บทที่209เกมทรมานคน
ในไนต์คลับตงเซิงแห่งเมืองเจียงหลิง เหลียงเจิ้งหยวนกำลังเล่นเกมอยู่กับกลุ่มผู้หญิงที่แต่งหน้าเข้มกำลังเล่นเกมที่พบบ่อยที่สุดในไนท์คลับกันอยู่
เหลียงเจิ้งหยวนยื่นหน้าของเขาเพื่อกัดปากของผู้หญิงที่ค่อนข้างอกอวบ เธอคาบเศษกระดาษที่มีเพียงชิ้นเล็กๆไว้ในปากของเธอ โดยเหลียงเจิ้งหยวนจงใจที่จะกัดไม่โดนกระดาษแล้วคลอเคลียอยู่ที่ริมฝีปากของผู้หญิงคนนั้น จนผู้หญิงหัวเราะคิกคักปล่อยให้เขาลวนลามต่อไป
“ คุณชายเหลียงบ้าที่สุดเลย” หญิงสาวพูดอย่างยั่วยวน
หลังจากกัดกระดาษชิ้นเล็ก ๆ ได้ เหลียงเจิ้งหยวนก็ยิ้มแล้วพูดว่า “โอเค ถึงทีคุณแล้ว”
กระดาษชิ้นเล็กขนาดนั้น จะกัดได้ยังไงกัน ผู้หญิงคนนั้นเค้นหน้าอกกลมของเธอแล้วบดเบียดเข้าหา เหลียงเจิ้งหยวนก็เคลิบเคลิ้มไปกับมัน หลังจากอยู่ที่จิ้งซีเป็นเวลานาน เขารู้สึกอึดอัดมากที่ต้องถูกบิดาควบคุมทุกอย่าง การมาที่เมืองเจียงหลิงในครั้งนี้ เขาได้รับความพึงพอใจมากมายหลายเรื่อง และถ้าสามารถกดผู้หญิงอย่างจางเยว่ไว้ใต้ร่าง เขาคงจะยิ่งพอใจมากขึ้น
เหลียงเจิ้งหยวนนึกภาพในใจอีกครั้ง ในขณะที่กำลังลูบคลำอกอวบของผู้หญิงที่อยู่ข้างๆเขา มันค่อนข้างแข็ง ไม่ใช่ธรรมชาติจริงๆด้วย มีแต่ซิลิโคนทั้งนั้น
เหลียงเจิ้งหยวนผลักผู้หญิงที่ขยับตัวเข้ามาใกล้ออกอย่างแรง เขาไม่พอใจมาก และผู้จัดการของร้าน ที่กำลังถือขวดไวน์เข้ามาก็รีบพูดว่า “มีอะไรหรือเปล่าครับคุณชายเหลียง เสี่ยวหงทำไมคุณไม่ดูแลแขกวีไอพีดีๆ”
“ฉันขอโทษค่ะ ฉันไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจตรงไหน!” เสียวหงกล่าวอย่างน้อยใจ
“ของปลอม มันไม่ได้อารมณ์เลย!” เหลียงเจิ้งหยวนพูดด้วยใบหน้าเย็นชา
ผู้จัดการได้ยินก็รีบพูดขึ้นมาทันที”อ๋อ ผมต้องขอโทษด้วยจริงๆ ทางเรามีสินค้าระดับพรีเมี่ยมของทางร้านครับ แต่เธอค่อนข้างอารมณ์ร้อน และอารมณ์ไม่ดี ผมกลัวว่าจะบริการคุณชายได้ไม่ดีพอ”
“โอ้ มีแบบนั้นทำไมไม่เรียกมาฉัน นายคิดว่าฉันจ่ายไม่ไหวหรือไง” เหลียงเจิ้งหยวนจ้องมองเขา
“ใครจะกล้าล่ะครับ คุณเป็นแขกที่มีเกียรติของทางร้าน คุณจะต้องการอะไรก็ได้ตามที่คุณต้องการครับ คุณยังต้องจ่ายเงินอะไรอีก หญิงสาวสุดฮอตเพิ่งมาที่คลับเฮาส์ครับ เธอเป็นคนอารมณ์ร้อนและจะรับแขกในห้องส่วนตัวของเธอเท่านั้น ผู้หญิงคนนี้มีคนคุ้มครองเธออยู่ เราจะทำอะไรเธอก็ไม่ได้ครับ “ผู้จัดการยิ้มเยาะ
เหลียงเจิ้งหยวนถามอย่างสนใจ “เผ็ดขนาดไหนเด็ดทั้งข้างบนและข้างล่างเลยใช่ไหม ห้องส่วนตัวของเธออยู่ที่ไหนพาฉันไปเดี๋ยวนี้ คอยดูว่าวันนี้ฉันจะพิชิตเธอได้อย่างไร
ผู้จัดการรู้สึกลำบากใจเล็กน้อย: “ผู้หญิงคนนี้ตรงต่อเวลามากและมีอารมณ์รุนแรง ผมกลัวว่าจะทำให้คุณขุ่นเคืองถ้าคุณไม่รังเกียจผมจะพาคุณไปที่นั่น!”
เอาล่ะยิ่งเผ็ดยิ่งชอบ! ฉันไปเที่ยวมาสองสามแห่งในเมือง ไม่มีสาวฮอตและฮอต! “เหลียงเจิ้งหยวนหรี่มองด้วยแววตาเป็นประกาย
ผู้จัดการรีบพาเขาไปยังห้องส่วนตัวขนาดใหญ่ที่มีแสงสลัวเล็กน้อย
ผู้หญิงผมบลอนด์ที่ร้อนแรงกำลังก้มอยู่บนโต๊ะบิลเลียดและเล่นบิลเลียดคนเดียว
ทันทีที่เหลียงเจิ้งหยวนเข้าประตู เขาก็เห็นอกอวบขนาดใหญ่โตและร่องลึกตรงกลางของเธอเหมือนสามารถดูดวิญญาณของเขาเข้าไปได้ สิ่งที่สำคัญไปกว่านั้นคือผู้หญิงคนนี้หน้าตาค่อนข้างคล้ายกับจางเยว่ดั้งจมูกของเธอตรงโด่ง และมีใบหน้าแสนเร้าใจซึ่งเหมาะกับความต้องการของเขามาก
“ดีมาก เอาคนนี้แหละ” จางเยว่ปรบมือแล้วพูด
“เสี่ยวยี่นี่คือคุณชายเหลียง แขกสำคัญของทางร้าน ถ้าปรนนิบัติให้คุณชายพอใจได้เธอก็จะสุขสบายไปตลอดชีวิตแล้ว” ผู้จัดการพูด
เสี่ยวยี่ เหลือบมองไปที่เหลียงเจิ้งหยวนแล้วพูดด้วยสีหน้าไม่ต้อนรับ “ไม่มีเวลา!”
“นี่เธอ … ” ผู้จัดการเตรียมจะต่อว่า แต่ถูกเหลียงเจิ้งหยวนห้ามไว้ก่อน
“ออกไป ฉันจะคุยกับผู้หญิงคนนี้เอง” เหลียงเจิ้งหยวนชอบผู้หญิงที่มีบุคลิกแบบนี้ ตอนที่เขาเห็นจางเยว่เป็นครั้งแรก เขาก็ชอบที่เธอไม่สนใจเขาอย่างเย็นชา
ผู้จัดการไม่ทำอะไร เขาหันกลับไปและปิดประตูลงทันที
เหลียงเจิ้งหยวนปรับเน็คไทของเขาและเอนตัวลง ก่อนจะพูดว่า “คนสวย ไม่สนใจกันหน่อยเหรอ ผมชื่อเหลียงเจิ้งหยวนพ่อของผมเป็นรองผู้ว่าราชการจิ้งซี”
“ แล้วคุณล่ะ เป็นรองผู้ว่าราชการจังหวัดไหนเสี่ยวยี่เงยศีรษะขึ้นแล้วถาม
ใบหน้าของเหลียงเจิ้งหยวนนิ่งอึ้ง จากนั้นเขาก็ยิ้ม: “ผมเป็นนักธุรกิจอยู่ในจิ้นเจียงหรุ๊ปเคยได้ยินไหม เราเป็นหนึ่งในผู้ค้าหยกในประเทศที่ดีที่สุด!”
“รวย ฉันไม่สนใจ คุณรู้วิธีเล่นบิลเลียดไหม เล่นบิลเลียดสองคนกับฉัน ถ้าคุณชนะฉันจะทำทุกอย่างที่คุณต้องการ ถ้าคุณแพ้คุณจะทำทุกอย่างที่ฉันต้องการ!” เสี่ยวยี่ยั่วยุ
เป็นส่วนตัวและน่าสนใจมาก! เหลียงเจิ้งหยวนถอดสูทและพูดว่า “โอเค สนุกกับคุณสักเกม ผมเป็นเซียนสนุกเกอร์นะ”
เหลียงเจิ้งหยวนค้นพบว่าอีกฝ่ายเล่นเก่งมากจริงๆ หลังจากนั้นไม่นานลูกบอลหลากสีก็ตกลงไปในตาข่าย และลูกบอลสีดำลูกสุดท้ายก็กลิ้งเข้าไปในกระเป๋าตรงกลาง
“ผมคิดไม่ถึงเลยว่าคุณจะเก่งขนาดนี้ ผมยอมจำนน พูดความต้องการของคุณมาได้เลย ” เหลียงเจิ้งหยวนพูดด้วยรอยยิ้ม
เสี่ยวยี่พูดอย่างเย็นชา “ฉันชอบเกมทรมานมากที่สุดเลยล่ะ คุณชอบให้ฉันทรมานไหม”
“แน่นอนผมชอบมัน ร่างกายของผมสามารถทรมานได้ตามที่คุณต้องการ ขอแค่อย่าตบหน้าของผมใบหน้าของผมยังคงมีค่ามาก!” ” เหลียงเจิ้งหยวนกล่าวด้วยความตื่นเต้น
“เปลื้องผ้า!” เสี่ยวยี่สั่ง
“ รีบร้อนขนาดนั้นเลยเหรอ?” เหลียงเจิ้งหยวนถอดเสื้อของเขาออกทันที
เสี่ยวยี่ไม่รู้ไปเอาแส้ออกมาจากทางไหน เธอสะบัดแส้แล้วยิ้ม: “ฉันชอบทรมานคนเลวอย่างคุณที่สุดเลย มาแขนมัดกันก่อนค่ะ”
ห้องส่วนตัวนี้มีอุปกรณ์ทุกประเภทและเสี่ยวยี่เอาไม้กางเขนกว้าง ๆ มัดเขาไว้ เหลียงเจิ้งหยวนกล่าวด้วยท่าทางสนุกสนาน “ผูกให้แน่นนะ!”
ในเมื่อเสี่ยวยี่ก็ทำให้เขาพอใจ หลังจากมัดเขาแล้วเสี่ยวยี่ก็เหมือนจะนึกอะไรออก เธอถอดถุงน่องผ้าไหมออกจากเท้าของเธอและวางไว้บนใบหน้า
“หอมจริงๆ!” เหลียงเจิ้งหยวนกล่าวชม
“จริงเหรอ งั้นเปลี่ยนเป็นของคุณบ้าง” เสี่ยวยี่ พูดขณะที่เธอถอดถุงเท้าเหลียงเจิ้งหยวนแล้วยัดมันเข้าไปในปากของเขา
ดวงตาของเหลียงเจิ้งหยวนเบิกกว้าง เขาตะโกนอะไรออกมาไม่ได้เลย เสี่ยวยี่สะบัดแส้ พร้อมกับรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เหลียงเจิ้งหยวนผ่อนคลายอีกครั้งเพราะคิดว่าสาวสวยตรงหน้าจะเล่นเกมกับเขาต่อ
ถ้าจางเยว่อยู่ที่นั่น เธอคงจะนึกว่าเสี่ยวยี่กำลังจะบ้าเข้าไปทุกทีแล้ว
เสี่ยวยี่ ขยับแขนขาของเธอ ทันใดนั้นแส้ที่รุนแรงก็พุ่งเข้าใส่ร่างของ เหลียงเจิ้งหยวนทำให้เกิดเสียงที่คมชัดและทิ้งรอยเลือดที่ชัดเจนบนร่างกายของเขา
เหลียงเจิ้งหยวนสั่นสะท้านด้วยความเจ็บทันที นี่ไม่ใช่เกมที่เขาคิดไว้แล้ว
เสี่ยวยี่ยังคงโบกแส้ของเธอลงบนร่างของเหลียงเจิ้งหยวนอย่างต่อเนื่อง เหลียงเจิ้งหยวนถูกมัดอย่างแน่นหนาไม่ว่าเขาจะดิ้นรนแค่ไหนก็ดิ้นไม่หลุด ดวงตาของเขาจะเบิกกว้างและมีเส้นเลือดผุดออกมา
หลังจากที่ เสี่ยวยี่ สะบัดแส้ไปหลายสิบครั้ง เม็ดเหงื่อบาง ๆ ก็ปรากฏขึ้นบนหน้าผากของเธอ โดยที่ปากของเธอก็ยังคงดุด่าไม่หยุด
“สบายไหม”
“ พอใจหรือยัง”
“ผู้ชายเฮงซวย ฉันบอกให้รู้ไว้เลย ใครก็ตามที่ทำให้พี่สาวของฉันขุ่นเคือง จะต้องได้รับการลงโทษสาสม”
ในเวลานี้เอง ประตูเปิดถูกเปิดเข้ามา และมีหลินหยางเดินเข้ามายื่นกระดาษเช็ดมือให้แล้วพูดว่า: “โอเคเสี่ยวยี่อย่าตีเขาอีกเลย เดี๋ยวเขาจะไปซะก่อน!”
“ฮึ่ม พี่เขยคะ ฝากคุณจัดการด้วย อย่าทำให้เขาหนีออกไปได้เด็ดขาด!” เสี่ยวยี่ปาดเหงื่อ
เสี่ยวยี่คนนี้เป็นลูกพี่ลูกน้องของ จางเยว่พอเธอได้ยิน จางเยว่พูดว่ามีคนข่มขู่ลุงของเธอและต้องการช่วย หลินหยางพบว่า เหลียงเจิ้งหยวนหาความสนุกสนานในช่วงกลางคืนของเมืองเจียงหลิงในช่วงสองวันที่ผ่านมาและเขาชอบหาหญิงสาวที่ชอบใช้ความรุนแรงมาเล่นเกมที่มีรสชาติกับหลินหยางจึงมีความคิดนี้ขึ้นมา
ในเวลานี้เหลียงเจิ้งหยวนถูกแส้ฟาดจนเป็นรอยแผลน่าสังเวชอย่างยิ่ง
“เหลียงเจิ้งหยวนคุณชอบเล่น SM วันนี้สนุกไหม ถ้ายังไม่ความสุขฉันจะทำให้คุณมีความสุขมากขึ้น!” หลินหยางหัวเราะเยาะ
เหลียงเจิ้งหยวนส่ายหัวอย่างรวดเร็วเขาตัวสั่นด้วยความเจ็บปวดและถ้ายังตีต่อไปชีวิตของเขาคงจะใกล้ริบรี่เต็มที
“ ไดอารี่อยู่กับคุณหรือเปล่า” หลินหยางถาม
เหลียงเจิ้งหยวนส่ายหัวถุงเท้าเหม็นในปากทำให้เขาอยากจะอาเจียน
หลินหยางเอ่ยถามอีกครั้ง “ตอนนี้คุณแค่ต้องพยักหน้าและส่ายหัวเท่านั้น ของอยู่ที่ในโรงแรมที่คุณพักอยู่หรือเปล่า?”
หลังจากเงียบไปเล็กน้อย เหลียงเจิ้งหยวนก็ไม่ขยับอีกเลย หลินหยางคว้าคอของเขาแล้วหัวเราะก่อนจะพูด “อย่างคุณนี่นะที่คิดจะแข็งข้อ ที่จริงแล้วไดอารี่ไม่ใช่สิ่งที่พวกเราต้องการแล้ว เพราะพ่อภรรยาเขาไม่สนใจแล้ว ไม่สนใจว่าเรื่องนี้จะถูกเปิดโปงหรือเปล่า เขาคิดได้แบบนี้ ผมก็เลยไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงแล้ว คุณรู้ไหมว่าทำไมวันนี้ผมถึงทำแบบนี้กับคุณ
เมื่อเห็นสภาพที่น่ากลัวของเหลียงเจิ้งหยวนหลินหยางผิวปาก“ มังกรหวงเกล็ดมังกรของตัวเองมาก ถ้าคุณกล้าแตะพวกมันคุณจะหนีความตายไม่พ้น กล้าเข้ามายุ่งกับผู้หญิงของผม ผมจะทำให้คุณรู้ว่าการตายมันเป็นยังไง ”
หลินหยางหยิบขวดเล็ก ที่มีคำว่าเกลือเขียนไว้อย่างชัดเจนและเขย่ามันด้วยรอยยิ้ม: “คุณเห็นนี่ไหม คุณอ่านคำนี้ออกไหม เราใช้มันในการทำอาหารกินทุกวัน ไม่ใช่แค่เพื่อเพิ่มรสชาติเท่านั้นยังมีอีกบทบาทหนึ่งที่คุณไม่รู้นะจะบอกให้! เกลือใช้ถนอมอาหารได้ ดูผิวบางของคุณถูกโรยด้วยเกลือ ผิวของคุณคงจะเน่าเละ”
เหลียงเจิ้งหยวนตกใจกลัว หากผิวหนังของเขาโรยด้วยเกลือคงไม่รอดแล้ว
“อย่าขยับสิ ต้องทาเท่า ๆ กัน จะได้รักษาความสดใหม่ไว้
เพื่อที่เราจะได้บรรลุผลของการรักษาความสด!” หลินหยางเทลงบนฝ่ามือของเขาเล็กน้อยจากนั้นก็กระแทกร่างของเหลียงเจิ้งหยวน
ชายหนุ่มชักกระตุกทันทีและเขาจะไม่มีวันลืมความเจ็บปวดนี้ไปชั่วชีวิตของเขา
หลังจากถูกทรมานได้สักพัก เหลียงเจิ้งหยวนก็หมดสติไป หลินหยางราดน้ำเย็นลงบนตัวเขา ทำให้เขาได้สติขึ้นมาทันที ตามมาด้วยการสั่นของร่างกายของเขาไม่สามารถหยุดสั่นลงได้
หลินหยางดึงถุงเท้าเหม็น ๆ ออกด้วยความขยะแขยง: “คุณยังไม่ได้ล้างเท้ามากี่วันแล้วเนี่ยสมน้ำหน้าที่เหม็นจนเป็นลมเพราะกลิ่นถุงเท้าตัวเอง”
“ปล่อยผมไปเถอะ” เหลียงเจิ้งหยวนพูดอย่างอ่อนแรง
หลินหยางจิบน้ำแล้วพูด “นายคิดว่าฉันต้องการเงินเหม็น ๆ ของนายหรือไง ที่จริงฉันมาที่นี่เพื่อทรมานคุณในวันนี้และทิ้งความประทับใจที่ลบไม่ออกให้คุณเพื่อที่คุณจะไม่มีวันลืมทริปเจียงหลิงครั้งนี้!”
“คุณปล่อยผมไปเถอะสมุดบันทึกอยู่ในรถของผม ผมสัญญาว่าจะไม่มาเจอจางเยว่อีก” เหลียงเจิ้งหยวนขอด้วยความเมตตา
“ หึ ตอนนี้ขอความเมตตา ก่อนหน้านี้คุณทำอะไรไว้บ้าง” หลินหยางคำราม
หลินหยางหยิบโทรศัพท์มือถือของเขาออกมาและโทรหาจางเยว่และพูดว่า “ของในรถของเขาอย่าลืมถ่ายรูปสักสองสามใบด้วยนะ”
เหลียงเจิ้งหยวนยังคงไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงต้องการถ่ายภาพ แต่สักพักหลินหยางก็ได้รับภาพถ่ายจาก จางเยว่ทางโทรศัพท์ของเขา หลินหยางยิ้มและยื่นโทรศัพท์ให้แล้วพูด “คุณชายเหลียงตอนนี้คุณกำลังมีปัญหาใหญ่แล้วล่ะ คุณถูกข้อหามีเฮโรอีนสิบกิโลกรัมไว้ในครอบครอง ผมกำลังคิดว่าคุณจะถูกประหารกี่ครั้ง .. น่าจะ ถูกยิงสองร้อยครั้ง!”
จากนั้นเหลียงเจิ้งหยวนก็เข้าใจทันที รูปที่หลินหยางถ่ายออกมาแย่มากจนอยากร้องไห้โดยไม่มีน้ำตา: “นี่พวกคุณ …ใส่ร้ายกันชัดๆ”
“ใส่ร้าย…พวกค้ายายอมสารภาพทั้งหมดแล้ว ว่าคุณคือคนสั่งสินค้าจากพวกเขา” หลินหยางหัวเราะ
ครั้งแรกที่เขาพบกับสถานการณ์แบบนี้ เหลียงเจิ้งหยวนรู้สึกงุนงงไปหมด น้ำตาไหลริน หลินหยางมองอย่างดูถูกแล้วพูด: “ขี้ขลาดถึงขนาดนี้ บังคิดจะมาข่มขู่คนอื่นอีก ไปฝึกมาอีกร้อยปีเถอะ ผมจะให้เงื่อนไขบางประการกับคุณ หากคุณยอมตกลง ผมจะยอมปล่อยคุณ ให้คุณเดินทางออกจากเจียงหลิงได้ ไม่อย่างนั้นคืนนี้คุณ … “
