บทที่ 68 คำปราศรัยของเธอ ทำให้ทุกคนฮึกเหิม (รีไรต์)
บทที่ 68 คำปราศรัยของเธอ ทำให้ทุกคนฮึกเหิม (รีไรต์)
เย่เสี่ยวจิ่นเป็นคนสุดท้ายที่ขึ้นเวที
ครอบครัวของเย่จื้อเฉียงยังคงรอดูเธอทำตัวน่าอับอาย
เพราะตัวเขาเองก็ทำพลาดไปมากแล้ว ถ้าเย่เสี่ยวจิ่นทำตัวน่าอับอายด้วย
พวกเขาก็จะรู้สึกสบายใจขึ้นมาก
เมื่อฝูงชนเห็นเด็กหญิงวัยสามขวบกว่าขึ้นเวที ก็เกิดเสียงวุ่นวายอย่างรุนแรงทันที
“บ้าไปแล้วเหรอ? เด็กอายุเท่าไหร่กัน ใครเอาลูกมาให้เลือกแบบนี้?”
“คงจะแค่พาเด็กมาเล่นมั้ง? ทุกคนก็เป็นคนปกติ ใครจะจริงจังให้เด็กมาเลือกหัวหน้าทีมล่ะ”
“ฉันเคยเห็นเด็กคนนี้ ดูเหมือนร่างกายจะไม่ค่อยแข็งแรง ก่อนหน้านี้มักจะเห็นให้น้ำเกลือที่อนามัยบ่อย ๆ”
“เลือกสิ เด็กก็ดีนะ อย่างน้อยก็ไม่ใช้ตำแหน่งหัวหน้าทีมมาหลอกขายน้ำมันคุณภาพต่ำ”
เย่เสี่ยวจิ่นเห็นว่าไม่มีใครฟังเธอพูด
ซุนฉางซู่ลุกขึ้นยืน “ทุกคนเงียบหน่อย! นี่คนสุดท้ายแล้ว!”
เย่เสี่ยวจิ่นยืนอยู่บนเวที ไม่มีท่าทีประหม่าแม้แต่น้อย
“สวัสดีพี่น้องทุกคน หนูชื่อเย่เสี่ยวจิ่น พ่อแม่เรียกหนูว่าจิ่นเป่า พวกคุณก็เรียกหนูว่าจิ่นเป่าได้”
“หนูมาลงสมัครเป็นหัวหน้าทีมสวนผลไม้ อันดับแรก…”
“หนูรู้จักตัวอักษรทุกตัว ยกเว้นตัวอักษรที่ใช้น้อย และความสามารถในการคำนวณของหนูก็แข็งแกร่งกว่าใครก็ตามที่อยู่ที่นี่”
“ถ้าไม่เชื่อ ก็มาลองกับหนูได้”
“หนูยังเรียนบัญชีมาด้วย การบันทึกบัญชีพื้นฐาน การทำตารางบุคลากร หนูทำได้ทั้งหมด”
เธอเรียนการจัดการในมหาวิทยาลัย ทั้งทรัพยากรบุคคล บัญชี และการจัดการที่เกี่ยวข้อง เธอได้เรียนมาทั้งหมด
เธอก็จำได้ทั้งหมด
คำพูดที่มั่นใจของเย่เสี่ยวจิ่น ทำให้หลายคนสนใจขึ้นมาทันที
กัวชิงซงก็หัวเราะตามไปด้วย “เด็กคนนี้มั่นใจจริง ๆ นะ”
“ยังเด็กแท้ ๆ แต่ก็เก่งไม่ธรรมดาเลย ไม่เพียงแต่อ่านออกเขียนได้ คิดเลขเป็น ยังทำบัญชีได้อีกด้วย”
“คุณดูสิ เธอบอกว่าทำตารางก็เป็น เก่งมากเลยนะ”
ซุนฉางซู่พยักหน้าพลางยิ้ม “ใช่แล้ว แต่การจะเป็นหัวหน้าสวนผลไม้นั้น ก็ต้องดูว่าเธอมีความสามารถอะไรที่จะเทียบกับซุนชิวเซียงได้บ้าง”
ซุนฉางซู่มองเย่เสี่ยวจิ่นในแง่ดีมาก แต่ภายนอกไม่แสดงอาการใด ๆ
แม้แต่จะพูดช่วยเธอสักคำก็ไม่พูด
เย่จื้อเฉียงที่นั่งอยู่แถวหลังแสดงท่าทีดูถูกเล็กน้อย “ก็แค่อ่านออกเขียนได้ คิดเลขเป็นเท่านั้นเอง การเป็นหัวหน้าไม่ได้ต้องการแค่นี้ก็พอนี่”
หลี่กุ้ยฮวาหัวเราะเยาะ “ใช่แล้ว อ่านออกเขียนได้ก็เป็นหัวหน้าได้เลยเหรอ? อ่านออกเขียนได้ก็ปลูกผลไม้เป็นแล้วหรือไง?”
“นั่นก็เหมือนกับว่าเราสามารถดึงใครก็ได้จากโรงเรียนมัธยมต้นมาทำงานนี้”
“ลูกสาวของเราก็อ่านออกเขียนได้ และคิดเลขเป็นนะ”
เย่จู๋อยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็หยุดไว้ เธอรู้จักตัวอักษรไม่มากนัก และไม่รู้ด้วยซ้ำว่านักบัญชีทำอะไรบ้าง
เธอมองไปที่เย่เสี่ยวจิ่นด้วยความงุนงง
ทั้ง ๆ ที่น้องสาวคนนี้เป็นแค่เด็กขี้โรคคนหนึ่ง
ทำไมถึงมั่นใจขนาดนั้น ยังได้รับการปฏิบัติเหมือนสมบัติล้ำค่าของครอบครัว และมีความสามารถมากพอที่จะเลือกเป็นหัวหน้าทีมด้วย
เย่จู๋จ้องมองเย่เสี่ยวจิ่นอย่างเอาเป็นเอาตาย
โดยไม่รู้ตัว ในใจของเธอที่เคยดูถูกน้องสาว ตอนนี้กลับมีความอิจฉาเจือปนอยู่หลายส่วน
คนรอบข้างก็พากันเห็นด้วย
“ใช่แล้ว การอ่านออกเขียนได้มันเรื่องใหญ่อะไร”
“ใช่แล้ว มันเหลือเชื่อมาก”
“ถ้าฉันอยากจะเรียนรู้ตัวอักษร ภายในหนึ่งเดือนฉันก็สามารถจำได้ทั้งหมด”
เย่เสี่ยวจิ่นบนเวทีไม่สนใจเลยที่ทุกคนชี้นิ้วและวิพากษ์วิจารณ์เธอ
สายตาเหล่านั้นล้วนเต็มไปด้วยความดูถูกและไม่ไว้วางใจ
เธอเตรียมใจไว้แล้ว
“ถ้าหนูเป็นหัวหน้าทีมสวนผลไม้ หนูมีข้อดีที่เหนือกว่าทุกคนที่พูดมาก่อนหน้านี้”
“หนูมีวิธีการเพาะปลูกที่ก้าวหน้า”
มีคนตะโกนขึ้นมา “วิธีอะไร? เธอมีวิธีการอะไร?”
เย่เสี่ยวจิ่นยิ้มและพูดว่า “ถ้าหนูได้เป็นหัวหน้าทีมสวนผลไม้ อย่างแรกหนูจะสอนวิธีการต่อยอดและปรับปรุงพันธุ์แก่ทุกคน”
“เปลี่ยนต้นแพร์ที่ไม่อร่อยให้กลายเป็นต้นแพร์ที่อร่อย”
“อันนี้ คงไม่มีใครทำได้หรอกมั้ง?”
ไม่ใช่แค่ไม่มีใครทำได้
แม้แต่คนที่ทำได้ ก็ไม่มีใครมีพันธุ์ดี ๆ มาแข่งกับเธอได้
เย่เสี่ยวจิ่นเห็นทุกคนมองหน้ากันไปมา ไม่มีใครเข้าใจว่า ‘การต่อกิ่ง’ คืออะไร
ซุนฉางซู่ถามอย่างสงสัย “จิ่นเป่า สิ่งที่เธอเรียกว่าการต่อกิ่งน่ะ…มันคืออะไรกันแน่?”
เย่เสี่ยวจิ่นยิ้มน้อย ๆ แล้วอธิบายหลักการของการต่อกิ่งให้ทุกคนฟังอย่างเป็นขั้นเป็นตอน
คนที่เคยมีท่าทีเยาะเย้ยเย่เสี่ยวจิ่น ต่างก็จมอยู่ในความคิดกันไปตาม ๆ กัน
“จริง ๆ แล้วสามารถเปลี่ยนกิ่งบนต้นไม้ เพื่อเปลี่ยนพันธุ์ดั้งเดิมได้เลยเหรอ? ฟังดูไม่น่าเชื่อเลยนะ”
“โอ้โห ถ้าเรื่องนี้เป็นจริง วิธีการต่อกิ่งนี่ก็เจ๋งมากเลยนะ”
“ต้นส้มที่บ้านฉัน รสชาติแย่มาก ต้นก็ใหญ่แล้ว ไม่อยากโค่นทิ้ง ถ้าใช้การต่อกิ่ง ก็จะกลายเป็นส้มที่อร่อยได้เลยสินะ?”
ทุกคนต่างพากันวิพากษ์วิจารณ์
โดยไม่รู้ตัว พวกเขาถูกเย่เสี่ยวจิ่นชักนำให้เข้าสู่การครุ่นคิดไปแล้ว
กัวชิงซงมองเย่เสี่ยวจิ่นด้วยสายตาอยากรู้อยากเห็น “วิธีที่เธอพูดถึง พวกเราก็ไม่มีทางตรวจสอบได้”
เย่เสี่ยวจิ่นเม้มปาก “แน่นอนว่ามี ก่อนหน้านี้ตอนที่ฟาร์มไก่เกิดโรคระบาด อาหารไก่ที่หนูทำช่วยให้พวกเขาผ่านพ้นวิกฤตมาได้”
เซี่ยเฟยฝานที่นั่งอยู่ด้านล่างรีบพูดขึ้นมาว่า “เรื่องนี้ผมยืนยันได้ วิธีการทำอาหารไก่ของจิ่นเป่าดีจริง ๆ”
“เธอยังช่วยฟาร์มไก่ของพวกเราคิดสูตรฆ่าเชื้อใหม่ด้วย ช่วงนี้ฟาร์มไก่ของพวกเราไม่มีไก่ป่วยเลย”
“ทั้งทฤษฎีและการปฏิบัติ ล้วนแข็งแกร่งมาก”
เซี่ยเฟยฝานก็เป็นคนที่มีชื่อเสียงและมีสิทธิ์มีเสียงพอสมควรในหมู่บ้าน
ทุกคนต่างเปลี่ยนท่าทีไปเพราะคำพูดของเขา
“เธอช่างเก่งจริง ๆ เลย รู้จักอ่านหนังสือเก่งมาก”
“เพิ่งอายุแค่สามขวบกว่า ๆ เท่านั้น อนาคตของเธอคาดเดาไม่ได้เลยนะ”
“ถ้าเธอเป็นหัวหน้าทีม เธอจะสอนวิธีต่อกิ่งอย่างละเอียดให้พวกเราได้ไหม งั้นลงคะแนนให้เธอดีกว่าไหม?”
“ใช่เลย คนอื่น ๆ ก็ไม่มีวิธีอะไรที่โดดเด่น เทียบกับเธอไม่ได้หรอก”
เย่เสี่ยวจิ่นไอเบา ๆ หนึ่งที แล้วพูดต่อว่า “ในด้านการเพาะปลูก หนูก็มีสูตรการทำปุ๋ยบำรุงด้วย”
“ในกระบวนการเจริญเติบโตของพืช จำเป็นต้องมีธาตุอาหาร 16 ชนิด ได้แก่ คาร์บอน ไฮโดรเจน ออกซิเจน ไนโตรเจน ฟอสฟอรัส โพแทสเซียม แคลเซียม แมกนีเซียม…”
“ในด้านการผลิต หนูได้เริ่มทดลองแล้ว…”
คนที่นั่งฟังอยู่ด้านล่างต่างพากันอึ้ง
พวกเขารู้แค่ว่าเธอดูมั่นใจมาก และพูดจาเป็นระบบระเบียบ
ดูเหมือนว่าเธอจะเก่งมากเลยทีเดียว
ซุนชิวเซียงงงไปหมด เธอพูดกับคนข้าง ๆ ว่า “เธอ…กำลังพูดอะไรน่ะ? ธาตุ 16 ชนิดอะไรกัน?”
“นี่…หมายความว่ายังไงกัน?”
“เธอรู้เรื่องพวกนี้มาจากไหน?”
คนข้าง ๆ ก็อยู่ในสภาพงงงวยเช่นกัน “ไม่รู้เหมือนกัน แต่ดูเหมือนจะเชี่ยวชาญมากเลยนะ”
“โอ้โห เด็กคนนี้รู้อะไรมากมายจัง ฉันอยากจะโหวตให้เธอแล้วละ”
ไม่ใช่แค่คนนี้ คนอื่น ๆ ก็คิดแบบเดียวกัน
เมื่อเทียบกับคนก่อนหน้านี้ที่แค่อ่านออกเขียนได้ คิดเลขเป็น และขยันขันแข็ง
การที่มีความรู้ความสามารถที่คนอื่นไม่มีจริง ๆ ถือเป็นความได้เปรียบที่ยิ่งใหญ่ที่สุด
แค่เรื่องการต่อกิ่งก็ทำให้ทุกคนตะลึงไปแล้ว
เย่จื้อผิงขมวดคิ้ว สีหน้างุนงงสุดขีด “ชุ่ยชุ่ย จิ่นเป่าพูดอะไรน่ะ?”
เขารู้ว่าบ่ายนี้ จิ่นเป่าจะสอนเขาเรื่องการต่อกิ่ง
แต่ไม่รู้ว่าสารอาหารอะไร ฟังไม่เข้าใจเลย…
หลี่ชุ่ยชุ่ยก็ส่ายหัว “ฉันก็ไม่เข้าใจเหมือนกัน แต่รู้สึกว่ามันเจ๋งมาก”
เย่จื้อเฉียงและหลี่กุ้ยฮวาต่างจ้องมองไปที่เย่เสี่ยวจิ่น
พวกเขาไม่รู้ว่าเธอกำลังพูดอะไรกันแน่?
หมายความว่า… มีสิ่งหนึ่งที่สามารถเติมสารอาหารทั้งหมดให้กับพืชได้?
การใส่ปุ๋ยขี้ไก่ขี้วัวให้พืชก็เพียงพอแล้ว ยังต้องการอะไรอีกล่ะ?
บนเวที เย่เสี่ยวจิ่นมีรอยยิ้มที่เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจ เมื่อเห็นว่าทุกคนถูกหลอกเข้าให้แล้ว เธอก็รู้สึกดีใจมาก
มีเพียงการแสดงให้เห็นถึงข้อได้เปรียบที่ไม่เหมือนใครเท่านั้น เธอจึงจะมีโอกาสได้เป็นหัวหน้าทีมในวัยนี้
ท้ายที่สุดแล้ว เธอมีความสามารถที่ไม่มีใครสามารถทดแทนได้
ระบบอดไม่ได้ที่จะพูดเสียดสี [โฮสต์ ฉันสงสัยว่าคุณกำลังอวดเก่ง แต่ฉันไม่มีหลักฐาน!]
เย่เสี่ยวจิ่นพูดในใจว่า ‘ฉันทำได้จริง ๆ นะ เธอไม่ต้องสงสัยฉันหรอก’
‘ตอนนี้ยังทำไม่ได้ แต่สักวันก็จะทำได้’
ระบบ […]
ซุนฉางซู่และกัวชิงซงกระซิบกระซาบคุยกัน
กัวชิงซงตาเป็นประกายด้วยความตื่นตะลึง “เรื่องการต่อกิ่งและปุ๋ยบำรุงนี่ ฉันไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย”
“เย่เสี่ยวจิ่นช่างพิเศษจริง ๆ เธอรู้อะไรมากมาย ไม่มีใครเทียบเธอได้”
“ให้เธอเป็นหัวหน้าทีมเถอะ เราจะได้พูดคุยเรื่องวิธีการต่อกิ่งกับเธออย่างละเอียด”
ซุนฉางซู่พยักหน้า “นายพูดถูก”
เขามองไปที่เย่เสี่ยวจิ่น “เย่เสี่ยวจิ่น…”
“ผู้ใหญ่บ้าน ฉันยังพูดไม่จบเลยนะคะ”
ซุนฉางซู่รู้สึกประหลาดใจ “ยังไม่จบอีกเหรอ? วิธีของเธอก็พูดจบไปแล้วไม่ใช่เหรอ?”
เย่เสี่ยวจิ่นโบกมือ “ต่อไปนี้ ฉันจะพูดเรื่องการบริหารจัดการและการขาย”
“ที่นี่ ฉันเชื่อในหลักการหนึ่ง นั่นคือของดีไม่ต้องกลัวว่าจะขายไม่ออก”
เธอมองด้วยสายตาจริงจังและมุ่งมั่น “ถ้าฉันได้เป็นหัวหน้าทีม อย่างแรก ฉันจะปรับปรุงคุณภาพของต้นไม้ผล ซึ่งฉันได้อธิบายรายละเอียดไปแล้ว”
“อย่างที่สอง ฉันจะสร้างสายพันธุ์ที่เป็นตัวแทนของหมู่บ้านชงเถียนของเรา เพื่อสร้างแบรนด์ให้กับพวกเรา”
“ยกตัวอย่างเช่น ต่อไปเมื่อคนภายนอกพูดถึงลูกแพร์ พวกเขาจะรู้ว่าของหมู่บ้านชงเถียนของเราเป็นของที่ดีที่สุด”
“อย่างที่สาม ขยายช่องทางการขาย โดยขายลูกแพร์คุณภาพดีไปในเมืองด้วยราคาสูง เพื่อให้ทุกคนได้รับเงินปันผลมากขึ้น”
เธอพูดอย่างไม่หยุดหย่อนเป็นเวลายี่สิบนาที
ในฐานะผู้นำในอดีต เธอมีความเชี่ยวชาญอย่างมากในด้านการวางแผนและการวาดภาพฝันอันยิ่งใหญ่
คนที่นั่งอยู่ด้านล่างต่างรู้สึกตื่นเต้นเร้าใจ
ได้เงินมากขึ้น? ใครบ้างจะไม่ยินดี?
ซุนฉางซู่อดไม่ได้ที่จะมองเธอ ถ้าหากพวกเขาสามารถทำให้หมู่บ้านชงเถียนกลายเป็นหมู่บ้านที่ใคร ๆ ก็พูดถึงว่ายอดเยี่ยม
หน้าของเขาก็จะมีหน้ามีตาด้วยนะ
ไม่เพียงแค่ซุนฉางซู่เท่านั้น แม้แต่กัวชิงซงก็อดใจไม่ไหวอยากจะลุกขึ้นยืนแล้ว
