ตัวของผมในต่างโลก…. แม่งบ้า!!! - บทที่ 2 ตอนที่ 42 อาวุธที่ผมอีกคนใช้ (1)

 

 

 

“ ช่างเรื่องพวกนั้นไปเถอะ ”เมเดียร์

 

 

“ ฉันได้ข่าวมาจากอาจารย์มอร์แกนว่านายอาการค่อนข้างแย่เลยหลังจากที่พึ่งสู้ในศึกชิงสิทธิ์ในการเป็นหัวหน้าห้องแล้วแพ้มา ฉันเข้าใจนะว่าที่นายทำเพราะไม่อยากเป็นตัวแทนห้อง เพราะมันยุ่งยาก แต่นายก็ควรเผื่อพลังในการป้องกันตัวเองไว้ด้วยนะ บาดเจ็บบ่อยๆมันไม่ดี ”เมเดียร์

 

 

“ อีกเรื่อง- แม้ว่านายจะยังไม่ได้เอาจริงก็เถอะ แต่ก็ไม่ควรจะทำให้มันเป็นถึงขนาดนี้สิไอ้แผลเนี่ย ”เมเดียร์

 

 

“ เข้าใจน่า ”

 

 

“ หน้าบูดบึ้งแบบนั้นน่ะหรอเข้าใจ เหอะเอาเป็นว่าตามฉันมา ”เมเดียร์

 

 

“ จะไปไหนกัน? แล้วก็นะ ตอนนี้ฉันเป็นคนป่วยอยู่นะเอ้ออ ”

 

 

“ แกก็ใช้พลังของแกพยุงตัวเองได้ไม่ใช่ไง ”เมเดียร์

 

 

“ รีบๆตามมาได้แล้ว ”เมเดียร์

 

 

“ … ไม่อ่อนข้อเลยนะแม่คุณ ”

 

 

“ ให้ข้าช่วยพยุงไหมคะบอส? ”เฉินจือหนาน

 

 

” ไม่ต้องหรอก ขอบใจ “

 

 

ขอบคุณสำหรับความหวังดีนะจือหนาน แต่ไม่เป็นไรหรอกเพราะตอนนี้ผมน่าจะมีแรงพอที่จะใช้พลังจิตในการควบคุมร่างกายแล้วล่ะ ก็นะจากการที่ผมสู้ไปทั้งๆแบบนั้นมันเลยทำให้ตัวล้าและชาจนรู้สึกอะไรไม่ได้เลย จึงต้องเอาพลังจิตมาช่วยนี่แหละ

 

 

“ พวกเอ็งก็กลับหอได้แล้วนะ เดี๋ยวฉันพาไอ้หมอนี่ไปดูหอของมันก่อน ”เมเดียร์

 

 

“ ถ้าแบบนั้นไม่ให้ผมไปแทนจะดีกว่าหรอครับพี่? เราไปทางเดียวกันหนิ? ”ราซ

 

 

“ .. ไม่ย่ะ อีกอย่าง ถ้าจะมาด้วยกันแกก็แค่ตามฉันมาซะ ”เมเดียร์

 

 

“ ครับ .. ”ราซ

 

 

จริงอย่างที่ราซว่าเหมือนกันนะ เพราะในเขาเป็นน้องชายของผมเขาก็น่าจะรู้ทางไปหอพักนักเรียนชายเป็นอย่างดี แต่ไปๆมาๆยัยเมเดียร์ดันเป็นคนที่พาผมไปที่นั่นแทน หรือว่ายัยนี่มีแผนอะไรบางอย่าง?

 

 

“ แล้วหนูอ่ะ? ”โรเซ่

 

 

“ หนูก็อยากไปด้วยนะ!! ”โรเซ่

 

 

“ …. ก็มาดิ ”เมดียร์

 

 

“ เอ่อ… ถ้าแบบนั้นให้ฉันไปส่งบอสไม่ดีกว่าหรอคะคุณหนู? ”เฉินจือหนาน

 

 

ด้วยความที่เธอเป็นคนใช้ เธอจึงจำเป็นที่จะเอาของของผมไปเก็บให้อยู่แล้ว อีกอย่างเธอก็เป็นคนที่ความจำดีมากอีกด้วย แค่การพาไปหอพักนี่คงจะไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร เว้นแต่ยัยผู้หญิงตรงหน้าคนนี้มันต้องการอะไรจากผม

 

 

“ ก็บอกว่าจะพาไปเองไง ”เมเดียร์

 

 

“ ค่ะ ”เฉินจือหนาน

 

 

ก็สมกับที่เป็นยัยผู้หญิงที่ไม่ค่อยจะฟังใครสักเท่าไหร่ดีล่ะนะ ผมตบบ่าจือหนานเบาๆก่อนจะลุกขึ้นยืน แม้ว่าผมจะรู้สึกอะไรจากร่างกายส่วนล่างไม่ค่อยได้เท่าไรนัก การหายใจเองก็ลำบากพอควร ผมก็พอจะพยุงตัวเองให้เคลื่อนไหวได้อยู่

 

 

จือหนานคอยเอาใจช่วยผมเต็มที่ ขนาดที่ว่าเมื่อผมได้มองหน้าเธอก็รู้ได้เลยว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

 

 

“ ที่นี่คือห้องพยาบาลใช่ไหม? ”

 

 

“ ถามแปลกๆ ก็ห้องพยาบาลน่ะสิ ห้องนี้อยู่ชั้นล่างของอาคารหลักน่ะ ส่วนหอพักที่เราจะไปก่อนอยู่ด้านหลัง ”เมเดียร์

 

 

“ ข้างหลังอาคารหลักของเราเป็นสนามกีฬาที่ใหญ่มากๆเลยล่ะครับพี่ ด้านซ้ายของสนามกีฬานั้นจะเป็นที่ตั้งของหอพักชาย และฝั่งตรงข้ามของหอพักชายเองก็เป็นหอพักหญิงน่ะครับ ซึ่งอยู่ทางด้านขวาของสนามกีฬา ”ราซ

 

 

“ ถัดไปจากสนามกีฬาจะเป็นสวนดอกไม้น่ะค่ะ ต่อจากนั้นก็จะเป็นโรงอาหาร ”โรเซ่

 

 

“ เรียกได้ว่า.. เดินกันขาลากจนกว่าจะไปถึงศูนย์อาหารเลยล่ะค่ะพี่ ”โรเซ่

 

 

หลังจากที่พอรู้ทางคร่าวๆจากผู้รู้แล้ว เมเดียร์ก็ได้เดินนำทางพวกผมไปก่อนแล้ว

 

 

“ เอ้า- ไวโคตร ”

 

 

ทั้งผมและจือหนานรีบตามเธอไปทันที

 

 

“รอด้วยครับพี่! ”ราซ

 

 

ตามมาติดๆด้วยน้องๆทั้งสองคน พวกเขารีบวิ่งตามมาทันทีเลย 

 

 

แต่ว่า.. ที่นี่คืออาคารหลักของอ็อคตาเซียหรอเนี่ย? ใหญ่มากเลยแฮะ เนื่องจากเวลานี้นักเรียนคิดอื่นๆเขาจะวุ่นอยู่กับการทำความรู้จักกับเพื่อน ศึกษาวิชาล่วงหน้า และพักผ่อนกัน ตามทางก็เลยจะมีนักเรียนกับอาจารย์ที่เดินสวนกันไปมาผ่านไปอยู่บ้าง

 

 

อีกทั้งงานศิลป์ของที่นี่ยังยอดเยี่ยมอีกต่างหาก ทั้งเสาค้ำ ผนัง ประตู หน้าต่างล้วนมีลวดลายที่มีระดับและซับซ้อนเป็นอย่างมาก ผมทึ่งในความสวยงามของที่นี่จนลืมมองทางก่อนที่จะได้ชนเข้ากับคนคนหนึ่ง

 

 

เขาเป็นผู้ชายที่ตัวสูง มีผมสั้นสีดำหน้าตาดูเหนื่อยล้าอยู่หน่อย และชุดของเขายังต่างไปจากคนอื่นๆที่นี่อีกต่างหาก

 

 

“ … ระวังหน่อยสิเจ้าหนู ” ???

 

 

“ ข- ขอโทษครับ!? ”

 

 

ผมสังเกตเห็นได้ถึงเอกสารงานบางอย่างที่เขาทำตกกระจายไปทั่ว ผมเลยค่อยๆช่วยเขาเก็บรวบรวมมันทีละอย่าง เนื้อหาข้างในเอกสารนั้นมันเหมือนกับเป็นแผนการสอนของชายคนนี้.. มันเต็มไปด้วยวงเวท และวัตถุดิบมากมายที่มีบันทึกอยู่ในกระดาษพวกนั้น

 

 

ไม่นานนักเมเดียร์ก็รู้สึกได้ว่าผมไม่ได้กำลังเดินตามเธออยู่ เธอจึงหันหลังกลับมาแล้วได้เห็นผมและน้องๆของเธอที่กำลังช่วย

 

อาจารย์คนนั้นเก็บของอยู่

 

 

เมจึงได้เรียกชื่ออาจารย์คนนี้ ทำเอาเขาต้องหันกลับไปมองเธอเลย

 

 

“ ศาสตราจารย์เดอร์รอนหรอ? ”เมเดียร์

 

 

 “ … นักเรียนเมเดียร์รึ? ..คงจะเป็นญาติของเจ้าหนุ่มนี่สินะ มาช่วยเก็บงานวิจัยฉันหน่อยสิ ”เดอร์รอน

 

 

“ ได้ค่า ”เมเดียร์

 

 

แม้ว่าเธอจะเป็นคนหัวรั้น แต่เธอก็ยังคงเป็นเด็กดีของอาจารย์หลายๆคนนะเออ

 

 

“ นี่ไรเนี่ยจารย์? การกลายพันธ์ของวัตถุหลังแปรธาตุงั้นหรอ? ”เมเดียร์

 

 

“ อาจารย์สนใจเรื่องนี้มาตั้งแต่เมื่อเดือนก่อนแล้วน่ะ เลยลองค้นคว้าดู ซึ่งมันก็มีนักแปรธาตุไม่น้อยเลยที่ประสบกับปัญหานี้อยู่ตลอด จารย์เลยจะลองหาทางแก้มันดูน่ะ ”เดอร์รอน

 

 

“ ขอบคุณมากนะทั้งสี่คน แล้วก็.. พวกเมดก็ดูแลเด็กๆให้ดีล่ะ ”เดอร์รอน

 

 

“ ไม่เป็นไรครับ/ค่ะ !”ราซ/โรเซ่

 

 

“ … ”

 

 

ไม่นานนักเขาก็เดินจนลับไป ผมค่อนข้างจะสนใจในตัวอาจารย์คนนั้นเลยล่ะ เขาเป็นคนที่ให้บรรยากาศแปลกๆแต่ในอีกทางหนึ่งมันก็อบอุ่น ดูแล้วเขาน่าจะเป็นอาจารย์ที่ดีเลย

 

 

“ อาจารย์คนเมื่อกี้เขาเป็นอาจารย์ประจำวิชาศาสตร์การแปรธาตุน่ะ เป็นคนที่ไม่ค่อยมีใครคบสักเท่าไหร่ แต่เขาเป็นคนดีนะ ”เมเดียร์

 

 

“ รู้จักเขาหรอ? ”

 

 

“ ก็อาจารย์ที่ปรึกษาห้องฉันเมื่อปีที่แล้วนี่ ”เมเดียร์

 

 

“ โอเค ”

 

 

หลังจากนั้นเมเดียร์ก็พาผมมาแนะนำหอพักชายถึงที่ ซึ่งระหว่างทางก็มีคนมองมาทางนี้ไม่ใช่น้อยเลยล่ะมีทั้งพวกอิจฉามั่งอะไรมั่ง ผมก็ไม่รู้นะว่าพวกเขาเป็นอะไรกันถึงแสดงออกแบบนั้น แต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไรมากหรอก

 

 

และตอนนี้ผมก็อยู่หน้าหอพักชายล่ะ  พวกนักเรียนหญิงอย่างเม และโรเซ่ต้องรอข้างนอกเพราะถ้านับตามกฏแล้วหอพักชายจะไม่อนุญาตให้ผู้หญิงเข้าเว้นแต่จะเป็นพวกเมดหรือคนใช้ เช่นกันกับหอพักหญิงที่จะไม่อนุญาตให้ผู้ชายเข้านอกจากพวกคนใช้ของตน

 

 

“ พอทำธุระอะไรเสร็จแล้วก็ตามฉันมาที่สนามกีฬานะ ”เมเดียร์

 

 

“ นี่ยังจะให้คนป่วยทำอะไรอีกหรอ?? ”

 

 

“ เหอะน่า ฉันมีอะไรจะให้ดู ”เมเดียร์

 

 

“ …รู้งี้ให้จือหนานแบกมาซะก็ดี ”

 

 

“ ก็แกโง่ไง ”เมเดียร์

 

 

“ .. แรงไปนะคะท่านพี่ ”โรเซ่

 

 

“ นี่แหละเหมาะแล้ว- แล้วตามมาล่ะ ”เมเดียร์

 

 

… อะไรของยัยนั่น อยู่ๆก็มาด่าแล้วเดินไปเฉยเลย ผมยืนสับสนอยู่หน้าหอพักอยู่พักนึงก่อนที่ราซจะพาผมเข้าไปเช็คอิน และจากที่ได้รู้มาจากอาจารย์ประจำหอ ผมจะอยู่ห้องหมายเลขที่.. 666 ..โคตรอาถรรพ์เลยนี่หว่า

 

 

โดยตัวห้องจะแบ่งเป็นหกส่วน ห้องนอน 2 ห้องน้ำ 2 และห้องครัว 1 ห้องนั่งเล่น 1 ซึ่งขนาดของห้องก็ถือว่าไม่ใช่เล่นๆ นี่ขนาดแบ่งมาตั้งหลายส่วนมันก็ยังใหญ่อยู่เลย อีกอย่างคือห้องของผมน่ะติดระเบียงที่หันไปทางสนามกีฬาล่ะ

 

 

ถือว่าอากาศกำลังดีเลย

 

 

ส่วนของห้องนอนเนี่ยก็จะมีห้องน้ำภายในตัวของมันเองเนี่ยแหละ และเหตุผลที่ว่าทำไมแบ่งเป็นสองห้อง นั่นก็เพราะว่าอีกห้องหนึ่งมันเป็นของคนใช้ไงล่ะ ก็นะนักเรียนทุกคนในโรงเรียนนี้จะต้องมีคนใช้กันทุกคนเลยไงล่ะการแบ่งห้องเลยออกมาเป็นแบบนี้

 

 

“ บอส.. ข้าจะเปลี่ยนชุด เพราะงั้น… ”เฉินจือหนาน

 

 

“ ไม่แอบดูหรอกน่า! ”

 

 

หูของจือหนานค่อยๆขึ้นสีเป็นสีชมพูอ่อนๆเรื่อยๆ จนทำเอาผมต้องย้ำอีกรอบ

 

 

“ ก็บอกว่าไม่แอบดูไง!! ”

 

 

“ แล้วไป ”เฉินจือหนาน

 

 

ก็เป็นอย่างที่ลูซิเฟอร์เคยพูดเอาไว้นั่นแหละ รอบตัวของผมมันมีแต่ผู้หญิงแปลกๆ จนตอนนี้แต่ละคนทำเอาผมหลอนไปหมดแล้วเนี่ย แต่พอนึกภาพถึงตอนที่จือหนานกำลังเปลี่ยนเสื้อแล้วใจมันไหวๆไงก็ไม่รู้แฮะ

 

 

เอาเป็นว่าจนกว่าเธอจะเปลี่ยนชุดเสร็จ ผมก็ของีบสักพักแล้วกัน

 

 

 

…

 

 

 

“ …นี่มันบ้าอะไรอีกวะเนี่ย ”

 

 

ทันทีที่ผมได้หลับตาลง ก็เป็นต้องเข้ามาสู่โลกภายใต้สำนึกนี่ทุกที

 

 

แล้วยิ่งเข้ามาแต่ละครั้งมันยิ่งแปลกขึ้นเรื่อยๆเลยแฮะ ทีนี้อะไรอีกน่ะหรอ?

 

 

ก็เป็นของอย่างพวก.. ดาบเล่มมหึมากำลังปักอยู่ใจกลางของเกาะลอยฟ้าล่ะมั้ง

 

 

“ ดาบเล่มนั้นเป็นอาวุธประจำตัวของเกเบรียลค่ะ เป็นดาบที่พระเจ้าประทานมาให้โดยเฉพาะสำหรับผู้ที่ออกไปแนวหน้าบ่อยอย่างเธอ ”มิคาเอล

 

 

“ ข้าจำลองมันขึ้นมาในสภาพนั้นเพราะเห็นว่ามันเข้าท่าดี ”มิคาเอล

 

 

… ก็.. เท่ห์ดีนะ ว่าไปนั่น

 

 

” ดูนางฟ้าของเจ้าจะคิดถึงน้องสาวของหล่อนมากเลยนะนั่น ข้าคิดว่าไม่นานเกินรอคนที่ยัยนั่นพูดถึงจะต้องมาอยู่ที่นี่เป็นแน่ “ลูซิเฟอร์

 

 

” ก็ดีสิคะท่านพี่ ท่านก็จะได้น้องสาวแสนน่ารักเพิ่มขึ้นมาอีกคนไงคะ “มิคาเอล

 

 

” …ยัยพวกที่จ้องจะฆ่าข้าอ่ะนะ? ..ข้าอยากได้ซะที่ไหน “ลูซิเฟอร์

 

 

สำหรับพวกเธอแล้ว ยิ่งอยู่ที่นี่กันนานเท่าไหร่ก็ยิ่งสนิทกันมากขึ้น และนั่นรวมถึงผมด้วย ซึ่งตอนนี้ลูซิเฟอร์ไม่คิดอะไรมากกับการที่ผมเคยไปตัดแขนของเธอถึงสองข้างมาก่อน ส่วนทั้งผมและมิคาเอลเองก็ไม่คิดแค้นอะไรผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว

 

 

เมื่อสิ้นสุดเพลิงแค้นแล้วลูซิเฟอร์ก็เป็นแค่ผู้หญิงขี้เหงาคนหนึ่งในสายตาของผมก็แค่นั้นแหละ

 

 

“ ช่วงนี้ข้ารู้สึกไม่ดีเลย ”ลูซิเฟอร์

 

 

“ ยังไงหรอคะท่านพี่? ”มิคาเอล

 

 

“ ไม่รู้สิ แบบว่า- ใจมันหวิวๆยังไงก็ไม่รู้ ”ลูซิเฟอร์

 

 

“ .. ช่างมันก็แล้วกัน ข้าคงจะคิดไปเอง ”ลูซิเฟอร์

 

 

ระหว่างที่ทั้งสองคนกำลังนั่งคุยกันอยู่ที่สวน ผมก็ไปเลี้ยงม้าเปกาซัสอยู่ตรงลานหญ้าโล่งๆใกล้กับอีเดน บอกตรงๆเลยว่ามันน่ารักสุดๆไปเลยล่ะเจ้าม้าตัวนี้ ทั้งขี้อ้อนและก็เท่ห์ไปในตัว

 

 

เป็นม้าที่ยอดเยี่ยมจริงๆ

 

 

“ นี่บี๋ ”ลูซิเฟอร์

 

 

“ เอ่อ? ว่า? ”

 

 

“ นายยังเรียนเกี่ยวกับอาร์ตของทูตสวรรค์เราไม่จบเลยนะรู้ป่ะ ”ลูซิเฟอร์

 

 

“ อ๋า? ไม่ใช่ว่าฉันต้องเรียนแค่วิชาหอกอย่างเดียวหรอกหรอ? ”

 

 

“ ไม่- แล้วเวลาที่แกใช้หอกไม่ได้แกใช้อะไรสู้ล่ะยะ ”ลูซิเฟอร์

 

 

“ ก็.. หมัด? ”

 

 

“ ไม่เอาหมัดสิ!! เอาที่มันมีประสิทธิภาพมากกว่านี้!! ”ลูซิเฟอร์

 

 

“ ก็… ดาบล่ะมั้ง? ”

 

 

“ ใช่! บทเรียนของวันนี้คือการประยุกต์ใช้ท่าดุจแสงสว่างกับอาวุธชนิดต่างๆยังไงล่ะ! และคนที่จะสอนนายก็คือ.. มิคาเอล!! ”ลูซิเฟอร์

 

 

“ ห๊ะ?! ห๊า???? แกเกริ่นมาแล้วนี่ลูซี่ทำไมไม่สอนเองเล่า!! ”

 

 

“ ก็ข้า.. สอนคนอื่นไม่เป็นหนิ!! ”ลูซิเฟอร์

 

 

“ ยัยนี่.. ”

 

 

“ ฮุฮุ ท่านพี่นี่ก็นะ มาเถอะค่ะ เดี๋ยวข้าจะสอนให้ท่านเอง ”มิคาเอล

 

 

“ อ- โอ้ ฝากด้วยนะ ”

 

 

 

…

 

 

 

“ นี่บอส ”เฉินจือหนาน

 

 

“ ข้าเปลี่ยนชุดเสร็จแล้วนะ ตื่นได้แล้วค่ะเจ้านายขี้เซา ”เฉินจือหนาน

 

 

“ … ”

 

 

“ โทษทีนะ… ว่าแต่ตอนนี้กี่โมงแล้วเนี่ย? ”

 

 

“ ห้าโมงเย็นค่ะ แล้วก็คุณหนูเมเดียร์รอท่านอยู่นานแล้วล่ะค่ะบอส ”เฉินจือหนาน

 

 

ผมลุกขึ้นจากเตียงด้วยพลังจิต ไม่เข้าใจว่าทำไมผมถึงต้องลงไปดูสิ่งที่ยัยนั่นกำลังจะโชว์ด้วย แต่ก็นะในเมื่อเธออยากให้ดูผมก็ช่วยไม่ได้ล่ะ

 

 

แม้จือหนานจะรู้ว่าผมสามารถใช้พลังปริศนาในการเคลื่อนไหวร่างกายได้พอประมาณ เธอก็ยังไม่ไว้ใจในพลังที่เธอไม่เข้าใจนั่นสักเท่าไร่นัก เธอจึงเสนอตัวที่จะเป็นคนแบกผมไปจนถึงกลางสนามกีฬาที่เป็นลานกว้างไว้ให้คนประลองกันในทันที

 

 

และที่นั่นเองที่เป็นที่ยัยนั่นรออยู่

 

 

…

 

 

โหแฮะ คนเยอะโคตร

 

 

” คุณหนูเจ้าขามองมาทางนี้หน่อยค่า~~!! “คุณหนู1

 

 

” นายหญิงเมเดียร์ช่วยคบกับกระผมทีขอรับ!! “นายน้อย1

 

 

” ฝันไปเถอะ!! นายหญิงจะต้องเป็นของชั้น!!”นายน้อย2

 

 

อะไรฟะเจ้าพวกนี้ ตีกันเพื่อแย่งผู้เหญิงหร่อ.. ทำอะไรดูโง่กันชิบ..

 

 

หรือว่าค่าชาร์ม(เสน่ห์)ของยัยนั่นมันจะมากเกินไปกันแน่?

 

 

แต่ว่า.. จากลานโล่งๆเมื่อครึ่งชั่วโมงที่แล้วถูกเปลี่ยนให้กลายมาเป็นที่ที่แออัดได้นี่ก็ไม่ใช่เรื่องธรรมดานนะเนี่ย

 

 

” ช้ามาก “เมเดียร์

 

 

” ไอ้พวกนั้นมาจากไหนเนี่ย? “

 

 

” .. อยู่ๆก็แห่กันมาเลยอ่ะค่ะพี่!! “โรเซ่

 

 

” ก็คงเป็นเพราะพี่เมนั่นแหละครับ.. “ราซ

 

 

นั่นสินะ.. ไม่ยักกะรู้ว่ารสนิยมของโลกนี้จะเป็นพวกผู้หญิงชั้นสูงสายซาดิสม์แบบยยัยนี่น่ะ ถือว่าเหลือเชื่อมาก

 

 

” ผู้ชายคนนั้นใครน่ะ!! เข้าไปใกล้ๆท่านหญิงได้ง่ายๆเลย!! “นายน้อย3

 

 

” นายน้อยราซก็พอเข้าใจได้ แต่เจ้านั่นมันยังไงกันแน่!! “นายน้อย4

 

 

” หรือว่ามันกำลังจะแย่งนายหญิงไปจากพวกเรา?! “นายน้อย5

 

 

เห้ยๆ.. ไอ้พวกนี้มันจะขี้มโนกันไปไหนวะเนี่ย

 

 

” ไหนๆเราก็อยู่ลานประลองแล้ว ฉันขอท้านายสู้เลยก็แล้วกัน “เมเดียร์

 

 

” …เหอ? “

 

 

” พ่*ง อ่ะ!! บ้าเอ้ยย นี่ตูคนเจ็บนะเฮ้ย!! “

 

 

” ฉันไม่ผิดย่ะ!! ก็แค่จะอวดอาวุธเฉยๆเอง!!! “เมเดียร์

 

 

” เพื่อเรื่องแค่นี้น่ะนะ!!! “

 

 

” ใช่! “เมเดียร์

 

 

” บ้ากันไปใหญ่แล้ว.. “

 

 

ขณะนั้นที่พวกเรากำลังเถียงกันอยู่ คนก็เริ่ทเข้ามามุงดูกันมากขึ้น และเหิดเป็นประเด็นระหว่างชายผู้มีผ้าพันแผลเต็มตัว(ผม) กับจักรพรรดินีของโรงเรียน(ยัยเมเดียร์)

 

 

ไม่รู้ยัยนี่ไปทำอีท่าไหนถึงมีอำนาจมากกว่าพวกรุ่นพี่ แถมยังมีแต่คนนับภือมันอีก.. นี่มันอะไรกันวะเนี่ยความต่างกันของผมกับมันเนี่ย

 

 

 

 

ในโลกที่แล้วผมก็เป็นแค่ผู้ชายธรรมดาที่ไม่มีอะไรโดดเด่นเท่าไหร่ พอมาเป็นตัวผมฝนโลกนี้แล้ว… เฮ้ออ ไม่อยากจะพูด!!

 

 

เอาวะ!! 

 

 

” มาสู้กับชั้นซะ!! “เมเดียร์

 

 

” รังแกคนเจ็บโว้ย!! “

 

 

” ชิส์- แล้วชั้นจะยกโรเซ่ให้นาย!! “เมเดียร์

 

 

โรเซ่ “เอ๊ะ!?”

 

 

” ไม่เอาโว้ยย!! อีกอย่างนั้นมันก็น้องกูหนิ!! “

 

 

โรเซ่ “พ- พี่!!??? “

 

 

ผมกับมันเริ่มมีปากเสียงกัน จนลามปามไปถึงน้องสาวที่ยืนอยู่ใกล้ๆ เธอทำตัวไม่ถูกเลยกับสิ่งที่พี่สาวเธอพูดมา

 

 

แต่ในท้ายที้สุดแล้วคนใช้ของผมอบ่างจือหนานก็เป็นคนยกมือขึ้นมาท่านกลางระเบิดของผมและยัยบ้านั้น

 

 

” คือว่า “เฉินจือหนาน

 

 

” ห๊ะ?? “ผม/เมเดียร์

 

 

” เนื่องจากบอสของข้ากำลังบาดเจ็บอยู่ งั้นให้ข้าสู้แทนได้หรือไม่? “เฉินจือหนาน

 

 

หลิงฉือที่เดินผ่านไปแถวนั้นก็ได้ยินสิ่งที่พี่ขแงเธอพูดขึ้นพอดี จึงได้เกิดความสนใจในสถานการณ์ตอนนี้มาก เพราะถ้าฟังไม่ผิด เธอจะได้เห็นพี่สาวของเธอที่ไม่เคยสู้มาก่อนได้สํเป็นครั้งแรก

 

 

แต่มันก็น่าเป็นห่วงอยู่นะ เพราะถ้าให้เปรียบกันแล้ว.. จือหนานน่ะมือใหม่เลยล่ะ แต่เธอน่ะเป็นอัจฉริยะ ที่สักพันปีจะมีสักคน

 

 

เป็นพวกมีพรสวรรค์มากล้นแต่โดนโรคร้ายกลบ

 

 

พอโรคร้ายหายไปก็จะเหลือทิ้งไว้เพียงแค่ความแข็งแกร่งที่นับวันมันก็ยิ่งยกกำลังมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ

 

 

” แน่นอน “เมเดียร์

 

 

“… แน่ใจนะ? “

 

 

” ค่ะบอส ข้าพร้อมเสมอ “เฉินจือหนาน

 

 

” … งั้นก็ฝากด้วยล่ะ “

 

 

” มาค่ะพี่เดี๋ยวหนูให้หนุนตัก! “โรเซ่

 

 

” พี่อย่าเชื่อยัยนี่เลยครับ มานั่งกับผมดีกว่านะ!! “ราซ

 

 

..น้องๆผมนี่ก็นะ น่ารักกันจริงๆ 

 

 

เอาเป็นว่าผมเลือกไม่ถูกเลยล่ะว่าจะนั่งกับใคร งั้น.. ผมขอนั่งมันกลางอากาศงี้แหละ

 

 

ผมขัดสมาธิกลางอากาศแบบไม่อายใคร จนทำเอาพวกคนที่กำลังดูอยู่อึ้งกันไปตามๆกัน

 

 

” สู้ๆนะจือหนาน “

 

 

” ค่ะบอส “เฉินจือหนาน

 

 

” สู้นะคะพี่เม “โรเซ่

 

 

” สมกับที่เป็นน้องสาวสุดที่รักจริงๆเลยนะโรเซ่ “เมเดียร์

 

 

ทั้งคู่เดินไปอยู่กันคนละฝากกลางสนามประลองขนาดใหญ่ ผมเห็นจือหนานใช้อาวุธเป็นหมัดก็ไม่แปลกใจสักเท่าไหร่ แต่ที่ผมทึ่งคืออาวุธของเมเดียร์

 

 

จะว่ายังไงดี 

 

 

มันคือโซ่เหล็กกล้าสีม่วงทึบ ที่ปลายด้านหนึ่งเป็นเคียวขนาดเล็กคล้องอยู่กับโซ่และปลายอีกด้านเป็นสิ่มที่ดูคล้ายกับตะขอ

 

 

การควงเคียวของเมเดียร์ในมือข้างขวาของเธอเป็นเหมือนกับพายุ ที่สร้างเกราะป้องกันรอบด้านให้กับเธอ มันรวดเร็ว แถมยังรุนแรงอีกด้วย

 

 

นี่เธอกะจะฆ่าจือหนานรึไงวะเนี่ย???

 

 

” งั้นฉันจะเป็นผู้ตัดสินให้ละกันนะ- เริ่ม… ได้ “

 

 

.. ท่าของจือหนานมันคุ้นๆนะ.. เดี๋ยวดิ เดี๋ยวดิ๊!! นั่นมัน!!

 

 

ART – พญานาคราชร่ายรำ

 

 

ท้องฟ้าพลัน.. มืดมัวลงอีกครั้ง เหมือนคราวสุดท้ายที่ผมได้สู้กับหลิงฉือ มันเหมือนกันไม่มีผิด.. มันคือท่านั้น นี่เธอตั้งใจจะเปิดการต่อสู้ด้วยท่าใหญ่ของผมงั้นหรอ???

 

 

จือหนานก้าวขาขวาออกมาข้างหน้าแล้วย่อตัวลงกางแขนราวกับจะขย้ำศัตรู ไม่นานนักสายฟ้าฟาดก็พลันฟาดลงมาแถวๆสนามกีฬาจนทำเอานักเรียนคนอื่นขวัญผวา

 

 

สายฟ้าฟาดลงมามากมายจนรวมตัวกันเป็นพญานาคราชในโครงร่างสายฟ้าจำนวนนับไม่ถ้วน และพวกมันกำลังจ้องมองเมเดียร์ด้วยดวงตาที่แดงก่ำอยู่ด้วย

 

 

ไม่นานนักห่าฝนก็ตกลงมาในทันใด 

 

 

นี่จือหนานเธอเลียนแบบทักษะของผมได้สมบูรณ์แบบขนาดนี้เลยงั้นหรอเนี่ย? จะเก่งเกินไปแล้ว!!

 

 

อนันตนาคราชประทับอินทร์

 

 

“ ข้าจะไม่ทำให้เสียชื่อบอส.. อย่างเด็ดขาด ”จือหนาน

 

 

 

 

ตัดจบตอน

 

 

 

 

 

ผ่านมาไม่กี่ตอน… จะซัดกันอีกแล้วหรอ5555