ถ้าผมเกิดใหม่ใน RPG? (So What if it’s an RPG World !?) - ตอนที่ 0
(เล่ม 4) บทนํา
“ฟีล ข้าแปลกใจว่าทําไมเจ้าทําได้ บอกข้าที่ได้ไหม”
กลิ่นเอกลักษณ์ของผู้หญิงโตเต็มวัยบนร่างกายอาจารย์แมรี่ลอยฟังเข้าจมูกผม แต่ถ้าคิดว่าทําแบบนี้แล้วจะยั่วยวนผมได้ง่ายๆ คุณก็ดูถูกผมไปแล้ว
ผมเป็นถึงหลิน ฟีล! วัยรุ่นผู้มีความสามารถที่มาจากต่างโลกเชียวนะ!
เรื่องเหลวไหลที่ผมพูดข้างต้น ที่จริงมันเป็นเพราะบนตัวอาจารย์แมรี่มีกลิ่นเหล้าแรงมากจนไม่มีโอกาสยั่วยวนคนอื่นได้แน่นอน
“อาจารย์ ผมคิดว่าในกรณีทั่วไปอาจารย์ต้องพูดคุยเรื่องปัญหาการเรียนกับนักเรียน…ไม่ใช่มัด นักเรียนไว้กับเก้าอี้ แล้วนั่งบนตักนักเรียนตัวเองไม่ใช่เหรอ แต่แน่นอนว่าคุณตัวไม่หนักสักนิด ถ้าเทียบกับหมัดของนักเลงหัวรุนแรงบางพวกแล้ว น้ําหนักอาจารย์ยังเทียบไม่ได้ด้วยซ้ํา”
“ฮ่าๆ ข้าจะถือเป็นคําชมแล้วกัน”
อาจารย์ฉีกยิ้มอย่างมีสเน่ห์ แล้วโน้มตัวเข้ามาใกล้ยิ่งขึ้น
“ประเด็นไม่ใช่เรื่องนี้ใช่ไหม”
“ประเด็นก็ไม่ใช่
“หรือว่าเจ้า “ตั้งแล้ว”
“ถ้าผมไม่ตั้ง งั้นผมก็ต้องสนใจเรื่องความแข็งแรงของร่างกายผมแล้วล่ะ แต่กลิ่นเหล้าบนตัวอาจารย์ดูจะแรงไปหน่อย คุณไม่รู้สึกเหรอ”
“งั้นเหรอ”
อาจารย์แมรี่สูดหายใจเข้าลึกๆ
“ไม่มีนี่”
“เอาละ เลิกก่อกวนได้แล้ว พวกเราจะใช้วิธีพูดคุยตามปกติไม่ได้เหรอ แบบครูกับนักเรียนทั่วไป ติดต่อกันแบบทางการสักหน่อย”
“เจ้าไม่ชอบแบบนี้เหรอ”
“ก็ไม่ชอบไง!”
“งั้นคราวหน้าข้าแขวนเจ้าไว้ไหม”
“พวกเราพูดคุยกันแบบปกติไม่ได้เหรอไง ปกตินะ! อาจารย์โรคจิตติดเหล้าที่สมองมีแต่เรื่องลามก! ปล่อยผมเดี๋ยวนี้!”
อาจารย์ฟังจบ ก็ทําท่าเหมือนจะร้องไห้
“อึก…นักเรียนถึงกับมองข้าเป็นโรคจิตเลยเหรอ”
“ก็คุณเป็นงั้นไง! สํานึกหน่อยเถอะ!”
“เฮ้อ จริงๆ เลย ทั้งที่มีแค่นักเรียนฟิลที่ได้รับการปฏิบัติแบบนี้แท้ๆ ทําไมไม่รับเอาไว้ล่ะ”
“เพราะผมไม่อยากโดนคนอื่นคิดว่าเป็นคนห่วยแตกหรือเดินไปตามแนวทางของพี่มาโคโตะ ไง”
“พี่มาโคโตะเหรอ”
“ช่างมันเถอะ…”
อาจารย์แมรี่ถอนหายใจ แล้วหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งมาไว้ตรงหน้าผม
“ถ้างั้น เรามาพูดคุยแบบปกติกันเถอะ ทําไมเจ้ามีคะแนนสอบปลายภาคอธิบายเวทมนตร์คาถาทุกอย่างออกมาได้คะแนนเต็ม ทฤษฎีได้ศูนย์ แต่คะแนนการต่อสู้ภาคปฏิบัติกลับได้คะแนนเต็มอย่างน่าประหลาดล่ะ”
“คุณไม่คิดจะออกไปจากตัวผมก่อน แก้มัดผม แล้วค่อยคุยกันเหรอ”
“เจ้าไม่ตอบคําถามของข้า เพราะหวังว่าท่าทางในตอนนี้ของเราจะถูกถ่ายเอาไว้ แล้วถูกแขวนบนจตุรัสสถาบันเหรอ”
พูดจบ เธอก็โบกไม้คทา สิ่งที่ดูเหมือนคริสตัลความทรงจําที่วางอยู่บนโต๊ะด้านข้างก็ลอยขึ้นกลางอากาศตรงเหนือพวกเราช้าๆ
“เฮ้ยๆ! จริยธรรมของคุณอยู่ไหนเนี่ย!”
“จริยธรรมคืออะไรเหรอ”
“ภาษาบ้านเกิดผมเอง…ไม่สิ ประเด็นคือคุณไม่สนชื่อเสียงแล้วเหรอ”
“ชื่อเสียง…”
อาจารย์แมรี่จมอยู่ในความเงียบ จากนั้นก็คํารามอย่างเจ็บปวด
“อ้าๆ ข้าอายุตั้งยี่สิบห้าแล้วแต่ยังไม่เคยมีแฟนเลย! ข้าจะต้องการชื่อเสียงทําไม!!”
“คุณอายุยี่สิบเอ็ดไม่ใช่เหรอ”
อาจารย์แมรี่มองผมอย่างคับแค้นใจ ผมจึงรีบกลับคํา
“ไม่ๆ ผมไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น คุณพูดต่อเลย”
“ดังนั้น ถ้ามันโดนปล่อยไปที่จตุรัสสถาบันจะเกิดอะไรขึ้นนะ”
“ทั้งสถาบันก็ต้องคิดว่าความสัมพันธ์ของเราแตกต่างไปน่ะสิ แล้วตอนนี้เจ้าก็หนีไม่พ้นแล้ว”
“ผมเข้าใจแล้ว”
“เข้าใจอะไร”
“คุณไม่ได้เป็นแค่อาจารย์โรคจิต แล้วยังเป็นผู้หญิงโรคจิตด้วย!”
“ฮ่าๆๆๆ! เจ้าจะเข้าใจความเคียดแค้นของข้าได้ยังไง!”
“เอาละ หยุดเถอะ คุณพูดถึงเรื่องสอบใช่ไหม ผมก็ช่วยไม่ได้ที่ผมเจ๋งเป้งขนาดนี้ ผมแค่จําว่าเวทมนตร์มีประโยชน์อะไรและใช้ยังไง สําหรับที่ทําไมพวกเขาถึงใช้นั้น ผมจะไปรู้ได้ไง”
“เจ้านี่มัน…ช่าง”
“เอาละ คุณช่วยปล่อยผมเถอะ ถึงอาจารย์จะสวยและเป็นผู้ใหญ่ แต่ยังไงเราก็เป็นอาจารย์กับลูกศิษย์ งั้นคุณปล่อยผมไปเถอะ”
“จริงๆ เลย ฉันไม่เต็มใจทํากับคนอื่นเลยนะ…”
อาจารย์แมรี่พูดบางอย่างเสียงเบา
“คุณพูดอะไร”
“เปล่า ก็ได้ๆ เกลียดข้าขนาดนี้ก็รีบไปซะเถอะ”
พูดจบอาจารย์แมรี่ก็โดดออกไปจากผม แล้วยกผมขึ้นพร้อมกับเก้าอี้
“เฮ้ๆๆ คุณคิดจะทําอะไรเนี่ย”
เธอยกผมเดินไปที่ประตูห้องทํางาน แล้วเปิดประตู โยนผมออกไป
“อาจารย์แมรี่คุณรุนแรงไปแล้ว!”
“หึ…เอ๋”
ในพริบตา ทั่วทั้งหน้าของอาจารย์แมรี่ก็ซีดเผือด
ผมมองไปยังทางที่อาจารย์แมรี่มอง ผลคือผมก็หน้าซีดเช่นกัน
องค์หญิงแอนกําลังหอบหนังสือยืนอยู่ตรงหัวมุม แล้วทั่วทั้งร่างก็นิ่งค้างอยู่ตรงนั้น
เห็นได้ชัดว่าตอนที่เธอเพิ่งเดินผ่านมา เธอได้เป็นพยานในเหตุการณ์ที่อาจารย์แมรี่โยนผมออกมา
‘พระเจ้าช่วย…’
ผมที่ถูกมัดอยู่ อาจารย์แมรี่ที่เสื้อผ้าเละเทะ (สงสัยว่าคงเป็นเพราะการดื่มเหล้าเมื่อกี้) แล้วก็คําพูดเมื่อกี้ของผม.
“องค์หญิงแอน อะแฮ่ม มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดน่ะ”
“อ่า คือ..ขอโทษที่รบกวนค่ะ”
พูดจบ เธอก็ถอยหลังสองก้าว แล้วหมุนตัววิ่งออกไป
“อาจารย์แมรี่ห้ามเธอไว้เ”
‘หืม ไม่มีการตอบสนอง’
หมุนตัวมองไป อาจารย์แมรี่กลับยืนค้างอยู่ที่เดิม!
“เฮ้ๆ ไม่จริงหรอกมั้ง แค่นี้ก็ตกใจแล้วเหรอ ผมเข้าใจผิดหรือเปล่าเนี่ย…”
ผมกลอกตา อัญเชิญดาบน้ําแข็งมาตัดเชือก แล้ววิ่งหนีออกจากที่เกิดเหตุอย่างรวดเร็ว
‘บ้าเอ๊ย…’
ทั้งที่ใกล้จะปิดเทอมแท้ๆ ก็ยังมีเรื่องราวมากมายขนาดนี้อีก หวังว่าปิดเทอมคงสบายหน่อยนะ
แต่…
ถ้าผมรู้ว่าหลายเดือนนี้จะเกิดอะไรขึ้น ผมจะไม่รอคอยการปิดเทอมเด็ดขาด
เด็ดขาด!
- ตัวละครในอนิเมะเรื่อง “School Days” ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นพระเอกที่น่ารังเกียจ