บทที่ 81 ซื้อสตรอว์เบอร์รีทำเงิน (รีไรต์)
บทที่ 81 ซื้อสตรอว์เบอร์รีทำเงิน (รีไรต์)
หลี่ชุ่ยชุ่ยตกใจทันที
คิดว่าด้วยราคาที่แพงขนาดนี้ คงขายไม่ออกแล้ว
หล่อนกำลังจะพูด
หลินเสียพลันยิ้มขึ้นมา พูดกับเหยาซิ่วซิ่วว่า “สตรอว์เบอร์รีแพงกว่าแอปเปิลอยู่แล้วนะ”
“เพราะสตรอว์เบอร์รีดูแลยาก ต้องปลูกต้นกล้าใหม่ทุกปี”
“แถมเธอดูสิ สตรอว์เบอร์รีพวกนี้เก็บรักษาและขนส่งยากมาก เลยเป็นผลไม้ที่บอบบางน่ะ”
เธอยิ้มพูดว่า “แม้แต่ในเมืองใหญ่ ก็ไม่ใช่ว่าทุกคนจะซื้อสตรอว์เบอร์รีได้หรอกนะ”
หลินเสียรู้ดีว่าราคานี้ กับคุณภาพของสตรอว์เบอร์รีพวกนี้ ถือว่าถูกมากแล้ว
ในเมืองใหญ่ พอบรรจุกล่องของขวัญ ราคาก็จะเพิ่มขึ้นเป็นสองเท่าเลยทีเดียว
“ฉันจะซื้อสี่จิน”
หลินเสียหัวเราะพลางกล่าวว่า “คราวนี้ฉันสามารถทันรุ่นแรกได้แล้ว”
เหยาซิ่วซิ่วเห็นเพื่อนร่วมงานซื้อมากขนาดนั้น จึงพูดว่า “งั้นฉันก็จะซื้อสองจินด้วย”
ที่นี่มีสตรอว์เบอร์รีทั้งหมดประมาณ 20 จินเศษ ๆ
ขายไปได้ 6 จินในทันที
หลี่ชุ่ยชุ่ยชั่งให้พวกเขาอย่างมีความสุข “เชิญค่ะ นี่คือสตรอว์เบอร์รีของพวกคุณ”
หล่อนใช้ใบตาลทำตะกร้าเล็ก ๆ สำหรับใส่สตรอว์เบอร์รี ดูประณีตมากทีเดียว
หลินเสียถือตะกร้าสีเขียวเล็ก ๆ พลางกล่าวว่า “นี่ช่างน่าสนุกจริง ๆ”
“คุณทำเองเหรอ? ช่างมีฝีมือจริง ๆ”
“ถ้าเอาไปขายในเมือง นี่ก็เป็นงานฝีมือเลยนะ”
หลี่ชุ่ยชุ่ยรับเงิน 4 หยวน 80 เหมา
หล่อนมองส่งพวกเขาจากไป
เหยาซิ่วซิ่วถือสตรอว์เบอร์รีมาที่โต๊ะทำงานของตัวเอง
คนรอบข้างเห็นผลไม้สีแดงสดในมือพวกเขา ต่างก็รู้สึกสงสัย
“นี่มันอะไรน่ะ? ทำไมมันลูกใหญ่จัง? อร่อยไหม?”
“อร่อยมากเลย แต่ว่าแพงไปหน่อย ฉันซื้อได้แค่สองจินเท่านั้น” เหยาซิ่วซิ่วพูดพลางยิ้ม “มีขายอยู่ที่หน้าประตูนั่นแหละ ถ้าพวกคุณอยากซื้อก็รีบไปเลยนะ”
“ไม่งั้นอีกสักพัก เขาอาจจะไปแล้วก็ได้”
หลินเสียกินสตรอว์เบอร์รีลูกใหญ่อย่างพึงพอใจ “ฉันไม่เคยคิดเลยว่าจะได้ซื้อสตรอว์เบอร์รีที่นี่ อร่อยจริง ๆ”
“ฉันคาดว่าวันนี้คนเดียวก็คงกินหมดแล้วละ”
อ่านน้อยลง
“สตรอว์เบอร์รีนี้แทบไม่มีรสเปรี้ยวเลย หวานมากทีเดียว”
คนอื่น ๆ ก็สงสัยอยากขอชิมรสชาติดูบ้าง
แน่นอนว่าทั้งสองคนไม่ยอม
สตรอว์เบอร์รีนี้ลูกใหญ่มาก หนึ่งจินมีไม่กี่ลูกเท่านั้น
เมื่อคำนวณแล้ว แต่ละลูกมีราคาแพงมาก
เซี่ยวฟู่กุ้ยก็มาทำงานแล้ว ในมือถือสตรอว์เบอร์รีมาสองจิน “ฮ่า ๆ ทุกคนมาดูสิว่าฉันมีของดีอะไรมา?”
“คราวที่แล้วไม่ได้ซื้อฝ้ายของพวกเขา คราวนี้ฉันซื้อสตรอว์เบอร์รีของพวกเขาทันแล้ว”
คราวนี้ท่าทีของเซี่ยวฟู่กุ้ยแตกต่างไปโดยสิ้นเชิง
เขาลองชิมดูหนึ่งลูก รสชาติดีจริง ๆ
ถ้าเอาไปให้คุณครูสาวที่เขาชอบ ก็จะดูมีหน้ามีตามากทีเดียว
“คุณจะให้พวกเราลองชิมไหม?” มีคนถาม
“ไม่ได้หรอก ฉันจะเอาไปให้คุณครูหลี่น่ะ” เซี่ยวฟู่กุ้ยแค่นเสียงอย่างหยิ่ง ๆ “เธอคงไม่เคยกินของแบบนี้มาก่อนแน่ ๆ”
เหยาซิ่วซิ่วอดไม่ได้ที่จะพูดว่า “เยี่ยมไปเลยนะแก นี่กำลังทุ่มเงินมหาศาลเพื่อแลกรอยยิ้มสาวสวยสินะ?”
เซี่ยวฟู่กุ้ยช่วงนี้กำลังหาคู่ และก็ใจป้ำพอสมควร “แน่นอนสิ คุณครูหลี่เป็นดอกไม้งามนะ”
“ถ้าฉันไม่ทุ่มเทหน่อย สาวสวยก็คงไม่สนใจฉันหรอก”
คนอื่น ๆ ก็สงสัยอยากซื้อบ้าง
ตลอดช่วงเช้า ขายไปทีละจิน ก็ขายไปได้ 13 จินแล้ว
ในตะกร้าเหลืออีกแค่ 8 จินกว่า ๆ
หลี่ชุ่ยชุ่ยเห็นว่าใกล้เที่ยงแล้ว หล่อนมองดวงอาทิตย์บนท้องฟ้า “วันนี้แดดแรงจังเลยนะ”
“ใช่” เย่จื้อผิงพยักหน้า ตอนนี้ได้เงินมา 10 หยวน 4 เหมาแล้ว
สามีภรรยาทั้งสองต่างรู้สึกพอใจอย่างยิ่ง
ต้องรู้ไว้ว่า ก่อนที่จะขายฝ้าย พวกเขาเอาทุกอย่างในบ้านออกมาขายก็ยังได้เงินแค่ไม่กี่หยวนเท่านั้น!
เย่เสี่ยวจิ่นพูดขึ้นอย่างกะทันหัน “ที่นี่คงไม่มีคนซื้อแล้ว พวกเราไปที่อื่นกันดีไหม?”
“ไปที่ไหนล่ะ?”
เย่เสี่ยวจิ่นกลอกตาไปมา “ไปที่หน้าโรงพยาบาลกันเถอะ!”
โดยทั่วไปแล้ว เวลาคนไปเยี่ยมคนป่วย พวกเขามักจะซื้อผลไม้หรือขนมที่หน้าโรงพยาบาล
พวกเราไปที่นั่นก็พอดี
อย่างไรก็ตาม เหลือแค่ครึ่งเดียวแล้ว ระหว่างทางเดินไป ดูว่าที่ไหนคึกคักก็ขายที่นั่นก็ได้
หลี่ชุ่ยชุ่ยจัดการเก็บของเสร็จแล้วลุกขึ้นยืน “งั้นพวกเราไปกันเถอะ”
โรงพยาบาลอยู่ตรงข้ามกับที่ว่าการอำเภอ
ยังมีอีกมากทีเดียว
ครอบครัวนั่งลงในที่ร่มริมถนนด้านข้างโรงพยาบาล
เย่จื้อผิงพูดว่า “ตอนนี้ก็เที่ยงแล้ว พวกคุณหิวหรือเปล่า ฉันจะไปซื้อซาลาเปาลูกเล็กมานะ?”
“จิ่นเป่า ลูกกระหายน้ำไหม อยากดื่มน้ำไหม?”
เย่เสี่ยวจิ่นรู้สึกกระหายน้ำเล็กน้อย
น้ำในกระบอกไม้ไผ่ที่นำมาจากบ้านหมดแล้ว
หลี่ชุ่ยชุ่ยกลัวว่าเย่เสี่ยวจิ่นจะหิว จึงพยักหน้า “ก็เที่ยงแล้วนะ คุณไปซื้อเถอะ”
“ระวังตัวด้วยนะ ขาของคุณยังไม่หายดีเลย”
“ไม่ต้องห่วง” เย่จื้อผิงลุกขึ้น หยิบกระบอกไม้ไผ่แล้วออกไปหาร้านค้า
หน้าประตูโรงพยาบาลมีผู้คนเดินไปมาพลุกพล่าน
จักรยานที่บรรทุกคนคันหนึ่งหยุดลง คู่รักหนุ่มสาวคู่หนึ่งลงจากรถ
“พวกเราซื้อผลไม้เข้าไปกันเถอะ” ซ่งหลิงหลัวพูด “ถ้านายเข้าไปมือเปล่าอีก เดี๋ยวแม่ฉันก็จะไม่ยิ้มแย้มให้นายอีกแล้ว”
ซุนหานยิ้มอย่างจนใจ “ได้ครับ แต่ว่าครั้งที่แล้วแม่คุณบอกว่าแอปเปิลไม่อร่อย เอาเป็นซื้อส้มดีไหม?”
“ส้มเหรอ? ที่บ้านญาติส่งส้มมาเยอะแยะ ยังกินไม่หมดเลย”
ซุนหานถอนหายใจ “ฤดูนี้ก็ไม่มีผลไม้อะไรอื่นนะ”
“ถ้าให้ผมว่า เอาเงินไปให้เลยดีกว่า”
ซ่งหลิงหลัวจ้องเขาตาขวาง “ไม่มีน้ำใจเลยสักนิด น่าแปลกใจที่ไหนล่ะที่แม่ฉันไม่ชอบนาย”
ขณะที่ทั้งสองคนกำลังคุยกัน พวกเขาสังเกตเห็นว่าในบรรดาคนขายของ แม่ลูกคู่ของเย่เสี่ยวจิ่นดูโดดเด่นเป็นพิเศษ
ซ่งหลิงหลัวเดินเข้าไปใกล้ มองดูสตรอว์เบอร์รีอย่างสนใจ “ผลไม้นี่หอมจังเลย ราคาจินละเท่าไหร่คะ?”
“แปดเหมาค่ะ” เย่เสี่ยวจิ่นรีบตอบ พร้อมกับหยิบตะกร้าใบตาลออกมา “ซื้อสตรอว์เบอร์รีแถมตะกร้าเล็ก ๆ ด้วยนะคะ”
“การนำไปเยี่ยมคนป่วยนั้นดูมีหน้ามีตามาก นี่เป็นผลไม้ชั้นดีนะ”
“ในทั้งอำเภอนี้ มีแค่ที่ร้านของเราเท่านั้นที่มีขาย”
ซ่งหลิงหลัวยิ้มน้อย ๆ เห็นเด็กคนนี้ตัวเล็กแค่นี้ แต่พูดจาฉลาดเฉลียวมาก
“แปดเหมาเชียวเหรอ แพงเกินไปแล้ว”
ซุนหานกลับมองเห็นเหมือนผู้ช่วยที่มาช่วยชีวิต “คุณช่วยจัดใส่ตะกร้าให้พวกเราหน่อย”
เขาไม่สนใจเรื่องรสชาติเท่าไหร่ ขอแค่ราคาดูมีหน้ามีตาพอ
เขาก็จะสามารถเผชิญหน้ากับแม่ยายที่ยากจะรับมือได้แล้ว
เย่เสี่ยวจิ่นหยิบตะกร้าใบใหญ่ขึ้นมา “ใบเล็กใส่ได้สองจิน ใบใหญ่ใส่ได้สี่จิน พวกคุณจะเอาแบบไหนล่ะ?”
ซุนหานมองดูแล้วเห็นว่าตะกร้าใบเล็กดูบอบบางเกินไป “เอาแบบสี่จินแล้วกัน”
ซ่งหลิงหลัวรีบพูดขึ้นว่า “สี่จินจะกินทันที่ไหนกัน?”
“แม่ของคุณมีญาติมากมายอยู่ที่นี่ทุกวัน ถ้าซื้อแค่สองจิน ผมคงไม่กล้าเอาไปให้” ซุนหานรู้สึกกังวล กลัวว่าจะถูกกลุ่มญาติพูดจาประชดประชัน
“คุณก็ไม่รู้ว่าแม่ของคุณพูดจาน่าฟังแค่ไหน นี่เรียกว่าจ่ายเงินเพื่อซื้อความสบายใจ”
เย่เสี่ยวจิ่นฟังแล้วรู้สึกขบขัน
ตั้งแต่โบราณมา ลูกเขยเอาใจแม่ยายก็เป็นปัญหาใหญ่อยู่แล้ว!
“งั้นพวกคุณเลือกกันเองก็แล้วกัน”
ซ่งหลิงหลัวย่อตัวลงเลือกสตรอว์เบอร์รี 4 จิน
“นี่ดูสดใหม่จังเลยนะ ไม่มีลูกเน่าเลยสักลูก คงเพิ่งเก็บมาใหม่ ๆ สินะ?”
“ใช่แล้วค่ะ รับรองว่าสดใหม่ที่สุดเลยค่ะ” เย่เสี่ยวจิ่นพูดพร้อมรอยยิ้ม
ซุนหานจ่ายเงิน 3 หยวน 2 เหมา
แต่เดิมแค่ต้องการหลอก ๆ ไม่คิดว่าจะเลือกถูกใจจริง ๆ
