บทที่ 78 เก็บเกี่ยวน้ำผึ้งครั้งใหญ่ (รีไรต์)
บทที่ 78 เก็บเกี่ยวน้ำผึ้งครั้งใหญ่ (รีไรต์)
เย่จื้อผิงกำลังทำงานอยู่ในสวนผลไม้
ซูต้าเฉียงเห็นเขาเดินถือไม้เท้า จึงถามว่า “ขาของนายยังไม่หายดีเหรอ?”
เย่จื้อผิงยิ้มอย่างจนใจ “เฮ้อ โดนระเบิดเข้าไป จะหายเร็วได้ยังไงล่ะ?”
ซูต้าเฉียงพยักหน้า “พวกนายนี่ใจดีจริง ๆ บาดเจ็บหนักขนาดนี้”
“ถ้าเป็นฉัน ต้องให้ลู่เฟิงควักกระเป๋าจ่ายค่าเสียหายให้หมดแน่ ๆ”
เย่จื้อผิงรู้ว่านิสัยของซูต้าเฉียงไม่ใช่คนที่จะยอมใครง่าย ๆ
เขายิ้มขื่น “ฉันเป็นแค่คนธรรมดา ไม่อยากไปมีเรื่องกับใครหรอก”
“ก็เลยทำให้ลู่เฟิงคนนั้นชอบรังแกคนอ่อนแอ แต่กลัวคนแข็งแกร่งไง” ซูต้าเฉียงแค่นเสียงอย่างดูถูก “นายไม่รู้หรอก ตอนนี้เขานอนอยู่บ้านทุกวันเลย”
“เมียเขาก็กลับบ้านเกิดไปแล้ว ส่วนเขาน่ะ…”
“ขาทั้งสองข้างบาดเจ็บ ลุกจากเตียงไม่ได้ ดูน่าสงสารมากเลยนะ”
“นั่นไม่ใช่กรรมตามสนองหรอกเหรอ?”
เย่จื้อผิงเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วพยักหน้า “โลภมากไม่รู้จักพอ สักวันก็ต้องเกิดเรื่องแน่”
เย่เสี่ยวจิ่นจัดวางรังผึ้งหลายรังไว้ในสวนลูกแพร์เดือนนี้ และใส่น้ำตาลทรายไว้ข้างใน
ทุกคนช่วยกันนำผึ้งมา
ตอนนี้ในรังผึ้งส่งเสียงหึ่ง ๆ มีผึ้งเพิ่มขึ้นมาก
มีผึ้งมากมายจนดูน่ากลัวไปหน่อย
หยางเจวียนพูดว่า “จิ่นเป่า ช่วงนี้ฉันเห็นผึ้งพวกนี้เหมือนกำลังผลิตน้ำผึ้งแล้วนะ”
“ฉันดูในรังหนึ่ง น้ำผึ้งเต็มไปหมดเลย สีเหลืองทองอร่าม ดูน่าอร่อยมาก”
“คาดว่าอีกไม่กี่วันนี้ คงเอาออกมาได้แล้ว”
แต่ปีนี้อากาศหนาวมาก ดังนั้นแม้จะเข้าเดือนเมษายนแล้ว ดอกแพร์เพิ่งจะร่วงโรยหมด
อย่างไรก็ตาม ดอกกุหลาบพันปีและดอกจื่ออวิ๋นอิงบนภูเขามากมาย ต่างบานสะพรั่งเต็มไปหมด
ผึ้งก็ไม่ขาดแคลนที่เก็บน้ำหวาน
โดยเฉพาะอย่างยิ่งดอกแพรรุ่นนี้ ทำให้ผึ้งอิ่มหนำสำราญ
เย่เสี่ยวจิ่นพยักหน้า “งั้นต้องระวังเวลาเปิดรังผึ้งสินะ?”
“หนูเห็นผึ้งดุมาก ถ้าโดนต่อยคงเจ็บมากแน่ ๆ”
“เมื่อวานพ่อหนูเดินผ่านมาทางนี้ โดนต่อยไปทีหนึ่ง เป็นตุ่มแดงใหญ่เลย”
หยางเจวียนพยักหน้าพลางยิ้ม “ใช่ไหมล่ะ? ตอนฉันดูก็โดนต่อยไปทีเหมือนกัน”
เธอพลิกแขนเสื้อขึ้น ชี้ไปที่ตุ่มแดงบวมเล็ก ๆ บนแขน “ดูสิ นี่เจ็บมากเลยนะ”
“ยังต้องสวมถุงมือมาเปิดด้วย ไม่อย่างนั้นก็จะถูกต่อยจนเป็นรังต่อเลย”
เย่เสี่ยวจิ่นอดหัวเราะไม่ได้ “นั่นสิ”
“คุณดูสิว่าใครจะทำได้ สองสามวันนี้อากาศดี สามารถเอาออกมาได้”
“ถึงตอนนั้นแบ่งกันก็จะได้เยอะอยู่”
ปีนี้เย่เสี่ยวจิ่นจัดการรังผึ้งช้าไปหน่อย
แต่รังผึ้ง 15 รัง ก็น่าจะได้น้ำผึ้งประมาณ 100 จิน
หยางเจวียนรีบไปบอกผู้ชายสองคนเรื่องนี้
ทั้งสองคนก็ตกลงรับปาก
ในสวนลูกแพร์ นอกจากคนใส่ปุ๋ยแล้ว ก็เห็นผู้ชายสองคนถือถังใบใหญ่ไปเอาน้ำผึ้ง
เย่จื้อผิงเห็นพวกเขา ก็เข้าไปร่วมวงด้วย
สวีซานหัวเราะพลางกล่าวว่า “จื้อผิง นายหลบไปให้ไกลหน่อยสิ พวกเรามีถุงมือและเสื้อคลุมป้องกันอยู่ ถ้านายเข้ามาใกล้แล้วโดนต่อย มันจะเจ็บมากเลยนะ”
“เหล่าซาน นายเตรียมตัวมาดีจริง ๆ” เย่จื้อผิงมองดูเสื้อคลุมของเขา “น้ำผึ้งเป็นยังไงบ้าง?”
‘หึ่ง หึ่ง หึ่ง’
รังผึ้งถูกเปิดออก ผึ้งทั้งหลายบินออกมาส่งเสียงหึ่ง ๆ
สวีซานหยิบรวงผึ้งออกมาหนึ่งรวง รวงผึ้งนุ่มนิ่ม ภายในเต็มไปด้วยน้ำผึ้งจนเกือบจะล้นออกมา
“ดูสิ”
เย่จื้อผิงมองดูอย่างตื่นเต้น “โอ้โห ดีจริง ๆ เลย”
“รังนี้น่าจะมีน้ำผึ้งประมาณ 10 กว่าจินได้”
“10 กว่าจิน…” สวีซานชั่งน้ำหนักแล้วใส่ลงในถัง “ก็น่าจะประมาณนั้นแหละ”
สวีซานกับซุนเหล่าหู่ทำงานกันอย่างขะมักเขม้นเกือบครึ่งวัน
นำรังผึ้งทั้งหมดออกมาแล้ว
ทั้งสองคนยกถังลงไปที่เชิงเขาเพื่อจัดการต่อ
สุดท้ายเก็บน้ำผึ้งได้จริง ๆ 107 จิน
น้ำผึ้งในถังดูข้นมาก มีคนลองชิมดู หวานจับใจ
สวีซานระมัดระวังตัว แต่ก็ยังถูกต่อย
ซุนเหล่าหู่ยิ่งแย่กว่า แต่เดิมไม่กลัวอะไรเลย ตอนนี้แขนทั้งสองข้างแดงไปหมด
เย่เสี่ยวจิ่นเห็นสภาพของพวกเขาแล้วทนดูไม่ได้ “พวกคุณเหนื่อยมากเลย”
ซุนเหล่าหู่ถอนหายใจ “ฉันคิดว่าไม่มีอะไร ไม่ทันระวังว่าผึ้งจะมุดเข้าไปในเสื้อผ้าด้วย!”
“พอรู้ตัวอีกที หน้าท้องก็ถูกต่อยไปหมดแล้ว”
เขาพูดพลางเปิดเสื้อขึ้น บนหน้าท้องมีตุ่มแดง ๆ หลายตุ่มจริง ๆ
เย่เสี่ยวจิ่นหัวเราะขึ้นมา “เดี๋ยวไปอนามัยเอายามาทาหน่อยก็แล้วกัน นี่มันน่าสงสารจริง ๆ”
ในสวนผลไม้นอกจากเย่เสี่ยวจิ่นแล้ว มีคนอยู่ 20 คน
สวีซานกับซุนเหล่าหู่คือสองคนที่เหนื่อยที่สุด โดนต่อยจนบาดเจ็บ แต่ละคนได้รับส่วนแบ่ง 4 จิน
ส่วนคนที่เหลือ แต่ละคนได้รับส่วนแบ่ง 2 จิน
เย่เสี่ยวจิ่นในฐานะหัวหน้าทีม ไม่เกรงใจเอาไป 6 จิน
ที่เหลืออีก 57 จินส่งมอบให้กับทีม
ตอนกลับบ้าน
หลี่ชุ่ยชุ่ยเห็นพ่อลูกสองคนเอาน้ำผึ้งกลับมา 8 จิน ดีใจจนอดไม่ได้ “น้ำผึ้งเยอะขนาดนี้เลยเหรอ?”
“คนอื่น ๆ ก็ได้เยอะแบบนี้ด้วยหรือเปล่า?”
“ได้ยินมาว่าสวนผลไม้ของพวกคุณมีน้ำผึ้งเยอะมากเลยนะ”
เย่จื้อผิงพูดอย่างเก้อเขิน “ไม่ใช่หรอก ปกติก็แค่สองจินเท่านั้น จิ่นเป่า…”
“จิ่นเป่าคนเดียวเอาไปตั้งหกจิน”
เย่เสี่ยวจิ่นนั่งอยู่บนเก้าอี้ ใช้ตะเกียบจิ้มน้ำผึ้งนิดหน่อยแล้ววางบนลิ้น
หวานจนแทบจะเลี่ยน
เธอสังเกตเห็นว่าพ่อแม่มองเธอด้วยสีหน้าแปลก ๆ จึงถามอย่างสงสัย “มีอะไรเหรอคะ?”
“น้ำผึ้งนี่หวานมากเลย พ่อแม่ลองชิมดูสิคะ”
หลี่ชุ่ยชุ่ยพูดอย่างลังเล “จิ่นเป่า ลูกเอาไปคนเดียวตั้งหกจินเลยเหรอ?”
“ใช่ค่ะ” เย่เสี่ยวจิ่นกะพริบตาปริบ ๆ “หนูเป็นหัวหน้าทีมนี่คะ หนูก็ทำงานด้วย”
“รังผึ้งพวกนี้ หนูเป็นคนจัดการทั้งหมดเลยนะคะ ไม่งั้นทุกคนก็คงไม่ได้แม้แต่นิดเดียว”
“หนูเอามาหกจิน หรือว่าเอามาน้อยไปหรือเปล่า?”
หลี่ชุ่ยชุ่ยเห็นสีหน้าไร้เดียงสาของลูกสาว ชั่วขณะนั้นถึงกับไม่รู้จะพูดอะไรดี
“แม่ของลูกคิดว่าลูกเอามามากเกินไป” เย่จื้อผิงก็ไม่รู้ว่าควรจะหัวเราะหรือพูดอะไรดี
“นี่เรียกว่าทำงานตามกำลัง ไม่มีปัญหาหรอกค่ะ” เย่เสี่ยวจิ่นยังคงมีแนวคิดเหมือนเดิม “หนูไม่ได้ทำงานฟรีนะคะ”
“แล้วก็แค่หกจินเท่านั้นเอง หนูก็ไม่ได้เอามาเยอะ”
“ทุกคนก็ไม่มีใครว่าอะไร แม่ไม่ต้องกังวลนะคะ”
เธอรินน้ำร้อนใส่แก้ว คนน้ำผึ้งดื่ม
หลี่ชุ่ยชุ่ยเห็นลูกสาวยุ่งวุ่นวาย จึงดึงมือเย่จื้อผิง “ทำไมคุณไม่ห้ามจิ่นเป่าหน่อยล่ะ?”
“ถ้าเรื่องนี้ไปเข้าหูคนอื่น มันจะไม่ดีเอานะ”
เย่จื้อผิงยิ้มขื่น เขาก็รู้สึกว่ามันไม่เหมาะสมเหมือนกัน
แต่จิ่นเป่า เธอจัดการทุกอย่างอย่างชัดเจนแล้ว
เขาก็ไม่มีโอกาสได้แทรกพูดอะไร
จะไปตำหนิจิ่นเป่าต่อหน้าคนมากมายขนาดนั้นก็คงไม่ได้
แบบนั้นจิ่นเป่าจะเสียหน้าเมื่ออยู่ข้างนอกนะ
เย่หวายก็กลับมาพอดีในตอนนั้น
เห็นน้ำผึ้งหนึ่งโหล
“พี่สาม ดื่มนี่เร็ว” เย่เสี่ยวจิ่นยื่นน้ำผึ้งให้เย่หวายราวกับกำลังอวดของล้ำค่า “น้ำผึ้งธรรมชาติแท้ ๆ เลยนะ”
เย่หวายถือแก้วไว้ น้ำยังอุ่น ๆ อยู่
รสชาติของน้ำผึ้งหวาน ๆ ช่วยให้คอชุ่มชื่น
“อร่อยจัง”
เย่เสี่ยวจิ่นเห็นเย่หวายชอบ เธอก็รู้สึกดีใจขึ้นมา “ดื่มอร่อยก็ดีแล้ว พวกเรามีตั้ง 6 จินนะ พี่ดื่มทุกวันในช่วงนี้ก็ได้”
“น้ำผึ้ง 6 จินเหรอ? มากขนาดนั้นเลยเหรอ?” เย่หวายอดไม่ได้ที่จะเบิกตากว้าง “น่าแปลกจริง ๆ ที่ฉันเห็นว่ามันเป็นโถใหญ่มาก”
“หามาได้มากขนาดนี้ เก่งมากเลย”
เย่เสี่ยวจิ่นมองหลี่ชุ่ยชุ่ย “แม่คะ พวกเราเอาขวดเล็ก ๆ มาแบ่งใส่กันไหมคะ”
“พอพี่ใหญ่กับพี่รองกลับมาจะได้ลองชิมด้วย”
หลี่ชุ่ยชุ่ยเห็นเย่เสี่ยวจิ่นห่วงใยคนในครอบครัวแบบนี้ “ได้ ๆ ๆ แต่จิ่นเป่าของแม่ต้องดื่มเยอะหน่อยนะ”
“น้ำผึ้งช่วยบำรุงปอดได้ พี่ชายของหนูพวกนั้นเป็นคนหยาบกร้านทั้งนั้น”
“ไม่จำเป็นต้องดื่มของดีขนาดนั้นหรอก”
เย่เสี่ยวจิ่นรู้สึกมากขึ้นเรื่อย ๆ ว่าครอบครัวนี้เป็นครอบครัวที่ให้ความสำคัญกับผู้หญิงมากกว่าผู้ชายอย่างชัดเจน!
