บทที่ 117 เจ้าบ้า!
ชายชุดดำพลันกล่าวเสียงเย็นชา “เจ้าไม่มีทางรู้ได้!”
”ต่อให้เจ้าติดปีกก็ยังหนีไปได้ยาก ยังไม่คิดบอกความจริงกับข้าอีก?” ลู่เฉินจ้องชายชุดดำเขม็งแต่ชายชุดดำกลับหัวเราะอย่างแปลกประหลาด “คนของพันธมิตรชิงรากวิญญาณยังไม่เคยถูกจับเป็นจนถึงทุกวันนี้!”
”ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็เป็นคนแรก!”
”ไร้เดียงสาน่า!”
”เช่นนั้น เจ้าคิดว่าข้าไม่กล้าทำอะไรเจ้าหรือ?”
อีกฝ่ายพลันฉีกยิ้ม “เจ้ารู้หรือไม่ว่าเมื่อเจ้าจับคนของพันธมิตรชิงรากวิญญาณ พวกเขาจะเลือกอันใด?”
”เลือกอันใด?”
”ตาย!”
ครู่ต่อมาจู่ ๆ ร่างกายของอีกฝ่ายก็ระเบิดออกมาด้วยพลังมหาศาล บีบให้ลู่เฉินต้องถอยร่นไปทันที และตะโกนบอกหลี่ว์ซือว่า “ถอย!”
หลี่ว์ซือมีกายเนื้อที่แข็งแกร่ง ดังนั้นเขาจึงไม่กังวล เพียงเอามือมาบังไว้ข้างหน้าเท่านั้น
พลังอันทรงพลังได้ระเบิดออกมาจากร่างของชายชุดดำ!
ตูม!
ดอกไม้และพืชที่อยู่รอบ ๆ พลันร่วงหล่นลงสู่พื้น และค่ายกลก็สั่นสะเทือน ในขณะเดียวกันก็มีรูขนาดใหญ่ปรากฏขึ้น
ลู่เฉินในยามนี้ได้วิ่งออกไปนอกค่ายกลแล้ว แต่ฉากภายในค่ายกลกลับทำให้เขาต้องขมวดคิ้วแน่น “เลือกที่จะตายรึ?”
นี่คือผลลัพธ์ที่ลู่เฉินคิดไม่ถึง
ยามนี้หลี่ว์ซือได้คลานออกมาจากกองดิน และกล่าวอย่างกลัดกลุ้มว่า “คนเหล่านี้คือใคร เหตุใดพวกเขาถึงไม่กลัวตาย?”
”ข้าว่าไม่ใช่พวกเขาไม่กลัวตาย น่าจะเป็นเพราะคนของพันธมิตรชิงรากวิญญาณใช้วิธีการบางอย่างควบคุมพวกเขาเอาไว้ ดังนั้นพวกเขาจึงต้องเลือกที่จะตาย!”
“พันธมิตรชิงรากวิญญาณ?”
”ใช่”
“ข้าเคยได้ยินอยู่!”
”โอ้? เจ้าได้ยินอะไรมา?”
หลี่ว์ซือก็อธิบายว่า “ข้าได้ยินจากเหล่าศิษย์พี่บอกว่าในช่วงสองสามหมื่นปีที่ผ่านมา มีกลุ่มประหลาดที่เรียกว่าพันธมิตรชิงรากวิญญาณปรากฏขึ้นในมหาทวีปจิ่วโหยว เป็นพวกที่ชิงรากวิญญาณของผู้ฝึกตนโดยเฉพาะ”
”มีอะไรอีกหรือไม่?”
“สำนักผู้ฝึกตนจำนวนไม่น้อยและผู้ยิ่งใหญ่บางคนขอให้เหล่าศิษย์พี่ของข้าจัดการกับพันธมิตรชิงรากวิญญาณ แต่พวกเขาก็ได้มาเพียงผลลัพธ์เดียว”
“ผลลัพธ์อันใด?”
”คนเหล่านี้มีระดับชั้นที่เข้มงวดมาก และพวกเขาก็ไม่กลัวความตาย ไม่เพียงเท่านั้น หลังจากที่คนเหล่านี้ตายไป พวกเขาแทบจะไม่ทิ้งร่องรอยใด ๆ ไว้เลย!” หลี่ว์ซืออธิบาย
ลู่เฉินพลันสงสัย “ระดับชั้นรึ?”
”ใช่ พวกเขามักจะมีแผ่นป้ายระดับอยู่กับตัว และยังรัดอยู่บนกายเนื้อของทุกคน”
หลังจากได้ยินสิ่งนี้ ลู่เฉินก็เดินเข้าไปในค่ายกลและเริ่มค้นหารอบ ๆ
“เจ้ากำลังมองหาแผ่นป้ายนั้นอยู่หรือ?”
”อืม”
“ข้าจะช่วยเจ้าเอง!” หลี่ว์ซือเริ่มค้นในกองดินนี้ด้วย
ครึ่งวันต่อมา หลี่ว์ซือก็หยิบก้อนหินก้อนเล็ก ๆ ออกมาจากสถานที่แห่งหนึ่ง และพูดอย่างตื่นเต้นว่า “นี่ไง!”
ลู่เฉินจึงเดินไปหา และหลังจากเห็นว่ามันเป็นหินสี่เหลี่ยมสีดำก้อนเล็ก ๆ เขาก็พลันฉงน “นี่หรือ?”
”ใช่ ความกว้างยาวเกือบหนึ่งฉื่อตามที่เหล่าศิษย์พี่อธิบายไว้” หลี่ว์ซือตอบ ส่วนลู่เฉินก็รับมาดู และหลังจากที่แผ่จิตสัมผัสเข้าไป เขาก็เห็นชุดเลขรหัสประจำตัว
รหัสประจำตัว : ห้าแดง
ระดับ : ค่ายแดงสามดาว
ค่าย : ค่ายแดง
ลู่เฉินพลันรู้สึกสงสัย “ค่ายแดงสามดาว? ห้าแดง? นี่หมายความว่าอย่างไร?”
หลังจากมองดูแล้ว หลี่ว์ซือก็พูดว่า “ว่ากันว่าค่ายแดงคือหนึ่งในพวกของพันธมิตรชิงรากวิญญาณ และห้าแดงก็คือรหัสประจำตัว”
”รหัสประจำตัว?”
”ข้าได้ยินจากศิษย์พี่ของข้าว่าพวกเขาเคยเห็นรหัสห้าแดงมากกว่าร้อยชื่อ ข้าคิดว่าคงถูกเรียงตามลำดับหมายเลขที่ได้รับเมื่อพวกเขาเข้าร่วมพันธมิตรชิงรากวิญญาณ”
ลู่เฉินรู้สึกว่ามันไม่ง่ายดายอย่างนั้น หรือว่าค่ายแดงนี่เป็นเพียงสาขาย่อยเท่านั้นจริง ๆ?
“ศิลาชนิดนี้ ศิษย์พี่ของข้าก็ได้มาไม่น้อย แต่ไม่อาจหาข้อมูลเพิ่มเติมเกี่ยวกับพันธมิตรชิงรากวิญญาณได้ รู้เพียงว่านี่คือแผ่นป้ายประจำตัวของพวกเขา” หลี่ว์ซืออธิบาย
ลู่เฉินพึมพำว่า “ข้าไม่รู้ว่าชายคนนั้นจากสำนักฟ้าศักดิ์สิทธิ์มีรหัสประจำตัวว่าอะไร”
ทว่าด้วยประสบการณ์ครั้งนี้ ลู่เฉินจึงได้รู้ว่าเขาไม่สามารถแหวกหญ้าให้งูตื่นได้ แต่ต้องหยุดคู่ต่อสู้อย่างรวดเร็ว หรือแม้แต่ควบคุมจิตวิญญาณของอีกฝ่ายเพื่อไม่ให้ระเบิดกายเนื้ออีก
”เจ้ามีความแค้นกับพันธมิตรชิงรากวิญญาณหรือ?”
”พวกเขาเอารากวิญญาณของข้าไป” ลู่เฉินตอบ
“อะไรนะ?” หลี่ว์ซือตกตะลึง
“อันใด? ตกใจงั้นหรือ?”
“ข้าได้ยินมาว่าพวกเขาเลือกแต่รากวิญญาณที่พิเศษ และแม้แต่พวกอัจฉริยะ รากวิญญาณสวรรค์ หรือแม้แต่รากวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ก็อาจจะไม่เอา!”
”โอ้? แล้วพวกเขามักจะเลือกประเภทไหนล่ะ?”
“ข้าก็ไม่รู้ ข้ารู้แค่ว่าอัจฉริยะมีหลายประเภท และในอัจฉริยะหนึ่งหมื่นคน เดาว่าจะมีเพียงหนึ่งหรือสองคนเท่านั้นที่ถูกใจพวกเขา ดังนั้นทุกคนจึงไม่สนใจ เว้นแต่คนคนนั้นจะตกเป็นเป้าหมายจริง ๆ อัจฉริยะเหล่านั้นถึงจะหาทางซ่อนตัว” หลี่ว์ซืออธิบาย
ลู่เฉินฟังเช่นนั้นแล้วก็หยิบศิลาวิญญาณสื่อสารออกมาติดต่อโจวกัง
”เป็นอย่างไรบ้าง? ค้นหาได้อันใดบ้าง?” ลู่เฉินรู้ว่าในยามนี้เขาควรรีบเพิ่มขั้นพลังโดยเร็ว มิฉะนั้นหากเผชิญหน้ากับศัตรูที่แข็งแกร่ง ตนก็ทำได้เพียงซ่อนตัวจากสมาชิกที่ทรงพลังของพันธมิตรชิงรากวิญญาณเท่านั้น
เสียงโจวกังตอบกลับมาว่า “ข้าตรวจสอบที่นี่มาพอสมควร ถ้าเจ้าอยากเห็น ก็ไปยังเขตที่หนึ่งก่อนได้!”
“ได้ เจอกันที่โรงเตี๊ยม!”
หลังจากที่ลู่เฉินพูดจบ เขาก็มองไปที่หลี่ว์ซือ “ไปกันเถอะ”
แม้ว่าหลี่ว์ซือจะไม่รู้ว่าลู่เฉินกำลังจะทำอะไร แต่เขาก็ยังติดตามไปอย่างเงียบ ๆ
…
เมื่อราตรีย่างกราย ลู่เฉินก็มาถึงโรงเตี๊ยมเดิม ส่วนโจวกังก็หยิบรายชื่อออกมา “นี่คือสิ่งที่ข้ารวบรวมมาอย่างยากลำบาก!”
ลู่เฉินพบว่าด้านในมีเนื้อหาอยู่มากมาย โดยเฉพาะข้อมูลเรื่องรากวิญญาณที่หายาก
”แล้วเจ้ารู้หรือไม่ว่าพวกเขาอยู่ที่ใด?” ลู่เฉินถามด้วยความพึงพอใจเป็นอย่างมาก
”ข้ามีหมายเหตุอยู่ด้านหลัง แต่บางทีเป้าหมายก็อาจจะย้ายไปแล้ว ดังนั้นมันอาจจะหายาก” โจวกังพูดอย่างเคอะเขิน ส่วนลู่เฉินที่เข้าใจแล้วก็ขีดฆ่าบางคนที่มีรากวิญญาณที่ตนไม่ต้องการออกไป
เพราะลู่เฉินได้เอาชนะผู้ฝึกตนขั้นสร้างรากฐานไปไม่น้อย และธาตุรวมถึงดาวของรากวิญญาณชนิดนั้น ๆ ก็ไม่เป็นที่ต้องการสำหรับเขาอีก
แต่โจวกังที่อยู่ด้านข้างกลับรู้สึกลำบากใจ “พวกนี้ ข้ารวบรวมมาอย่างยากลำบากเชียวนะ!”
“ไม่เป็นไร หากไม่จำเป็นก็แค่ขีดฆ่ามันทิ้ง”
”ไม่จำเป็น?” โจวกังไม่รู้ว่าลู่เฉินต้องการอะไรจากรายชื่อนี้
”ไป ไปจัดการพวกเขากัน!”
”อะไรนะ?” โจวกังรู้สึกว่าชายหนุ่มคนนี้บ้าไปแล้ว!
คนเหล่านี้ก็ไม่มีความคับข้องใจกับลู่เฉิน แต่เขากลับจะไปจัดการเนี่ยนะ?
แต่หลังจากที่โจวกังเห็นสิ่งที่ลู่เฉินเรียกว่าจัดการแล้วถึงได้ผ่อนคลายลง
เขาเห็นเพียงว่าเมื่อลู่เฉินพบเป้าหมาย เขาก็จะทำให้อีกฝ่ายยอมรับความพ่ายแพ้เสียก่อน และหากไม่ยอมรับความพ่ายแพ้ ชายหนุ่มก็จะสู้จนกว่าอีกฝ่ายจะยอมจำนน!
วิธีการที่เรียบง่ายแต่รุนแรงนี้ทำให้ผู้คนในแดนวิญญาณบอกต่อ ๆ กันไป ทำให้คนนับไม่ถ้วนจับคู่ลู่เฉินกับคำว่า ‘เจ้าบ้า’ เอาไว้ด้วยกัน
ดังนั้นเมื่อเขาไปในที่ที่มีผู้คนมากมาย ทุกคนก็จะเรียกลู่เฉินว่า เจ้าบ้า!
แม้แต่โจวกังและหลี่ว์ซือก็ยังสับสน
ส่วนลู่เฉินก็ได้ใช้เวลาประมาณสิบวันในการจัดการคนส่วนใหญ่ในรายชื่อเหล่านี้ และในเวลาเดียวกัน เขาก็สร้างชั้นรากฐานได้หกสิบชั้นแล้ว!
ชั้นรากฐานทั้งหกสิบชั้นนี้ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยในร่างกายของลู่เฉิน!
สังเกตได้จากการที่ชายหนุ่มจ้องไปยังจุดตันเถียนของตนเองด้วยรอยยิ้มประหลาด!!
