ตัวของผมในต่างโลก…. แม่งบ้า!!! - บทที่ 2 ตอนที่ 35 ปฐมนิเทศ

 

 

 

บนรถม้า

 

 

“ ก็อย่างที่แม่บอกนั่นแหละ อยู่ให้ห่างจากชั้นไว้จะดีที่สุด ถึงจะไม่อยากให้ห่างก็เถอะ.. ”เมเดียร์

 

 

ระหว่างที่นั่งอยู่บนรถม้า เมกอดอกแล้วมองตรงมาที่ดวงตาของผมด้วยสายตาที่จริงจัง คำพูดที่เธอกำลังจะพูดคงจะไม่ใช่เรื่องเล่นๆ ให้เดา มันคงจะเกี่ยวกับเรื่องของการบูลลี่กันในโรงเรียนล่ะมั้ง ก็นะด้วยความสวยของเจ้าตัว มันก็น่าจะมีกลุ่มแฟนคลับเล็กๆน้อยๆเกิดขึ้นมาบ้างแหละ 

 

 

“ ชั้นเห็นต่างกับแม่นะ ก็ถ้านายอยู่ใกล้ชั้นอ่ะ จะไม่มีใครมายุ่งกับนายเลยสักคน แต่ผลลัพธ์เวลาที่ชั้นไม่ได้อยู่ด้วยมันจะทวีคูณขึ้นมาน่ะสิ ”เมเดียร์

 

 

“ ที่พูดเนี่ย คือเรื่องอะไร? บูลลี่เรอะ? ”

 

 

“ ประมาณนั้น ”เมเดียร์

 

 

“ ช่วงนี้มีพวกบ้าที่ทำตัวอย่างกับเป็นสตอร์คเกอร์อยู่ใกล้ๆตัวชั้นมากเลยทีเดียว แต่ไม่ต้องห่วงในเขตแดนของเราไม่มีพวกบ้าแบบนั้นหรอก ”เมเดียร์

 

 

“ มันก็น่าห่วงอยู่ดีนั่นแหละ ”

 

 

ไอ้เรื่องพวกนี้เนี่ย ไม่ว่าจะเป็นที่ไหนมันก็มีเหมือนกันหมดสินะ ไอ้การบูลลี่เนี่ย จะว่าไงดี? ถือว่าเป็นพฤติกรรมแย่ๆของขุนนางบางพวกเลยได้ไหมหว่า?

 

 

แต่ถึงจะมีไอ้พวกอย่างว่าเข้ามาหาผมจริง ผมก็ไม่กลัวพวกมันหรอก เพราะผมเองก็ฝึกวิชาการต่อสู้มามากอยู่พอสมควร มันเป็นสไตล์การต่อสู้แบบผสมผสานวิทยายุทธ์ของวิชาราชามังกรของจือหนานที่ผมได้เฝ้าดูเธอฝึกอยู่ตลอดมา ผนวกเข้ากับมวยไทยที่เน้นการฆ่าเป็นหลัก นั่นทำให้เกิดวิชาที่ทั้งยืดหยุ่นและแข็งแกร่งมากพอจะจัดการศัตรูได้ในทีเดียว

 

 

ผมมั่นใจในสิ่งนั้นมากๆเลยล่ะ ทว่ามันก็ยังไม่สมบูรณ์ดีนัก เท่าที่ผมคิดคร่าวๆผมกะจะทำให้มันมีสัก 4 ท่าสังหาร แต่ตอนนี้ฝึกเสร็จไปได้แค่ 1 ท่าสังหารเอง อีก 3 ท่าที่เหลือยังไม่ได้ถูกสร้างขึ้นมาเลย 

 

 

แต่ว่าใน 1 ท่าสังหารเนี่ย มันก็รวมเทคนิคหลายๆอย่างไว้ด้วยกันแล้วล่ะนะ

 

 

นั่นทำให้ผมมั่นใจมากเลย ว่าจะไม่ถูกใครรักแกง่ายๆ

 

 

“  เห้ บี๋นายคิดว่าไง? ”เมเดียร์

 

 

นอกจากนั้นผมยังมีทักษะของทูตสวรรค์อีก มันเป็นท่าที่มีพลังทำลายล้างสูงมาก ในทางกลับกันมันก็กินพลังไปมากพอกัน ถ้าไม่มีเรื่องร้ายแรงถึงชีวิต ผมคงจะไม่เอาออกมาใช้หรอกนะ

 

 

“ เห้!! ได้ยินไหมเนี่ย! ”เมเดียร์

 

 

“ อ่ะ- ว่า? ”

 

 

“ ฉันถามว่าสำหรับนายแล้ว ฉันดูเป็นไง? ”เมเดียร์

 

 

เมมองมาที่นัยน์ตาผมและส่งยิ้มมาให้เล็กๆ และได้ถามคำถามกับผม

 

 

หืม? เป็นไงหรอ? คงจะหมายถึงความสวยของเธอตอนนี้ล่ะมั้ง ก็นะถ้านับในเรื่องความสวยล่ะก็ ก็ดูเป็นเอกลักษณ์ดี ส่วนนิสัยผมว่าวิกตอเรียยังดีกว่าเธออีก ยังไงซะผู้หญิงในโลกนี้แม่งก็สวยทุกคนหนิ?  

 

 

ก็ไม่รู้ว่าที่โลกนี้ผู้หญิงจัดอันดับความสวยกันยังไงนะ สำหรับผมเมก็ยังคงสวยเข้มติดชาร์ตเหมือนเดิม

 

 

เลยต้องตอบไปส่งๆเพื่อดูปฏิกิริยาล่ะนะ เพราะหลายๆคนคงจะชมเธอไม่พักเลยล่ะ

 

 

“ ก็สวยดี ”

 

 

ผมตอบไปตามที่คิด สีหน้าเธอที่แสดงออกก็เป็นมากกว่าที่ผมคาดไว้มาก คือ… ค่อนข้างไม่พอใจน่ะ

 

 

“ แค่เนี๊ยะ? ”เมเดียร์

 

 

“ เออ ”

 

 

หลังจากนั้นเมก็เงียบ ก่อนจะสะบัดหน้าหนีพร้อมๆกับสบถ “เชอะ” เบาๆ

 

 

นี่คุณเธอเป็นคุณหนูเอาแต่ใจรึไงวะเนี่ย? ไหนล่ะเมเดียร์ที่สุขุมเยือกเย็นน่ะ ให้ตายสิ ผู้หญิงนี่มัน.. เข้าใจอยากจริงๆ

 

 

ระหว่างที่เรากำลังอบู่ในช่วงที่กำลังตึงเครียด และงงงวยกันอยู่นั้น

 

 

ไม่นานนัก รถม้าก็ได้หยุดลงและประตูรถม้าก็ได้เปิดออกมา 

 

 

“ คุณหนู คุณชาย เรามาถึงอ็อคตาเซียแล้วครับ ”ซาเวส

 

 

ตรงหน้าเป็นโรงเรียนขนาดใหญ่ ที่มีพื้นที่กว้างขวาง มีตึกและอาคารมากมาย ทั้งทางซ้าย ขวา หน้า หลัง เหนือ ใต้ ออก ตก และอื่นๆ 

 

 

และที่ขาดไม่ได้เลยก็คือนักเรียนที่ผลุพล่านของที่นี่ สมกับที่เป็นวันเปิดเรียนวันแรกจริงๆ แล้วก็นะ ทุกๆคนทั้งขุนนาง สามัญชน และคนอื่นๆ พร้อมใจกันหันมามองที่รถม้าของพวกผมเพื่อหวังอะไรบางอย่างล่ะ

 

 

” ไปกันเถอะ “เมเดียร์

 

 

เมลุกขึ้นยืน แล้วเดินลงจากรถม้าอย่างมั่นใจ ด้วยท่าทางที่เริด เชิด และหยิ่ง ของเธอทำให้ทุกๆคนที่นั่นกรี๊ดกันเป็นเสียงเดียวกัน บ้างก็เขินใจเต้นกันใหญ่ บ้างก็สลบ บ้างก็ตะลึงในความงามของยัยนี่

 

 

ทันทีที่เมปรากฏตัวต่อหน้าสาธารณะชนเหล่านั้นเสียงซุบซิบหลากหลานยก็เริ่มดังขึ้น

 

 

” คุณหนูเมเดียร์กุหลาบดำแห่งเจเนซิสนี่นา!! ช่างงดงามเหมือนเคย! “คุณหนูผู้หนึ่ง*

 

 

“ท่านหญิงเมเดียร์ช่างงดงามยิ่งนัก.. หัวใจของกระผมกำลังสั่นไหว.. “นายน้อยผู้หนึ่ง*

 

 

” สวยจัง… ” เด็กหญิงผู้หนึ่ง*

 

 

” ว้าว… ” ชายหนุ่มผู้หนึ่ง*

 

 

“ให้ตายสิเจ้าพวกนี้นี่ ยังโวยวายกันไม่เปลี่ยน”เมเดียร์

 

 

ขณะที่เมเดินไปอย่างมั่นใจ ผมก็ยังนั่งอยู่อย่างประหม่า เพราะผมไม่เคยพบปะผู้คนที่เยอะขนาดนี้มาก่อนเลย

 

 

” … “

 

 

” สู้ๆครับคุณชาย “ซาเวส

 

 

คุณปู่ซาเวสชะโงกหน้ามาและส่งยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน นั่นทำให้ผมมีกำลังใจมากขึ้นเลยทีเดียว

 

 

ว่าแต่ว่าไอ้ กุหลาบดำ นี่มันอะไร? ฉายาของยัยนี่เรอะ?? ว่าแต่ว่าตอนนี้ผมชักจะเริ่มไม่มั่นใจในตัวเองซะแล้วสิ

 

 

” บอสคะ “เฉินจือหนาน

 

 

ขณะที่ผมกำลังวุ่นอยู่กับความคิดภายในหัว จือหนานก็ยื่นมือของเธอมาหาผม ราวกับว่าเธอกำลังมอบความกล้าให้กับผมที่ขี้ขลาด

 

 

ผมจึงคว้ามือของเธอเอาไว้

 

 

” ขอบคุณ “

 

 

จือหนานยิ้มให้กับผม และทันทีที่เธอยิ้มออกมาก็เล่นซะทำเอาใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะเลย นี่ถือว่าเป็นช่วงเวลาหายากเลยนะเนี่ย

 

 

เพราะปกติแล้วเธอเป็นคนที่ไม่ค่อยยิ้มสักเท่าไหร่น่ะนะ

 

 

” เด็กน้อยชะมัด “เมเดียร์

 

 

ส่วนเมก็กำลังยืนท้าวเอวรอผมลงมาจากรถม้าอยู่พักนึงเลยล่ะ แล้วเมื่อผมได้ก้าวลงมาจากรถม้าเสียงกระซิบมากมายก็ได้เกิดขึ้น

 

 

” นั่นใครน่ะ? เขาเป็นคู่หมั้นของท่านเมเดียร์รึเปล่า? “คุณหนูผู้หนึ่ง

 

 

” ผู้ชายนี่มากับท่านเมเดียร์งั้นหรือ.. น่าอิจฉาเกินไปแล้ว! ” คุณชายผู้หนึ่ง

 

 

คือ.. ไอ้พวกนั้นมันเป็นบ้าอะไรกัน ถึงคิดได้เกินเลยแบบนั้น?

 

 

” ช่างหัวพวกมันเถอะ อย่าเก็บมาใส่ใจเลย “เมเดียร์

 

 

” ฟังๆไปมันก็แหม่งๆจริงๆนั่นล่ะนะ “

 

 

” ใช่ไหมล่ะ ไอ้พวกนี้มันก็ทำได้แต่ประจบประแจงฉันเท่านั้นแหละ “เมเดียร์

 

 

” เป็นคุณหนูตระกูลดังนี่มันลำบากจริงๆเลยนะ “

 

 

” ใช่ “เมเดียร์

 

 

ระหว่างที่พวกผมกำลังเดินไปที่ป้ายประกาศที่ติดอยู่ข้างทางเข้าหอประชุม ผมก็รู้สึกได้ถึงสายตาที่ต้องมองมาทางนี้ หากเป็นพวกขุนนางหรือคนธรรมดาผมก็คงไม่ต้องไปสนใจอะไร แต่พวกที่มองมาที่ผมเนี่ยมีแต่คนแกร่งๆทั้งนั้น

 

 

อีกทั้งผมยังสามารถจับสัมผัสได้ถึงพลังเวทอ่อนๆที่แผ่ออกมาจากตัวของคนพวกนั้นได้เป็นบางจุด ทำให้ผมสามารถรู้ตำแหน่งของพวกเขาได้ แต่สิ่งที่สงสัยคือคนพวกนั้นมองผมทำไม? ทั้งๆที่คนข้างๆผมน่าจะน่าสนใจมากกว่า

 

 

” ห้อง S ตามคาด “เมเดียร์

 

 

เมเดียร์ไล่ดูทีละรายชื่อบนประกาศจนพบชื่อของตัวเอง เป็นธรรมดาอยู่แล้วที่คุณหนูผู้สูงศักดิ์อย่างเธอจะได้อยู่ในห้องที่ถูกเรียกว่าห้องคิง

 

 

โดยลำดับของห้องเรียนนั้นจะแบ่งเป็น S A B C D E และ EXTRA แน่นอนว่านักเรียนนั้นจะถูกจัดห้องให้ตามความแข็งแกร่ง โดยไล่ลำดับความแข็งแกร่งจากมากไปน้อย S-E 

 

 

ส่วนห้องพิเศษนั้นจะเป็นผู้ที่ได้เข้าเรียนจากจดหมายแนะนำพิเศษของแต่ละประเทศใหญ่ที่ส่งลูกหลานของพวกเขามาเรียนที่นี่ ซึ่งแน่นอนว่าเด็กพวกนี้มีความแข็งแกร่งเทียบเท่ากับห้อง S แน่นอน

 

 

แต่ผมก็ไม่รู้ว่าพวกเขาจะจัดห้องแบบนี้ไปทำไม ทั้งๆที่ให้อยู่ห้อง S ไปเลยจะได้จบๆไป ความสงสัยของผมก็คงต้องค้างไว้อยู่แบบนั้นล่ะนะ ทีนี้มาดูรายชื่อกันเลยดีกว่า

 

 

” … อัลเลียน.. ห้องพิเศษ? “

 

 

” คงเป็นเพราะแม่ส่งจดหมายการเข้าเรียนแบบพิเศษไปให้กับทางสถาบันล่ะมั้ง “เมเดียร์

 

 

” คงจะเป็นงั้น แต่ห้องพิเศษนี่.. มีแค่ 15 คนเองหรอ? มันน้อยกว่าห้องปกติตั้งครึ่งนึงเลยนะเนี่ย “

 

 

” คนที่ได้เข้าเรียนแบบพิเศษมามันก็ไม่ได้เยอะอะไรขนาดนั้นไง ห้องเรียนเลยจะมีคนน้อยหน่อย “เมเดียร์

 

 

” เป็นงั้นเอง “

 

 

จากที่ผมได้ดูป้ายประกาศตรงหน้าหอประชุมแล้ว คิดว่าการจัดห้องประชุมนั้นจะแบ่งแยกเป็นชั้นปี อย่างปี 1 อยู่ชั้นแรก ปี 2 ชั้นสองและปี 3 ชั้นสาม ซึ่งมันก็ไม่ได้ต่างอะไรกันมากนัก หากจะต้องนึกภาพผมคงจะให้ทุกคนนึกถึงโรงหนังที่แบ่งที่นั่งตามชั้นต่างๆล่ะนะ แล้วจะมีชั้นพิเศษสำหรับพวกข้ารับใช้ของนักเรียนและคณะครู ที่จะจัดที่นั่งไว้ให้ตรงระเบียงด้านบน

 

 

ซึ่งผมที่ได้อยู่ในชั้นปีที่ 2 จะได้นั่งอยู่บนชั้นสองล่ะ ดีนะนี่ที่ตรงป้ายประกาศมีผังของหอประชุมแปะติดไว้อยู่ด้วย แล้วคือหอประชุมนี่มันใหญ่อย่างกับโรงละครยังไงยังงั้นน่ะ ผมค่อนข้างทึ่งในความสวยงามของมันเลยทีเดียว

 

 

ระหว่างที่พวกผมกำลังจะเข้าไปเลือกที่นั่งอยู่นั้น เสียงดังของพวกนักเรียนก็ได้กระหึ่มขึ้นอีกครั้ง จากการมาถึงของเหล่าลูกๆของดยุคคนอื่น ถ้าไม่นับรวมเมที่ยืนอยู่ข้างผม

 

 

ดูเหมือนว่าพวกเขาจะมาสายพอสมควรเลยนะ สงสัยคงวุ่นอยู่กับการแต่งตัวล่ะมั้ง ที่มันสายเพราะอีก 10 นาทีการปฐมนิเทศครั้งแรกก็จะเริ่มแล้วนี่นา

 

 

“ อย่าไปสนใจไอ้พวกนั้นเลย ”เมเดียร์

 

 

“ ยืนดูอยู่สักหน่อยก็ได้นี่ ”

 

 

“ … ”เมเดียร์

 

 

“ ตามใจ งั้นฉันไปหาที่นั่งก่อนละกัน แกจะมานั่งกับฉันก็ไม่ว่าอะไรหรอกนะ ”เมเดียร์

 

 

“ คงไม่ ”

 

 

“ แกนั่งกับคนที่ไม่รู้จักตั้งเยอะแยะ ไม่ประหม่ารึไง? ”เมเดียร์

 

 

“ นิดๆหน่อยๆไม่เห็นเป็นไรเลยหนิ ”

 

 

“ เออๆ ไปล่ะ ”เมเดียร์

 

 

“ แล้วเจอกัน ”

 

 

“ จ้าๆ แล้วเจอกัน ”เมเดียร์

 

 

ไม่นานนักหลังจากที่เมได้เข้าไปในหอประชุม ผมที่ละสายตาไปจากทางเข้าโรงเรียนพักเดียวก็รู้สึกได้ถึงแรงกดเบาๆที่ไหล่ ราวกับว่ามีใครมาสะกิดผมจากด้านหลัง

 

 

ผมที่สงสัยจึงหันขวับ กลับมาอย่างไว

 

 

“ ไง ไม่ได้เจอกันสักพักแล้วนะ ”เร็กซ์

 

 

“ สักพักนี่คือไม่กี่วันน่ะหรอ เร็กซ์ ”

 

 

“ ใช่ไง! ”เร็กซ์

 

 

คนคนนั้นก็คือเร็กซ์ เธอมาพร้อมกับเมดส่วนตัวสุดคูลที่ตัวสูงพอๆกับเธอ ทว่าเมื่อเธอได้เข้ามาใกล้ผมมากเกินไปคนใช้ของเธอจึงต้องเข้ามาขวางเอาไว้ก่อน เพื่อไม่ให้มีเรื่องแปลกๆแพร่ออกไปจากทางปากของนักเรียนแถวๆนี้ เมดคนนั้นรู้ดีว่านักเรียนคนอื่นๆโดยเฉพาะพวกขุนนางนั้นปากมากขนาดไหน จึงเข้ามาแยกเร็กซ์ออกจากผมซะก่อน

 

 

ซึ่งไม่ใช่แค่ชุดนักเรียนเท่านั้น เธอเองก็สวมเสื้อคลุมประจำตระกูลเช่นเดียวกับเม.. คือไอ้ที่ผมไม่ได้บอกไปตอนแรกว่าเมเดียร์ใส่เสื้อคลุมประจำตระกูลดยุคมาด้วยน่ะ คือผมลืมล่ะ ไม่ใช่อะไรหรอก

 

 

ซึ่งเนื้อผ้าของเสื้อคลุมนั้นเรียกได้ว่าทำมาจากวัสดุของบอสมอนสเตอร์อย่างดี ที่ดูแล้วราคาของมันอาจจะวัดค่าไม่ได้เลยก็ได้ โดยสีของเสื้อคลุมของเร็กซ์นั้นค่อนข้างจะต่างจากเสื้อคลุมของวาคิวเรียที่เป็นสีขาวอยู่มากเลย 

 

 

นั่นก็คือสีดำตัดสีแดง ประดับไปด้วยยศ และเข็มกลัด เครื่องประดับมากมาย และที่สำคัญที่สุดเลยก็คือตระสัญลักษณ์รูปตราช่างประจำตระกูลเลเยอร์ของเธอ ที่บ่งบอกได้ว่าพวกเธอนั้นเป็นพวกรักความยุติธรรมมากขนาดไหน

 

 

“ ลูกสาวของดยุคหรอ? เธออ่ะนะ?! ”

 

 

“ ตกใจใช่ไหมล่ะ! ก็นะ ก็ชั้นไม่เคยบอกนี่นา! ฮ่ะฮ่าฮ่าฮ่า!! ”เร็กซ์

 

 

“ ก็ไม่ได้ตกใจอะไรขนาดนั้นหรอกนะ.. เพราะฉันเองก็มากับคุณหนูตระกูลดยุคเหมือนกันน่ะ ”

 

 

“ หืม? ใครหรอ? ลูอิสหรอ? ”เร็กซ์

 

 

นี่พวกเธอพูดชื่อกันออกมาโดยไม่สนฐานะเลยอ่ะนะ? ผมคิดว่าพวกเธอคงจะต้องเป็นเพื่อนสมัยเด็กกันแน่ๆเลยล่ะ

 

 

“ ผิดแล้ว เมเดียร์ต่างหาก ”บิล

 

 

“ ว่าไงนะ?!! ยัยสมองกลับนั่นอ่ะนะ!!?? ”เร็กซ์

 

 

“ ใช่ ”อีวาน

 

 

“ ฉันเองก็ไม่อยากจะเชื่อ แต่ว่าก็ต้องเชื่อแหละว่าเจ้านี่อยู่กับยัยนั่นที่ไม่ค่อยจะญาติดีกับใครได้น่ะ ”ลู

 

 

แล้วไอ้พวกนี้.. เป็นใครอีกล่ะเนี่ย?

 

 

“ จริงสิ ชั้นยังไม่ได้แนะนำตัวเลยนี่นา ”บิล

 

 

นี่พวกแกอ่านใจได้รึไงวะเนี่ย!!?

 

 

“ ฉันมั่นใจว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เราพบกัน ชั้น บิลลี่ ลียา ดอนน่า บุตรชายคนรองของดยุคดอนน่า ”บิล

 

 

“ ยินดีที่ได้รู้จักนะ ชั้นอีวาน นอร์ อิลลูมินาติ บุตรคนสุดท้องของดยุคอิลลูมิน่าติน่ะ”อีวาน

 

 

“ ส่วนชั้นลูเคอร์ ลอร์ เบเรียต เป็นบุตรคนรองของดยุคเบเรียต สวัสดีนายโชกเลือด ”ลู 

 

 

“ นายโชกเลือด?… อะแฮ่มฉันอัลเลียน ฟอน เจเนซิส เรียกว่าบี๋ก็ได้ ”

 

 

“ เจเนซิส? นายคงจะเป็นคนที่ลุงนัวร์รับมาเป็นบุตรบุญธรรมสินะ (…ออร่ารอบตัวเขา..แข็งแกร่งมาก ) ”อีวาน

 

 

“ ห๋า?? ลุงนัวร์รับบุตรบุญธรรมด้วยหรอ!!? ”เร็กซ์

 

 

“ ไม่แปลกหรอกที่เธอไม่รู้ ก็ตลอดเวลามานี้เธอไม่เคยอยู่เมืองหลวงเลยนี่นา แล้วก็เรื่องนี้น่ะเค้ารู้กันเฉพาะพวกพ่อๆน่ะ ”บิล

 

 

“ ก็พอตอนพวกพ่อจะไปเที่ยวกัน พวกเค้าก็จะพาพวกชั้นไปด้วยเสมอ เลยพอจะรู้เรื่องนี้มาบ้างน่ะ ”ลู

 

 

จะว่ายังไงดีล่ะ พวกเขาเป็นบุตรของดยุคก็จริง แต่ดูจะไม่มีความจึงเครียดเลยแฮะ

 

 

แบบว่าพวกนี้เหมือนจะเน้นชิลกันซะมากกว่าน่ะ อีกอย่างไอ้พวกนี้มันก็หล่อแบบวัวตายควายล้มเลยด้วย.. เจิดจ้าซะไม่มี แถมยังเอาเรื่องของพวกพ่อตัวเองมาเมาท์ซะมันส์เลยนะนี่ สมกับที่อายุราวๆวัยรุ่นจริงๆ

 

 

“ แล้วนายจะยืนตรงนี้อีกนานไหม? คนอื่นเขาเข้าไปกันหมดแล้วนะ อีกเดี๋ยวฉันก็จะเข้าไปข้างในเหมือนกัน ”เร็กซ์

 

 

“ คนอื่นๆหรอ? ”

 

 

“ ก็สมาชิกในแคลนฉันส่วนใหญ่เป็นขุนนางภายใต้ดยุคเลเยอร์หนิ ทั้งครูว์ มาน็อค เรีย วิกตอเรีย หรือแวร์ พวกเธอก็เป็นขุนนางภายใต้ฉันกันทั้งนั้นแหละ แต่เหมือนว่าพวกเธอจะมาเร็วกันไปหน่อยน่ะ งั้น… ฉันเข้าไปก่อนนะ!”เร็กซ์

 

 

“ โอเค เจอกัน ”

 

 

“ เจอกัน! ”เร็กซ์

 

 

“ ไว้เจอกันนะพวก ”บิล

 

 

“ อืม ”อีวาน

 

 

“ ดูแลตัวเองด้วยล่ะ อย่าให้ยันบ้านั่นกินเนื้อได้นะ ”ลู

 

 

“ ฮ่ะๆ ขอบคุณที่เตือน.. ”

 

 

ชักจะสงสัยแล้วสิ ว่าเมเดียร์ไปทำอะไรกับไอ้พวกนั้นไว้ถึงออกความเห็นไปในทิศทางเดียวกันแบบนั้น…

 

 

เออจริงสิ จะว่าไปแล้วยังไม่เห็นใครทักจือหนานที่ยืนอยู่ข้างๆผมเลยแฮะ สงสัยเธอคงกำลังฝึกลบตัวตนเพื่อติดตามผมโดยที่ไม่ให้คนอื่นสงสัยอยู่ล่ะมั้ง ผมเองก็เริ่มที่จะจับสัมผัสถึงจือหนานไม่ได้แล้วเหมือนกัน..

 

 

เอาเป็นว่าตอนนี้ก็ใกล้จะได้เวลาแล้ว ผมขอเข้าไปนั่งด้านในก่อนก็แล้วกัน

 

 

“ จือหนาน- ”

 

 

“ ค่ะบอส ”เฉินจือหนาน

 

 

“ !!???!! ”

 

 

เย้ย!!?

 

 

อยู่ๆเธอก็มาปรากฏตัวข้างๆผม ทำเอาผมตกใจหมดใจสะดุ้งโหยงเลย 

 

 

“ ถ้าเธอจะฝึกจิตล่ะก็ ก็ช่วยบอกกันก่อนสิ… หัวใจแทบวาย ”

 

 

“ ขออภัยค่ะบอส ดิฉันคิดว่านี่เป็นโอกาสที่เหมาะที่จะให้ข้าได้ฝึกการรวมจิตของดิฉันค่ะ ลำบากท่านรึเปล่าคะ? ”เฉินจือหนาน

 

 

“ ก็ไม่อะไรหรอกนะ แค่ตกใจนิดหน่อยน่ะ เอาเป็นว่าเธอไปรอที่ชั้นของพวกคนใช้ก่อนนะโอเคไหม? ”

 

 

“ ทราบแล้วค่ะ ”เฉินจือหนาน

 

 

จากนั้นผมก็เดินเข้าไปในหอประชุมโดยที่ไม่รู้เลยว่ามีใครบางคนกำลังจ้องมองผมอยู่…

 

 

…

 

 

“ ยินดีต้อนรับนักเรียนทุกคน ทั้งนักเรียนเก่า และนักเรียนใหม่สู่สถาบันศึกษาเวทมนตร์อ็อคตาเซีย ฉันผู้อำนวยการ อิลแวน ลัวร์ ฟองซ์ จะขอกล่าวเปิดภาคเรียนวันแรกตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ”อิลแวน

 

 

โดยการปฐมนิเทศในการเรียนวันแรกนั้น จะเป็นการกล่าวเปิดเรียนสั้นๆของผู้อำนวยการ ก่อนที่จะย้ายมาทำความรู้จักกับเหล่าคณะครูของสถาบันที่จะคอยดูแลในเรื่องๆต่างๆ ซึ่งครูแต่ละคนนั้นมีความสามารถมากถึงขั้นเป็นหัวกะทิในด้านเวทมนตร์และศาสตร์ต่างๆเลยทีเดียว

 

 

หลังจากนั้นทุกคนจะแยกย้ายกันไปตามชั้นเรียนของตัวเอง ดูเหมือนว่าตั้งแต่คลาส S ไปจนถึง E จะเรียนรวมอยู่ในอาคารเดียวกัน ส่วนคลาสพิเศษนั้นจะแยกจากคลาสพวกนั้นไปทางด้านหลังหอประชุมไปไม่กี่กิโล ต่างจากคลาสปกติที่เรียนอยู่ภายในอาคารของสถาบันที่อยู่ติดกับหอประชุม

 

 

แล้วตัวผมนั้นที่อยู่คลาสพิเศษก็กำลังงงอยู่กับเส้นทางล่ะ ทั้งๆที่ผมจะต้องไปถึงที่นั่นให้ได้ภายในครึ่งชั่วโมงแท้ๆ

 

 

“ เหมือนว่าท่านจะต้องไปทางนี้นะบอส ”เฉินจือหนาน

 

 

แต่ในความงงนั้นก็ยังมีจือหนานอยู่!

 

 

ดีที่เธอเป็นพวกเข้าใจอะไรได้เร็วกว่าคนปกติหลายเท่า จึงสามารถหาทางไปที่ห้องเรียนอันสลับซับซ้อนนี้เจอจนได้ .. เจ๋งจริงๆเลยพ่อบ้านของผม ด้วยเหตุนี้ทำให้ผมสามารถไว้ใจเธอได้ในหลายๆเรื่องเลยล่ะ

 

 

“ …. ”

 

 

“ ว้าว ”

 

 

ถัดจากทางเขาวงกตสุดจะมึนตึ๊บนั่นแล้ว ตรงหน้าผมก็คืออาคารขนาดใหญ่ล่ะ มันค่อนข้างสวยงามเลย มีทั้งรูปแกะสลักต่างๆนานา และดอกไม้หลากหลายสายพันธุ์ที่อยู่ที่นี่

 

 

ไม่นานนักอาจารย์ที่ควบคุมที่นี่อยู่ก็ได้สังเกตเห็นผมที่ออกมาจากอีกทางหนึ่ง.. ซึ่งผมเองก็มองไปทางขวาที่เหมือนจะเป็นอีกทางหนึ่งและเป็นทางปกติที่ผมควรจะมา…

 

 

ให้ตายสิ มาวันแรกก็สร้างเรื่องเลยแฮะ

 

 

“ นักเรียน! ” ???

 

 

“ เธอออกมาจากทางนั้นได้ยังไง? ” ???

 

 

“ ขอโทษครับอาจารย์.. พอดีผมสับสนกับเส้นทางน่ะครับ.. ”

 

 

“ มันไม่ควรจะเป็นแบบนี้สิ ทางมาชั้นเรียนของห้องพิเศษเจ้าหน้าที่ของโรงเรียนควรจะพานักเรียนเหล่านั้นมาสิ.. อย่าบอกนะว่าเธอไม่ได้เจอกับเจ้าหน้าที่เลย? นี่เธอไม่ได้อ่านข้อความบนป้ายประกาศหน้าหอกลาง(หอประชุม)หรอ? ”???

 

 

“ ไม่อ่ะครับ… ผมดูแค่รายชื่อกับผังนิดหน่อย.. ”

 

 

“ เฮ้อ.. ไม่เป็นไรฉันมอร์แกน หัวหน้าอาจารย์ของที่นี่ เธอล่ะ ”มอร์แกน

 

 

“ อัลเลียนครับ ”

 

 

“ อัลเลียน.. ปี 2 สินะ คนอื่นๆอยู่ในคลาสกันหมดแล้ว รีบตามเข้าห้องไปเลย ”มอร์แกน

 

 

“ แล้วก็เธอ คงจะเป็นคนใช้ของเจ้าหนูนี่สินะ? เตือนเจ้าเด็กนี่บ่อยๆด้วยล่ะว่าให้ทำอะไรปกติ แล้วอีกสักพักฉันจะตามเข้าไป ”มอร์แกน

 

 

“ ครับ ”

 

 

เขาดูเป็นคนเจ้าระเบียบมากๆเลยแฮะ

 

 

แม้หน้าตาเขาจะดูเป็นคนดุๆ แต่ผมมั่นใจว่าเขาเป็นคนที่สามารถไว้ใจได้ และในเมื่อเขาเป็นหัวหน้าอาจารย์ของที่นี่.. เขาคงจะต้องแข็งแกร่งพอตัวเลยล่ะ 

 

 

ผมทำตามอย่างที่อาจารย์มอร์แกนพูด

 

 

เข้ามาในคลาสพร้อมกับจือหนานที่ซึ่งที่นี่…. มีความหลากหลายทางเชื้อชาติมากเลยล่ะ.. ผมกับจือหนานรีบหาที่นั่งแล้วนั่งลงในทันที ซึ่งที่นั่งของผมอยู่ตรงกึ่งกลางของห้องไล่ลงมาจากข้างบน

 

 

ซึ่งภายในห้องเรียนจะจัดเป็นรูปแบบคล้ายๆกับห้องบรรยายที่นักศึกษาจะต้องเรียนกับศาสตราจารย์ในมหาลัยบางแห่ง ผมชอบห้องแบบนี้นะ ดูแปลกใหม่สำหรับผมดี

 

 

ไม่นานนักอาจารย์คนเมื่อกี้ก็เข้ามา แล้วก็ดูเหมือนว่าเขาจะหยิบกำไลข้อมือจากหน้าห้องที่มีกว่า 20 ชิ้นมาใส่ด้วย

 

 

“ สวัสดี นักเรียนทุกคน ”มอร์แกน

 

 

ทุกคนหันมาจดจ่ออยู่กับคุณครูที่ยืนอยู่กลางห้องเรียน ก่อนที่เขาจะเริ่มอธิบายหลายๆอย่างให้ฟัง

 

 

“ ที่นี่มีกฏอยู่แค่ไม่กี่อย่าง อย่างแรกเคารพซึ่งกันและกัน อย่างที่สองเรียนรู้ซึ่งกันและกัน และอย่างที่สามเพื่อนไม่ทิ้งกัน กฏสามข้อนี่คือกฏที่สืบกันมาภายในอาคารที่รวมเด็กๆจากห้องพิเศษทั้งสามชั้นปีไว้ในที่เดียว ”มอร์แกน

 

 

“ จากนี้อาจารย์จะแจกกำไลข้อมือนี้ให้ทุกคน คนละชิ้น กำไลนี้เป็นอารฺติแฟกส์ที่คราฟต์โดยอาจารย์จูดี้ อาจารย์ประจำอาคารวิจัยเวทมนต์และวัตถุโบราณ มันมีมูลค่ามาก และพวกมันแต่ละชิ้นมีความสามารถในการแปลภาษาในตัวมันเองได้ นั่นหมายความว่านักเรียนทุกคนที่นี่จะสามารถสื่อสารกันได้โดยไร้ข้อกังขา เว้นแต่จะเป็นภาษาที่ผสมเวทลงไปในคำพูดด้วย เช่นภาษาโบราณอะไรพวกนั้น ”มอร์แกน

 

 

“ วันนี้ไม่มีอะไรมาก ให้ทุกคนทำความรู้จักกัน เลือกคลาสที่อยากเข้าเรียน 3 คลาส และคัดเลือกตัวแทนห้อง ”มอร์แกน

 

 

หลังจากที่ครูแจกกำไลข้อมือให้นักเรียนคนละอันแล้ว ผมก็สวมมันไว้ที่ข้อมือขวาในทันที ไม่นานนักครูก็แจกแบบฟอร์มในการเลือกเรียนมาให้กับโต๊ะนักเรียนแต่ละคนด้วยเวทลม

 

 

ในแบบฟอร์ม การเลือกวิชาเรียนนั้นมีหลากหลายมาก แบ่งไปทั้งสายแปรธาตุ ศิลปะการต่อสู้ เวทมนตร์แบบประยุกต์ รับมือกับศาสตร์มืด ปรุงยา พันธุศาตร์สายพันธุ์พิเศษ สัตว์อสูรและสัตว์เวท ฯลฯ

 

 

ตามที่ได้ยินมาจากเมผ่านๆ นักเรียนที่นี่จะเลือกเรียนวิชาที่ได้ผลการเรียนดีและมีการปฏิบัติจริงสูง ไม่ว่าจะเป็นศิลปะการต่อสู้ เวทมนตร์แบบประยุกต์ รับมือการศาสตร์มืด และวิชาอื่นๆ เว้นแต่วิชาแปรธาตุกับปรุงยา

 

 

นอกจากสองวิชานี้จะได้เกรดยากแล้ว การปฏิบัติจริงยิ่งยากกว่าอีก เพราะขั้นตอนที่ทำมันซับซ้อนมากกว่าที่คิด

 

 

เอาล่ะ ผมรู้แล้วล่ะว่าผมจะเลือกเรียนอะไร

 

 

“ แปรธาตุ.. ปรุงยา.. และสัตว์อสูรกับสัตว์เวท! นี่แหละ วิชาพวกนี้คงจะช่วยฉันได้มากเลยล่ะ ”

 

 

ก็นะ วิชาพวกนี้คงช่วยผมในการสำรวจโลกนี้มากขึ้นแล้วล่ะ เผื่อว่าผมอาจจะไม่ได้อยู่ในโรงเรียนนี้อีก หรือถูกไล่ต่างๆนานา ผมก็สามารถไปใช้ชีวิตเป็นนักสำรวจอยู่ที่อื่นได้เช่นกัน อีกอย่างเลยนะ ก็สัตว์บนโลกนี้มันน่าสนใจดีนี่นา ผมยังจำความรู้สึกตอนที่ได้เจอกับพ่อลิเวียธานได้อยู่เลย เป็นความรู้สึกที่เหมือนได้พบกับผู้แข็งแกร่วอย่างท่วมท้น

 

 

ก่อนที่จะมาเจอกับยัยลูซิเฟอร์นี่แหละ

 

 

ผมเลือกแบบแทบไม่ได้คิดอะไร เลยส่งแบบฟอร์มให้ครูอย่างรวดเร็ว ด้วยความที่ผมตื่นเต้นจนเกินเหตุทำให้ผมเดินออกมาหน้าห้องเพื่อส่งกระดาษแผ่นนั้นให้ครู บางคนก็เงยหน้าขึ้นมามองบ้างด้วยความสนใจ

 

 

“แปรธาตุ ปรุงยา และสัตว์อสูรเรอะ? เลือกได้น่าสนใจดีนี่ ”มอร์แกน

 

 

“ รูปร่างแบบนายควรจะฝึกพวกศิลปะการต่อสู้มากกว่านะ แต่ก็นะ แล้วแต่ความสมัครใจ ”มอร์แกน

 

 

“ ขอบคุณที่เข้าใจครับครู ”

 

 

แล้วผมก็กลับมานั่งที่เดิม ก่อนที่คนข้างๆผมจะสะกิด 

 

 

“ เห้ นายน่ะ ” ???

 

 

“ ห๊ะ? ว่าไง? ”

 

 

“ เลือกวิชานั้นไปจริงหรอ? แปรธาตุน่ะ! ” ???

 

 

“ มันยากขนาดนั้นเลยหรอ? ”

 

 

“ อย่าว่าแต่ยากเลย! แม้แต่ที่บ้านเกิดฉันก็ยังแทบไม่มีสักคน! ” ???

 

 

“ น่าสนใจดีนี่ ยิ่งยาก เราก็ยิ่งตึงไม่ใช่หรอ? ”

 

 

“ ตึงเนี่ยนะ… ฮ่ะฮ่ะ นายนี่สนุกดีแฮะ ฉันราม จากอาณาจักรทางตะวันออกกลางน่ะ ”ราม

 

 

“ ฉันบี๋ ยินดีที่ได้รู้จักนะ ”

 

 

“ เช่นกันค้าบ~ ”ราม

 

 

ถือว่าวันนี้เป็นวันดีเลยล่ะที่ผมได้เพื่อนใหม่เพิ่มมาหนึ่งคนด้วย อีกอย่างเจ้านี่ก็ดูเป็นคนดีเลยทีเดียวล่ะ อยู่ด้วยคงจะสนุกเลย แล้วประเด็นคือ.. มันหล่อแบบพระเอกแนวผิวแทนซะด้วยล่ะ แล้วคือ… โลกนี้แม่งจะหล่อ-สวยกันทุกคนเลยรึไงฟระะะะ

 

 

“ …. (ฉันมั่นใจว่า.. คนใช้ที่อยู่กับผู้ชายคนนั้น ต้องเป็นพี่จือหนานแน่นอน ) ” ???

 

 

กลับกันจากอีกฝากของห้อง ก็มีแววตาคู่หนึ่งจ้องมองผมอยู่.. เช่นกัน

 

 

 

 

 

 

ตัดจบตอน