“ฟู่”
ในระหว่างที่ทำการเเปลจารึกที่เจอในอเมริกา โมนิกาก็หยุดพัก
เธอไม่ได้อยู่ที่นิวยอร์ค ที่ๆองค์กรดันเจี้ยนของอเมริกาตั้งอยู่ เเละเธอก็ไม่ได้อยู่ที่สำนักงานใหญ่กระทรวงมหาดไทที่เป็นที่ตั้งของการทรวงดันเจี้ยนเเห่งอเมริกาด้วย เธออยู่ที่มุมหนึ่งของตึกที่ถูกบริหารโดยหน่วยโจมตีดันเจี้ยนซึ่งอยู่ใกล้กับทำเนียบขาว ที่อยู่อาศัยของเธอเเละห้องเเลปนั้นอยู่ติดกัน ถ้ามองในเเง่ดี เธอสามารถจดจ่อสมาธิอยู่กับงานได้ เเต่ถ้ามองในเเง่ร้าย เธอรู้สึกเหมือนถูกขังอยู่ในกำเเพง
การวิจัยดันเจี้ยนนั้นขยายออกไปหลายส่วน เธอคิดว่างานของเธอน่าสนใจเอามากๆ มนุษยชาตินั้นต้องเก็บรวบรวมข้อมูลเกี่ยวกับดันเจี้ยนให้ได้มากที่สุดเพื่อเตรียมตัวรับมือกับโลกที่อยู่ถัดไปจากดันเจี้ยน เพราะฉะนั้นโมนิกาก็เลยมีความสุขดีกำสิ่งที่เธอเป็นอยู่ตอนนี้ ซึ่งทำให้เธอได้รับสกิลอันมีค่านี้มา
ถึงมันจะผ่านไปหลายวันตั้งเเต่ที่เธอได้สกิลนี้มา เเต่พรรคการเมืองฝั่งตรงข้ามก็ยังไม่เลิกสร้างปัญหา
เธอนึกถึงชายคนนั้นที่เธอเจอที่ญี่ปุ่น
“ถ้าการวิจัยกับการเมืองเริ่มไม่ลงรอยกันมากขึ้นเรื่อยๆ เธอไม่จำเป็นจะต้องทำตามที่พวกเราบอกหรอกนะ เเล้วก็ถ้าเธอไม่ได้ถูกห้ามอย่างชัดเจนในการที่จะทำอะไรสักอย่าง ก็สามารถทำสิ่งนั้นได้เลย”
“เขาเป็นคนเเปลกๆนะ” เธอพูดกับตัวเอง
เขาดูเเตกต่างจากคนอื่นๆที่โมนิกาเคยเจอ นอกจากที่เขาทำท่าทีห่างเหินเเล้ว สิ่งที่เขาพูดนั้นตรงใจเธออย่างมาก “สิ่งที่สำคัญที่สุดคือสิ่งที่เธออยากจะทำ” คำพูดของเขาทำให้เธอเชื่ออย่างนั้น
“มันมีเหตุผลอยู่นะ”
โยชิมูระยังบอกอีกว่า “พอเธอเป็นผู้ใหญ่เเล้ว เธอจะมีอิสระมากกว่าตอนนี้” เเละเป็นเพราะเขาเป็นคนบอกเธอเรื่องนี้ เธอเลยเชื่อ
เธอหยิบเศษกระดาษเล็กๆออกมาจากกระเป่าอย่างอ่อนโยน
ครั้งสุดท้ายที่เราตื่นเต้นกับคริสมาสต์คือเมื่อไรกันนะ ตอนอนุบาลรึเปล่า
เธอยิ้มเหมือนเด็กๆเเละพับกระดาษเเผ่นนั้นไปมาซ้ำเเล้วซ้ำเล่า – กระดาษเเผ่นนั้นที่มี URL ที่โยชิมูระให้เธอ
