ตัวของผมในต่างโลก…. แม่งบ้า!!! - บทที่ 2 ตอนที่ 55 ความรู้สึกของจือหนาน (3)

 

 

 

สองวันต่อมา

 

 

 

” อย่างที่ข้าได้บอกไป เจ้าต้องไปกับข้าหลังจากจบงานเทศกาลกีฬาของอ็อคตาเซีย “เฉินเซียน

 

 

นี่ก็ปาเข้าไปวันที่สองแล้วที่บอสได้สลบไป ปัจจุบันข้าก็ยังคงดูแลบอสดังเช่นเคย แต่จะผลัดกับคุณหนูเป็นบางครา เพราะข้ามีเหตุจำเป็นที่จะต้องมาพบกับท่านพ่อ

 

 

และในตอนนี้ ข้ากับท่านพ่อและท่านแม่ได้มานั่งคุยกันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่งในเมืองหลวง ที่นายท่าน(นัวร์)เป็นคนแนะนำมา มันเป็นร้านที่ไม่ค่อยมีคนมา แต่อาหารอร่อย เหมาะแก่การที่จะพูดคุยเรื่องที่เป็นความลับกัน

 

 

แล้วคุณเจ้าของเองก็เป็นคนที่ไว้ใจได้คนหนึ่งเลย

 

 

” … “จือหนาน

 

 

” ข้าเชื่อว่านี่คงจะต้องเป็นสิ่งที่เจ้าทำใจได้ยาก แต่ได้โปรดเถอะหนานเอ๋อร์ สำนักเราต้องมีคนสืบทอดตำแหน่งต่อไป และคนนั้นจะต้องเป็นลูกเท่านั้น! “หลินหลิน

 

 

” ข้าเข้าใจท่านแม่นะ แต่เหตุใดถึงเป็นข้า? น้องๆข้าล่ะ? “จือหนาน

 

 

” เด็กพวกนั้นไม่มีคุณสมบัติมากพอ พวกเขาไม่สุขุมพอที่จะตัดสินใจเรื่องยากๆได้ด้วยซ้ำ “เฉินเซียน

 

 

” …หากว่าข้าไปแล้ว.. แล้วนายท่านของข้าล่ะ? ใครจะดูแลเขาหากเขาบาดเจ็บหนักเช่นนี้อีก?”จือหนาน

 

 

” ข้ามั่นใจว่ามันจะไม่ใช่การขึ้นครองตำแหน่งเพียงสองสามปีแน่ๆ “จือหนาน

 

 

อย่างที่ได้บอกไปว่านายของข้านั้นมักจะบาดเจ็บหนักจนเจียนตายมาเสมอๆ หากขาดข้าไปสักคนใครเล่าจะดูแลเขา?

 

 

วิกตอเรียรึ? รุ่นพี่(ฮาจุน)? หรือว่าคุณหนู?

 

 

ไม่เลย พวกนางไม่ได้ว่างขนาดนั้นด้วยซ้ำ เพราะงั้นคนที่เหมาะสมที่สุดก็คือข้า

 

 

หากแต่ข้าไปแล้ว.. ข้ายังจะสามารถกลับมาเห็นหน้านายของข้าได้อีกรึเปล่า?

 

 

คิดแล้วมันหวิวๆยังไงไม่รู้

 

 

” (ส่าย) “เฉินเซียน

 

 

พวกท่านส่ายหน้าคือจะสื่อว่าไม่สามารถตอบคำถามของข้าได้ว่าเช่นนั้น?

 

 

” …เช่นนั้นเองรึ “จือหนาน

 

 

พวกท่านต้องการให้ข้าไปสืบราชบัลลังก์ และตำแหน่งประมุขตำหนักบูรพา ทว่าท่านกลับ.. ทำตัวไม่เห็นหัวนายของข้าถึงเพียงนี้เชียวรึ

 

 

สายสัมพันธ์ของข้ากับนายท่านไม่ใช่สิ่งจะตัดขาดได้ง่ายเพียงนั้น

 

 

แต่.. หากว่านายท่านมาได้ยินเข้า เขาคงจะยินดีเป็นแน่ ที่ข้าจะได้กลับถิ่นเกิดของตนแล้วกลับไปมีความสุขเพียงผู้เดียว

 

 

ขณะที่นายท่าน.. ต้องเจ็บปวดกับการใช้พลังที่ล้นทะลักของตนเองในทุกๆวัน 

 

 

… ข้าทำแบบนั้นไม่ได้

 

 

ข้าไม่สามารถทิ้งเขา ให้อยู่คนเดียวได้

 

 

เพราะงั้นนี่จึงเป็นเหตุผล ที่ข้าต้องการปฏิเสธสิ่งที่พวกท่านยื่นให้ในตอนนี้

 

 

” ข้าไม่สามารถตอบรับได้เจ้าค่ะ ท่านแม่ “จือหนาน

 

 

ท่านแม่ไม่ได้ตอบอะไร แต่กลับยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วถามข้ากลับมาด้วยคำถามที่มั่นใจว่าข้าจะต้องตอบได้อย่างแน่นอน

 

 

” คงเป็นเรื่องของเจ้าหนุ่มนั่นสินะ “หลินหลิน

 

 

” เจ้าค่ะ …ข้าไม่สามารถปล่อยให้เขา อยู่ตัวคนเดียวได้โดยปราศจากข้า.. “จือหนาน

 

 

” อืม “เฉินเซียน

 

 

” เช่นนั้น พวกข้าจะกลับมาใหม่ในวันที่งานเทศกาลของอ็อคตาเซียได้เริ่มขึ้น แล้วข้าจะมาถามคำตอบกับเจ้าอีกทีในวันนั้น “เฉินเซียน

 

 

” ประชาชนต้องการเจ้านะหนานเอ๋อร์ …แล้วไว้พบกันในอีกสองเดือนครึ่ง “หลินหลิน

 

 

” ข้าดีใจนะ ที่เห็นเจ้าสบายดีธิดาน้อยของข้า “เฉินเซียน

 

 

” เดินทางปลอดภัยเจ้าค่ะ “จือหนาน

 

 

พวกท่านออกไปจากร้าน เหมือนว่าจะกลับกันในวันนี้เลย 

 

 

หลังจากนั้น ข้าก็มาครุ่นคิดอยู่กับตนเอง

 

 

ทั้งประมุขตำหนักบูรพา และตำแหน่งจักรพรรดินีเป็นสิ่งที่ข้าไฝ่ฝันมาตั้งแต่เล็ก แต่สิ่งที่สำคัญกว่าในตอนนี้คือนายท่าน

 

 

บอสของข้า.. นายท่านที่ไม่เอาไหนคนนั้น

 

 

เขาทำให้ข้าที่แตกสลาย กลายมาเป็นตัวข้าในวันนี้ ไม่ว่าจะขอบคุณเท่าไรมันก็คงไม่พอ ทั้งลมปราณของข้า ชีวิตทาสที่มีอิสระดั่งใจอยาก ทุกสิ่ง เป็นสิ่งวิเศษที่เขามอบให้ แน่นอนว่าคุณหนูเองก็มีบุญคุณต่อข้าเช่นกัน..

 

 

พอคิดว่าต้องมาแยกจากกันแล้ว ราวกับว่าใจของข้ามันกำลังจะแตกสลายลงอีกครั้ง

 

 

มันเหงาเหลือเกิน..

 

 

‘ จือหนาน! ขอบคุณนะ! ‘ บอส

 

 

หะ-

 

 

” เมื่อสักครู่นี้มัน.. เสียงของบอสในความทรงจำข้าหรือ? … “จือหนาน

 

 

อยู่ๆข้าก็นึกถึงหน้าของบอส

 

 

มันทำให้ใจของข้าเต้นเร็วจนผิดจังหวะ

 

 

กริ๊ง~*

 

 

เสียงกระดิ่งดังขึ้น มันหมายความว่ามีคนเดินเข้าร้านมาอีกคนแล้ว ข้าไม่ได้สนใจคนคนนั้นจนกระทั่งนางได้พูดขึ้น

 

 

” จือหนาน “คุณหนู(เมเดียร์)

 

 

” จ- เจ้าคะ? คุณหนู??  มาที่นี่ได้อย่างไร??”จือหนาน

 

 

” ชั้นไปถามจากพ่อมา เลยรู้ว่าเธออยู่นี่ “คุณหนู

 

 

” มีเรื่องอะไรหรือคะ? .. “จือหนาน

 

 

” ไม่นานมานี้ชั้นพาบี๋ไปหาอาจารย์ยาเซสมา.. ก็ เขาเป็นหมอที่เก่งที่สุดที่ชั้นรู้จักแล้วนี่นะ “คุณหนู

 

 

” … แล้วก็..? “จือหนาน

 

 

” รู้อะไรไหม เหมือนว่าเขาจะไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาเลยน่ะสิ “คุณหนู

 

 

” อาจารย์เขาบอกว่าเร็วๆนี้บี๋ไม่มีทางตื่นขึ้นมาแน่ เพราะตัวของเขามันบาดเจ็บสาหัสมากจริงๆในครั้งนี้ “คุณหนู

 

 

” กล้ามเนื้อฉีกขาดมีอาการล้า อ่อนเพลีย เสียเลือดมาก ทั้งกระดูกทั่วร่างของเขามันละเอียดเป็นผงเลย “คุณหนู

 

 

” สำคัญที่สุดเลยนะ คือ.. ระบบประสาทของเขาได้รับผลกระทบอย่างหนักเลยล่ะ ชั้นคิดว่าเขาคงจะไม่ตื่นขึ้นมาภายในเดือนสองเดือนแน่ๆล่ะ แต่หมอนั่นยังไม่ตายหรอกนะ “คุณหนู

 

 

” ชั้นคิดว่าเดี๋ยวไม่นานเจ้านั่นก็คงจะกลับมาเป็นปกติเองแหละ เพราะหมอนั่นคือบี๋นี่นะ เจ้าคนที่อึดและตายยากคนนั้นน่ะ “คุณหนู

 

 

“.. ค่ะ “จือหนาน

 

 

สิ่งที่คุณหนูได้เล่าให้ข้าฟังนั้นมันทำเอาใจข้าแทบหล่นลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม 

 

 

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าบอสของข้าจะอยู่ในสภาพแบบนั้น แม้ว่ามันจะเกิดขึ้นมาแล้วกับเขา แต่ร่างกายก็ฟื้นฟูสมรรถภาพขึ้นมาอย่างรวดเร็ว ทว่าในครานี้นั้นมันไม่เหมือนกัน

 

 

ผ่านมาสองวันแล้วเขาก็ยังไม่ได้ดีขึ้นเลย..

 

 

ข้าได้แต่ภาวนาขอให้บอสของข้ายังคงมีชีวิตอยู่ต่อ.. ถ้าหากขาดเขาไปชีวิตข้าคงไม่มีสีสันอะไรเลย

 

 

ก็.. ใครเล่าจะทำให้ข้าบ่นได้ทุกเช้ากันล่ะ?

 

 

 

…

 

 

 

“ ท่านพี่.. เขาอยู่แบบนั้นมานานแล้วนะ ”มิคาเอล

 

 

“ ตอนนี้อย่าไปยุ่งกับเจ้านี่เลย ”ลูซี่

 

 

ตอนนี้แม้แต่ในอีเดนเขาก็ยังนอนหลับ ข้าคิดว่าสาเหตุคงมาจากการที่เขาได้พบกับทั้งซาตานและตัวแทนพระเจ้าอย่างเยซุสพร้อมกัน ทำให้บางอย่างในตัวเขาตื่นขึ้น

 

 

เขาอาจจะเป็นแบบนี้ไปสักพักใหญ่ๆเลย

 

 

เวลานี้เราเลยทำได้แค่เพียงคอยจับตามองอยู่ห่างๆก็เท่านั้น ไม่งั้นหากเราทำอะไรผิดพลาดไปจิตของเจ้านี่คงจะล่องลอยออกจากร่างนี้ไปเป็นแน่ เรียกได้ว่าในภาวะนี้เขาจะจิตอ่อนสุดๆไปเลย

 

 

เพราะงั้นข้าคงต้องลงอาคมเอาไว้รอบๆก่อน ไม่งั้นคงจะมีสิ่งแปลกปลอมไปยุ่งกับหมอนี่เป็นแน่ และหากเป็นงั้นจริงเขาคงจะไม่รอด

 

 

” … ตื่นขึ้นมาไวๆเถอะ พวกเรากำลังรอเจ้าอยู่นะเจ้าบื้อ “ลูซี่

 

 

 

…

 

 

 

” … “

 

 

ผมมาอยู่ที่ไหนอีกแล้วล่ะเนี่ย?

 

 

ผมหันมองซ้าย มองขวา มองไปทางไหนก็มีแต่ท้องทะเลไกลสุดลูกหูลูกตา

 

 

แต่เดี๋ยวนะ นี่ผมกำลังยืนอยู่บนทะเลหรอ? โดยไร้ซึ่งการใช้เวทมนตร์เลยด้วย! นี่มันอะไรกันเนี่ย..

 

 

ฟ้าสีครามสดใส

 

 

แสงแดดอุ่นๆ 

 

 

อากาศที่ไม่เย็น และไม่ร้อนจนเกินไป.. อีกทั้งยังมีสายลมเย็นสบายพัดผ่านอยู่ตลอดเวลา..

 

 

เป็นสถานที่ที่.. แปลก

 

 

จริงๆผมก็เห็นที่แบบนี้มาเยอะจากการอ่านการ์ตูน แต่ไม่เคยได้มาที่แบบนี้จริงๆเลย จนกระทั่งวันนี้นี่แหละ

 

 

มันให้ความรู้สึก.. สดใส และอ้างว้างไปในเวลาเดียวกัน นี่ผม.. จะต้องอยู่ที่นี่คนเดียวจริงๆหรอ?

 

 

คงได้เป็นบ้าตายกันพอดี

 

 

” มาแล้วหรอ?  ?

 

 

เสียงผู้ชายคนหนึ่งดังขึ้น เป็นเสียงที่ผมรู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก

 

 

ผมหันหลังกลับไปตามเสียงของคนคนนั้น

 

 

” !? “

 

 

เขาคือ.. คนที่ผมเห็นผ่านดวงตาของซาตานในวันนั้น คนที่นั่งอยู่บนกองศพของผู้คนและสิ่งมีชีวิตที่แปลกประหลาดจำนวนนับไม่ถ้วน

 

 

หรือก็คือ เขาคือตัวผมในพาราเรลเวิร์ลนั่นเอง

 

 

แต่ว่า.. ไม่ใช่ว่าเขาปลดปล่อยตัวเองไปแล้วหรอ?

 

 

นี่มันอะไรกันเนี่ย

 

 

” ไม่ต้องตกใจไปไอ้หนู “บี๋

 

 

” ที่นี่เป็นจุดสิ้นสุดของพาราเรลของชั้นและตัวของเราทุกๆคน รวมถึงแกด้วย “บี๋

 

 

” เป็นโลกที่ไม่ใช่สวรรค์ และนรก ที่นี่อยู่นอกเหนือจากจักรวาลที่แกอยู่ด้วย จะบอกว่าเป็นเอกเทศจากสรรพสิ่งก็ไม่ผิดนัก “บี๋

 

 

” พวกเราเรียกที่นี่ว่า ขอบฟ้า(Horizon) “บี๋

 

 

” ขอบฟ้า.. “

 

 

” อืม และลึกลงไปใต้มหาสมุทรที่พวกเรายืนอยู่นี่น่ะ มีร่างไร้วิญญาณของแกในพาราเรลที่ตายโดยที่ศพไม่สวยเท่าไหร่อยู่ “บี๋

 

 

จริงอย่างที่เขาว่า เมื่อผมได้มองลึกลงไปยังข้างใต้ ก็ต้องพบกับกองศพนับไม่ถ้วน ที่มีหน้าตาไม่ซ้ำกันนอนทับกันอยู่ที่ส่วนลึกสุดของขอบฟ้า

 

 

” ชะตาที่ผมต้องเจอเมื่อตายไป.. เป็นแบบนี้หรอ? “

 

 

” มันก็ไม่แน่หรอก ถ้าหากแกได้กลายเป็นตัวตนที่เป็นเอกเทศเรียบร้อยแล้วอ่ะนะ แกก็จะมาคุยอยู่กับตัวเองแบบชั้นไง “บี๋

 

 

” อีกอย่าง ที่นี่มันก็ไม่ได้มีแค่พวกเราหรอก มันยังมีคนอื่นอยู่อีกด้วย ก็แล้วแต่เจ้าพวกนั้นจะมา “บี๋

 

 

” แต่ขอแนะนำอย่างนึง ถ้าหากว่าเห็นต้นท้ออยู่ที่นี่ล่ะก็ แกไม่ควรไปที่นั่น “บี๋

 

 

” ทำไมอ่ะคับ? “

 

 

” คืองี้- ที่นั่นจะมีผู้หญิงคนนึงนั่งอยู่ เป็นตัวตนที่แข็งแกร่งกว่าพวกเราทุกคน แกไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเธอหรอก “บี๋

 

 

” ผู้หญิง? คล้ายๆเมเดียร์หรอ? “

 

 

” ไม่คล้ายหรอก เธอเป็นคนที่.. เงียบๆหน่อย แต่แข็งแกร่งพอจะขยี้ซาตานได้ในขณะที่หล่อนไม่รู้ตัวเลย “บี๋

 

 

” แต่ช่างเรื่องนั้นเถอะ ไหนๆแกก็เข้ามาที่ขอบฟ้านี่แล้ว ตลอดเวลาที่อยู่ในนี้ชั้นจะฝึกแกเอง “บี๋

 

 

ฝึก? ฝึกหรอ?!

 

 

“ เตรียมตัวเตรียมใจไว้ได้เลยไอ้หนุ่ม ลุงคนนี้ไม่อ่อนข้อให้แน่ ”บี๋

 

 

“ ค- ครับ!! ”

 

 

เหมือนว่าตอนนี้ผม.. จะได้ตัวเองมาเป็นอาจารย์ให้ซะแล้วล่ะ 

 

 

 

…

 

 

 

“ บอส…”จือหนาน

 

 

ตอนนี้ข้าอยู่ที่ห้องพักฟื้นภายในคฤหาสถ์รองของตระกูลดยุคเจเนซิส และตรงหน้าของข้าก็คือบอสมี่กำลังหลับไหลอยู่ พร้อมกับออร่าที่ดูจะเฝ้าเจ้านายของมันมานานมากแล้ว

 

 

พวกเขาทั้งคู่กำลังหลับอยู่ล่ะ

 

 

คู๊?

 

 

ดูเหมือนว่าข้าจะทำให้เจ้าตัวเล็กนี่ตื่นซะแล้ว

 

 

มันงัวเงีย สลึมสลือก่อนจะเข้าไปนัวเนียกับร่างของบอส ราวกับว่ามันกำลังพยายามจะปลุกเขา แต่เขาก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่นขึ้นมาเลย

 

 

” ออร่า เจ้านายของแกยังไม่ตื่นอีกหรือ? “จือหนาน

 

 

คู๊ว..

 

 

” อีกไม่นานเดี๋ยวเขาก็ตื่นแล้วล่ะ ไม่ต้องเศร้าไปหรอก “จือหนาน

 

 

ข้านั่งลงข้างๆเตียงที่เขานอนอยู่ ลูบหัวเจ้าหมาน้อยออร่าแล้วนำมันขึ้นมาอุ้มไว้ในอ้อมแขน

 

 

ไม่นานนัก มันก็ได้หลับไป

 

 

ข้าก็ยังคงลูบขนของมันอยู่เช่นนั้น พลางมองดูร่างของเจ้านายของข้าไปด้วย ผิวของเขานั้นค่อนข้างแห้ง ทั้งยังมีรอยปริแตกเป็นบางจุด คล้ายกับก้อนหินที่ผ่านอุปสรรคมามากมาย

 

 

ทว่า เขาดันเป็นมนุษย์และตัวของบอสเองก็ไม่น่าจะอายุยืนถึงขนาดนั้นด้วย หากนับจากประสบการณ์ที่ข้าเคยประสบมากับเขา คือ.. เขาค่อนข้างจะหุนหันเลย และบาดเจ็บกลับมาบ่อยมากๆอีกด้วย

 

 

แกร๊ก-

 

 

ไม่นานนัก ก็ได้มีคนเปิดประตูเข้ามา

 

 

คนนั้นคือคุณหนูเมเดียร์ นางเข้ามาแล้วก็ไปนั่งที่อีกฝากหนึ่งของเตียง หรือก็คือ.. ตรงข้ามกับข้านั่นแหละ

 

 

เวลานี้ที่ข้าได้อยู่กับนางเพียงลำพัง ทำให้ข้าสามารถสังเกตนางได้ชัดเจนมากยิ่งขึ้น

 

 

อารมณ์ของตัวของคุณหนูที่ได้มองไปที่บอสขณะนี้มันร้อนรน และเต็มไปด้วยความเศร้า แม้ทรงผมของนางจะดูยุ่งเหยิงแต่นัยน์ตาสีทับทิมคู่นั้นกลับแสดงอารมณ์ออกมาได้เด่นชัด เห็นได้ชัดเลยว่านางเป็นห่วงบอสขนาดไหน

 

 

แม้ปากจะมุ่งร้ายไปสักหน่อย แต่ในใจก็ยังคงเป็นห่วง นั่นล่ะคือคุณหนูของข้า

 

 

“ แล้ว.. ”คุณหนู

 

 

นางเงยหน้าขึ้นมามองข้า

 

 

“ สภาพของบอสของเธอในตอนนี้ดูเป็นยังไงบ้างล่ะ ”คุณหนู

 

 

ข้าหลบสายตาคุณหนู แล้วกรอกตาไปมองที่ใบหน้าของบอสแทน

 

 

“ เหมือนกับว่าเขาแค่หลับไป.. และจิตใจของเขากำลังล่องลอยไปที่อื่น ”จือหนาน

 

 

“ ถูก เพราะร่างกายของบี๋มันฟื้นตัวเร็วโคตรๆเราจึงไม่ต้องเป็นห่วงเรื่งนั้นเลย แต่ที่สำคัญคือ.. กระแสวิญญาณของเขาที่ไม่คงที่ต่างหาก ”คุณหนู

 

 

“ วิญญาณ? ”จือหนาน

 

 

“ อา กระแสวิญญาณของเจ้านี่มันอ่อนแรงมากกว่าปกติ เหมือนกับว่าเขาอยู่ที่นี่และไม่ได้อยู่ในเวลาเดียวกัน ”คุณหนู

 

 

“ หมายความว่ายังไงคะ? ”จือหนาน

 

 

“ หมายความว่า เขาอยู่ในนี้ยังไงล่ะ ลึกเข้าไปภายในของจิตใจอีกทีหนึ่งก็จะเป็นพื้นที่ของวิญญาณที่เขาอยู่ ”คุณหนู

 

 

“ งั้นเราจะพาบอสออกมาได้ยังไงล่ะคะ? ”จือหนาน

 

 

“ ไม่ต้องหรอก เราทำอะไรไปมากกว่านี้ไม่ได้แล้วที่ทำได้คือ รอ ”คุณหนู

 

 

“ รอจนกว่าบอสจะตื่น? ”จือหนาน

 

 

“ ใช่ ก็ไม่รู้ว่าเขาจะตื่นขึ้นมาตอนไหนเหมือนกัน แต่สิ่งที่เราทำได้ในตอนนี้มีเพียงแค่รอเท่านั้นแหละ”คุณหนู

 

 

“ งั้นหรอคะ.. ”จือหนาน

 

 

ข้าก็ไม่เข้าใจหรอกนะว่ากระแสวิญญาณที่คุณหนูพูดถึงมันคืออะไร แต่ถ้าสิ่งที่คุณหนูพูดเป็นเรื่องจริง ที่ว่าข้าจะต้องรอจนกว่าเขาจะตื่นขึ้นมาเอง เช่นนั้นข้าก็จะรอ

 

 

ไม่ว่าจะเป็นเมื่อไหร่ ข้าก็จะดูแล และรอจนกว่าจะบอสตื่น..

 

 

ให้ตายสิ ข้ารู้สึกว่าบางทีข้าก็ภักดีเกินไป แทนที่ข้าจะไม่ชอบใจ กลับกันเลยข้ากลับชอบมันยิ่งกว่าชีวิตที่ข้าจะได้เป็นจักรพรรดิเสียอีก

 

 

ว่ายังไงดี การเป็นคนใช้มันก็ไม่ได้แย่ ได้รับการปฏิบัติที่ดี งานง่ายๆ ใช้ชีวิตไปเรื่อยกับเจ้านายของตน สำคัญที่สุดคือการได้รับความเอาใจใส่จากนาย ข้าว่าข้ารู้แล้วล่ะว่าความรู้สึกของการเป็นข้ารับใช้มันเป็นยังไง 

 

 

แม้ข้าจะไม่รู้ว่าเมดที่บ้านอื่นเขาเป็นอย่างไร แต่ข้าจะขอเป็นเมดของบอส.. ตลอดไป

 

 

ก็อก ก็อก ก็อก*

 

 

แล้วรุ่นพี่ก็ได้เปิดประตูเข้ามา เหมือนว่านางจะมีธุระกับคุณหนูนะ

 

 

“ คุณหนูคะ ”รุ่นพี่(ฮาจุน)

 

 

“ ได้เวลาแล้วค่ะ ”รุ่นพี่

 

 

คุณหนูมองไปที่รุ่นพี่ ก่อนจะยกมือขึ้นกล่าวเป็นนัยว่าจะตามไปในทันที แล้วรุ่นพี่ฮาจุนก็เดินออกไปเลย

 

 

“ ไปก่อนนะ ฝากบี๋ด้วยล่ะ เดี๋ยวตอนเย็นจะมาหา ”คุณหนู

 

 

“ ค่ะคุณหนู ”จือหนาน

 

 

แล้วคุณหนูก็ได้ออกจากห้องไป ข้าพาออร่า หมาป่าตัวน้อยไปนอนกับบอสที่ด้านซ้ายของเขา ทว่าข้าได้เห็นว่าอาการของบอสในตอนนี้มันเหมือนกับว่าเขากำลังหนาวสั่น ข้าลองสัมผัสกับร่างของเขาดูก็พบว่าตัวของบอสมีอุณหภูมิต่ำกว่า 35 องศาซะอีก

 

 

ข้าไม่รู้จะทำยังไง เลยเอาตัวเองขึ้นไปนอนอยู่ด้านขวาของบอสแล้วกอดบอสเพื่อให้ความอบอุ่น ด้วยความที่ตัวของบอสเตี้ยกว่าข้าอยู่ไม่มากนักทำให้ส่วนหัวของเขาพอดีกับหน้าอกของข้า และข้าก็ได้จับเขากอดลงมาที่หน้าอกของข้าเพราะข้าคิดว่าส่วนนั้นเป็นส่วนที่อุ่นที่สุดแล้ว

 

 

ไม่รู้ว่ามันจะช่วยอะไรบอสได้ไหม แต่หากมีอะไรที่ข้าทำได้ข้าก็จะทำ ตอนนี้ข้ากระวนกระวานใจมากเลยล่ะเพราะกลัวว่าเขาจะเป็นอะไรไป.. ได้โปรดอย่าเป็นอะไรไปเลยนะบอส..

 

 

อีกอย่างเตียงในห้องนี้ก็ไม่ใช่เล็กๆด้วย มันใหญ่พอที่จะนอนได้สี่คนเลยนั่นทำให้ข้ากล้าที่จะขึ้นมานอนด้วยทั้งๆที่ออร่ายังนอนอยู่อีกด้านอยู่ คือ.. ขอโทษนะเจ้าหมาน้อยพอดีเจ้านายของพวกเรากำลังไม่สบายน่ะโทษทีนะ

 

 

“ ~”จือหนาน

 

 

พอเห็นว่าสีหน้าของเขาดูดีขึ้นแล้วข้าก็รู้สึกมีความสุข.. หรือว่าบางที นี่คงจะเป็นบางสิ่งที่เรียกว่ารัก?

 

 

ข้ารักบอสหรอ? นั่นอาจจะจริงก็ได้นะ อืม..

 

 

 

…

 

 

 

หลังจากที่ลุงได้ใช้พลังของเขาทำให้พื้นที่ในนี้เปลี่ยนเป็นนรกน้ำแข็งสุดหฤโหดแล้วพวกเราก็ฝึกหนักกันอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะพากันมานั่งพักผ่อนอยู่ท่ามกล่างกองไฟขนาดใหญ่ที่เขาได้ก่อเอาไว้

 

 

“ เราจะฝึกอะไรกันต่อหรอครับลุง? ”

 

 

“ สำหรับความแข็งแกร่งทางจิตแล้วเราไม่จำเป็นต้องฝึกต่อแล้วล่ะแกน่าจะเห็นแล้วว่าพลังจิตของแกยกระดับจาก D มาเป็น B เพราะงั้นเราพอแค่นี้กันก่อนดีกว่า ”บี๋

 

 

“ ครับ ”

 

 

“ ส่วนต่อไปชั้นคิดว่าจะฝึกเทคนิคกับแกน่ะ เป็นเทคนิคในการใช้ท่าทางต่างๆรวมถึงอาวุธด้วย มันน่าจะใช้เวลาพอสมควรเลย ระหว่างนั้นจะมีคนมาดูด้วยก็อาจจะไม่แปลกอะไรล่ะนะ ”บี๋

 

 

“ คือ มีอย่างนึงที่ผมอยากรู้อ่ะ ”

 

 

“ ว่า? ”บี๋

 

 

“ รอยสักของคุณ.. มีทูตสวรรค์สถิตอยู่รึเปล่าอ่ะ? เหมือนของผมไรงี้? ”

 

 

“ … มีสิ ”บี๋

 

 

“ แต่เป็นในอดีตล่ะนะ ”บี๋

 

 

“ ทำไม.. ถึงเป็นอดีตล่ะ? ทั้งๆที่ตอนนี้รอยสักก็อยู่บนตัวของคุณอยู่ ”

 

 

“ นั่นสินะ ”บี๋

 

 

เขาทำสีหน้าที่เศร้าลง พร้อมกับคนน้ำโกโก้ร้อนในแก้ววนไปมา ก่อนที่จะตอบผม

 

 

“ เพราะพวกเธอ ตายกันไปหมดแล้วน่ะสิ ”บี๋

 

 

 

 

ตัดจบตอน