ดี-เจเนซิส : สามปีหลังจากดันเจียนปรากฏขึ้น - ตอนที่ 48 เล่ม 3 เฮเว่นส์ลีคส์ (2)

โยโยกิดันเจี้ยน

“เอาจริงๆนะ ฉันไม่คิดเลยว่าเธอจะตกใจขนาดนั้น”

“ถ้าหันไปเเล้วเจอเฮลฮาวด์นั่งอยู่ตรงนั้น จะตกใจก็ไม่เเปลกหรอก ฉันประทับใจมากกว่าซะอีกที่เธอไม่สลบไป”

ที่เลียเเก้มตอนนั้นมันดูเหมือนการลองชิมก่อนกินยังไงอย่างงั้น

“ก็อาจจะใช่ เเต่พวกมันน่ารักมากเลยนะ”

“เจ้าของทุกคนก็คิดว่าสัตว์เลี้ยงของตัวเองน่ารักทั้งนั้นเเหละ”

ถ้าพูดตามตรง เฮลฮาวด์นั้นน่ากลัว เเต่พอมันทำตัวเหมือนเป็นลูกหมาก็ทำให้ดูน่ารักขึ้นเรื่อยๆ

พอลงไปที่โยโยกิชั้นเเรก พวกเราก็ปลีกตัวไปยังที่ๆไม่มีคน

“เอาล่ะ มาลองระบบปาร์ตี้กันเลยมั้ย”

“โอเค”

ปาร์ตี้ที่ตั้งขึ้นโดยระบบของดันเจี้ยนนั้นยังไม่เป็นที่รู้กัน ณ ตอนนี้ พอเว็ปเฮเว่นส์ลีคส์ถูกปล่อยในวันคริสมาสต์ เราจะใช้ระบบปาร์ตี้นี้เป็นเครื่องยืนยันความถูกต้องของข้อมูลในเว็ปของเรา เเต่ว่าเรายังไม่เคยสร้างปาร์ตี้กับคนอื่นอีกเลยหลังการที่ลองไปครั้งเเรก เพราะงั้นในการสำรวจครั้งนี้ เราจะมาทำการทดลองกัน

แอดมิด ผมคิดเป็นภาษาอังกฤษในขณะที่เเตะดี-การ์ดของมิโยชิ

ไม่มีอะไรเกินขึ้นโดยที่มองเห็นได้หรือได้ยินได้ เเต่ผมรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างเชื่อมกันระหว่างผมกับมิโยชิเหมือนครั้งที่เเล้ว

“ไอความรู้สึกที่เหมือนเชื่อมต่อกันอยู่นี่เป็นยูไอเพื่อให้รู้ว่าเราอยู่ในปาร์ตี้เดียวกันงั้นหรอ”

เเน่นอนว่าด้านหลังดี-การ์ดจะมีรายชื่อสมาชิกปาร์ตี้่อยู่ เเค่ดูก็รู้เเล้วว่าคุณอยู่ในปาร์ตี้

ระหว่างที่พวกเราทดสอบความสามารถโทรจิต การเเบ่งค่าประสบการณ์เเละลำดับของปาร์ตี้ เราก็มุ่งหน้าลงไปที่ชั้นสิบ

 

 

โยโยกิดันเจี้ยน ชั้นสิบ

ถึงถ้านักสำรวจคนอื่นๆรู้เข้าจะต้องตาถลนออกจากเบ้าก็เถอะ เเต่ผมกับมิโยชิวางเเผนไว้ว่าจะค้างคืนที่ชั้นสิบซึ่งมันค่อนข้างปลอดภัยสำหรับพวกเรา เพราะไม่มีมอนสเตอร์ตัวไหนจะทำอะไรดอลลี่ได้ เเล้วก็ไม่มีนักสำรวจคนอื่นด้วย เเถมมิโยชิยังสามารถโจมตีจากข้างในดอลลี่ได้อีก ชั้นนี้เป็นสวรรค์ของเธอเลยล่ะ

“เราควรจะกำจัดซอมบี้อีก 373 ตัวไหม” มิโยชิถาม

“เรื่องนั้นน่ะ ถ้าคฤหาสถ์มันอยู่ถึงเที่ยงคืน มอนสเตอร์พวกนั้นจะต้องไล่เราตลอดตั้งคืนเเน่ๆ ถึงเราจะไม่ได้เข้าประตูไปก็เถอะ”

ถ้ามีนักสำรวจคนอื่นๆอยู่ด้วย มันจะกลายเป็นการลากมอนสเตอร์เข้าใส่ เเล้วก็ไม่เหมือนในเกมที่คนที่โดนฆ่าไปจะกลับไปเกิดใหม่

“ถึงเราจะทำให้คฤหาสน์ปรากฏขึ้นมา เเต่ก็ต้องพยายามให้ใกล้เที่ยงคืนเข้าไว้นะ”

ระหว่างที่คุยกันอยู่ พวกเราก็ใช้ทางที่สั้นที่สุดไปยังชั้นสิบ พอเราไปถึงบันไดที่จะไปที่ชั้นนั้นก็ผ่านไปหกชั่วโมงเเล้ว

โดยทั่วไปเเล้วนักสำรวจจะไม่ชอบชั้นสิบ เเต่พูดตามตรงเเล้ว มันเป็นที่ๆไม่เลวเลยในการทำการทดลอง สุสานนั้นเต็มไปด้วยมอนสเตอร์ที่สามารถดรอปไอเทมได้ เเล้วมันก็เคลื่อนที่เข้าหาคุณตลอดเวลาโดยที่ไม่ต้องทำอะไรเลย เเล้วก็มีชนิดของมอนสเตอร์น้อย ไม่ต้องพยายามมาก็กำจัดมอนสเตอร์ชนิดเดียวกันได้เป็นจำนวนมาก เพราะงั้นเลยเป็นที่เหมาะสมในการทดสอบประสิทธิภาพของค่า LUC ที่มีต่ออัตราการดรอปไอเทมกับหินเวทย์

ระหว่างที่พวกเรากำจัดอันเดดไปเรื่อยๆ เราก็มุ่งหน้าไปทิศทางตรงกันข้ามกับบันไดลงไปชั้นสิบเอ็ด ในที่สุดเราก็มาถึงสถานที่ที่ไม่มีคน เรานำดอลลี่ออกมาเเละปีนเข้าไป

“ฟู่” ผมถอนหายใจ หลับตาเเละทิ้งตัวลงไปที่โซฟาตัวเล็ก มิโยชิเปิดหน้าจอหลายตัวเพื่อเฝ้าระวังบริเวณรอบๆ

“คอยนับจำนวนที่ฆ่าไปก็ยากอยู่นะ เธอคิดว่าเราสามารถใช้ภาพจากกล้องมานับเเทนได้ไหม”

“พวกเอพีไอในการประมวลผลจากรูปภาพที่พอจะใช้ได้ส่วนมากจะอยู่ในคลาวด์หมด เราเลยใช้ในดันเจี้ยนไม่ได้น่ะสิ เเล้วถึงเราจะใช้ได้ การส่งวีดีโอไปน่าจะใช้เวลามาก สรุปเเล้วก็คือไม่ได้นั่นเเหละ เเต่ถ้าเราให้เอไอเรียนรู้มอนสเตอร์ เราอาจจะสร้างแอพพลิเคชั่นขึ้นมาเองได้ เเต่ถ้ามุมกล้องเปลี่ยนไปเรื่อยๆ มันก็น่าจะยากเเหละ”

ถึงตัวเเอพจะสามารถรู้ได้ว่าเราโจมตีโดนมอนสเตอร์ เเต่มันก็ไม่รู้อยู่ดีว่ามอนสเตอร์นั้นตายจริงๆจนกว่ามันจะหายไป เเล้วถ้ามอนสเตอร์มันหายไปตอนที่กล้องไม่ได้จับอยู่ล่ะ ตัวเเอพก็จะไม่มีทางรู้

“ถ้าปรับให้มันเเม่นยำน้อยลงล่ะได้ไหม”

“ประมาณว่าเเค่ให้รู้ว่าโจมตีโดนหรือไม่โดนเเค่นั้นหรอ”

“เเบบนั้นเลย ถ้ามอนสเตอร์หายไปก็ให้แอพคิดว่าตายเเล้ว ไม่ต้องเจาะจงมากก็ได้”

“ถ้าไม่เจาะจงมากก็เป็นไปได้นะ”

ระหว่างที่คุยกัน มิโยชิเปิดเซ็นเซอร์ทั้งหมดเเละนั่งอยู่ที่โซฟาสามที่นั่งทางซ้ายของผม เธอยื่นตัวมาข้างหน้าเเละยิ้มเหมือนกำลังบอกว่า “เอาล่ะ คายออกมาซะดีๆ”

“เอาล่ะรุ่นพี่ จะเอาแอพนี้ไปทำอะไรกันนะ”

“ระ-เรื่องนั้น เมื่อวันก่อน ฉันไปดันเจี้ยนกับไซโต้เเล้วก็มิตสึรุกิ จำได้ไหม”

หลังจากนั้นผมก็อธิบายว่าตอนเเรกไซโต้ก็สนุกอยู่หรอก เเต่ผ่านไปสักพักเธอก็เริ่มเบื่อ

“ก็น่าจะเป็นอย่างนั้นเเหละนะ”

ถ้าใครมีเป้าหมายอยากที่จะเป็นนักสำรวจมืออาชีพ เป้าหมายนั้นก็จะเป็นเเรงผลักดันในการฟาร์ม เเต่กลับกันก๊อบลินกับวูล์ฟนั้นอาจจะน่าตื่นเต้นสำหรับคนธรรมดาในตอนเเรก เเต่พอเริ่มชินเเล้ว ความเบื่อก็จะเริ่มเข้ามา เรื่องนี้เป็นที่เเน่นอน เพราะมันไม่มีเเรงจูงใจใดๆ ถ้าเป็นเเบบนี้จำนวนนักสำรวจที่พยายามจะพิชิตดันเจี้ยนก็จะไม่เพิ่มขึ้น

“ถ้าเราสร้างเเว่นตาที่เเสดงคะเเนนตอนกำจัดมอนสเตอร์ล่ะ จำนวนคนที่คิดว่าการเพิ่มสเตตัสเป็นเกมก็น่าจะเพิ่มขึ้นใช่ไหม”

“เเล้วผลพลอยได้ก็คือจำนวนนักสำรวจก็จะเข้าใกล้ 500ล้านคนด้วยใช่ไหม”

“ใช่เเล้ว”

พอเรื่องการดรอปอาหารนั้นรู้กันไปทั่ว ผมจินตนาการได้เลยว่าพื้นที่ที่ขาดเเคลนอาหารจะต้องให้การเพิ่มจำนวนนักสำรวจเป็นนโบยายเเห่งชาติ เเต่ถ้าตามที่เป็นอยู่ตอนนี้ จำนวนนักสำรวจนั้นเเทบไม่เพิ่มขึ้นเลย เเถมจำนวนดันเจี้ยนทั้งโลกก็ยังไม่ถึงร้อยเเห่งด้วย

“ถ้าดันเจี้ยนนึงมีคนล้านคน เรายังมีไม่ถึง 100ล้านคนด้วยซ้ำ”

“ถ้าวันนึงมีคนลงทะเบียนเป็นนักสำรวจ 10-20 คน ทั้งปีจะไม่ถึง10ล้านคนเลย”

“เเต่พูดถึงนักสำรวจที่ลงทะเบียน ถ้าเราเผยเเพร่เรื่องปาร์ตี้ จำนวนคนก็น่าจะเพิ่มขึ้นมากๆเลย ถึงจะเป็นบริเวณชนบทก็เถอะ”

ก็คุณจะสามารถใช้โทรจิตได้ล่ะนะ ใครๆก็น่าจะอยากลองนั่นเเหละ เเต่ถ้าในเเง่การพิชิตดันเจี้ยน จำนวนนักสำรวจที่ผ่านชั้นของมือใหม่ไปก็ยังน่าเป็นห่วงอยู่ดี

“เเต่จะยัดฟังชั่นทั้งหมดนี่ใส่ในเเว่นอันเล็กๆก็ยากอยู่ดี” เธอหยุดพูดพักหนึ่งเเละเปลี่ยนเป็นพูดจริงจังมากขึ้น “ในโยโยกิชั้นสอง เราสามารถวางสายเคเบิ้ลด้านบนได้ เเล้วถ้าเอาเซิฟเวอร์เข้าไปในดันเจี้ยนเเล้วต่อไวไฟ เราก็อาจจะสามารถทำได้”

ที่โยโยกิชั้นหนึ่งนั้น ทางเข้าเเละทางออกอยู่ใกล้กันมาก ถึงจะวางสายไปถึงชั้นสองเเละมีคนคอยป้องกันก็จะไม่ต้องห่วงเรื่องสไลม์สักเท่าไร

“เรื่องนี้ถ้าจะทำคนเดียวคงจะไม่ไหว ถ้าเป็นJDAหรือบริษัทนอกทำก็น่าจะคิดค่าบริการราย30นาทีได้ เเล้วก็ถ้าเอากลุ่มผู้เล่นมารวมกัน ก้จะกลายเป็นคล้ายๆกับเล่นเพ๊นบอลหรือไม่ก็เป็นมินิเกมอย่าง โคออฟล่าวูล์ฟ”

“เเล้วถ้าเปลี่ยนคะเเนนให้เป็นเเรงกิ้งที่ให้คนเข้ามาดูได้ ก็น่าจะจูงใจคนได้ดีเลยนะ”

“เเต่ยังไงมันก็เป็นดันเจี้ยนอยู่ดี”

“เเต่ก็ฟังดูน่าสนุกไม่ใช่หรอ เหมือนกับ VRMMO เลยล่ะ เดี๋ยวสิ เหมือนเกมเวอชวลรีอัลเรียลตี้หรอ ฟังดูเเปลกๆเเหะ”

“จะกลายเป็นเดธเกมของจริงเลยนะ” มิโยชิหัวเราะ

“ก็คงงั้น”

“ถ้าไม่มีใบยอมรับเป็นความเสี่ยงลายลักษณ์อักษรจากผู้ใช้บริการ เเล้วถ้ามีคนตายขึ้นมาจริงๆ เราจะต้องเป็นคนรับผิดชอบเเน่ๆ”

ถึงจะมีใบยอมรับก็เถอะ เเต่ถ้ามีคนเป็นอะไรขึ้นมาจริงๆ เกมคงจะกลายเป็นไม่สนุกเเล้วล่ะ

“เดี๋ยวนะ คงไม่มีใครอยากจะเล่นเกมเเบบนั้นหรอก ถ้าคุณสามารถล็อคเอ๊าท์จากซอร์ดอาร์ทออนไลน์ได้ ทุกคนคงทำไปตั้งเเต่เริ่มเเล้วล่ะ”

ผมพูดไม่ออก สุดท้ายก็คิดขึ้นมาว่า “นี่เราสองคนโดนตีด้วยค้อนที่ทำให้โง่รึเปล่าเนี่ย”

“รุ่นพี่อย่าเวอร์ไปหน่อยเลย ตัวไอเดียมันก็น่าสนใจอยู่นะ เเต่พอได้ยินคำว่าเดธเกมมันก็ฟังดูไม่ดีเท่าไร เเต่ถ้าเราเรียกมันว่าอีสปอร์ตล่ะ ฟังดูดีขึ้นมาเลยใช่ไหม อย่างมวยหรือF1ก็สามารถตายได้เหมือนกัน”

“อย่างเเรกเลยคือต้องทำให้มันกลายเป็นกีฬาหรือการสันทนาการอะไรสักอย่าง เเล้วก็ทำให้มันปลอดภัยมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ด้วย”

“อาจจะมีคนอยากมาเป็นคนทดลองใช้ให้เราด้วยก็ได้”

“เธอพูดอย่างกับไม่ใช่เรื่องของตัวเองอย่างนั้นเเหละ”

“งั้นรุ่นพี่อยากจะเป็นคนเล่นเองไหมล่ะ”

จริงที่เธอบอก ตัวผมเองรู้สึกอยากจะเล่นน้อยมาก ผมไม่อยากจะทำมันเป็นธุรกิจด้วยซ้ำ ทั้งหมดนี่ดูเหมือนจะมีเเต่ปัญหา

“ไม่เลยสักนิด”

“ใช่ไหมล่ะ ถ้าเเค่สร้างเกมหรือเล่นนิดๆหน่อยก็ดูน่าสนุกอยู่ เเต่จะให้ทำกำไรจากเดธเกมเนี่ยนะ ฉันขอผ่านละกัน”

สุดท้ายเราก็ติดสินใจที่จะลองใช้เทคโนโลยีขั้นพื้นฐานเพื่อความสนุกเท่านั้น หลังจากทานข้าวเสร็จ พวกเราก็ลุกขึ้นเเละเตรียมตัวทำตามเป้าหมายในการลงดันเจี้ยนครั้งนี้ให้เสร็จ

“งั้นเราคงต้องนับจำนวนที่ฆ่าไปเเบบปกติเเล้วล่ะ” ผมพูดพลางเดินไปที่เตียงสองชั้น “ตอนนี้มากำจัดสเกลเลตันร้อยตัวเเล้วเปรียบเทียบจำนวนกระดูกที่ดรอปมาได้กันเถอะ”

“เข้าใจเเล้ว”

“อ๋อ ต้องตรวจสอบค่าLUCก่อนนะ”

การตรวจสอบค่าสเตตัสของมิโยชินั้นค่อนข้างยุ่งยาก เเต่ถ้าพูดเเบบง่ายๆคือ ผมต้องปรับสเตตัสของผมให้น้อยที่สุด เพราะว่าเรารู้สเตตัสของมิโยชิจากการวัดครั้งที่เเล้ว ทำให้ผมสามารถหาค่าที่เกี่ยวข้องกันได้ง่ายโดยเริ่มจากค่าLUCของเธอในครั้งก่อน หลังจากนั้นผมก็ค่อยๆเพิ่มค่าสเตตัสของผมทีละหนึ่ง

ชื่อ : โยชิมูระ เคโกะ

เเรงค์: 1

SP: 674.029

HP: 250.00

MP: 190.00

STR: [-] 100 [+]

VIT: [-] 100 [+]

INT: [-] 100 [+]

AGI: [-] 100 [+]

DEX: [-] 100 [+]

LUC: [-] 100 [+]

->> มิโยชิ อาซึสะ

“นี่มันอะไรเนี่ย”

พอผมเห็นหน้าจอเเสดงผลเเสดงค่าเเตกต่างจากปกติ ผมก็อดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมา ชื่อ “มิโยชิ อาซึสะ” นั้นโผล่มาข้างล่างสเตตัวของผม

ชื่อ : มิโยชิ อาซึสะ

SP: 2.863

HP: 21.70

MP: 32.50

STR: [-] 8 [+]

VIT: [-] 9 [+]

INT: [-] 18 [+]

AGI: [-] 11 [+]

DEX: [-] 13 [+]

LUC: [-] 10 [+]

“มะ-มิโยชิ ดูนี่สิ”

ผมโน้มตัวไปอีกฝั่งของเตียงเเละชี้ไปที่จอ เเต่เเน่นอนว่ามิโยชิไม่เห็นหน้าจอจากสกิลเมคกิ้ง

“อะไรล่ะ มีอะไรเกิดขึ้นหรอ”

“ไม่ เอ่อ..เธอได้SPมาทั้งหมดเท่าไรนะ”

“หืม รอแปปนะ” มิโยชิเปิดหาบันทึกในPC “ประมาณ 4.86”

ในหน้าจอเมคกิ้งเขียนเอาไว้ว่า SP: 2.863 หรือก็คือประมาณ50%ของSPที่เธอได้รับถูกเเบ่งไปยังสเตตัสของเธอโดยอัตโนมัติ

“มีอะไรหรอ รุ่นพี่ทำให้ฉันสงสัยเเล้วเนี่ย”

“ความจริงก็คือ…”

ผมบอกมิโยชิว่ามีชื่อเธอโผล่ขึ้นมาในหน้าจอสเตตัสของเมคกิ้ง เเละพอไปเเตะเเล้วมันเกิดอะไรขึ้น สรุปก็คือ ฟังชั่นนี้ทำให้ผมสามารถปรับสเตตัสของสมาชิกปาร์ตี้ได้

“จริงหรอเนี่ยย!”

“ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้นนะ”

ตาของมิโยชิเหมือนมีไฟลุกขึ้นมาชั่วขณะหนึ่ง เเต่สักพักก็กลับเป็นอย่างเดิมเเละพูดอย่างใจเย็น “รุ่นพี่…” เธอพูดต่อเพื่อยืนยันสิ่งที่เธอสงสัย “ตอนเราได้SPมา มันจะถูกนำไปลงที่สเตตัสตามการกระทำที่ได้ทำลงไปโดยอัตโนมัติ ถูกไหม”

“ใช่”

จากที่ผมสังเกตมิตสึรุกิกับไซโต้ ทฤษฎีนี้น่าจะถูกต้อง

หลังจากที่เกิดเหตุเหล็กรีบาร์ตก SPของผมนั้นไม่ได้ถูกเเบ่งไป เเต่มันอาจจะเป็นเพราะผลของสกิลเมคกิ้งก็ได้ หรือว่าอาจจะเป็นเพราะระยะเวลาหลังจากรีบาร์หล่นกับการใช้สกิลเมคกิ้งของผมนั้นมันไม่นานนัก การเเบ่งค่าSPไปลงสเตตัสต่างๆอาจจะใช้เวลาสักพักก็ได้ คล้ายๆกับการย่อยสารอาหาร ที่ต้องใช้เวลาสักพักในการดูดซึม

“รุ่นพี่เคยพูดถึงการเเก้ไขสเตัสใช่ไหม ที่ฉันจำได้คือเราไม่สามารถเเปลงค่าสเตตัสกลับไปเป็นค่าSPได้ ถ้าเป็นเเบบนั้น การเเก้ไขก็ไม่มีประโยชน์ไม่ใช่หรอ”

จริงด้วย ถ้าจะใช้ทำให้อ่อนเเอลงอย่างเดียวก็ไร้ความหมาย

“คืออย่างนี้นะ”

ผมเลยอธิบายให้มิโยชิฟังว่าเธอยังเหลือค่า SPอยู่ 2.863 ส่วนอีก2เเต้มที่เหลือนั้นถูกเเบ่งไปลงสเตตัสโดยธรรมชาติเเล้ว

“หรือก็คือ ครึ่งนึงของค่าSPที่นั้นจะถูกเเบ่งไปลงสเตตัสโดยอัตโนมัติงั้นหรอ”

“ถ้าเราดูจากตัวอย่างนี้ มันก็น่าจะเป็นอย่างนั้น ส่วนอีกครึ่งนึงก็จะกลายเป็นค่าสเตตัสหลังจากผ่านไปสักพักนึง”

“งั้นก็หมายความว่า…” มิโยชิเริ่มพูดด้วยความกระตือรือร้นเเละความตื่นเต้น 

“ถ้ามีคนมาเข้าปาร์ตี้ของรุ่นพี่ รุ่นพี่จะสามารถนำค่าSPของคนๆนั้นเเบ่งไปลงค่าสเตตัสได้ตามใจชอบหรอ!!”

“อะ-อื้อ อย่างนั้นเเหละ”

“รุ่นพี่!”

“ใจเย็นๆก่อนมิโยชิ เราหาเงินจากเรื่องนี้ไม่ได้นะ หรือว่าจะไปช่วยนักสำรวจที่เราเเทบไม่รู้จักก็ไม่ได้ด้วย”

เพราะว่าคนพวกนั้นจำเป็นจะต้องเข้าร่วมปาร์ตี้กับผม เเค่นั้นก็ยากเเล้ว นอกจากมิโยชิเเล้ว คนที่ผมจะร่วมปาร์ตี้โดยเป็นธรรมชาติได้ก็น่าจะมีเเค่ มิตสึรุกิเเล้วก็ไซโต้ อาจจะรวมนารุเสะด้วย

ผมคงเดินไปหาคนเเปลกหน้าในชีวิตจริงเเล้วบอกว่า “ไงเพื่อน อยากจะมาจอยปาร์ตี้กันมั้ย” เเบบนี้ไม่ไหวหรอก ถึงจะเป็นในเกมก็ไม่น่าจะเป็นไปได้สำหรับผม ถึงในบางเคสหายากที่อาจจะมีคนสนใจ พวกเขาก็ต้องขอดูดี-การ์ดเพื่อยืนยันสกิลอยู่ดี เเน่นอนว่าผมไม่สามารถเอาดี-การ์ดของผมให้คนอื่นดูได้

มิโยชิคิดอยู่สักพักเเละพูดขึ้นมา “ฉันคิดว่ามันขึ้นอยู่กับเราจะนำเสนอยังไง”

“หมายความว่าไง”

“จะอธิบายยังไงดีนะ…เราอาจจะเรียกสิ่งที่เรากำลังจะทำว่า ดันเจี้ยนบูทเเคมป์(ค่ายฝึกอบรม) ก็ได้ หลังจากเข้าปาร์ตี้เเล้ว คนๆนั้นจะต้องเข้าร่วมกิจกรรมลึกลับในเวลาไม่กี่วัน”

“เอ่อ กิจกรรมลึกลับหรอ”

“จะเป็นอะไรก็ได้ ตราบเท่าที่มันทำให้เกือบตาย เเล้วพอบูทเเคมป์จะจบ รุ่นพี่ก็เอาSPของคนๆนั้นไปเเบ่งให้ค่าสเตตัสที่เขาต้องการ ทุกคนก็จะทึ่งว่า “โอ้โห บูทเเคมป์ของคุณเพิ่มพลังให้ฉันอย่างที่ต้องการเลย!” เเต่รุ่นพี่ต้องค่อยๆเพิ่มสเตตัสทีละนิดนะ ไม่ใช่ครั้งเดียวทั้งหมด” 

“เดี๋ยว เเล้วที่ว่าต้องเกือบตายมันคืออะไร”

“เเล้วอย่างไหนที่รุ่นพี่คิดว่าคนจะพอใจมากกว่ากันล่ะ” มิโยชิถาม “พลังที่ได้มาง่ายๆหรือพลังที่ได้มาจากความพยายาม”

ถ้าจะให้ผมเลือก ผมคงเลือกอย่างเเรกเเน่นอน เเต่ผมก็ไม่เถียงหรอกนะว่าอย่างหลังมันฟังดูดีกว่าจริงๆ

“ที่เธอพูดก็มีเหตุผล”

เเต่ถ้าบูทเเคมป์นั้นมันได้ผลอย่างมาก คงมีคนมายื่นใบสมัครจากทั่วโลกจนท่วมหัวเราเเน่ๆ ผมยังอยากจะมีอิสระอยู่นะ ถ้าต้องมายุ่งกับเรื่องนี้มันฟังดูเเย่มาก

“ฉันพูดตรงๆเลยนะ ถ้าโดนบังคับให้ทำบูทเเคมป์ทุกวันเนี่ย ฟังดูเป็นชีวิตที่ห่วยชะมัด”

“อืมม เราอาจจะลดผู้สมัครลงด้วยข้อจำกัดบางอย่างได้”

“อะไรล่ะ”

“ยกตัวอย่างคือต้องมาช่วยสำรวจโยโยกิทั้งปี”

“ทำไมถึงใช้คำว่าสำรวจล่ะ”

“ถ้าใช้คำว่า พิชิต มันจะฟังดูเป็นเเนวหน้ามากเกินไป เเล้วก็มีเเค่คนเพียงหยิบมือที่จะทำเเบบนั้นได้ถูกไหม เเถมโยโยกิก็ไม่เหมือนอีเเวนส์ดันเจี้ยนตรงที่ถ้ามันหายไปก็จะก่อให้เกิดปัญหากับคนเป็นจำนวนมาก”

“น่าจะเป็นอย่างงั้น”

เพราว่าดันเจี้ยนในเมืองนั้นเกี่ยวข้องกับเมืองอย่างมาก ถ้าจู่ๆอะไรบางอย่างที่ควบรวมอยู่กับระบบทั้งสังคมเเละเศรษฐกิจล่ะก็ จะทำให้กิดปัญหามากมายตามมา

“ถึงจริงๆเราจะอยากให้ทำการพิชิตโยโยกิ เเต่ข้อจำกัดของเราเเค่ สำรวจ ก็น่าจะพอเเล้ว”

“ไม่เลว ถ้าเป็นไปได้ด้วยดี น่าจะลดใบสมัครจากต่างประเทศได้ เเต่สุดท้ายเเล้ว จำนวนสูงสุดต่อรอบก็จะมีเเค่ 7 คน ถ้าเดือนนึงมีคนสมัคร200คน เเล้วเเคมป์จบภายในหนึ่งวัน มันยังจะต้องใช้เวลาทั้งเดือนเลยนะ”

“เราเคยคุยกันเรื่องวางรากฐานไง จำได้ไหม เรื่องบูทเเคมป์นี่ก็เป็นอย่างนึง ถ้าเกิดมันเริ่มใหญ่จนเกินไปก็จ้างใครสักคนมาฝึกเเทนหลังจากรุ่นพี่สร้างปาร์ตี้เเล้ว เว้นเสียเเต่ว่ารุ่นพี่อยากจะเลียนเเบบจ่าฮาร์ทเเมน(จากภาพยนตร์ Full metal jacket)”

อืม งั้นก็ฟังดูน่าสนุกดี เเต่ผมต้องทำตัวเป็นจ่าฮาร์ทเเมนด้วยไหมเนี่ย ไม่ล่ะมั้ง

“เเล้วถ้าผู้เข้าร่วมกำจัดมอนสเตอร์ระหว่างการฝึก รุ่นพี่ก็สามารถรับค่าXPไว้ได้คนเดียวเลยนะ ต้องเลเวลพุ่งเเน่ๆ”

“โห ทำไมเธอถึงไร้หัวใจได้ขนาดนี้นะ”

“คิดซะว่าเป็นรางวัลก็ได้ ค่าXPจากคนๆนึงก็ไม่ได้เยอะอะไรสักหน่อย”

ในบางครั้งมันก็มีเรื่องที่คนยักยอกเงินค่าดอกเบี้ยน้อยกว่าหนึ่งเยนจากหลายๆบัญชีธนาคารเเล้วได้เงินจำนวนมหาศาลเหมือนกัน ที่มิโยชิเสนอก็คงคล้ายๆกันล่ะมั้ง

“ถ้ารุ่นพี่จะทำบูทเเคมป์ก็ต้องจริงจังหน่อยล่ะ ถ้ารุ่นพี่เลือกผู้เข้าร่วมเองอะไรๆก็จะง่ายขึ้นเยอะเลย”

หรือก็คือผมต้องตั้งใจเลือกคนสินะ

“สมมุติว่าข้ออ้างของบูทเเคมป์คือการพิชิตโยโยกิดันเจี้ยน การจะไปเน้นที่นักสำรวจที่มีประสบการณ์เเละทำการสำรวจอยู่ตลอดก็จะสมเหตุสมผล เพราะถ้ามือใหม่มาเข้าร่วม มันก็ไมไ่ด้ผลอะไรอยู่เเล้ว”

เพราะเป้าหมายหลักคือการนำSPที่เหลือมาใส่ลงในสเตตัส นักสำรวจที่ไม่มีSPเหลือก็จะไม่ได้รับประโยชน์อะไร เพราะงั้นถ้าเรารับมือใหม่มาก็จะไม่ส่งผลดีกับเรา

“งั้นถ้ามีคนสำคัญพยายามเจาะจงฝากนักสำรวจคนหนึ่งๆมาให้ล่ะ เเล้วเขาไม่สามารถเติบโตได้ จะทำยังไง ไม่มีผลลัพธ์อะไรเลยเราคงดูเเย่น่าดู”

“ถ้าเป็นเเบบนั้นจริง ฉันก็จะเปิดเผยเรื่องสกิลประเมิน”

“เอาจริงรึ”

ถ้าเกิดเราบอกผู้เข้าร่วมว่า “เราไม่สามารถรับคุณเข้าร่วมได้เพราะคุณไม่มีศักยภาพในการเติบโต” นั้นเป็นเรื่องนึง เเต่ถ้าเกิดบอกว่า “ฉันรู้เพราะว่าสกิลประเมินล่ะก็ เหมือนกับเป็นหมัดฮุคเลยล่ะ เพราะคุณจะเอาอะไรมาเถียงถ้าเป็นเเบบนั้น”

“อ้อ ในฐานะที่เป็นฉากหน้าของดี-พาวเวอร์ส ฉันก็จะได้กำไรมหาศาล ยังไงฉันเองก็ดังอยู่เเล้ว ต้องมีคนมาสมัครมากมายเเน่ๆ”

ทั้งโลกนั้นรู้จักมิโยชิในฐานะนักล่าออร์บในตำนานหนึ่งเดียวในโลก ต้องขอบคุณที่ไอดีWDAของเธอนั่นเก่ากว่าผมมาก ถ้าเธอเพิ่งเป็นนักสำรวจล่ะก็ คงเป็นเรื่องใหญ่กว่านี้

สถานการณ์ในตอนนี้นั้นเหมือนกับที่พวกเราคุยกันครั้งเเรกในร้านอาหารอิตาเลียนร้านนั้นเลย การที่มิโยชิถูกเพ่งเล็งจากคนอันตรายนั้นก็ทำให้เรื่องยุ่งยากขึ้น เเต่ทว่าตอนนี้เธอมีพวกเฮลฮาวด์คอยปกป้องเเล้ว เเถมยังสามารถป้องกันจากการซุ่มยิงได้ด้วย ถ้าความมีประโยน์นั้นมากเกินกว่าความอันตราย คนก็จะเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ อย่างน้อยก็ในนิยายล่ะนะ

“เเละด้วยคำขอให้ประเมินจากทั่วทุกมุมโลก ฉันก็จะมีเงินกองท่วมหัว! อ้อ เเล้วฉันก็จะใส่สเกาเตอร์ด้วยตอนประเมิน เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่เราจะต้องสร้างมันเเล้วล่ะ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัวเลย”

ถึงมิโยชิจะพูดเล่นๆ เเต่ผมก้รู้ดีว่าเป็นวิธีที่เธอทำเพื่อให้ตัวเองสบายใจ

“ก็ดีนี่”

ผมมีคำถามอื่นๆอีกนิดหน่อย อย่างเช่น “เธอจะทำยังไงถ้ามีผู้ใช้สกิลประเมินคนอื่นโผล่มา” เเต่เพราะว่าเราเป็นองค์กรส่วนตัวที่เปิดบูทเเคมป์ส่วนตัวเเล้วก็เลือกผู้เข้าร่วมเอง คนนอกจะมาบ่นอะไรก็คงไม่ค่อยได้

“ถ้าอย่างนั้น ฉันจะเริ่มเตรียมการเบื้องต้น หลังจากที่รู้ว่าเมคกิ้งสามารถใช้กับปาร์ตี้ลูกได้รึเปล่าก็เเล้วกัน

“อื้อ ถ้าได้ก็จะง่ายขึ้นเยอะเลย เเถมยังจะเพิ่มจำนวนผู้เข้าร่วมในครั้งหนึ่งๆได้ด้วย”

“ถ้าไม่ได้ จำนวนสูงสุดก็คือหกคนสินะ”

“ไม่ใช่เจ็ดหรอ”

“ครูฝึกที่เราจะจ้างมาก็ต้องอยู่ในปาร์ตี้ด้วยจริงไหม”

“จริงด้วย”

เรายังมีอะไรอีกหลายอย่างที่จะต้องพิสูจน์ อย่างเช่น ระหว่างที่คนอื่นในปาร์ตี้กำลังทำการฝึกกันอยู่ในดันเจี้ยนเเล้วผมอยู่บนพื้นโลก ปาร์ตี้จะยังได้ผลรึเปล่า เดี๋ยวคงต้องมาลองกันทีหลัง

“งั้นไว้ค่อยคุยกันอีกทีหลังจาอกออกจากดันเจี้ยนเเล้วละกัน เป้าหมายของเราตอนนี้คือการหาสกิลขุดเหมืองกับหาว่าค่าLUCมีผลกับอันตราการดรอปไอเทมยังไง”

“เข้าใจเเล้ว”

หลังจากนั้นพวกเราก็ออกไปข้างนอกเพื่อพิสูจน์เรื่องอัตราดรอป ค่าLUCของผมที่เป็นสิบเท่าของมิโยชิก็สะดวกกับการทดสอบดี

ผลก็คือ เราได้รู้ว่าอัตราการดรอปของไอเทมปกติ ในเคสนี้คือกระดูกนั้น เเทบไม่เกี่ยวข้องกับค่าLUC ประมาณ25%ของสเกลเลตันจะดรอปกระดูก

“อัตราการดรอปกระดูกของเราเหมือนจะเท่ากันเลย เเต่หินเวทย์ต่างกันมากๆ”

สำหรับอัตราการดรอปของหินเวทย์นั้นมาจากการเอาผลหารของ LUCกับ100 มาคูณกับอัตราการดรอปของไอเทมปกติ มิโยชิดรอปหินเวทย์เเค่หนึ่งในสิบของผม

“กำจัดสเกลเลตัน 125ตัวเเต่ได้หินเวทย์เเค่ 3 ก้อนนี่น่าเศร้าจริงๆ”

ถ้าเป็นเเรร์ไอเทมอย่างเช่นโพชั่นระดับหนึ่ง เราไม่สามารถคำนวนอัตราการดรอปได้ เพราะมิโยชิไม่ดรอปมาเลยสักขวด

“เเต่มันต้องเกี่ยวกับค่าLUCเเน่ๆ เพราะรุ่นพี่ดรอปมาตั้งสามขวดเเต่ฉันไมไ่ด้เลย”

เราทั้งสองคนกำจัดสเกลเลตันไป 125ตัวเท่ากัน ทำไมถึงไม่เป็น 100 ตัวให้เลขมันลงตัวงั้นหรอ พวกเราเเค่หยุดไมไ่ด้น่ะ เเล้วก็เพราะพวกเรากำจัดสเกลเลตันมาก่อนหน้านี้ด้วย ก็เลยเอาจำนวนพวกนั้นมาคำนวนด้วย

มอนสเตอร์มีค่าดรอปเรทพื้นฐาน(BDR) ประมาณ 0.25 จากการประมาณของพวกเรา

มอนสเตอร์มีค่าดรอปเรทเเบบเเรร์(RDR) ประมาณ 0.20 จากการประมาณของพวกเรา

อันตราการดรอปของปกติจะไม่ขึ้นอยู่กับค่าLUC

สูตรของเเรร์ดรอปคือ RDR x (LUC / 100)

ส่วนหินเวทย์จะมีอัตราการดรอปประมาณ BDR x (LUC / 100)

“ประมาณนี้ล่ะนะ”

“ฉันอยากจะเก็บข้อมูลจากนักสำรวจคนอื่นๆด้วย เเต่ฉันไม่คิดหรอกว่าคนอื่นจะเก็บบันทึกจำนวนกับชนิดของมอนสเตอร์ที่กำจัดไปเหมือนพวกเรา”

“ก็จริง เราทำไปเพราะมันเห็นเป็นตัวเลขได้ เเต่ถ้ามีมอนสเตอร์สองชนิดมาผสมกันก็จะเป็นปัญหา”

เเต่เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับชั้นหนึ่งที่มีเเต่สไลม์ เเต่ว่าชั้นสิบนั้นสเกลเลตันกับซอมบี้มาด้วยกัน การนับจำนวนของพวกมันเเยกกันนั้นสร้างความปวดหัวให้ผมมากกว่าที่คิดไว้เยอะ ถ้าเมคกิ้งสามารถเเสดงประวัติของมอนสเตอร์ที่จัดการไปได้ก็น่าจะดี เเต่น่าเสียดายที่ไม่มีฟังชั่นนี้น่ะสิ

“คิดว่าที่WDAไม่ประกาศอัตราการดรอปพื้นฐานคงเป็นเพราะไปถามนักสำรวจว่า กำจัดมอนเสตอร์ไปกี่ตัวเเล้ว มันเป็นไปไมไ่ด้ล่ะนะ”

ถึง WDAจะถาม เเต่คำตอบก็น่าจะมีความผิดพลากเยอะอยู่ดี ทำให้ผลทางสถิติออกมาไม่ตรง SDFนั้นเป็นผู้นำการสำรวจเเต่เเรก ผมคิดว่าพวกเขาน่าจะเก็บสถิติของพวกเขาเองเอาไว้ เเต่มันก็จะเป็นความลับทางการทหาร ผมไม่คิดว่าSDFจะยอมเปิดเผยหรอกนะ

เป้าหมายของวันพรุ่งนี้จะเป็นชั้น 18 เพราะงั้นผมเลยหยุดคิด ไปอาบน้ำเเล้วก็เข้านอน

11 ธันวาคม 2018 (วันอังคาร)

สำนักงานใหญ่JDA, อิจิกายะ

“มิโยชิ อาสึซะเลี้ยงเฮลฮาวด์ไว้เป็นสัตว์เลี้ยงงั้นหรอ”

เมื่อวาน มิฮารุสัญญาเอาไว้ว่าจะไปถามข้อมูลมาให้ เธอเลยไปปรึกษากับไซกะทันทีในเรื่องนี้โดยใช้โอกาสนี้ในการรายงานด้วย ไซกะตอบสนองต่อเรื่องนี้ด้วยการช็อคตาตั้ง สีหน้าเขาเหมือนหมดเเรง

“ใช่ค่ะ เเต่ทว่าJDAไม่มีกฏเกี่ยวกับซัมมอนเนอร์หรือเทมเมอร์”

“เเน่นอนว่าเราไม่มี”

จนถึงตอนนี้ไม่มีนักสำรวจคนไหนมีสกิลเเบบนั้น เเล้วองค์กรดันเจี้ยนนั้นจะตามหลังอยู่หนึ่งก้าวเสมอ เพราะการคาดเดาสกิลขึ้นมาเองเเละตั้งกฏควบคุมนั้นมันทำจริงๆไม่ได้ ไม่มีคนจะเอามาทำเเบบนั้นด้วย

“เฮลฮาวด์นั้นไม่ได้อยู่ในรายการสัตว์อันตรายหรือสัตว์ใกล้สูญพันธ์ เราไม่มีทางเลือกนอกจากจะมองมันเป็นสุนัขปกติ” มิโฮารุพูด

ใช่ เธออ้างอิงจากกฏหมาย เเต่กฏหมายนั้นเองก็ตามไม่ทันเหมือนกัน เเล้วบทที่39ของญี่ปุ่นนั้นบอกเอาไว้ว่า กฏหมายนั้นไม่มีผลย้อนหลัง ตราบเท่าที่สัตว์เลี้ยงพวกนั้นไม่สร้างปัญหา JDAก็ไม่สามารถเเบนการเลี้ยงเฮลฮาวด์ได้

“ชะ-ใช่ เเล้ว เอ่อ… หมาพวกนั้นดูโอเคไหมในสายตาของเธอ”

“ที่ว่า โอเค นี่คือยังไงคะ”

“คือ พวกมันเป็นมอนสเตอร์ มันจะไม่มาโจมตีเราหรอกใช่ไหม”

“ไม่นะคะ เอาจริงๆพวกมันก็น่ารักดี”

“น่ารักงั้นเรอะ!”

ระหว่างที่มิฮารุเเปลจารึก เฮลฮาวด์ก็มาอยู่ข้างเธอตลอดจนเธอหลงสเน่ห์ของมัน สุดท้ายความนุ่มฟูก็ชนะทุกอย่าง

“งะ-งั้นหรอ ก็ดี อาจจะคิดซะว่ามันเป็นรีทรีฟเวอร์ที่ตัวใหญ่หน่อยก็ได้”

ถึงตามชื่อมันจะมาจากนรกก็เถอะ

“อย่างนั้นก็ได้ค่ะ เเต่ถ้าวัดจากไหล่มันสูงสักสามเท่าได้”

“สามเท่าหรอ!”

ถ้าวัดจากไหล่ ลาบราดอร์ รีทรัฟเวอร์จะสูงประมาณ 50-60 เซ็นติเมตร ซึ่งก็คือ…

“สูง 150 เซ็นติเมตรเรอะ!”

“ใช่ค่ะ”

เมื่อวัดจากไหล่ เฮลฮาวด์ปกติอย่างมากก็จะสูงประมาณ 100 เซ็นติเมตร เเสดงว่าเฮลฮาวด์ที่ถูกอัญเชิญมาจะตัวใหญ่กว่าปกติ

เสือเบงกอลที่ตัวใหญ่ที่สุดจะหนักราวๆ 300 กิโลกรัม เเละสูงประมาณหนึ่งเมตรเมื่อวัดจากไหล่ ส่วนเสือไซบีเรียนจะหนักราว 350 กิโลเมตร ส่วนม้าพันธ์ชิเระ อาจจะหนักถึงหนึ่งตัน เเต่ว่าเฮลฮาวด์มันควรจะเป็นสุนัข

“เราเรียกเจ้าสิ่งมีชีวิตนี้ว่าสุนัขได้หรอ”

“ถ้าไม่นับหน้าตา พวกมันทำตัวเหมือนหมาด้วยนะคะ”

ไซกะรู้สึกไม่สบายใจเเละอยากจะถามว่า ที่ไม่นับหน้าตา นี่มันหมายความว่ายังไงกันนะ เเต่เขารู้สึกไม่ดีจึงไม่ได้ถามออกไป

“เเล้วเธอจะทำยังไง”

“ตอนนี้ฉันจะลองไปค้นคว้าวิธีดำเนินการทางกฏหมาย หลังจากนั้นก็ไปดูว่าJDA หรือ WDA มีขั้นตอนอะไรสำหรับเรื่องนี้ไหม ถ้ามีก็จะทำตามค่ะ”

“ก็มีเหตุผลดี เเต่ฉันไม่คิดว่าจะมีขั้นตอนอะไรจากองค์กรดันเจี้ยนพวกนี้หรอก เพราะว่าในญี่ปุ่น เรานี่เเหละเป็นเเผนกที่มีอำนาจในเรื่องนี้”

ถ้าเเผนกจัดการดันเจี้ยนไม่มีขั้นตอนอะไร ในญี่ปุ่นก็ไม่น่าจะมีเเล้ว

“เข้าใจเเล้วค่ะ เเล้วเพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา ดี-พาวเวอร์อยากจะเก็บเรื่องเฮลฮาวด์ไว้เป็นความลับจนกว่าเราจะจัดการเรื่องขั้นตอนพวกนี้ได้หมด”

“เก็บเป็นความลับงั้นหรอ”

“ถ้าคนอื่นๆรู้เรื่องเฮลฮาวด์ก่อนที่พวกเราจะทำให้พวกมันเป็นสัตว์เลี้ยงอย่างเป็นทางการ สถาบันหลายเเห่งอาจจะอยากจะได้พวกมัน ดี-พาวเวอร์สกำลังกังวลเรื่องนี้อยู่”

“เข้าใจเเล้ว งั้นฉันอนุญาติ นอกจากดี-พาวเวอร์สเเล้ว ฉันไม่คิดว่าจะมีใครคนอื่นที่จะมีปัญหาเรื่องนี้ ในฐานะที่เธอเป็นผู้ดูเเลเต็มเวลาของพวกเขา เรื่องนี้ฉันให้เธอจัดการ ให้มารายงานก่อนที่จะตัดสินใจอะไร”

“เข้าใจเเล้วค่ะ”