ช่วงบ่าย
” …บอส? “จือหนาน
ไม่อยู่ในห้องแฮะ
ว่าไป.. วันนี้วันหยุดนี่นา ไปไหนของเขากันนะ
” ในตู้มีแต่สูท.. น่าเบื่อ “จือหนาน
” งั้น.. ระหว่างที่ออกไปซื้อของก็ตามหาบอสไปด้วยเลยก็แล้วกัน “จือหนาน
แต่ก็แปลกนะที่บอสจะออกไปนอกสถาบัน ปกติเขาจะฝึกอยู่ที่แถวๆสนามกีฬา แต่ว่าวันนี้เขากลับออกไปสูดอากาศข้างนอก
บางที.. ข้าก็ควรจะไปทำอะไรใหม่ๆบ้าง
อย่างแรก ไปหาคุณหนูก่อนดีกว่า..
…
สวนดอกไม้ก่อนถึงโรงอาหาร
” ห๋า? หาบี๋ไม่เจอ? “เมเดียร์
” ค่ะ “จือหนาน
” ได้ไปหาคุณชายที่ยิมรึยัง? “ฮาจุน
” ข้าคิดว่าเขาไม่น่าอยู่ที่นั่น “จือหนาน
” แปลกแฮะ วันนี้เขาไม่ได้มีนัดกับใครใช่ไหม? “เมเดียร์
” ไม่ค่ะ “จือหนาน
ทั้งคุณหนูและรุ่นพี่มองหน้ากัน พวกเขาส่ายหน้าก่อนจะบอกว่าบอสนั้นไม่ได้มาหาพวกเธอเลยในวันนี้
ขณะที่ข้ากำลังสืบหาเกี่ยวกับตัวบอสอยู่นั้นหลิงฉือ ก็วิ่งหน้าตั้งมาทางนี้อย่างเร่งรีบ สีหน้าของนางดูไม่ได้ดีเท่าไรนัก เหมือนว่ากำลังกังวลเกี่ยวกับอะไรบางอย่าง
” พี่หญิงคะ!! “หลิงฉือ
” ? “จือหนาน
ข้าเอียงคอด้วยความฉงน
“ หนู- อ๊ะ- อ้าย!? ”หลิงฉือ
อยู่ๆออร่าก็กระโดดออกมาจากชุดของข้าไปหาหลิงฉือ ข้าไม่ได้ว่าอะไรเพียงแต่หลิงฉือดูจะตกใจพอสมควรที่เจ้าหมาป่าตัวน้อยนั่นกระโจนเข้าใส่เธอ
“ ชอบน้องสาวข้าหรือออร่า? ”จือหนาน
คู๊ว~
คงจะเป็นเช่นนั้นจริงๆ
“ ค- คือว่าพี่หญิงคะ! ท- ท่านพ่อ!! ”หลิงฉือ
“ ท่านพ่อทำไมรึ? ”จือหนาน
“ ท่านพ่อมาถึงที่นี่แล้วค่ะ!! ”หลิงฉือ
“ งั้นรึ? ”จือหนาน
ข้าไม่ได้ให้ความสนใจกับการที่ท่านพ่อมาเยือนสักเท่าไร ที่สำคัญในตอนนี้คือบอสหายตัวไปไหนต่างหาก
คิดถึงบอสจัง
“ เอ่อ.. ท่านพี่ ท่านดูหมองๆนะ ”หลิงฉือ
“ ข้าหาตัวบอสอยู่ ”จือหนาน
“ ….. หมายถึงบี๋ใช่ไหมคะ? ”หลิงฉือ
“ ใช่ ”จือหนาน
“ ….ตอนนี้เขา.. อยู่กับท่านพ่อค่ะ ”หลิงฉือ
ทันทีที่ข้าได้ยินข้าก็ช็อค ยืนนิ่งค้างอยู่ตรงนั้นเลย ไม่คิดเลยว่าพวกเขาจะได้เจอกันเร็วขนาดนี้
บางทีพวกเขาอาจจะได้สู้กันก็ได้.. ถ้าเป็นเช่นนั้นจริงข้าไม่คิดว่าบอสจะแพ้ท่านพ่อหรอกนะ.. แต่ก็ไม่ได้คิดว่าบอสจะชนะเช่นกัน เพราะพลังของท่านพ่อมันเป็นของจริง..
“ เสี่ยวหลิง พาข้าไปหาพวกเขา! ”จือหนาน
“ ค่ะ! ”หลิงฉือ
ข้าไม่รีรอที่จะไปหาบอส หากว่าเขาอยู่กับท่านพ่อจริงข้าจะได้แนะนำเขาให้ท่านพ่อรู้จักด้วยเลย
“ จักรพรรดิเฉินมาถึงแล้วหรอคะคุณหนู? ”ฮาจุน
“ ฉันก็เพิ่งรู้เมื่อกี้นี้แหละ ”เมเดียร์
ขณะที่พวกเธอกำลังวิ่งออกไป ฉันก็จิบชาแล้วมองตามพวกเธอออกไป
“ หวังว่าความเสียหายจะไม่มากจนเกินไปนะ ”เมเดียร์
…
เวลาเป็นช่วงเวลาที่จะมีคนพลุพล่านที่สุดในเมืองหลวง
แสงไฟในยามเย็มมันช่าง
งดงาม
ฟิ้ว~
“ อึ่ก- !”
ตอนนี้ผมอยู่กลางอากาศล่ะ
เนื่องจากว่าผมนั้นถูกคุณเฉินเซียนซัดจนขึ้นมาบนนี้น่ะนะ อีกอย่างอากาศข้างบนนี้มันก็ค่อนข้างดีเลยทีเดียว
ฮึ่ม ตอนนี้คงจะไม่ใช่เวลามาพูดเรื่องแบบนี้สินะ
เอาเป็นว่าเรามาเร่งจังหวะให้มันมันส์ขึ้นอีกหน่อยดีกว่า
“ … ”
ผมขยับตัวหันกลับมามองลงไปที่โคลอสเซียม และที่ตรงนั้นเองก็มีคนที่เตะส่งผมขึ้นมาบนนี้อยู่
เขายืนนิ่ง มือไขว้หลัง แล้วมองตรงมาที่ผมอย่างใจจดใจจ่อ
และขณะที่ผมกำลังร่วงลงไปนั้น ออร่าของผมมันก็ได้ปะทุขึ้น เป็นพลังสองสิ่งที่ต่างขั้วกันโดยสิ้นเชิงที่ได้มาอยู่ร่วมกัน ทีแรกพวกมันก็ไม่คิดจะญาติดีกันหรอก
แต่ยังไงซะ ผมก็หาวิธีทำให้พวกมันยอมสงบลงได้ก็แล้วกัน
ตอนนี้ผมพร้อมที่จะบวกโคตรๆเลยล่ะบอกตรง
ก็นะ ผมอดกลั้นความรู้สึกแบบนี้มาตั้งแต่ที่กระดูกผมแหลกไปรอบแรกแล้วล่ะ พอมาถึงจังหวะที่จะได้ปลดปล่อยมันออกมาแล้ว.. คือแบบ รู้สึกดีสุดๆ!
ART – พญานาคราชร่ายรำ X พญาครุฑกระหน่ำซัด
อนันตนาคราชประทับอินทร์ X ปักษาเพลิงบรรลัยกันต์
ร่างของผมปกคลุมไปด้วยเปลวเพลิงอันร้อนแรงของครุฑ ก่อนที่จะมีนาคตัวน้อยนับพันในร่างสายฟ้าเลื้อยมาพันที่แขน และแข้งของผม
ท้องฟ้าได้มืดครึ้มลง เสียงร้องเรียกของสายฟ้าอันดุดันส่งออกมาราวกับบางสิ่งกำลังเกรี้ยวกราด
ทันใดนั้นสายฝนที่รุนแรงก็ได้สาดลงมายังอาณาจักรนี้เป็นครั้งที่สาม และท่ามกลางสายฝนที่มืดมิดนั้นมีแสงสีแดงฉานส่องสว่างไสวขึ้น
นั่นคือร่างของผมที่ห้อมล้อมด้วยไฟของครุฑ เพลิงพวกนี้มันสร้างปีกสีแดงเลือดที่กลางหลังแถวๆเอวให้กับผม อีกทั้งหมัดและแข้งยังเป็นพญาอนันตนาคราชในโครงร่างสายฟ้า พลังสองชนิดที่ไม่ถูกกันได้มาอยู่ในที่เดียวกันแล้ว
มันพร้อมใจกันพุ่งเป้าไปที่ศัตรูเพียงหนึ่งเดียวของผมในตอนนี้
คือพ่อของจือหนาน
“ … ”
ร่างนี้ทำให้ผมสามารถเคลื่อนไหวบนนภากาศได้อย่างอิสระเหมือนดั่งปักษา มันสะดวกมากที่ผมไม่ต้องใช้ปีกของทูตสวรรค์ เพราะปีกของพวกเธอมันใหญ่เกินไปมากนั่นล่ะ
ผมรู้สึกได้เลยว่ามีบางสิ่งกำลังปะทุดุเดือดอยู่ในชีพจรของผม มันเป็นสัญชาตญาณการต่อสู้ที่บ้าคลั่งของพญาครุฑและนาครวมกัน ทำให้ผมแทบจะคุมสติไม่อยู่
หากสังเกตดูดีๆก็จะเห็นรอยสักครุฑที่กลางอกและพญาอนันตนาคราชที่กลางหลังของผมมันกำลังส่องแสงสีทองสว่างยิ่งกว่าแสงใดๆซะอีก
ซึ่งรอยสักพวกนี้มันก็จะมาเฉพาะตอนที่ผมใช้ท่าใหญ่แค่นั้นแหละ ราวกับว่าเจ้าพวกนี้มันมีชีวิตอยู่และพร้อมที่จะไฝว้อยู่ตลอดเวลาเลย
และผมขอเรียกร่างนี้ว่า..
ART – ครุฑนาคาสาปสูญ
ปัจฉิมศึก
“ เยี่ยมมากเขยเอ๋ย ”เฉินเซียน
“ ยังไม่ได้ตอบรับเลยนะลุง!! ”
“ ฮ่าๆๆๆๆ!! ดูจากท่าทางของจือหนานแล้วเดี๋ยวก็ได้รู้กันแหละน่าไอ้หนู ”เฉินเซียน
“ แม้ว่าเจ้าจะอายุน้อยกว่าจือหนาน ข้าก็ไม่อะไรหรอกนะ! อ้อ! แถมหลิงฉือด้วยเลยสิอายุเท่ากันเสียด้วย!! ”เฉินเซียน
“ แหมลุง!! กลัวลูกสาวตัวเองหาคู่ครองไม่ได้ล่ะสิท่า!! ”
“ ข้าก็ไม่คิดว่าจะมีคนเข้ากับลูกสาวข้าได้มากขนาดเจ้าหรอกไอ้หนู! เอาล่ะ- เข้ามา!! มาทำให้ข้าสนุกเร็วๆเข้า!!!”เฉินเซียน
“ ถึงไม่บอก ก็จะเข้าไปหาอยู่แล้ว!!! ”
ART – ครุฑนาคาสาปสูญ
ระบำมหาบรรลัย
ผมตั้งท่ากลางอากาศ พลังเองก็พวยพุ่งออกมาจากร่างของผมหลังจากที่ออกท่าร่างเป็นอย่างมาก
ART – ราชามังกร
การร่ายรำแห่งมหามังกรทองคำ
เขาเอง ก็ไม่ต่างกัน ออร่าสีทองพุ่งออกมาจากที่ที่ลุงเฉินเซียนอยู่อย่างมาก อีกทั้งผิวหนังชั้นนอกของเขายังถูกหล่อหลอมให้กลายเป็นเกล็ดมังกรสีทองอร่ามอีกต่างหาก แถมยัง.. หางสีทองที่งอกออกมานั่น มันดูจะฟาดผมปลิวไปไกลเลยนะนั่น
ผมมั่นใจว่าการต่อสู้ของเรา จะทำให้อาณาจักรและชั้นบรรยากาศสะเทือนได้อย่างแน่นอน
…
“ พี่คะ!! ดูนั่น! ”หลิงฉือ
“ บอส! กับ.. พ่อ!! ”จือหนาน
พวกเขากำลังสู้กันอยู่กลางอากาศ การต่อสู้ของพวกเขาท่ามกลางสายฝนที่โหมกระหน่ำมันเหมือนกับพลุไฟที่ถูกจุดขึ้นในตอนกลางคืน
และการเข้าปะทะกันในแต่ละครั้งของทั้งสองคนมันสามารถทำให้อากาศสั่นไหวได้เลย
“ เราจะเข้าไปใกล้ได้ยังไงอ่ะคะ! ”หลิงฉือ
ฟูม!!
คลื่นพลังที่ส่งออกมามันรุนแรงมาก ข้าแทบปลิวไปเลยหลังจากรับแรงลมที่ส่งมาเพียงเล็กน้อย
“ เราคงทำได้แค่ดูอยู่ตรงนี้น่ะเสี่ยวหลิง ”จือหนาน
“ เราต้องหยุดพวกเขานะท่านพี่! ”หลิงฉือ
“ ไม่น่าจะมีอะไรมาหยุดท่านพ่อกับบอสในตอนนี้ได้แล้วล่ะหลิงฉือ ”จือหนาน
และการต่อสู้กันที่ลานประลองนั่นมันรุนแรงจนทำให้ผู้คนแตกตื่นกันไปหมด อีกเดี๋ยวพวกทหารก็คงมาแล้ว
ข้าคงทำได้แค่หวังว่าพวกเขาจะไม่สร้างความเสียหายให้กับเมืองนี้ ไม่งั้นเรื่องนี้มันคงจะบานปลายจนใหญ่โตแน่ๆ
“ บอส.. อย่าเป็นอะไรอีกเลยนะ ”จือหนาน
…
“ ไม่เลวเลยนี่! ”เฉินเซียน
“ นี่ลุงจะเอาแต่ใช้กระบวนท่าจริงดิ!! ”
ผมและลุงเฉินแลกกระบวนท่ากันมาแล้วมากกว่าร้อยท่า บ้างผมก็หลบได้ บ้างผมก็หลบไม่พ้น แล้วก็มีบ้างที่ผมปัดป้องไปได้ มันเป็นแบบนี้อยู่สักพักนึงเลย
แต่ว่าในแต่ละการออกหมัดของเขานั้น มันหนักหน่วงยิ่งกว่าอะไรที่ผมเคยพบเจอมาเลย ยังดีที่ร่างนี้ของผมสามารถดูดซับแรงกระแทกได้ในระดับหนึ่ง ไม่งั้นร่างกายของผมคงจะระบมไปหมดเลยแน่ๆ
ART – ครุฑนาคาสาปสูญ
หมัดล้างโคตร
ออร่าสีแดงเด่นชัดขึ้นที่หมัดขวา เล็งไปที่เฉินเซียน แล้วปล่อยหมัดออกไปสุดแรง
ขณะเดียวกัน เฉินเซียนก็ไม่ยอมให้ผมได้ต่อยเขาง่ายๆ
ART – ราชามังกร
ฝ่ามือทรราช
เขายกฝ่ามือขวาขึ้นมารับหมัดของผมได้อย่างง่ายดาย สมกับที่เป็นจอมยุทธ์มือหนึ่งจริงๆ
ทันทีที่ออร่าของเราปะทะกัน แรงระเบิดนั้นได้ทำให้ท้องฟ้าสว่างไสวราวกับช่วงกลางวันเลย
“ วิชาของเจ้าน่าสนใจมาก เจ้าเรียนมันมาจากที่ไหนเจ้าหนู ”เฉินเซียน
“ ผมฝึกเอาเอง ”
“ โห อัจฉริยะ ”เฉินเซียน
“ ยิ่งทำให้ข้าอยากได้เจ้ามาเป็นเขยให้ข้ามากกว่าเดิมอีก!! ”เฉินเซียน
“ ไว้ค่อยถามลูกสาวคุณละกันนะลุง!!! ”
ฟึ้ม!
ตู้ม!!
ผมหมุนตัวสามร้อยหกสิบองศาฟาดขาใส่ลุงเฉิน เขากระเด็นไปไกลจนถึงภูเขานอกอาณาจักร
เพียงแค่การพุ่งชน เขาลูกนั้นก็ได้ถล่มลงมาทั้งลูก ไม่เพียงแค่นั้นลุงเฉินยังลุกขึ้นมาพร้อมพลังที่มากกว่าเดิมหน้าตาเฉยอีกต่างหาก แล้วคือ.. เขาดูไม่ได้เป็นอะไรเลยด้วยนะ
“ นี่สิ ว่าที่เขยของข้า ”เฉินเซียน
ดูท่าแกจะเพ้อไปใหญ่แล้วนะนั่น
“ เอาล่ะ เจ้าเก่งกว่าที่ข้าคิดมากนะ มา…เพิ่มระดับกันอีกสักหน่อยเถอะ ”เฉินเซียน
หลังจากที่เขาพูดจบ พลังปราณมหาศาลก็ได้พวยพุ่งออกมาจากร่างของเขา มันมากถึงขนาดที่ว่า.. สามารถเปลี่ยนกลางคืน ให้เป็นกลางวันได้เลย ดูๆไปแล้วอาจจะคิดว่าคนที่ไม่สามารถควบคุมปราณของตัวเองได้นั้นเป็นจอมยุทธ์ที่บกพร่อง แต่ในส่วนของเฉินเซียนเขาสามารถควบคุมมัน ได้ดั่งใจนึก
ปราณที่เกินมาของเขามันไม่ใช่ส่วนเกิน แต่ว่ามันคือปราณที่เขาตั้งใจดึงพวกมันออกมาข่มขู่ผม
ก็.. มันได้ผลมากเลยล่ะนะ จำนวนมันมีมหาศาลมากๆเลยและจิตสังหารที่แฝงมาด้วยมันก็ไม่ใช่เล่นๆเลยด้วย ว่าแล้วเชียว พ่อของจือหนานเนี่ย สุดยอดจริงๆ
เขาแสดงการใช้จิตสังหารเพื่อข่มขู่ให้ผมดูเพียงเล็กน้อย ก่อนจะบีบอัดมันกลับเข้าไปภายในร่างของเขาเอง แล้วตัวของลุงเฉินก็เรืองแสงออกมาเล็กๆ
“ นี่คือบทเรียนการใช้จิตสังหารเพื่อข่มขู่นะเจ้าหนุ่ม ”เฉินเซียน
“ จะจำไว้ครับ ”
!!??
ฟุบ-
ตัวของเฉินเซียนหายไปในพริบตา
ตุบ!!
ก่อนที่จะมาปรากฏตัวต่อหน้าผมพร้อมด้วยการส่งมันตรงมาที่ท้อง ทำให้ผมจุก ก่อนที่จะตามด้วยการรัวหมัดมาไม่ยั้ง
ตบบ้าง ต่อยบ้าง จับใบหน้าของผมมากระแทกเข่าใส่บ้าง ตามสไตล์มวลจีนอ่ะนะ
แล้วคือ.. แม่งโคตรเจ็บเล้ย!!
สุดท้ายของการต่อยในชุดนั้นคือฝ่ามือสีทองที่ดูอันตรายโคตรๆ
ฝ่ามือทลายร่าง
ตุบ!!
ฝ่ามือของลุงเฉินกระแทกเข้าที่ทรวงอกของผมเต็มๆ แรงกระแทกสั่นพ้องกับอากาศทำให้บรรยากาศโดยรอบสะเทือนอย่างรุนแรง
อุ่ก-
“ อึ่ก!! -ฮวาก!”
ผมอ้วกออกมาเป็นเลือดกองใหญ่เลยแฮะ
แย่ล่ะ
ผมรู้สึกได้เลยว่ากระดูกทั่วร่างของมันนั้นมันร้าวไปหมด อีกทั้งกล้ามเนื้อของผมยังฉีกขาดออกจากกันทั่วทั้งร่างเลยแฮะ
ยังไม่ทันได้ทำอะไรเลยอ่ะ ก็เจ็บตัวแบบสาหัสต้องเข้าไอซียูอีกแล้วหรอ
จือหนานไม่ปลื้มผมแน่ๆล่ะ ปกติก็ลำบากเธออยู่แล้วที่ต้องมาดูแลผมที่เหมือนกับคนพิการ แล้วงี้คือ.. เธอก็ต้องกลับมาดูแลผมอีกครั้งอ่ะนะ
แย่แฮะ ไม่แมนเลยว่ะ
“ ข้าก็ไม่ได้ตั้งใจจะฆ่าผู้มีพระคุณของลูกสาวข้าหรอกนะ ”เฉินเซียน
ลุงเฉิกกระชากผมของผม สีหน้าของเขามันดูจริงจังมาก
“ แต่ที่ข้าโกรธเจ้าคือ การที่เจ้าทำให้ธิดาคนโตสุดที่รักของข้ากลายเป็นทาสต่างหาก ”เฉินเซียน
เขาขว้างผมทิ้งออกไปนอกอาณาจักร
ทว่าตอนนี้ผมนั้นไม่มีแรงพอที่จะแลนดิ้งลงพื้นได้สวยเท่าไรนัก จึงทำได้แค่เพียงกลิ้งไปมากับพื้นเพื่อลดแรงกระแทกก็เท่านั้น อีกอย่าง.. มันช่วยไหมก็ไม่รู้เลย
ลุงเฉินเองก็ตามผมมาถึงที่เหมือนกัน
“ ข้าไม่สนหรอกนะว่าหนานหนานจะโกรธข้าสักแค่ไหน ”เฉินเซียน
อย่ามาคิดเองเออเองสิฟะ ไอ้แก่บ้านี่!!
“ ข้าแค่ จะทำให้นางเป็นอิสระโดยสมบูรณ์ ”เฉินเซียน
แล้วชีวิตผมจะเป็นไงมันก็ช่างงั้นหรอ?
เห็นแก่ตัวชะมัด..
ผมไม่มีแรงแม้แต่ที่จะใช้ยืนเลยด้วยซ้ำ
ตอนนี้ผมอยากจะร้องไห้ล่ะ มันเจ็บ โคตรเจ็บเลยด้วย
โดนแบบนี้บ่อยๆมันก็เก็บความเจ็บปวดเอาไว้ข้างในไม่อยู่หรอกนะ!!
อย่างรอบนู้นก็พอว่า แต่พอมารอบนี้ที่ต้องถูกกระทืบเนี่ย มันไม่เหมือนกันเลยสักนิด
ทั้งโกรธ
ทั้งเจ็บใจ
แต่ทำอะไรไม่ได้..
{ ใช้พลังของข้าซะสิ }
ลูซี่หรอ?.. ไม่เอาอ่ะ ฉันไม่ได้อยากจะฆ่าใครสักหน่อย
{ ถ้าเจ้าไม่ฆ่า ก็จะถูกฆ่านะ }
รู้แล้วน่า ..แต่นั่นน่ะ พ่อจือหนานนะ ฆ่าไม่ได้หรอก
หากฆ่าเขาไปเธอคงจะเสียใจแน่
{ เรื่องมากชะมัด.. งั้นข้าก็หมดหนทางจะช่วยเจ้าแล้วล่ะ }
อ่า..
“ อย่าโกรธ อย่าเกลียดข้าเลยนะ ไอ้หนู ”เฉินเซียน
เขาเตรียมจะซัดหมัดจะขยี้หัวผมให้สมองเละ แต่ผมไม่ยอมให้เขาแบบนั้นหรอก
จะไม่ยอมเด็ดขาด!!!
“ !!!!???”เฉินเซียน
หัวใจของผมหยุดเต้นลง
“ อะไรกัน!? ”เฉินเซียน
ก่อนที่มันจะกลับมาเต้นอีกครั้งราวกับพายุโหมกระหน่ำ เหมือนดั่งเสียงของกลองศึกที่พร้อมจะสู้ตายเพื่อชีวิตของตัวเอง
ประกายสายฟ้าสีดำแดงเริ่มสถิตขึ้นมาบนร่างของผมโดยเริ่มจากหัวใจก่อนเป็นที่แรก
“ ฮว๊ากกกก!!!!!!! ”
ผมคำรามออกมาด้วยความเจ็บปวด เจ็บปวดจากการที่เขาทั้งสี่ข้างของผมงอกมาจากบนหัวอย่างกระทันหัน
เป็นเขาสีดำเหมือนกับปีศาจ
ร่างของพญานาคและพญาครุฑหายไป เหลือไว้เพียงแค่ผมที่คลานอยู่บนพื้น เขาสองคู่นั้น และออร่าแห่งพลังสีดำแดงราวกับปีศาจ เลือดเริ่มไหลออกมาจากหัวของผม หู จมูก ตา และปาก
มันทรมาณเหลือเกิน…
ส่วนเฉินเซียนนั้นก็ได้กระโดดถอยห่างออกไปไกลพอสำควร
“ อ๊ากกกก!!!!!!! ”
ผมคำรามขึ้นมาอีกครั้ง แต่คราวนี้เสียงของผมนั้นเกือบทำให้เฉินเซียนแก้วหูแตกไปเลย.. นี่มัน เกิดบ้าอะไรขึ้นกับผมกัน
…
“ บ้าอะไรวะนั่น!! เฮล-บอร์นเรอะ!?? ”ลูซี่
“ ที่รักเค้าไม่น่าจะกลายเป็นอะไรแบบนั้นได้นี่คะ!! ลองกินุสน่าจะต้องขัดขวางมันสิ!!! ”มิคาเอล
“ ฮ่าฮ่าฮ่า~ ลองกิ้มันทำอะไรไม่ได้หรอกน้า~ ”ซาตาน
!!??
“ ซามาเอล!! ”ลูซิเฟอร์
“ ซาตาน!! มันคืออะไรกันแน่คะ! ”มิคาเอล
“ ของขวัญไงของขวัญ ”ซาตาน
“ เมล็ดพันธ์แห่งปีศาจยังไงล่า~ ”ซาตาน
ตัดจบตอน
