ตำนานวีรสตรีอันไร้ค่าของเด็กสาวต้องสาป - ตอนที่ 21 องค์หญิงผู้งดงามทั้งสอง (+อัพเดตแผนที่จากผู้แต่ง)

บทที่ 21 องค์หญิงผู้งดงามทั้งสอง

 

ภายในเต็นท์ที่มืดสลัว มีเพียงเสียงหายใจช้าๆของเด็กสาวผมเงินที่กำลังหลับไหล

 

“อืออ——”

 

เปลือกตาของเด็กสาวเปิดแง้มขึ้นเล็กน้อย เธอเอื้อมแขนออกไปอย่างงัวเงียเพื่อควานหาอะไรบางอย่าง

มือของเธอหยุดที่ผ้าห่มและพยายามคลำหาสิ่งที่อยู่ข้างใต้

แต่ว่าเธอนอนอยู่บนเตียงคนเดียว

ข้างนอกมีแต่เสียงเอะอะโวยวาย ทั้งเสียงพูดคุยและเสียงของทหารที่เดินไปมา

——อ๊ะ จริงด้วย ที่นี่คือสนามรบนี่นา

 

ถึงเธอจะยังสะลึมสะลือแต่เธอก็ไม่ได้ผ่อนคลายพอที่จะกลับไปนอนต่อได้

เธอจึงลุกขึ้นนั่งช้าๆและมองไปรอบๆ

เซเลเน่ไม่ได้อยู่ในเต็นท์ เธอคนนั้นคงตื่นไปก่อนแล้ว

คริชนั่งกอดผ้าห่มอยู่แบบนั้นซักพักพลางมองออกไปอย่างเหม่อลอย

เธอสัมผัสถุงผ้าใบเล็กๆที่ห้อยอยู่กับคอ มันเหลือลูกอมอยู่ข้างในแค่เม็ดเดียว

เธอใช้นิ้วกลิ้งลูกอมเล่นผ่านถุงผ้าพลางลุกขึ้นยืน

 

คริชล้างหน้าด้วยน้ำในเหยือก ใช้น้ำเย็นๆปลุกตัวเองให้ตื่น

ถึงอากาศข้างนอกจะไม่ได้หนาวขนาดนั้น แต่มันก็เย็นพอให้รู้สึกขนลุก

เธอคว้าผ้าคลุมของเธอมาห่มตัวเอง

 

จากนั้นจึงเดินไปหยิบขนมปังที่วางอยู่ข้างๆและจุ่มมันลงในซุปที่เย็นชืด

รสชาติไม่ถึงกับแย่ เธอฉีกมันออกเป็นชิ้นเล็กๆและกลืนมันลงท้อง

น่าแปลกที่ตอนนี้เธอไม่มีอารมณ์จะลิ้มรสชาติและรีบกินจนหมดอย่างรวดเร็ว

 

ชงชาซักหน่อยดีมั้ยนะ?

คริชอยากดื่มอะไรอุ่นๆ แต่ก็รู้สึกขี้เกียจเช่นกัน

งั้นไปที่เต็นท์ของนายท่านดีกว่า

แต่ว่าเท้าของเธอหนักอึ้ง

เธอจึงกลับไปนั่งมองความว่างเปล่าอยู่บนเตียงอีกครั้ง

สมองของเธออาจยังไม่ตื่นดี

เธอนั่งเหม่ออยู่อย่างนั้นพลางเล่นกับลูกอมที่อยู่ในถุงไปเรื่อยๆ

 

“…คริชอยากกลับบ้าน อยากกลับไปทำอาหารกับเบรี่”

 

คริชพึมพำกับตัวเอง

และในตอนนั้นเอง ใครบางคนก็ดึงประตูเต็นท์ให้เปิดออก

 

“อ้าว ตื่นแล้วเหรอ? นึกว่าเธอยังหลับอยู่ซะอีก”

 

ผมสีบลอนด์สลวยส่ายไปมาเหมือนกับหางม้า

เซเลเน่ยิ้มและเดินเข้ามาใกล้ก่อนจะใช้มือทั้งสองประกบลงที่แก้มของคริช

มือของเธอให้ความรู้สึกอบอุ่นในเต็นท์ที่หนาวเย็นนี้

 

“อรุณสวัสดิ์ พระอาทิตย์ขึ้นมาซักพักแล้วนะ”

“….อื้อ อรุณสวัสดิ์ค่ะ”

“กินอะไรรึยัง? ล้างหน้าแล้วเหรอ?”

“เอ่อ… ค่ะ”

 

คริชพยักหน้า

เซเลเน่ลูบหัวเธอและนั่งลงข้างๆบนเตียง

 

“เที่ยงนี้มีประชุม ฉันเลยมาปลุกน่ะ นี่เธอตื่นดีรึยังเนี่ย?”

“…เอเฮะเฮะ ค่ะ”

 

คริชดึงเซเลเน่เข้ามากอด

เซเลเน่ยิ้มแหยๆออกมาและลูบหัวคริชในขณะที่คริชกอดเธอแน่นขึ้น

 

“ทำตัวแบบนี้แล้วบอกว่าตื่นแล้วเนี่ยนะ? เอาเถอะ  อย่างน้อยก็หมดปัญหาไปเรื่องนึงล่ะนะ”

 

เซเลเน่ยิ้มและถูแก้มกับคริช เธอใช้นิ้วของเธอสางผมของคริชอย่างอ่อนโยน

 

“เรายังมีเวลาอีกหน่อย…. เพราะงั้น คริช ช่วยชงชาให้ทีสิ? วันนี้…. เอาเหมือนเธอละกัน หวานๆ ใส่น้ำผึ้งเยอะๆ”

“ใส่นมเยอะๆด้วยใช่มั้ยคะ?”

“ใช่ เอาเหมือนกันเลย”

“ได้ค่ะ”

 

คริชพยักหน้าและยิ้มออกมา

 

=================================

 

สถานการณ์ตอนนี้พวกเรากำลังกุมความได้เปรียบ ศัตรูก็ถูกบังคับให้ตอบสนองตามแผนของพวกเรา

—— และมันก็ถึงเวลาแล้ว

 

“ตอนนี้เป็นโอกาสดีที่เราจะเปิดฉากโจมตี มีใครคัดค้านมั้ย?”

 

ไม่มีใครโต้แย้งในสิ่งที่โบแกนประกาศออกมา

ทุกๆคนในเต็นท์ต่างพยักหน้าเห็นด้วย

 

“…ในเมื่อทัพหลวงไม่มีท่าทีว่าจะเคลื่อนไหว เราคงต้องขับไล่ศัตรูออกไปด้วยตัวเราเอง ฉันขอเดิมพันกับชัยชนะของเราดีกว่าปล่อยให้กองทัพทางใต้ต้องรับมืออยู่ฝ่ายเดียว”

 

เซเลเน่พูดต่อ และกาเรนก็แสดงท่าทีเห็นด้วย

โบแกนเองก็พยักหน้าก่อนจะหันไปหาคริช

 

“คริช เธอล่ะคิดว่าไง”

“คริชอยากกลับบ้านไปทำอาหารกับเบรี่แล้ว… คริชว่าเรารีบจัดการให้มันจบๆดีกว่าค่ะ”

 

ทุกคนได้แต่ยิ้มแหยๆให้กับความคิดเห็นที่ซื่อตรงของคริชในขณะที่เซเลเน่ดึงแก้มเธอข้อหาที่ทำตัวชิลเกินไป

คริชมั่นใจในชัยชนะของพวกเขา

ท่าทีที่ไร้กังวลนั้นช่วยขจัดความตึงเครียดของทุกคนในการเดิมพันครั้งนี้ออกไปจนหมดสิ้นและช่วยให้พวกเขาสามารถตัดสินใจได้อย่างเด็ดขาด —— และแล้วการต่อสู้ก็เริ่มต้นขึ้น

 

=================================
 

—— จัดการให้เสร็จจะได้กลับรีบบ้าน

เป้าหมายที่น่าดึงดูดนั้นทำให้คริชเสนอแผนที่จะนำกองกำลังแทรกซึมเข้าไปในค่ายของศัตรูบนภูเขาและอาสานำทัพด้วยตัวเอง

แต่ว่าตำแหน่งที่ไม่ชัดเจนของเธออาจก่อให้เกิดความสับสนได้ เซเลเน่จึงต้องรับหน้าที่สั่งการหน่วยจู่โจมพิเศษนี้แทน โดยมีคริชรับบทเป็นเสนาธิการของเธอ

 

แผนคือจะต้องลอบเข้าไปในภูเขาตอนกลางคืน จากนั้นให้บุกโจมตีศูนย์บัญชาการย่อยของข้าศึกบนภูเขาในตอนรุ่งสาง

กองพลที่สี่จะเข้าไปเสริมทัพหลังจากที่หน่วยของคริชเข้าจู่โจมศูนย์บัญชาการแล้ว

โดยบทบาทของพวกเขาในการสนับสนุนครั้งนี้คือการทำให้สายการบังคับบัญชาเป็นอัมพาต

 

สำหรับคริชที่คุ้นชินกับการเคลื่อนไหวในป่า ต้นไม้ที่รกชัฏไม่เป็นอุปสรรคต่อเธอเลยแม้แต่น้อย

ในภารกิจนี้มีทหารจำนวน 500 นายที่เข้าร่วม ทุกคนล้วนเป็นทหารที่มีความชำนาญพื้นที่บนป่าเขา เช่น อดีตพรานป่า

พวกเขาเดินทัพอย่างเงียบเชียบโดยมีคริชเป็นผู้นำ

 

“อ๊ะ——“

 

คริชกระโดดลงจากต้นไม้และตวัดดาบสองครั้ง

เธอฟันคอทหารลาดตระเวนสองคนโดยไม่ปล่อยให้มีโอกาสได้กรีดร้อง

เลือดสดๆสาดกระจายพร้อมกับร่างที่ล้มพับลงกับพื้น

—— 27 คน

คริชนับจำนวนคนที่เธอฆ่าพลางก้มมองชายผ้าคลุม

มันมีรอยเปื้อนสีแดงจากเลือด เธอจึงทำแก้มป่องด้วยความไม่พอใจ

 

ปกติแล้วเธอสามารถหลบเลือดไม่ให้เปื้อนชุดได้ แต่เป้าหมายในครั้งนี้คือการป้องกันไม่ให้ข้าศึกส่งเสียงและหลีกเลี่ยงไม่ให้ถูกจับได้

ซึ่งมันเป็นเรื่องยากที่จะทำแบบนั้นในระหว่างที่หลบเลือดไปด้วย

ผ้าคลุมของเธอเริ่มหนักขึ้นจากเลือดที่ซึมเข้าไปจนเธออยากจะถอดมันออก

 

ตอนนี้เป็นเวลารุ่งสางแล้ว ทหาร 500 นายที่ถูกคัดเลือกเดินเขาผ่านความมืดในยามราตรีและแทรกซึมเข้าหาข้าศึกจากทางด้านข้าง

แสงอาทิตย์ยามเช้าก่อให้เกิดเงา ทำให้บริเวณใต้ร่มไม้ดูมืดขึ้นกว่าเดิม

ในช่วงเวลาแบบนี้ ผ้าคลุมที่กลายเป็นสีแดงก่ำดูจะมีประโยชน์ขึ้นมาบ้าง

คริชที่จำใจสวมมันไว้ด้วยเหตุผลนั้น ยกมือขึ้นเพื่อส่งสัญญาณให้คนอื่นๆ

 

พุ่มไม้รอบๆสั่นไหวเมื่อเหล่าทหารเผยตัวออกมา ทุกๆคนต่างมองเด็กสาวตรงหน้าด้วยความหวาดกลัว

แม้แต่เซเลเน่ก็มองคริชด้วยสีหน้าเจ็บปวด

 

คริชให้ความสำคัญกับอัตราความสำเร็จเป็นหลัก เธอจึงอาสาเป็นคนนำทางและจัดการกับหน่วยลาดตระเวนด้วยตัวเอง

แม้ว่าทหารที่ถูกเลือกมาจะมีประสบการณ์การปฏิบัติหน้าที่บนภูเขาแต่เธอก็ยังไม่มั่นใจในความสามารถของพวกเขา

 

เธอจึงให้พวกเขาคอยจับตาดูรอบๆว่ามีหน่วยลาดตระเวนของศัตรูอีกหรือไม่ในขณะที่เธอลงมือสังหาร

คริชมองว่ามันเป็นกระบวนการที่เชื่อถือได้และมีประสิทธิภาพ ซึ่งเธอค่อนข้างพึงพอใจกับมันทีเดียว

แต่การได้เห็นเธอสังหารทหารยามหลายต่อหลายคนโดยไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่นิดเดียวนั้นทำให้พวกทหารรู้สึกหวาดกลัว

มันเป็นการตอบสนองโดยธรรมชาติหลังจากที่เห็นเธอฆ่าคนในจำนวนที่มากเกินกว่าจะนับด้วยสองมือสองเท้าได้อย่างง่ายดาย

 

แม้แต่ในหมู่ทหารกรำศึก ก็แค่ไม่กี่คนที่พูดได้เต็มปากว่าเคยสังหารคนมากพอจะนับด้วยสองมือภายในวันเดียว

ปกติแล้วทหารต้องปฏิบัติงานในสถานการณ์ที่ตึงเครียดพลางต่อสู้กับความกลัวตายในจิตใจไปด้วย ชีวิตของพวกเขาแขวนอยู่บนเส้นด้ายตลอดเวลา

มันเป็นความจริงที่ไม่ว่าใครก็ตามที่ยืนอยู่ที่แนวหน้าแล้วสามารถศัตรูได้เกินห้าคนในการรบครั้งเดียวจะถูกยกย่องให้เป็นวีรบุรุษ

สำหรับทหารส่วนใหญ่ แค่ฆ่าศัตรูให้ได้ซักคนแล้วรอดชีวิตกลับมาได้ก็ถือว่าเต็มที่แล้ว

นั่นคือสามัญสำนึกของทหารทั่วๆไป และนั่นก็เป็นสาเหตุที่ทำให้พวกเขาหวาดกลัวคริช

 

จริงอยู่ที่วีรบุรุษคือคนที่สามารถสังหารศัตรูได้มากมายด้วยชีวิตเดียว

 

แต่ถึงอย่างนั้น คริชก็ดูไร้อารมณ์เกินไป และภาพของเธอที่ฆ่าคนเหมือนกับเครื่องจักรนั้นดูห่างไกลจากฮีโร่ในอุดมคติของพวกเขามาก

 

คริชคิดหาวิธีที่มีประสิทธิภาพมากที่สุดและลงมือฆ่า

มันไม่ใช่การต่อสู้ แต่เป็นการลอบสังหาร

นี่เป็นบทบาทที่มีแค่เธอที่ทำได้ แต่เธอทำมันได้อย่างสมบูรณ์แบบเกินไป

เธอระบุจุดบอดของศัตรูได้อย่างแม่นยำ อาศัยจังหวะที่ศัตรูผ่อนลมหายใจและเข้าจู่โจม

—— ผลก็คือพวกเขาตายโดยที่ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเกิดอะไรขึ้น

 

ไม่ว่าศัตรูจะระมัดระวังแค่ไหนก็ไม่อาจหลบเลี่ยงความตายได้

ทันทีที่ถูกเธอเจอตัว พวกเขาก็ชะตาขาดเรียบร้อย

พวกทหารไม่เข้าใจความรู้สึกของคริช แต่พวกเขาเข้าใจว่าศัตรูจะรู้สึกยังไง

 

ถ้าตายจากการต่อสู้ในสนามรบยังพอว่า แต่มันจะรู้สึกยังไงถ้าต้องมาตายอนาถกลางป่ากลางเขา ไร้เกียรติศักดิ์ศรี ไม่รู้กระทั่งว่าเกิดอะไรขึ้น

 

——แค่จินตนาการก็ตัวสั่นขึ้นมาแล้ว

 

และนั่นนำไปสู่ความคิดที่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าเธอคนนั้นหันคมดาบมาหาพวกเขา

 

ทหารหลายคนที่อยู่ที่นี่เคยเป็นพรานป่ามาก่อน ถึงพวกเขาจะเข้าใจในกระบวนการและความหมายของการพรากชีวิตเป็นอย่างดี

แต่สิ่งที่เธอล่าไม่ใช่สัตว์ป่า เธอกำลังล่ามนุษย์

พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมคริชถึงสามารถฆ่าคนอย่างเยือกเย็นและปราศจากความลังเลเพียงเพราะว่ามันจำเป็น ซึ่งมันน่ากลัวเอามากๆ

 

“…ไหวรึเปล่า?”

 

เซเลเน่ที่รู้สึกได้ถึงความอึดอัดของพวกทหารเดินเข้ามาหาและลูบหัวคริช

ถึงทหารจะมองเธอด้วยสายตาแบบนั้น แต่คริชก็ยังทำตัวปกติ

เธอยิ้มบางๆเมื่อถูกเซเลเน่ลูบหัว

เธอยกชายผ้าคลุมขึ้นและเงยหน้าหาเซเลเน่

 

“ผ้าคลุมของคริชเปื้อนเลือดเต็มไปหมดเลย ทั้งที่เบรี่อุตส่าห์ซื้อให้คริชแท้ๆ… มันจะซักออกมั้ยคะ?”

“ถ้าซักไม่ออกเดี๋ยวฉันซื้อใหม่ให้เอง… ขอโทษนะ ที่ให้เธอมาทำอะไรแบบนี้ กลับบ้านเมื่อไหร่ฉันจะยอมตามใจเธอทุกอย่างเลย”

“…ทุกอย่างเหรอ?”

 

คริชเอานิ้วแตะที่ริมฝีปากและหน้าแดงขึ้นเล็กน้อย

 

“ถ้างั้น คริชอยากไปดื่มชาที่ห้องของเซเลเน่อีก มาจัดปาร์ตี้น้ำชา เอ่อ… ด้วยกันสามคน แล้วก็กินคุกกี้…”

“มักน้อยจริงๆนะเธอเนี่ย ช่างมันเถอะ… ก็ได้ ฉันเอาด้วย”

“…เอะเฮะเฮะ”

 

จริงๆเซเลเน่รู้อยู่แล้วว่าสถานการณ์จะเป็นแบบนี้ถ้าคริชออกโรงเอง

แต่หลังจากที่ได้เห็นกับตา เซเลเน่ก็เข้าใจว่าทำไมทหารหวาดกลัวเธอ

เมื่อเทียบกับภาพลักษณ์ปกติของคริช คริสแตนด์ ลูกสาวผู้น่ารักและงดงามของท่านนายพลแล้ว มันทำให้ตัวตนด้านนี้ของคริชดูเลวร้ายยิ่งกว่าเดิม

แม้แต่นายร้อยมากประสบการณ์ที่ดูลังเลในตอนแรก รูปลักษณ์ภายนอกและอายุของคริชทำให้เขารู้สึกกังวล

แต่ในตอนนี้เขากลับมองเธอด้วยสายตาที่หวาดกลัว

 

จริงๆเซเลเน่อยากให้คริชรออยู่ที่ค่ายกับโบแกนมากกว่า

ถึงคริชจะไม่ใส่ใจ แต่ว่าไม่ใช่กับเซเลเน่

มันน่าเศร้าและเจ็บปวดที่ได้เห็นคริชที่เธอรักถูกมองด้วยสายตาแบบนั้น

 

แต่ว่านี่คือภารกิจลอบโจมตีแนวป้องกันของข้าศึกบนภูเขา

แผนของคริชคือการปั่นป่วนสายการบังคับบัญชาและบุกทะลวงผ่านภูเขาอย่างรวดเร็ว โดยมีกองพลที่สี่ช่วยสนับสนุนด้วยการเข้าขนาบตีและเข้ายึดตลิ่งฝั่งทิศใต้ของแม่น้ำ ซึ่งมันเป็นงานที่หนักเกินกว่าที่เซเลเน่จะรับมือคนเดียวได้

แน่นอนว่าเซเลเน่เข้าใจทฤษฎีทางกลยุทธ์และแนวทางปฏิบัติดี แต่ถ้าถามว่าเธอสามารถออกคำสั่งและทำมันให้สำเร็จได้มั้ย เรื่องนั้นเธอเองก็ยังไม่มั่นใจ

 

ที่ผ่านมาเซเลเน่ปฏิบัติหน้าที่ในฐานะเสนาธิการมาตลอด นี่จึงเป็นครั้งแรกที่เธอรับหน้าที่สั่งการนอกเหนือจากในตอนฝึก

ความรับผิดชอบในการสั่งการหน่วยจู่โจมพิเศษนี้มันหนักหนาเกินกว่าที่เซเลเน่จะรับมือได้ด้วยตัวคนเดียว

 

นั่นเป็นสาเหตุที่โบแกนตัดสินใจไหว้วานคริช โดยอาศัยเซเลเน่ช่วยเป็นตัวกลางระหว่างคริชกับทหารคนอื่นๆ

ซึ่งเซเลเน่เองก็รู้ตัวดีว่าบทบาทของเธอคืออะไรและนั่นทำให้เธอหัวเสีย แต่ลึกๆแล้วเธอก็แอบโล่งใจเหมือนกัน

 

โบแกนเป็นคนที่มองอะไรตามความเป็นจริง

คริชมีทักษะที่โดดเด่น—— เธอพิเศษกว่าคนอื่น

เซเลเน่ก็มีไหวพริบ แต่เห็นได้ชัดว่ายังขาดประสบการณ์

เขาจัดแจงความสามารถของพวกเธออย่างถี่ถ้วนและมอบหน้าที่ที่เหมาะสมให้

 

และเพราะเซเลเน่เข้าใจเรื่องนี้ดี เธอจึงรู้สึกสมเพชตัวเอง

การสั่งการทหาร 500 นายในภูเขาเป็นงานที่ค่อนข้างยาก

แค่การเดินทัพพลางสอดแนมบริเวณโดยรอบไปด้วยและต้องหาโอกาสหยุดพักเป็นระยะๆก็ยากพอแล้ว แม้ว่าทุกคนที่นี่จะเป็นทหารเจนศึก แต่เธอก็ต้องคอยระวังไม่ให้มีใครพลัดหลง

เส้นทางการเดินทัพที่คริชมาในตอนนี้มันคงจะยากเกินไปสำหรับเธอ

เมื่อการต่อสู้เริ่มขึ้น การกระจายข้อมูลจะยุ่งยากขึ้นกว่านี้ทำให้เกิดความสับสนได้ง่าย

นั่นเป็นสาเหตุที่เธอเจ็บใจในความไร้ประสบการณ์ของตัวเองและเธอก็ดีใจที่มีคริชมาด้วย

 

ด้วยไหวพริบและทักษะดาบระดับอัจฉริยะของคริชทำให้พวกเธอลอบเข้ามาได้ลึกกว่าที่คาดการณ์ไว้

ส่วนหนึ่งเป็นเพราะคริชอาศัยจุดอ่อนทางภูมิศาสตร์เพื่อแทรกซึมผ่านแนวป้องกันเข้าไป

การที่พวกเธอถึงมาได้ไกลขนาดนี้โดยไม่เกิดการปะทะรุนแรงได้ก็เพราะคริช

 

ตอนแรกเซเลเน่ตั้งใจจะเดินทัพอ้อมผ่านสันเขาที่สูงกว่านี้และลอบเข้าหาศัตรูจากทางด้านหลัง

จากนั้นจะบุกทะลวงผ่านจุดอ่อนของแนวป้องกันอย่างรวดเร็ว นี่เป็นแผนที่ดึงเอาทักษะการปีนเขาพวกทหารออกมาใช้อย่างเต็มที่

แต่แผนนี้จะต้องผ่านการต่อสู้ที่ดุเดือด และพวกเขาต้องรีบจัดการสายการบังคับบัญชาของศัตรูก่อนที่ข่าวการลอบโจมตีจะถูกส่งไปถึง

ซึ่งนั่นจะสร้างความเหนื่อยล้าให้พวกทหารอย่างมาก

 

คริชจึงเสนอให้ปีนเขาในช่วงกลางคืนแทนแล้วพักผ่อนให้เต็มที่ก่อนค่อยเริ่มโจมตี

โดยคริชจะเป็นคนลงเขาไปก่อนโดยไม่ใช้เชือกและสำรวจบริเวณโดยรอบ

กำจัดทหารยามทั้งหมดที่เจอ

จากนั้นค่อยให้ทหารค่อยๆโรยตัวลงมาโดยใช้เชือกและแทรกซึมผ่านช่องว่างของแนวป้องกันเข้าไปโดยปราศจากการต่อสู้ พวกเขาแค่ต้องคอยระวังหน่วยลาดตระเวนหรือกองกำลังสำรองที่อาจประจำการอยู่เท่านั้น

ถึงจะต้องเดินทัพอย่างระมัดระวัง แต่เพราะไม่มีการปะทะ โอกาสที่จะถูกจับได้เลยน้อยตามไปด้วย

ซึ่งนั่นก็ช่วยลดความกดดันทางร่างกายและจิตใจไปได้มาก

ทันทีที่พวกเขาลงมาจากเขาได้อย่างปลอดภัย พวกเขาก็สามารถลักลอบเข้าไปในแนวป้องกันของศัตรูได้โดยไม่ต้องเสียแรงไปกับการต่อสู้

 

ผลก็คือพวกเธอสามารถแทรกซึกเข้าไปได้ลึกเกินกว่าที่เซเลเน่วางแผนไว้

ถ้าไม่มีคริชอยู่ด้วยฉันจะนำกองกำลังมาไกลขนาดนี้ได้ยังไงเนี่ย?

เซเลเน่บังคับตัวเองไม่ให้คิดเหม่อลอยแล้วกลับมาสนใจสิ่งที่อยู่ในมือ

 

“…เราน่าจะมาไกลสุดได้แค่นี้แหละ ศูนย์บัญชาการของศัตรูคงอยู่ข้างหน้านี้แล้ว”

“ค่ะ ถึงเราจะหลบเลี่ยงหน่วยลาดตระเวนของศัตรูมาถึงตรงนี้… แต่คงถึงขีดจำกัดแล้วค่ะ ถ้าดูจากการวางกองกำลังของศัตรู ศูนย์บัญชาการน่าจะอยู่ทางใต้ลงไปอีกหน่อย”

 

น้ำเสียงของคริชเต็มไปด้วยความมั่นใจ

คริชเข้าใจรูปแบบการจัดกองกำลังของข้าศึกและสามารถวิเคราะห์ตำแหน่งของพวกเขาได้ราวกับมีตาอยู่บนฟ้า

เหมือนมีแผนที่และเข็มทิศอยู่ในหัว

คำตอบของคริชนั้นสั้นกระชับและเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจอยู่เสมอ

 

ในจุดนี้เซเลเน่ไม่มีทางเทียบเคียงคริชได้

เธอจึงกางแผนที่ที่เขียนขึ้นคร่าวๆออกมาและยืนยันตำแหน่งปัจจุบันกับคริชอีกครั้ง

เซเลเน่สามารถคาดเดาตำแหน่งในปัจจุบันจากการวิเคราะห์ระยะเวลาและความเร็วในการเดินทัพได้ แต่มันไม่ได้แม่นยำเท่าคริช

เธอแก้ไขข้อผิดพลาดเล็กๆระหว่างตำแหน่งที่เธอคาดการณ์กับตำแหน่งของคริช และคิดหาสาเหตุของข้อผิดพลาดนั้น เป็นเพราะแผนที่เหรอ? หรือความเร็วในการเดินทัพ? หรือว่าเธอดูทางผิดไป?

 

หลังจากที่ปรึกษากับคริชเสร็จ เซเลเน่ก็พยายามทำความเข้าใจตัวเองให้มากขึ้น

เธอเรียนรู้เกี่ยวกับความสามารถของตัวเอง ว่าอะไรคือจุดเด่น อะไรคือจุดด้อย

โบแกนพร่ำสอนเธออยู่เสมอว่าให้หาจุดอ่อนของตัวเองให้เจอ และในที่สุดเซเลเน่ก็เข้าใจความหมายของมันเมื่อเธอได้มาเจอกับคริช

 

คริชเป็นตัวตนที่เธอไม่อาจเอาชนะได้

แต่เซเลเน่สามารถเรียนรู้และใกล้เคียงเธอให้มากกว่านี้ได้

เพื่อที่จะทำแบบนั้น เธอจะต้องเข้าใจในสิ่งที่ขาดไปให้ได้ก่อน จากนั้นเธอจึงจะสามารถพัฒนาและขัดเกลาตนเองด้วยความมุ่งมั่นอุตสาหะที่มี

 

นั่นเป็นจุดแข็งของเซเลเน่

เซเลเน่นั้นได้รับความคาดหวังอย่างมาก ไม่ใช่แค่ในฐานะผู้ที่จะรับช่วงต่อจากวีรบุรุษอย่างโบแกน คริสแตนด์ แต่เป็นผู้ที่อาจจะก้าวข้ามเขาไปได้ด้วยซ้ำ อย่างไรก็ตาม ตัวเซเลเน่เองไม่ได้คิดว่าเธอมีพรสวรรค์

เธอเชื่อว่าเธอเป็นแค่คนธรรมดาที่ได้รับมอบโอกาสในการเรียนรู้จากผู้คนเก่งๆมากมาย

ด้วยความถ่อมตนและความมุ่งมั่นในการเรียนรู้ของเธอทำให้เธอเป็นที่นิยมและน่าดึงดูดขึ้นไปอีก

 

นั่นเป็นสาเหตุที่ไม่มีใครคัดค้านเรื่องที่เธอรับหน้าที่สั่งการในภารกิจสำคัญแบบนี้ทั้งที่อายุยังน้อย

ว่ากันตามตรง พวกเขากระตือรือร้นที่จะได้ต่อสู้เพื่อเธอด้วยซ้ำ

ความภักดีของพวกทหารที่มีต่อบุตรีของนายพลอย่างเซเลเน่ เอาชนะความกลัวที่พวกเขามีต่อคริช

สมดุลที่สร้างขึ้นนี้ทำให้พวกเขาสามารถเดินทัพต่อไปได้อย่างเป็นระบบและแนบเนียน

สาเหตุที่แทบไม่มีใครคัดค้านเรื่องที่ให้คริชเป็นคนนำทางและจัดการกับทหารยาม ส่วนใหญ่ก็เพราะมันเป็นการตัดสินใจของเซเลเน่

 

คริชเองก็ตีค่าความนิยมของเซเลเน่ไว้สูง

คริชรู้ดีว่าทุกอย่างคงไม่ราบรื่นแบบนี้ถ้าเธอมาคนเดียว

เธอมักจะทำอะไรลวกๆโดยไม่ใส่ใจผลที่จะตามมาในระยะยาว

มันเป็นเพราะพรสวรรค์ที่โดดเด่นของคริชทำให้เธอติดนิสัยแบบนั้นมาโดยไม่รู้ตัว

มันเป็นผลของความมั่นในตัวเองโดยสมบูรณ์ของเธอ

 

คริชไม่สนใจว่าทหารจะเชื่อฟังคำสั่งของเธอรึเปล่า

ถ้าฟังก็ถือว่าดี แต่ถ้าไม่ เธอก็ต้องสำเร็จโทษพวกเขาด้วยตัวเองตามกฎหมายข้อหาฝ่าฝืนคำสั่ง

ซึ่งโทษที่ระบุไว้ตามกฎหมาย—— คือประหารชีวิต

คริชไม่ลังเลที่จะทำมันและเชื่อว่าเธอสามารถรับมือกับปัญหาทุกอย่างที่เกิดขึ้นได้

ในเมื่อเธอจัดการทุกอย่างได้ด้วยตัวคนเดียว ดังนั้นตราบใดที่ยังพอมีคนเหลืออยู่ ก็ไม่มีเหตุผลที่เธอต้องใส่ใจ

มันเป็นนิสัยเสียของคริชที่มักด่วนสรุปออกมาแบบนี้

 

ตอนแรกเธอคิดว่าคงต้องมีผู้เสียสละซักสองสามคน แต่ดูเหมือนว่านั่นจะไม่จำเป็นเมื่อมีเซเลเน่มาด้วย

ถึงคริชจะมองทหารเป็นแค่ตัวเลขและไม่ได้ใส่ใจพวกเขามากนัก แต่ว่ายิ่งตายน้อยก็ยิ่งดี

เธอจะได้ไม่ต้องเสียแรงฆ่า แถมพวกทหารก็ยังทำตามคำสั่งอย่างว่าง่าย

คริชรู้สึกขอบคุณเซเลเน่มากในเรื่องนี้

 

ในด้านเซเลเน่ เธอเองก็พยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่เป็นตัวถ่วงคริชในขณะที่เรียนรู้ทักษะต่างๆจากเธอไปด้วย

เด็กสาวทั้งสองที่เชิดชูกันและกัน ทั้งคู่ต่างรับรู้และชื่นชมในความสามารถของอีกฝ่าย

ในฐานะของผู้บัญชาการและเสนาธิการ ทั้งสองคนก่อให้เกิดการประสานงานในอุดมคติขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

 

“ตอนนี้อีกฝ่ายน่าจะยังไม่รู้ตัว… ต้องขอบคุณเธอเลยนะคริช เพราะมีเธอ เราถึงมาได้เกินเป้าขนาดนี้”

“คริชแค่ช่วยนำทางเฉยๆ ถ้าคริชมาคนเดียวทุกอย่างคงไม่ราบรื่นแบบนี้ เพราะงั้นนี่เป็นผลงานของเซเลเน่ต่างหาก อีกอย่างคริชเป็นแค่คนส่งจดหมาย”

“…ยังจะมัวพูดแบบนั้นอีกเรอะ?”

“อูวว……”

 

เซเลเน่ดึงแก้มคริชด้วยความหงุดหงิด

คริชจ้องใส่เซเลเน่เหมือนจะตำหนิที่แก้มเธอถูกดึง

ถึงมันจะไม่เจ็บ แต่เธอไม่ชอบโดนดึงแก้ม

แต่ดูเหมือนว่าเซเลเน่จะชอบดึงแก้มคริชพอๆกับการลูบหัว สายตาหงุดหงิดของคริชจึงไม่สามารถหยุดเธอได้

คริชเข้าใจว่าเซเลเน่ไม่ได้มีประสงค์ร้าย แต่ทำไปเพราะความปรารถนาดีที่ท่วมท้น—— หรือที่เบรี่เรียกมันว่า ความรัก 

 

เซเลเน่ยิ้มและลูบหัวคริชก่อนจะพูดออกมา

 

“…ซักวันนึง ฉันจะทำให้คริชไม่ต้องมาเจออะไรแบบนี้อีก แล้วคริชจะได้ทำอาหารอยู่กับเบรี่ที่บ้านตลอดเวลาเลย”

“…ได้ทำอาหารตลอด”

“อื้ม ตลอดเลย… แต่ว่าตอนนี้ ขอฉันยืมแรงเธอหน่อยนะ”

 

คริชหยุดคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยิ้มและพยักหน้า

ทั้งเกรซ กอร์คา กาเรน และกาล่า —— แล้วตอนนี้ก็มีเซเลเน่กับเบรี่ด้วย

ผู้คนเหล่านี้ไม่เคยร้องขออะไรจากคริช เอาแต่ให้กับให้มาตลอด

พวกเขาเป็นคนพิเศษสำหรับเธอ

เธอจึงได้แต่ลำบากใจว่าจะตอบแทนพวกเขายังไง

และนั่นทำให้เธอรู้สึกโล่งใจทุกครั้งที่พวกเขาขอให้เธอช่วย

 

เพราะคริชมองทุกอย่างผ่านการคิดคำนวณ ดังนั้นความสัมพันธ์ที่หักลบกันเป็นศูนย์คือรูปแบบที่เธอสบายใจที่สุด

ถึงการได้รับน้อยเกินไปจะน่าหงุดหงิด แต่ถ้าได้รับมากเกินไปก็ทำให้เธอรู้สึกร้อนใจ

ด้วยความดีใจที่ถูกขอให้ช่วย คริชหรี่ตาลงเล็กน้อยและคลี่ยิ้มบางๆออกมา

 

“ค่ะ ถ้างั้น… พอกลับถึงบ้าน นอกจากสอนเซเลเน่ฟันดาบแล้ว คริชอยากจะสอนทำอาหารด้วย เพราะงั้น เอ่อ…”

 

—— มาทำอาหารด้วยกันกับเบรี่อีกนะคะ

 

ถึงจะคริชได้รับสิ่งต่างๆมามากมาย แต่เธอกลับตอบแทนได้แต่เรื่องธรรมดาๆ

เพราะว่านั่นคือสิ่งที่มีค่าที่สุดสำหรับเธอแล้ว

 

ถ้ามีใครทำดีด้วย ก็จงตอบแทนพวกเขาด้วยสิ่งที่ทำให้ตนมีความสุข

ทั้งเกรซและเบรี่สอนเธอมาแบบนั้น และคริชก็ปฏิบัติตามอย่างซื่อตรง

นั่นเป็นสาเหตที่คริชพูดออกมาแบบนั้น ดวงตาของเซเลเน่เบิกกว้างขึ้นครู่หนึ่งก่อนจะพยักหน้าอย่างมีความสุข

 

“ฟุฟุ งั้นหลังจากกลับถึงบ้าน ขอเป็นเมนูง่ายๆแล้วกันนะ”

“…ได้ค่ะ”

 

พวกเธอยิ้มและพูดคุยกันเบาๆในขณะที่เซเลเน่เก็บแผนที่

เป็นเวลาพักเบรกสั้นๆ—— กับบทสนทนาทั่วๆไป

แต่พวกทหารกลับมองเหตุการณ์เหล่านั้นด้วยความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย

พวกเขาไม่เคยเข้าใจว่าคริชคิดอะไรอยู่ แต่ในช่วงเวลาสั้นๆนั้น เธอดูมีชีวิตชีวาขึ้นมา

พวกเขาไม่สามารถละสายตาไปจากความงดงามและน่ารักน่าเอ็นดูของเธอไปได้เลย

 

เหล่าทหารกล้าผู้พิทักษ์สององค์หญิงแห่งคริสแตนด์——

พวกเขาที่นึกถึงชื่อนั้นขึ้นมาได้ต่างมองหน้ากันด้วยมือที่กำแน่น

 

เมื่ออยู่กับเซเลเน่ คริชก็ไม่แตกต่างอะไรกับเด็กสาวที่รุ่นราวคราวเดียวกับเธอ ดังนั้นมันก็เป็นหน้าที่ของพวกเขาที่จะต้องปกป้องเธอเช่นกัน

แม้ว่าความหวาดกลัวและไม่สบายใจจะยังไม่หายไปไหน แต่อย่างน้อยพวกเขาอยากจะปกป้องภาพที่ได้เห็น

 

ระหว่างที่มุ่งหน้าสู่ศูนย์บัญชาการของแนวป้องกันบนภูเขา พวกทหารเก็บซ่อนความรู้สึกที่หลากหลายไว้และท่องมันจนขึ้นใจ การปกป้องคริชก็เป็นส่วนหนึ่งของการปกป้องรอยยิ้มของเซเลเน่

เซเลเน่ที่พวกเขาเชื่อมั่นและหวงแหน

 

เรื่องเล่ามากมายมักจะพูดถึงความแตกต่างของทั้งคู่

คริชที่ไร้หัวใจและเยือกเย็นจะทำตัวเหมือนเด็กสาวคนหนึ่งเมื่ออยู่กับเซเลเน่ และเซเลเน่ที่จริงจังและเข้มงวดจะยอมใจอ่อนเมื่ออยู่กับคริช

 

——และเรื่องราวขององค์หญิงผู้งดงามทั้งสองก็ได้เริ่มต้นขึ้นในศึกครั้งนี้

 

=================================

TL note: สวัสดีปีใหม่ครับบ พอมีวันหยุดเลยได้มาแปลต่ออีกหน่อย ขอให้เป็นอีกปีที่ราบรื่นนะครับ 

 แล้วก็เมื่อวันก่อนผู้แต่งได้ลงภาพแผนที่แบบออฟฟิเชียลใน x มาแล้วเลยแปลมาฝาก

ดูเหมือนแผนที่ที่วาดไปก่อนหน้านี้ค่อนข้างตรงพอสมควรเลย ค่อยยังชั่วหน่อย5555

 

 

 

*ข้อมูลคร่าวๆของสถานที่ที่เคยกล่าวถึงมาจนถึงบทนี้

ราชอาณาจักรอัลเบรัน: ประเทศที่นางเอกของเรา คริช อาศัยอยู่ ปัจจุบันกำลังตกอยู่ในความวุ่นวายทางการเมืองและสงคราม

จักรวรรดิศักดิ์สิทธิ์เอลส์เรน: ประเทศติดชายแดนทิศตะวันออกที่เป็นคู่แค้นกับอัลเบรันมายาวนาน ปัจจุบันพวกเขาฉีกสัญญาสงบศึกและเข้ารุกรานพื้นที่ฝั่งตะวันออกของอัลเบรัน

สาธารณรัฐกัลชาน: ประเทศติดชายแดนทิศใต้ เคยทำสงครามกับอัลเบรันมาก่อน ในปัจจุบันกำลังทำสงครามกับราชอาณาจักรเอลเดรันด์ แต่ก็มีความเป็นไปได้ที่จะร่วมมือกับจักรวรรดิในการรุกรานชายแดนทางใต้

ราชอาณาจักรเอลเดรันด์: ประเทศติดชายแดนทิศตะวันตก ตอนนี้กำลังวุ่นวายกับการทำสงครามกับเอลเดรันด์ จึงไม่ใช่ศัตรูที่น่ากังวล

มหารัฐอาร์น่า: ประเทศติดชายแดนทิศเหนือ เป็นพันธมิตรกับอัลเบรันมายาวนาน

เครชาราน่า: พื้นที่ที่ปกครองโดยชนเผ่าที่ปลีกวิเวก พวกเขาจะไม่เข้าไปยุ่งกับใครหากไม่ถูกรุกรานก่อน

คูสรัน: ?????

 

หมู่บ้านคาลคา: หมู่บ้านที่คริชเติบโตมาพร้อมกับเกรซและกอร์คา ผู้คนในหมู่บ้านหวาดกลัวคริชหลังจากเหตุการณ์การบุกโจมตีของโจรป่า ทำให้เธอต้องย้ายไปอยู่ที่เมืองการ์เกน

เมืองการ์เกน: เมืองที่ตระกูลคริสแตนด์เป็นผู้ปกครอง ชาวเมืองเคารพรักในตระกูลคริสแตนด์มากและปฏิบัติต่อคริชเป็นอย่างดี

เมืองปราการวัลเฟไนท์: เมืองปราการสุดแกร่งที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเมืองที่ไม่มีวันตีแตก แต่ด้วยปัญหาหลายๆอย่างทำให้ปัจจุบันถูกยึดโดยกองทัพเอลส์เรน