บทที่229 เอาให้ตาย
หลินหยางสายตาชะงักค้าง สำรวจผู้หญิงตรงหน้าอย่างละเอียด ชุดสูทสีส้มโทนแดง ม้วนผมขึ้นสไตล์หญิงวัยกลาง ริมฝีปากอ่อนนุ่ม บุคลิกมีความสง่าและมีเสน่ห์
ถ้าเธอไม่ได้บอกว่าเป็นน้าของจ้าวกางเถียน หลินหยางคงคิดว่าเธออายุแค่สามสิบปลายๆ หางตาไม่มีรอยตีนกาเลย ผู้หญิงคนนี้ดูแลตัวเองได้ดีมาก
“รู้ไหมว่าทำไมฉันถึงตามหานาย?” ผู้หญิงพูดด้วยรอยยิ้ม
“แก้แค้นเหรอ? ความอดทนของคนตระกูลจ้าวน้อยขนาดนี้เลยเหรอ!” หลินหยางปัดมือและพูด
ผู้หญิงหัวเราะเสียงดัง ทำเอาทุกคนแทบสลาย หลินหยางก็หวั่นไหวตามไปด้วย ผู้หญิงแบบนี้ตอนสาวๆไม่รู้ว่ามีผู้ชายมาหลงเสน่ห์มากแค่ไหน!
“นายดูน่าสนใจกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะเลยนะ ฉันมาเจียงหลิงไม่เพียงแต่มาหาเรื่องนาย แน่นอนฉันจะหาเรื่องนายอยู่แล้ว!” ผู้หญิงพูดอย่างใจเย็น เหมือนว่าเธอสามารถบี้มดตัวหนึ่งให้ตายได้ทันที
หลินหยางหัวเราะพูดว่า: “หลานเธอเป็นคนระยำขนาดนั้น เธอไม่สั่งสอนให้ดี มาหาเรื่องฉันถึงที่นี่ งั้นก็ได้ ฉันจะรอดู จะรับมือกับการมาหาเรื่องทุกครั้งของนายกเทศมนตรีจ้าวแล้วกัน!”
“ผู้ชายน่ะ ความอดทนน้อยนะ ฉันมาหาเรื่องนายจำเป็นต้องมายืนตรงนี้ไหม? ฉันแปลกใจมากเลยนะผู้ชายอย่างนายวิจัยครีมแผลลายได้ยังไงกัน โดยทั่วไปแล้วก็มีแต่พวกนักวิจัยที่ผมขาวหงอกที่จะวิจัยของขั้นเทพพวกนี้ออกมาได้ นายก็แค่เด็กหนุ่มคนหนึ่งทำไมถึงทำได้กัน!” ผู้หญิงนั่งอยู่บนรถและหันข้างมาถาม
เพียงแค่ท่าเดียว หลินหยางก็รู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาแน่ โปรยเสน่ห์ของตัวเองออกมาได้ทุกที่ทุกเวลาและยังควบคุมมันได้ดีอีกด้วย
หลินหยางเกาหัวและพูดว่า: “เจียงหลิงของพวกเธอคงไม่ได้คิดจะฮุบครีมรอยแผลของพวกเราไปหรอกนะ?”
“รู้ไหม? ตอนนั้นใช้เงินหนึ่งล้านกว่าจะได้มาหนึ่งขวดครอบครอง ก็คิดว่าคนแบบไหนนะที่ทำแบบนี้ได้ ไม่คิดว่าจะเป็นคนยอดดวงใจของหลานชายฉันเพื่อนร่วมงานของไป๋เซียนเฉ่า และยังครอบครองไป๋เซียนเฉ่าอีก นายทำให้ฉันตะลึงมากเลยนะ ดังนั้นตอนที่หลานชายฉันไปหานาย ฉันคิดว่าอยากให้เขาร่วมงานกับนายให้ได้ แต่ดูแล้วฉันคงคิดมากไป ผู้ชายที่ฮอร์โมนพลุกพล่านได้ตลอดแบบนี้จะยอมร่วมงานกับศัตรูรักได้ยังไง! นายเอาเซียนเฉ่าเก๋อไม่ก็ส่วนผสมของครีมรอยแผลมาให้ฉัน ฉันจะปล่อยนายไป เป็นยังไง?” น้ำเสียงของผู้หญิงเปลี่ยนไป กลายเป็นเย็นชา
หลินหยางรู้สึกเย็นวาบที่หลังขึ้นมา ปลายมีดเล่มสั้นจิ้มอยู่ที่เอวเขา มีคนเดินมาควบคุมตัวจากหลังเขาได้เงียบๆโดยที่เขาไม่รู้ตัวงั้นเหรอ
หลินหยางพูดพร้อมกับชูสองมือขึ้น: “ไม่ต้องแบบนี้ก็ได้มั้ง ยังไงเธอก็เป็นเทศมนตรี พึ่งเข้ารับตำแหน่งก็มาข่มขู่ประชาชนตัวน้อยๆตาดำๆแบบนี้แล้วเหรอ?”
“ฮ่าๆ หลินหยางนายน่ารักจริงๆเลยนะ ชิวเยว่ วางมีดเธอลง อย่าทำให้เขาตกใจสิ แบบนั้นก็ไม่สนุกแล้ว!” ผู้หญิงอมยิ้มและพูด
หลินหยางถอนหายใจ ยิ้มไม่เห็นฟัน ยังมีความเป็นกุลสตรีอีกซะด้วยสิ ผู้หญิงแบบนี้มีความลึกลับมาก ไม่รู้ว่าเธอจะทำอะไร ในตอนนี้เองคนด้านหลังก็พูดเสียงเบาว่า: “คุณหนู คนคนนี้ทำร้ายพวกคุณชายรอง สมควรตาย!”
ผู้หญิงเหรอ ฟังเสียงแล้วดูอ่อนวัยมาก มีการต่อสู้ที่เก่งแบบนี้ทำเอาหลินหยางตะลึงไปเลย
ผู้หญิงส่ายหน้าพูดว่า: “กางเถียนพวกนั้นทำตัวเองโทษคนอื่นไม่ได้ หมอนี่น่าสนใจมาก ฉันไม่อยากสับเขาเป็นชิ้นแล้วลงหม้อตอนนี้หรอกนะ! หลินหยาง ข้อเสนอของฉันนายคิดหรือยัง?”
ขายเซียนเฉ่าเก๋อกับให้ส่วนผสมลับ? นี่มันเป็นไปไม่ได้ หลินหยางแสยะยิ้มพูดว่า: “งั้นก็แทงฉันจากด้านหลังยังจะดีกว่าอีกนะ!”
“ถือว่ามีความกล้ามาก เสียดายที่ใช้กับตัวผู้หญิง ไป๋เซียนเฉ่าไม่ใช่คนที่จะหลอกได้ง่ายๆ เด็กคนนี้ดื้อมาตั้งแต่เด็ก นายจีบเธอติดได้ยังไง? หลานชายฉันตามจีบขนาดนั้นมานานหลายปีก็ยังไม่เห็นเธอเคยชายหางตาแลมองเลย อย่าว่าแต่ก้มหน้าพูดกับคนในบ้านเลย!” ผู้หญิงถาม
หลินหยางเงียบลง ไม่อยากพูดอะไรกับเธอต่อ ท่าทางเหมือนไม่อยากสนใจเธออีก
เห็นหลินหยางทำท่าไม่ยอมพูดด้วย ผู้หญิงถอนหายใจพูดว่า: “ได้ ขึ้นรถเถอะ ส่งนายกลับไป! ชิวเยว่เธอมาขับรถ!”
ผู้หญิงเข้าไปนั่งในหงฉี มีดด้านหลังหลินหยางก็ลดลง หลินหยางไม่ยอมขึ้นรถ กลับหลังหันเดินออกไปทันที
“นี่ นายจะเดินลงไปจากทางทางด่วนหรือไง? โทรศัพท์ของนายอยู่กับฉันน้า!” ผู้หญิงส่ายโทรศัพท์หลินหยางในมือและพูด
หลินหยางตกใจเล็กน้อย เงยหน้าขึ้นมองชิวเยว่ที่อยู่ที่นั่งคนขับ หญิงสาวที่สวมชุดสีดำ ดูท่าน่าจะอายุสิบเจ็ดสิบแปดได้ เมื่อกี้ไม่รู้ว่าเธอหยิบโทรศัพท์ตัวเองออกจากกระเป๋าได้ยังไง
เดินกลับไปนั่งอย่างทำอะไรไม่ได้ ผู้หญิงหัวเราะและพูดว่า: “ได้แล้ว เบอร์โทรศัพท์ฉันบันทึกไว้ให้แล้ว นายต้องติดต่อหากันตลอดนะ ฉันจะมาหานายตลอด!”
หลินหยางรับโทรศัพท์มาและเปิดดู อันแรกที่ขึ้นมาเลยคือเบอร์ของผู้หญิงคนนี้ เธอมีชื่อว่าจ้าวหย่าจิ้ง
“เป้าหมายที่เธอมาเจียงหลิงคงจะไม่ใช่สูตรลับอะไรฉันหรอกใช่ไหม พูดมาสิ อยากหลอกใช้ฉันทำอะไร?” หลินหยางพูด
จ้าวหย่าจิ้งหลังอิงเก้าอี้มองเขา ผู้ชายตรงหน้ามีความหล่อเหลาระดับหนึ่งเลย แต่กลับหยิ่งยโสไม่ยอมก้มหัวให้ใคร เธอยิ้มเบาๆและพูดว่า: “หลินหยาง ฉลาดเกินไปมันไม่ดีนะ! นายเป็นแบบนี้ฉันก็ไม่รู้จะคุยยังไงกับนายต่อไปแล้วนะ!”
“อยากจะแสดงอำนาจให้ฉันกลัว จากนั้นก็ตีสนิทกับฉัน พูดจาไร้สาระกับฉันมากมายก็เพื่อดึงฉันลงไปในกับดักไม่ใช่เหรอ? พูดมาเถอะ หาฉันทำไมกัน?” หลินหยางถาม
“นายนี่น่ารำคาญจริงๆเลยนะ ทำไมไม่ไว้หน้ากันบ้างเลย? ยังไงฉันก็เป็นคนสวยคนหนึ่งนะ! นายไม่ชอบคนสวยเหรอ?” ผู้หญิงยิ้มโปรยเสน่ห์
ในตอนที่โปรยเสน่ห์นั้น ผู้หญิงคนนี้เซ็กซี่มากจริงๆ เพียงแค่ท่าทางและรอยยิ้มนั้นก็ทำเอาคนเลือดพุ่งได้ หลินหยางแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์พูดว่า: “เป็นสาวสวย แต่ว่าใกล้จะหมดอายุแล้วล่ะ!”
จ้าวหย่าจิ้งเกลียดเวลามีคนพูดถึงอายุมากที่สุด นี่เป็นเหมือนโรยเกลือบนบาดแผลเธอเลย หญิงงามก็กลัวแก่นะ ปีนี้จ้าวหย่าจิ้งที่อายุสามสิบแปดปีก็ต้องกลัวเวลาที่เป็นศัตรูที่ใหญ่ที่สุดของคนอยู่แล้ว
จ้าวหย่าจิ้งหุบยิ้ม ตะโกนอย่างโมโหว่า: “ตาบ้า นายน่ะสิหมดอายุ! นายลงไปเลยนะ!”
หลินหยางไม่ขยับตัว นั่งไขว่ห้างอยู่อย่างนั้น หัวเราะและพูดว่า: “ได้สิ ยังอยู่ในอายุการใช้งาน และยังอยู่ในระหว่างการรักษา ยื่นมือมาสิ!”
จ้าวหย่าจิ้งไม่เข้าใจทำไม แต่สีหน้าก็ดีขึ้นมามาก เธอยื่นมือออกไป
หลินหยางวัดชีพจร และพูดพึมพำว่า: “ปีนี้อายุสามสิบแปด ชอบกินอาหารคลีน มีหลักการใช้ชีวิต แต่อารมณ์ขึ้นลงไม่ปกติ!”
จ้าวหย่าจิ้งอึ้งอยู่นาน หมอนี่ไม่ธรรมดาจริงด้วย การมาครั้งนี้เธอเลือกถูกแล้วล่ะ!
“พูดมาสิ มาหาฉันทำไมกัน ไม่งั้นฉันจะพูดความลับอื่นเธอออกมาด้วยนะ!” หลินหยางแสยะยิ้ม
หญิงสาวที่นั่งหน้าดูจะทำตัวไม่ถูก จ้าวหย่าจิ้งถึงได้รู้ว่าตัวเองเสียเปรียบมากไหน ให้หมอนี่ตรวจชีพจรให้แป๊บเดียวก็ตรวจเจอหมดเลยเหรอ
“ฉันหานาย……ร่วมงานไง! นายเป็นคนฉลาด ฉันไม่สนใจเรื่องระหว่างนายกับหลานชายฉัน ฉันต้องการเพื่อนร่วมงานที่เชื่อฟัง!” จ้าวหย่าจิ้งจ้องเขาและพูด
“เธอยังเป็นสาวบริสุทธิ์ เธอมีอาการปวดท้องประจำเดือน นมด้านขวา……” หลินหยางยังพูดไม่ทันจบจ้าวหย่าจิ้งก็รีบเอามือปิดปากเขาทันที
หลินหยางยักไหล่ หญิงสาวด้านหน้าทำตัวไม่ถูกพูดว่า: “คุณหนู ฉันไม่ได้ยินอะไรเลยค่ะ!”
“ตาบ้า ฉันจะฆ่านาย!” จ้าวหย่าจิ้งคลั่งขึ้นมาทันที
“ร่วมงานก็ต้องมีความจริงใจที่จะร่วมงานด้วย เอาบอดี้การ์ดมาข่มขู่ฉันทำไม? ยังทำตัวหยิ่งแบบนี้อีก เธอเป็นเทศมนตรีก็เลยเบ่งอำนาจงั้นเหรอ? ร่วมงานก็คือความเท่าเทียม ยุติธรรม ไม่งั้นก็ไม่ต้องคุยกันอีก!” หลินหยางหันหน้าไปทางอื่น
จ้าวหย่าจิ้งไม่เคยคิดเลยว่าจะเจอคนแบบนี้ อ่อนหรือหนักก็ไม่สะทกสะท้านเลย จ้าวหย่าจิ้งใบหน้าแดงระเรื่อพูดว่า : “ได้ พวกเราคุยกันแบบนี้เท่าเทียมกันก็ได้ สร้างความสัมพันธ์ที่เท่าเทียมกันกับนายได้! แต่ว่า……”
“วางใจได้ ความลับของเธอพวกนั้นฉันไม่สนใจหรอก!” หลินหยางปัดมือพูด
“ตอนนี้ฉันต้องการคนที่เชื่อใจได้ไปทำธุระให้ฉันหน่อย ส่วนทำอะไร ตอนนี้ยังบอกนายไม่ได้! อีกอย่าง ฉันรู้ว่านายมีความสามารถมีความจำเป็นเลิศ ชิวเยว่ จอดรถ!” จ้าวหย่าจิ้งพูด
รถจอดอยู่ข้างทาง จ้าวหย่าจิ้งส่งสายตาให้สาวน้อย ชิวเยว่ก็ลงรถและดึงหลินหยางลงมา จากนั้นก็ขับรถไปทันที หลินหยางถูกทิ้งไว้บนทางด่วนอีกครั้ง โทรศัพท์กลับถูกรถหงฉีของจ้าวหย่าจิ้งบดซะละเอียด
หลินหยางพูดไม่ออกเลย ผู้หญิงคนนี้พอขัดใจแล้วเวลาแก้แค้นขึ้นมาก็สุดๆเลยนะ
กว่าจะเรียกรถบนทางด่วนได้ก็นานมาก กลับมาถึงเมืองเจียงหลิง หลินหยางไม่ได้กลับบ้านแต่ไปเซียงเฉ่าเก๋อเลย
ไป๋เซียนเฉ่ากำลังอ่านเอกสารอยู่ เห็นหลินหยางกลับมาด้วยสภาพสะบักสะบอม จึงถามอย่างแปลกใจว่า: “นายเป็นอะไรหรือเปล่า?”
“ถูกผู้หญิงบ้าโยนไว้ที่บนทางด่วน น้าของจ้าวกางเถียนจ้าวหย่าจิ้ง!” หลินหยางนั่งลงบนโซฟาและพูดด้วยเสียงหอบ
“เธอมาได้ยังไง? ตอนนี้อยู่ไหนแล้ว?” ไป๋เซียนเฉ่ายืนขึ้นถาม
หลินหยางนวดขมับพูดว่า: “น่าจะไปรับตำแหน่งใหม่แล้ว ตอนนี้เธอเป็นเทศมนตรีของเมืองพวกเรา!”
“เธอไม่ได้ทำอะไรนายใช่ไหม? ผู้หญิงคนนี้ไม่ธรรมดาเลยนะ!” ไป๋เซียนเฉ่าพูดอย่างกังวล
“ไม่เป็นไร บอกว่ามาหาฉันร่วมงานด้วยน่ะ ไม่รู้ว่าจะร่วมงานอะไร ฉันก็แค่พูดว่าเธอกำลังจะหมดอายุแล้ว เธอก็โยนฉันลงมาเลย!” หลินหยางพูดอย่างลำบากใจ
ไป๋เซียนเฉ่าหัวเราะ จ้าวหย่าจิ้งผู้หญิงคนนั้นกลัวคนอื่นพูดกับเธอแบบนี้ที่สุด หลินหยางไปแตะเส้นอันตรายของเธอซะด้วย เธอนั่งลงมา และนวดขมับให้หลินหยางเบาๆ
เงยหน้าขึ้นมอง หลินหยางก็เห็นเสื้อคอลึกที่เผยร่องอกออกมาได้อย่างชัดเจน สองลูกแกว่งไปมาดูน่ากินมาก ทันใดนั้นหลินหยางก็เวียนหัว ในตอนที่เบลอนั้นก็เห็นไป๋เซียนเฉ่าถอนเสื้อตัวเอง กัดนิ้วและหลอกล่อเขาอยู่
เขาขยี้ตา กลับเห็นเสื้อไป๋เซียนเฉ่าปกติดี เมื่อกี้เป็นภาพหลอนเหรอ
ไป๋เซียนเฉ่าถามอย่างสงสัย: “ทำไมเหรอ? ทำไมมองฉันแบบนี้?”
“เหมือนยาพิษในตัวฉันจะออกฤทธิ์แล้ว เห็นภาพหลอน!” หลินหยางพูดอย่างรำคาญใจ
“ภาพหลอนยังไง?”
“เธอ……ถอดเสื้อผ้าจนหมด กำลังหลอกล่อฉันอยู่!” หลินหยางแสยะยิ้มเจ้าเล่ห์
ไป๋เซียนเฉ่ามองบน และถอดเสื้อตัวเองจริงๆ เธอไม่กลัวเลยว่ากลางวันแสกๆจะมีคนวิ่งเข้ามา
หลินหยางกลืนน้ำลาย หุ่นของไป๋เซียนเฉ่าช่างน่ากินอะไรอย่างนี้ เขาจะทนไหวได้ยังไง ไป๋เซียนเฉ่านั่งควบบนตัวเขา เลียริมฝีปากพูดว่า: “ตาบ้า อยากได้ฉันก็พูดมาตรงๆสิ ยังทำเป็นหลอกกันอีก ดูว่าฉันจะลงโทษนายยังไง!”
“อะไรนะ? เธอยังอยากกบฏงั้นเหรอ?” หลินหยางพูด
ไป๋เซียนเฉ่าไม่พูดพร่ำทำเพลงอีกรีบถอดเสื้อหลินหยางออก ไม่นาน บนตัวหลินหยางก็เหลือเพียงกางเกงใน ไป๋เซียนเฉ่าถูไถอยู่อย่างนั้นไม่ขยับสักที จนกระทั่งสีหน้าของหลินหยางมีความอยากจนทนไม่ไหวแล้ว เธอถึงยิ้มและพูดว่า: “ทำตัวเก่งอีกสิ วันนี้ฉันจะเล่นนายให้ตายเลย!”
