ตำนานวีรสตรีอันไร้ค่าของเด็กสาวต้องสาป - ตอนที่ 13 ส่งตรงสู่สนามรบ

บทที่ 13 ส่งตรงสู่สนามรบ

 

ในปีอัลเบรันศักราชที่ 457 

จักรวรรดิศักดิ์สิทธิ์ เอลส์เรน มหาอำนาจแห่งทิศตะวันออก ได้เข้ารุกรานราชอาณาจักรอัลเบรัน

องค์ราชาแห่งราชอาณาจักรอัลเบรันนั้นประชวรหนักมาตั้งแต่ปีก่อนแล้ว

และความขัดแย้งในการเลือกผู้สืบราชบัลลังก์ก็ปะทุขึ้น

แม้ว่าองค์ราชาเพิ่งจะขึ้นครองราชย์ได้ไม่นาน แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าอาการประชวรจะทุเลาลง

และกษัตริย์หนุ่มของอัลเบรัน ก็ทรงประกาศชื่อผู้สืบราชบัลลังก์ออกมาแล้ว

แต่ปัญหาคือ แทนที่จะเป็นพระอนุชา(น้องชาย) กิลดันสไตน์

เขากลับเลือกพระราชธิดา(ลูกสาว)ของเขา องค์หญิงตัวน้อย เครเชนต้า เป็นผู้สืบราชบัลลังก์แทน

 

แน่นอนว่ามกุฎราชกุมารอย่างกิลดันสไตน์ ต้องไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้

กิลดันสไตน์ยืนยันว่าเขามีสิทธิ์ขึ้นครองบัลลังก์โดยชอบธรรมตามกฎหมาย

ซึ่งตามกฎการสืบราชบัลลังก์ กิลดันสไตน์ควรจะได้ขึ้นเป็นกษัตริย์องค์ต่อไปจริงๆตามที่กล่าวไว้

ทว่ากษัตริย์อัลเบรันกลับปฏิเสธ

สาเหตุเพราะกิลดันสไตน์มีด้านมืดที่เลวร้ายอยู่

 

กิลดันสไตน์ ขึ้นชื่อเรื่องการสังหารทาสอย่างโหดเหี้ยม——

ซึ่งแม้จะไม่เป็นที่ยอมรับอย่างเปิดเผยในอาณาจักร แต่เรื่องแบบนี้ก็ยังมีอยู่——

เขาทำไปเพื่อความบันเทิง ใช้อำนาจในฐานะเชื้อพระวงศ์ในการกดขี่ผู้หญิงที่ยศต่ำกว่า

กษัตริย์อัลเบรันโต้แย้งว่ากิลดันสไตน์ไม่มีคุณสมบัติพอที่จะเป็นกษัตริย์ และการตัดสินใจของพระองค์ก็ได้รับการสนับสนุนอย่างมาก

 

แต่ไม่ว่าพฤติกรรมของเขาจะเป็นอย่างไร กิลดันสไตน์ก็มีสิทธิที่จะขึ้นครองราชย์

จึงมีคนจำนวนหนึ่งที่ไม่เห็นด้วยกับการแหกกฎ หรือไม่ก็กังวลว่าองค์หญิงเครเชนต้าที่อายุเพียงเจ็ดขวบนั้นยังเด็กเกินไป

ผลก็คือเสียงของขุนนางแตกออกเป็นสองฝ่าย

 

ความขัดแย้งเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

องค์ราชาจึงเชิญขุนนางชั้นสูงมาลงมติว่าใครจะได้ขึ้นครองราชย์

ซึ่งฝั่งกิลดันสไตน์ที่เสียเปรียบในด้านจำนวนพยายามยื้อเวลาโดยเลื่อนการเข้าร่วมการประชุมไม่ให้มีการลงมติเกิดขึ้น

 

จักรวรรดิศักดิ์สิทธิ์เอลส์เรนจึงใช้โอกาสนี้ฉีกสนธิสัญญาสันติภาพ

พวกเขาโจมตีชายแดนฝั่งตะวันออกของราชอาณาจักรด้วยกองทัพใหญ่ที่มีกำลังพลกว่าหนึ่งแสนนาย

 

ด้วยความที่ระบบสั่งการในเมืองหลวงเป็นอัมพาต นายพลแห่งทิศตะวันออก คาลเมด้า จึงถูกสังหารและสูญเสียดินแดนฝั่งตะวันออกไปโดยไม่ทันตั้งตัว

ขุนพลผู้กล้าแห่งทิศใต้ ดาเกรน การ์คา  

และขุนพลแห่งทิศเหนือผู้มีสมญานาม ‘สายฟ้าฟาด’ — โบแกน คริสแตนด์ 

ร่วมมือกันและสามารถต้านทานการรุกรานของจักรวรรดิ์ไว้ได้ แต่ทว่าการสถานการณ์ในเมืองหลวงก็ยังไม่ฟื้นฟู

ตอนนี้ราชอาณาจักรอัลเบรันกำลังอยู่ในสภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

 

ในตอนที่สงครามเริ่มขึ้น คริชยังอยู่ระหว่างการฝึกทหารและมีหน้าที่เสริมเป็นครูฝึกดาบ 

ซึ่งตอนนี้เธอมีภารกิจที่จะต้องไปหาโบแกนที่สนามรบ

 

“ลูกอมนี่กินได้แค่วันละสองเม็ด ต่อให้หิวก็ห้ามกินเกินกว่านั้นนะคะ เดี๋ยวจะหมดซะก่อน”

“คะ คริชกินไม่หมดหรอก… คริชไม่ได้ตะกละแบบนั้นซะหน่อย”

 

ที่หน้าทางเข้าคฤหาสน์ คริชที่กำลังหน้าแดงรับถุงใบเล็กที่เต็มไปด้วยลูกอมมาจากเบรี่

 

ตอนนี้คริชตัวสูงขึ้นและอยู่ในช่วงที่เริ่มโตเป็นผู้ใหญ่

แม้ว่าเธอจะโตขึ้น แต่เธอก็ยังตัวเล็กอยู่ดี

หน้าอกของเธอเริ่มนูนขึ้นมาเล็กน้อยและมีส่วนโค้งเว้ามากขึ้น

แขนขาของเธอยาวขึ้นและมีทรวดทรงที่ได้สัดส่วน

แต่ด้วยดวงตากลมโตทำให้เธอยังคงความเยาว์วัยและดูเด็กกว่าอายุ

เส้นผมสีเงินเป็นประกายทำให้ความสวยของเธอราวกับหลุดออกมาจากเทพนิยาย

เธอดูเหมือนนางฟ้าขึ้นกว่าแต่ก่อนและน่าหลงไหลราวกับต้องมนต์เสน่ห์

 

คริชสวมชุดเดรสวันพีซสีเงินดำ คลุมทับด้วยผ้าคลุมสีเขียวแก่

เธอสะพายกระเป๋าเป้ใส่เสบียงและน้ำ

และมีดาบโค้งเล่มเล็กกับมีดอีกสองเล่มห้อยอยู่ที่เอว

เธอไม่ได้สวมเครื่องป้องกันใดๆเลย

 

แม้คริชจะมีความสามารถ แต่เธอไม่ได้ถูกเรียกตัวให้เข้าร่วมกองทัพ

โบแกนไม่อยากพาเด็กผู้หญิงเข้าไปในสนามรบ

ที่เขายอมแพ้ให้เซเลเน่และอนุญาตให้เธอตามเขาไปได้เพราะว่าเธอเอาแต่ตามตื้อเขาไม่หยุด

แต่ว่าคริชไม่ได้มีความมุ่งมั่นแบบนั้น

ถึงเธอจะลังเลเล็กน้อยที่ต้องอยู่เฝ้าคฤหาสน์ เพราะว่าโบแกนกับเซเลเน่อาจตกอยู่ในอันตรายระหว่างออกรบ

แต่สุดท้ายเซเลเน่ก็โน้มน้าวให้เธอรออยู่ที่นี่และคอยปกป้องเบรี่

 

ไม่มีที่ไหนปลอดภัยในช่วงสงคราม

แม้คฤหาสน์ที่อยู่ห่างไกลจากสนามรบไม่สามารถการันตีได้

และคริชเองก็ไม่มีปัญหากับการต้องอยู่ปกป้องเบรี่ที่นี่

 

แต่ถึงอย่างนั้น เมืองนี้เองก็ถือเป็นที่ดินของกษัตริย์และมีการรักษาความปลอดภัยที่เข้มงวดเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

แม้สงครามจะเริ่มมาหลายอาทิตย์แล้ว แต่การจลาจลที่พวกเธอกังวลก็ไม่ได้เกิดขึ้น

สถานการณ์ในเมืองการ์เกนยังคงสงบสุข——

และคริชกับเบรี่ก็ได้ใช้ชีวิตอยู่กับการทำอาหารด้วยกันอย่างมีความสุข

 

การเดินทางของคริชในครั้งนี้ไม่ใช่เพราะมีเหตุฉุกเฉินเกิดขึ้น แต่เพื่อเอาจดหมายไปส่ง

แม้ว่าการส่งข่าวแบบนี้จะปล่อยให้เป็นหน้าที่ของหน่วยพลาธิการก็ได้ แต่ว่าเอกสารบางอย่างของขุนนาง โดยเฉพาะผู้นำตระกูล จำเป็นต้องได้รับการอ่านและพิจารณาโดยเจ้าตัวเองเท่านั้น

ยกตัวอย่างเช่น เอกสารเกี่ยวกับที่ดินที่ตระกูลคริสแตนด์ดูแลอยู่ เป็นต้น

 

ประเทศนี้ปกครองด้วยระบอบสมบูรณาญาสิทธิราชย์ โดยกษัตริย์จะมีอำนาจสูงสุด

ส่วนขุนนางจะมีศักดิ์เป็นทหารควบคู่กับข้าราชการ

แน่นอนว่าดินแดนทั้งหมดถือเป็นที่ดินของกษัตริย์ แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะมีการกระจายที่ดินให้ขุนนางเข้าไปปกครอง

ผลกำไรจำนวนมากในพื้นที่จะตกเป็นของขุนนางผู้นั้น ดังนั้นการได้รับมอบที่ดินจึงถือเป็นเกียรติอย่างยิ่ง

 

แต่ก็ไม่ใช่ว่าที่ดินทุกแห่งจะทำกำไรได้ดีและบางครั้งการบริหารที่ดินก็นำมาซึ่งปัญหาร้อยแปด

จดหมายที่คริชกำลังจะนำไปส่งล้วนเกี่ยวกับธุรกรรมและการกู้ยืมในที่ดินของตระกูลคริสแตนด์ทั้งสิ้น

จดหมายเหล่านี้จะตกอยู่ในมือคนนอกไม่ได้ และมันจะเป็นปัญหาใหญ่ถ้ามีใครซักคนเปิดอ่านมันเข้า

พวกมันจึงไม่สามารถถูกส่งรวมๆมากับจดหมายฉบับอื่นของกองทัพได้ ไม่ว่ากองทัพจะมีระเบียบที่เคร่งครัดแค่ไหน

 

ซึ่งวิธีแก้ง่ายๆคือฝากให้สมาชิกหรือคนรับใช้ในตระกูลเป็นคนเอาไปส่ง และนั่นหมายความว่ามันเป็นหน้าที่ของคริชไม่ก็เบรี่

 

จริงๆแล้วโบแกนก็สามารถไหว้วานทหารคนสนิทให้เอาจดหมายมาส่งได้เหมือนกัน

แต่พวกเขาเหล่านั้นติดตามโบแกนไปที่สนามรบหมดแล้ว

หากนี่แค่เป็นการซ้อมเดินทัพ พวกเธอก็แค่ต้องรอจนกว่าเขาจะกลับมาตามกำหนดการ

แต่สถานการณ์ในตอนนี้คือสงครามจริง

 

จดหมายจำนวนมากค่อยๆกองพะเนินขึ้น

มันมากจนจำเป็นต้องหาทางเอาไปส่งและหลังจากที่หารือกันซักพัก

ผลสรุปคือจะให้คริชเป็นคนไปเพราะเธอสามารถป้องกันตัวเองได้

 

ความจริงเบรี่ก็เคยฝึกฝนทักษะการป้องกันตัวเหมือนกัน

แต่จากมุมมองของคริชแล้วมันแทบจะไร้ความหมาย

คริชกังวลที่จะให้คนสวยๆอย่างเบรี่เข้าไปในที่ที่อันตราย และตัวเธอเองก็เป็นห่วงเซเลเน่กับโบแกนด้วย 

สุดท้ายเธอจึงโน้มน้าวเบรี่ที่กำลังวิตกกังวลสุดๆให้ยอมปล่อยเธอไป

 

“ฉันรู้ว่าท่านคริชแข็งแกร่ง แต่ช่วยดูแลตัวเองในสถานการณ์อันตรายด้วยนะคะ แล้วก็ห้ามเข้าไปยุ่งกับอะไรแปลกๆด้วย เข้าใจมั้ยคะ?”

“ได้ค่ะ”

“ส่วนลูกอมเม็ดสุดท้ายในถุงเป็นของฉัน ช่วยนำมันกลับมาด้วยนะคะ”

 

คริชที่พึ่งโยนลูกอมเม็ดแรกเข้าปากตัวแข็งทื่อทันทีที่ได้ยินคำพูดของเบรี่ และรีบเปิดถุงดู

 

“อะ เอ่อ เม็ดไหน…?”

“เอ๋? อ๋อ… ฟุฟุ ฉันไม่ได้หมายถึงแบบนั้นหรอกค่ะ มันเป็นการอวยพรให้ท่านคริชกลับมาอย่างปลอดภัย

ช่วยนำลูกอมกลับมาให้ฉันทีนะคะ”

“…? เอ่อ ได้ค่ะ”

 

แม้คริชจะรู้สึกเหมือนส่วนแบ่งของเธอถูกขโมยไป แต่เธอก็ทำได้เพียงพยักหน้า

 

“…เอาล่ะ ใกล้ถึงเวลาเดินทางแล้วค่ะ เดี๋ยวจะไปไม่ทันรถม้าเอานะคะ”

“โอเคค่ะ บ๊ายบายเบรี่ ดูแลตัวเองด้วย”

“ค่ะ แน่นอน ระหว่างที่ท่านคริชไม่อยู่ ฉันจะฝึกทำอาหารให้เก่งขึ้นกว่านี้นะคะ”

“แบบนั้นมัน งืออ……”

 

คริชยังไล่ตามฝีมือการทำอาหารของเบรี่ไม่ทันซักที

คริชก้มหน้าลงเมื่อคิดว่าระยะห่างนั้นกำลังจะกว้างขึ้นไปอีก

และนั่นทำให้เบรี่อดยิ้มไม่ได้

 

“ฟุฟุ ถ้าคุณกลับมาอย่างปลอดภัยเมื่อไหร่  ฉันจะเตรียมสูตรใหม่เอาไว้ให้ แล้วเราค่อยมาทำอาหารด้วยกันอีกนะคะ”

“…ก็ได้ค่ะ”

 

คริชตอบกลับไปด้วยรอยยิ้ม

===========================

 

คริชจะต้องนั่งรถม้าส่งสารของกองทัพไปที่คลังเสบียง

จากนั้นก็จะเข้าร่วมกับขบวนรถส่งเสบียงไปที่แนวหน้า

 

การเดินทางใช้เวลาประมาณเจ็ดวัน

และในวันที่ห้า คริชก็เดินทางจากเมืองการ์เกนทางทิศเหนือมาถึงคลังเสบียงที่ตั้งอยู่ที่ชายป่าฝั่งตะวันออกเฉียงเหนือของราชอาณาจักร

ที่นี่เธอจะเข้าร่วมกับขบวนขนส่งเสบียงและมุ่งหน้าเข้าสู่สนามรบ

 

หลายๆอย่างเปลี่ยนไปในช่วงพักเบรกของวันที่หกเมื่อพระอาทิตย์กำลังจะตกดิน

ตลอดห้าวันที่ผ่านมา ทหารที่ร่วมเดินทางกับคริชเป็นกลุ่มที่เคยเจอกับคริชมาก่อน และพวกเขารู้ว่านิสัยของเธอเป็นยังไง

ดังนั้นในช่วงพักเบรก ไม่มีใครกล้าเข้าไปยุ่งกับคริชที่กำลังนั่งบนผ้าปูและมองทิวทัศน์อย่างเหม่อลอย

—— แต่ในวันที่หก ทหารและรถม้าที่คริชนั่งเป็นคนละกลุ่มกัน

พวกเขารู้จักคริชผ่านข่าวลือที่เล่าต่อๆกันมาเท่านั้น

 

แม้จะเป็นลูกบุญธรรม แต่คริชก็ยังเป็นลูกสาวของนายพลโบแกน

เช่นเดียวกับที่เซเลเน่มีชื่อเสียงในเรื่องอัจฉริยะภาพทางการทหาร ซึ่งเป็นผลพลอยได้จากการที่เธอคอยแข่งขันกับคริชมาโดยตลอด

ชื่อเสียงของคริชก็เป็นที่เลื่องลือในหมู่ทหารในกองทัพเช่นกัน

แต่เพราะปัญหาด้านการสื่อสารของเธอ โบแกนจึงไม่ได้พาเธอไปออกงานสังคมหรืองานเลี้ยงของชนชั้นสูง

ดังนั้น ไม่เหมือนกับเซเลเน่ที่เป็นที่รู้จักในฐานะลูกสาวของนายพลผู้สง่างามและกล้าหาญ ชื่อเสียงของคริชนั้นมาจากข่าวลือลับๆจากในสนามฝึกเท่านั้น

 

และเรื่องราวส่วนมากก็ถูกบิดเบือนจนเกินจริง

เช่นว่าเธอเป็นปีศาจที่มีพละกำลังเหนือชายใดๆ

หรือไม่ก็เป็นสัตว์ประหลาดที่แม้แต่ทหารเจนศึกยังต้องขาสั่น

ส่วนใหญ่แล้วผู้คนมักจะพูดถึงทักษะดาบที่หลุดโลกของคริช—— นั่นเป็นข่าวลือที่แพร่กระจายไปมากที่สุด

 

ในหมู่คนที่เคยประมือกับเธอมาก่อนไม่เคยมีใครปริปากเรื่องความน่ารักของเธอเลย

นั่นเพราะคงไม่มีใครอยากบอกว่าเขาโดนเด็กสาวหน้าตาน่ารักเหมือนนางฟ้าอัดลงไปนอนคลุกฝุ่นมา

พวกเขาจึงเก็บซ่อนความจริงนั้นไว้และบรรยายว่าเธอเป็นสัตว์ประหลาดที่โหดเหี้ยมและน่าหวาดกลัวแทน

และยิ่งเรื่องราวกระจายไปมากเท่าไหร่ มันก็ยิ่งถูกใส่สีตีไข่เพิ่มขึ้นไปเรื่อยๆ

 

นั่นเป็นสาเหตุให้พวกทหารมองเธอด้วยสายตางุนงงในตอนที่คริชแสดงตราสัญลักษณ์รูปสายฟ้ากับนกอินทรีย์บนผ้าคลุม

และแนะนำตัวเองในชื่อ คริช คริสแตนด์

พวกเขาได้แต่แอบมองเธอไกลๆและไม่มีใครกล้าเข้าไปคุยกับเธอจนกระทั้งช่วงเย็นนี้

 

“ค่ะ คริชถูกรับมาเลี้ยง…”

 

ก่อนออกเดินทาง คริชก็บอกไปแล้วว่าคริชเป็นลูกของโบแกนนี่นา เขาจะถามอีกทำไมกันนะ?

คริชเอียงหัวไปด้านข้างเล็กน้อย มันเป็นท่าที่ดูน่ารักมากด้วยรูปลักษณ์ภายนอกของเธอ

เมื่อมีทหารนายหนึ่งเข้าไปหาคริชที่นั้งอยู่ใต้ต้นไม้ คนอื่นๆก็เริ่มสนใจว่าจะเกิดอะไรขึ้น

 

ทหารนายนั้นสวมชุดเกราะหนัง ถุงมือ และสนับแข้ง 

เขาถือโล่ที่มือซ้ายและมีดาบสั้นขนาดสองฟุตห้อยอยู่กับเอว

ข้างใต้ตราสัญลักษณ์ของอาณาจักรที่เป็นรูปดาบชี้ขึ้นฟ้า มีแถบผ้าสีดำห้อยอยู่

บ่งบอกว่าเขาเป็นพลทหารยศสิบโท

เกราะหนังนั้นเหมาะในการรองรับแรงกระแทกและดาบทื่อๆจะไม่สามารถฟันมันขาดได้

หนังที่ใช้จะถูกทำให้แข็งขึ้นด้วยขี้ผึ้งและมันแข็งพอที่จะเบี่ยงปลายหอกออกไปด้านข้างได้

เกราะของชายคนนี้เป็นของคุณภาพดีทีเดียว ดูเหมือนว่าจะเป็นของส่วนตัวมากกว่าเครื่องแบบมาตรฐาน

 

พลทหารยศร้อยเอกที่มีผู้ใต้บังคับบัญชาห้าสิบคนขึ้นไปจะต้องจัดหาอุปกรณ์สวมใส่ให้ตัวเอง

แต่ในทางกลับกัน พลทหารที่มียศต่ำกว่านั้นจะไม่ได้รับอนุญาตให้เปลี่ยนเครื่องแบบตามใจชอบ เพราะมันจะส่งผลต่อการทำงานร่วมกันได้ และมันเป็นกฎที่พวกเขาต้องใช้เครื่องแบบมาตรฐาน

แต่ถ้าหากว่าของที่พวกเขาซื้อมานั้นเป็นแบบเดียวเครื่องแบบมาตรฐานก็ไม่มีปัญหา

มันจึงเป็นเรื่องธรรมดาที่คนจากตระกูลที่มั่งคั่งจะซื้ออุปกรณ์สวมใส่คุณภาพดีไว้ใช้เอง

ชายคนนี้เองก็น่าจะมาจากตระกูลที่ค่อนข้างร่ำรวยเหมือนกัน

 

“คิดไม่ถึงจริงๆว่าลูกสาวของท่านนายพลจะงดงามขนาดนี้ พวกเราทุกคนเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ร่วมเดินทางกับท่านคริชนะครับ”

 

ทหารสวมเกราะเหรอ ต้องฆ่าด้วยวิธีไหนถึงจะเหมาะที่สุดกันนะ?

คริชคิดเรื่องนี้อย่างเหม่อลอยพลางจ้องมองไปที่เกราะหนังคุณภาพดี

เธอหยุดความคิดที่จะหาจุดอ่อนของมันก่อนจะตอบกลับไป

 

“…? ค่ะ ขอบคุณมากค่ะ คริชก็ยินดีที่ได้เดินทางไปกับรถม้าคันนี้เช่นกัน”

“ถึงเส้นทางที่นี่จะไม่ค่อยปลอดภัยซะทีเดียว แต่ได้โปรดวางใจ พวกเราจะปกป้องคุณด้วยชีวิตเลยครับ”

“เห…”

 

ก็หน้าที่พวกเขาอยู่แล้วนี่นา

คริชสงสัยว่าพวกเขาจะอธิบายเรื่องธรรมดาๆแบบนี้อีกทำไม

แต่เธอก็ทิ้งความสงสัยนั้นไปและพยักหน้า

เรื่องที่น่ากังวลมากกว่าคือความหิวของเธอ

วันนี้เธอกินลูกอมครบสองเม็ดแล้ว เธอจึงได้แต่อดทนต่อไป

 

สำหรับคนที่ใช้เวทย์มนต์ได้ อาหารที่กินเข้าไปจะถูกย่อยแล้วเปลี่ยนเป็นมานา

ซึ่งปกติแล้วเบรี่จะทำคุกกี้ให้คริชระหว่างมื้อเที่ยงกับมื้อเย็นทุกวัน

เธอจึงเคยชินกับการทานของว่าง

อาหารเที่ยงที่เธอกินไปถูกเปลี่ยนเป็นมานาหมดแล้วและท้องของเธอกำลังหิว

เมื่อถึงช่วงเย็นเธอจะหิวโหยแบบนี้อยู่เสมอ

ในระหว่างการเดินทาง จะต้องจำกัดทั้งน้ำกินและน้ำอาบ

โชคดีที่เธอเป็นคนเหงื่อออกไม่มาก แต่ปัญหาเรื่องท้องว่างนั้นยากที่จะทนไหว

แม้จะไม่ได้แสดงออกมาให้เห็น แต่เธอกำลังต่อสู้กับความหิวอยู่ในขณะที่ถามออกมาเบาๆ

 

“…เราใกล้จะถึงจุดตั้งแคมป์รึยังคะ?”

“ครับ เรากำลังจะไปถึงพื้นที่โล่งแล้ว เดี๋ยวเราจะตั้งแคมป์กันที่นั่น”

 

ขบวนขนส่งมีรถม้าอยู่เป็นจำนวนมาก

พื้นที่ที่พวกเขาสามารถตั้งแคมป์ได้จึงมีอยู่จำกัด

แม้เธอจะคิดว่าพวกเขาควรตั้งแคมป์ตั้งแต่ก่อนเข้าป่าแล้ว

แต่ในฐานะคนที่ติดรถมาด้วย คริชก็ไม่มีสิทธิที่จะบ่น

ทันใดนั้นเอง ท้องของคริชก็ส่งเสียง โครก ดังออกมา

 

คริชหน้าแดง และนายทหารก็ตาเบิกโพลงก่อนจะยิ้มออกมาด้วยความขบขัน

 

“เอ๋ อะ คือว่า…”

“ฮ่าฮ่าฮ่า เพราะอย่างนี้คุณถึงถามเรื่องตั้งแคมป์นี่เอง รอซักครู่นะครับ”

 

ทหารคนนั้นวิ่งไปที่รถม้าใกล้ๆก่อนจะกลับมาพร้อมขนมปังกรอบชิ้นเล็กๆ

 

“ทานก่อนสิครับ ถึงจะไม่ใช่ของดีอะไร แต่อย่างน้อยน่าจะพอรองท้องได้บ้าง”

“…ขอบคุณค่ะ”

 

สายตารอบข้างจับจ้องไปที่คริชที่กำลังรับขนมปังด้วยใบหน้าแดงก่ำ

นั่นทำให้คริชรู้สึกอับอายขึ้นไปอีก แต่เธอก็ไม่สามารถหักห้ามใจได้

และเมื่อรับมาแล้ว เธอก็ต้องกิน ——

คริชโยนหลักเหตุผลทิ้งไปอย่างง่ายดายก่อนจะฉีกขนมปังออกเป็นชิ้นเล็กๆและโยนเข้าปากด้วยสีหน้าเขินอาย

ตอนนี้เธอหิวมากจนอยากจะกัดมันลงไปตรงๆ แต่ความยึดมั่นในอุดมคติของเธอช่วยห้ามไว้ได้อย่างฉิวเฉียด

จริงๆแล้วการที่เธอโยนขนมปังเข้าปากเล็กๆไม่หยุดทำให้เธอดูหิวโหยมากกว่าการกัดมันลงไปตรงๆซะอีก แต่ว่าคริชไม่ทันสังเกตเรื่องนั้น

 

ข่าวลือนี่เชื่อไม่ได้จริงๆ ทหารหนุ่มคิดพลางมองไปที่เด็กสาว

พวกทหารสังเกตเห็นดาบโค้งเล่มเล็กที่คริชพกมา แต่พวกเขาคิดว่าคงใช้สำหรับป้องกันตัวและไม่ได้ใส่ใจมันมากนัก

 

ด้วยความสวยและเสน่ห์ที่น่าดึงดูด

คืนนั้นทหารหลายคนจึงพยายามหาโอกาสเข้ามาคุยกับเธอ และในวันถัดไปก็เช่นกัน

เมื่อถึงเวลาอาหารเธอก็ได้ซุปเยอะขึ้นและขนมปังสองชิ้น ไม่ใช่แค่ในคืนนั้นแต่รวมถึงมื้อเช้ากับมื้อเที่ยงในวันถัดมาก็ด้วย

และหลังทานมื้อเที่ยง เธอก็ได้รับขนมปังและซุปเย็นๆที่เหลือมาโดยไม่ทันได้ขอด้วยซ้ำ

นั่นทำให้คริชแทบอยากเอาหัวโขกเต้าหู้ตายด้วยความอับอาย

แต่ในเมื่อได้รับมาแล้ว เธอจะกินมันโดยไม่ปริปากบ่น

 

มันเป็นวันที่ค่อนข้างวุ่นวายสำหรับเธอ วันสุดท้ายก่อนที่การเดินทางจะจบลง ——

และเหตุการณ์บางอย่างก็เกิดขึ้นในช่วงเย็นวันนั้น

 

===========================

 

TL note: จีบผิดคนแล้วไอ้หนุ่ม น้องกำลังคิดหาทางเชือดเอ็งไปพลางๆอยู่นะ

 

 

ผู้มีจิตศรัทธาสามารถโดเนทให้ผู้แปลได้ที่

——————————

พร้อมเพย์:  0943075995

——————————

คำเตือน: การโดเนทไม่ได้ทำให้แปลเร็วขึ้นแต่อย่างใด