เมืองป้อมปราการทางตะวันออก เขตดยุคเจเนซิส
ซันดรา – ถนนรุ่งอรุณสายที่ 7
เขตการค้าผ้าคุณภาพสูง
ตอนนี้ผมกำลังเลือกซื้อชุดว่ายน้ำอยู่กับพวกผู้หญิงล่ะ ผมก็ไม่รู้ทำไมพวกเธอถึงนัดกันว่าจะมาซื้อชุดกันวันนี้ ซึ่งเป็นวันที่ผมจะได้ฝึกทักษะประจำตัวที่พึ่งได้รับมาใหม่
และถึงแม้ว่าผมจะได้มาอยู่จุดนี้ ผมก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะเข้าไปในร้านค้าสำหรับผู้หญิงหรอกนะ เหมือนเมเดียร์จะบอก กรายๆว่าชุดพวกนี้พวกเธอจะเอาไว้เซอไพรส์ผมโดยเฉพาะ
ผมก็เลยมาลงเอยด้วยการนั่งเล่นอยู่ที่ม้านั่งหน้าร้านขายอุปกรณ์สำหรับการไปเที่ยวทะเลนี่ไง
ซึ่ง.. ผมก็รู้แหละว่ามันคืออะไร แต่ไม่ขอออกความเห็นดีกว่า คือ.. มันก็เป็นชุดว่ายน้ำนั่นแหละ แต่ผมก็ไม่รู้ไงว่าพวกเธอเลือกลายอะไรมา
สำหรับผมแล้ว จะใส่ชุดไหนยังไงก็ได้แหละ ขอแค่อย่าเอานิ้วมาจิ้มตากันก็พอ..
” เหงาหรอคะอัลเลียน? “วี
ผมเงยหน้าขึ้นมามองผู้หญิงตัวสูงที่ตอนนี้เธอกำลังจ้องผมอยู่ ก่อนจะได้ตอบกลับเธอไป
” อืม ก็นิดหน่อย “
” งั้น.. เดี๋ยวฉันอยู่เป็นเพื่อนนะคะ! “วี
วีเข้ามานั่งลงข้างๆผม ดูเธอจะตัวสูงกว่าผมนิดหน่อยนะนี่.. น่าอิขฉาความสูงนั่นจังแฮะ แต่การที่ผมตัวค่อนข้างเตี้ยเนี่ยก็ใช่ว่าจะไม่มีข้อดีนะ
แถมข้อดีของมันยังเป็นจุดแข็งสำหรับผมสุดๆไปเลยด้วย อย่างเช่นการที่ผมนอนหลับ เท้าของผมก็จะไม่เลยผ้าห่มออกไปยังไงล่ะ!
นั่นเป็นเรื่องใหญ่เลยนะขอบอก-
กริ๊ง~
ไม่นานเกินรอ พวกผู้หญิงก็พากันออกมาจากร้านกัน ผมมองตามพวกหล่อนไปด้วยความเหลือเชื่อ.. ก็ดูที่มือของพวกหล่อนสิ นี้แค่ร้านนี้ที่เดียวก็ทำเอาผมนึกว่าเที่ยวมาแล้วทั้งวัน
จำนวนของที่ถืออยู่ก็เยอะใช่เล่นเลยด้วย
” บอส ท่านชอบสีอะไรหรือ? “จือหนาน
” สีดำกับสีทอง ถามทำไมรึ? “
” ไม่มีอะไร “จือหนาน
” ? “
จือหนานหันมาคุยกับผมแปปนึงก่อนจะเดินตาม พวกเมเดียร์ไปซื้อของต่อ
ดูท่าวันนี้จือหนานจะได้อยู่กับกลุ่มผู้หญิงที่ควรมีสักทีทั้งวันเลยล่ะ ส่วนทางวิกตอเรียนั้น…
” เธอไม่ไปกับเร็กซ์หรอ? “
” (ส่ายหน้า) “วี
นั่นหล่ะ อยู่กับผมล่ะ
” … “
” … ” วี
บรรยากาศแบบนี้มันทำให้ผมอึดอัดแฮะ
คงต้องหาอะไรทำเพื่อขจัดความเบื่อหน่ายนี้ออกไป
ฮึ่ม.. แถวๆนี้จะมีร้นอาหารอร่อยๆไหมนะ? ผมอยากจะพาวีไปหาอะไรกินจัง ติดที่ว่าตอนนี้ผมไม่รู้ว่าร้านอาหารมันไปทางไหนน่ะสิ
” คือ- “
” คือว่า!- ” วี
โอ๊ะ ไม่คิดว่าวีจะเป็นฝ่ายพูดก่อนนะเนี่ย
” เ- เธอพูดก่อนเลย..อัลเลียน! ” วี
” ไม่ดีกว่า ฉันไม่รู้จะพูดอะไรนี่สิ แล้วก็นะจากนี้เรียกอ้ายว่าบี๋ก้ะดั้ย!”
” เอ่อ.. บ- บี๋? ” วี
” ช่าย! อย่างนั้นแหละ! “
” มันจั๊กจี้คอยังไงไม่รู้อ่ะค่ะ ” วี
” ฮ่าๆๆ ธรรมดา~ “
” อืม บี๋คะ เราไปร้านอาหารกันไหมคะ? ฉันพอจะรู้จักร้านอาหารดีๆที่นี่อยู่ ” วี
” นั่นสินะ นี่ก็เที่ยงแล้วด้วย พูดๆไปท้องมันก็เริ่มหิวขึ้นมาเลยแฮะ.. “
” ฮ่ะๆ งั้นไปกันเถอะค่ะ! ” วี
” อา! “
แล้ววันนั้นก็เริ่มต้นขึ้นด้วยการออกไปทานมื้อเที่ยงกับวิกตอเรีย ซึ่ง..
ถนนรุ่งอรุณสายที่ 11
เขตอาหารท้องถิ่นคุณภาพสุง
” … ”
” ….. ” วี
ปิด
‘ ขออภัยสำหรับลูกค้าทุกท่าน วันนี้ร้านเราไม่าสามารถเปิดทำการได้เนื่องจากปัญหาทางครอบครัว ‘
” ฮ่ะฮ่ะ…. ขอโทษค่า.. ” วี
ด้วยความที่ร้านมันเป็นร้นที่ตัวของวิกตอเรียแนะนำมาเอง ไม่แปลกที่เธอจะผิดหวังเพราะเหตุสุดวิสัยแบบนี้
” ไม่เป็นไร ”
” งั้นเราไปหาอะไรกินที่คาเฟ่ต์นั้นกันดีกว่า “
ผมสังเกตเห็นถึงร้านอาหารเล็กๆที่นึง ที่ดูจะไม่มีคนเข้าสักเท่าไหร่ แม้ภายนอกมันจะดูเหมือนร้านอาหารมากพวกเท่าไร อาหารที่ขายอยู่ในร้านนั้นคงไม่พ้นพวกกาแฟแน่ๆ
” ยินดีต้อนรับค่ะ ” เจ้าของ
จริงด้วย ข้างในนี้ดีไซน์ออกมาตามคาเฟ่ต์ทัวร์ไปเลย.. แต่เดี๋ยวนะ ต่างโลกแบบนี้แถมยังเป็นแนวยุคกลางแบบนี้จะมีคาเฟ่ต์ได้ยังไง?
ทั้งการจัดการเฟอร์นิเจอร์และตกแต่งร้าน มันเหมือนดับพวกร้านอาหารสไตล์ตะวันตกมาก แถมเครื่องมือและของตกแต่งในร้านนี้ถูกทำขึ้นอย่างประณีตอีกต่างหาก
เจ้าของร้านนี้เป็นใครเนี่ย?
” ว้าว.. สุดยอด อย่างกับที่นี่ไม่ได้อยู่ในอสร์คาร์เรียมเลย.. ” วี
สุดยอดเหมือนที่วิกตอเรียบอกนั่นแหละ ที่นี่มันอย่างกับอยู่คนละโลกกับโลกภายนอกเลย ด้านในมันดูโมเดิร์นมาก เหมือนกับมันหลุดมาจากอีกโลกหนึ่งเลย
” รูปภาพของปีเตอร์ ล๊องซ์!? ” วี
หันไปทางซ้ายก็ได้พบเข้ากับภาพวาดหรูหราราคาแพงที่ประดับไว้บนฝาผนังโดยที่ไม่กลัวว่าจะมีใครมาขโมยมันไปเลย
เป็นภาพวาดที่มีเอกลักษณ์ดี แบบว่า.. มันสวยเลยน่ะ
แต่ถึงแม้ร้านนี้มันจะดูดีขนาดไหน คนข้างในกลับไม่ค่อยมีเลย.. ไม่สิ ไม่มีเลยมากกว่า
” ร้านนี้มีเอกลักษณ์ดีนะครับคุณเจ้าของ “
“ ขอบคุณค่ะ, รับอะไรดีคะ? ” เจ้าของ
ส่วนเจ้าของร้านก็ดูจะเป็นเด็กผู้หญิงอายุรุ่นราวคราวเดียวกับผม เธอมีหน้าตาที่สละสลวยผมสีม่วงตาสีทอง และยังมีแววตาที่ดูจะเบื่อหน่ายอยู่ตลอด ขอบอกเลยว่าสายตาของหล่อนไม่เป็นมิตรสุดๆ อย่างกับพวกนางร้ายในเกมหรือนิยายยังไงยังงั้น
” อเมริกาโน่หนึ่งแก้วครับ “
เจ้าของถึงกับสะดุ้ง เพราะอเมริกาโน่นั้นไม่ได้อยู่ในรายเมนูของร้านนี้เลย เพียงแต่เธอกำลังสงสัยผมอยู่แน่ๆว่าทำไมถึงรู้ว่ามีขายได้
” ขอเป็น.. อืม.. สตรอว์เบอรี่โยเกิร์ตแล้วกันค่ะ! ” วี
ส่วนของวีก็เป็นอะไรที่ดื่มง่ายๆอย่างสตรอว์เบอรรี่และโยเกิร์ตที่เอาสองอย่างนี้มาปั่นรวมกัน แล้วพอสั่งเครื่องดื่มเรียบร้อยเราก็มารอกันตรงที่นั่งหนึ่งภายในร้าน
ไม่นานเกินรอ เครื่องดื่มที่สี่งเอาไว้ก็ได้มาเสิร์ฟถึงโต๊ะ พร้อมกับช็อตเค้กรสส้มกับช็อตเค้กสตรอว์เบอรี่
” ผมจำได้ว่าไม่เคยสั่งเค้กนะ “
” ของแถมตัดขมค่ะคุณชาย “เจ้าของ
เจ้าของคาเฟ่ต์นี้ยิ้มให้แม้ว่าแววตาของเธอมันจะดูไม่เป็นมิตรเลยก็ตาม
พอถึงจังหวะที่เธอกำลังจะเดินกลับไปที่เคาท์เตอร์ ผมก็ได้พูดขึ้นมาก่อน ด้วยความสงสัยของผม ผมจึงได้ถามคำถามหนึ่งออกไป
” คุณเจ้าของ “
” คะ? ” เจ้าของ
” คุณเป็นผู้กลับชาติหรอ? “
ผมพูดจบ รอยยิ้มบนใบหน้าของเธอพลันหายไป ก่อนที่จะตามมาด้วยคมหอกสายฟ้าที่เป็นเวทมนตร์ระดับ 4 ที่ได้จ่อหัวผมอยู่ในตอนนี้
ผมไม่ได้ตอบโต้อะไรกลับไป เพราะผมรู้ตัวว่าวีนั้นจะเข้ามาปกป้องผมแน่นอน และใช่ คมดาบของวีจ่อเข้าที่คอของหญิงสาวเจ้าของร้านคาเฟ่ต์เช่นเดียวกัน
” ถ้าใช่แล้วมันทำไม? จะเอาไปป่าวประกาศหรอ? ” เจ้าของ
น้ำเสียงของเธอเปลี่บนไปเป็นอีกคน เป็นน้ำเสียงที่หยาบคายและฟังดูไม่มีมารยาทเหมือนก่อนหน้านี้
” ก็ไม่หรอกแค่ความสงสัยส่วนตัวน่ะ เก็บเวทนั่นไปก่อนเถอะ “
” ผมอัลเลียน เลอร์ เจเนซิส คุณล่ะ? ”
ด้วยความที่สายตาของวิกตอเรียที่มองมาที่คุณเจ้าของนั้นน่ากลัวและกดดันมาก เธอจึงจำใจที่จะเก็บหอกสายฟ้าลงไปอย่างว่าง่าย
” บุตรีเพียงคนเดียวของเคาต์เกรย์แมน ดีน่า ฌอน เกรย์แมน ” ดีน่า
” ไม่คิดว่าวิกตอเรีย แฟงก์คนนั้นจะมารับใช้นายนะบี๋”ดีน่า
” เอ๊ะ..รู้ชื่อผมได้ไง? “
” ครั้งก่อนตอนช่วงเรียนรวมฉันก็อยู่ด้วยหนิ “ดีน่า
” คุณเรียนห้อง S หรอ? “
” อ้า ” ดีน่า
หลังจากที่เราได้รู้ตัวจริงของกันและกัน มารยาทที่มีให้ต่างก็หายไปจนหมดสิ้น จะเหลือแค่เพียงสายตาอันเฉยเมยที่มองมาก็เท่านั้น
ขณะที่ดีน่ากำลังจ้องผมด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรอยู่อย่างนั้น ผมก็ทำตัวไม่รู้ร้อนรู้หนาวแถมยังดื่มอเมริกาโน่ที่สั่งมาอย่างสบายใจ
” นายก็น่าจะรู้นะว่าผู้กลับชาติมักจะมีพลังโกงๆ นี่กลับไม่กลัวฉันเลย? “ดีน่า
” แล้วคิดว่าผมไม่มีหรือ? หือ? “
“ เผลอๆอาจจะเป็นพลังที่โหดกว่าผู้กลับชาติทุกคนด้วยซ้ำ ”
เรื่องนี้ผมต้องยกเครดิตให้ลองกินุสมันเลยล่ะ ด้วยความที่ความสามารถของมันทำให้พลังที่ไม่ใช่พลังทางกายภาพทั้งหมดนั้นไร้ผล ผมจึงสามารถขิงสายเวทแบบเธอได้ง่ายๆ
“ เหอะ ขี้โม้ ” ดีน่า
“ อืม~ กาแฟแก้วนี้อร่อยจังเลย~ ”
“ บี๋… รู้ตัวไหมว่าตอนนี้ท่านน่าโดนทีนสุดๆ.. ” วี
“ ก็พอรู้อยู่~ ”
แม้แต่วีก็ยังเห็นด้วยกับดีน่าเลย ที่ว่าตอนนี้ผมนั้นกำลังทำตัวน่าหมันไส้อยู่ ไม่ได้เป็นเพราะว่าผมอยากจะโดนทีนอะไรหรอกนะ แต่เป็นเพราะว่าผมจะหาเรื่องชวนหล่อนคุยยังไงล่ะ
ก็นะ ผมเห็นว่าร้านนี้คนไม่ค่อยมีเลยสงสารน่ะที่เจ้าของต้องอยู่คนเดียวตลอด แต่ก็ใช่ว่าการมากวนทีนเค้ามันจะถูกหรอกนา ผมก็แค่อยากทำก็เท่านั้นเอง
” จะว่าไปแล้ว.. เครื่องมือพวกนั้นเธอทำเองเลยหรอ? “
” ก็นะ ครอบครัวของฉันทำงานสายผลิตอยู่แล้วเลยทำของพวกนี้ได้ง่ายๆ “ดีน่า
” ทำไม? นายสนใจหรือไง? ” ดีน่า
” ก็นิดหน่อย “
อุปกรณ์จากต่างโลกกับครอบครัวสายผลิตงั้นหรอ? ฟังดูเข้าท่าดีทีเดียวที่จะร่วมลงทุนไปกับมันด้วย
แต่ติดที่ว่าผมดันไม่มีเงินทุนนี่สิ สงสัยหลังจากนี้ผมควรที่จะหาเงินปักหลักด้วยตัวเองได้แล้วล่ะมั้ง? ทำงานเป็นนักผจญภัยดีมั้ยหว่า? เห็นว่างานนี้ให้เงินดีด้วยหนิ คงต้องไปถามรายละเอียดจากวีแล้วล่ะนะเผื่อผมจะได้มีเงินเป็นของตัวเองกับเขามั่ง
พูดๆไปก็เริ่มอายแล้วแฮะ ที่ผมยังใช้เงินของบ้านเจเนซิสมาตั้งแต่แรกที่อยู่ที่นี่จนถึงตอนนี้น่ะ.. ฮ่ะฮ่ะ
“ แต่ว่าจริงๆแล้วฉันก็ไม่ได้แปลกใจมากนักหรอกสำหรับเรื่องที่ว่านายเป็นจากต่างโลกน่ะ ” ดีน่า
“ หือ? ”
เธอกลับไปที่เคาท์เตอร์ก่อนที่จะเริ่มคุยกับผมจากตรงนั้น
“ ที่โลกนี้มีคนจากต่างโลก คนหลง และผู้กลับชาติเยอะจริง ก็ใช่ว่าพวกเขาจะมีสกิลโกงๆเสมอไป สำหรับนายมันเป็นกรณีแรกของโลกนี้เลยด้วยซ้ำมั้งที่หลงทางมาผ่านรอยรั่วของมิติเหมือนกับเป็นฝีมือของใครบางคน ” ดีน่า
“ … เธอรู้เยอะขนาดไหนกันแน่เนี่ย? ”
“ ไม่ต้องแปลกใจไปหรอกน่า ฉันเห็นนายตั้งแต่แรกที่นายมาที่นี่แล้วล่ะ ถ้าจำไม่ผิด.. ช่วงนั้นฉันจบการทดสอบสำหรับเลื่อนชั้นพอดีและบังเอิญไปเจอตอนที่คุณหนูเมเดียร์กระชากคอเสื้อนายเข้าน่ะ ” ดีน่า
ระหว่างนั้นเอง เธอก็ชงกาแฟร้อนมาแก้วหนึ่งเพื่อดับความอยากของตนเอง และค่อยๆจิบมันทีละน้อย
ก่อนที่จะมีคนอีกกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามา..
กริ๊งง~
“ ร้านนี้น่ารักดีนะเนี่ย ” ครูว์
“ รบกวนหน่อยนะดีน่า ”เมเดียร์
“ คาเฟ่ต์หรอ? เยี่ยมไปเลย! ” เร็กซ์
“ เค้กล่ะ.. ”มาน็อค
“ ฮ่าฮ่า.. มาน็อคอย่าพึ่งจ้องแบบนั้นสิ มันเสียมารยาทนะ ”เรีย
อ่ะ- กลุ่มของเมนี่หว่า
“ ยินดีต้อนรับค่ะคุณหนู ”ดีน่า
“ …. ” จือหนาน
ขณะเดียวกันที่พวกเมกำลังคุยกันอยู่นั้น จือหนานก็ได้หันมาสบตาเข้ากับวิกตอเรียที่กำลังยืนอยู่ข้างๆผม ทั้งยังสำรวจรอบๆร้านและสังเกตบรรยากาศรอบตัวของวี นั่นทำให้จือหนานพูดสิ่งหนึ่งขึ้นมา
“ ดูท่าเจ้าคงจะมีความสุขมากเลยสินะ ”จือหนาน
ความสุข? หมายความว่ายังไง? ในเมื่อวิกตอเรียนั้นแทบจะไม่ได้ยิ้มเลยภายใต้หมวกเกราะสีม่วงแวววับนั้น?
“ … ค่ะ(ยิ้ม) ” วี
ห๊ะ?? นี่พวกหล่อนคุยกันรู้เรื่องแม้จะไม่เห็นหน้ากันน่ะนะ! …นี่หรือ ผู้หญิง !
“ ก็ผู้หญิงน่ะสัญชาตญาณดีเลิศเลยล่ะจะบอกให้! ”ครูว์
เห๊ะ-
“ ว- เหวออ!! ครูว์!! ”
“ ดีจ้า~ ครูว์เองน้า~ ” ครูว์
ย- ยัยบ้านี่.. ยังชอบอ่านใจเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนเลย!!
“ เอเฮะ~ ก็มันสนุกอ่ะ ฮิฮิ ”ครูว์
ทั้งๆที่ตัวเองพูดไว้ว่าจะไม่อ่านใจพวกผู้ชายอ่ะนะ!?
“ ก็นายเป็นกรณีพิเศษนี่! อ่านใจนายแล้วมันตลกดีอ่ะอัลเลียน ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า! ”ครูว์
“ จ้า จ้าา พอแค่นั้นแหละครูว์ ”เร็กซ์
ผมเถียงกับครูว์อยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่ยัยบ้านี่จะถูกเร็กซ์ใช้สันมือเขกหัวสั่งสอน! ผมล่ะสะใจชะมัด
“ ฮึ่ม… ” ครูว์
ถึงกระนั้นครูว์ก็ยังจ้องหน้าผมไม่เลิกสักที เร็กซ์เลยถือวิสาสะในฐานะที่เป็นหัวตี้ของเธอ โขกหัวครูว์อีกสักทีไปเลย
“ โอ้ย… เจ็บง่า.. ”ครูว์
ไม่นานนัก หลังจากที่เมได้พูดคุยบางอย่างกับเจ้าของร้านนี้อย่างดีน่า เธอก็ได้ข้อสรุปว่าในอีกสองวันจากนี้เราจะไปเที่ยวทะเลที่ไหนกันดี ซึ่งสถานที่เราจะไปกันก็คือเมืองออลการ์ดทางเหนือ แน่นอนว่าไม่ได้ไปทางท่าเรือแต่จะล่องเรือออกจากท่าเพื่อเดินทางไปต่อที่เกาะส่วนตัวของตระกูลเรา
ทีแรกดีน่าก็ดูจะไม่อยากไปสักเท่าไหร่หรอก แต่สุดท้ายเธอก็ต้องยอมทำตามที่เมเดียร์ที่เป็นคุณหนูใหญ่ของแถบนี้สั่งอ่ะนะ ทำไงได้ล่ะถึงจะเป็นผู้กลับชาติก็เถอะ เจอกับเมเดียร์ไปก็เป็นต้องไปทุกคนนั่นแหละ ดูๆแล้วตัวของเมเองก็คงจะตื่นเต้นสำหรับทริปนี้น่าดูเลยแฮะ
ผมขอให้มันเป็นการพักผ่อนสบายๆเถอะ ผมไม่อยากสู้แล้วอ่ะ เหนื่อย..
“ บอส… คิดถึงข้าไหม..? ” จือหนาน
“ เอ่อ.. หนานครับ? ”
ส่วนหล่อนนี่.. ห่างผมแค่ครึ่งชั่วโมงถึงกับออกอาการแบบนี้เลยหรอ?
“ ไม่รู้นะ.. แต่ข้าคิดถึงบอสมากเลย… ” จือหนาน
จือหนานเข้ามากอดผมอยู่นานสองนาน กว่าจะปล่อยได้ก็เป็นตอนที่เมเดียร์เข้ามาเอ็ดเธอนั่นล่ะ
เอ้ออ.. วันนี้ ก็เป็นวันที่วุ่นวายอีกวันล่ะนะ แล้วก็..
ตัดจบตอน
หนึ่งชายชาตรีในดงสตรีอันตราย
