก็ถูกส่งออกมาจากกล่องกระจกกลางอากาศ
สาเหตุที่ถูกส่งออกมาก็เพราะการคืนชีพ แต่ว่า
ทําไมตอนนี้ผมถึงรู้สึกเหมือนผมถูกขังอยู่ในกล่องล่ะ
ผมเคาะๆ กล่องดู วัสดุทําจากไม้..หรือว่ามันจะเป็นโลงศพในตํานาน
ผมเป็นแค่เทวดาศักดิ์สิทธิ์แห่งความตาย ไม่ใช่แดร็กคูล่าซะหน่อย จะเอาผมใส่โลงศพทําไมเนี่ย!
“โล่กระแทก!”
เสียงดังตูม ฝาโลงศพก็ถูกผมระเบิดแตกเป็นเสี่ยง แม้ตอนแรกผมแค่อยากให้มันเปิดออกแต่ในเมื่อแตกแล้วก็ไม่เป็นไร ยังไงซะผมก็สําเร็จเป้าหมายในการออกมาจากโลงศพได้แล้ว
“ที่นี่…มันที่ไหน”
มองรอบๆ สุสานที่พังทลาย ผมก็มั่นใจร้อยเปอร์เซ็นว่าที่นี่ไม่ใช่อาณาจักรเอส ถ้าสุสานที่อาณาจักรเอสย่อยยับแบบนี้ ผมจะลาออกจากการเป็นนักเวทอาณาจักรตอนนี้เลย เพราะที่นี่ดูซอมซ่อเกินไปหน่อยนะ
“อ้า…ผี…ผีดิบ…คืนชีพแล้ว!”
จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงอันตื่นตระหนกดังมาจากด้านข้าง พอหันหน้ามองไป ก็เห็นปีศาจ น้อยคนหนึ่งกําลังซ่อนตัวอยู่หลังต้นไม้ สองมือโอบรอบต้นไม้แอบมองดูทางผม
“ผีดิบ อยู่ไหน”
ผมมองไปที่สุสานข้างหลัง แต่กลับไม่เห็นอะไรเลย
“เธอคงไม่ได้หมายถึงฉันหรอกนะ”
“อ๊า…ใช่สิ..”
“ล้อเล่นอะไรเนี่ย!”
ผมเบ้ปาก แล้วเดินไปตรงหน้าปีศาจน้อย
“ผีดิบที่ไหนหล่อขนาดนี้!”
เห็นอีกฝ่ายยังมองผมด้วยน้ําตารื้น ผมก็ถอนหายใจ
“เอาละ ฉันไม่กวนแล้ว ฉันไม่ใช่ผีดิบจริงๆ ทําไมเธอถึงอยู่ที่นี่คนเดียวล่ะ พ่อแม่ไปไหน”
“ข้า
อีกฝ่ายมองผม จากนั้นก็มองไปที่สุสาน
“ข้ามาเคารพหลุมศพพ่อแม่”
ฟังคําพูดนี้จบ ความขมขื่นบางอย่างก็ผุดขึ้นมาในหัวใจ
“ขอโทษที ฉันรบกวนนายแล้ว”
“เปล่าๆ ข้าข้าก็แค่เอาดอกไม้มาให้พวกเขาเท่านั้นเอง เพราะว่า ข้าทําอะไรอย่างอื่นไม่ได้แล้ว”
ผมมองดูเธอให้ดีอีกครั้ง ก็พบว่าเธอเป็นแค่โลลิ
โอยาโดะ
มนุษย์ อายุ 7 ปี ไร้อาชีพ เลเวล 1
ความดี ไร้เดียงสา น่าสงสาร เด็กหญิง
นี่เป็นฉายาที่สั้นที่สุดตั้งแต่ผมมาถึงโลกใบนี้ แต่แค่เห็นไม่กี่คําสั้นๆ นี้ จิตใจของผมก็เต็มไปด้วยความเศร้าหมอง
เส้นผมสีส้มทั้งศีรษะ บนตัวก็สวมเพียงแค่ผ้าขี้ริ้วธรรมดา และนี่ก็เป็นสาเหตุที่ตอนแรกผมไม่รู้เพศของเธอ
เด็กแค่นี้ก็เสียพ่อแม่ไปแล้วเหรอ น่าสงสารจัง ที่นี่เกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทําไมเด็กตัวเล็กๆ แค่นี้แต่พ่อแม่กลับตายไปแล้วล่ะ
แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาถามเธอ
“เธอเคารพเสร็จแล้วเหรอ”
“ยะ ยัง”
“งั้นให้ฉันไปเป็นเพื่อนแล้วกัน”
พูดจบ ผมก็หยิบอาหารกับเหล้าหวานใช้เพื่ออบอุ่นร่างกายที่เก็บไว้ในแหวนเก็บของเพื่อเตรียมเดินทางไกลออกมา
“ดอกไม้ก็ดูจะจืดชืดไปหน่อย ใช่ไหม โอยาโดะจัง”
“หึม ท่านรู้ชื่อข้าได้อย่างไร”
“เพราะฉันเป็นนักเวทไง”
“คือว่า…ขอบคุณท่านมาก ถ้าพ่อแม่รู้ต้องมีความสุขแน่”
ระหว่างทางเดินกลับหมู่บ้านของโอยาโดะ จู่ๆ เธอที่เงียบเชียบมาตลอดก็พูดแบบนี้
ผมฉีกยิ้ม
“ไม่เป็นไร ฉันควรทําอยู่แล้ว แต่ทําไมเธอถึงมาเคารพพ่อแม่คนเดียวล่ะ มันอันตรายไปนะ”
“เพราะว่า….คือ…ทุกคนต้องปกป้องหมู่บ้านไม่ให้ถูกการโจมตีจากโจร ดังนั้น…”
“โจรเหรอ”
โลกนี้ยังมีอาชีพแบบนี้ด้วย
แต่ในถึงแม้มีโจรก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรอยู่ดี
“อืม คือที่จริงพวกเขาเป็นกลุ่มโจรที่เรียกเก็บเงินค่าคุ้มครองจากหมู่บ้านข้ามาตลอด หมู่บ้านข้ามีการจ่ายให้พวกเขามาตลอด แต่ว่า…แต่ว่าคราวก่อนตอนที่พวกเขานําเงินพ่อแม่ไประหว่างทางก็เจอโจรอีกกลุ่ม สุดท้าย…สุดท้ายโจรพวกนั้นเลยต้องการมาปล้นหมู่บ้านข้า…”
“งั้นเราก็ไม่ควรชักช้าอีก!”
“หม”
“เมื่อกี้ฉันได้ยินเสียงเข่นฆ่ากันดังมาจากทางนั้น”
ผมชี้ไปทางขวาด้านหน้า
“ที่นั่นแหละ”
“งั้นก็รีบเข้า!”
ผมจับโอยาโดะขึ้นไว้บนบ่า
“เร่งความเร็ว! เงาขั้นสุด! จิตวิญญาณแห่งสายลม!”
จากนั้นผมก็รู้สึกเหมือนตัวลอย แล้ววิ่งห้อไปทางหมู่บ้านทันที!
แค่มาถึงประตูหมู่บ้าน ก็เห็นคนสวมชุดเกราะกลุ่มหนึ่งกําลังถือมีดตัดฟื้นฟันชาวบ้านที่ถือเครื่องมือเกษตรอยู่ในหมู่บ้าน ผมวางโอยาโดะลงข้างๆ พุ่งตัวออกไปแล้วจับคนที่สวมชุดเกราะขึ้นมา
หม คุณถามว่าทําไมผมต้องจับเหรอ
ผมมีเลเวล 19 อีกฝ่ายก็แค่เลเวล 6 แล้วทําไมถึงจะจับเขาไม่ได้ล่ะ
อ้อ ใช่แล้ว หลังจาก “โลก” ได้ยินคําตอบของผม ก็ตกลงคําขอของผมทั้งยังตัดสินใจไม่ให้ผมเลเวลลดด้วย ถึงไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่แค่ผลลัพธ์เป็นสิ่งที่ดีก็พอแล้ว
แน่นอน สิ่งสําคัญตรงหน้ายังคงเป็นโจรที่ดิ้นรนอยู่กลางอากาศ
“ว้าว นายเป็นโจรเหรอเนี่ย”
“แค่กๆ…ปล่อยข้า…เจ้านี่ หากเจ้าทําแบบนี้พี่ใหญ่ต้องไม่ปล่อยเจ้าแน่”
“ถึงจะไม่ใช่คําตอบที่ฉันอยากได้ แต่ฉันก็ถือว่าได้รับคําตอบแล้ว ขอบใจมาก”
พูดจบ ผมก็กด ความแข็งแกร่ง” จากนั้นก็โยนหมอนออกไป กระแทกกับโจรคนข้างๆ กระเด็นไปด้วยกัน
ที่เกิดเหตุเงียบสงบลงในพริบตา
“เจ้า…เจ้าเป็นใคร รู้หรือเปล่าว่าพวกเราเป็นใคร”
หลังจากเงียบอยู่นาน คนในกลุ่มสวมชุดเกราะคนหนึ่ง มือถือหอก ทั้งยังเป็นหอกร่ายมนตร์ จู่ๆ ก็ถามออกมา
ไม่ต้องถามว่าทําไมผมถึงรู้ว่าอาวุธนั้นถูกร่ายมนตร์ เพราะคนมีตาก็ต้องมองเห็นคริสตัลเวทสายน้ําแข็งชิ้นหนึ่งที่ฝังไว้บนนั้น
“แกน่ะเหรอ”
ผมมองเขา มองดูอย่างถี่ถ้วน
“แกชื่อมาลา เป็นฆาตกร”
“ข้า…ฮ่าๆๆ ข้าก็ชื่อดังอยู่นี่ ดูสิ คนเก่งกาจขนาดนี้ยังรู้จักข้าเลย”
หมอนี่ยังหลงตัวเองอยู่
“รู้แล้วก็ไสหัวไปให้ไกลเถอะ ฉันเกลียดฆาตกรที่สุด รู้จักคํานี้ไหม ช้าเร็วก็ต้องชดใช้น่ะ แกพาคนของแกออกไปตอนนี้ฉันก็จะไม่ฆ่าแก แต่ ถ้าแกยังคิดจะทําอะไรหมู่บ้านนี้อีก ฉันจะทําให้ พวกแกหายไปจากดาวดวงนี้ซะ”
“เจ้า”
หมอนั่นนึกไม่ถึงว่าผมจะท้าทายเขาอย่างอวดดีขนาดนี้ มือก็กําอาวุธแน่น ดูเหมือนใกล้จะพุ่งตัวเข้ามาเต็มที่
“แม้ไม่รู้ว่าเจ้าเป็นใคร แต่ที่นี่ พี่ใหญ่ของข้าเป็นทุกอย่าง ถ้ากล้าแข็งข้อ เจ้าก็ต้องตายแบบไร้ศพ!เข้าใจไหม!ตายแบบไร้ศพ!”
เห็นท่าทางของเขา ผมก็ทําได้แค่ถอนหายใจ
“ฉันแค่อยากบอกว่า ฆาตกรย่อมมีความตระหนักว่าจะถูกฆ่า ฉันว่าแกก็คงมีใช่ไหม”
“เจ้าหาที่ตายแล้ว!”
พูดจบ หอกของเขาก็ประกายแสงสีคราม แล้วเสียบเข้ามาทางผม!
จากนั้นก็แทงเข้าที่กลางอกผม
ผมเห็นข้อมูลแสดงออกมาแบบนี้
หลังจากผ่านการปรับปรุง HP ของเลเวล 19 ก็เปลี่ยนเป็น 590 ส่วน MP ก็มีเพียง 820 มันดูน้อยจนน่าสมเพช แต่การใช้ MP ในเวทมนตร์ทุกอย่างก็ลดลงไม่น้อย ผมเลยไม่ถึงกับเสียใจเท่าไร
ลองคํานวณดูคร่าวๆ พลังโจมตีเลเวล 7 คือ 320 ส่วนพลังป้องกันเลเวล 19 คือ 280 เพราะงั้นถึงแม้จะห่างกันหลายสิบเลเวล แต่อีกฝ่ายก็ยังสร้างความเสียหายให้ผมได้ในตอนที่ผมโป็อะนะ
ปีนี้แม้แต่เกราะผ้าก็มีพลังป้องกัน 50 หน่วยแล้ว นับประสาอะไรกับสินค้าเกรดท็อปผลผลิตของลาน่า ที่ทําออกมาเป็นชุดลําลองที่มีรูปแบบตามความทรงจําของผม ซึ่งมีทั้งพลังป้องกันและความทันสมัยที่ผมไม่ได้แค่พูดเล่นๆ
ยังไงซะ ความเร็วในการฟื้นฟูเลือดก็เป็น 2% ต่อวินาที และ 5% ต่อวินาที ซึ่งก็แปลว่า
วินาทีถัดไปที่เขากําลังจะโจมตีผม ผมก็เลือดเต็มแล้ว
ถึงระบบใหม่จะดูไม่เท่าไร แต่ก็รู้สึกดีทีเดียวนะ
ผมจับหอกเขาไว้ระหว่างที่เขามีท่าทางหวาดผวา
“ผู้ยับยั้งดินแช่แข็ง”
ในพริบตา เขารวมไปถึงทั้งหอกก็กลายเป็นรูปปั้นน้ําแข็ง
จากนั้นผมก็เดินหน้าไปก้าวหนึ่ง เล็งมีดซ่อนแล้วเสียบเข้าไปที่ส่วนท้องของเขา! อีกฝ่ายก็กลายเป็นเศษน้ําแข็ง หล่นกระจายลงบนพื้น
เปิดเอฟเฟกต์มีดซ่อน
เร้นศพ
“คนต่อไป..ใครดี”
ผมถามโจรพวกนั้นอย่างสนิทสนม