ตำนานวีรสตรีอันไร้ค่าของเด็กสาวต้องสาป - ตอนที่ 8 ทำอาหาร

บทที่ 8 ทำอาหาร

 

“หวา—”

 

คริชมองไปรอบๆด้วยแววตาเป็นประกาย

ทั้งชั้นวางเต็มไปด้วยหม้อ กระทะ มีด และทัพพี

แม้จะเป็นอุปกรณ์ทั่วๆไป แต่พวกมันมีความหลากหลายทั้งในรูปร่างและขนาด ซึ่งแค่มองปราดเดียวก็รู้ได้ว่าเป็นของคุณภาพดี

 

ครัวนี้กินพื้นที่ไปหนึ่งห้องเต็มๆ และวัสดุอุปกรณ์ทุกอย่างในการทำอาหารก็สามารถหาได้จากที่นี่

คริชถามเบรี่ไม่หยุดด้วยความตื่นเต้น ในขณะเบรี่ก็ตอบคำถามเหล่านั้นอย่างใจเย็น

 

เครื่องครัวทุกอย่างถูกออกแบบมาให้ใช้กับมานา จึงไม่มีการใช้ไฟ

แต่จะมีการติดตั้งคริสตัลสีฟ้าที่รู้จักกันในชื่อ ผลึกเวทย์ เพื่อสร้างความร้อนและความเย็นแทน

ปั๊มน้ำจะดึงน้ำจากบ่อและส่งผ่านท่อมายังห้องครัวโดยตรง

ส่วนวัตถุดิบและอาหารต่างๆก็ถูกยืดอายุด้วยการเก็บไว้ในตู้เย็น

 

——ห้องครัวที่ขับเคลื่อนด้วยมานา

แค่เรื่องนี้ก็เพียงพอที่จะทำลายแนวคิดการทำอาหารในอดีตของคริชไปจนหมด

ที่ผ่านมาห้องครัวเธอมีแค่เขียงที่วางกับพื้นเท่านั้น

คริชตกตะลึงในความหรูหราของการใช้ห้องทั้งห้องเป็นครัวโดยเฉพาะ

 

“ท่านคริชคงจะชอบทำอาหารมากจริงๆ นึกไม่ถึงเลยว่าจะขอมาดูครัวก่อน”

“เอ๋ อ่า… ใช่ค่ะ คริชชอบ ทำอาหาร”

 

ในที่สุดคริชก็รู้ตัวว่าเธอกำลังทำตัวระริกระรี้แค่ไหนและตอบด้วยความเขินอาย

เธอบิดตัวไปมาอย่างกระวนกระวาย เส้นผมสีเงินสวยงามพลิ้วไปตามการเคลื่อนไหว ในขณะที่แก้มของเธอค่อยๆแดงขึ้นเรื่อยๆ

ดวงตากลมโตที่สั้นไหว รายล้อมด้วยขนตางอนยาวนั้นดูน่ารักน่าเอ็นดูอย่างมากจนเบรี่อดใจไม่ไหวอีกต่อไป

 

“หวา?”

 

เบรี่กอดคริชแน่นและลูบหัวเธอไม่หยุด

 

“อุฟุฟุ ทำไมถึงน่ารักขนาดนี้กันนะ… ถ้าอยากรู้อะไรถามฉันได้เลยนะคะ อยากลองทำอาหารด้วยกันดูมั้ยคะ?”

“เอ่อ……? ได้ค่ะ… ”

 

เพราะดูเหมือนคริชจะไม่ได้ว่าอะไร เบรี่จึงเพลิดเพลินไปกับการกอดเธออีกซักพักก่อนจะผละตัวออกมา

เธอเอามือแตะคางพลางครุ่นคิด

 

“ไหนดูซิ ตอนแรกฉันตั้งใจจะเตรียมมื้อเย็นหลังจากที่พาคุณไปส่งที่ห้อง….. ว่าแต่ ท่านคริชอยากจะทำอาหารกับฉันรึเปล่าคะ?”

“ได้เหรอ…?”

“ได้สิคะ มันอาจจะฟังดูแย่ไปหน่อยที่แขกต้องมาช่วยทำอาหารล่ะนะ… แต่ถ้าท่านคริชอยากจะช่วยจริงๆ ฉันก็ไม่มีสิทธิที่จะปฏิเสธค่ะ”

“…ถะ ถ้างั้น คริชก็ด้วย อยากทำอาหารค่ะ!”

“เยี่ยมเลย เยี่ยมเลย! ดีล่ะ… ฉันได้รับอนุญาตจากนายท่านมาแล้วด้วย มาเริ่มทำมื้อเย็นสุดพิเศษกันเลยดีกว่า”

“โอเคค่ะ”

 

คริชพยักหน้าด้วยรอยยิ้มกว้าง

=============================

 

ระหว่างที่ทั้งคู่กำลังทำอาหารด้วยกัน เบรี่ก็สอนคริชใช้อุปกรณ์เวทย์ต่างๆไปด้วย

แต่เพราะว่าคริชควบคุมมานาเป็นกิจวัตรมาโดยตลอด ทำให้เธอเรียนรู้วิธีใช้ผลึกเวทย์สร้างความร้อนได้อย่างง่ายดายและสร้างความประทับใจให้กับเบรี่เป็นอย่างมาก

วัตถุดิบต่างๆถูกจัดเตรียมอย่างรวดเร็วในระหว่างที่เบรี่กำลังสอนคริช

 

เพราะเบรี่เติบโตมาในสภาพแวดล้อมที่ดีและมีโอกาสได้เรียนรู้จากการอ่านตำรา ฝีมือในการทำอาหารของเธอจึงเหนือชั้นจนทำให้คริชต้องหวั่นเกรง

ที่ผ่านมาคริชทำอาหารผ่านการลองผิดลองถูกและวัตถุดิบที่จำกัดมาตลอด เธอยังขาดความรู้อีกมากและทำทุกอย่างตามประสบการณ์เท่านั้น

เธอจึงซึมซับวิธีการจัดการกับวัตถุดิบต่างๆจากเบรี่เหมือนกับทรายดูดน้ำ

 

ชั้นวางและโต๊ะแต่ละตัวถูกจัดวางอย่างระมัดระวังเพื่อให้มีประสิทธิภาพสูงสุดในการทำอาหาร

ซึ่งเบรี่ก็ใช้ประโยชน์จากพวกมันอย่างเต็มที่

ไม่เพียงแค่นั้น เบรี่ยังเปี่ยมไปด้วยความรู้และความสามารถ เธอมีประสาทรับรสที่เฉียบคมและพร้อมจะทุ่มเททุกอย่างให้กับการทำอาหาร

สำหรับคริชแล้ว เบรี่เป็นครูที่ยอดเยี่ยม คำอธิบายของเธอชัดเจนและเข้าใจง่าย 

ทักษะการใช้มีดและวิธีที่เธอจัดการกับวัตถุดิบก็งดงามราวกับงานศิลปะ

การทำอาหารของเบรี่นั้นเหนือกว่าคริชมาก และคริชที่ยอมรับเรื่องนั้นก็เริ่มติดเบรี่มากขึ้น

สำหรับเบรี่แล้ว คริชก็เป็นนักเรียนที่ดีเช่นกัน และหัวใจของเธอถูกขโมยไปเมื่อเห็นคริชมองมีดทำครัวในมือด้วยแววตาเป็นประกาย

 

หลังจากที่เตรียมอาหารไปไม่กี่จาน สายสัมพันธ์แห่งความเชื่อใจระหว่างทั้งคู่ก็ก่อตัวขึ้นและเบรี่ก็ตกหลุมรักคริชสุดขั้วหัวใจ

 

“อร่อยรึเปล่าคะ?”

“อื้ม อร่อยค่ะ…”

 

คริชที่กำลังชิมเนื้อในซุปยิ้มออกมา

เบรี่ก็พยักหน้าด้วยรอยยิ้มเช่นกัน

 

“นี่คือผลลัพธ์จากการเตรียมวัตถุดิบอย่างเหมาะสมค่ะ แค่เอาเนื้อไปลนไฟนิดหน่อยก่อนจะใส่ลงไปในซุปก็จะช่วยเก็บความอร่อยไว้ในเนื้อได้ แต่ถ้าคุณอยากน้ำสต็อกก็ต้องใช้วิธีที่ตรงกันข้ามค่ะ”

“อย่างนี้นี่เอง…”

“ถ้าเราหันผักเนื้อแข็งเป็นชิ้นเล็กๆแบบนี้ น้ำซุปจะแทรกซึมเข้าไปได้ง่ายขึ้นและทำให้มันนุ่มลง เห็นความแตกต่างชัดเจนเลยใช่มั้ยล่ะคะ?”

“ค่ะ วิเศษไปเลย…”

 

สตูเนื้อแกะหั่นเต๋า เนื้อย่างราดซอสเปรี้ยวจากผลไม้ พิซซ่าหน้าเบค่อนปรุงด้วยชีสและมะเขือเทศอบใหม่ๆจากเตา

ด้วยกลิ่นสมุนไพรโรยหน้าอ่อนๆที่ลอยเตะจมูก ทำให้ความคาดหวังของคริชเพิ่มสูงขึ้นไปอีก

——เธอไม่เคยเห็นอาหารที่น่าอร่อยขนาดนี้มาก่อน

โครกก— เสียงที่ดังมาจากกระเพาะของคริชทำให้เธอหน้าแดง

เบรี่ยิ้มและพูดขึ้นมา

 

“ปกติฉันใช้เวลานานกว่านี้ในการเตรียมมื้อเย็น แต่เพราะมีท่านคริช วันนี้พวกเราเลยทำเสร็จเร็วขึ้นเยอะ รีบทานก่อนที่มันจะเย็นดีกว่านะคะ”

“ได้ค่ะ…..”

เบรี่ยกหม้อสตูและตะกร้าขนมปังออกไป ส่วนคริชถือจานเนื้อย่างและพิซซ่า

ห้องครัวเป็นห้องที่อยู่ท้ายสุดฝั่งซ้ายของโถงทางเดินและอยู่ถัดจากห้องทานอาหารไปสองห้อง

ภายในห้องทานอาหาร โต๊ะยาวที่มีเก้าอี้แปดตัวขนาบข้างถูกตั้งอยู่

มันไม่ได้เป็นห้องที่ใหญ่มาก แต่ถ้าเทียบแล้วมันก็ยังใหญ่กว่าบ้านทั้งหลังของคริชอยู่ดี

ระหว่างที่เตรียมโต๊ะอาหาร คริชและเบรี่ก็จัดแจงวางช้อน ส้อม และมีดไปด้วย

 

“ฉันจะไปบอกทุกคนว่ามื้อเย็นพร้อมแล้ว นั่งรอที่นี่ซักครู่นะคะ”

“ได้ค่ะ”

 

คริชนั่งลงในขณะที่เบรี่เดินออกจากห้องไป

เธอยืดหลังตรงและรออย่างมีมารยาท

อากาศในห้องนี้ค่อนข้างอุ่น อุณหภูมิของอาหารคงไม่เย็นลงเร็วนัก

คริชสัมผัสได้ถึงน้ำลายที่ค่อยๆเอ่อล้นอยู่ในปาก

แต่เธอก็ยังนั่งนิ่งอย่างใจเย็น เหมือนกับสุนัขที่โดนสั่งให้รอ

ไม่นานนักประตูก็เปิดออก

 

เด็กสาวผมบลอนด์ที่มีหน้าตางดงามเดินเข้ามา

เธอมีคิ้วคมและในดวงตาที่เหมือนแมวของเธอมีแววของความดุดันซ่อนอยู่

จมูกโด่ง ริมฝีปากได้รูปงดงาม

เธออยู่ในชุดวันพีชสีฟ้าที่เปล่งประกายและกำลังใช้นิ้วม้วนผมยาวสลวยด้วยสีหน้าไม่พอใจ

เธอขมวดคิ้วเมื่อเห็นคริช ก่อนจะเบือนหน้าหนี

 

“เอ่อ… ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ฉันชื่อคริช”

“อ้อ เหรอ”

 

เพียงแค่ขานรับแบบขอไปที เธอทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ที่อยู่ตรงข้ามกับคริช

 

เธอคนนี้คือ ‘คุณหนู’ ที่เบรี่พูดถึงรึเปล่า? คริชคิดในใจ

จากที่ได้ยินมา คุณหนูคนนั้นเป็นคนมุ่งมั่นและไม่ชอบงานบ้านงานเรือนอย่างการทำอาหาร

เธอชอบฝึกดาบและศึกษากลยุทธ์สงครามโดยมีเป้าหมายที่จะรับช่วงต่อจากพ่อของเธอในอนาคต

อายุของเธอน่าจะใกล้ๆกับคริชที่จะขึ้นอายุสิบสามในปีนี้

 

เด็กสาวกอดอกมองคริชด้วยสีหน้าหงุดหงิด

ด้วยความไม่แน่ใจว่าเด็กสาวตรงหน้ากำลังอารมณ์เสียเรื่องอะไร คริชจึงก้มลงไปเช็คการแต่งกายของเธอ

หรือมันไม่สุภาพที่ใส่ผ้ากันเปื้อนบนโต๊ะอาหารกันนะ?

 

คริชลุกขึ้นและถอดผ้ากันเปื้อน เธอพับมันให้เรียบร้อยก่อนที่จะเอาวางบนตัก

แต่เด็กสาวยังคงหรี่ตามองมาที่เธอ

 

“พึ่งมาถึงก็ทำคะแนนแล้วเหรอ? แม่เด็กดี”

“…..? ทำคะแนน?”

“อย่าได้ใจไปเพราะแค่ช่วยทำอาหารเชียวล่ะ สมแล้วที่เป็นเด็กจากบ้านนอก หน้าด้านหน้าทน”

 

เธอโกรธอะไรอะ?

คริชเอียงคอพลางครุ่นคิด

 

“ดูเหมือนว่าเบรี่จะชอบเธอพอตัว แต่ฉันไม่เห็นด้วยที่จะให้เธอมาอยู่ที่นี่ รู้เอาไว้ด้วย”

 

หลังจากที่ประกาศออกไปแบบนั้น เด็กสาวก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ

คริชจึงวิเคราะห์คำพูดเหล่านั้นโดยอ้างอิงจากสถานะปัจจุบันของเธอ

จากนี้ไปคริชจะมีอาหารกินและมีชีวิตที่สุขสบายกว่าที่เคยมีมา

แต่สิ่งเหล่านั้นเป็นสิ่งที่คริชได้รับมาจากโบแกน

แปลว่าก่อนหน้านี้ เด็กคนนี้จะเป็นคนเดียวที่ได้รับผลประโยชน์ทั้งหมดจากเขา

แต่ตอนนี้ เมื่อส่วนแบ่งพายของเธอลดลง แน่นอนว่าเธอต้องไม่พอใจ

เหมือนพายฟักทองสามชิ้นที่เธอตั้งใจจะกินคนเดียว แต่ก็โดนขโมยไปชิ้นนึง

 

คำว่า ‘แค่ช่วยทำอาหาร’ อาจจะสื่อถึงการตอบแทนเล็กๆน้อยๆของคริช

เธอชมคริชว่าเป็น ‘เด็กดี’ เพราะช่วยทำอาหาร แปลว่าสิ่งที่คริชทำไม่ใช่เรื่องแย่

เธอคงต้องการบอกว่าคริชยังตอบแทนผลประโยชน์ที่ได้รับไปไม่พอ

และเธอกำลังขอให้คริชตอบแทนเธอให้เท่าเทียมกับส่วนแบ่งของพายที่ถูกแย่งไป

ด้วยความเข้าใจแบบนั้น คริชพยักหน้ากับตัวเอง

 

“ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นคริชจะพยายามอย่างเต็มที่เพื่อที่จะได้รับการยอมรับจากคุณหนู”

“หา…?”

 

คริชตอบกลับคำถากถางอย่างตรงไปตรงมาของเธอด้วยรอยยิ้ม

ด้วยความสับสน เด็กสาว— เซเลเน่ ขมวดคิ้วใส่คริชด้วยสีหน้างุนงง

แม้เธอเพิ่งจะปฏิเสธความพยายามของเด็กสาวผมเงินอย่างหยาบคาย แต่เธอกลับไม่มีท่าทีว่าจะโกรธเลยซักนิด

บนใบหน้าของเธอมีเพียงรอยยิ้มบางๆเท่านั้น

ด้วยการตอบสนองที่ไม่คาดคิดนี้ทำให้เซเลเน่ถึงกับพูดไม่ออก

 

ระหว่างที่เธอพยายามคิดและล้มเหลวที่จะหาคำพูดเถียงกลับไป

ประตูก็เปิดออกอีกครั้งโดยมีโบแกน กาเรน และเบรี่ก้าวเข้ามา

 

“โอ้ วันนี้มาเร็วดีนี่ เซเลเน่ คุยกับคริชอยู่เรอะ?”

“คะ-ค่ะ ท่านพ่อ แค่นิดหน่อย… “

 

โบแกนเอียงหัวเมื่อสังเกตว่าน้ำเสียงของเซเลเน่ดูบึ้งตึงเล็กน้อย

แต่เมื่อเห็นว่าคริชกำลังยิ้ม โบแกนจึงคิดว่าพวกเธอคงจะพึ่งทักทายกันเฉยๆ

โบแกนได้ยินมาจากกาเรนว่าถึงเธอจะไม่ค่อยแสดงออก แต่คริชเป็นเด็กที่เรียบร้อย เอาใจใส่ และขยันขันแข็ง

พวกเธอน่าจะเข้ากันได้ดีนะ โบแกนคิดในใจอย่างมีความสุข

 

“งั้นเหรอ นี่คริช เด็กคนนี้ออกจะหัวดื้อไปหน่อย แต่ช่วยสนิทกับเธอไว้ด้วยล่ะ”

“ค่ะ นายท่าน”

“ฮะฮะ ไม่ต้องเป็นทางการขนาดนั้นก็ได้”

 

โบแกนหัวเราะอย่างอารมณ์ดีก่อนจะเดินไปนั่งลงที่หัวโต๊ะ

กาเรนนั่งเฉียงถัดจากเขา และอยู่ทางด้านขวาของคริช

เบรี่รินไวน์และน้ำให้กับสมาชิกทุกคน รวมถึงแจกจ่ายอาหารต่างๆก่อนจะนั่งลงที่ด้านซ้ายของคริช

เมื่อเห็นแบบนั้น เซเลเน่ยิ่งอารมณ์เสียหนักขึ้นไปอีก

โบแกนที่ไม่ทันสังเกตเรื่องนั้น ยกแก้วขึ้นแล้วพูดเสียงดัง

 

“ขอเริ่มมื้ออาหารนี้… เพื่อเป็นเกียรติแก่อาจารย์ของฉันและหลานสาวของเขา”

คนอื่นๆยกแก้วขึ้น คริชรีบยกตามและจรดปากดื่ม

รสชาติเปรี้ยวและขมเป็นเอกลักษณ์ของไวน์ทำให้คริชขมวดคิ้วเล็กน้อย

เพราะเธอถูกสอนไม่ให้เป็นเด็กเลือกกิน เธอจึงไม่ได้พูดอะไรออกมา

แต่คริชไม่ชอบไวน์ ลิ้นเด็กๆอย่างเธอไม่สามารถทนต่อความขมและดื่มด่ำไปกับรสชาติที่ซับซ้อนของไวน์ได้

 

เบรี่ที่นั่งมองคริชยิ้มออกมา เธอเทน้ำผลไม้และยื่นให้คริชแทน

คริชรับน้ำองุ่นและจิบมันอย่างเขินอาย

เบรี่ยังคงมองคริชด้วยสายตาเอ็นดูในขณะที่ทุกคนเริ่มทานอาหาร

โดยปกติแล้วคนรับใช้จะต้องแยกไปทานอาหารที่อื่น แต่ที่บ้านนี้ไม่มีกฎแบบนั้น

 

คริชเอื้อมมือไปหยิบพิซซ่าก่อนและกัดลงไปเต็มคำ

เธอสัมผัสได้ถึงแผ่นแป้งที่กรุบกรอบและชีสที่ละลายเยิ้ม พวกเธอใช้ชีสจำนวนมากในการทำพิซซ่าสุดหรูถาดนี้ และคริชก็พึงพอใจกับรสสัมผัสของชีสที่อยู่ในปากเป็นอย่างมาก

ต่อไปก็เป็นซุป จากนั้นก็เนื้อย่าง 

คริชค่อยๆลิ้มลองอาหารไปทีละจาน เธอมีความสุขอย่างมากที่ทั้งลิ้นและกระเพาะของเธอได้รับการเติมเต็ม

นี่เป็นมื้ออาหารที่อร่อยที่สุดที่คริชเคยกินมาอย่างไม่ต้องสงสัย

 

เบรี่ถือโอกาสสอนมารยาทบนโต๊ะอาหารเล็กๆน้อยๆให้กับคริชไปด้วยในขณะที่เธอกำลังเพลิดเพลินไปกับกิน

 

“อร่อยรึเปล่าคะ?”

“…ค่ะ มากๆเลย”

“ฟุฟุ ต้องขอบคุณที่ได้ท่านคริชช่วยนะคะ ซุปวันนี้ก็เป็นฝีมือท่านคริชเกือบทั้งหมดเลย”

“งั้นเรอะ?”

 

โบแกนถามออกมาด้วยความประหลาดใจ

 

“ใช่ค่ะ เธอมีความรู้ทั้งเรื่องการปรุงอาหารกับการเคี่ยวสตู แถมยังใช้มีดทำครัวได้คล่องแคล่วมากเลย… ฉันสอนเธอแค่สูตรเท่านั้นเอง อีกอย่างเธอยังเรียนรู้ในการใช้คริสตัลเวทย์ได้เร็วมากๆด้วย”

“ทะ ที่คริชทำได้… เพราะคุณเบรี่สอนคริชเยอะแยะ ตัวคริชเองไม่ได้…”

 

แม้ที่ผ่านมาเธอจะเรียนรู้จากประสบการณ์มาตลอด แต่คริชมีเซนส์ในเรื่องพื้นฐานการทำอาหารและการใช้อุปกรณ์ทำครัวอยู่แล้ว

เบรี่เพียงแค่สอนสูตรและคอยช่วยเหลือเล็กๆน้อยๆเท่านั้น

เบรี่จึงหมายความตามที่เธอพูดจริงๆ แต่คริชไม่เห็นด้วยกับเรื่องนั้น

 

คริชทำอาหารผ่านการลองผิดลองถูกมาตลอด

และการทำอาหารในครั้งนี้แตกต่างจากที่เธอเคยทำมาอย่างสิ้นเชิง

ถ้าแค่เธอตัวคนเดียวจะต้องใช้เวลากี่ปีถึงจะรังสรรค์อาหารแบบนี้ออกมาได้กันนะ?

สำหรับคริช เบรี่เป็นตัวตนอันสูงส่งที่คอยชี้นำเธอในการทำอาหารเหล่านี้

คริชจึงปฏิเสธอย่างเอาเป็นเอาตายเพราะไม่อยากแย่งความดีความชอบ

แต่เบรี่ก็ยิ้มตอบกลับมา

 

“นั่นเป็นแค่ความได้เปรียบจากความรู้ค่ะ ฉันโชคดีที่ได้เติบโตมาในสภาพแวดล้อมแบบนี้ ถ้าสถานะของฉันกับท่านคริชสลับกัน ทุกอย่างก็คงแตกต่างออกไปเหมือนกัน แต่เพราะประสบการณ์ของท่านคริช ทำให้พวกเราทำอาหารแสนอร่อยเหล่านี้ขึ้นมาได้ค่ะ”

“เอ่อ แต่ว่า…”

“ฮ่าฮ่าฮ่า ถ้าเบรี่พูดถึงขนาดนี้ก็คงจะจริงล่ะนะ เบรี่น่ะไม่เคยออมมือเรื่องการทำอาหารหรอก ยอมรับไว้แต่โดยดีเถอะ”

“…โอเคค่ะ”

 

แม้คริชจะไม่เห็นด้วย แต่ตอนนี้เธอทำได้แค่พยักหน้า

เธอละความสนใจจากบทสนทนาและกลับไปกินต่อ

ทุกๆคำคือช่วงเวลาแห่งความสุข

ความอร่อยที่เติมเต็มในจิตใจทำให้สติปัญญาของเธอทื่อลง

 

“ว่าแต่ คริสตัลเวทย์ด้วยเหรอ? ก็พอเดาได้ว่าเธอน่าจะมีเซนส์อยู่หรอก แต่ว่า… ใช้ได้ทั้งหมดเลยเหรอ?”

“ใช่ค่ะ ขนาดบางชิ้นที่ปกติแล้วจะใช้งานยาก เธอยังใช้มันได้ง่ายๆเลย”

“…งั้นเหรอ เธอมีพรสวรรค์ในเรื่องนั้นด้วยสินะ”

 

คริชยังคงกินต่อและปล่อยให้บทสนทนาของโบแกนและเบรี่ไหลผ่านหูไป

แต่ทันใดนั้นเอง—

 

“ขอบคุณสำหรับอาหาร!”

 

จู่ๆเซเลเน่ก็ทุบโต๊ะและลุกขึ้นยืน ด้วยความตกใจเล็กน้อยจากเสียงที่ดังลั่น คริชเงยหน้าขึ้นมองเธอ

ส่วนเซเลเน่ก็จ้องคริชกลับ

 

โดยที่ไม่พูดอะไรอีก เธอกระชากประตูเปิดออกและก้าวออกจากห้องไป

“…เฮ้อ เด็กคนนั้น ขอโทษแทนเธอด้วยนะ พักหลังมาเธอเป็นแบบนี้บ่อยๆน่ะ”

 

โบแกนบ่นพึมพำ

 

“เป็นความผิดฉันเองที่ยุ่งกับงานมากไปเลยไม่ค่อยมีเวลาให้เธอ เธอคงจะเหงาน่ะ… ฉันหวังว่าถ้ามีเด็กรุ่นราวคราวเดียวกันแบบเธอคอยอยู่ด้วยก็คงจะดี ถ้าเป็นไปได้ช่วยเป็นเพื่อนคุยกับเธอหน่อยได้รึเปล่า?”

“ได้ค่ะ ถ้าคุณโอเคที่จะให้คริชทำ”

“…ขอบใจนะ”

 

กาเรนที่นั่งกินอยู่เงียบๆยิ้มออกมาเมื่อได้ยินคำตอบของหลานสาว

 

“ตอนนี้เรามากินอาหารกันก่อนเถอะ… เบรี่ เดี๋ยวฉันจะตามไปดูเธอทีหลัง”

“ค่ะ นายท่าน งั้นเดี๋ยวฉันไปเตรียมชามาให้นะคะ”

“อา ขอบใจ”

 

=============================

 

ในวันถัดมา กาเรนก็นั่งรถม้าส่งสินค้ากลับไปที่หมู่บ้าน

ส่วนคริชที่ถูกทิ้งไว้ก็ได้เริ่มต้นชีวิตใหม่ในบ้านคริสแตนด์

แม้ในสายตาของอัจฉริยะอย่างคริช เบรี่ก็ถือเป็นคนที่มีความสามารถ

ในฐานะที่เป็นคนดูแลคฤหาสน์หลังใหญ่และเตรียมอาหารสำหรับทุกคนด้วยตัวคนเดียว

เบรี่นั้นเป็นบุคลากรที่มีทักษะรอบด้าน

ดูเหมือนว่าเธอเคยเป็นขุนนางมาก่อน เธอจึงค่อนข้างรอบรู้และตอบคำถามคริชได้ทุกเรื่อง

 

เบรี่มีศักดิ์เป็นน้าของเซเลเน่

เธอเป็นน้องสาวที่อายุห่างกันมากของภรรยาของโบแกน ลาซุร่า

ตอนที่โบแกนแต่งงานกับลาซุร่า เขาก็รับเบรี่เข้ามาทำงานในคฤหาสน์ด้วย

แม้ภายนอกเบรี่จะดูเหมือนเป็นวัยรุ่นตอนปลาย แต่ความจริงตอนนี้เธออายุขึ้นเลขสองแล้ว

จากคำอธิบายของเบรี่ คนที่มีมานาและควบคุมมันได้จะแก่ตัวช้ากว่าคนทั่วไป

 

“วันนี้เราพอแค่นี้ก่อนดีกว่า”

“จะดีเหรอคะ?”

“ค่ะ มันจะดีกว่าถ้าเราทำความสะอาดแต่พอประมาณ การทำความสะอาดบ่อยเกินไปอาจทำให้เครื่องใช้และตัวอาคารเสียหายได้ แถมยังเหนื่อยด้วย”

 

การที่คริชอาสามาช่วยงานของเธอบ่อยๆทำให้เบรี่อารมณ์ดี 

ด้วยความที่คริชชอบจัดการอะไรให้สะอาดเรียบร้อยอยู่แล้ว

เธอจึงไม่มีปัญหากับการทำงานบ้านอย่างการปัดกวาดซักรีด และการช่วยเบรี่ก็ถือเป็นการตอบแทนที่เบรี่สอนเธอทำอาหารไปในตัว

 

ช่องว่างระหว่างความรู้ของทั้งสองคนค่อยๆแคบลงทุกวัน

เบรี่แสดงทักษะและถ่ายทอดความรู้ของเธอให้คริชอย่างเต็มที่

คริชเคยคิดว่าเธอจะสามารถไล่ตามเบรี่ได้ในไม่ช้า แต่ว่าเบรี่ก็เป็นคนที่หลงไหลในความสมบูรณ์แบบเช่นเดียวกับคริชและพยายามรังสรรค์รสชาติใหม่ๆขึ้นมาเสมอ

คริชนับถือในตัวเบรี่ที่ไม่ยอมหยุดอยู่กับที่และปรารถนาที่จะพัฒนาตัวเองอยู่ตลอด

 

การรับรสของคนนั้นเปลี่ยนไปได้ตามสภาพร่างกายและจิตใจ

อาหารบางจานอาจจะเป็นเมนูที่สมบูรณ์แบบในวันนี้ แต่ถ้าต้องกินแบบเดิมทุกๆวันก็คงเลี่ยงไม่ได้ที่จะเบื่อ

แม้จะมีพรสวรรค์เพียบพร้อมกว่าใครในทุกด้าน แต่ด้วยสิ่งนี้คริชจึงหลงไหลในการทำอาหาร

และเบรี่เองก็หลงใหลในสิ่งเดียวกัน

ในสายตาของคริช เบรี่เป็นเหมือนทั้งสหายร่วมอุดมการณ์และผู้ชี้ทางสว่าง

ความชื่นชมที่คริชมีต่อเบรี่นั้นมีแต่จะเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จนชีวิตประจำวันของเธอวนเวียนอยู่แต่กับเบรี่——คอยเดินตามเบรี่ต้อยๆทั้งวัน

 

แน่นอนว่าหัวใจเบรี่ก็ถูกขโมยไปโดยเด็กสาวที่คอยตามติดเธออย่างใสซื่อตลอดเวลา

เพราะความสัมพันธ์ของพวกเธอส่วนใหญ่จะเกี่ยวกับเรื่องอาหาร ซึ่งเป็นหัวข้อที่ละเอียดอ่อนสำหรับคริช 

คริชจึงดูเป็นเด็กขี้อายในสายตาเบรี่ ในฐานะที่เธอเป็นคนเดียวที่ได้เห็นมุมน่ารักๆของคริชอยู่ทุกวี่วัน

เบรี่มองว่าคริชเป็นเด็กที่ค่อนข้างแปลกแต่ก็น่ารักมากๆคนหนึ่ง

 

เบรี่รู้อยู่แล้วว่าสติปัญญาของคริชนั้นสูงกว่าเด็กทั่วไปและเธอมีมุมมองที่แตกต่างจากคนอื่น

แต่นั้นก็ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกที่เธอมีต่อคริชเปลี่ยนแปลงไป

ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเบรี่เคยได้ยินเรื่องที่เกิดขึ้นกับคริชในหมู่บ้านและสถานการณ์อันน่าสงสารที่เธอต้องเผชิญ

เธอจึงโอ๋คริชเป็นพิเศษเพื่อให้คริชรู้สึกสบายใจ

และการที่คริชไม่กลายเป็นเด็กเอาแต่ใจจากการโดนโอ๋ก็ยิ่งทำให้เบรี่รู้สึกชื่นชมในตัวเธอขึ้นไปอีก

 

ในฐานะผู้ที่ยึดถือในความสมบูรณ์แบบอย่างคริช เธอไม่ลังเลที่จะ ‘ตอบแทน’ ความปรารถนาดีที่ได้รับมาอย่างเต็มที่

ยิ่งเธอโดนโอ๋มากเท่าไหร่ เธอก็จะยิ่งทำงานเพื่อตอบแทนเบรี่มากเท่านั้น

เหมือนลูกเจี๊ยบที่ตามติดแม่ไก่ คริชคอยติดตามเบรี่ตลอดเวลาและพยายามที่จะ ‘ช่วย’ อย่างเต็มที่

ไม่มีคำอื่นใดที่จะอธิบายสิ่งนี้นอกจากความน่ารัก

 

“เอาล่ะ ตอนนี้ยังเร็วไปหน่อยที่จะเริ่มทำมื้อเย็น เรามาดื่มชากันก่อนดีมั้ยคะ?”

“…..ชา”

“ฟุฟุ จริงๆแล้ว… ฉันอบคุกกี้ทิ้งไว้ด้วย ฉันอยากจะให้ท่านคริชช่วยชิมพอดีเลย”

“คุกกี้…”

 

คริชหน้าแดง

แน่นอนว่าเธอชอบของหวาน

แต่คริชมองว่ามันเป็นเรื่องน่าอายและไม่เหมาะสมที่จะทำอะไรตามใจปาก

เหตุผลหนึ่งก็เพราะระดับสติปัญญาของเธอจะลดลงอย่างเห็นได้ชัดตอนที่เธอกินมัน

 

แต่สำหรับเบรี่ คริชที่หลงใหลในของหวานเป็นอะไรที่ดูน่ารักเอามากๆ

เพราะเธออยากเห็นด้านนั้นของคริช เบรี่จึงทำทุกวิถีทางที่จะป้อนขนมให้เธอ

ทางด้านของคริชที่กลัวว่าตัวเองจะเสพติดของหวาน พยายามปฏิเสธด้วยความยากลำบาก 

แต่ศัตรูของเธอแข็งแกร่งเกินไป

เบรี่เริ่มหาทางป้อนขนมให้คริชด้วยข้ออ้างว่าเพื่อการชิมรสชาติ

 

ถ้าเป็นการชิมรสชาติล่ะก็ ในฐานะคนที่ตั้งเป้าที่จะเป็นที่สุดเรื่องการทำอาหารแล้ว คริชไม่สามารถปฏิเสธได้

ซึ่งเบรี่ที่รู้เรื่องนี้ดีก็เอามันมาใช้เพื่อป้อนขนมให้คริช

 

“ท่านคริชช่วยชิมให้หน่อยได้รึเปล่าคะ? ครั้งนี้ฉันลองใส่น้ำผึ้งเยอะเป็นพิเศษด้วยนะ”

“เยอะพิเศษ งือ…..”

“ถ้างั้น ฉันจะเอาไปเตรียมไว้ที่ห้องก่อนนะคะ”

 

สุดท้ายแล้ว คริชก็พ่ายแพ้ให้กับความปรารถนาเหมือนทุกครั้ง

คริชเป็นเด็กที่จริงจังและขยันหมั่นเพียร แต่เธอชอบฝืนตัวเองมากไป

ยังไงซะ การพักผ่อนก็เป็นเรื่องสำคัญล่ะนะ นั่นคือความตั้งใจของเบรี่ในช่วงแรก แต่พักหลังๆมาเธอแค่อยากจะเห็นคริชนั่งแทะคุกกี้ด้วยความเขินอายเท่านั้น

 

ภายในเวลาไม่ถึงอาทิตย์ ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งคู่ก็เข้าขั้นหวานมดขึ้น ทั้งคริชและเบรี่ต่างเข้ากันได้เป็นอย่างดีและไม่เคยมีปัญหาอะไรระหว่างกันเลย แต่เมื่อพูดถึงปัญหาแล้วล่ะก็…

 

“…….”

“โอ๊ะ คุณหนูคะ ท่านคริชกับฉันกำลังจะไปดื่มชาพอดี อยากมาด้วยกันรึเปล่าคะ?”

 

เซเลเน่นั่นเอง

เซเลเน่จองเขม็งไปที่คริชและตอบปฏิเสธ

 

“ฉันยุ่งตลอดไม่เหมือนยัยนั่นหรอกนะ… แล้วก็เธอน่ะ วันนี้ไม่ต้องมาอีกนะ มันน่ารำคาญ”

 

ตั้งแต่มาอยู่ที่นี่ คริชก็คอยไปหาเซเลเน่ที่ห้องทุกวัน

ด้วยความใสซื่อ เธอไปที่ห้องของเซเลเน่ทุกคืนพร้อมกับพูดว่า ‘คริชถูกขอให้มาเป็นเพื่อนคุยกับคุณหนู’

และแน่นอนว่ามันไปได้ไม่สวยนัก

คริชถูกเซเลเน่ที่กำลังหงุดหงิดไล่กลับไปทุกครั้ง

มันถือเป็นความล้มเหลวของคริชโดยสมบูรณ์แบบ

 

“แต่ว่า พวกเรา…”

“ฉันบอกกี่ครั้งแล้วว่าฉันไม่มีอะไรจะคุยกับเธอ”

“จะ-ใจเย็นก่อนสิคะ…”

 

เบรี่พยายามควบคุมสถานการณ์และเปลี่ยนหัวข้อบทสนทนา

 

“เห็นว่าท่านเบลน่ากลับไปแล้ว ฉันเลยคิดว่านี่น่าจะเป็นโอกาสดี”

“…..เฮ้อ ฉันต้องไปฝึกดาบกับท่านพ่อต่อ ไม่มีเวลามาดื่มชาหรอกนะ”

 

ทุกๆวันจะมีครูส่วนตัวมาที่คฤหาสน์แห่งนี้เพื่อสอนเซเลเน่

วันนี้เป็นวิชาประวัติศาสตร์ เมื่อวานเป็นวิชาคณิตศาสตร์ วันก่อนหน้าเป็นนิติศาสตร์

และวันไหนที่พ่อของเธออยู่และมีเวลาว่าง คาบฝึกดาบก็จะถูกเพิ่มเข้ามา

มันไม่ใช่เรื่องโกหกที่เธอบอกว่าเธอยุ่งมาก

เซเลเน่เป็นเด็กที่จริงจังและชอบทำอะไรเกินตัว และเธอเริ่มเป็นแบบนี้มากขึ้นเรื่อยๆตั้งแต่ที่แม่เธอเสียไป

 

ตอนนี้เธอตั้งใจที่จะรับช่วงต่อหน้าที่ในกองทัพจากพ่อของเธอ

และนั่นก็นำไปสู่การถกเถียงกับเบรี่หลายต่อหลายครั้ง ทำให้ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ไม่ค่อยสู้ดีนัก

 

“…..งั้นเหรอคะ ได้โปรด ระวังตัวอย่าให้บาดเจ็บนะคะ”

“การบาดเจ็บก็เป็นส่วนหนึ่งของการฝึก”

 

เมื่อพูดจบ เซเลเน่ก็เบือนหน้าหนีและเดินลงบันไดไป

 

“…ฉันพูดอะไรให้เธอไม่พอใจไปรึเปล่า? แต่คุณหนูไม่ใช่เด็กผู้ชาย แค่เห็นเธอเหวี่ยงดาบฉันก็อดเป็นห่วงไม่ได้แล้ว…”

 

เบรี่ถอนหายใจเบาๆ

 

“ตระกูลคริสแตนด์เป็นตระกูลทางการทหาร  ฉันรู้ดีว่าที่เราใช้ชีวิตอยู่อย่างสุขสบายในคฤหาสน์นี้ได้ก็เพราะเรื่องนั้น แต่ฉันไม่คิดว่าคุณหนูจำเป็นจะต้องทำตามธรรมเนียมพวกนั้นหรอกนะคะ”

 

เธอพูดราวกับว่ากำลังสารภาพความในใจออกมา

คำพูดของเบรี่ทำให้คริชนึกถึงแม่ของเธอ

 

“…..ท่านแม่ของคริชก็พูดแบบเดียวกับคุณเบรี่เลย ท่านแม่เป็นห่วงมากตอนที่คริชบอกว่าจะไปฝึกดาบ”

“อย่างนั้นเหรอคะ?”

“ค่ะ”

 

ทั้งคู่เข้าไปในห้องของคริชและเริ่มเตรียมชา

คุกกี้บนโต๊ะยังคงอุ่นอยู่ และกลิ่นหอมของคุกกี้ที่พึ่งอบใหม่ๆก็ลอยฟุ้งไปทั่ว

คริชเม้มปากแน่น พยายามที่จะไม่เผลอยิ้มออกมา

 

“แต่สุดท้ายแล้วคริชเชื่อว่ายังไงคนเราก็ต้องพึ่งพาตัวเอง อย่างน้อยๆ มันก็มีประโยชน์กับคริชมากๆ”

“…ท่านคริช”

 

เมื่อนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นกับคริชที่หมู่บ้าน

เบรี่ก็หลุบตาลงต่ำ

 

“…..คำพูดของฉันคงเป็นความเห็นของคนที่ไม่เคยเผชิญกับอันตรายสินะคะ ฉันต้องขอโทษด้วยถ้านั่นเป็นการดูหมิ่นคุณ”

 

คริชส่ายหน้าตอบ

 

การฝึกซ้อมสำหรับการต่อสู้เป็นเรื่องสำคัญและจำเป็นก็จริง

แต่ในสังคมมันมีอะไรมากกว่านั้น

คนที่ชอบต่อสู้มักจะมีอารมณ์ที่รุนแรงกว่าคนทั่วไป

พวกเขามั่นใจในตัวเอง หุนหันพลันแล่น และชอบความรุนแรง

แม้พวกเขาจะเป็นส่วนสำคัญ แต่นิสัยของพวกเขาแตกต่างจากชาวบ้านที่เป็นรากฐานของหมู่บ้านอย่างสิ้นเชิง

ในตอนที่ไม่มีศึกสงคราม พวกเขาก็เป็นแค่ตัวปัญหาที่คอยรบกวนความสงบสุขเท่านั้น

 

คริชเชื่อว่าถ้ามองจากมุมนั้น คนที่คิดแบบเบรี่คือการถ่วงสมดุลที่สำคัญและขาดไม่ได้

 

โดยส่วนใหญ่แล้ว คริชหลงใหลในความสมดุล

ต้องขอบคุณพ่อแม่ของเธอที่ทำให้คริชเข้าใจความสำคัญของกฎและการจัดระเบียบ

เธอจึงไม่ชอบคนที่มาทำลายความสงบสุขและเรียนรู้การใช้ดาบเพื่อปกป้องสมดุลนั้น

 

ดังนั้นคริชจึงไม่ชอบความขัดแย้งที่มีแต่เสียกับเสีย ถ้าให้เทียบกันแล้วคริชให้ค่าคนอย่างเบรี่มากกว่าพวกบ้าการต่อสู้ซะอีก

 

“คริชมองว่าการฝึกดาบเป็นเรื่องจำเป็นในการปกป้องบ้านเมือง เพราะมีคนอย่างเบรี่และท่านแม่คอยเป็นห่วงอยู่ข้างหลัง คริชคิดว่าทั้งคุณหนูและคุณเบรี่ไม่มีใครผิดหรอกค่ะ”

 

เบรี่มองที่คริชด้วยความประหลาดใจก่อนจะยิ้มออกมาอย่างอ่อนโยน

 

“…ขอบคุณมากค่ะ ถึงท่านคริชจะยังเด็กแต่ท่านมีความคิดที่แตกฉานทีเดียว”

“คริช… ยังห่างไกลจากความสมบูรณ์แบบอีกเยอะเลยค่ะ”

 

คริชตอบขณะที่จ้องมองคุกกี้ เธอรู้สึกได้ถึงน้ำลายที่กำลังเอ่อท่วมปากและหน้าแดงกับท่าทีที่น่าขายหน้าของเธอ

เบรี่หัวเราะเบาๆและยื่นคุกกี้ให้คริช

 

“มันมีเยอะไปหน่อย คงต้องให้ท่านคริชช่วยชิมอีกเยอะเลย”

“เยอะเลย…”

 

คริชหยิบขึ้นมาชิ้นหนึ่งและเอาใส่เข้าปากเล็กๆของเธอ

เบรี่ตั้งใจอบคุกกี้ให้เล็กพอที่คริชจะกินได้แบบพอดีคำ

รสหวานของน้ำผึ้งแผ่กระจายไปทั่วปากในขณะที่เธอเคี้ยวคุกกี้ที่กรุบกรอบ

ใบหน้าของคริชเต็มไปด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข

 

“ฟุฟุ เห็นแบบนี้แล้วบอกไม่ได้เลยว่าท่านคริชโตเป็นผู้ใหญ่หรือยังเป็นเด็กอยู่กันแน่นะ”

 

เบรี่พูดพลางหัวเราะออกมาเบาๆ

 

=============================

 

TL Note: ใช่ครับ น้องโดนของหวานล่อลวงไปแล้วเรียบร้อย

อาทิตย์ที่แล้วหยุดไปเพราะติดสอบปลายภาคครับ จริงๆตอนนี้ก็ยังสอบไม่เสร็จแต่พอเจียดเวลามาแปลได้หน่อยนึง

 

ผู้มีจิตศรัทธาสามารถโดเนทให้ผู้แปลได้ที่

——————————

พร้อมเพย์: 0943075995

——————————

คำเตือน: การโดเนทไปไม่ได้ทำให้แปลเร็วขึ้นแต่อย่างใด แต่เงินทุกบาททุกสตางค์ของท่านจะถูกเปลี่ยนเป็นต้นไม้อย่างคุ้มค่าอย่างแน่นอนครับ55555