บทที่ 91 พี่ชายคนโตเสียหน้า
บทที่ 91 พี่ชายคนโตเสียหน้า
ลูกไก่ที่บ้านของเย่เสี่ยวจิ่น ตัวที่โตที่สุดมีน้ำหนักถึง 2 จินแล้ว
เมื่อมีสาวน้อยมาเยือนถึงบ้าน พวกเขาย่อมไม่กล้าที่จะละเลยมารยาท
แม้ว่าพวกเขาจะงุนงงกับสถานการณ์ แต่มารยาทที่ควรมีก็ต้องรักษาไว้
หลี่หย่าผิงรีบกล่าวว่า “ไม่เป็นไรค่ะ ฉันแค่ผ่านมาเท่านั้น จะรีบไปแล้ว”
เธอไม่อยากจะกินข้าวที่นี่เลย
หลี่ชุ่ยชุ่ยรู้สึกลำบากใจ เห็นได้ชัดว่าสาวน้อยคนนี้ดูไม่ค่อยมีความสุข
เธอก็ไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดี
ที่จริงแล้ว… ทางบ้านก็ไม่ได้เตรียมตัวรับแขกไว้ แต่แขกก็มาถึงเสียแล้ว
“แม่ครับ ผมกลับมาแล้ว” เย่จวินแบกจอบเดินกลับมาอย่างรวดเร็ว
เขามองหลี่หย่าผิงแวบหนึ่ง หญิงสาวคนนี้เป็นสาวเมืองที่มีผิวพรรณเนียนนุ่มจริง ๆ
ต่อหน้าเธอ ตัวเขาเองไม่ใช่คนในโลกเดียวกันกับเธอเลย
“เรามาคุยกันหน่อยเถอะ”
หลี่หย่าผิงกำลังคิดเช่นนั้นพอดี จึงเดินตามเย่จวินไปด้านข้าง
เย่จวินมองหลี่หย่าผิง “ผมไม่รู้ว่าทำไมแม่สื่อถึงให้คุณมาที่บ้านผม…”
เขากำลังจะพูดว่า พวกเราสามารถทานข้าวด้วยกัน แล้วเขาจะส่งหลี่หย่าผิงกลับ
ถือว่าเป็นมารยาทเท่านั้น
หลี่หย่าผิงกลับคิดว่าเย่จวินเป็นคางคกอยากกินเนื้อหงส์
เธอแค่นเสียงฮึ กอดอก พูดว่า “ฉันขอพูดให้ชัดเจนก่อน ฉันกับคุณไม่มีทางเป็นไปได้หรอก”
“ก่อนหน้านี้แม่สื่อบอกว่าคุณขยันและจริงจัง ส่วนฉันน่ะ…”
“ที่ต้องการคือลูกเขยที่เชื่อฟัง รู้จักกาลเทศะ และยอมทำงานหนักโดยไม่บ่น”
“แต่บ้านของคุณก็ยากจนเกินไป ช่างทรุดโทรมเหลือเกิน…”
“ฉันไม่ใช่คนที่มาช่วยเหลือคนจนนะ”
หลี่หย่าผิงขมวดคิ้วด้วยความรังเกียจ “สภาพของคุณแบบนี้ ยังกล้ามาดูตัวอีกเหรอ? พวกคุณไม่ส่องกระจกดูตัวเองบ้างหรือไง?”
“ฉันขอเตือนนะ ไอ้คางคกขี้เรื้อน อย่าฝันเฟื่องไปหน่อยเลย”
เย่จวินได้ยินคำพูดนั้นก็ขมวดคิ้วทันที
เขาโกรธจนหน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงอย่างรุนแรง
เขาไม่รู้เรื่องการดูตัวนี่มาก่อนเลย แต่กลับถูกด่าแบบนี้?
เย่จวินก็ไม่อยากสนใจเธออีกต่อไป “ผมไม่มีความคิดจะดูตัวกับคุณหรอก คุณไปเถอะ”
เย่จื้อผิงกำลังจับไก่อยู่ ยังไม่รู้เรื่องราว ก็ถูกเย่จวินแย่งไปเสียแล้ว
“เกิดอะไรขึ้น?”
เย่จวินพูดอย่างไม่พอใจ “นี่เป็นไก่ของจิ่นเป่า ทำไมต้องให้คนนอกกิน?”
“ไก่ตัวนี้ยังเล็กอยู่ ฆ่าตอนนี้ก็เสียเปล่า”
อู๋เยว่จี่ก็มาถึงในตอนนั้น
เธอสงสัยมาก “ทำไมพวกคุณหน้าตาเป็นแบบนี้ล่ะ?”
“ไปเจอฝ่ายหญิงมาแล้วเหรอ? ไม่เหมาะสมกันเหรอ?”
เย่จวินขมวดคิ้วมองอู๋เยว่จี่ “เรื่องที่เธอก่อไว้ เธอก็จัดการพาคนไปเองซะ”
เสียงฝีเท้าดังมา
หลี่หย่าผิงเดินมาจากด้านข้าง
เธอจ้องเย่จวินอย่างโกรธเคือง ไม่คิดว่าคนคนนี้จะกลับหน้าไม่รับรู้คนง่าย ๆ แบบนี้
เธอตั้งใจพูดว่า “ใช่แล้ว ฉันไม่ได้สนใจเขาคนนี้ ดังนั้นตอนนี้เขาถึงรีบไล่ฉันไปไง”
“ก็เป็นอย่างนั้นแหละ…”
เย่จื้อผิงพูดอย่างจนปัญญา “เสี่ยวจวิน ถึงจะไม่สนใจ ก็ไม่ควรไล่คนอื่นไปนะ”
“อย่างน้อยก็กินข้าวสักมื้อเถอะ ในเมื่อมาไกลถึงขนาดนี้แล้ว”
“พ่อ…” เย่จวินกำลังจะพูด
หลี่หย่าผิงส่งเสียงฮึดฮัดแล้วเดินจากไปแล้ว
หลี่ชุ่ยชุ่ยส่ายหน้า “ช่างเถอะ เอาไก่กลับไปเถอะ ไก่ตัวนี้ยังเล็กอยู่เลย”
อู๋เยว่จี่รีบวิ่งตามไปทันที
เธอเห็นหลี่หย่าผิงเดินเร็วขึ้นเรื่อย ๆ จึงพูดว่า “คุณหนูคะ เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ?”
“เย่จวินเป็นคนที่มีความสามารถที่สุดในรุ่นหนุ่มสาวของหมู่บ้านนี้นะคะ”
“เขาพูดอะไรทำให้คุณโกรธเหรอ?”
“ไม่ใช่” หลี่หย่าผิงกลอกตา “บ้านนี้จนมาก บ้านก็ทรุดโทรมขนาดนั้น”
“ฐานะครอบครัวฉันดี จะแต่งงานกับคนแบบนี้ได้ยังไง?”
อู๋เยว่จี่คิดในใจ สายตาเธอสูงเกินไปแล้ว
คนที่จะจับคู่ให้ก็จับคู่ให้หมดแล้ว แต่ไม่มีคู่ไหนสำเร็จเลย
ตอนนี้ไม่มีให้เลือกแล้วยังมีอารมณ์แบบนี้อีก
“เขาดีจริง ๆ นะ คุณลองทำความรู้จักดูอีกหน่อยสิ”
“คุณลองคิดดู ครอบครัวคุณพาลูกชายเขาไปแล้ว แต่หลังจากนั้นก็ไม่กลับมาอีกเลย”
“ครอบครัวเขามีลูกชายหลายคน ตั้งสามคน พาไปคนหนึ่งก็ไม่ว่าอะไร คนอื่นไม่มีใครเป็นแบบนี้หรอกนะ”
หลี่หย่าผิงชะงักฝีเท้า คิดทบทวนอย่างละเอียด
เย่จวินมีรูปร่างสูงใหญ่ ความจริงแล้วเธอก็พอใจในรูปลักษณ์ภายนอกของเขา
“แต่ท่าทีของเขาที่มีต่อฉันแย่มาก เขาไม่รู้หรือว่าฉันมีสถานะอะไร?”
“ด้วยท่าทีแบบนั้นของเขา ก็ไม่แปลกที่ฉันจะโกรธ”
“ถึงอย่างไรเขาก็เป็นแค่คนเข้ามาแต่งงานกับลูกสาวเจ้าของบ้าน กินข้าวแกงเขา ก็ควรจะอ่อนน้อมถ่อมตนหน่อยสิ”
อู๋เยว่จี่เห็นด้วย “ใช่ ๆ ๆ หลังจากนี้ฉันจะไปพูดกับเขา แล้วคุณก็ลองพิจารณาดูอีกที”
หลี่หย่าผิงจึงพอใจ
เรื่องวุ่นวายในบ้านทำให้น้ำเดือดแล้วแต่ก็ยังไม่ได้ฆ่าไก่
พอถึงเวลาอาหารกลางวัน เย่เสี่ยวจิ่นกลับมาพบว่าบรรยากาศในบ้านไม่ค่อยดีเลย
หลี่ชุ่ยชุ่ยนั่งอยู่บนธรณีประตูถอนหายใจไม่หยุด
เย่จื้อผิงนั่งอยู่บนเก้าอี้เหม่อลอย ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่
เย่จวินมีสีหน้าดำมืด คิดถึงคำพูดของผู้หญิงคนนั้น ช่างน่าโมโหและทำให้เจ็บใจจริง ๆ
เขาเม้มริมฝีปาก ใบหน้าเคร่งเครียด ทำท่าเหมือนไม่อยากพูดอะไร
เย่เสี่ยวจิ่นเอามือไพล่หลังเข้าไปใกล้ ๆ “พี่ใหญ่คะ เป็นอะไรไปเหรอ?”
“ใครทำให้พี่โกรธ? ทำไมถึงขมวดคิ้วแบบนี้ล่ะ”
เธอพูดพลางใช้นิ้วดันคิ้วของเย่จวิน
เธอหัวเราะพรืด “โอ้โห คิ้วของพี่ใหญ่ขมวดเป็นภูเขาลูกเล็ก ๆ เลย”
เย่จวินอดหัวเราะไม่ได้ “จิ่นเป่า ไม่มีอะไรหรอก รีบไปกินข้าวเถอะ”
เย่เสี่ยวจิ่นเบะปาก รู้ว่ามีคนมาดูตัวที่บ้าน
คงเป็นเพราะพี่ชายรู้สึกเสียหน้า
เธอยิ้มกริ่มดึงแขนเย่จวิน “พี่ใหญ่ อย่าเสียใจไปเลย แค่คนแปลกหน้าคนหนึ่งเท่านั้นเอง”
“อีกอย่างพี่ใหญ่ก็ดีอยู่แล้วนี่ ต่อไปก็จะได้เจอคนที่เหมาะสม”
“พวกเราก็ไม่ต้องรีบร้อนอะไรหรอก”
“ไม่เป็นไร จิ่นเป่า พี่ไม่ได้ใส่ใจอะไรหรอก” เย่จวินพูดพร้อมรอยยิ้ม “มันก็แค่ความเข้าใจผิดเท่านั้นเอง”
“พี่ไม่เคยคิดจะไปดูตัวอยู่แล้ว เธอไม่ต้องเป็นห่วงหรอกนะ”
เขาตั้งใจฝืนยิ้มอย่างผ่อนคลาย “ทุกคนอย่าเพิ่งนั่งเฉย ๆ สิ รีบกินข้าวเที่ยงกันเถอะ”
เย่จวินลูบผมของเย่เสี่ยวจิ่น
ผ่านไปหนึ่งวัน เย่จวินก็ยังคงเงียบขรึมอยู่บ้าง
แต่เช้าตรู่ หลี่ชุ่ยชุ่ยถอนหายใจด้วยความกังวล
เย่จวินตื่นนอน เห็นเย่เสี่ยวจิ่นยังไม่ออกไปไหน จึงถามว่า “จิ่นเป่า วันนี้ไม่ไปสวนผลไม้เหรอ?”
“วันนี้ไม่มีอะไรทำ พี่ใหญ่ พวกเราไปปีนเขากันไหม?”
“ดอกไม้บนภูเขาบานสะพรั่งแล้ว เสียงนกร้องและกลิ่นหอมของดอกไม้ช่างเหมาะแก่การออกไปเที่ยวชมธรรมชาติจริง ๆ”
เย่เสี่ยวจิ่นชวนพี่ชาย “พี่ใหญ่ไปกับหนูนะ หนูก็อยากออกไปออกกำลังกายบ้าง”
เย่จวินพยักหน้า “ได้”
หลี่ชุ่ยชุ่ยถอนหายใจอย่างโล่งอก “จริงด้วย คนเราเหนื่อยแล้วก็ควรออกไปเดินเล่นบ้างนะ”
“จิ่นเป่า เอาขนมชิงถวนและไข่ไปด้วยนะลูก”
“ถ้าหิวระหว่างทางจะได้กินอิ่มท้อง”
เย่เสี่ยวจิ่นพยักหน้ารับคำ
หลังจากกินอาหารเช้าเสร็จ ทั้งสองคนก็พากันขึ้นเขาพร้อมกับอาหาร
พี่ชายมีความกดดันทางจิตใจค่อนข้างมากมาตลอด จะว่าเป็นคนจิตใจอ่อนไหวก็ไม่ใช่
แค่มีเรื่องให้กังวลมากกว่าคนอื่น ตั้งแต่เด็กเขาก็แบกรับภาระหนักที่สุดในครอบครัว
เมื่อคืนนอนไม่หลับ
คิดว่าถ้าวันหน้าต้องแต่งงานจริง ๆ คนในครอบครัวจะต้องเผชิญกับแรงกดดันมากแค่ไหน
ยิ่งคิด เขาก็ยิ่งนอนไม่หลับ
กลัวว่าเรื่องของตัวเองจะกลายเป็นภาระในใจของพ่อแม่
บนภูเขามีต้นไม้เขียวชอุ่ม ต้นไม้สูงตระหง่าน
ยังมีดอกไม้เล็ก ๆ มากมายที่ไม่รู้ชื่อ ดูอ่อนช้อยเป็นพิเศษภายใต้แสงแดด
เย่เสี่ยวจิ่นก้าวเดินด้วยฝีเท้าเล็ก ๆ “พี่ใหญ่ เมื่อวานพี่ไปดูตัวไม่ราบรื่นเหรอคะ?”
“ก็ไม่ได้ตั้งใจจะไปดูตัวอยู่แล้ว” เย่จวินยิ้มอย่างจนปัญญา พูดแล้วก็ยังรู้สึกหงุดหงิดอยู่มาก
“โดนต่อว่าทันทีตั้งแต่ต้น แม้จะเป็นความจริง แต่ก็…พูดจาอาจจะไม่ค่อยไพเราะนัก”
เขาพูดว่า “พี่เห็นพ่อแม่กังวลเรื่องนี้มาก เลยรู้สึกไม่ค่อยดี”
“มีอะไรให้ต้องอายด้วยล่ะ” เย่เสี่ยวจิ่นเด็ดดอกไม้เล็ก ๆ มาเล่นในมือ “หนูได้ยินมาว่าพี่ชายบ้ารองหน้าตาธรรมดา ๆ ยังมั่นใจในตัวเองขนาดนั้นเลยนะ”
“พี่ก็ควรมั่นใจในตัวเองบ้างนะ อย่าดูถูกตัวเองมากเกินไป”
“บ้านของเราเล็กเกินไป” เย่จวินส่ายหน้า “แค่มีแขกมาพักยังไม่มีที่ให้นอนเลย”
“ไม่ต้องพูดถึงการมีครอบครัวเลย”
“รอปีหน้าพี่จะใช้แรงงานแลกไม้มาสักหน่อย แล้วจะปรับปรุงบ้านให้ดีขึ้น ตอนนั้นจะทำห้องให้จิ่นเป่าอยู่ด้วย”
เย่เสี่ยวจิ่นอยากจะบอกว่าเรื่องบ้านไม่ต้องกังวลเลย
แต่เธอก็อดทนไว้
เธอมองดูทิวทัศน์อันสวยงามในป่า จู่ ๆ ก็เห็นเห็ดจำนวนมากอยู่ใต้กองใบสน
เธอดีใจมาก วิ่งปรู๊ดไปทันที
เย่เสี่ยวจิ่นเก็บเห็ดจากพื้น “พี่ใหญ่ มีเห็ดเยอะแยะเลย กินได้ไหมคะ?”
“กินได้ มันคือเห็ดสน อร่อยมากเลยนะ”
