ซาลาเปาตัวน้อย ทะลุมิติมามีระบบทำฟาร์มยุค 70 จนร่ำรวย - บทที่ 6 รางวัลระดับสูง! (รีไรต์)
- Home
- All Mangas
- ซาลาเปาตัวน้อย ทะลุมิติมามีระบบทำฟาร์มยุค 70 จนร่ำรวย
- บทที่ 6 รางวัลระดับสูง! (รีไรต์)
บทที่ 6 รางวัลระดับสูง! (รีไรต์)
บทที่ 6 รางวัลระดับสูง! (รีไรต์)
“จิ่นเป่า ลูกอยู่เฝ้าบ้านนะ แม่จะไปโม่ข้าวสารบ้านป้าสักหน่อย”
“เย็นนี้พวกเรากินข้าวกัน แม่จะไปเก็บผักป่ามาผัดไข่”
หลี่ชุ่ยชุ่ยแบกข้าวสาร เตรียมไปบ้านหยางเจวียน
บ้านหยางเจวียนมีโม่หิน สามารถโม่ข้าวสารได้
“ผัดผักป่าใส่ไข่?”
ในที่สุดก็ได้กินข้าวแล้ว
เย่เสี่ยวจินพยักหน้า แล้วเอ่ยเสียงใสว่า “แม่รีบไปเถอะค่ะ”
เมื่อคืนเย่เสี่ยวจินไข้ขึ้น เหงื่อออกมาก เธอจึงต้มน้ำเตรียมอาบน้ำ
ยิ่งไปกว่านั้น เธอแทบจะรอไม่ไหวที่จะรีบสุ่มรางวัลแล้ว
เธอไม่น่าจะโชคร้ายตลอดไป แล้วต้องอาศัยโชคช่วยแบบนี้ไปเรื่อย ๆ หรอกนะ?
เวลานั้น หยางเจวียนกำลังกินข้าวกลางวันที่บ้านกับสามี และพูดคุยกันถึงเรื่องในสวนผลไม้
“เซี่ยวเยว่คนนั้นตั้งใจหาเรื่องชุ่ยชุ่ยชัด ๆ พวกเราทุกคนรู้กันดีว่าชุ่ยชุ่ยเป็นคนขยันทำงานที่สุด ใครบ้างจะไม่มีเรื่องต้องทำ?”
“คุณว่าที่เป็นแบบนี้เพราะหล่อนตั้งใจไม่มาทำงานหรือเปล่า?”
“คนอื่นเขาก็เป็นแม่ม่ายลูกติด จะมาแกล้งชุ่ยชุ่ยแบบนี้ได้ยังไง น่าเกลียดจริง ๆ!”
สามีของหยางเจวียนพยักหน้าเห็นด้วย “แบบนั้นมันไม่ถูก ถึงแม้ว่าครอบครัวของชุ่ยชุ่ยจะเป็นครอบครัวที่ยากจนที่สุดในหมู่บ้าน แต่ทุกคนในครอบครัวล้วนเป็นคนดี ทั้งขยัน แถมไม่เคยเอาเปรียบใคร ถ้าไม่ใช่เพราะที่บ้านมีคนป่วย ก็คงไม่ลำบากขนาดนี้”
“มีปากท้องในครอบครัวต้องเลี้ยงมากขนาดนั้น มันไม่ใช่เรื่องง่ายเลย”
หยางเจวียนสงสารชุ่ยชุ่ยจับใจ
สองสามีภรรยากำลังพูดคุยอย่างออกรส
พูดถึงโจโฉ โจโฉก็มา
“ตอนนี้พี่ว่างไหมคะ?”
หยางเจวียนรีบหยุดพูด แล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “หัวหน้าเซี่ยว มีอะไรให้ฉันรับใช้คะ?”
“คือแบบนี้… ปีนี้งานในสวนผลไม้เราน้อยมาก ไม่จำเป็นต้องจ้างคนขี้เกียจ ช่วยเซ็นชื่อตรงนี้หน่อย ฉันจะให้ทางหมู่บ้านย้ายหลี่ชุ่ยชุ่ยออกจากสวนผลไม้ของเรา แบบนี้ พวกเราก็จะได้ส่วนแบ่งเพิ่มขึ้นอีกไง”
“ไม่ต้องให้ตัวขี้เกียจแบบนี้คอยกัดกินผลประโยชน์ แล้วก็บั่นทอนความมุ่งมั่นในการทำงานของเรา”
สีหน้าของหยางเจวียนเปลี่ยนไปในทันที
หยางเจวียนรู้ดีที่สุดว่าสถานการณ์ครอบครัวของชุ่ยชุ่ยเป็นอย่างไร ถ้าชุ่ยชุ่ยไม่ได้ทำงานในสวนผลไม้ หล่อนจะไปทำอะไรได้อีก?
ไปทำงานหนักเหมือนผู้ชายงั้นเหรอ? นั่นมันลำบากเกินไปแล้ว
“หัวหน้าเซี่ยว ฉันรู้ว่าช่วงนี้ชุ่ยชุ่ยทำตัวไม่ค่อยดี”
“ฉันจะบอกให้หล่อนไปขอโทษคุณ อย่าย้ายหล่อนออกไปเลยนะ”
เซี่ยวเยว่ขมวดคิ้ว พึมพำเบา ๆ สองที “พี่หมายความว่า ฉันจงใจหาเรื่องหลี่ชุ่ยชุ่ยอย่างนั้นเหรอ?”
สามีของหยางเจวียนรีบดึงไว้
เซี่ยวเยว่คนนี้คิดว่าตัวเองรู้หนังสือมากกว่าคนอื่น จึงไม่เห็นคนอื่นอยู่ในสายตา
ถ้าไปทำให้หล่อนขุ่นเคืองขึ้นมา คงได้สวมรองเท้าเล็กแน่*[1]
“เซ็นชื่อสิ ฉันไม่พูดหรอก”
แต่หยางเจวียนกลับหัวเราะเยาะอย่างไม่ยินยอม
สามีของหยางเจวียนรีบเดินเข้าไป “ผมเซ็นเอง”
“ห้ามเซ็น!”
หลี่ชุ่ยชุ่ยที่แบกข้าวสารมาถึง ก็ได้ยินเสียงดังมาจากหน้าประตู
หล่อนจึงเดินเข้าไปถามว่า “หัวหน้าเซี่ยว ฉันทำอะไรผิดคะ?”
ในใจทั้งน้อยใจและรู้สึกผิด
กระทั่งวันที่หิมะตกหนักก็ยังไปห่อฟางให้ต้นไม้กับคนอื่นด้วย
แต่ตอนนี้กลับถูกมองว่าเป็นคนเกียจคร้าน ถูกผลักไสไล่ส่งให้ไปอยู่ที่อื่น
หล่อนจะไม่เสียใจได้อย่างไร?
เซี่ยวเยว่ไม่คิดว่าหลี่ชุ่ยชุ่ยจะมาตอนนี้ หล่อนทั้งโกรธและอับอาย จึงพูดจาประชดประชันว่า “เธอมาแล้วก็ดี งั้นเรื่องนี้ไม่จำเป็นต้องแจ้งให้ทราบล่วงหน้าแล้ว”
ที่จริงเซี่ยวเยว่ไม่ชอบหน้าหลี่ชุ่ยชุ่ยอยู่แล้ว จึงถือโอกาสใช้อำนาจในทางมิชอบ
“ตั้งแต่วันนี้ เธอไม่ต้องมาสวนผลไม้อีกแล้ว”
เซี่ยวเยว่พูดจบก็เดินจากไปทันที
“บ้าอำนาจ แค่เป็นหัวหน้างานเนี่ยนะ ทำเป็นใหญ่” หยางเจวียนโมโห
“ชุ่ยชุ่ย อย่าเสียใจเลย สวนผลไม้ไม่ใช่ของยัยนั่นคนเดียวซะหน่อย!”
หลี่ชุ่ยชุ่ยไม่คิดว่าการที่หล่อนอ่อนน้อมถ่อมตน ยอมก้มหน้าก้มตาอดทนมาตลอดในเวลาที่ผ่านมา กลับได้รับผลเป็นแบบนี้
ถ้าเป็นความจำเป็นเพื่อเลี้ยงปากท้องในยามปกติ หล่อนคงต้องไปขอโทษอ้อนวอนอีกฝ่ายแล้ว
หล่อนส่ายหน้า “ช่างเถอะหยางเจวียน อย่าไปขัดใจหล่อนเพราะเรื่องเล็กน้อยของฉันเลย”
หล่อนฝืนยิ้ม “บังเอิญผู้ใหญ่บ้านให้ฉันไปทำงานที่ฟาร์มไก่พอดี ฉันยังมีทางเลือกอยู่”
หยางเจวียนตกตะลึง “ทำงานที่ฟาร์มไก่? นั่นมันงานสบายเลยนะ เรื่องจริงใช่ไหมเนี่ย?”
“จริงสิ”
หยางเจวียนเผยรอยยิ้มออกมา “ดี ดีจริง ๆ พอดีเลย ไม่ต้องทำงานที่สวนผลไม้โทรม ๆ แบบนี้แล้ว ไปที่นั่นดีกว่า”
“ที่สำคัญพอไปทำงานที่ฟาร์มไก่ ช่วงสิ้นปียังได้ไข่ไก่และแม่ไก่เพิ่มอีกด้วย ดีกว่าผลไม้เน่า ๆ ไม่กี่ลูกตั้งเยอะ”
“เธอแบกข้าวเปลือกมานี่คือจะมาตำข้าวใช่ไหม? สามีฉันอยู่พอดี ช่วยได้ ๆ”
“ขอบคุณมากนะ” หลี่ชุ่ยชุ่ยหยิบไข่ต้มสองฟองออกจากกระเป๋า “พวกเธอเอาไปกินนะ”
ไข่ต้มถือเป็นของดี หยางเจวียนจึงรีบปฏิเสธ
แต่หลี่ชุ่ยชุ่ยไม่ชอบเอาเปรียบคนอื่น ยิ่งไปกว่านั้นการใช้ครกหินตำข้าวยังต้องใช้แรง พวกเขาก็ควรได้รางวัลตอบแทนบ้าง
เย่เสี่ยวจิ่นอาบน้ำที่บ้านเสร็จแล้ว
เธอเปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาดให้ตัวเอง นั่งบนเก้าอี้ด้วยท่าทางจริงจัง
ครั้งที่แล้วเธอแค่สุ่มเล่น ๆ ครั้งนี้ตั้งใจขนาดนี้ ต้องได้ของดีออกมาบ้าง!
เธอมองดูหน้าจอระบบที่อยู่ตรงหน้า แล้วกดสุ่มรางวัล
แสงหลากสีเปล่งประกายรวมตัวกัน ไหลทะลักเข้าสู่บ่อน้ำแห่งการสุ่มรางวัล แสงสีม่วงสว่างวาบขึ้น
[โชคดีมาเยือน ได้รับรางวัลระดับ S!]
[ยินดีกับโฮสต์ที่ได้รับฟาร์มปศุสัตว์เชิงนิเวศ 1 แห่ง!]
[ระบบจะอัปเกรดคุณภาพดิน ปรับปรุงสายพันธุ์ปศุสัตว์ ทำให้โฮสต์ใช้ความพยายามน้อยที่สุด แต่ได้ผลตอบแทนสูงสุด]
“เริ่มมาก็ได้ฟาร์มเลยเหรอ?” ดวงตาของเย่เสี่ยวจิ่นเป็นประกาย
ในใจเธอตื่นเต้นมาก คราวนี้เธอโชคดีจริง ๆ!
ถ้าต้องลงมือสร้างฟาร์มด้วยตัวเอง คงต้องใช้แรงกายและเงินทุนจำนวนมาก
นี่ได้มาแบบไม่ต้องลงทุน ไม่เท่ากับว่าเธอเป็นเจ้าของฟาร์มโดยตรงเลยเหรอ?
ทันใดนั้น เสียงเย็นชาของระบบก็ดังขึ้น
[ตรวจพบว่าระบบยังไม่มีที่ดิน ไม่สามารถอัปเกรดได้ชั่วคราว]
“โหดร้ายมาก!” เย่เสี่ยวจิ่นเบ้ปาก “ดีใจเสียเปล่าเลย ยุคสมัยไหนแล้ว? ยังไม่แบ่งที่ดินอีกเหรอ?”
“ของดีแบบนี้คงต้องเก็บไว้ในโกดังให้ฝุ่นเกาะ”
ระบบเหมือนจะสัมผัสได้ถึงความหดหู่ของเย่เสี่ยวจิ่น [ท่านโฮสต์ อีกสองปีก็จะได้แบ่งที่ดินแล้ว]
พอได้ยินแบบนั้น เด็กน้อยก็รู้สึกมีกำลังใจขึ้นมาอีกครั้ง
เธออ่านคำอธิบายอย่างละเอียด ฟาร์มแห่งนี้ไม่เพียงแต่อัปเกรดคุณภาพดินได้เท่านั้น แต่ยังสามารถทำได้สารพัดประโยชน์
เพียงลงทุน ไม่ต้องดูแลอะไรเลยด้วยซ้ำ
เรียกได้ว่าเป็น ‘ฟาร์มอัจฉริยะ’ อย่างแท้จริง
“เยี่ยมไปเลย แบบนี้มันดีเกินไปแล้ว”
หลี่ชุ่ยชุ่ยแบกข้าวสารกลับมาแล้ว
หล่อนเทข้าวสารลงในโอ่ง “จิ่นเป่า แม่จะออกไปเก็บผักป่า ไปด้วยกันไหม?”
เย่เสี่ยวจิ่นพยักหน้า เธอยังต้องออกไปทำความคุ้นเคยกับสภาพแวดล้อมด้วย
เมื่อถึงเวลานั้น เธอจะเลือกภูเขาสักลูก เพื่อสร้างฟาร์มของตัวเอง!
เมื่อมาถึงเชิงเขา เย่เสี่ยวจิ่นมองไปที่ต้นไผ่เล็ก ๆ รายล้อมรอบริมแม่น้ำ เธอเกิดความคิดขึ้นมาทันที
ทันใดนั้น เสียงของระบบก็ดังขึ้น
[สร้างสภาพแวดล้อมที่ปลอดภัยสำหรับลูกไก่ ภารกิจสร้างเล้าไก่ทำการเปิดใช้งาน เมื่อทำภารกิจเสร็จสิ้น รับรางวัลอาหารเสริมคุณภาพสูง 100 กิโลกรัม]
เดิมทีเย่เสี่ยวจิ่นกังวลว่าถ้าหากฟักลูกไก่ อาหารอาจจะไม่เพียงพอ ทว่าตอนนี้กลับได้สิ่งที่ต้องการพอดี!
……………………………………………………………………………………………………………………………….
[1] สวมรองเท้าเล็ก หมายถึง การกลั่นแกล้ง หรือชอบใช้อำนาจข่มเหงคนอื่น