ถ้าผมเกิดใหม่ใน RPG? (So What if it’s an RPG World !?) - ตอนที่ 19
ตอนที่ 19 สถานที่อันสูงส่งก็ต้องมีฐานะที่สูงส่ง
“ท่าทางพวกเจ้าดูแปลกๆ นะ ชุดนี้มีอะไรผิดปกติหรือ”
เดินไปตามถนน มิสสโนว์มันสเตอร์ที่สวมชุดเมด (maid) สีเทาก็ถามขึ้น
“ปะ…เปล่านี่ ดูเหมาะดีๆ”
“นั่นสิ เจ้าคิดมากไปแล้ว”
ออร์แลนโดก็ขานรับพร้อมกัน
“งั้นเหรอ”
ดูแล้วท่าทีของพวกเราคงเผยสิ่งที่อยู่ในใจออกมาหมด มันไม่ใช่ความผิดพวกผมนะ ถ้ามีสาวเอลฟ์สักคนยินดีสวมชุดเมดมาเดินเล่นกับคุณ ท่าที่ของคุณก็คงเป็นเหมือนพวกเราแหละ
“ชุดนี้เหมาะกับการเคลื่อนไหวมาก ทั้งยังดูไม่พะรุงพะรังเหมือนกระโปรงยาวพวกนั้นด้วย ชุดนี้ออกแบบมาค่อนข้างดีทีเดียว”
“นั่นสิๆ”
ผมรีบพยักหน้า
“งั้นทําไมตั้งแต่ข้าสวมชุดนี้ เจ้าก็ยิ้มแปลกๆ ล่ะ”
“เปล่านี่ คุณคิดมากแน่ๆ”
ผมใช้เวทสายน้ําแข็งลดอุณหภูมิของตัวเอง แล้วพูดต่อ
“ขอแค่คุณชอบก็พอแล้ว อย่าพูดถึงเรื่องนี้เลย พวกเราจะได้เห็นผู้นําตอนไหนเหรอ หรือว่าพวกเราต้องเปลี่ยนแผน แล้วทําอย่างอื่น”
ผมหมุนตัวมองออร์แลนโด แล้วถาม
“แหม..ปกติข้าก็ทําหน้าที่เฝ้าประตูขุมนรก จนเมื่อไม่กี่ร้อยปีก่อน ตอนที่ข้าเพิ่งได้รับตำแหน่งองครักษ์ก็เบื่อหน่ายอยู่นาน จากนั้นเอลฟ์ผู้น่ารักคนนี้ก็เข้ามา แล้วข้าก็ไม่เบื่ออีก”
“คุณมันไอ้โรคจิตชอบถ้ํามองชัดๆ”
“ทําไม เจ้ามีปัญหาหรือ”
“ไม่ ไม่อยู่แล้ว”
ผมส่ายหน้า
“เพียงแค่รู้สึกดูน่าสนใจเท่านั้นเอง”
“….”
ออร์แลนโดชะงัก แล้วฉีกยิ้ม
“อย่างนี้นี่เอง ข้าเข้าใจแล้ว น่าสนใจนี่! น่าสนใจอย่างยิ่ง!”
“พวกเจ้าพูดถึงอะไรแปลกๆ กันหรือ”
สโนว์มันสเตอร์ที่อยู่ข้างๆ อดไม่ได้อีกต่อไป จึงวิ่งมาแทรกกลางแล้วถามขึ้น
“เปล่า พวกเราแค่ปรึกษาว่าพวกเราจะทําอะไรต่อไปเท่านั้นเอง กว่าคนที่จะมารับพวกเราจะมาถึงคงอีกนาน เพราะงั้นเราเลยปรึกษาว่าจะไปที่ไหนต่อดีนะ”
“ทางที่ดีควรเป็นที่ที่น่าสนใจ ไม่งั้นคงเบื่อแย่”
“มันแน่อยู่แล้ว ใช่ไหม พี่ออร์แลนโด”
ผมหันไปหาออร์แลนโด อีกฝ่ายก็กําลังใช้สายตาแบบ “เจ้าสารเลวกลั่นแกล้งข้าอีกแล้ว” มองที่ผม
“อ่า เรื่องนั้น…”
ออร์แลนโดตบๆ ศีรษะโล้นๆ แล้วพูดต่อไป
“เอาอย่างนี้ อย่างไรซะข้าก็เป็นคนเฝ้าประตูนรก ข้าจะพาพวกเจ้าไปสถานที่ที่คนทั่วไปไปไม่ได้แล้วกัน ที่เมืองตะวันออกมีศูนย์การค้าที่ไม่เลวอยู่แห่งหนึ่ง ที่สนับสนุนการแลกเปลี่ยนสิ่งของกับสิ่งของเท่านั้น พวกเจ้าอยากลองดูไหม”
“แน่นอนอยู่แล้ว!”
ผมตอบกลับทันที!
แลกเปลี่ยนสิ่งของกับสิ่งของงั้นเหรอ
มุมปากของผมอดยกขึ้นไม่ได้
ต้องบอกว่าสถานที่ที่มีระบบแลกเปลี่ยนสิ่งของในเกม RPG เป็นศูนย์การค้าที่ใช้ขายอุปกรณ์สําคัญ ไม่ก็เป็นสถานที่ที่จะได้รับเครื่องมือขั้นสุดยอด!
ข่าวดีขนาดนี้ ผมจะพลาดไปได้ไง!
“ดูท่าเจ้าคงสนใจมากทีเดียว”
“แน่นอนสิ มิสสโนว์มันสเตอร์ คุณว่าไงล่ะ”
“หมายถึงศูนย์การค้าหรือ ก็คงมีอาวุธและเครื่องมือที่แข็งแกร่งยิ่งขึ้นละมั้ง งั้นข้าก็ต้องอยากไปอยู่แล้ว”
ดวงตาของมิสสโนว์มันสเตอร์แสดงรัศมีแห่งความตื่นเต้นอีกครั้ง
ยอดเลย ดูแล้วโลกนี้คงไม่ได้ทันสมัยไปซะหมด ไม่งั้นผมคงเจ็บใจตายแน่
สิ่งก่อสร้างตรงหน้าเป็นปราสาทที่สร้างจากโลหะสีดําทั้งหลัง ใช่แล้ว มันคือปราสาทโบราณอันใหญ่โต ที่นอกจากรอยขีดข่วนเล็กน้อยก็ไม่มีร่องรอยอย่างอื่นอีก
คงไม่ห้ามใช้เวทมนตร์ในนั้นหรอกนะ
ผมยื่นมือไปสัมผัสมันดู แล้วกระดานแจ้งเตือนก็เด้งออกมา
วัสดุ : มิธริล
มิธริลเหรอ ตามข้อมูลในสมองของผม สิ่งสิ่งนี้มีผลในการยับยั้งเวทมนตร์ เมื่อใช้ในอาวุธจะสามารถเพิ่มพลังเวทมนตร์ให้อาวุธได้ มันเป็นถึงสิ่งที่นักเวททั้งชื่นชอบและเป็นกังวลเลยทีเดียว
จะว่าไป อาวุธของผมก็มีมิธริลเหมือนกัน แต่ว่า….
ถึงกับใช้มิธริลเยอะแยะมาสร้างปราสาท ต้องเป็นศูนย์การค้าระดับไหนกันนะ ถ้าขโมยของในนั้นผมคงไม่ได้ออกไปแบบครบสามสิบสองแน่
แต่ว่า ทําไมอย่างแรกที่ผมคิดถึงเป็นการขโมยไม่ใช่การแลกเปลี่ยน ดูท่าคงอยู่กับอาร์ย่ามากเกินไปจนกลายเป็นโจรไปซะแล้ว
มันไม่ใช่เรื่องดีเลย ผมลองดูว่าในแหวนเก็บของมีอะไรอยู่ดีกว่า
ผู้ดูหมิ่น ดาบ ตาชั่ง มีดซ่อน หัวใจคริสตัล ตัวสับเปลี่ยนวิญญาณ ส่วนที่เหลือก็เป็นของทั่วไป และแน่นอนว่ายังมีเครื่องมือที่ได้จากเควสต์เรดลีฟด้วย
บ้าเอ๊ย บนตัวผมไม่มีของอะไรไว้ใช้แลกเปลี่ยนได้เลย…
“จะว่าไปพวกเราแค่ลองดูจะไม่เป็นไรจริงเหรอ”
“ไม่เป็นไรอยู่แล้ว เมื่อเข้าไปจะต้องใช้ตัวตนยืนยัน ส่วนเรื่องจะแลกเปลี่ยนหรือไม่ก็เป็นอีกเรื่อง”
ในเมื่อออร์แลนโดพูดแบบนี้ พวกเราก็เชื่อเป็นธรรมดา
หลังพูดจบ ออร์แลนโดก็กดปุ่มที่ประตูทันที
ยืนยันตัวตน : ออร์แลนโด ก็อบลินมืด องครักษ์ขุมนรก
“มีผู้ติดตามสองคน”
ออร์แลนโดพูดต่อ
โปรดเสียบบัตรประชาชนในช่องเสียบบัตร
มันช่างก้าวหน้าจริงๆ คุณคงไม่มีตู้เอทีเอ็มด้วยหรอกนะ
ช่วยไม่ได้ ผมคงทําได้แค่เสียบบัตรประชาชนที่เพิ่งได้รับเข้าไป
….
ยืนยันตัวตน : หลิน ฟีล เทวดาศักดิ์สิทธิ์แห่งความตาย
…
ตัวตนพิเศษ : เทวดาศักดิ์สิทธิ์แห่งความตาย
ประตูเปิดแล้ว ยินดีต้อนรับ
ผมมองไปยังออร์แลนโดที่ทําสีหน้าแห้งเที่ยว แล้วแสยะยิ้ม
ว้าว ดูท่าตัวตนผมจะมีประโยชน์กว่าองครักษ์ไม่น้อยเลยนะ