บทที่202 ไปว่ายน้ำกัน
พอพูดออกมา ไป๋เซียนเฉ่าก็เริ่มมีมีเรี่ยวแรงขึ้นมาทันที “ได้สิคะ พวกเราไปด้วยกัน”
“คุณยังไม่สบายอยู่ไม่ใช่เหรอ” หลินหยางเอ่ยถามอย่างงุนงง
“คุณเป็นหมอ หน้าที่ของคุณคือทำให้ฉันหายดีให้เร็วที่สุด จะว่าไปแล้วก็เป็นเพราะคุณคนเดียวเลย วันนั้นใครใช้ให้คุณถอดเสื้อผ้าฉันไปจนหมด” ไป๋เซียนเฉ่าพูดด้วยความมั่นใจเต็มปากเต็มคำ
หลินหยางจนใจ ทั้งๆที่เธอเป็นคนลงมือเองแท้ๆ แต่เขาก็ยังถูมือไปมา “งั้นก็ได้ ผมจะช่วยคุณนวดทั้งตัว เพื่อปรับการไหลเวียนของเลือดและฟื้นฟูระบบภูมิคุ้มกันในร่างกาย”
ไป๋เซียนเฉ่าพยักหน้า ก่อนจะมีเสียงตี๊ด พร้อมกับไฟในห้องถูกปิดลง ภายในห้องตกอยู่ในความมืด หลินหยางสามารถมองเห็นทุกอย่างในห้องชัดเจน แต่เขาคิดไม่ถึงว่าไป๋เซียนเฉ่าคิดจะถอดเสื้อผ้าของเขา
สาวน้อยคนนี้ลงมือรวดเร็วมาก แค่พริบตาเดียวเสื้อผ้าของหลินหยางก็ถอดทิ้งจนหมด ก่อนที่เธอจะขยับไปหาของเขา “นอนอยู่บนตัวคุณสบายที่สุด อบอุ่นที่สุดแล้ว รีบเข้ามาเถอะค่ะ”
เสียงหอบหายใจที่แสนเร้าใจ ก่อนที่หลินหยางจะถูกไป๋เซียนเฉ่าดึงเข้าไปในผ้าห่ม การนวดทังตัวกลายเป็นการสื่อสารกันระหว่างร่างกาย ตอนนี้ไป๋เซียนเฉ่าเริ่มลุ่มหลงกับเรื่องนี้ และเริ่มสรรหาสารพัดรูปแบบมาสร้างความสุขกับหลินหยาง
“คนไม่ดี ทำไมคุณร้ายกาจขนาดนี้” ไป๋เซียนเฉ่าบ่นพึมพำ
“ยังมีที่ร้ายกาจกว่าอยู่ข้างหลังนะ” หลินหยางพูดอย่างมั่นอกมั่นใจในตัวเอง
“หลินหยางกดเปิดแอร์ ให้อากาศในห้องสูงขึ้น อากาศในห้องเริ่มร้อนขึ้น ก่อนที่เขาจะอุ้มไป๋เซียนเฉ่าขึ้นมา สาวน้อยยกสองขารัดเอวของหลินหยางไว้แน่น ทั้งสองคนเหมือนฝาแฝดตัวติดกัน ไป๋เซียนเฉ่าชอบการถูกอุ้มตัวลอยแบบนี้จริงๆ”
หลังจากออกกำลังกายกันอย่างดุเดือด ไป๋เซียนเฉ่าก็เหงื่อท่วมตัว ทำให้อาการไข้สูงดีขึ้นมา
“คุณดูสิ การรักษาแบบนี้ดีกว่าการนวดตั้งเยอะเลย” ไป๋เซียนเฉ่าพูดอย่างพึงพอใจ
“มันก็ไม่เลวเหมือนกัน ขอแค่สามารถทำให้คุณอาการดีขึ้นได้ ถึงผมต้องเหนื่อยก็ไม่เป็นไร” หลินหยางพูดอย่างหน้าด้านๆ
วันต่อมา ไป๋เซียนเฉ่าก็หยิบชุดว่ายน้ำที่สวยๆหลายชุดออกมาจากตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่ของตัวเอง แล้วถามความเห็นจากหลินหยางอยู่ตลอด ไป๋เซียนเฉ่ารูปร่างผอมเพรียว ดังนั้นจะใส่ชุดไหนก็สวย หลังจากเลือกอยู่นานก็ตกลงเลือกชุดว่ายน้ำที่ค่อนข้างปกปิดสีเหลือง
พวกเขาเดินทางด้วยรถแลนด์โรเวอร์ หลินหยางขับรถพาไป๋เซียนเฉ่ามาถึงหน้าอาคารของสระว่ายน้ำ ก่อนจะมีพนักงานเดินพาพวกเขามาจนมาถึงสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ภายใน
ด้านในว่างเปล่า มีแค่ฉีเยนเอ๋อร์นั่งอยู่ที่เก้าอี้ริมสระว่ายน้ำคนเดียว เธอใส่ชุดว่ายน้ำสายเดี่ยว ที่เหมือนแค่ดึง ผ้าชิ้นเล็กก็คงจะถูกดึงหลุดอย่างรวดเร็ว
ไป๋เซียนเฉ่านิ่งชะงัก ในใจรู้สึกไม่ชอบใจ ชุดว่ายน้ำที่เธอเอามาในวันนี้ปกปิดมากเกินไป
“มากันแล้วเหรอคะ” ฉีเยนเอ๋อร์โบกมือแล้วตะโกนเรียก
ภายในสระว่ายน้ำขนาดใหญ่กลับมีแค่ไม่กี่คน ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าที่นี่ต้องเป็นธุรกิจของตระกูลฉีเยนเอ๋อร์วันนี้คงจะปิดรับแขกเพื่อต้อนรับพวกเขา
หลินหยางมองมาทางเธออย่างนึกสนุก ก่อนจะพูดยิ้มๆ “สถานที่ดีแบบนี้ มีแค่ไม่กี่คนแบบนี้น่าเสียดายจริงๆ”
“ทำไม คุณยังเสียดายที่คนน้อยใช่ไหม” ไป๋เซียนเฉ่าเค้นถาม
หลินหยางลูบจมูก ก่อนจะเดินเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าด้านข้าง ก่อนจะเปลี่ยนใส่ชุดว่ายน้ำออกมา รูปร่างที่สมบูรณ์แบบของเขาถูกเปิดเผยออกมา กล้ามไหล่ที่สมบูรณ์แบบ กล้ามเนื้อหน้าท้องที่น่ามองที่สุด
ไป๋เซียนเฉ่าเปลี่ยนชุดว่ายน้ำเสร็จ เดินมายืนอยู่ข้างฉีเยนเอ๋อร์ก่อนจะมองไปทางหลินหยางแล้วพูด “เขาชอบอวดรูปร่างตัวเอง คุณดูกางเกงว่ายน้ำของเขาที่มีขนาดเล็ก แต่ก็น่ามองไม่เบา”
กางเกงว่ายน้ำตัวนั้นไป๋เซียนเฉ่าเป็นคนช่วยหลินหยางเลือกเอง คนที่อยากอวดที่สุดก็คือไป๋เซียนเฉ่าเอง ฉีเยนเอ๋อร์ยกยิ้มแล้วพูด “หลินหยาง พวกเราลงไปว่ายน้ำกันเถอะ อุณหภูมิน้ำกำลังพอดีเลย ฉันทดสอบแล้ว”
หลินหยางกระโดดลงน้ำโดยไม่พูดอะไรเลย ได้ว่ายน้ำในสระว่ายน้ำที่มีขนาดใหญ่ราวครึ่งสนามฟุตบอล ช่างสบายจริงๆ ฉีเยนเอ๋อร์ว่ายด้วยท่ากรรเชียง ที่ประหยัดแรง ทำให้หน้าอกอวบอิ่มของเธอโผล่พ้นขึ้นมาจากน้ำ
ไป๋เซียนเฉ่าพิงอยู่ขอบสระ มองทั้งสองคนที่กำลังว่ายน้ำกันอยู่ ก่อนจะมีความรู้สึกว่าทั้งสองคนเหมาะสมกันขึ้นมาในสมอง ทำให้เธอรู้สึกหึงมาก เธอจึงรีบตะโกนเรียกอย่างออดอ้อน “ หลินหยาง มาอุ้มฉันหน่อยค่ะ”
หลินหยางรีบว่ายน้ำกลับมา แล้วอุ้มไป๋เซียนเฉ่าลงบนสระว่ายน้ำ ก่อนจะกระซิบพูด “การออดอ้อนของคุณต้องพัฒนาบ้างนะ แข็งทื่อมาก”
ไป๋เซียนเฉ่าอยากจะกัดเขามาก แต่พอได้พาดอยู่บนหลังของหลินหยาง แล้วเคลื่อนไหวไปตามน้ำก็ไม่เลวเหมือนกัน
หลินหยางบีบแก้มก้นของเธอแล้วพูด “นี่คุณคิดจะกดผมไว้ไม่ให้ผมดิ้นเลยใช่ไหม”
“ฉันไม่รัดตัวคุณไว้ ใครจะรู้ว่าคุณจะหนีไปกับผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า” ไป๋เซียนเฉ่าหัวเราะออกมา
“ไม่หนีไปไหนหรอก สนุกกับการว่ายน้ำที่นี่เถอะ อุณหภูมิของน้ำกำลังพอดี สบายมากด้วยหลินหยางกลอกตามองบนแล้วพูด
ไป๋เซียนเฉ่าว่ายน้ำไม่เก่งเหมือนหลินหยางและเธอไม่กล้าที่จะเรียนท่ากรรเชียงเหมือนฉีเยนเอ๋อร์ไม่อย่างนั้นเธอคงจะรับไม่ได้ที่ต้องถูกเปรียบเทียบหน้าอกกับอีกฝ่าย
ฉีเยนเอ๋อร์ยืนอยู่ในน้ำ เมื่อเห็นว่า ไป๋เซียนเฉ่ากำลังว่ายน้ำด้วยท่าผีเสื้อที่น่ารัก เธอจึงรีบว่ายน้ำไปที่ด้านข้างของเธอ
“ประธานไป๋คะ ฉันพาคุณว่ายน้ำไปรอบๆนะคะ คุณว่ายแบบนี้ใช้แรงเยอะมาก วันนี้ถ้าคุณอยากสนุก คุณจะใช้พลังงานทั้งหมดของคุณในครั้งเดียวแบบนี้ไม่ได้!” ฉีเยนเอ๋อร์พูดเตือน
ไป๋เซียนเฉ่าเป็นคนนิสัยชอบเอาชนะ ฉีเยนเอ๋อร์ไม่ให้เธอทำอะไร เธอก็จะทำ พอทำแบบนี้ ส่งผลให้พละกำลังของเธอที่เพิ่งฟื้นก็หมดลงอย่างรวดเร็ว หลังจากว่ายไปได้ไม่นาน เธอก็ปีนกลับไปที่ขั้นบันไดและหอบหายใจอย่าเหน็ดเหนื่อย
หลินหยางเหมือนฉลามที่ว่ายน้ำอย่างดุเดือด ด้วยจังหวะและท่าฟรีสไตล์อย่างสวยงาม หลินหยางได้ฝึกฝนการว่ายน้ำที่ริมแม่น้ำในบ้านเกิดของเขามาตั้งแต่เขายังเด็ก เขาจึงปล่อยอารมณ์ไปกับการว่ายน้ำในสระว่ายน้ำแห่งนี้อย่างสบายใจ
“คุณดูสิเขาว่ายน้ำได้ดีจริงๆ ฉันคิดไม่ถึงเลยว่า หลินหยางจะมีความสามารถในด้านนี้ด้วย” ฉีเยนเอ๋อร์เองก็ว่ายน้ำกลับไปนั่งข้างๆไป๋เซียนเฉ่าแล้วพูด
แม้ว่า ไป๋เซียนเฉ่าจะไม่ชอบใจ แต่เธอก็ยังยอมรับคำชมของคนอื่นที่มีต่อหลินหยางอย่างภาคภูมิใจ
“ เขาไม่ค่อยทำตัวแบบนี้ต่อหน้าคนนอก คงเป็นเพราะวันนี้คงเพราะไม่มีใครล่ะมั้ง” ไป๋เซียนเฉ่าพูดอย่างภาคภูมิใจ
ต่อหน้าคนนอกนี่หมายความว่าอย่างไร? ฉีเยนเอ๋อร์เกือบจะหัวเราะออกมาเสียงดัง เธอกระแอมขึ้นมาเบาๆ “ประธานไป๋คะ ฉันพาคุณขึ้นไปชั้นบนเพื่อแช่น้ำอุ่นดีไหมคะ ปล่อยให้เขาสนุกที่นี่คนเดียวเถอะ”
“ มีสถานที่พิเศษอะไร” ไป๋เซียนเฉ่าพูดด้วยเสียงตื่นเต้น
“มาแล้วคุณก็รู้เองค่ะ!” ฉีเยนเอ๋อร์พูดยั่ว
ไป๋เซียนเฉ่าพยักหน้าแล้วเดินตามฉีเยนเอ๋อร์ขึ้นไปชั้นบน เธอคิดไม่ถึงว่าที่นี่จะมีชั้นดาดฟ้าแบบนี้ ชั้นบนถูกห่อหุ้มด้วยฝาแก้วซึ่งสามารถกันแสงแดดได้เป็นอย่างดี
“กระจกถูกปิดทับด้วยฟิล์มชนิดพิเศษเพื่อแยกรังสีอัลตราไวโอเลตและรังสีอื่น ๆ นอนพักที่นี่ได้สบายมาก!”ฉีเยนเอ๋อร์พูดนำเสนอ
ชั้นบนสุดนี้ถูกแบ่งออกเป็นห้องเล็ก ๆ และแต่ละห้องสามารถเข้าไปนอนได้แค่คนเดียวเท่านั้น โดยมีน้ำไหลผ่านตลอดเวลา การอาบแดดด้วยน้ำอุ่นแบบนี้ต้องเสียแรงและมันสมองในการสร้างมาก
“ดูไม่เลวเหมือนกันนี่นา” ไป๋เซียนเฉ่าพูดด้วยท่าทางน่าสนใจ
นอนอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมเล็ก ๆ น้ำอุ่นไหลผ่านร่างกาย สบายมาก และที่น่าประหลาดใจไปกว่านั้นคือการนอนอาบแดดที่อบอุ่นของดวงอาทิตย์ เป็นสถานที่ที่สบายมาก
เมื่อสองสาวนอนลง หลินหยางไม่รู้ว่าเดินตามมาตั้งแต่เมื่อไหร่ เขานั่งยองๆข้างๆพวกเธอแล้วยิ้ม “พวกคุณสองคนกำลังอาบแดดอยู่เหรอ?”
“ใช่สิคะ คุณไปสนุกกับสระว่ายน้ำขนาดใหญ่ของคุณคนเดียวเถอะ” ไป๋เซียนเฉ่าพูดยิ้มๆ
“ ถ้าอย่างนั้นคุณก็ไม่ต้องการให้ผมทาครีมกันแดดให้คุณใช่ไหม” หลินหยางถาม
ไป๋เซียนเฉ่าชี้ไปที่กระจกด้านบนแล้วพูดว่า “ฟิล์มที่ติดด้านบน ซึ่งสามารถต้านรังสีอัลตราไวโอเลตได้ค่ะ”
“แล้ว… การอาบแดดของคุณจะมีความหมายอะไร เดิมทีจุดมุ่งหมายของห้องอาบแดดก็เพื่อรับแสงอัลตราไวโอเลตสู่ร่างกาย เพื่อให้ร่างกายได้รับแสงแดดที่บริสุทธิ์ไม่ใช่เหรอ” หลินหยางเอ่ยถาม
ไป๋เซียนเฉ่าและ ฉีเยนเอ๋อร์นิ่งชะงัก จากนั้น ฉีเยนเอ๋อร์ก็รีบพูดอย่างรวดเร็วและยิ้ม: “โอ้ สมองของฉัน โชคดีที่กระจกนี้สามารถเปิดได้โดยอัตโนมัตินี่นา”
หลินหยางหยิบกล่องครีมกันแดดออกมา เหมือนใช้มายากล แล้วพูดนำเสนออย่างตั้งอกตั้งใจ “พวกคุณจะรังเกียจไหม ถ้าผม
จะช่วยสองสาวสวยทาครีมกันแดด”
ไป๋เซียนเฉ่าอยากจะคัดค้าน แต่ฉีเยนเอ๋อร์ก็พูดยิ้มๆ: “ได้สิคะ รบกวนด้วยนะคะ”
เธอหยิกหลินหยาง ก่อนจะลุกขึ้นและนอนลงบนพื้น ก่อนจะส่งสายตาให้ แน่นอนว่าหลินหยางเข้าใจ ว่าเขาต้องทาครีมกันคุณผู้หญิงคนนี้ก่อน
หลินหยางเทครีมกันแดดที่มือทั้งสองข้าง และเริ่มทาครีมกันแดดที่ขาทั้งสองข้างของเธอ ไป๋เซียนเฉ่าแทบจะส่งเสียงร้องออกมา แต่โชคดีที่เธอรั้งไว้ได้ทัน
ไป๋เซียนเฉ่าจ้องมองหลินหยาง แต่หลินหยางกลับพูดด้วยท่าทางไร้เดียงสา: “เรียบร้อยครับ พลิกตัวเลย”
“ ฉันจะทำเอง!” ไป๋เซียนเฉ่าไม่ให้โอกาสนี้กับเขา
แต่บางคนอาจจะเต็มใจ ฉีเยนเอ๋อร์ก็ยกมือขึ้นและพูดว่า “ทาให้ฉันด้วยค่ะ”
ท่าทางที่น่ารักนี้ไม่น้อยไปกว่าเด็กอนุบาลที่กำลังแย่งขนม และหลินหยางก็ขยับตัวไปตามธรรมชาติ หลังจากถูครีมไปตามลำคอของ ฉีเยนเอ๋อร์ไป๋เซียนเฉ่าก็รู้สึกเสียใจทีหลัง เธอลืมผู้หญิงที่อยู่ข้างๆไปได้อย่างไรกัน
เธอมองฉีเยนเอ๋อร์นอนราบอยู่ หน้าอกทั้งสองนั้นดูเต่งตึง จนไป๋เซียนเฉ่าคิดในใจว่ามันไม่น่าจะเป็นของจริง ผู้หญิงส่วนใหญ่พอนอนลงส่วนนี้จะไหลไปทั้งสองข้างตามธรรมชาติ แต่ ของฉีเยนเอ๋อร์ไม่เหมือนคนทั่วไป หลังจากที่ร่างกายของเธอฟื้นตัว เธอก็ให้ความสำคัญกับการออกกำลังกายมาก กล้ามเนื้อบริเวณนี้ได้รับการพัฒนาได้ดี ดังนั้นจึงมีความเต่งตึงเป็นพิเศษ
ในขณะนี้มือของหลินหยางเข้ามาใกล้ก้อนเนื้อส่วนนั้น แม้ว่ามือจะดูลื่นเข้าไปใกล้ตรงจุดนั้น แต่เขาก็รู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าร่างกายของฉีเยนเอ๋อร์สั่นเล็กน้อย และริมฝีปากของเธอก็เม้มเข้าหากันแน่น
หลินหยางไม่กล้าที่จะแตะต้องร่างกายเธอมาก จึงได้แต่ช่วยเธอทาครีมกันแดดบริเวณที่โผล่พ้นออกมา แต่สุดท้ายไป๋เซียนเฉ่าก็ไม่สามารถทนดูได้ เธอจึงรีบตะโกนออกมา “หลินหยางคุณจะมากเกินไปแล้วนะ”
“ไม่เป็นไรค่ะ ไม่ใช่ว่าหลินหยางจะไม่เคยสัมผัสมาก่อนนี่คะ” ฉีเยนเอ๋อร์ยังจงใจพูดให้หึงหวงอีก
ไป๋เซียนเฉ่าพลิกตัวนอนลงแล้วพูดว่า “ฉันเหนื่อยแล้ว ทาเองไม่ไหว คุณมาช่วยฉันทาด้วย”
ของไป๋เซียนเฉ่าจากนั้นก็ใช้ฝ่ามือที่แสนงดงามของเขาเพื่อลูบไล้ทั่วร่างกายของเธอ
หลังจากทำเสร็จ ไป๋เซียนเฉ่าก็รีบไล่เขาไป ผู้ชายไม่ควรเข้าไปในอาณาเขตของผู้หญิง เธอนอนลงและเพลิดเพลินกับการอาบแดด และด้วยความเหนื่อยล้าทำให้เธอเผลอหลับไป
ฉีเยนเอ๋อร์นอนลงสักพัก เธอไม่ได้หลับ หลังจากเรียกไป๋เซียนเฉ่าแล้วไม่ได้ยินเสียงตอบกลับ พอเห็นว่าไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ ดวงตาเล็ก ๆ ของเธอกลอกไปมา และเธอก็เดินลงชั้นล่างอย่างเงียบๆ
หลินหยางยังคงว่ายน้ำอยู่ในสระ และฉีเยนเอ๋อร์ก็ต้องตกใจ เมื่อเห็นว่าเขาลอยอยู่ในน้ำได้
