บทที่ 92 เห็ดสนได้ผลผลิตมหาศาล!
บทที่ 92 เห็ดสนได้ผลผลิตมหาศาล!
พื้นที่ราบแห่งหนึ่งเต็มไปด้วยต้นสน
พื้นดินตรงนี้ไม่ค่อยได้รับแสงแดด เข็มสนกองสูงเป็นชั้น ๆ ดอกเห็ดสนที่งอกอยู่บนพื้นดินไม่ค่อยเด่นชัดนัก
แต่เมื่อมองใกล้ ๆ กลับพบว่ามีเห็ดอยู่เต็มไปหมด
มีทั้งขนาดใหญ่และเล็ก ทั้งหมดมีรูปร่างคล้ายเห็ดหอม สีเหลืองอมน้ำตาล
ผิวด้านบนลื่น ด้านล่างมีรูเล็ก ๆ เรียงกันอย่างหนาแน่น
“เห็ดสนมีเยอะจังเลย” เย่จวินดีใจ “ไม่คิดว่าพวกเราจะโชคดีขนาดนี้”
“ปีนี้ที่นี่มีเห็ดสนงอกเยอะมาก ฉันว่าแค่ตรงนี้น่าจะได้เกิน 20 จินแล้วนะ”
“ถ้าทางโน้นก็มีด้วย นี่ก็จะเป็นการเก็บเกี่ยวครั้งใหญ่เลยทีเดียว”
เย่เสี่ยวจิ่นก็ดีใจมาก เธอชอบทำอะไรแบบนี้ที่สุด
“แต่ถุงของพวกเราเล็กเกินไปนะ”
“จะใส่ได้หรือเปล่า?”
“หรือว่าพี่ชายกลับไปเอาตะกร้าสะพายหลังมาดีไหม?”
เย่จวินรีบขมวดคิ้ว “ไม่ได้หรอก พี่ไม่วางใจที่จะทิ้งจิ่นเป่าไว้บนเขาคนเดียว”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะพี่ใหญ่ ที่นี่ก็ไม่ไกลเท่าไหร่ พี่รีบไปเถอะ!”
“หนูจะอยู่ที่นี่เก็บเห็ดทั้งหมด กองไว้เป็นกอง พอพี่มาก็สามารถเก็บใส่ตะกร้าสะพายหลังได้เลย”
เย่จวินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง แล้วก็วิ่งลงเขาไปอย่างรวดเร็ว
เย่เสี่ยวจิ่นไม่กลัวที่จะอยู่บนเขาคนเดียว
ต้องรู้ว่าชาวบ้านขึ้นเขามาตัดฟืนจนทำให้เส้นทางดีมากแล้ว
ก็จะไม่มีหมูป่าหรือหมาป่าด้วย เพราะว่าเป็นแค่ภูเขาที่อยู่ใกล้บ้านเท่านั้น
บนพื้นมีเห็ดขึ้นอย่างต่อเนื่อง งอกขึ้นมาอย่างหนาแน่นราวกับไม่ต้องเสียเงินซื้อ
ไม่นานก็มีเสียงคนพูดดังมา
“จิ่นเป่าอยู่คนเดียวตรงหน้านี้แหละ”
เย่ไหวพูดว่า “น้องสาวกล้าจริง ๆ ที่อยู่คนเดียวในป่า”
วันนี้เขาเลิกเรียนตอนเที่ยงและกลับบ้าน พอดีเจอกับเย่จวิน ก็เลยมาด้วยกัน
เย่จวินเห็นกองเห็ดบนพื้น รีบเก็บใส่ตะกร้าหลังทันที
“เสี่ยวไหว นายก็ไปเก็บเห็ดด้วย พวกเราพยายามเก็บให้เสร็จเร็ว ๆ”
“ได้” เย่ไหวสะพายตะกร้าอีกใบแล้วมุดเข้าไปในป่าสน
เย่เสี่ยวจิ่นโบกมือเรียกเขา “พี่สามมาเร็ว ตรงนี้มีเห็ดเยอะมาก”
เย่ไหวเดินเข้าไปหา แล้วเก็บเห็ดที่เธอวางไว้บนพื้นขึ้นมา
เขายิ้มอย่างจนใจพลางพูดว่า “ทำไมเธอถึงว่องไวจังเลย? เก็บเห็ดได้เร็วมาก เธอคนเดียวเก็บได้ตั้ง 78 จินแล้ว”
“ก็เพราะว่ามันมีเยอะมากบนพื้นน่ะสิ! พวกเราคงเจอรังเห็ดเข้าแล้วแน่ ๆ!”
พี่น้องทั้งสามคนทำงานกันอย่างขะมักเขม้นครึ่งวัน
จนกระทั่งดวงอาทิตย์เอียงลับฟ้า พวกเขาจึงเก็บเห็ดในป่าทั้งหมดเสร็จ
ได้เห็ดเต็มตะกร้าใหญ่สองใบ น่าจะหนักเกิน 50 จินแน่นอน
เย่เสี่ยวจิ่นนั่งพักบนพื้น หยิบขนมชิงถวนและไข่ออกมาจากห่อผ้า แบ่งให้พี่ชายทั้งสองคน
ส่วนตัวเธอเองก็ถือไว้แล้วค่อย ๆ กัดกินทีละนิด
หน้าผากของเธอมีเหงื่อเต็มไปหมด ร้อนจนทนไม่ไหว ในป่ายังมียุงอีก กัดใบหน้าขาวนุ่มของเธอจนเป็นตุ่มแดงหลายจุด
“โชคดีที่เอาอาหารมาด้วย ฉันหิวนิดหน่อยแล้วละ”
“ใช่แล้ว” เย่ไหวพยักหน้า
เขากลับมาถึงบ้านทันที ยังไม่ได้กินข้าวกลางวันเลย หิวจนท้องแฟบติดหลังไปแล้ว
หลี่ชุ่ยชุ่ยกลับมาบ้านพบว่าไม่มีใครอยู่
เธอสงสัยจึงพูดกับเย่จื้อผิงที่กลับมาด้วยกันว่า “ทำไมพวกเด็ก ๆ ยังไม่กลับมาเลย? ฉันเห็นว่าเสี่ยวไหวก็น่าจะกลับมาพักช่วงปิดเทอมแล้วนะ”
“ไม่รู้เหมือนกัน…”
พูดไปพูดมา ก็เห็นพวกเขากลับมาพอดี
เย่เสี่ยวจิ่นกระโดดโลดเต้นอย่างสบายอารมณ์ที่สุด “พ่อแม่คะ หนูทรมานมาก ดูหน้าหนูสิ”
เธอชี้ไปที่ตุ่มสีแดงบนใบหน้า “ฮือ ๆ ยุงดุร้ายจังเลย!”
หลี่ชุ่ยชุ่ย ชพอเห็นก็รู้สึกสงสารมาก “ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะ พวกเธอนี่…”
เธอเห็นตะกร้าลูกชายคนโตและคนที่สามวางไว้บนพื้น “ไปเก็บเห็ดมาเหรอ? เยอะจังนะ?”
“ที่ไหนมีเห็ดงอกเยอะขนาดนั้นปีนี้?”
“ก็แค่ป่าเล็ก ๆ มีต้นสนเยอะ…” เย่เสี่ยวจิ่นพยายามอธิบายแต่ก็ไม่ค่อยชัดเจน
เย่จวินบอกชื่อสถานที่ “ตอนนั้น จิ่นเป่าสายตาดีจริง ๆ ผมยังไม่ทันสังเกตเลย”
หลี่ชุ่ยชุ่ยยิ้มและลูบแก้มเย่เสี่ยวจิ่น “งั้นต้องรีบต้มน้ำร้อนให้ลูกอาบน้ำหน่อยแล้ว ไม่งั้นจะคันตัวทรมานนะ”
เย่จื้อผิงและเด็ก ๆ ใช้ตะแกรงไม้ไผ่ใบใหญ่คัดแยกเห็ด เอาดินและเข็มสนออก
เย่ฉางอานกลับมาเห็นกองเห็ดใหญ่ “ว้าว พวกคุณโชคดีจังวันนี้?”
เขารีบเข้าไปช่วยทันที “งั้นคืนนี้เราได้กินเห็ดแล้ว แถมยังเอาไปขายในเมืองได้ด้วย สตรอว์เบอร์รี พวกนั้นก็สุกพอดี”
“ก็ดีนะ งั้นพรุ่งนี้นายไปสิ” เย่จื้อผิง พูดพลางโยนเห็ดลงตะแกรง “แต่ต้องตื่นแต่เช้าหน่อยนะ”
“ได้เลย” เย่ฉางอานตื่นเต้น
หลี่ชุ่ยชุ่ยออกมา “พรุ่งนี้ลูกจะไปขายเห็ดในเมืองเหรอ?”
“ต้องลวกเห็ดพวกนี้ทั้งหมดก่อนนะ”
“ตอนนั้นมันจะหนักมาก ลูกจะถือสตรอว์เบอร์รีพร้อมกับถือเห็ดไหวเหรอ?”
เย่ฉางอานหัวเราะเบา ๆ “ผมยังยกก้อนหินหนักร้อยกว่าจินได้เลย”
“แม่ครับ แม่คงคิดว่าผมยังเด็กอยู่สินะ ผมอายุ 18 แล้วนะ มีแรงพอนะครับ”
เห็ดสนนี่ต้องต้มให้เดือดก่อนถึงจะกินได้
ผัดกับพริกสับ ผัดกับไก่หรือเป็ดก็ได้ รสชาติลื่น ๆ อร่อยมาก
หลี่ชุ่ยชุ่ยเตรียมน้ำอาบให้เย่เสี่ยวจิ่น ใส่เกลือลงไปเยอะเพื่อช่วยบรรเทาอาการคัน
เธอล้างเห็ดให้สะอาดแล้วเทลงหม้อใบใหญ่ต้มให้เดือด รอจนเห็ดเปลี่ยนจากสีเหลืองเป็นสีม่วงห้อยย้อย ก็ตักใส่ถังได้แล้ว
ไอร้อนลอยฟุ้ง
เย่จวินช่วยยกถังออก แล้วเอาถังใบใหม่มาแทน
หลี่ชุ่ยชุ่ยรู้สึกเหนื่อยเล็กน้อย “เห็ดมีมากเกินไปแล้ว สองถังก็ยังใส่ไม่หมด ที่เหลือเอาไว้กินเองดีกว่า”
“ถ้ามากกว่านี้ พรุ่งนี้ฉางอันคงยกไม่ไหวแน่”
เย่จวินพยักหน้า “ใช่แล้ว พอสมควรแล้วละ ถ้าบังเอิญขายไม่หมด ก็ขี้เกียจยกกลับมาอีก”
อาหารเย็น
หลี่ชุ่ยชุ่ยหยิบพริกดองเปรี้ยวออกมาจากโถ แล้วผัดเห็ดเต็มชาม
เย่เสี่ยวจิ่นถูกกลิ่นเปรี้ยวล่อใจ คีบเห็ดชิ้นหนึ่งใส่ปาก รสชาติลื่น ๆ อร่อยมาก
เธออดไม่ได้ที่จะกระทืบเท้า “อร่อยมากเลย!”
เย่จื้อผิงตักข้าว “จิ่นเป่าของเราชอบกิน ก็กินข้าวเยอะ ๆ หน่อย ของพวกนี้กินกับข้าวได้ดีมาก”
เย่เสี่ยวจิ่นรับชามข้าวมา แล้วกินข้าวอย่างเอร็ดอร่อยถึงสองชาม
เย่ฉางอานก็ชอบปีนเขา “คาดว่าอีกไม่กี่วันที่นั่นก็จะมีอีก ตอนนั้นฉันจะไปดูบ้าง”
“ถ้ารู้แต่แรกว่าไปเก็บเห็ดกับพวกเธอจะสนุกขนาดนี้ ฉันคงไปด้วยแล้ว”
หลังจากกินข้าวเสร็จ
หลี่ชุ่ยชุ่ยหยิบชามเห็ดที่ล้างน้ำแล้วมาหนึ่งชามเต็ม แล้วเอาไปที่บ้านของหยางเจวียน
ครอบครัวของหยางเจวียนเพิ่งกินข้าวเสร็จเหมือนกัน พอเห็นหลี่ชุ่ยชุ่ยเอาเห็ดมาให้ ทุกคนก็ดีใจมาก
“ชุ่ยชุ่ย บ้านเธอไปหาเห็ดมาได้ยังไง? ช่วงนี้บนเขามีเห็ดแล้วเหรอ?”
“คงเป็นเพราะฝนตกตอนกลางคืนช่วงนี้มั้ง ฉันก็คิดว่าปกติเห็ดไม่ออกเร็วขนาดนี้ โชคดีจริง ๆ”
“งั้นขอบคุณที่เอาเห็ดมาให้นะ พอดีช่วงนี้ไม่ค่อยมีอะไรอร่อย ๆ กินเลย” หยางเจวียนรับเห็ดด้วยความดีใจ แล้วคืนชามให้หลี่ชุ่ยชุ่ย
“ฉันได้ยินมาว่าลูก ๆ บ้านเธอกำลังหาคู่กันอยู่เหรอ?”
“ใช่จ้ะ… แต่ก็เป็นความเข้าใจผิด ลูกชายคนโตของฉันยังไม่อยากแต่งงานเร็วขนาดนั้น” หลี่ชุ่ยชุ่ยขมวดคิ้วถอนหายใจ
หยางเจวียนหัวเราะเบา ๆ แล้วดึงหลี่ชุ่ยชุ่ยมากระซิบ “ฉันได้ยินมาว่าเมื่อวานกับวันนี้ ว่านเหยวียนไปดูตัวมาสองบ้านแล้วนะ”
“เมื่อวานเป็นสาวน้อยคนหนึ่ง ปากจัดมาก ด่าว่านเหยวียนไปยกใหญ่…บอกว่าเขาหน้าตาไม่ดีแต่คิดไปไกล”
“ได้ยินมาว่าเซี่ยวเฟินฟางโกรธจนแทบตาย ก็นะ เธอเห็นลูกชายเป็นสมบัติล้ำค่า จะยอมให้ใครมาพูดแบบนั้นได้ยังไง?”
หลี่ชุ่ยชุ่ยไม่รู้เรื่อง จึงถามว่า “แล้ววันนี้เป็นยังไงบ้าง?”
“วันนี้นะเหรอ แม่สื่อแนะนำหญิงม่ายมาเลย! รูปร่างของเธอนี่สิ โอ้โห”
“ว่านเหยวียนสนใจเธอทันที แต่พ่อแม่ของเขาไม่ยอมรับหญิงม่ายเด็ดขาด!”
“ก็เลยต้องไปดูตัวต่อพรุ่งนี้ไงล่ะ”
หลี่ชุ่ยชุ่ยฟังแล้วขำ “การดูตัวแบบนี้มันเหมือนกับการเลือกผักกาดขาวเลยนะ”
หยางเจวียนหัวเราะ “พรุ่งนี้พวกเราไปดูความสนุกกันเถอะ ไปดูว่าครอบครัวนี้จะเลือกผักกาดขาวยังไง”
